ΕΥΧΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ!!!
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!

Μια βραδιά εφημερίας!!!

Ένα από αυτά τα περιστατικά, που κανείς μας δεν θέλει να ζει, αλλά όλοι το έχουμε βιώσει, είναι να βρεθείς ένα βράδυ στα επείγοντα ενός νοσοκομείου, που έχει εφημερία.

Μου συνέβη κι αυτό πρόσφατα, κι ευτυχώς τελείωσε καλά. Κι όπως κάθε πράγμα που τελειώνει, κατασταλάζει μέσα στο μυαλό αφήνοντας διάφορες εικόνες και συναισθήματα, μέχρι να πάρει μία ολοκληρωμένη τελική μορφή, στη μνήμη και τη συνείδηση σου.

Είναι βράδυ, και φτάνουμε με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Κόσμος πολύς, ο καθένας με τον πόνο του και την αγωνία του. Μπαίνουμε με το φορείο μέσα στα εξεταστήρια.

Κι απέξω, μια ουρά μέχρι το τέλος του διαδρόμου. Κάπου υπήρχε κι ένα φορείο με κάποιον που κοιμόταν περιμένοντας. Δεν φαινόταν να έχει δικό του άτομο κοντά του. Αφήνουν το φορείο μας σε μια πλευρά. Εγώ, συνοδός, παρακολουθώ τριγύρω, και βρίσκομαι σε μια κατάσταση ετοιμότητας και αναμονής.

Οι γιατροί ήταν σε μια κατάσταση τρελή. Να τρέχουν πάνω-κάτω, να ασχολούνται ταυτόχρονα, με δύο περιστατικά. Στον τοίχο, η θέση που υπήρχε για να μπαίνουν τα χαρτιά εισαγωγής περιστατικών, γέμιζε. Ενόσω έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι, πώς στην ευχή τα βγάζουν πέρα αυτοί οι άνθρωποι, ακούγεται ένας γιατρός να φωνάζει: ''ρε παιδιά έχει κανείς ένα θερμόμετρο;'' Δεν πήρε απάντηση και φωνάζει ξανά. Δεν εντόπισα αν βρέθηκε το ευλογημένο θερμόμετρο τελικά, γιατί μας παρέλαβε κάποιος γιατρός .

Ακριβώς δίπλα βρίσκεται ένα κοριτσάκι γύρω στα δεκαέξι με δεκαεπτά, συνοδός της μητέρας του - που βρίσκεται ξαπλωμένη σε φορείο, φανερά χωρίς συναίσθηση του περιβάλλοντος-, σε κατάσταση σοκ.

Η γιατρός της μιλάει, κι εκείνη απαντάει σαν χαμένη. Αφού τα είπαμε και έγιναν τα δέοντα, με στέλνει να κάνω εισαγωγή. Το ίδιο είπε και στο κοριτσάκι, που όμως κοιτούσε σαν χαμένο το γιατρό.

Γυρίζει ο γιατρός και μου λέει: ''αυτό δεν βλέπει ούτε που είναι η πόρτα, μπορείτε να το πάρετε μαζί σας;'' Απάντησα καταφατικά, και πήρα τη κοπελίτσα μαλακά λέγοντας της να έρθει μαζί μου. Στο γκισέ, τη βάζω μπροστά μου, για να εξυπηρετηθεί πρώτη.

Η υπάλληλος, μια κυρία κάποιας ηλικίας, ήταν αυτή που μας εξυπηρέτησε. Κάνει διάφορες ερωτήσεις και η μικρή απαντάει σαν χαμένη. Στηρίζεται στο γκισέ, και απαντάει σβησμένα και με δυσκολία. Κάποια στιγμή τη ρωτάει η υπάλληλος του νοσοκομείου, το όνομα της γιαγιάς της, και το κορίτσι απαντάει ''δεν ξέρω''. Και τότε ακούω τη ''συμπονετική'' απάντηση της υπαλλήλου..: ''Hello!!!....''.

Τέλος καταλήξαμε σε δωμάτιο έξι, όχι αστέρων, αλλά κρεβατιών. Κάθε κρεβάτι κι ένας πόνος. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα κρεβάτια άρχισαν να αυξάνονται.

Στο θάλαμο των έξι κρεβατιών, μπήκαν άλλα δύο φορεία στο μέσον, και ένα μπροστά στις ντουλάπες, καθώς και ένα στον διάδρομο.

Οι νοσοκόμες απρόσωπες, κοφτές, έκαναν τη δουλειά τους χωρίς να σε κοιτάζουν.

Το ξενύχτι ήταν φοβερό. Ως επί το πλείστον όρθιοι στο διάδρομο, κάθε που βγαίναμε από το δωμάτιο. Ενδιάμεσα τηρήθηκαν τα τυπικά. Υπογράψαμε ότι θα μέναμε με τον ασθενή μας.

Συνολικά μείναμε τρεις μέρες. Και σε αυτό το διάστημα, πρόσεξα πόσες ελλείψεις είχε το νοσοκομείο. Τα λερωμένα σεντόνια με αίμα, τα γύριζαν από την ανάποδη. Η κοπέλα που μοίραζε το φαγητό στους ασθενείς, είχε μία μαλούρα ελεύθερη, που όταν έσκυβε να πάρει το δίσκο, η χαίτη έμπαινε στη σαλάτα με τα κολοκυθάκια του ασθενούς. Ούτε τσιμπιδάκι,

ούτε καπελάκι, αλλά ανέμελη χαίτη. Σε κάποιον από τους επισκέπτες που της έκανε παρατήρηση, η απάντηση που δόθηκε ήταν :''δεν έχω πρόβλημα''.

Να έχει πρόβλημα εκείνη.... Λες κι εκείνη ήταν το ζητούμενο....

Η τυπικότητα και οι κανονισμοί ίσχυαν μόνο για τους ασθενείς και επισκέπτες.

Η καθαρίστρια επίσης, κοκκινομάλλα μέσα στη μπούκλα. Χωρίς καπελάκι στα μαλλιά. Η τρίχα ελεύθερη. Παρακάτω κάποια άλλη με κουρεμένο κοντό μαλλί, με μια χρυσή φράντζα ελεύθερη μπροστά στο πρόσωπο. Θα έλεγε κανείς ότι κάπου λειτουργούσε τμήμα κομμωτηρίου. Κάποια στιγμή έκαναν παρατήρηση οι γιατροί σ' εμάς τους επισκέπτες, ότι φέρνουμε μικρόβια στους ασθενείς, και να είμαστε πιο προσεκτικοί.

Η αποθέωση ήταν η βραδιά, που για να ξεκουραστώ, χρησιμοποίησα αποκλειστική. Υπάρχει μου είπαν ανεξάρτητη υπηρεσία, που ασχολείται, και που πρέπει απαραίτητα να κλείσεις από εκεί άτομο. Μου είπαν: ''τιμή Σαββάτου, 118 ευρώ...τιμή Κυριακής 85 ευρώ ...οι υπόλοιπες μέρες 79 ευρώ''.

Το ωράριο του Σαββάτου είναι 11 το βράδυ με 6 παρά είκοσι το πρωί.

Τη Κυριακή το πρωί, ήμουν στο νοσοκομείο στις επτά παρά είκοσι, κι ενώ δεν της είχε ζητηθεί, βρήκα την αποκλειστική να με περιμένει. Μου λέει: '' έκατσα μέχρι να έρθετε, για να μην είναι ο ασθενής μόνος του. Για την επιπλέον ώρα μου χρωστάτε 14 ευρώ ακόμα''.

Αργότερα έμαθα από τους υπόλοιπους του θαλάμου. Ότι μόνο δίπλα στον ασθενή μου δεν βρισκόταν τη νύχτα. Αλλά το είχε ρίξει στη κουβεντούλα σε άλλα δωμάτια. Αλλά την πλήρωσα 132 ευρώ. Για τα 14 δεν μου έδωσε απόδειξη.

Επιτέλους μας έδωσαν την άδεια να πάρουμε εξιτήριο. Δύο φορές που προσπάθησα να ρωτήσω το γιατρό, σήκωσε το χέρι του σταματώντας με και λέγοντας μου ''αργότερα''.

Πήγα στο γραφείο κίνησης, να ρωτήσω τη διαδικασία. Εκεί, χαζοκουβεντούλα μεταξύ ενός τύπου και μιας τύπισσας, με ξανθό μπουκλέ φουσκωτό μαλλί -πελάτισσα του ίδιου κομμωτηρίου, ως φαίνεται- . Ρωτάω τι χρειάζεται να κάνω για να πάρουμε εξιτήριο.

Η απάντηση που πήρα ήταν ''δεν ξέρω. Γιατί ρωτάς εμάς;'' Λέω.. ''μου είπαν ότι εσείς κανονίζετε τα διαδικαστικά''. ''Εμείς δεν ξέρουμε διαδικασίες. Ρώτα το γιατρό. Λέω..'' ο γιατρός δεν δίνει την εντολή κι εσείς κάνετε τη διαδικασία;''

Απάντηση από τη ξανθιά μπούκλα: ''Ρε άντε στο καλό παράτα μας....'' και μου δείχνει με τεντωμένο χέρι το δρόμο της εξόδου. Τα παίρνω στο κρανίο...και πολύ άντεξα εδώ που τα λέμε... και της λέω...''γνωρίζω ότι ο γιατρός κάνει τις διαγνώσεις, ορίζει τις θεραπείες και παρακολουθεί την πορεία των ασθενών. Αλλά το υπαλληλικό προσωπικό γνωρίζει τις διαδικασίες για την εισαγωγή ή εξαγωγή των ασθενών. Εσείς τι υπάλληλοι είσαστε, που δεν γνωρίζετε ούτε τις διαδικασίες του χώρου που εργάζεστε; Και τι σόι πληροφορίες δίνετε; Και παρεπιπτόντως η συμπεριφορά σου ταιριάζει σε άλλο επάγγελμα.'' Γυρίζω και φεύγω και μου φωνάζει ο κύριος ''έλα πίσω να σου την πω''. Του λέω ''δεν νομίζω ότι θα μου πεις τίποτα που να αξίζει να το ακούσω, αν κρίνω από τα προηγούμενα''.

Και τελικά, δεν νομίζω ότι θα έλεγε κάποιος περισσότερα για την κατάσταση των νοσοκομείων μας, και τη συμπεριφορά του κάθε τυχαίου που έπιασε μια θεσούλα με μέσον, από όσα λένε τα ίδια τα πράγματα από μόνα τους. Για όλους όσους δεν σέβονται τον συνάνθρωπο τους, είναι αδιάφοροι για τον δίπλα τους, και ξεχνούν ότι αυτό που κάνουν είναι καθήκον ιερό, είναι προτιμότερο να πάνε σπίτι τους. Αρκετά έφαγαν, αρκετά άρμεξαν....Να δουλέψουν όσοι θέλουν εργασία και είναι σωστοί.

Πώς ακριβώς αυτοί οι υπάλληλοι υπερασπίζονται τη δουλειά τους; Και πώς περιμένουν να συνεχίσουν να την έχουν όταν μιλούν μόνο για δικαιώματα αλλά στις υποχρεώσεις τους, γυρίζουν τη πλάτη;

Νομίζουν ότι ο συνδικαλισμός είναι αρκετή ασπίδα προστασίας; Μα ο συνδικαλισμός δεν φτιάχτηκε για να τρέφονται κηφήνες. Άλλος ήταν ο σκοπός του.

Και τελικά όχι μόνο ο δρόμος για την επανάκαμψη ...είναι μακρύς, αλλά ούτε καν πατάμε πάνω του!!...

Δεν είναι τυχαίο που ο περισσότερος κόσμος δεν συμπονεί και δεν συμπαθεί τους δημόσιους υπαλλήλους. Οι οποίοι δέθηκαν με παρακαλετά στο άρμα της μονιμότητας, και εκμεταλλεύτηκαν αυτό τους το ατού, φερόμενοι στους υπόλοιπους πολίτες με το χειρότερο τρόπο όταν θέλουν να εξυπηρετηθούν για υπόθεση τους.

Και για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν και καλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Αρκετοί είναι αυτοί που είναι εξυπηρετικοί και εργάζονται. Αλλά τους παίρνει κι αυτούς μπάλα η νοοτροπία των υπολοίπων.

Αν στον ιδιωτικό τομέα, συμπεριφερθούν κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μένουν στη θέση τους για πολύ. Αλλά εκεί δεν υπάρχει καμία ασπίδα προστασίας.

Και για να καταλήξω, οι ηγέτες μας μας παρέχουν αυτό που εμείς τους ζητάμε.

Αν αλλάξουμε εμείς συμπεριφορά και θεώρηση των πραγμάτων, θα αναγκαστούν να αλλάξουν και αυτοί κατεύθυνση!! Για σκεφτείτε το!!......