Δεν το κατάλαβα πώς ένας χρόνος ακόμα, φορτώθηκε στους ώμους μου! Ούτε κατάλαβα, πώς έφυγαν οι μέρες, οι ώρες και τα λεπτά, βρίσκοντας με, πάντα πνιγμένη από την τρεχάλα, το άγχος και τις έγνοιες. Πώς έγινε και δεν με χαροποιεί πια ούτε η θέα της θάλασσας, του ουρανού, του ήλιου...
Τ' αυτιά μου κουράστηκαν να ακούνε για αδιάκοπα προβλήματα σε όλο τον κόσμο, για βάσανα μέσα και έξω από την πόρτα μου, και πρώτη φορά κυνηγάω τόσο πολύ και τόσο δύσκολα, ένα χαμόγελο και κάποιες από τις πολύτιμες μα ξεχασμένες στιγμές ξεγνοιασιάς.
Κάθε φορά αναρωτιέμαι,... δεν κουράζονται να μας χτίζουν τοίχους τριγύρω μας; Δεν κουραζόμαστε να τους βοηθάμε στο χτίσιμο; Πόσο πια;
Πόση αντοχή να έχει ο άνθρωπος;
Κάθε πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά ανοίγω πάντα το ραδιόφωνο. Και κάθε πρωί, ακούω τα διάφορα θέματα που είναι καυτά. Τους φόρους, τους νόμους που εφευρίσκουν για να μας ''στύψουν'' στην κυριολεξία, την αδιαφορία και την απραξία στο να πιάσουν τους πραγματικά ενόχους, αυτούς που πάντα την γλυτώνουν γιατί έχουν τα μέσα. Ακούω για τις υποσχέσεις όσων θέλουν να πάρουν το θώκο της εξουσίας,.. και αντιλαμβάνομαι,.. το ξέρω όπως το ξέρουμε όλοι μας, ότι οι πορείες είναι προδιαγεγραμμένες όποιος και να κάθεται στην πολυπόθητη καρέκλα. Οι ''μικροί'' είναι και αναλώσιμοι, συνηθισμένοι στο σκύψιμο του κεφαλιού, ανήμποροι να απαντήσουν πραγματικά, φοβούμενοι μη χάσουν και το λίγο που τους έμεινε, ανήμποροι να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερες δυσκολίες.
Και μέσα σε όλα τα προβλήματα, ακούω και κάποια του τύπου, κυνηγάνε τις τσάντες ''μαιμού'' που κρατάνε κάποιες επώνυμες κυρίες, που μη θέλοντας να δώσουν τρεις και πέντε χιλιάδες στις αυθεντικές, δίνουν πεντακόσια και εξακόσια ευρώ στις καλές απομιμήσεις.
Υπάρχουν και οι άνθρωποι με αυτές τις εσωτερικές αξίες... δυστυχώς...
Και αναρωτιέμαι,... σκέφτονται ποτέ ότι με τα πεντακόσια μιας τσάντας, ζει ολόκληρη οικογένεια, και ότι πολλές οικογένειες, δεν έχουν ούτε αυτά; Σκέφτεται ποτέ, η αδιάφορη μερίδα αυτής της κοινωνίας που θυμάται τον ανθρωπισμό της μόνο στις παγκόσμιες ημέρες, πως πιθανόν να έρθει στιγμή που μπορεί να πληρώσει ακριβά την αναισθησία της;
Πού στηρίζουν την τόση αυτοπεποίθηση τους; Σε αυτούς που τους ''κάνουν πλάτες'', στα χρήματα τους ή στην ηλιθιότητα τη δική μας;
''Κάθε άνθρωπος μπορεί να υιοθετήσει δύο στάσεις: να χτίζει ή να φυτεύει.
Οι χτίστες μπορεί να χρειαστούν χρόνια για το έργο τους,
κάποτε όμως τελειώνουν αυτό που χτίζουν.
Τότε σταματούν και περιορίζονται από τους ίδιους τους τοίχους τους.
Όταν ολοκληρώνεται το χτίσιμο, η ζωή χάνει το νόημά της.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που φυτεύουν.
Μερικές φορές οι καταιγίδες και οι εποχές τους προκαλούν προβλήματα και σπάνια ξεκουράζονται.
Σε αντίθεση με τα κτίρια όμως, ένας κήπος δε σταματά ποτέ να αναπτύσσεται.
Και, παρόλο που απαιτεί την προσοχή του κηπουρού,
του δίνει παράλληλα και τη δυνατότητα να ζήσει τη ζωή του, σαν μια μεγάλη περιπέτεια.
Οι κηπουροί αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον,
γιατί ξέρουν ότι στην ιστορία του κάθε φυτού, βρίσκεται η δημιουργία όλης της Γης''.
Έτσι πρέπει να είναι η ζωή μας. Ένας κήπος που φυτεύουμε νέα φυτά και τα βοηθάμε να αναπτυχθούν! Έτσι δημιουργείται το χαμόγελο, η εσωτερική μας ανανέωση.
Αντίθετα εμείς τι κάνουμε; Χτίζουμε τοίχους. Γκρίζους, μουντούς, πνιγηρούς τοίχους γύρω μας και μας περικλείουν! Και ξεχνάμε πως οι τοίχοι, δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν.
Ο άνθρωπος από τη φύση του πρέπει να είναι ελεύθερος να εκφραστεί, να αισθανθεί, να γίνει ένα με τη φύση, να ανήκει σε ένα κήπο που τον φροντίζει. Αυτό σημαίνει υγιής ανάπτυξη.
Κι εμείς χτίζουμε ολοένα και περισσότερους τοίχους γύρω μας, με υλικά την απληστία μας, την αδιαφορία για τους συνανθρώπους μας, και για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, και με την εμμονή μας για εφήμερη επικράτηση και επιδειξιμανία, και την έλλειψη σεβασμού για την ίδια τη ζωή, καταλήξαμε να μετατρεπόμαστε σταδιακά, σε φακελωμένα νούμερα αναλώσιμα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς λόγο ύπαρξης, χωρίς γέλιο, και χωρίς αξιοπρέπεια.
Να γιατί μάταια θα αναζητάμε ένα χαμόγελο, και να γιατί όταν θα νομίζουμε ότι το πλησιάζουμε, θα ανακαλύπτουμε ότι αυτό εξακολουθεί να στέκεται μακριά μας και να μας χλευάζει!...