‘’Παίζουμε;’’
‘’Όχι δεν σε παίζω γιατί είσαι ζαβολιάρης’’.
Πόσες φορές δεν έχουμε συναντήσει έναν τουλάχιστον ζαβολιάρη στα παιδικά μας παιχνίδια; Πόσες φορές δεν κάναμε κι εμείς οι ίδιοι ζαβολιές;
Όταν μιλάμε για ζαβολιά, εννοούμε την τάση που έχει κάποιος να μην σέβεται κανόνες. Ο ζαβολιάρης είναι αυτός που όπου κι αν βρεθεί, θα αναλώσει τη φαιά του ουσία, για να χρησιμοποιήσει πλάγια μέσα για να ‘’κλέψει’’, ώστε να έχει περισσότερο, ή σίγουρο κέρδος όσον το δυνατόν πιο άμεσα.
Και δεν έχει σημασία ακριβώς πού. Σημασία έχει να κερδίσει. Σημασία έχει το τέλος να είναι αυτό που θέλει. Δεν παίζει για το παιχνίδι και την ευχαρίστηση του. Κάνει την ζαβολιά γιατί δεν έχει την επιμονή και την υπομονή να αγωνιστεί τίμια. Είναι πιο κοπιαστικό. Όταν είμαστε παιδιά λέγαμε πως ήμασταν ζαβολιάρηδες και νοιώθαμε και κάποια τσαχπινιά με τον χαρακτηρισμό. Μεγάλοι όμως;
Ο χαριτωμένος μικρός ζαβολιάρης δεν είναι καθόλου χαριτωμένος όταν μεγαλώσει. .
Οι μεγάλοι λέγονται ζαβολιάρηδες και ενίοτε προάγονται σε λαμόγια.
Εξελίσσονται. Μαθημένοι να διαλέγουν τον εύκολο πλάγιο τρόπο. Το ‘’παραθυράκι’’.
Η ανθρώπινη ράτσα έχει τη ζαβολιά στο αίμα της.
Βρίσκομαι σε παρέα, και συζητάμε για την σωστή και υγιή κοινωνία που στηρίζεται σε κανόνες και σε πολίτες που τους τηρούν. Και ακούω κάποιον της παρέας να αγορεύει υπέρ των κανόνων που βοηθούν να χτίζονται σωστά κοινωνικά συστήματα και να σμιλεύονται χαρακτήρες. Το θαύμασα; Ε.. ναι ! Το ομολογώ πως το θαύμασα. Είπα μέσα μου και έξω μου, μακάρι να είχαν όλοι αυτές τις απόψεις. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Οι κανόνες φτιάχνονται με γνώμονα το γενικό καλό, και ακολουθούνται γιατί σεβόμαστε τους εαυτούς μας και τους άλλους.
Όταν έφυγα βρέθηκα με το αυτοκίνητο μου πίσω από τον αξιοθαύμαστο άνθρωπο, υπέρμαχο των κανόνων. Όχι ότι τον παρακολουθούσα απλά έτυχε να έχουμε την ίδια διαδρομή. Εγώ λοιπόν από πίσω και το ίνδαλμα μου για τις απόψεις που είχε εκφράσει λίγη ώρα πριν, μπροστά. Ο δρόμος είχε κίνηση. Ξαφνικά, πέταξε το σκουπίδι του από το παράθυρο, και τότε πρόσεξα πως μιλούσε στο κινητό του κατά τη διάρκεια της πορείας του. Αποφάσισε να προσπεράσει τους άλλους. Μη νομίζετε πως πήγε πολύ μπροστά, μόλις λίγα μέτρα. Πώς; Μπήκε στην λωρίδα αμέσου ανάγκης, προσπέρασε τους άλλους από δεξιά ενάντια σε κάθε κανόνα Κ.Ο.Κ. μαζί με πολλά άλλα μανάρια. Κάποια στιγμή τον είδα να σταματά. Και με ελαφριά καρδιά και για να κάνει τη δουλειά του έκλεισε τη διάβαση αναπήρων.
Έφτυσα τον κόρφο μου γιατί δεν μπορούσα να με δω στον καθρέφτη που βιάστηκα να θαυμάσω έναν φαφλατά που ήξερε τι ήθελαν οι άλλοι να ακούσουν και το είπε. Και μπορώ να απαριθμήσω περιπτώσεις που έχω συναντήσει σε διάφορους τομείς.
Το γιατί πιστεύει κάποιος πως το να τηρεί τους κανόνες σε όλες τις φάσεις της ζωής του, είναι βλακεία και το αντίθετο μαγκιά, είναι πολύ δύσκολο να σας εξηγήσω. Ίσως να φταίνε τα γονίδια, ίσως να του έλεγαν από την παιδική του ηλικία, ‘’φάε να μη σε φάνε’’, ‘’άρπαξε πριν αρπάξουν’’, και ‘’κέρδισε με όποιο τρόπο. Σημασία έχει να πετυχαίνεις.’’ Το πώς, είναι άλλο κεφάλαιο. Μπορεί να φταίει και το ίδιο το σύστημα, που κάθε άλλο παρά κοινωνικό είναι. Εδώ και χρόνια από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, το σύστημα χρησιμοποιεί κάθε ζαβολιά, και κάθε σπάσιμο κανόνων για να σε ξεζουμίσει και λέει πως έχει και ‘’επιχειρήματα’’.
Η ζαβολιά γίνεται ακόμα κι όταν είναι αναίμακτη και αθώα.
Τι κάνεις αν έρθεις αντιμέτωπος με ζαβολιάρη; Του λες απλά, ‘’ρε φίλε σταμάτα να κλέβεις;’’ Κάνεις το ίδιο για να μη δείξεις πως υστερείς; Του γυρνάς επιδεικτικά την πλάτη αφού του ρίξεις μια αγόρευση για το τίμιο παιχνίδι κάθε τύπου;
Εγώ θα σας έλεγα πως ακολουθώ το τρίτο, αλλά … κρατάω πισινή γιατί κι εγώ στην ανθρώπινη ράτσα ανήκω και …. όλο και κάποια ζαβολιά μπορεί να μου έρθει να κάνω.
Πιστή στην τήρηση του Αλφαβήτου εξαιτίας της Lysippe βέβαια. Εγώ δεν φταίω.....
