Άλλος ένας χρόνος πάει!!!

Με το πόδι πάνω στο άλλο, χαζεύω με προσποίηση, το έντονο το βουητό, από γέλια και φωνές.

Φωνές χαρούμενες, παρουσίες ποτισμένες από ευχάριστη αναμονή...

Στρέφω το βλέμμα στο ρολόι, κουνώντας το πόδι στο ρυθμό του λεπτοδείκτη, εκφράζοντας έτσι 

τη προσμονή μου!

Κυλάνε τα λεπτά ! Η ώρα πλησιάζει! Κι όταν πια έγινε οριακή, σαν ένας διακόπτης που

κλείνει για μια ανάσα χρόνου, πέφτει σιωπή.

Μα πριν την αισθανθώ, πάλι φωνές, πάλι γέλια, φιλιά κι αγκαλιές.

Τόσο οικεία αυτή η σκηνή! Είναι όμως αναγκαίο να σταθώ...

Μια εσωτερική παρόρμηση να σφίξω τη στάλα της σιωπής! Να σταματήσω σ'αυτό το ανύπαρκτο 

κενό του χρόνου! Θέλω να προλάβω ν'ασχοληθώ μαζί του, με τα μάτια του νου και της ψυχής μου!

Με κόπο χαρίζω ένα χαμόγελο οικειότητας, σ'αυτό το σκυφτό γέρο, που σερνάμενος αποχωρεί, 

παίρνοντας τις στιγμές μου, τόσο κακές μα και καλές, για να ριχθούν στης μνήμης τη θυρίδα, ή στη λήθη.

Είν'η στερνή δουλειά του, πριν να σβήσει παντοτινά η πνοή του!

Βιάζομαι να φωνάξω: ''Τι πήρες γέρο; Τι μου αφήνεις; Τι κουβαλάς μαζί σου; Τι σου έδωσα; 

Κι από όσα παίρνεις, ποια απ'αυτά προσπέρασα, ενώ μπορούσα να τα νιώσω;

Θα ξανάρθουν; Σαν δεύτερη ευκαιρία; Θα νιώσω την υφή τους; Ή χάθηκαν παντοτινά;

Απόκριση δεν παίρνω...

Στρέφω τότε τη ματιά, σ' αυτόν που μόλις μπήκε! Όλο καμάρι και στητός, μα ωστόσο, πιο μεγάλος!

Ίδιο μυστήριο βλέμμα, ίδια απροσπέλαστη έκφραση!

Τολμάω να ρωτήσω σιγανά: ''Τι φέρνεις; Τι θα μου δώσεις; Είναι καλά; Είναι άσχημα; Τα πρώτα θα τα ζήσω;

Τα άλλα θα ξεπεραστούν; Ή μήπως κουβαλάς, πράγματα χιλιοειπωμένα;

Απόκριση δεν παίρνω...

Μονάχα γέλια και φωνές..

Μα σαν από κοντά, θαρρώ πως ξεχωρίζει ένα άκουσμα:''Είναι πολύ νωρίς''! Κι ένα άλλο μακρινό:''Είναι πια αργά''!

Γυρνώ το βλέμμα σαν χαμένη, γεμάτη ανασφάλεια ανάμικτη με πίκρα, στη μόνη παρουσία που αισθάνομαι σιμά μου!

Μία γυναίκα άγνωστη, που ωστόσο  όταν τη κοιτώ, έχω την αίσθηση του σταθερού, του γνώριμου!

''Ποια είσαι; Πως σε λένε; Έχουμε κάπου γνωριστεί'';

Χαμογελά και μου μιλά: '' Η απόκριση είναι μία.. Το όνομά μου μόνο, αρκεί! Κι αυτό είναι ΕΛΠΙΔΑ!!

Μόλις ξεψύχησα!! Μόλις γεννήθηκα''!!!!!!!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!!!!

ΤΙΣ ΘΕΡΜΟΤΕΡΕΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ ΠΡΟΣ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ

ΑΓΑΠΗ,  ΕΥΤΥΧΙΑ,  ΥΓΕΙΑ,   ΕΙΡΗΝΗ,  ΚΑΛΩΣΥΝΗ



ΟΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΕΙ!

ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ
Η ΚΑΚΙΑ ΣΚΕΠΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΓΥΜΝΙΑ ΨΥΧΗΣ



ΧΡΟΝΙΑ   ΠΟΛΛΑ  !!!!!!!

ΚΑΛΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!!

Ποιος τράβηξε την πρώτη φωτογραφία στην ιστορία;

Μπορεί ο Νταγκέρ να θεωρείται ο πατέρας της φωτογραφίας, ωστόσο την πρώτη πραγματική φωτογραφία την έβγαλε ο Νικηφόρος Νιεπς το 1826
Στις 7 Ιανουαρίου του 1839, ο Φρανσουά Αραγκό, ο διάσημος επιστήμονας και πολιτικός, ανακοίνωσε επίσημα σε ομιλία του στην Ακαδημία των Επιστημών, την «ανακάλυψη» της φωτογραφίας. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, το Κοινοβούλιο ψήφισε έναν νόμο, σύμφωνα με τον οποίο το γαλλικό κράτος αγόραζε τα δικαιώματα της νέας μεθόδου, με αντάλλαγμα μια ετήσια σύνταξη ύψους 6.000 φράγκων στον Λουί Ζακ Μαντέ Νταγκέρ. Έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε η φωτογραφία. Η δαγκεροτυπία έμελλε να γίνει το πρότυπο που χρησιμοποιούσε όλη η Ευρώπη, η οποία παρέμεινε ενθουσιασμένη με τη μέθοδο αυτή για πάνω από μια δεκαετία. Συνήθως στην ιστορία μένει το όνομα αυτών που ξέρουν να πουλάνε τον εαυτό τους. Αναμφίβολα, ο Χριστόφορος Κολόμβος δεν ήταν ο πρώτος που έφτασε στην Αμερική, ωστόσο το όνομά του έχει συνδεθεί για πάντα με αυτήν την «ανακάλυψη». Η φωτογραφία δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα. Διότι η πρώτη φωτογραφία που δημιουργήθηκε ποτέ αποτελεί έργο του Νικηφόρου Νιεπς, ο οποίος την έβγαλε περίπου έντεκα χρόνια    πριν ο Νταγκέρ κάνει επίδειξη της μεθόδου του στον Αραγκό. 

Το 1826 ο Νιεπς άνοιξε το παράθυρο του εργαστηρίου του, στον τελευταίο όροφο του σπιτιού του κοντά στο Σαλόν σιρ Σαόν, και έστρεψε τον φακό της μηχανής του προς το τοπίο που απλωνόταν μπροστά του. Το αποτέλεσμα: «Αποψη από το παράθυρο στο Γκρα του Σαν Λουπ ντε Βαρέν». Για πρώτη φορά στην ιστορία τυπώθηκε μια εικόνα μόνιμα πάνω σε κάποιο μέσο. 

Ο Νιεπς, που ήταν εξήντα ενός ετών (γεννήθηκε το 1765), έβαλε στο εσωτερικό τής camera obscura (του σκοτεινού του θαλάμου) μια πλάκα από κασσίτερο βουτηγμένη σε ιουδαϊκή άσφαλτο, ένα είδος φυσικής πίσσας. Έπειτα από έκθεση τουλάχιστον οκτώ ωρών, ο εφευρέτης έβγαλε την πλάκα, την έπλυνε με διάλυμα αιθέριου ελαίου λεβάντας που διαχύθηκε στα σημεία που δεν είχαν πάρει φως. Το αποτέλεσμα ήταν η μόνιμη αποτύπωση της εικόνας σε θετικό. Δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς το θέμα της φωτογραφίας, γιατί είναι πολύ σκοτεινή, ωστόσο μπορούμε να διακρίνουμε μερικά κτίρια, μια αυλή και στο βάθος δέντρα. Με τη φωτογραφία αυτή, που ζύγιζε 445 γραμμάρια και είχε διαστάσεις 167,7 με 203,59 εκατοστά, γεννήθηκε ένας νέος κόσμος. «Ο,τι κάνουμε σήμερα- οι ταινίες, η τηλεόραση, το 3D, ακόμη και τα βιντεοπαιχνίδια- όλα ξεκινούν από αυτή την ταπεινή εφεύρεση του Νιεπς, από εκείνη τη στιγμή του 1826 που πήρε τη μηχανή του και την τοποθέτησε μπροστά στο παράθυρο», εξηγεί ο Ντούσαν Στούλικ, ερευνητής του Getty Conservation Ιnstitute (Ινστιτούτο Συντήρησης Getty) στο Λος Άντζελες, που το 2002 ανέλυσε αυτή την εικόνα επί πολλές εβδομάδες στο εργαστήριό του. 

Αυτή η πρώτη φωτογραφία έφτασε στα χέρια μας με σχεδόν μαγικό τρόπο. Η «Αποψη της Γκρα» αποτελεί πλέον ιδιοκτησία της συλλογής Ransom στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Όστιν. Εκτίθεται μέσα στο κάδρο στο οποίο την είχε βάλει ο Νιεπς, στην είσοδο αυτής της πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης όπου φυλάσσονται ορισμένα από τα σημαντικότερα χειρόγραφα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. 

Η ιστορία της μοιάζει με μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν. Το 1827, με την ελπίδα να παρουσιάσει την εφεύρεσή του στη Βασιλική Εταιρεία, την πιο έγκριτη σύνοδο επιστημόνων της εποχής, ο Νικηφόρος Νιεπς ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου είδε τον αδερφό του Κλοντ. Τι απογοήτευση! Δεν τον κάλεσαν να μιλήσει γι΄ αυτό που αποκαλούσε «ηλιογραφία» και επέστρεψε στη Γαλλία. Άφησε όμως τη φωτογραφία του στον οικοδεσπότη του, τον βοτανολόγο Φράνσις Μπάουερ, ο οποίος, ως καλός επιστήμονας, κατέγραψε στο πίσω μέρος του κάδρου την προέλευσή του. «Ηλιογραφία. Τα πρώτα αποτελέσματα της έκθεσης στο φως. Του κυρίου Νιεπς από το Σαλόν σιρ Σαόν, 1827». Και στη συνέχεια: «Η πρώτη επιτυχής προσπάθεια του κυρίου Νιεπς να αποτυπώσει μόνιμα εικόνα της φύσης». 

Όταν γύρισε στη Γαλλία, ο Νιεπς συνεργάστηκε με τον Νταγκέρ. Η συνεργασία των δύο αντρών - ο ένας γεννημένος ερευνητής και ο άλλος γεννημένος «διαφημιστής»- δεν είχε μεγάλη επιτυχία και ο πατέρας της φωτογραφίας πέθανε το 1833. Η «Αποψη της Γκρα» πέρασε στη συνέχεια στην κατοχή των κληρονόμων του Φράνσις Μπάουερ. Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1898, στην έκθεση φωτογραφίας του Crystal Ρalace στο Λονδίνο, και στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Μέχρι που κίνησε το ενδιαφέρον ενός από τους μεγαλύτερους συλλέκτες και από τους πρώτους ιστορικούς της φωτογραφίας, του Χέλμουτ Γκερνσχάιμ. «Ο Γκερνσχάιμ προφανώς δεν είχε δει ποτέ αυτή την εικόνα. Νόμιζε ότι επρόκειτο για τη φωτογραφία μιας εκκλησίας», εξηγεί ο Ντέιβιντ Κόλεμαν, συντηρητής της φωτογραφίας στο Ηarry Ranson Center. «Με την ελπίδα να βρω πληροφορίες από τους κληρονόμους ή από το άτομο που είχε στην κατοχή του αυτόν τον θησαυρό», διηγήθηκε στον Γκερνσχάιμ, «έστειλα μια επιστολή στους “Τimes” τον Απρίλιο του 1948. Δυστυχώς, η έκκληση μου δεν είχε ανταπόκριση, όπως ανταπόκριση δεν είχε ούτε η έκκληση που έκανα τον Ιανουάριο του 1950». Ωστόσο, τον Απρίλιο του 1950, μια ακόμη έκκληση στον «Οbserver» αυτή τη φορά έφερε κάποια στοιχεία στον ιστορικό. Ο γιος του Χ. Μπάντεν Πρίτσαρντ, που είχε αγοράσει την «Αποψη της Γκρα» το 1884, ήρθε σε επαφή με τον Χέλμουτ Γκερνσχάιμ. Οι ελπίδες του όμως εξανεμίστηκαν γρήγορα. Ο Πρίτσαρντ θυμόταν καλά την εικόνα, αλλά δήλωσε ότι είχε εξαφανιστεί, είχε κλαπεί ή χαθεί. 

Πέρασε ενάμισης χρόνος, «όταν η γυναίκα μου ενθουσιασμένη ήρθε τρέχοντας, κρατώντας πάνω από το κεφάλι της ένα χαρτί, φωνάζοντας: “Βρέθηκαν οι φωτογραφίες του Νιεπς”». Μετά τον θάνατο του συζύγου της, η κ. Πρίτσαρντ είχε ανοίξει ένα μπαούλο που βρισκόταν στο Λονδίνο από το 1917. Ανάμεσα στα διάφορα αντικείμενα που περιείχε βρήκε τη φωτογραφία του Νιεπς. «Ωστόσο, η κ. Πρίτσαρντ μου έλεγε ότι λυπόταν που η φωτογραφία ήταν εντελώς κατεστραμμένη και δεν φαινόταν τίποτα». Έπειτα από διάφορες περιπέτειες, στις 14 Ιανουαρίου 1952, ο Χέλμουτ Γκερνσχάιμ, ο άνθρωπος που είχε ανακαλύψει τα φωτογραφικά άλμπουμ του Λούις Κάρολ, κράτησε επιτέλους στα χέρια του την πρώτη φωτογραφία στην ιστορία. «Η κ. Πριτσαρντ κρατούσε έναν όμορφο καθρέφτη μέσα σε μια μεγάλη χρυσή κορνίζα (...). Πλησίασα στο παράθυρο και κράτησα το κάδρο σε συγκεκριμένη γωνία, όπως κάνουμε με τις δαγκεροτυπίες. Δεν έβλεπα τίποτα. Έγειρα περισσότερο την εικόνα και ξαφνικά αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια μου ολόκληρη η σκηνή με την αυλή. Κρατούσα στα χέρια μου τον ακρογωνιαίο λίθο της φωτογραφίας. Αυτή η εικόνα το αποδείκνυε σε ολόκληρο τον κόσμο». Το 1964 η «Αποψη της Γκρα» βρέθηκε στο Ranson Center, όταν το Πανεπιστήμιο του Τέξας απέκτησε τη συλλογή Γκερνσχάιμ. Αυτή η εικόνα, της οποίας το θέμα είναι μερικές φορές δύσκολο να διακρίνουμε, εξακολουθεί να συναρπάζει τους ιστορικούς και τους ερευνητές. 

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ στις 17/12/2010, κι επειδή το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, το παραθέτω ολόκληρο.

Νυχτερινές σκέψεις με βασανίζουν!!!

Είναι τρεις παρά τέταρτο και δεν έχω ύπνο. Λογικό είναι, ή τουλάχιστον εγώ το βρίσκω λογικό,

να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, και να γράφω.

Μόλις πριν από λίγες ώρες, χάζευα βλέποντας στη τηλεόραση, ταινίες χριστουγεννιάτικες.

Αυτής της περιόδου δηλαδή. Η αλήθεια είναι ότι τις ταινίες αυτές, τις έχω ξαναδεί. Αλλά ένα χαμόγελο, είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Δεν είχα καμία διάθεση να δω ταινία καινούργια, που δεν ξέρω τι θα γίνει παρακάτω, και θα με πνίγει η αγωνία για το τι θα επακολουθήσει.

Αισθανόμουν ότι οποιασδήποτε μορφής αγωνία, δεν ήταν καλοδεχούμενη από τον οργανισμό μου απόψε.

Άρχισα να αναρωτιέμαι, το γιατί. Οι απορίες της νύχτας, είναι οι πιο περίπλοκες!

Κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα, όχι και τόσο ευχάριστα!

Όλη μέρα, βλέπουμε στη τηλεόραση ειδήσεις για γεγονότα που συμβαίνουν μέσα και έξω απ'την ''αυλή'' μας. Ευχαρίστηση μηδέν, όπως καταλαβαίνετε!

Οικονομική κρίση, ληστείες, φόνοι, φόροι, ατυχήματα, συζητήσεις ατόμων που θεωρούνται ειδικοί για την παρούσα κατάσταση, και που όποτε τους ακούω με πιάνει τάση αυτοκτονίας,

και οι Τροικανοί επιτηρητές, που φροντίζουν να τηρούμε τους όρους της αναστολής μας, να μας κουνούν το δάχτυλο, κάθε τόσο!

Όλα γενικά γύρω μας, τον τελευταίο χρόνο μου φέρνουν κατάθλιψη.

Με αδικείτε που ήθελα να δω ταινίες χαρούμενες και χιλιοειδωμένες;;

Έπιασε επιτέλους το πολυπόθητο κρύο. Έτσι έχουμε μια ωραία δικαιολογία, για να είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι. Γιατί το να παραδεχθούμε ότι έχουμε μειώσει κατά πολύ τις εξόδους λόγω έλλειψης χρημάτων, πονάει λίγο.

Άλλωστε προτιμώ να βλέπω στις ταινίες τις όμορφες πόλεις, που είναι χριστουγεννιάτικα στολισμένες, και να φαντάζομαι ότι και η δική μου πόλη, είναι ακριβώς έτσι.

Να ξεχάσω δηλαδή τα σκουπίδια σωρό που κλείνουν τους δρόμους και τις πόρτες μας, και μας χαρίζουν τις ''εξαίσιες και θρεπτικές'' μυρωδιές τους.

Λένε, ότι αν ζεις μέσα στα σκουπίδια, δημιουργείς αντισώματα.

Για μας το κάνουν λοιπόν...., οι άνθρωποι. Δεν μας εκδικείται ο ανίκανος Δήμαρχος γιατί δεν τον ψηφίσαμε, ούτε σημαίνει ότι ενδιαφερόταν μόνο για την εξουσία που χαρίζει η θέση του Δημάρχου. Όχι! Αυτός νοιάζεται για την πόλη και για τους κατοίκους της.

Καλύτερα όταν περπατάμε να κοιτάμε προς τα πάνω, τις στολισμένες κολώνες, αρκεί να προσέχουμε μη βρεθούμε στα τέσσερα, στα πόδια αλλοδαπών, με λεμονόκουπες και κονσερβοκούτια στα μαλλιά.

Προχθές που περπατούσα εφάρμοσα άλλη μέθοδο. Κοιτούσα βιτρίνες. Πρώτο μαγαζί, καταθλιπτικά άδειο, δεύτερο, καταθλιπτικά κλειστό λόγω λουκέτου, τρίτο μαγαζί, καταθλιπτικά άδειο και κάπως έτσι συνεχίστηκε η βόλτα μου.

Ενδιαφέρουσα πόλη θα έλεγε κανείς. Τι έγινε και όλοι κυκλοφορούν σαν ζόμπι;;

Όλοι είναι κακότροποι κι έτοιμοι για καβγά. Τι έγινε το χριστουγεννιάτικο μήνυμα για χαρά, οικογενειακή θαλπωρή, σμίξιμο με φίλους, αγάπη και όλα αυτά που συντρόφευαν τα παιδικά μου χρόνια;;

Γιατί τώρα, όταν προσπαθώ να αφηγηθώ στα παιδιά χαρούμενες ιστορίες με τον Άγιο Βασίλη, το εργαστήριο του, καλούς ανθρώπους που κάνουν καλές πράξεις, περιπτώσεις που η αγάπη τα νικάει όλα, αισθάνομαι και χαζή και ψεύτρα;;;

Τι έπαθε αυτός ο κόσμος;;; Πότε ακριβώς το χάσαμε το ''τρένο'';;

Σε ποιο σταυροδρόμι, πήραμε λάθος κατεύθυνση;;;

Γιατί θεωρώ ηλίθια τη φράση, την υγεία μας να έχουμε τουλάχιστον;;;

Πώς θα έχω την υγεία μου, όταν μου έκλεψαν το γέλιο μου και τη χαρά μου, μου κουτσούρεψαν τη ζωή μου, μου κατέστρεψαν τη πόλη μου, τη χώρα μου, το τοπίο μου;;

Με απειλούν, ότι θα μου πάρουν τη δουλειά μου, την αξιοπρέπειά μου, τη περηφάνια μου, και μου σκοτώνουν καθημερινά την ελπίδα μου για ένα σίγουρο καλύτερο αύριο;;;

Και το χειρότερο, με ποιο δικαίωμα έδωσαν συγκεκριμένη κατεύθυνση στις σκέψεις μου;;;

Τέτοιες είναι οι νυχτερινές απορίες! Απαντήσεις δεν έχω!!

Ας πάω να κοιμηθώ, να σηκωθώ, να στολίσω το δέντρο μου, και να προσπαθήσω κοιτώντας το και βλέποντας παλιές ταινίες, να φανταστώ ότι είμαι κάπου αλλού, που τίποτα άσχημο δεν συμβαίνει!

Κάπου, που όλοι είναι τίμιοι, έχουν τη δουλειά τους, την οικογένειά τους και τα όμορφα ζεστά σπίτια τους, σε πόλη καθαρή και καταπράσινη, χαμογελαστοί, φιλικοί, και ξέγνοιαστοι.

Αυτό δεν είναι το νόημα των Χριστουγέννων άλλωστε;;;

Ο κόσμος του μύθου και των ειδώλων

Τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η ''μυθολογία'' και η καπηλεία.Γιατί ποτέ άλλοτε δεν κυριάρχησε στη ζωή του πλανήτη, η ''μυθοπλασία'' τόσο φυσικά και η καπηλεία της ανάγκης του απλού ανθρώπου για ''είδωλα'', στα οποία να προβάλλει το εξιδανικευμένο ''εγώ'' του.

Πράγματι θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος σ'όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη - ιδίως στις ''ανεπτυγμένες'' χώρες - πάσχει από έλλειψη ειδώλων, οραμάτων και νιώθει πολύ περισσότερο την ανάγκη για μύθους. Μύθους που θα αντικατοπτρίζουν τα νεανικά του όνειρα, τις ''ιδέες'' του για την κοινωνία, αλλά και είδωλα στα οποία θα μπορεί να προσβλέπει για να λυτρώνεται, όσο είναι δυνατόν, από την ανασφάλειά του. Αλλά και για να ''ξεφεύγει'' από τη μιζέρια της καθημερινής μονότονης ζωής του, από τους ''καταναγκασμούς'' που του επιβάλλουν η κοινωνία, το κράτος, η εργασία του.

Θέλει να ''επαναστατήσει'', αλλά οι συνθήκες γύρω του δεν του το επιτρέπουν. Ψάχνει για ''εικόνες'' ανθρώπων που θα ήθελε να ερωτευθεί, γιατί γύρω του οι εικόνες που προβάλλονται από τη ''virtual reality'' των ''μίντια'' δεν τον ικανοποιούν.

Στα αρχαία χρόνια υπήρχαν τα αγάλματα των θεών, οι ήρωες με τις μεγάλες δυνάμεις και το άσβεστο θάρρος. Στη συνέχεια το κάθε εικονοστάσι σε κάθε σπίτι με τις εικόνες των αγίων, ήταν μια άλλη μορφή ειδώλων και προτύπων ζωής. 

Σήμερα την εποχή της πλήρους συγχύσεως, το μόνο πράγμα που απομένει στο σύγχρονο άνθρωπο, είναι οι νέες ''εικόνες'' των σύγχρονων ''αγίων''. Και γι'αυτό οι σύγχρονοι ''εικονοπλάστες'', φροντίζουν να δίνουν κάθε τόσο και νέους ''αγίους''. Ή για να ακριβολογήσουμε, να ''κατασκευάσουν '' αγίους.

Είτε αυτοί είναι καλλιτέχνες, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, αθλητές, πολιτικοί κ.λ.π.

Βεβαίως, οι σκοποί των διαφόρων ''εικονοπλαστών'', είναι διαφορετικοί. Άλλοι βγάζουν χρήματα, άλλοι κάνουν ''promotion'' του έργου τους ή του ''εαυτούλη'' τους. Άλλοι υπηρετούν το ''κόμμα'' τους, την ''ιδεολογία''τους. 'Αλλοι πάλι -θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε ιδεαλιστές- προσφέρουν στον απλό μίζερο άνθρωπο ένα είδωλο. Έτσι για να βοηθήσουν να συνεχίσει τη ζωή του. Προσφέρουν μια υπηρεσία στην κοινωνία, με το να δίνουν στο άτομο, αυτό που του λείπει. Το όραμα, την ''ιδέα'', τα χαμένα του όνειρα, τις μεγάλες προσδοκίες που έσβησαν στο καθημερινό μαγγανοπήγαδο.

Οι κατασκευασμένοι αυτοί ''μύθοι'', όμως, απλώς μας επισημαίνουν την τραγική σύγχυση που υπάρχει στις σημερινές κοινωνίες. Μας θυμίζουν ότι το άτομο στη σύγχρονη κοινωνία πάσχει από παντελή έλλειψη ηθικής και ψυχικής ισορροπίας και καταπιέζεται φοβερά από τα υπάρχοντα συστήματα. Και όπως είπαμε, θέλει να επαναστατήσει, αλλά δεν μπορεί. Θέλει ένα στήριγμα ηθικής, μια αχτίδα φωτός στην γκρίζα του ζωή. Και την αναζητεί στα ''είδωλα προκάτ''. Τα οποία, σε τελευταία ανάλυση, είναι σαν τα ναρκωτικά. Με τη διαφορά ότι οι έμποροι των ειδώλων και των μύθων είναι ''ευηπόληπτοι πολίτες'' και αυτό που κάνουν δεν καταδικάζεται από κανένα νόμο του κράτους. Βγάζουν χρήματα από την δίψα του ανθρώπου να ξεχωρίσει και να ''σπάσει'' τη ρουτίνα του.Από τη δίψα του ανθρώπου να βρει τρόπο έκφρασης μέσω των ειδώλων του.

Το θέμα είναι η δική μας επιλογή. Θέλουμε πραγματικά να είμαστε τα ''πρόβατα'' που ακολουθούμε ότι μας πλασάρουν με επιδέξιους τρόπους, ή θέλουμε να ''σπάσουμε'' το σύστημα και τη γραμμή που μας υποβάλει; Να κρίνουμε και να επιλέξουμε τις αξίες και τα ιδανικά μας; 

Πληροφορίες από ''Λόγου Δοκιμές'', Αλ. Τότσικας, Δ.Χουλιτούδης, Π. Καχριμάνη