Πόσο μας αρέσει η εξουσία;;

Σήμερα θυμήθηκα τη φάρμα των ζώων, το πασίγνωστο βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ, που το θεωρώ ένα βιβλίο με διαχρονικό θέμα με μια υπέροχη αλληγορική πλοκή. Είναι ένα βιβλίο με τόσα μηνύματα, που ποτέ δεν μπορείς να το πεις ξεπερασμένο.

Η ιστορία των ζώων της φάρμας, τα οποία περιγράφονται συνοπτικά και κυρίως μέσω των βασικών στοιχείων του χαρακτήρα τους, ξεκινά σε ένα περιβάλλον όπου πολύς χρόνος έχει περάσει από τότε που θυμούνται ελευθερία. Η σκλαβιά κάτω από τον αφέντη κτηνοτρόφο Τζόουνς έχει γίνει συνήθειο. Τα περισσότερα ζώα είναι σε άγνοια καλύτερων ή χειρότερων ημερών και κάποια που καταλαβαίνουν έχουν αποκτήσει πεσιμιστική ή υποτακτική στάση. Ο Ολντ Μέιτζορ, ένα γουρούνι το οποίο είχε την τύχη να ζήσει περισσότερα χρόνια από άλλα ζώα και φτάνει προς το τέλος της ζωής του, νοιώθει πως πρέπει να ενεργήσει. Συγκεντρώνει τα ζώα και δίνει έναν λόγο που γεμίζει τα ζώα περηφάνια, τους θυμίζει ένα επαναστατικό τραγούδι που είχαν ξεχάσει («Κτήνη της Αγγλίας») και κυρίως τα βάζει σε σκέψεις για το μέλλον· επαναστατικές σκέψεις.
Τα γουρούνια είναι τα μεγάλα μυαλά της φάρμας. Κυρίως με την καθοδήγηση του Σνόουμπολ, ενός γενναίου γουρουνιού καταφέρνουν να φέρουν σε πέρας την Επανάσταση και η φάρμα είναι Ελεύθερη. Το πολιτικό σκηνικό που ακολουθεί είναι γενικά αισιόδοξο, χωρίς να λείπουν οι δυσκολίες, με τα γουρούνια σιγά σιγά όμως να αποκτούν την κύρια εξουσία και τον έλεγχο της φάρμας. Σίγουρα όμως το κλίμα παραμένει θετικό.
Η μεγάλη ανατροπή έρχεται όταν ο κύριος πολιτικός αντίπαλος του Σνόουμπολ, ο Ναπολέων, ένα άλλο γουρούνι που σχεδόν πάντα διαφωνούσε με τον Σνόουμπολ - εκτός και αν το ερώτημα αναφερόταν στο γιατί τα γουρούνια να έχουν περισσότερη τροφή - καταφέρνει να ανατρέψει την κυβέρνηση της φάρμας και να εγκαθιδρύσει μονοκρατορία κάτω από το όνομά του. Μεγάλη βοήθεια, θα έλεγε κάποιος στρατιωτική, προσέφεραν διάφορα σκυλιά τα οποία είχε αναθρέψει από μικρά.

Η ιστορία εξελίσσεται με τον Ναπολέοντα να αποκτά όλο και περισσότερη εξουσία, να περιορίζει όλο και περισσότερες ελευθερίες που είχαν έρθει μετά την επανάσταση, να αναθεωρεί όλο και περισσότερους νόμους που είχαν καθιερώσει (σε μορφή 7 εντολών) και γενικά να κάνει την ζωή όλο και πιο αφόρητη για τα ζώα. Η προπαγάνδα (κυρίως μέσω των λόγων και δικαιολογιών του Σκουίλερ, ενός άλλου γουρουνιού) ήταν επίσης σε συνεχή χρήση για να κατευνάσει τις αμφιβολίες που κατά καιρούς εμφανίζονταν. Σημαντικός σταθμός σε αυτή του πορεία αποτελεί η πώληση ενός αλόγου, του Μπόξερ, σε σφαγέα αλόγων όταν πια είχε αρρωστήσει. Ο Μπόξερ ήταν το εργατικότερο ζώο και το πιο πιστό στο Ναπολέοντα και την Επανάσταση (στην οποία μέχρι το τέλος, ή μέχρι λίγο πριν το τέλος ακόμα πίστευε).
Το αποκορύφωμα της κατρακύλας και το τέλος της ιστορίας έρχεται όταν τα ζώα παρακολουθούν μια κεκλεισμένων των θυρών συγκέντρωση των γουρουνιών με τους ανθρώπους-αφέντες των γειτονικών φαρμών (σύμβολα κρατών ή ενώσεων κρατών). Τα γουρούνια είχαν ήδη ξεκινήσει να περπατάνε στα δύο πόδια (κάτι το οποίο είχαν θεσπίσει ως «κακό» αλλά τελευταία αναθεώρησαν) και σύντομα είχαν έρθει σε συμφωνία με τους ανθρώπους. Τίποτα κακό δεν είχε γίνει τελικά στην Φάρμα των Ζώων· τα ζώα ήταν σκλαβωμένα όπως και παλιά. Μάλιστα τώρα είναι σκλαβωμένα και με τις τελευταίες μεθόδους· παράδειγμα για τις άλλες φάρμες. Ο Ναπολέων ανακηρύσσει ότι η Φάρμα των Ζώων θα λέγεται πια Φάρμα Μάνορ, όπως και παλαιότερα, στα χρόνια του Τζόουνς.
Τα ζώα που κρυφά παρακολουθούσαν το γεύμα κοίταξαν από γουρούνι σε άνθρωπο, από άνθρωπο σε γουρούνι και από γουρούνι σε άνθρωπο ξανά· δε βρήκαν διαφορά.[βικιπαίδεια]

Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά το κόσμο μας και τη κοινωνία που έχουμε πλάσει, αν αναλογιστούμε την εξουσία που αποκτούν πολλά άτομα σε διάφορους τομείς, είτε είναι άτομα διακυβέρνησης μιας χώρας, είτε είναι επιχειρηματίες που κολυμπούν στο χρήμα, είτε είναι άτομα που ξεκίνησαν από χαμηλά αλλά στη πορεία ''ανέβηκαν'' ή ''αναρριχήθηκαν'' σε υψηλά πόστα, είτε έχουν τη δύναμη του τύπου, θα δούμε πάντα το ίδιο αποτέλεσμα.
Μια αντιμετώπιση των ''αποκάτω'' σαν αναλώσιμο υλικό, και εκμετάλλευση της θέσης και των προνομίων που τους χαρίζει  αυτή η θέση. Και το αποτέλεσμα για τους ταπεινούς, για τα ''γρανάζια'' της μηχανής είναι ακριβώς το ίδιο.
Όλοι φέρονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ στη θέση του απλού πολίτη, ή στη θέση του απλού υπαλλήλου, ή στη θέση αυτού που αγωνίζεται για να συντηρήσει την οικογένεια του.
Και όλοι υπερασπίζονται διαφορετικά ''πιστεύω'' πριν, και με τις πράξεις τους δείχνουν να υπηρετούν, πολύ διαφορετικά ''πιστεύω'', μετά. Όταν γίνονται αυτοί που ''κινούν τα νήματα''. Και δεν ενδιαφέρονται καν για τις δόλιες τις μαριονέτες, ούτε θυμούνται πώς ένιωθαν όταν βρίσκονταν στη θέση μαριονέτας.
Είναι λοιπόν κάτι στο DNA μας που έλκεται από τη κάθε μορφής εξουσία;
Έχει κάποιο συστατικό σαν το ναρκωτικό, που μας δημιουργεί ''εθισμό'', και σβήνει τη μνήμη;;
Είναι χαρακτηριστικό του κάθε ''μπροστάρη'', να νομίζει ότι διαφέρει από τα άλλα μέλη του ''κοπαδιού'';;
Και υπάρχει συγκεκριμένη ''συνταγή'' συμπεριφοράς;; Υπάρχουν κάτι σαν συγκεκριμένοι όροι π.χ. ''αδελφοσύνη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, εμπιστοσύνη, αντίσταση στη καταπίεση, αγώνας για δικαιώματα, κ.λ.π.....'';
Και γιατί πάντα οι ''μπροστάρηδες'', πρέπει να έχουν περισσότερη φροντίδα;; 
Και το ''κοπάδι'' ακολουθεί και επαναστατεί και αγωνίζεται για περισσότερη ελευθερία και δικαιώματα, και μια καλύτερη ζωή. Και το αποτέλεσμα;;
Η παρατήρηση της ιστορίας του ανθρώπου, μας δείχνει τούτο: κερδίζουμε δύο προνόμια και χάνουμε τρία άλλα. Στη συνέχεια ξανακινδυνεύει το ένα από τα δύο προνόμια που είχαμε. Και ξανά πάντα με τους ''μπροστάρηδες'', αγωνιζόμαστε για να μη το χάσουμε. Και ξανά μας ''πετάνε κάποια ψίχουλα'', και εφησυχάζουμε, και παίρνουμε βαθιά ανάσα, μέχρι το επόμενο βήμα, που στην ουσία είναι ίδιο και απαράλλαχτο με το προηγούμενο.
Και πάντα κάποιοι είναι από πάνω, αλλά εμείς....σταθεροί! Κάτω...
Και αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι,  το ''σύστημα'' που πολεμάμε, είναι βαθιά ''ριζωμένο'' μέσα μας. Ότι μας ''παίζει'' όπως τα πιόνια, γιατί στην ουσία, δε θέλει να επαναστατούμε, και γι' αυτό θρέφει κάποιους από εμάς, περισσότερο, ώστε να κάνουν τη δουλειά που έκαναν τα ''σκυλιά για το Ναπολέοντα'' στο βιβλίο.
Ίσως θα έπρεπε να εξετάζουμε καλύτερα ποιους έχουμε για ''μπροστάρηδες'', και αν αγωνιζόμαστε για τα ίδια πράγματα.
Στην πραγματικότητα και κρίση έχουμε και δυνατότητες!
Δεν είμαστε απλά ''γρανάζια'', έχουμε μυαλό και πρέπει να το χρησιμοποιούμε.
Να το ανυψώσουμε πάνω από τα μικροσυμφέροντα, από τις άπληστες ανάγκες του οπαδού, και να γίνουμε εμείς ''μπροστάρηδες'' της ζωής μας.
Γιατί για το καθένα μας, δεν υπάρχει κανένα ''σύστημα'' και κανένας ''λακές'' και βολεμένος, που είναι σε θέση, να μας υπαγορεύσει τις πραγματικές αξίες, και να μας ''σκοτώσει'' την ελπίδα ή να ''βαλτώσει'' την ίδια μας την ύπαρξη.
Είμαστε άνθρωποι, δεν ξεχνάμε την ανθρωπιά μας, και είμαστε ικανοί και δυνατοί για να διεκδικήσουμε τόσο για μας, όσο και για το σύνολο.
Κι ας έχουμε σαν σύνθημα τα παρακάτω σοφά λόγια:
''Ο ΟΧΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΑΤΑ
ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΤΡΟΜΑΞΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΕΝΟΣ ΤΕΝΕΚΕ
ΤΟΝ ΕΝΑ ΠΟΤΕ!!!!
ΓΙΝΕ Ο ΕΝΑΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!!!''