Εβδομάδα υψηλής ραπτικής....που αγνοεί την οικονομική κρίση!

Εβδομάδα υψηλής ραπτικής στο Παρίσι, και οι δημιουργοί παρουσίασαν τα αριστουργήματα τους.
Η haute couture είναι ένας δείκτης για να ξεχωρίζουν οι πλούσιοι από τους πλουσιότερους, είπαν οι δημιουργοί της από το Παρίσι.

Τα κατάφεραν και πάλι. Είναι το επιμύθιο έπειτα από άλλον έναν γύρο επιδείξεων συλλογών υψηλής ραπτικής στο Παρίσι. Η έννοια της επιτυχίας δεν έχει να κάνει τόσο με την αριστεία της δουλειάς των σχεδιαστών, αλλά με την επιβίωση μιας υπερβολικά ακριβής πρακτικής.

Μπορεί τη δεκαετία του '90 η υψηλή ραπτική να ήταν κάτι σαν αξιοθέατο καθώς ήταν ελάχιστες οι κυρίες που μπορούσαν να πληρώσουν 20 φορές παραπάνω την τιμή ενός ρούχου. Όμως το 2012 υπάρχουν πολλές κυρίες από την Κίνα και τη Βραζιλία, λένε οι οίκοι υψηλής ραπτικής. Γι' αυτό και χρεώνουν 60.000-70.000 ευρώ ένα σακάκι και 150.000 ένα βραδινό φόρεμα, ραμμένα με υψηλές βελονιές και υλικά.

«Η υψηλή ραπτική είναι η αντανάκλαση της οικονομικής πραγματικότητας. Όχι της ύφεσης, αλλά της πόλωσης του πλούτου», παρατηρεί η απεσταλμένη στο Παρίσι της εφημερίδας «Guardian», απαριθμώντας μεταξύ νέων αποχρώσεων και ατμόσφαιρας των ντεφιλέ ορισμένα από τα εντυπωσιακά ποσοστά αύξησης των πωλήσεων δημιουργιών της υψηλής ραπτικής.

Έτσι ο Τζόρτζιο Αρμάνι ανέφερε 50% αύξηση σε σχέση με το 2011, ο οίκος Valentino 80%, ενώ ο οίκος Chanel απέδειξε ότι υπάρχουν ποσά διαθέσιμα για υπερβολές: με τις Αερογραμμές Chanel. Δηλαδή το σκηνικό του εσωτερικού ενός αεροσκάφους τζετ 450 θέσεων που έστησε στον χώρο του Γκραν Παλέ για να παρουσιάσει μια παρέλαση ταγέρ, φορεμάτων κοκτέιλ και βραδινών σε 150 διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε.

Επίσης, αν η υψηλή ραπτική δεν είχε πελατεία, τότε η Ντονατέλα Βερσάτσε δεν θα είχε κανέναν λόγο ύστερα από οκτώ χρόνια να επαναλειτουργήσει το Atelier Versace δημιουργώντας τη χολιγουντιανού γκλάμουρ, γεμάτη από χρυσή και ασημένια δαντέλα, συλλογή της για την ερχόμενη άνοιξη - καλοκαίρι.

Σε αυτή την Εβδομάδα Υψηλής Ραπτικής δεν ξεχώρισε η πρωτοτυπία της σιλουέτας, η ιδέα κάποιας αλλαγής. Απλά η έμφαση δόθηκε στην εξαιρετική ποιότητα των υλικών και των τεχνικών που δημιουργούν «κατασκευαστικά εφέ» στο εσωτερικό του ρούχου για να δείχνει το σώμα στητό, δίχως ατέλειες.

Στη συλλογή Valentino ένα φόρεμα από οργκάντσα κεντημένο με λεπτά λουλούδια χρειάστηκε 1.000 ώρες εργασίας. Στον Givenchy, η συλλογή ήταν εμπνευσμένη από την ταινία «Μetropolis» του Φριτζ Λανγκ κι ένα φόρεμά της χρειάστηκε 350 ώρες για να δουλευτούν μεμονωμένα τα δερμάτινα λέπια από δώδεκα μικρούς κροκόδειλους. Τα κομμάτια αυτά κόπηκαν σε άλλο σχήμα και τοποθετήθηκαν ένα προς ένα πάνω σε μεταξωτό τούλι ακολουθώντας το ζωγραφισμένο σχέδιο σε αρτ ντεκό ύφος''.πηγή

Κι από τη μια, κυρίες πλούσιες που δίνουν υπέρογκα ποσά για ένα ρούχο, και από την άλλη εικόνες αθλιότητας, με παιδιά που δεν έχουν ένα πιατάκι ζεστό φαγητό, άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους μέσα στο ψύχος, και χιλιάδες άλλοι που ψάχνουν καθημερινά μια δουλίτσα για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο.

Νοικοκυριά που κινδυνεύουν να διαλυθούν, επιχειρήσεις που κλείνουν, ανασφάλεια και άγχος που ταλανίζει καθημερινά τον απλό άνθρωπο.

Αυτή είναι η παγκόσμια κοινωνία του 2012, γεμάτη τεράστιες αντιθέσεις, τεράστιες προκλήσεις, αδιαφορία, ατομισμός και αναισθησία.

Και μου έρχεται στο μυαλό συνεχώς ο στίχος του ποιητή: 

''Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος.....''.

Η χώρα των Μάι-Μάι!

Αν θέλετε να ακούσετε μια ιστορία, ... ω!! εσείς πολίτες της χώρας των Μάιν-Μάιν, αγγλιστί ''δικό μου'', λένε ότι υπάρχει μια χώρα,... που λέγεται χώρα των Μάι-Μάι! Το όνομα της λένε, το πήρε από τον θαυμαστικό ήχο, που βγάζεις,  βλέποντας, όλα, όσα υπάρχουν εκεί.
Όλοι θέλουν να πάνε, μα κανένας δεν ξέρει τον τρόπο. Ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος, όλο ανηφόρα, και μπορούν να φτάσουν μόνο όσοι, ζεσταίνονται τον χειμώνα και κρυώνουν το καλοκαίρι.

Εκεί τα δώματα των σπιτιών είναι φτιαγμένα από παντεσπάνι, οι πόρτες και οι τοίχοι από αμυγδαλωτά, τα δοκάρια από σαλάμια και οι σκεπές από σοκολάτα. Ολόγυρα από κάθε σπίτι, είναι ένας φράχτης από λουκάνικα και πατάτες τηγανητές, με συκωτάκια ψητά ή βραστά, και όμορφα στολίδια από σινάπι ή μουστάρδα για το κάθε γούστο.

Και στο κέντρο κάθε σπιτιού υπάρχουν όμορφα συντριβάνια από φρουτοσαλάτες, με όλων των ειδών τα φρούτα.
Είναι βρύσες που αναβλύζουν κρασί, μπύρα, νερό ή πορτοκαλάδα, που πετάγονται μέσα στο στόμα,   αμέσως μόλις αισθανθείς δίψα.
Τα ποτάμια είναι από γάλα και στις ακροποταμιές, κρέμονται από τις ιτιές κουλούρες και τηγανίτες.

Οι κουλούρες πέφτουν μέσα στα ποτάμια και αν το πρωί, τις θελήσεις μαλακές, εκεί πας και τις ψαρεύεις.
Στη Γη των Μάι-Μάι, τα ψάρια είναι κιόλας τηγανισμένα ή βρασμένα ή ψητά στο φούρνο.
Φτάνει να απλώσεις το χέρι σου, και αμέσως ένα θα πηδήξει μέσα από μόνο του.
Αλλά ακόμα κι αν είσαι τεμπέλης, με ένα απλό ''ψιτ'', ...''τσουπ'' κατευθείαν στο στόμα.

Ακόμα και τα πουλιά, αν θέλεις το πιστεύεις, είναι μαγειρεμένα.
Χήνες ψητές, πάπιες γεμιστές, όρνιθες και πιτσούνια κοκκινιστά, έτοιμη τροφή για τον καθένα.
Μπροστά σου περνούν όμορφα ψητά γουρουνόπουλα, που στο πλευρό τους έχουν ένα μαχαίρι κι ένα πιρούνι. Μπορείς να κόψεις ότι κομμάτι θες.
Αντί για πέτρες και για βράχια, υπάρχουν βουνά από τυριά όλων των ειδών, από πηχτή, και λόφοι από στιφάδο.
Σαν βρέχει, οι στάλες είναι από μέλι, το χιόνι από ζάχαρη, το χαλάζι μόλις ακουμπάει κάτω γίνεται αμύγδαλα και καρύδια και σταφίδες. Κι αντί για παπαρούνες στα χωράφια ξεπετάγονται έτοιμες σαλάτες, εδώ κι εκεί, με όλων των ειδών τα λαχανικά και με μια πανδαισία χρωμάτων.
Υπάρχουν λένε, και μεγάλα δάση. Από τα κλαδιά των δέντρων κρέμονται αντί φύλλα και ανθοί, κάπες, εσάρπες, παλτά, πουκάμισα και μπλούζες, σε όλα τα χρώματα. Στους θάμνους ανθίζουν φούστες, σακάκια, και φορέματα από σατέν, βελούδο, ταφτά, ή βαμβάκι. Και το παράξενο και υπέροχο είναι, ότι όποιος τα φορέσει,  προσαρμόζονται στο σώμα του.

Τα ρολόγια ωριμάζουν πάνω στα πεύκα, τα παπούτσια στα έλατα, και τα δαχτυλίδια και τα χρυσά βραχιόλια στις βελανιδιές.
Αν κανένας είναι γέρος ή ανήμπορος πηγαίνει σε ένα χώρο που λέγεται λουτρά.
Με ένα μόνο μπάνιο ξανανιώνει, και γίνεται μικρός σαν τριζόνι.
Για κάθε ώρα που κάποιος δεν κάνει τίποτα, τον πληρώνουν μία χρυσή λίρα, κι αν ροχαλίζει όταν κοιμάται του δίνουν άλλη μία σαν μπόνους.
Και ότι κάνει σαν αξία αλλού μια λίρα, σε αυτό τον τόπο το αποκτάς με μια πεντάρα που λέει ο λόγος.
Υπάρχει και μια Δημόσια εταιρεία εκεί, λένε, που σου παρέχει κάθε λογής νόμισμα, αρκεί να χαμογελάς. Και τις λίρες τις βρίσκεις σε κάτι δέντρα, σαν τις μηλιές μοιάζουν, φυτρώνουν παντού, και έτσι να κάνεις σε ένα κλαδί, έχεις στα πόδια σου μια περιουσία.
Και το κλαδί; Έχει ξαναβγάλει αμέσως άλλες.
Μα το δύσκολο είναι ότι όλος ο τόπος είναι ζωσμένος από μακαρόνια σαν συρματοπλέγματα.
Και ο μόνος τρόπος για να μπεις, είναι με το στόμα σου.
Πρέπει να ανοίξεις δρόμο με τα δόντια σου, κι ας ματώνεις.
Μα αυτός είναι ο τόπος των Μάι-Μάι, ο ονειρεμένος τόπος, η ευτυχισμένη χώρα.

Δύσκολο όμως πολίτες της Μάιν-Μάιν, να φτάσετε εκεί.
Έχετε πολλά εμπόδια. Γιατί αυτό το μάιν- μάιν, έχει ποτίσει το δέρμα σας.
Η αίσθηση του κεκτημένου, της κατοχής, της ιδιοκτησίας και της απληστίας, είναι γιγαντωμένα μέσα σας. Χρόνων συνήθεια. Χρόνων αγώνας.
Αυτή η φράση, ''δικό μου'', κι όχι δικό μας, ....''κτήμα μου'' κι όχι ''κτήμα μας''...., ''δικαίωμα μου'' κι όχι και ''καθήκον μου'', ... σου στερεί το χαμόγελο, το όνειρο, σου στερεύει τα αισθήματα, και σου στεγνώνει τη ψυχή.
Γιατί μπορεί η χώρα των Μάι-Μάι, να είναι απλά λόγια και φήμες του αέρα, μα θα μπορούσες κι εσύ ατομιστή πολίτη της Μάιν-Μάιν, να φτιάξεις έναν ονειρεμένο τόπο, για σένα, για μένα, για τους άλλους, για τα παιδιά μας!!
Κλείσε τα μάτια και κάτσε στην πολυθρόνα σου να ζεις με την ψευδαίσθηση, ότι θα γνωρίσεις μια μέρα τη φανταστική χώρα των Μάι-Μάι. Κι ότι θα έρθει, εκείνη από μόνη της να σε βρει.
''Τσουπ''!... και κατευθείαν πακέτο στην πόρτα σου!!

Je suis grecqe!!! Είμαι Έλληνας!!!

Η Νάντη (γαλλ. Nantes) είναι μία μεγαλούπολη (πόλη και λιμένας) στη Δυτική Γαλλία, πρωτεύουσα του διαμερίσματος Loire-Atlantique (παλαιότερα Κάτω Λίγηρα) και επίσης πρωτεύουσα της περιοχής Χώρα του Λίγηρα (Pays de la Loire), στη συμβολή των ποταμών Ερντρ και Λίγηρα επί της όχθης του δεύτερου, με 277.728 κατοίκους. Η Νάντη ανήκει στις μεγαλύτερες πόλεις και λιμένες της Γαλλίας.

H ονομασία της προέρχεται από τους Γαλάτες κατοίκους της περιοχής πριν τη ρωμαϊκή  κυριαρχία, οπότε και η πόλη πήρε το όνομα Πόρτους Ναμνέτους. Συχνά αναφέρεται και ως η Βενετία της Δύσης λόγω της θέσης της στο δέλτα του ποταμού Λίγηρα.

Η πόλη ιδρύθηκε από τους Ναμνέτους (φυλή Γαλατική) γύρω στο 70 π.Χ., ενώ το 56 π.Χ. κατακτήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα. Εκχριστιανίστηκε κατά τον 3ο αιώνα μ.Χ., ενώ κυριεύτηκε διαδοχικά από τους Σάξονες, τους Φράγκους, τους Βρετανούς και τους Νορμανδούς. Το 843 είχε γίνει ερείπια. Το 946, ο Alain Barbe-Torte, εγγονός του Άλαν του Μεγάλου, ίδρυσε το Δουκάτο της Βρετάνης.

Όταν το Δουκάτο προσαρτήθηκε στο Βασίλειο της Γαλλίας το 1532, η Νάντη διατήρησε για λίγα χρόνια το Κοινοβούλιο της Βρετάνης, αποτελώντας την έδρα του Βασιλείου της Βρετάνης μέχρι το τέλος της Μεροβιγγείου δυναστείας, πριν μεταφερθεί στη Ρεν. Το 1598, ο βασιλιάς Ερρίκος Δ' της Γαλλίας υπέργραψε το Διάταγμα της Νάντης, γνωστό ως "Έδικτο της Νάντης" που παραχωρούσε θρησκευτικά δικαιώματα στους Ουγενότους Προτεστάντες ίσα με τους Καθολικούς και δια του οποίου δόθηκε τέρμα στους θρησκευτικούς πολέμους στη Γαλλία.

Κατά το 18ο αιώνα, πριν την κατάργηση της δουλειάς, η Νάντη ήταν η πρωτεύουσα του δουλεμπορίου στη Γαλλία, κάτι που την έκανε το πρώτο γαλλικό λιμάνι και πλούσια πόλη. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση, η Νάντη συμμετείχε σε αυτή, παρόλο που η ευρύτερη περιοχή σύντομα ξεκίνησε έναν ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο με το νέο πολίτευμα: πραγματοποιήθηκαν χιλιάδες μαζικές εκτελέσεις, κυρίως διά πνιγμού στον ποταμό Λίγηρα.

Η πόλη είναι κτισμένη αμφιθεατρικά στη δεξιά όχθη του Λίγηρα πάνω σε μικρές νησίδες αυτού. Το 19ο αιώνα, η Νάντη έγινε βιομηχανική πόλη. Ίσως την πρώτη δημόσια συγκοινωνία αποτέλεσε η υπηρεσία λεωφορείων που ξεκίνησε το 1826 στην πόλη κι έπειτα τη μιμήθηκαν το Παρίσι, το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη. Οι πρώτοι σιδηρόδρομοι κατασκευάστηκαν το 1851, καθώς και πολλές βιομηχανίες.

Το 1940, η πόλη υπέστει μεγάλες καταστροφές αφού πέρασε στα χέρια των γερμανικών στρατευμάτων. Βομβαρδίστηκε δυο φορές από τους Βρετανούς στις 16 και 23 Αυγούστου  1943, προτού απελευθερωθεί από τους Αμερικανούς το 1944.

Σήμερα η Νάντη αποτελεί σημαντικό βιομηχανικό κέντρο με ναυπηγεία και εργοστάσια σαπωνοποιίας, κλωστοϋφαντουργίας, μεταλλουργίας και επίπλων. Το 2003, η γαλλική L'Express ψήφισε τη Νάντη ως την πιο "πράσινη πόλη" της Γαλλίας, ενώ το 2004 το περιοδικό Time την αναφέρει ως την "πιο κατοικήσιμη πόλη στην Ευρώπη".  

Τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης είναι τα ερείπια των παλαιών Πύργων των Δουκών της Βρετάνης, ο Ναός του Αγίου Ιακώβου (12ος αιώνας), ο Ναός των Αγίων Πέτρου και Παύλου και το Μουσείο Καλών Τεχνών.

Χθες λοιπόν άκουσα στο ραδιόφωνο γι αυτή την πόλη. 

Έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία υποστήριξης της Ελλάδας από τους κατοίκους της.

Ο τρόπος που βρήκαν είναι πρωτότυπος κατά την άποψη μου. Μέχρι την ώρα που το άκουσα, είχαν υποβληθεί 36.000 αιτήσεις από τους κατοίκους, για την απόκτηση της Ελληνικής υπηκοότητας.

Σε μία εποχή που ένα σεβαστό ποσοστό των Ελλήνων θέλει να φύγει στο εξωτερικό, ένα σεβαστό ποσοστό έχει ήδη φύγει, και ένα σεβαστό ποσοστό από αυτούς που έχουν μείνει ντρέπονται που λέγονται Έλληνες.

Η εκστρατεία έχει τίτλο ''je suis grecque''.

Είναι μια κίνηση αντίδρασης ενάντια στις πιέσεις και τους εξευτελισμούς που δέχεται ο Ελληνικός λαός από την Τρόικα και τις δυτικές κυβερνήσεις συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλικής.
http://jesuisgrec.blogspot.com/2011/11/in-english-texte-de-lappel-en-anglais.html

Ας σκεφθούμε κι ας προβληματιστούμε!!!