Η χώρα των Μάι-Μάι!

Αν θέλετε να ακούσετε μια ιστορία, ... ω!! εσείς πολίτες της χώρας των Μάιν-Μάιν, αγγλιστί ''δικό μου'', λένε ότι υπάρχει μια χώρα,... που λέγεται χώρα των Μάι-Μάι! Το όνομα της λένε, το πήρε από τον θαυμαστικό ήχο, που βγάζεις,  βλέποντας, όλα, όσα υπάρχουν εκεί.
Όλοι θέλουν να πάνε, μα κανένας δεν ξέρει τον τρόπο. Ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος, όλο ανηφόρα, και μπορούν να φτάσουν μόνο όσοι, ζεσταίνονται τον χειμώνα και κρυώνουν το καλοκαίρι.

Εκεί τα δώματα των σπιτιών είναι φτιαγμένα από παντεσπάνι, οι πόρτες και οι τοίχοι από αμυγδαλωτά, τα δοκάρια από σαλάμια και οι σκεπές από σοκολάτα. Ολόγυρα από κάθε σπίτι, είναι ένας φράχτης από λουκάνικα και πατάτες τηγανητές, με συκωτάκια ψητά ή βραστά, και όμορφα στολίδια από σινάπι ή μουστάρδα για το κάθε γούστο.

Και στο κέντρο κάθε σπιτιού υπάρχουν όμορφα συντριβάνια από φρουτοσαλάτες, με όλων των ειδών τα φρούτα.
Είναι βρύσες που αναβλύζουν κρασί, μπύρα, νερό ή πορτοκαλάδα, που πετάγονται μέσα στο στόμα,   αμέσως μόλις αισθανθείς δίψα.
Τα ποτάμια είναι από γάλα και στις ακροποταμιές, κρέμονται από τις ιτιές κουλούρες και τηγανίτες.

Οι κουλούρες πέφτουν μέσα στα ποτάμια και αν το πρωί, τις θελήσεις μαλακές, εκεί πας και τις ψαρεύεις.
Στη Γη των Μάι-Μάι, τα ψάρια είναι κιόλας τηγανισμένα ή βρασμένα ή ψητά στο φούρνο.
Φτάνει να απλώσεις το χέρι σου, και αμέσως ένα θα πηδήξει μέσα από μόνο του.
Αλλά ακόμα κι αν είσαι τεμπέλης, με ένα απλό ''ψιτ'', ...''τσουπ'' κατευθείαν στο στόμα.

Ακόμα και τα πουλιά, αν θέλεις το πιστεύεις, είναι μαγειρεμένα.
Χήνες ψητές, πάπιες γεμιστές, όρνιθες και πιτσούνια κοκκινιστά, έτοιμη τροφή για τον καθένα.
Μπροστά σου περνούν όμορφα ψητά γουρουνόπουλα, που στο πλευρό τους έχουν ένα μαχαίρι κι ένα πιρούνι. Μπορείς να κόψεις ότι κομμάτι θες.
Αντί για πέτρες και για βράχια, υπάρχουν βουνά από τυριά όλων των ειδών, από πηχτή, και λόφοι από στιφάδο.
Σαν βρέχει, οι στάλες είναι από μέλι, το χιόνι από ζάχαρη, το χαλάζι μόλις ακουμπάει κάτω γίνεται αμύγδαλα και καρύδια και σταφίδες. Κι αντί για παπαρούνες στα χωράφια ξεπετάγονται έτοιμες σαλάτες, εδώ κι εκεί, με όλων των ειδών τα λαχανικά και με μια πανδαισία χρωμάτων.
Υπάρχουν λένε, και μεγάλα δάση. Από τα κλαδιά των δέντρων κρέμονται αντί φύλλα και ανθοί, κάπες, εσάρπες, παλτά, πουκάμισα και μπλούζες, σε όλα τα χρώματα. Στους θάμνους ανθίζουν φούστες, σακάκια, και φορέματα από σατέν, βελούδο, ταφτά, ή βαμβάκι. Και το παράξενο και υπέροχο είναι, ότι όποιος τα φορέσει,  προσαρμόζονται στο σώμα του.

Τα ρολόγια ωριμάζουν πάνω στα πεύκα, τα παπούτσια στα έλατα, και τα δαχτυλίδια και τα χρυσά βραχιόλια στις βελανιδιές.
Αν κανένας είναι γέρος ή ανήμπορος πηγαίνει σε ένα χώρο που λέγεται λουτρά.
Με ένα μόνο μπάνιο ξανανιώνει, και γίνεται μικρός σαν τριζόνι.
Για κάθε ώρα που κάποιος δεν κάνει τίποτα, τον πληρώνουν μία χρυσή λίρα, κι αν ροχαλίζει όταν κοιμάται του δίνουν άλλη μία σαν μπόνους.
Και ότι κάνει σαν αξία αλλού μια λίρα, σε αυτό τον τόπο το αποκτάς με μια πεντάρα που λέει ο λόγος.
Υπάρχει και μια Δημόσια εταιρεία εκεί, λένε, που σου παρέχει κάθε λογής νόμισμα, αρκεί να χαμογελάς. Και τις λίρες τις βρίσκεις σε κάτι δέντρα, σαν τις μηλιές μοιάζουν, φυτρώνουν παντού, και έτσι να κάνεις σε ένα κλαδί, έχεις στα πόδια σου μια περιουσία.
Και το κλαδί; Έχει ξαναβγάλει αμέσως άλλες.
Μα το δύσκολο είναι ότι όλος ο τόπος είναι ζωσμένος από μακαρόνια σαν συρματοπλέγματα.
Και ο μόνος τρόπος για να μπεις, είναι με το στόμα σου.
Πρέπει να ανοίξεις δρόμο με τα δόντια σου, κι ας ματώνεις.
Μα αυτός είναι ο τόπος των Μάι-Μάι, ο ονειρεμένος τόπος, η ευτυχισμένη χώρα.

Δύσκολο όμως πολίτες της Μάιν-Μάιν, να φτάσετε εκεί.
Έχετε πολλά εμπόδια. Γιατί αυτό το μάιν- μάιν, έχει ποτίσει το δέρμα σας.
Η αίσθηση του κεκτημένου, της κατοχής, της ιδιοκτησίας και της απληστίας, είναι γιγαντωμένα μέσα σας. Χρόνων συνήθεια. Χρόνων αγώνας.
Αυτή η φράση, ''δικό μου'', κι όχι δικό μας, ....''κτήμα μου'' κι όχι ''κτήμα μας''...., ''δικαίωμα μου'' κι όχι και ''καθήκον μου'', ... σου στερεί το χαμόγελο, το όνειρο, σου στερεύει τα αισθήματα, και σου στεγνώνει τη ψυχή.
Γιατί μπορεί η χώρα των Μάι-Μάι, να είναι απλά λόγια και φήμες του αέρα, μα θα μπορούσες κι εσύ ατομιστή πολίτη της Μάιν-Μάιν, να φτιάξεις έναν ονειρεμένο τόπο, για σένα, για μένα, για τους άλλους, για τα παιδιά μας!!
Κλείσε τα μάτια και κάτσε στην πολυθρόνα σου να ζεις με την ψευδαίσθηση, ότι θα γνωρίσεις μια μέρα τη φανταστική χώρα των Μάι-Μάι. Κι ότι θα έρθει, εκείνη από μόνη της να σε βρει.
''Τσουπ''!... και κατευθείαν πακέτο στην πόρτα σου!!