Πρωτομαγιά!!!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!

Σήμερα είναι απεργία, κι όχι αργία ως γνωστόν. Είναι για να φρεσκάρουμε στη μνήμη μας, όλους αυτούς τους αγωνιστές, που έχυσαν το αίμα τους, για να υπάρχουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας για όλους μας!

Είναι αυτοί που αγωνίστηκαν για να δείξουν σε βδελυρούς εκμεταλλευτές, ότι οι εργαζόμενοι είναι άνθρωποι, με δικαιώματα. Ότι δεν ανήκει σε αυτούς η ζωή κανενός, και ότι ο εργάτης δεν είναι αναλώσιμο υλικό.

Τον Ιούλιο του 1989 καθιερώθηκε, ακριβώς για να μη ξεχνάμε, αυτή η μέρα, σαν εργατική γιορτή, σαν παγκόσμια απεργία.

Σαν ημέρα που ο μισθωτός και ο εργάτης γιορτάζουν τα όσα πέτυχαν με τους αγώνες τους.

Να μη ξεχάσουμε ποτέ, τον ξεσηκωμό του Σικάγου, 3 χρόνια πριν, το 1886, για το οκτάωρο και για   ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για τέλος της δουλείας, και που ''πνίγηκε'' στο αίμα.

Μέχρι τότε το ωράριο ανύπαρκτο, και οι εργαζόμενοι στο έλεος του εργοδότη-αφέντη, που για ένα ξεροκόμματο, και στο βωμό του κέρδους τους, αποφάσιζαν ότι οι εργάτες τους έπρεπε να δουλεύουν με άθλιες συνθήκες ακόμα και τις Κυριακές και για όσες ώρες αυτοί όριζαν.

Η ιστορία δείχνει, τα γεγονότα. Η κρίση τους όμως είναι δική μας!

''Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους.

Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης.Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, με πρωτοστατούντες τους αναρχικούς. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά.

Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε τον θάνατο του αστυνομικού, κατηγορήθηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς, που ήταν από τους οργανωτές της διαδήλωσης. Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν γερμανοί μετανάστες. Η δίκη των οκτώ ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου 1886. Ο εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίνελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση. Απλώς, είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαια πράξη του, γι' αυτό κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας.

Από την πλευρά της, η υπεράσπιση έκανε λόγο για προβοκάτσια και συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν, ενώ ο Λιγκ αυτοκτόνησε στο κελί του. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη ''Μασσαλιώτιδα''.  Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.

Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και κατηγόρησε τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον». Ως μια ύστατη πράξη δικαίωσης έδωσε χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ. Αυτό ήταν και το πολιτικό του τέλος. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, καταδικάσθηκε για διαφθορά. Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξακρίβωτο ποιος ήταν ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης.πηγή

Τι βγάζουμε από όλα αυτά; Ότι ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει να αγωνίζεται για τα δικαιώματα του!

Ότι η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά, θέλουν θυσίες!

Ότι στο βωμό του κέρδους γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του κάθε απλού πολίτη!

Ότι η δικαιοσύνη, συχνά-πυκνά,  είναι τυφλή κατ' επιλογήν! 

Ότι η χειρότερη φάρα, που μπορεί να γεννηθεί στη φύση, η πιο καταδικαστέα, είναι τα ''τσιράκια''.

Γιατί αυτοί είναι πιο βρώμικοι! Αυτοί είναι η δύναμη των εκμεταλλευτών. Χωρίς αυτούς η κοινωνίες θα ήταν καλύτερες και σωστότερες!

Από όλους τους πλουτοκράτες εκμεταλλευτές του κόσμου, οι χειρότεροι είναι οι μπράβοι τους και οι κλίκες που ''λαδώνονται''.

Γι' αυτό πρέπει να επιλέγουμε τι θα είμαστε!...

Όπως είπε κάποιος: ''  Ο όχλος είναι πρόβατα......Τα πρόβατα τρομάζουν με το χτύπημα ενός τενεκέ..... Ο ΕΝΑΣ ποτέ.....Γίνε ο ΕΝΑΣ παιδί μου....''

Καλό μήνα , καλή Πρωτομαγιά, καλή Άνοιξη!!!!!