ΑΡΧΗ.. ΠΑΥΣΗΣ!!!......

Κάθε χρόνος που περνάει, έχει και ένα διάστημα σαν την παύση στη μουσική, που τη χρησιμοποιώ για απολογισμό,  κάθε είδους.
Είναι σαν να γράφω το κεφάλαιο ενός βιβλίου, και   όταν θεωρώ ότι έφτασα στο τέλος του κεφαλαίου, σταματάω ικανοποιημένη. Στη συνέχεια το ξαναδιαβάζω για να βιώσω τα ίδια συναισθήματα, και να αποκτήσω ξανά συνεχή ροή στη σκέψη μου.
Το ίδιο παθαίνω και όταν αλλάζει μία περίοδος στη ζωή μου. Όπως οι εποχές. Η αλλαγή των εποχών αποτελούν ένα ορόσημο μέσα μου, χωρίς να το θέλω.
Πιθανόν αυτό να συμβαίνει και σε άλλους και να μην είναι περίεργο.
Ωστόσο βρίσκομαι πάλι σε μία τέτοια παύση! Ήρθε το καλοκαίρι. Θα μου πεις....έχει έρθει αρκετό καιρό ......εσύ τώρα το συνειδητοποιείς;
Απλά τώρα βρήκα το χρόνο να το σκεφτώ!
Είναι Ιούνιος, η ζέστη μας τρελαίνει και προβλέπεται να μας τρελάνει περισσότερο, κι αν προσθέσουμε σε αυτήν και την ανασφάλεια της επόμενης μέρας, καταλαβαίνεις τη χαοτική κατάσταση που βρίσκεται η σκέψη μας και ο συναισθηματικός μας κόσμος.
Μέσα σε διάστημα ενός μηνός και κάτι, ψηφίσαμε μία και αύριο θα είναι η δεύτερη φορά,  ζώντας μια ζωή που την αισθανόμαστε δανεική, και μην έχοντας διάθεση για πολλά πράγματα!
Μέχρι 30 Ιουνίου είναι η διορία για τις φορολογικές δηλώσεις. Στη συνέχεια για τα ποταπά εισοδήματα μας, θα έρθει η ''λυπητερή'', που θα είναι υπερβολικά αυξημένη, και που θα έχουν την απαίτηση να τη δώσουμε σε τρεις δόσεις.
Χωρίς να ενδιαφερθούν για το πιο απλό....Για να δώσουμε την κάθε δόση, θα πρέπει να αφήσουμε απλήρωτα αρκετά άλλα πράγματα, όπως το ρεύμα ας πούμε, που κι εκεί πληρώνουμε χαράτσι, ή να κόψουμε κι αυτό το πιάτο το φαγητό, που σε πολλούς έχει ήδη γίνει άφαντο. Τη στιγμή μάλιστα που κάθε οικογένεια έχει ένα με δύο μέλη της άνεργα, και που το 90% των πολιτών είναι χρεωμένοι.
Κι όσα ακούω ή διαβάζω, μου προκαλούν τέτοια συναισθήματα, σιχασιάς, απορίας, απελπισίας, αγωνίας, και αυτή την γνωστή αίσθηση αδυναμίας, που νοιώθει κάποιος που θέλει, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να βοηθήσει τα δικά του άτομα που υποφέρουν και τον εαυτό του μαζί.

Το διάστημα αυτό μου φέρνει στο μυαλό την εξής εικόνα: ''ένα τραπέζι στρωμένο, που το μόνο που έχει επάνω είναι ένα πιάτο  φακή, κολλημένο στο τραπέζι,  μία φέτα ψωμί, ένα κρεμμύδι, ένα ποτήρι νερό και το κουτάλι σου.
Πριν ξεκινήσεις να τρως, αντιλαμβάνεσαι ότι τριγύρω σου στέκονται ένα σωρό άτομα, που σε κοιτάνε στο στόμα. Έρχεται ο πρώτος και σου λέει ξαφνικά, το ψωμί σε παχαίνει δεν σου κάνει καλό, γι' αυτό και πρέπει να μη το φας και να μου το δώσεις. Παίρνει το ψωμί και φεύγει. Σκέφτεσαι έχω τη φακή και το κρεμμύδι.  Στη συνέχεια έρχεται κάποιος άλλος και σου λέει, ότι το κρεμμύδι δεν σου χρειάζεται, θα σε βλάψει και θα είναι βαρύ στο στομάχι σου. Το παίρνει και σκέφτεσαι,....τέλος πάντων έχω τη φακή. Μα ξαφνικά έρχεται ξανά κάποιος και σου λέει, πρέπει να κάνεις τη θυσία και να φας χωρίς κουτάλι. Στο παίρνει. Κάποιος σου λέει ότι η μερίδα η φακή είναι μεγάλη και σου αδειάζει τη μισή. Και εν τω μεταξύ αντιλαμβάνεσαι ότι έχει γίνει άφαντο και το νερό. Πόση φακή μπορείς να πιάσεις με τα δάχτυλα και να χορτάσεις; Και θυμωμένος γυρίζεις να ζητήσεις το λόγο....και η μόνη απάντηση που παίρνεις, είναι ο τσακωμός των γύρω σου, που ρίχνουν για την πείνα σου, και για την αποστράγγιση σου, το φταίξιμο ο ένας στον άλλο.
Και όπως οι εφιάλτες που έχουμε δει όλοι κατά καιρούς,- προϊόν του άγχους κατά τον πάτερ Φρόιντ-,
προσπαθείς ο δόλιος να φωνάξεις και φωνή δεν βγαίνει, ή τουλάχιστον δεν φτάνει στα αυτιά κανενός τους. Και θέλεις να πεις πολλά!.... ενόσω, το αλαζονικό τους ύφος   σε περιπαίζει, όταν σου λένε ''μα εδώ είναι η φακή γιατί δεν τρως;''
Ή την φοβερή ατάκα....''εμείς αγωνιζόμαστε μετά βασάνων, για το εθνικό καλό''.... ή οφείλετε κι εσείς να υποστείτε θυσίες, όλες, εμείς θα τις κάνουμε;...που αγωνιζόμαστε και έχουμε χάσει την ηρεμία μας και την προσωπική μας ζωή;'' Αυτό το άκουσα τελευταία!....
Και θες να τους πεις ''όλοι εσείς κάνετε τα πάντα για να ανεβείτε σε αυτές τις καρέκλες. Όλοι θέλετε να γίνετε αρχηγοί, κι εμείς σας στηρίζουμε, πότε τον έναν, πότε τον άλλον, πότε κάποιον τρίτο, για αυτό το έρμο εθνικό καλό και για τον επιούσιο μας, για το δίκαιο, την ασφάλεια,  την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Ένας, μόνο ένας..., να βρισκόταν σωστός...,που να έκανε τη δουλειά του, ... όλα αυτά τα χρόνια, θα είχαν μπει τα πράγματα στη θέση τους. Και όλοι θα προσφέραμε το λιθαράκι μας με χαρά. Αλλά δεν είναι δυνατό, να κρατάτε το μεγαλύτερο μέρος του σχοινιού, να μας έχετε αφήσει στη διάθεση μας μόνο μια ακρούλα και να θέλετε να τραβήξουμε όλοι εμείς με τη σειρά μας, όταν δεν μπορούμε να πιάσουμε το σχοινί καλά-καλά. Τρώτε εσείς το φαγητό σας, στο πλούσιο τραπέζι σας, και ανάμεσα στις μεγάλες μπουκιές σας, υποτίθεται ότι συζητάτε για το δικό μας μενού, και στο μεταξύ εμείς στριμωχνόμαστε όλοι, έξω από τη τζαμαρία και μας τρέχουν απελπισμένα τα σάλια, ενώ  καταπίνουμε σκέτο αέρα που κι αυτός έχει γίνει πολύ ακριβός!Κι επιπροσθέτως να περιμένουμε να μας κόψουν και αυτήν ακόμα τη θέα.  Όμως η τζαμαρία έχει κι αυτή όρια αντοχής! Κι αν σπάσει κύριοι, από την τόση πίεση, τα γυαλιά που θα εκσφενδονιστούν, θα πάρουν ''μπάλα'' πολλούς. Και το γυαλί ''άμα σπάσει .....δεν κολλάει ξανά ποτέ!...Και μέσα από τα θραύσματα, και εγκληματίες θα γεννηθούν και ανθρωποφάγοι και θα έχουν μετατραπεί απλοί άνθρωποι σε τέρατα. ''
Τέλος παύσης....για την ώρα!!!!............