Μετά μισό αιώνα!!

Όταν έχεις μισό αιώνα στη πλάτη σου, αισθάνεσαι βάρος; Μήπως αντιλαμβάνεσαι τη πείρα που έχεις αποκτήσει με τρισδιάστατο τρόπο; Νοιώθεις ξαφνικά ότι βρίσκεσαι στη μέση ενός μεγάλου δρόμου, και γυρνώντας το κεφάλι πίσω, σου έρχεται η διάθεση να τρέξεις ξανά στην αφετηρία;

Μεγάλα τα ερωτηματικά, και φυσικά δεν θα τα σκεφτόμουν αν δεν βίωνα τα γενέθλια του μισού αιώνα.

Μισός αιώνας!!... Βαρύγδουπο ακούγεται...

Προσπαθώ να δω τι διαφορετικό νοιώθω, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα! Κι εδώ αναρωτιέμαι... Δεν αντιλαμβάνομαι... γιατί δεν υπάρχει κάτι να αντιληφθώ, ή.. έπαθα κάτι σαν μερική αναισθησία και συναισθηματική ανικανότητα λόγω ηλικίας;

Δεν θέλω να ξέρω την απάντηση σε αυτό! Όχι λέμε, ..μερικοί, σας βλέπω, είσαστε αμέσως πρόθυμοι να μου απαντήσετε! Δεν με ενδιαφέρει!

Ωστόσο τώρα που το σκέφτομαι, αυτό το γύρισμα του κεφαλιού πίσω, με έχει προβληματίσει. Σκέφτομαι, αν είχα τη δυνατότητα, να τρέξω πίσω, και να ξανακάνω το δρόμο,.. θα έκανα τις ίδιες περπατησιές;

Εδώ μπορώ να εικάσω! Λέω πως όχι! Αρκετά πράγματα θα τα έκανα αλλιώς!

Ποιά; Ας πούμε, αρχικά, ότι θα έδινα περισσότερη σημασία σε όσα μου έλεγαν οι γονείς μου. Θα άκουγα με περισσότερη προσοχή, τι μου λένε, ώστε να τα καταλάβω τότε,.. κι όχι αργότερα που τα κατάλαβα. Γιατί πολλοί από εμάς, καταλάβαμε τους γονείς μας όταν μεγαλώσαμε αρκετά. Άλλοι πάλι, ''μακάριοι'', δεν τους έχουν καταλάβει ακόμα!

Θα αφιέρωνα λίγο χρόνο, να ακούσω αυτούς, που προσπέρασα βιαστικά, θεωρώντας ότι δεν άξιζε το κόπο να τους δώσω προσοχή. Και θα άπλωνα αποφασιστικά το χέρι, εκεί που δίστασα να το απλώσω, με αποτέλεσμα να χάσω έπειτα την ευκαιρία.

Θα άλλαζα τα κριτήρια που είχα για να κρίνω τους ανθρώπους, και θα τους περνούσα από περισσότερα φίλτρα, αποφεύγοντας έτσι το συναισθηματικό άνοιγμα σε ανάξια λόγου άτομα, που δεν ξέρουν τι θα πει ούτε αυτοσεβασμός , ούτε σεβασμός του άλλου.

Θα ρισκάριζα να πράξω πράγματα που αφορούσαν το μέλλον μου, και δεν τα έκανα από το γνωστό φόβο της αποτυχίας! Την αποτυχία, όταν την προεξοφλείς, την έχεις σίγουρη!

Γιατί απλούστα πας έτοιμος να χάσεις , κι όχι να νικήσεις!

Τι μανία είναι αυτή με τη σιγουριά; Γιατί να μη ρισκάρει κανείς; Γιατί να μην υπολογίζει τις πιθανότητες και να ρισκάρει για να πραγματοποιήσει ένα όνειρο του;

Το να μάθει κανείς να αγωνίζεται έντιμα, με θεμιτά μέσα, είναι κάτι που το μαθαίνει πρώτα από το σπίτι του. Αν λοιπόν έχει σφυρηλατηθεί η προσωπικότητα σου με την εντιμότητα και με αρχές, γιατί να υποχωρείς και να μη κυνηγήσεις ένα όνειρο που έχεις;

Έχω ακούσει άτομα να λένε, δεν κυνήγησα αυτό που αγαπούσα γιατί δεν ήθελαν οι δικοί μου. Πιστεύω ότι αυτό είναι κατά ένα μέρος δικαιολογία. Αν θέλεις κάτι πολύ, τότε δεν το αφήνεις. Αυτό το ''θέλω πολύ'', θα φρόντιζα να ενισχύσω, αν γυρνούσα πίσω.

Γιατί τα όνειρα είναι πολύτιμα. Και αν δεν κυνηγήσεις ότι αγαπάς, μετά βρίσκεσαι κλεισμένος μέσα σε έναν εαυτό, που συμβιβάστηκε, και έμεινε ανικανοποίητος, με ένα κομμάτι της ψυχής του, να ανήκει στο ''θέλω'', και η υπόλοιπη στο ''πρέπει πλέον''.

Θα μπορούσα να χαρώ πιο ουσιαστικά πράγματα στη ζωή! Όπως αυτές τις ομορφιές που έχει η κάθε ηλικία, και που πάντα νομίζεις ότι έχεις χρόνο να τις απολαύσεις αργότερα!

Πόσο λάθος! Έφτασε μόνο μισός αιώνας, για να αντιληφθώ, ότι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, πως ότι χάνεται δεν ξανάρχεται, και αυτό που αξίζει και σου δίνεται η ευκαιρία να χαρείς, θα πρέπει να το χαρείς. Θα το χάσεις, και θα το μετανιώνεις!!

Και είναι τόσο άσχημη η φράση,'' δεν πήγα εκεί, ή δεν το χάρηκα αυτό...όλο έλεγα ότι θα το κάνω, ή ότι θα πάω, ...αλλά όλο το ανέβαλα''.

Σε μια ζωή σαν τη σημερινή, που οι περισσότεροι από εμάς είναι σκλάβοι των υποχρεώσεων απέναντι στους πάντες, μπορούμε να παραδεχθούμε πλέον ότι τα δικαιώματα μας, έχουν κάνει φτερά, εξέπνευσαν περιφρονημένα, και καταστρατηγημένα. Έχουν πάρει πια τη μορφή μιας ιδέας, ενός ιδανικού άπιαστου.

Όμως τελικά, δεν αξίζει να κρατάς για πολύ το κεφάλι γυρισμένο προς τα πίσω.

Κι αν τα δικαιώματα μας τα ποδοπατούν, δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν την ικανότητα να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, να επιλέγουμε το ποιοι θέλουμε να είμαστε!!

Γιατί το παρελθόν δεν αλλάζει. Το παρόν είναι άμεσο. Και οι δικές μας επιλογές χτίζουν το μέλλον μας. Θα το περάσουμε λοιπόν το παρόν μας μετανιώνοντας για όσα δεν έγιναν;

Ή θρηνώντας για όσα δεν μπορούμε να έχουμε;

Κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι!!.. Γιατί το παρόν αξίζει πολλά, και δεν πρέπει να το χάνεις, μια και αποτελεί τη βάση για το μέλλον που θα έρθει. Και η ζωή φίλοι μου δεν τελειώνει ποτέ.

Πάντα υπάρχει αγώνας, πάντα υπάρχουν στόχοι, ακόμα κι αν τους έχουμε προσαρμόσει όχι απόλυτα σε αυτά που θέλουμε, αλλά σε αυτά που μπορούμε!

Η ζωή είναι ωραία, και γλυκιά, εμείς οι άνθρωποι δίνουμε την γεύση με τα συστατικά που επιλέγουμε για τη φτιάξη της.

Προσοχή στα συστατικά λοιπόν!!!...

Και καλή μας όρεξη!!!!