Η Ζωή είναι ....υφαντό!!!

Άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα τη καινούργια μέρα!
Η Άνοιξη άρχιζε να αφήνει τη σφραγίδα της στο κήπο. Καινούργια φύλλα,.. μικρά σκασίματα σε κλαδάκια.. που σήμαιναν ζωή.

Πήγα και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη. Είδα κάποιες μικρές ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια και θυμήθηκα τη μητέρα μου που με συμβούλευε πάντα να μη ζαρώνω το μέτωπο.
Προφανώς δεν ακολουθούσα πιστά τη συμβουλή της! Κάποιες μικρές γραμμούλες όμως υπήρχαν και στα μάτια μου! Πότε έγιναν;... Δεν θυμάμαι ακριβώς!..Ήταν εδώ χθες;...

Ακόμα μπορούσα να δω τις όμορφες ξανθές μπούκλες που έπεφταν στους ώμους μου!
Δεν μπορεί να ήταν τόσο παλιά!
Ξανακοίταξα τα μάτια μου...και τα κοίταξα βαθιά! Αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το βλέμμα τους! Θα το έλεγε...βαθύ.., στοχαστικό.., άτονο.., αδιάφορο.., ψυχρό;
Όχι!....σκέφτηκα... αν το κρίνω ψυχρά αντικειμενικά, σαν ξένη - αν είναι δυνατό αυτό - θα το χαρακτήριζα  βλέμμα προβληματισμένο, και ελαφρά μπερδεμένο, με ένα χρώμα απογοήτευσης!
Έχει χρώμα η απογοήτευση; Οι ζωγράφοι της δίνουν ένα ελαφρύ γκρίζο και ανάλογα το πόσο μεγάλη είναι το σκουραίνουν. Η χαρά πάντα είχε πολλά χρώματα. Η απογοήτευση και η θλίψη είχαν μικρή γκάμα.

Το χθες λοιπόν είναι νωπό ακόμα μέσα μου! Και μέσα στα μάτια μου! Καρέ-καρέ, είδα τον εαυτό μου παιδί, να διψάω να μεγαλώσω και να φύγω από τη σκέπη των δικών μου! Να ανοίξω τα φτερά μου! Όλο νόμιζα τότε ότι ο χρόνος δεν κυλάει γρήγορα! Πόσο βιαζόμουν Θεέ μου! Αδημονούσα τόσο, ώστε συχνά δοκίμαζα μικρές επαναστάσεις και όπου δεν έπιαναν, μικρά ψέματα,  για να καταρρίψω τους κανόνες της οικογένειας! Την ώρα του ύπνου, την ώρα του φαγητού, τι ρούχο θα βάλω, αν θα βγω βόλτα, το χρόνο διαβάσματος, και φυσικά πιο μετά, τον χρόνο που θα διαθέσω στα πρώτα μου καρδιοχτύπια. Τόσο γλυκά οικεία, όλα αυτά τώρα,... και τόσο ανυπόφορα τότε!

Σκαλί- σκαλί, έχτισα το κόσμο μου και ούτε που αντιλήφθηκα πώς πέρασε ο χρόνος....
Πότε έφτασα να κάνω δική μου οικογένεια και να αντιληφθώ τη σημασία των κανόνων.
Οι κανόνες χρησιμεύουν για να σε κρατάνε σε μια σταθερή πορεία, να σε προφυλάσσουν από παραπατήματα που μπορεί να σε βλάψουν, και να σε διδάξουν σε γενικές γραμμές,    το καλό και το κακό. Οι κανόνες και η οικογένεια υπάρχουν μαζί. Το ένα είναι απαραίτητο συστατικό του άλλου και όλα αυτά πρέπει να είναι δεμένα μεταξύ τους, με την αγάπη!

Θυμήθηκα ξαφνικά τα παιδιά μου, που αδημονούσαν κι αυτά, μέχρι που μεγάλωσαν και έφυγαν να χτίσουν το δικό τους κόσμο.
Θυμήθηκα και σένα αγαπημένε μου σύντροφε!
Πόσο στηρίξαμε αγάπη μου ο ένας τον άλλο! Όταν αποφασίσαμε  να βαδίσουμε πιασμένοι από το χέρι όλη τη ζωή μας, κάπου βαθιά μέσα μου, σε μια μικρή γωνίτσα,  ένιωθα ανασφάλεια. Αλλά γρήγορα κατάλαβα, ότι ήμουν τυχερή, γιατί πάντα ήμασταν μαζί,  στις χαρές και στις λύπες, το ίδιο! Στη φροντίδα των παιδιών μας...μαζί! Παντού και πάντα... μαζί! Όμως πριν από δέκα χρόνια....άφησες το χέρι μου!
Πού με άφησες μόνη;..Τώρα κοιτάω τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπο μου, μόνη χωρίς τη ζεστασιά της παρουσίας σου! Χωρίς να ακούω τη φωνή σου να μου λέει ότι με αγαπάει και να μου σβήνει τη κούραση και τη θλίψη της πάλης με τη ζωή! Χωρίς να βλέπω το χαμόγελο σου να νικάει την απαισιοδοξία μου!
Έφυγες...όπως και οι γονείς μου και συχνά αναρωτιέμαι...εγώ γιατί δεν έχω φύγει ακόμα;
Τι κάνω ακόμα εδώ; Σε ποιον χρησιμεύω;

Πόσο καιρό περνάω παρέα με τις σκέψεις μου και τις αναμνήσεις μου και ακόμα πόσο καιρό περνάω με το κενό του μυαλού μου που ψάχνει απεγνωσμένα να γεμίσει από νέες ανύπαρκτες εικόνες;

Ξαφνικά ένοιωσα το κενό!.. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος κι έπειτα σαν αναλαμπή, σαν το ουράνιο τόξο μετά από καταιγίδα,   γέμισε το μυαλό μου λέξεις και εικόνες και έπειτα γέμισε ο χώρος. Λέξεις που έρχονταν...από πού;
Από μέσα μου; ...
''Η ζωή είναι ένα αργαλειός, με όλων των ειδών τα νήματα. Το κάθε νήμα έχει το όνομα του και την απόχρωση του. Άλλο λέγεται θλίψη και είναι γκρι,άλλο λέγεται χαρά και έχει τα χρώματα του ουράνιου τόξου, άλλο θυμός και έχει το χρώμα της αστραπής, άλλο έρωτας και είναι κόκκινο, άλλο ελπίδα και είναι πράσινο. Όλων των ειδών τα νήματα και όλων των ειδών  τα χρώματα. Κι εσύ κάθεσαι μπροστά του και υφαίνεις. Στην αρχή, τα χρώματα στα διδάσκουν και στα διαλέγουν άλλοι. Σιγά-σιγά κάνεις τις επιλογές μόνος σου. Και φτιάχνεις  το  υφαντό σου. Και υφαίνεις ασταμάτητα. Κι επιλέγεις ασταμάτητα. Μέχρι να τελειώσουν   τα νήματα. Αυτός είναι ο σκοπός! Όταν τα νήματα τελειώσουν, πρέπει να έχεις φτιάξει   την εικόνα που θέλεις να αφήσεις να βλέπουν οι επόμενοι από εσένα!''
 Εγώ τι εικόνα θα αφήσω να βλέπουν; Ίσως γι' αυτό δεν έχω φύγει αγάπη μου μαζί σου!
Δεν έχω τελειώσει την εικόνα μου!
 Κοίταξα τις φωτογραφίες μας στο ράφι κάτω από τον καθρέφτη, και δίπλα οι φωτογραφίες των παιδιών μας και πιο δίπλα...των παιδιών τους!
Η νέα ζωή! Η συνέχεια!

Πήγα πάλι στο παράθυρο και κοίταξα τα φρέσκα κλαδιά και τα μπουμπούκια που ήταν έτοιμα να ανοίξουν. Αυτά τι σκοπό είχαν και άνοιγαν κάθε χρόνο με τέτοια επιμονή;
Η απάντηση ήταν μία..... ΖΩΗ!
Πάντα ήταν Μία.... και πάντα ήταν η Ίδια!.....
ΖΩΗ!....Τόσο μικρή... μα και τόσο σπουδαία!
Τόσο φθαρτή... γι' αυτό και τόσο πολύτιμη!
Η Ζωή,... ένα υφαντό, που είναι φτιαγμένο από ότι χρώμα διαλέγεις, από ότι νήμα θες, και που τρυπάει ή ατονεί από τα χτυπήματα του χρόνου και των συνθηκών και χρειάζεται τις επιδέξιες επιδιορθώσεις σου για να μη καταστραφεί το έργο σου.
Η Ζωή... που παίρνει ομορφιά από σένα, αγάπη από σένα, στίχους γραμμένους από σένα και μουσική που την κάνεις τραγούδι και την τραγουδάς!
Γιατί μόνο έτσι αξίζει!
Κοίταξα πάλι στο καθρέφτη! Κι αυτή τη φορά δεν πρόσεξα τη ρυτίδα. Αυτή τη φορά πρόσεξα τα χείλια και το υπέροχο ζεστό χαμόγελο του ειδώλου μου!

Γύρισα και πήγα προς την πόρτα..., την άνοιξα..., χαμογέλασα και σκέφτηκα ότι είχα αργήσει και με περίμεναν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.
Βγήκα έξω χαμογελαστή, ψιθυρίζοντας ...''καλημέρα Άνοιξη, καλημέρα ΖΩΗ''!!

Διήγημα  της Marymosc.