Ανάμνηση του Φλεβάρη: Εκπαιδεύοντας τον Ντοντό!

Ήταν πρωί 19 Φεβρουαρίου, ημέρα των γενεθλίων μου,  και ένιωσα ότι μέσα στο όνειρό μου, τρύπωσε και κάποιος άλλος. Αισθάνθηκα κάτι να με τραβάει από τα βάθη του ύπνου, και να με φέρνει σε παραπάνω επίπεδο, σ' αυτό το ωραίο που βρίσκεται κανείς όταν ο ύπνος τον έχει ακόμη αγκαλιά, και το γλυκό πρωινό φως τον διεκδικεί κι αυτό.

Τελικά με κέρδισε το φως.  Ανοίγοντας τα μάτια, αντίκρισα δίπλα μου ακριβώς ένα κλουβί. Ένα μικρό παπαγαλάκι, πράσινο με κίτρινες και μαύρες φτερούγες και με λίγο μπλε βαθύ στο πλάι του λαιμού, με κοιτούσε ακίνητο από την άκρη του κλουβιού.

Πετάχτηκα ενθουσιασμένη με τον απρόσμενο πρωινό μου επισκέπτη, και ρώτησα πώς βρέθηκε εκεί. Ήταν το δώρο των γενεθλίων μου.

Το πρώτο ζωντανό πλάσμα που αποκτούσα, δεν ήταν σκύλος βέβαια, ήταν ένα όμορφο πουλί που επίσης αγαπώ πολύ. Ο ενθουσιασμός μου δεν έλεγε να με αφήσει.

Επιδόθηκα στη μάθηση για τη περιποίηση του, από τους δικούς μου που μου το έφεραν, και έγινα γνώστης της τροφής, των φαρμάκων και της πρόληψης από τις ασθένειες που παθαίνουν.

Έπρεπε να του βρω ένα όνομα, και το πρώτο που βρήκα ήταν Ντοντός. Ήταν μια αγαπημένη λέξη που ξεφώνισε  ο μόλις δύο ετών ανιψιός μου μόλις το είδε.

Πήγα κοντά στο κλουβί και του είπα μερικές φορές το όνομά του, ακριβώς όπως διάβασα σε ένα βιβλίο, πώς να εκπαιδεύσετε το ζωάκι σας. Σειρά είχε να συνηθίσει τη φωνή μου και μένα.

Πήρα ένα βιβλίο, ξάπλωσα στο χαλί μπρούμυτα και έβαλα το κλουβί δίπλα μου. Άρχισα να εφαρμόζω σαν μεγάλος εκπαιδευτής, ό,τι  είχα διαβάσει. Η φωνή μου επαναλάμβανε ανάμεσα στις φράσεις του κειμένου το όνομά του, γυρνώντας προς αυτόν για να καταλάβει ότι του μιλάω.  Ναι! Ήταν αρσενικό, γι’ αυτό και το όνομα αυτού Ντοντός. Το μικρό κομματάκι με τις τρυπίτσες   που έχουν πάνω από το ράμφος,   στα αρσενικά έχει   γκριζογάλαζο  χρώμα και στα θηλυκά είναι το χρώμα του δέρματος.

Άρχισα λοιπόν, να διαβάζω δυνατά και ήρεμα, διακόπτοντας κατά διαστήματα, και πλησιάζοντας το πρόσωπό μου στο κλουβί, έλεγα το όνομά του. Έπειτα συνέχιζα να διαβάζω.

Αυτό φίλοι μου, κράτησε μέρες. Σιγά-σιγά και αφού του μιλούσα και τον περιποιόμουν, οι κόποι μου άρχισαν να αποδίδουν. Ο Ντοντός  συνήθισε τη φωνή μου, άρχισε να ακούει το όνομά του, και άκουσα κι εγώ τη δική του φωνή. Είναι ακατάσχετα φλύαροι, με τον δικό τους τρόπο. Όταν γύριζα από τη δουλειά, πριν βάλω το κλειδί στη πόρτα, έστηνα αυτί. Ησυχία μέσα στο σπίτι. Μόλις όμως άκουγε το κλειδί στη πόρτα, άρχισε να φωνάζει, και όταν πλησίαζα για να του μιλήσω, ερχόταν κοντά στα κάγκελα και μου μιλούσε ακατάπαυστα. Τα παπαγαλάκια δεν είναι ούτε αηδόνια, ούτε καρδερίνες για να κελαηδούν. Είναι όμως λαλίστατα σας πληροφορώ. Λαλίστατα και πανέξυπνα. Και μονογαμικά.

Και ήρθε η μέρα, που του άνοιξα τη πόρτα του κλουβιού, για να βγει μέσα στο δωμάτιο. Είχα πάρει τα μέτρα μου να μη φύγει από τον χώρο.

Στην αρχή δίστασε, έπειτα βγήκε στο άνοιγμα, και στη συνέχεια με την προτροπή του χεριού μου, που του χτυπούσα ελαφρά με το δάχτυλο την κορυφή του κλουβιού, ανέβηκε πάνω στο κλουβί.  Χτύπησα λίγο το χέρι μου στην άκρη του κλουβιού, και το απομάκρυνα λίγο, αμέσως κατάλαβε, και πήδηξε πάνω στο χέρι μου.

Σε λίγες μέρες ο Ντοντός μου, ερχόταν στο χέρι μου, στο κεφάλι μου, στον ώμο μου και καθόταν ήσυχος χωρίς να τον ενοχλεί κανείς. Αλίμονο όμως σε όποιον ήθελε να με πλησιάσει. Άρχιζε να τον τσιμπάει, δηλώνοντας έτσι την κατοχή του. Σαν να φώναζε σε όλους ότι ήμουν δική του και μόνος αυτός είχε δικαιώματα!

Έπειτα από ένα διάστημα, του αγόρασα μια σύντροφο με όμορφο κατακίτρινο χρώμα και ο νονός ήταν πάλι ο μικρός μου ανιψιός. Την ονόμασε Μέη, οπότε μπήκε στο ίδιο κλουβί, που ήταν μεγάλο και είχε και πλαϊνό άνοιγμα. Αγόρασα και μια φωλιά και έβαλα μέσα ότι σχετικό βρήκα. Την κρέμασα στο πλαϊνό άνοιγμα και την άφησα εκεί.

Είχα τη τύχη να παρακολουθήσω όλη τη διαδικασία του φλερτ, και του ζευγαρώματος. Κι όταν πλέον είδα το θηλυκό να μπαίνει στη φωλιά και να τη φτιάχνει, κατάλαβα ότι θα γινόμουν μάρτυρας και του θαύματος της γέννησης.

Η Μέη έμενε στη φωλιά πια συνεχώς, και έβγαινε μόνο για φαγητό και νερό. Οι συνομιλίες μου με τον Ντοντό ήταν καθημερινές. Γιατί αν δεν του μιλούσα για μια μέρα, αντιμετώπιζα το θυμό του, που εκδηλωνόταν με διάφορους τρόπους. Μου πέταγε το μήλο κάτω από το κλουβί, μου γυρνούσε τη πλάτη όταν του μιλούσα! Μάλιστα, γυρνούσε από την άλλη δείχνοντάς μου ξεκάθαρα ότι ‘’είχε κόψει’’ μαζί μου. Έπειτα από λίγες μέρες του περνούσε και ξανά μου έδειχνε την αγάπη του.

Κλεφτά ανοίγοντας μια μέρα το καπάκι στο πάνω μέρος της φωλιάς, είδα έξι αβγά μικρά. Ήταν κάποια στιγμή που η Μέη βγήκε να πιει νερό. Ένοιωσα υπέροχα. Η μητέρα τα ζέσταινε αδιάκοπα, και ο πατέρας της πήγαινε τροφή στο στόμα. Όταν εκείνη ήθελε να ξεμουδιάσει, και να ξεδιψάσει, έπαιρνε εκείνος τη θέση της στη φωλιά.

Τα αβγά έσκασαν εκτός από ένα, που άγνωστο πώς, η φύση ξέρει, εκείνη ήξερε ότι ήταν κλούβιο. Το τρύπησε και το πέταξε έξω από τη φωλιά.

Βγήκαν πέντε μικρά κορμάκια σε ροζ σκούρο χρώμα, μια σταλίτσα. Και τα πέντε χωρούσαν στη χούφτα μου, και μάλιστα κλειστή. Δεν ξέρω πώς τρέφονταν, τσόφλια αβγού δεν βρήκα πουθενά. Πάντως πολύ γρήγορα απέκτησαν ένα χνούδι.  Το ζευγάρι ενωμένο τα φρόντιζε, μέχρι που ξεπετάχτηκαν και έβγαλαν υπέροχο φτέρωμα. Υπήρχε ένα ολόιδιο ο πατέρας, ένα στις αποχρώσεις του γαλάζιου και άσπρου, ένα πιο πολύ κίτρινο, ένα με πράσινο και μπλε, και ένα σε μπλε με μαύρο και άσπρο. Ήταν πανέμορφα!

Όταν άρχισαν να τρέφονται μόνα, μου έκανε εντύπωση που όταν πλησίαζαν τη μάνα, εκείνη τα τσιμπούσε άγρια και τα έδιωχνε.

Κατάλαβα ότι έπρεπε να χωρίσω τα παιδιά από τους γονείς. Κι έτσι πήραν  τη θέση τους στο μισό κλουβί. Έπρεπε να γίνουν ανεξάρτητα και να ακολουθήσουν τη δική τους πορεία! Το ζευγάρι άρχισε ξανά το φλερτ.

Το θηλυκό ουδέποτε έγινε φιλικό απέναντί μου. Απλά με δεχόταν σαν το άτομο που τα φρόντιζα. Δεν με άφηνε να την αγγίξω ποτέ χωρίς γάντι. Τσιμπούσε φοβερά. Ο Ντοντός μου όμως ήταν αξιαγάπητος.

Οι φίλοι απέκτησαν παπαγάλο εκείνη την περίοδο, και κράτησα μόνο το παπαγαλάκι που ήταν ολόιδιο ο πατέρας. Αυτό αργότερα το ζευγάρωσα με ένα ολόλευκο. Μια μέρα που είχα βγάλει τα δύο αρσενικά έξω από το κλουβί, έκανα λάθος και τα έβαλα πίσω σε λάθος κλουβιά.   Βγήκα από το δωμάτιο, για να τρέξω σε λίγο πίσω, όταν νόμιζα πως από τα σκουξίματα και τη φασαρία, κάτι είχε επιτεθεί στα κλουβιά. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν φοβερό. Τα δύο αρσενικά στα κάγκελα να μου φωνάζουν και τα δύο θηλυκά να τα τσιμπάνε με μανία.

Ανοίγοντας τις πόρτες, όρμησαν το καθένα στο σωστό κλουβί, και όλα ησύχασαν ως δια μαγείας.

Όλα τα πλάσματα του Θεού τελικά, δρουν όπως τα έχει τάξει η φύση. Όλα παίρνουν και δίνουν αγάπη, και παίζουν το ρόλο τους στον κύκλο της ζωής. Κι εγώ εκείνο τον Φλεβάρη είχα πάρει το πιο ωραίο δώρο γενεθλίων.