Ο Δαχτυλήθρας!!

δικό μου σκίτσο

Σε μια μακρινή πολιτεία, σε ένα σπίτι στην άκρη της πόλης ζούσε η Κρινιώ με τη μητέρα της την κυρία Ακριβή.

Ο πατέρας είχε χαθεί νωρίς και η οικογένεια ζούσε από τις ικανότητες της μητέρας στο κέντημα. Και τα κεντητά αυτά ήταν τόσο περίτεχνα φτιαγμένα που ήταν περιζήτητα και σε γειτονικές πολιτείες.

Η τέχνη του κεντήματος πήγαινε από μάνα σε κόρη, και φυσικά απαιτούσε όλα τα απαραίτητα εργαλεία για τα υπέροχα κεντητά.

Σ’ αυτό το σπίτι λοιπόν, ζούσε κι ο Δαχτυλήθρας. Μια μικρή παιδική δαχτυλήθρα, με περίτεχνα σχέδια χαραγμένα  επάνω στο μέταλλό της, μεγάλης ηλικίας , αλλά μικρής στο μέγεθος. Ο Δαχτυλήθρας,  κάθε μέρα βοηθούσε τη Κρινιώ να διδαχθεί κι εκείνη με τη σειρά της τις βελονιές, τα μυστικά και τους συνδυασμούς των κλωστών και των χρωμάτων.

Στον τοίχο,  ένα μικρό ράφι, φιλοξενούσε τα εργαλεία της δουλειάς. Ένα όμορφο κουτί ραπτικής, που ήταν χωρισμένο σε θέσεις, και που στην κάθε μία,  υπήρχε και ένα χρώμα κλωστής.   Δίπλα ακριβώς σε αυτό το κουτί, ήταν ένα μεγάλο τετράγωνο μαξιλαράκι,  με  ένα σωρό βελόνες  καρφωμένες πάνω. Ξαπλωμένες   περνούσαν το χρόνο τους κουτσομπολεύοντας συνεχώς,   ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε μια σειρά από δαχτυλήθρες τοποθετημένες στη σειρά στην αρχή του ραφιού, ακριβώς δίπλα στο παράθυρο. Το ενδιαφέρον τους το τραβούσε ο μικρός μας ήρωας,  που καθόταν μπροστά-μπροστά με περισπούδαστο ύφος.

 Ο Δαχτυλήθρας καθόταν πάντα μπροστά από τις άλλες δακτυλήθρες, σαν επίσημος βοηθός της μικρής κυρίας του, και περηφανευόταν μάλιστα ότι καμία δουλειά δεν θα τελείωνε και κανένα σχέδιο δεν θα έδειχνε ωραίο, αν εκείνος δεν επιστατούσε. Όλοι μα όλοι, από τις άλλες δαχτυλήθρες μέχρι τις παραμάνες, τις βελόνες, τις κλωστές και τα ψαλιδάκια, όλα ήθελαν τη παρέα του Δαχτυλήθρα, όμως εκείνος πάντα σαν βασιλιάς προτιμούσε την μοναξιά της δόξας και του μεγαλείου του.

Κι έτσι ο καιρός περνούσε, για τον μικρό Δαχτυλήθρα που διόλου δεν τον ένοιαζαν τα χαχανητά και οι κουβέντες που έρχονταν από τη μεριά που ήταν ξαπλωμένες οι βελόνες. Όταν δεν δούλευε, αγνάντευε από το παράθυρο τη κίνηση στη πόλη, και άφηνε τη ματιά του να απλωθεί πέρα στους κάμπους και τα καταπράσινα λιβάδια. Και το βράδυ κοιμόταν για να ξυπνήσει το επόμενο πρωί, περιμένοντας με λαχτάρα τη Κρινιώ για να κεντήσουν.

Οι άλλοι ενοχλούνταν από τη περιφρόνηση του μικρού, αλλά  βλέποντας πως αυτός προτιμούσε όταν δεν δούλευε να μη τους μιλάει, δεν έλεγαν κουβέντα.

 Σήμερα είναι μια σπουδαία μέρα. Η Κρινιώ θα γυρίσει από το σχολείο, και μετά το διάβασμά της,  θα μάθει   μια δύσκολη βελονιά, και ο Δαχτυλήθρας μας   χρειάζεται όλη τη μαεστρία του, για να σπρώχνει τη βελόνα σωστά στο κέντημά της. Μόλις παίρνει το πανί της και τη βελόνα με τη κλωστή, ο Δαχτυλήθρας …τσουπ…. πηδάει και φοριέται στο δάχτυλό της και αρχίζει να σπρώχνει τη βελόνα, βοηθώντας κι αυτός να δημιουργηθεί ένα μικρό αριστούργημα.

Μόλις τελειώνει ένα κεντητό, νοιώθει μεγάλο καμάρι για το δημιούργημα αυτό και δώστου και θαυμάζει τα σχέδια και το συνταίριασμα των χρωματιστών κλωστών.

Έτσι περνούσαν οι ώρες στο μικρό σπίτι, και στη συνέχεια οι μήνες και τα χρόνια.  Η κυρία Ακριβή  μεγάλωσε και η Κρινιώ επίσης. Έγινε μια νέα γυναίκα, που συνέχιζε να κεντάει και να κάνει τη δουλειά που έκανε η μητέρα της. Την αγαπούσε αυτή τη δουλειά, και για να είμαστε ειλικρινείς δεν ήταν απλά δουλειά. Ήταν χαρά, αγάπη δημιουργίας.

 Όμως δεν ήταν όλοι χαρούμενοι σε αυτό το σπίτι πια.

Ο μικρός Δαχτυλήθρας, γινόταν όσο περνούσαν τα χρόνια, όλο και πιο δυστυχισμένος, όλο και πιο σιωπηλός. Του κάκου οι κάτοικοι του ραφιού, προσπαθούσαν να τον ρωτήσουν τι έχει. Εκείνος κλειστός σαν στρείδι. Η μοναξιά που ένοιωθε μέσα στη καρδούλα του ήταν απέραντη. Και ο λόγος αυτής της μεγάλης δυστυχίας,  ήταν ότι η Κυρά του εδώ και χρόνια είχε σταματήσει να αποζητά τη βοήθειά του. Είχε μεγαλώσει και ο μικρούλης μας δεν ήταν πλέον στα μέτρα της. Έτσι άρχισε να χρησιμοποιεί τις άλλες δαχτυλήθρες  που πήραν μπροστινή θέση στο ράφι κι εκείνος  βρέθηκε σε θέση,  πίσω από αυτές. Ούτε από το παράθυρο μπορούσε να βλέπει τίποτα πια, και  πίστευε ότι ως και οι κουτσομπόλες βελόνες  χαίρονταν με τον ξεπεσμό του.

Ήταν απελπισμένος και αισθανόταν τόσο μα τόσο άχρηστος. Τότε θυμήθηκε το χώρο εξορίας του ραφιού. Ήταν ένα κουτάκι  στην άλλη άκρη, πίσω-πίσω, και μέσα έμπαινε ό,τι ήταν άχρηστο πλέον. Θυμόταν,  ένα ψαλιδάκι που του έφυγε η βίδα, το έβαλαν στο κουτί και έκλεισαν  το καπάκι. Εκεί παρέμενε το ψαλιδάκι ξεχασμένο από όλους. Και ο φόβος του Δαχτυλήθρα πως αυτή θα ήταν η κατάληξή του όλο και μεγάλωνε.

Κι έτσι ένα βράδυ πήρε τη μεγάλη απόφαση. Με τον πρώτο επισκέπτη που θα ερχόταν, θα προσπαθούσε να πηδήξει στη τσέπη του, και να φύγει από αυτό το σπίτι, που όλοι ξέχασαν την ύπαρξή του, και κανείς πλέον δεν εκτιμούσε την αξία του.

Μια μέρα που ήρθε μια πελάτισσα για ένα κέντημα, και την ώρα που μια κλωστή τσακωνόταν με μια βελόνα και όλοι παρακολουθούσαν, δίνει ένα σάλτο στοχεύοντας τη τσέπη του πανωφοριού της. Όμως όπως η γυναίκα στεκόταν δίπλα στο παράθυρο, αντί να προσγειωθεί στη τσέπη της, προσγειώθηκε άτσαλα στην άκρη του ανοιχτού παραθύρου.

Στην προσπάθειά του να σηκωθεί, χάνει την ισορροπία του και πέφτει έξω από το παράθυρο.

Για καλή ή κακή του τύχη, από κάτω περνούσε ένας σκύλος. Έτσι ο Δαχτυλήθρας βρέθηκε πεσμένος και μπλεγμένος στις μπερδεμένες σγουρές του τρίχες.

Δύο τσιμπούρια που στέκονταν πιο κει, τον πήραν είδηση, και πλησίασαν με βιάση να δουν το παράξενο πράγμα που παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά τους.

Με το που αντίκρισαν τη μεταλλική σπηλιά, άρχισε η μία να λέει ότι είναι ωραίο για σπίτι της, όταν θέλει να ξαποστάσει μετά το τσιμπούσι. Μάταια ο δόλιος Δαχτυλήθρας προσπαθούσε να πει, ότι εκείνος ήταν φτιαγμένος για σπουδαία πράγματα, κι ότι προερχόταν από σπίτι που φτιάχνονταν αριστουργήματα. Κανένα τσιμπούρι δεν τον άκουγε μια και το καθένα τον διεκδικούσε σαν στέγη για τον εαυτό του. Γρήγορα πιάστηκαν στα χέρια, και ο καβγάς έφερε μεγάλη φαγούρα στο σκύλο, που σταμάτησε δίπλα στο σιντριβάνι για να ξυστεί.

Αυτή ήταν η ευκαιρία για τον Δαχτυλήθρα να την κοπανήσει από εκεί, μια και δεν ήταν στα σχέδιά του να γίνει το σπίτι ενός τσιμπουριού ή και δύο αν συγκατοικούσαν .

Δίνει ακόμα ένα σάλτο, και πέφτει στο γείσο του σιντριβανιού.  Για καλή του τύχη δεν προσγειώνεται στο νερό μα έξω στο χώμα.

Ο σκύλος ξύστηκε και συνέχισε το δρόμο του και τα τσιμπούρια έμειναν χωρίς στέγη.

Ο μικρός Δαχτυλήθρας είχε μείνει στο δρόμο, μετανιωμένος κατά βάθος που έχασε την ασφάλεια του ραφιού του, όμως προσπαθούσε έτσι όπως έμπλεξε να δει τι θα κάνει.

Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί, και το πόδι ενός περαστικού του έδωσε κατά λάθος μια κλωτσιά και τον έστειλε στη βάση του σιντριβανιού, σε μια λακκούβα για τους μεγαλόσωμους, χαράδρα γι’ αυτόν , γεμάτη λάσπη.

Πέρασε μια εβδομάδα και ο Δαχτυλήθρας ήταν ακόμα στη λακκούβα, ξεχασμένος από όλους. Τα σχέδιά του δε φάνταζαν περίτεχνα πια κι εκείνος ήταν απελπισμένος και κρύωνε κιόλας.

Ωστόσο ένα πρωινό που το σιντριβάνι είχε καθαριστεί και είχαν κυλίσει νερά έξω, λίγες σταγόνες καθάρισαν μια ακρούλα του μετάλλου του. Και μια παιχνιδιάρα αχτίδα έριξε το φως της στο κορμάκι του, δημιουργώντας μια μικρή αντανάκλαση.

Αυτή την αντανάκλαση πρόσεξε ένας ηλικιωμένος που πήγαινε να ανοίξει το μαγαζί του και έσκυψε να δει τι ήταν αυτό που γυάλισε για μια στιγμή.

Το χέρι του σωτήρα του, έτριψε λίγο τη λάσπη από το μικρό πραγματάκι, και στη συνέχεια το πήρε μαζί του.

Το μαγαζί του ήταν ένα παλαιοπωλείο, με ένα σωρό πράγματα στη μικρή βιτρίνα και στα ράφια του. Τσαγιέρες, πίνακες, βιβλία, κουδουνάκια, …ένα σωρό παράταιρα όμορφα και άλλα λιγότερο όμορφα πραγματάκια που ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού πουλούσε σε όσους τα ήθελαν.

Ο Δαχτυλήθρας καθαρίστηκε, γυαλίστηκε και μπήκε σε ένα μικρό δίσκο πάνω στο πάγκο του μαγαζιού. Σίγουρα ο δίσκος δεν ήταν λακκούβα με λάσπες, ούτε το βρώμικο τρίχωμα ενός σκύλου χωρίς σπίτι. Ωστόσο δεν έπαυε να είναι μόνος, να νοσταλγεί το σπίτι του, και το ράφι του. Ακόμα και οι βελόνες με το κουτσομπολιό τους του έλειπαν.

Έμεινε σε αυτό το δίσκο δύο χρόνια, χωρίς κανείς να τον ζητήσει ή να πει ότι τον χρειάζεται.

Μια μέρα το καμπανάκι της πόρτας γέμισε με νότες την ατμόσφαιρα του μικρού μαγαζιού, σημάδι ότι η πόρτα είχε ανοίξει και είχε μπει πελάτης. Όλα τα πράγματα του μαγαζιού, όπως κάθε φορά, έπαιρναν την καλύτερη πόζα τους. Όλα, …εκτός από τον Δαχτυλήθρα που αυτά τα δύο χρόνια, είχαν κάνει μεγάλη ζημιά στο ηθικό του, και δεν νοιαζόταν για τίποτα πια.

Μα μια γνωστή φωνή, του ξύπνησε θύμισες από παλιά, και του έφερε στο μυαλό εικόνες που λαχταρούσε η μεταλλική καρδούλα του.

Σήκωσε το κεφαλάκι του, και αντίκρισε τη πελάτισσα, που δεν ήταν άλλη από την Κρινιώ, τη Κυρά του.

Η Κρινιώ έδωσε τη παραγγελία της στον Πέτρο τον παλαιοπώλη, και άρχισε να χαζεύει τριγύρω.

Ξαφνικά το βλέμμα της έπεσε πάνω στον Δαχτυλήθρα.

Βγάζοντας μια φωνή, λέει:

-Αχ κυρ Πέτρο, αυτή η δαχτυλήθρα, μοιάζει με κάποια που είχα όταν μάθαινα να κεντώ. Δεν την έχω πια, και δεν ξέρω τι έγινε, αλλά αυτή…. ναι… βέβαια, είναι ολόιδια.  Θα την αγοράσω!

Ο παλαιοπώλης τη ρώτησε:

-Είναι τόσο μικρή, δεν θα σε βοηθήσει πουθενά.

-Α κυρ Πέτρο, μια τέτοια δαχτυλήθρα χάρισε η γιαγιά μου στη μητέρα μου, κι εκείνη με τη σειρά της σε μένα όταν μάθαμε να κεντάμε.  Στο σπίτι μου, μια τέτοια δαχτυλήθρα,  πάει από μάνα σε κόρη. Κι εγώ δεν μπορούσα να  χρησιμοποιήσω πια τη δική μου, αλλά τη φύλαγα με αγάπη γιατί σε λίγα χρόνια θα την έδινα στη κόρη μου, κι αυτή αργότερα με τη σειρά της στη δική της κόρη. Κι αφού έχασα τη δική μου, τότε θα πάρω αυτήν και θα λέω ότι είναι η δαχτυλήθρα που πάει από την παλιά γενιά στη νεότερη.

Για πρώτη φορά ο Δαχτυλήθρας κατάλαβε το μέγεθος της ματαιοδοξίας του, το πόσο πολύ τον ενδιέφερε μόνο ο εαυτός του και τίποτα δεν είχε παρακολουθήσει για όσους έμεναν στο σπίτι του, κι ακόμα κατάλαβε πως αν δεν ήταν τόσο κακομαθημένος και επαρμένος, και είχε υπομονή, γρήγορα θα γινόταν πάλι χρήσιμος. Κανείς δεν τον είχε παραπετάξει στην πραγματικότητα, παρά μόνο ο πληγωμένος εγωισμός του.

Ποτέ δεν είχε νοιώσει μεγαλύτερη χαρά, απ’ όση ένοιωθε τώρα που η Κυρά του τον γυρνούσε σπίτι, και ποτέ δεν ξέχασε τη χαρά των υπολοίπων στο ράφι όταν τον ξαναείδαν, που σήμαινε ότι δεν ήταν των υπολοίπων  η καρδιά ερμητικά κλειστή, παρά η δική του που δεν ήξερε να αναγνωρίζει την αγάπη των άλλων και να τους δίνει την ευκαιρία να του τη δείξουν.

Η παραπάνω ιστορία μου, είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο του blog Η ζωή είναι ωραία

και που τιτλοφορείται  ''ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!''