Αναμνήσεις....

Το παράθυρο άνοιξε και αμέσως το φως μπήκε να αποδώσει στα αντικείμενα τις αληθινές αποχρώσεις τους. Άλλη μια μέρα ξημέρωσε, και ανοίγοντας τη πόρτα, βιάστηκα να πάρω τη θέση μου στη βεράντα για να απολαύσω τον αχνιστό καφέ μου.

Πίνοντας την πρώτη γουλιά, άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί τριγύρω στα απέναντι σπίτια. Πάλι στο απέναντι μπαλκόνι οι γάτες της γειτόνισσας περιδιάβαιναν έξω από τα κάγκελα, κάνοντας τη πρωινή τους βόλτα που την ονόμαζα ‘’ριψοκίνδυνο σεργιάνι’’. Άρχισα να τις μετρώ, μία δύο τρεις… η τέταρτη που στο καλό ήταν; Ήταν μια καφέ ριγωτή, και πάντα ήταν χώρια από τις άλλες.

Να και ο καπετάνιος, συνταξιούχος πια, με το ναυτικό  καπέλο στο κεφάλι που δεν το αποχωριζόταν. Έπινε τον καφέ του και αναρωτήθηκα όπως κάθε πρωί,  αν το έβγαζε τη νύχτα που κοιμόταν.

Σε λίγο θα έρθει η κόρη του με τα ψώνια. Κάθε πρωί του φέρνει τα απαραίτητα και μετά πηγαίνει στη δουλειά της.

Τα μαγαζιά είχαν ανοίξει, και όλοι έκαναν τις ίδιες καθημερινές κινήσεις,  πριν φανεί ο πρώτος τους πελάτης. Ο Θανάσης κρεμούσε τις εφημερίδες και τα περιοδικά, ο Γιώργος τακτοποιούσε τις ντομάτες στο καφάσι. Ο Γιάννης έβαζε κρέας στο ψυγείο της βιτρίνας, και μια ευχάριστη μυρωδιά ψημένου ψωμιού, ερχόταν από κάτω από το φούρνο του κυρ- Στάθη.

Σε λίγο θα πήγαινα κι εγώ να πάρω το ωραίο του αχνιστό ψωμί, και μία φανταστική τυρόπιτα που έφτιαχνε, και σίγουρα δεν θα ξεχνούσα το αχνιστό σταφιδόψωμο του που γινόταν καθημερινά ανάρπαστο. Λαμαρίνες φούρνιζε από αυτό το σταφιδόψωμο. Αφράτο με μαύρη σταφίδα και αλεύρι ολικής, πεντανόστιμο, που σκοτώνονταν όλοι να πάρουν τουλάχιστον δύο τη μέρα.

Να! .. Άνοιξε και το σούπερ μάρκετ, και ξεφορτώνουν κιβώτια με νέες παραλαβές. Δεν το είχα δει με καλό μάτι όταν αντικατέστησε το μικρό μπακάλικο της Έφης και του Σωτήρη. Είχα συνηθίσει τα μικρά οικογενειακά μαγαζιά, που ξεκινάς για τη δουλειά σου μια ώρα νωρίτερα, ώστε να έχεις χρόνο να πεις μερικές κουβέντες με τον κάθε μαγαζάτορα. Ο Σωτήρης μας άφησε χρόνους, και η γυναίκα του έκλεισε το μαγαζί μια και το μάρκετ είχε ήδη αναγγείλει τον ερχομό του, και αυτή είχε κάποια ηλικία πλέον.

Κοιτώντας στο απέναντι πεζοδρόμιο, είδα την Ρένα  τη γυναίκα του Θανάση, κατάστημα ψιλικά, να κουβεντιάζει με τη Σούλα τη φαρμακοποιό. Σίγουρα θα της έβγαζε το πρωινό παράρτημα, με τα τεκταινόμενα στη γειτονιά. Ό,τι μα ό,τι γινόταν, η Ρένα κατά ένα μυστήριο τρόπο, το ήξερε πάντα. Ήταν το αυτί στη πόρτα, και το μάτι στην κλειδαρότρυπα της γειτονιάς. Όλα τα ήξερε. Και την ώρα που σου έλεγε τι έκανε ο τάδε ή ο δείνα, εσύ σκεφτόσουν σε ποιους να μίλαγε πιο πριν για σένα και τι να είχε πει. Δεν είχε όμως κακή καρδιά. Ήταν το χόμπι της.  

Αυτή είναι η μικρή γειτονιά. Άνθρωποι που γνωρίζονται μεταξύ τους, που σε ενοχλούν πολλές φορές, μα τρέχουν να σε βοηθήσουν όταν χρειάζεται.  Μήπως κι εγώ που παρακολουθώ τα πάντα την ώρα του καφέ μου δεν είμαι μια μικρή κουτσομπόλα;

Ένας ήχος ακούστηκε, και με έβγαλε σε έναν άλλο κόσμο. Το ξυπνητήρι. Άνοιξα τα μάτια μου, και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι πάλι το ίδιο όνειρο έβλεπα στον ύπνο μου.

Σηκώθηκα και έφτιαξα τον καφέ μου, και βγήκα στο μπαλκόνι. Το μόνο που δεν είχε αλλάξει, ήταν τα λουλούδια μου. Τα μαγαζιά τα περισσότερα ήταν κλειστά. Κατεβασμένα ρολά, και άδεια σπίτια. Θύματα της κρίσης. Και τριγύρω που και που, έβλεπες άλλα άτομα, άγνωστα και άκουγες άλλες γλώσσες. Σε ποιον να πω καλημέρα πια; Τώρα οι γείτονες ούτε σε κοιτάνε στα μάτια. Πόσο μάλλον να σου πουν καλημέρα. Πήρα τον καφέ μου και μπήκα μέσα. Άνοιξα τη τηλεόραση να χαζέψω για άλλη μια φορά το χαζοκούτι, ονειροπολώντας τη γειτονιά που ζούσα κάποτε. Και χαμένη στις σκέψεις μου, να χαμογελώ στις εικόνες περασμένων χρόνων.

Συμμετοχή στο δρώμενο της φίλης Πέτρας, ‘’Μια φορά μια γειτονιά…’’  του ‘’Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου’’