Συνομιλώντας με τις Εποχές!

 Το κρύο έμπαινε από παντού. Παρόλο που προσπαθούσα να κλείσω και τη πιο μικρούλα χαραμάδα, παρόλο που είχα ανάψει μια φωτιά που κινδύνευε να τα αγκαλιάσει όλα στις πύρινες φλόγες της, ωστόσο ο χώρος δεν έλεγε να ζεστάνει.

Κουράστηκα σκεφτόμουν. Αυτός ο χειμώνας είναι μακρύς. Αισθάνθηκα να με πνίγει.

-Με πνίγεις… φώναξα έντονα! …Σε βαρέθηκα πια!... Ποιος νομίζεις πώς είσαι;… συνέχισα να φωνάζω.

-Εσύ,..  ποιος νομίζεις πώς είσαι και τολμάς να λες βαρέθηκα;…

Άκουσα μια βαθιά φωνή να μου απαντάει με αυταρχικό τόνο.

-Είμαι ο Άνθρωπος... απάντησα.

-Κι εγώ είμαι ο Χειμώνας. Αν με βαρέθηκες , γιατί δεν έρχεσαι να μου τα πεις; Σίγουρα δεν σκιάζεσαι!

-Το λες, γιατί ξέρεις πως με ένα φύσημα του ανέμου σου,   θα με γκρεμίσεις στα βάραθρα, μόνο και μόνο επειδή αντέδρασα. Είναι εύκολο να κάθεσαι και να μην έχεις αντίλογο.

-Σου υπόσχομαι  πως θα σε αφήσω να σταθείς μπροστά σε μένα και τα αδέλφια μου και θα σε ακούσουμε.  

 Το αποφάσισα! Ήταν σπάνια ευκαιρία να μιλήσω με τις εποχές. Αλλά τον Χειμώνα τον φοβόμουν λίγο.   Πώς θα τα καταφέρω; Μα είμαι ο Άνθρωπος. Που όταν το αποφασίσει,   καταφέρνει ό, τι βάζει στο μυαλό του.

Πήρα λίγα πράγματα μαζί μου, και  μόλις χάραξε ξεκίνησα. Όσο προχωρούσε η μέρα,   ο αδύναμος ήλιος,     έκανε την  πορεία μου  πιο εύκολη. Πήρα τον  δρόμο που οδηγούσε ψηλά στην κορφή του Απάτητου. Ο Απάτητος ήταν ένα τεράστιο βουνό, που η κορυφή του δεν φαινόταν. Ήταν πάντα καλυμμένη από μπαμπακένια ομίχλη. Δεν υπολογίστηκε ποτέ, γιατί το βασίλειο στην κορφή, ήταν πέρα και πάνω από τα σύννεφα.

Ο δρόμος ήταν   δύσβατος. Το κρύο τσουχτερό, αλλά το άχτι μου, καυτό μέσα μου, μου τόνωνε το ηθικό,  και μεγάλωνε  τις αντοχές μου.

Μέρες πριν, η θέα πίσω μου έμοιαζε τόσο μικρή που μπορούσα να τη κλείσω  στη χούφτα μου. Τότε ήταν που πέρασα το κατώφλι της άσπρης ομίχλης, αυτής που μοιάζει σαν ξασμένο μπαμπάκι, σαν το λευκό χνάρι της αθωότητας. Και   κόπασε ο άνεμος, και μια κατάλευκη απεραντοσύνη με έζωσε από παντού. Μπροστά  μου ξεπρόβαλε, η ανοιχτή πύλη ενός τεράστιου λαμπερού  πύργου.

Και την διάβηκα, χωρίς κανείς   να με σταματήσει. Μια μεγάλη αίθουσα με ένα έντονο φως στο βάθος και κάπως ψηλά, φαινόταν να με προσμένει και να με καλεί.

Πήρα βαθιά ανάσα και καλύπτοντας τα μάτια με το χέρι μου, βάδισα προς την κατεύθυνσή του.

Όταν πλησίασα αρκετά, το φως που πήγαζε όπως κατάλαβα,  από την αίγλη τους, έγινε λίγο πιο αδύναμο, τόσο, όσο να μπορώ να διακρίνω τις επιβλητικές παρουσίες, τα παιδιά του αιώνιου Χρόνου, καθισμένα στους θρόνους τους.

 Τον λευκοντυμένο αυστηρό  γέρο,    τον Χειμώνα.

 Την γυναίκα με το λουλουδένιο στέμμα και το καλοσυνάτο χαμόγελο, την  Άνοιξη. 

Τον  άνδρα με τον μανδύα στο χρώμα του πρωινού του Οκτώβρη, που δεν ήταν άλλος από το Φθινόπωρο. 

Και έναν  ανέμελο νέο με γαλάζια φορεσιά και μαλλιά χρυσά σαν το φως του ήλιου. Το Καλοκαίρι.

 Μπροστά μου,  Εγώ, ο μοναδικός θνητός, είχα ολοζώντανες και μεγαλειώδεις τις τέσσερις εποχές. 

-Εσύ λοιπόν είσαι ο Άνθρωπος. Ναι, τώρα σε αναγνωρίζω. Είσαι αυτός με την αλαζονεία στη φωνή, και την απερισκεψία στην πράξη…. είπε ο χειμώνας.

-Είμαι αυτός που αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα που δημιουργεί η βασιλεία σου…. απάντησα με θράσος.

-Λοιπόν τι λες; Λες δηλαδή ότι θα ήσουν καλύτερα χωρίς εμένα;

-Σίγουρα δεν θα ήμουν χειρότερα. Εσύ κάθεσαι εδώ και στέλνεις τους Ανέμους να κάνουν όλη την δουλειά σου, δημιουργείς το κρύο, το χιόνι, τις καταιγίδες. Βροντάς και αστράφτεις όποτε κρίνεις, και δεν σκέφτεσαι εμάς τους  ανθρώπους. Που ψάχνουμε τρόπους να ζεσταθούμε, που μπορεί να μην έχουμε σπίτια, που μένουμε μέσα στις λάσπες και τα νερά της βροχής. Που γεννάμε τα παιδιά μας στα χωράφια ενώ μας μαστιγώνεις με τις καταστροφικές νεροποντές σου και το κρύο που παγώνει κάθε ζωή. Και οι αρρώστιες μας σκοτώνουν, και η πείνα μας θερίζει. Μας μετατρέπεις σε θηρία με τη σκληρή συμπεριφορά σου. Αδιάφορος για τα δεινά μας.

-Απερίσκεπτε Άνθρωπε, γιατί θεωρείς εμένα δημιουργό των δεινών σου; Γιατί με κατηγορείς για την συμπεριφορά μου το διάστημα της βασιλείας μου, όταν δεν σκέφτεσαι στο ελάχιστο ότι είσαι κομμάτι αυτής της φύσης που υπάρχει γύρω σου; Όταν εσύ έχεις εμένα κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν τα αδέλφια μου. Το Καλοκαίρι, την Άνοιξη και το Φθινόπωρο.

 Κοιτούσα απορημένος  όταν η Άνοιξη είπε ήρεμα. 

-Δεν γνωρίζεις ότι αυτό είναι ορισμένο έτσι, για να υπάρχει διάστημα ανασύνταξης και ξεκούρασης πριν αρχίσει ξανά το έργο της νέας δημιουργίας;  Γιατί νομίζεις ότι η βασιλεία όλων μας, σου προκαλεί δεινά, ενώ όλη αυτή η λειτουργία, σου είναι γνωστή από τότε που φτιάχτηκε ο κόσμος;

-Δεν το ξέρεις, είπε το Φθινόπωρο, ότι στη Φύση, πρέπει να υπάρχει ισορροπία;  Ό,τι εσύ είσαι αυτός, που θεώρησες Εαυτόν, Κυρίαρχο και Αφέντη του Σύμπαντος;

-Πώς κάνω ζημιά Εγώ; Και γιατί με κατηγορείτε για τόση έπαρση;

- Εσύ, είπε γλυκά η Άνοιξη,  επηρεάζεις τη δουλειά μας, όταν επιλέγεις την τεχνολογική ανάπτυξή σου σε παραπάνω βαθμό από ό, τι χρειάζεσαι.  Όταν στραγγίζεις ολόκληρη τη πλάση, για να έχεις αγαθά που θα καλύψουν την άναρχη και χωρίς λογική, διαβίωσή σου. Κάθε γέννα είναι ευλογημένη! Αλλά εσύ Άνθρωπε, γιατί κάνεις παιδιά, αφού μετά δεν μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες τους;

- Κι αφού τα γεννάς, είπε το Καλοκαίρι,  γιατί τα μεγαλώνεις χωρίζοντας τα σε ομάδες που σκοτώνονται μεταξύ τους;

- Εσύ είσαι αυτός που δεν βάζεις φρένο στη δίψα σου για εφήμερο κέρδος, είπε το Φθινόπωρο.  Αλαζονεία δεν είναι να κατηγορείς τον Χειμώνα επειδή πήρες έναν πλούτο  και τον ξοδεύεις ασύστολα;

-Ή νομίζεις πως όταν κρατάω περισσότερο, δεν φταις Εσύ καθόλου; …ρώτησε ο Χειμώνας.

-Γιατί φταίω;...ψέλλισα.

-Στο είπα! Είσαι άπληστος και ανεύθυνος. Δεν σκέφτεσαι πως θα ζήσεις το αύριο.

- Εσύ είσαι αυτός που δεν νοιάζεται για το βασίλειο,  του οποίου είσαι απλά θεματοφύλακας! …είπε το Καλοκαίρι.

-Δεν έχεις σεβασμό στη Φύση, που τη μολύνεις και την καταδικάζεις σε θάνατο, μικρέ και πλεονέκτη Άνθρωπε, ακούστηκε ξανά θλιμμένη η φωνή της Άνοιξης.   Δεν έχεις σεβασμό στα ζώα και στα φυτά. Τα καταστρέφεις, και έχεις καταφέρει να εξαφανίζεις ολόκληρα είδη, πολλές φορές, μόνο για το κέφι σου.  Και μη νομίζεις πως μόνο από τον αδελφό μου το Χειμώνα,  έχεις παράπονα. Όταν βασιλεύω εγώ, έχεις παράπονα με τις αρρώστιες που Εσύ δημιούργησες, με την μανία σου για μεγάλα κτίρια και τεράστιες πόλεις, και τη μόλυνση, που προκάλεσες,  στο όνομα του πολιτισμού σου. Εσύ γέννησες τη καταστροφή του περιβάλλοντος, την πείνα, τον πόλεμο, τον θάνατο, το χρήμα.

-Κι  Εσύ καις τα πάντα, χωρίς να προστατεύεις ό, τι αγαθό σου δόθηκε απλόχερα, ώστε  να το προσφέρεις στα παιδιά σου.... συμπλήρωσε το Καλοκαίρι.

- Ακριβώς, είπε πάλι η Άνοιξη, στη βασιλεία του Καλοκαιριού, θα έπρεπε να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις τον ήλιο, τον Ζωοδότη. Αλλά πάλι   βρίσκεις τρόπους για να καταστρέφεις την Πλάση, χωρίς να σέβεσαι ούτε ένα κλωνάρι δέντρου. Γιατί νομίζεις ότι το Σύμπαν, και εμείς οι Εποχές θα σε φροντίζουμε αιώνια; Γιατί νομίζεις ότι θα ταΐζουμε για πάντα το αδηφάγο τέρας κέρδους που έχεις μέσα σου;

-Κάτσε και σκέψου, συνέχισε ο Χειμώνας, εγώ σε λίγο θα πάω αλλού, για να δώσω την ευκαιρία και σε κάποιους άλλους όμοιούς σου να πέσουν σε νάρκη και ηρεμία και να ανασυνταχθούν. Θα έρθει η αδελφή μου η Άνοιξη, για να γεμίσει με λουλούδια τη Πλάση, και να σου δώσει νέα ώθηση ζωής.  Σκέψου, πως είναι καιρός, να σταματήσεις αλαζονικά να απαιτείς μόνο. Πρέπει και να προσφέρεις! Γιατί η Κλεψύδρα του Χρόνου δεν έχει γυρισμό. Και ό,τι πετάς χωρίς σεβασμό τώρα, και ό,τι πράττεις χωρίς σύνεση ενάντια στη Φύση και στους ομοίους σου, γίνεται ο δήμιος σου και η αιτία του αφανισμού των παιδιών σου.

Το ύφος τους έδειχνε πως η συνομιλία είχε τελειώσει, κι εγώ …. Εγώ δεν είχα μιλήσει και πολύ, γιατί όλα τα επιχειρήματά μου, είχαν διαλυθεί με τις πρώτες τους λέξεις. Με σκυφτό το κεφάλι, και γεμάτος απέχθεια για το είδος μου, βγήκα από το κάστρο. Και όσο κατέβαινα το βουνό, τόσο ένοιωθα να αλλάζω μέσα μου. Αρχικά ένοιωσα σαν κακομαθημένο παιδί που αρνήθηκαν να του κάνουν το χατίρι. Μα σε λίγο αισθάνθηκα απελπισμένος για την Ανθρώπινη πορεία.

-Όχι Άνθρωπε, δεν τα έχασες όλα ακόμα…. είπε μια γλυκιά φωνή.

 Γυρίζω το κεφάλι προς τα πάνω και βλέπω την Άνοιξη να μου χαμογελά.

- Ήρθα ξανά, για να σας δώσω πάλι μια ευκαιρία. Πρέπει να αγαπήσετε και να νοιώσετε πρώτα σεβασμό για τους εαυτούς σας και για τη Ζωή. Όταν τα νοιώσετε αυτά, τότε θα νοιώσετε την Αγάπη και τον σεβασμό για την Φύση και για όλα τα πλάσματα. Μα μην καθυστερείτε… Η άμμος στην κλεψύδρα δεν έχει τελειώσει ακόμη. Σκέψου Άνθρωπε, σκέψου,…  Αγάπησε, και πράξε συνετά! Για να έχεις μέλλον!  

Έβαλα φτερά στα πόδια, και έτρεξα στα καταπράσινα λιβάδια που φάνηκαν μπροστά στα μάτια μου. Ρουφώντας άπληστα τις ευωδιές, ξεκίνησα αποφασισμένος να χτίσω ένα καινούργιο ονειρεμένο κόσμο για το Αύριο.

 

 Αυτή ήταν μια ακόμη συμμετοχή μου στο Η Ζωή είναι ωραία της Αριστέας για το ''Μέρες Άνοιξης''