Δύσκολη απόφαση

13ο ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Εννέα παιδιά τα σπέρνεις εύκολα μα τα θρέφεις δύσκολα. Αυτό σκεφτόταν ο Φώτης καθισμένος στο πεζούλι του χαμόσπιτου του.  

- Όλα δύσκολα τα κάνεις Θεέ μου!

Και είχε βαρεθεί και τόσες μπουγάδες.

- Ήταν ανάγκη να είμαι τόσο καρπερός; Κι αυτή η κυρά μου με τη μυρωδιά έπιανε. Αμάν!   Πρέπει να βρω έναν τρόπο να λιγοστέψω τα στόματα. Πρέπει  να ξεφορτωθώ τα κορίτσια και τα παιδιά στο κάτω – κάτω μπορούν να βγουν στη δουλειά.

Η μεγάλη είναι δεκαεπτά . Μπορώ να την παντρέψω. Με ποιον; Το χωριό μας είναι μικρό και ο καθένας θα θέλει και το κατιτίς του.   Και τότε του ήρθε στο μυαλό ο Σταμάτης ο γυρολόγος. Καλός ήταν. Τι;  Επειδή την περνούσε κάμποσα χρόνια; Σιγά! Ο άντρας χρειάζεται  μικρή γυναίκα δίπλα του να μπορεί να τον φροντίζει. Και το αποφάσισε.

-Αρετήηηη…. Φώναξε την κόρη του.

-Ορίστε πατέρα,…  ακούστηκε σε λίγο η Αρετή δίπλα του.

-Άκου Αρετή, μεγάλωσες πια. Ήρθε η ώρα να βοηθήσεις την οικογένεια σου.

-Πώς μπορώ πατέρα να βοηθήσω εγώ; Αποφάσισες να με στείλεις να μάθω γράμματα για να γίνω δασκάλα;

-Τι σαχλαμάρες μου τσαμπουνάς; Τα κορίτσια δεν χρειάζονται μόρφωση. Το γυμνάσιο  φτάνει.  Έναν άντρα να τα φροντίζει χρειάζονται.  

Η Αρετή   δεν τόλμησε να κουνήσει από τη θέση της.

Ο πατέρας βιάστηκε να φύγει.  Ήξερε πως σήμερα ήταν η μέρα που θα ερχόταν ο γαμπρός που είχε στο μυαλό του.  

Τον βρήκε στο πλάτωμα που έκανε χρέη πλατείας. Και αμέσως του πρότεινε να πιουν ένα κρασί. Ο Σταμάτης δέχτηκε. Πάνω στο κρασί του απαρίθμησε τα προτερήματα, του να έχει κάποιος νέα   γυναίκα   και τα βρήκανε.

Όταν πήγανε στο σπίτι, ο Σταμάτης αντίκρισε την Αρετή και  της είπε.

-Μπράβο είσαι καλοσχηματισμένη   και έχεις και ωραία ‘’μπαλκόνια’’… και άφησε ένα άξεστο γέλιο.

Η μάνα της συμφώνησε. Άλλωστε σπάνια διαφωνούσε με τον κύρη της. Τώρα που το σκεφτόταν, θα έχανε μια βοήθεια στη λάτρα που είχε από τη μεγάλη αλλά θα ανάσαιναν οι υπόλοιποι.

Ο γάμος αποφασίστηκε να γίνει γρήγορα για να μη χάσει και πολλές μέρες από τη δουλειά του ο Σταμάτης.

-Όταν θα γυρίσω από τη γύρα στα χωριά το λοιπόν θα κάνουμε το γάμο. Και γελώντας πάλι άνοστα έδωσε ένα χτύπημα στα οπίσθια της αρραβωνιάρας του.  Η Αρετή ανατρίχιασε. 

Το χάραμα είχε πάρει την απόφαση της. Άνοιξε το κλουβί και ελευθέρωσε το σπουργίτι που είχε πιάσει. Έβαλε σε μια τσάντα τα λιγοστά της ρούχα, πήρε κάτι λίγα χρήματα που μάζευε εδώ και καιρό από τα ψώνια και από τη μάνα της και πήρε μαζί της το γλαστράκι με τα αγαπημένα της ζουμπούλια.

Έκλεισε την πόρτα αθόρυβα. Πάνω στο μαξιλάρι της υπήρχε μια επιστολή σαν στερνό αντίο στους δικούς της.

‘’Φεύγω. Μη με ψάξετε. Εσείς πάντως θα αλαφρώσετε’’.

Εννέα  χρόνια μετά, έπειτα από δουλειά το πρωί και νυχτερινό το βράδυ,  η Αρετή έμπαινε για πρώτη φορά σαν δασκάλα στην τάξη της. Κοιτώντας τα αθώα μάτια των παιδιών ήταν αποφασισμένη να τα μάθει εκτός από γράμματα, να παλεύουν νύχτα μέρα για μια θέση στον ήλιο, που αυτά θα επέλεγαν. Η ζωή ήταν δικαίωμα τους.

Αυτή ήταν η πρώτη συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις΄΄ της Μαρίας του 

 mytripssonblog  . Ευχαριστώ για τη συμμετοχή και ευχαριστώ και τη Μαρία για τη φιλοξενία!

                                     @@@@@@@@@@@

Επίσης μη ξεχνάτε πως οι δηλώσεις συμμετοχής για το ''Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη''

δηλώνονται εδώ!