Μιαν Άνοιξη που περιμένουμε... (Σκέψεις και εικόνες #7)

Πάντα όταν σκέφτομαι την Άνοιξη, το μυαλό μου φέρνει ολοζώντανες μπροστά μου εικόνες  ηλιόλουστες, λιβάδια καταπράσινα γεμάτα αγριολούλουδα και δέντρα που μετά το μαστίγωμα του χειμώνα γεμίζουν φύλλα και μπουμπούκια τα κλαδιά τους.

Σκέφτομαι την αναγέννηση! Την Ζωή, την ελπίδα για το αύριο και έναν κόσμο γεμάτο αγάπη. Ακούω τον ήχο κελαρυστού γέλιου δίπλα σε γάργαρα νερά, ενόσω τα έντομα εξορμούν για να απολαύσουν τη φύση και να κάνουν την αρχή των ετοιμασιών τους για τον επόμενο χειμώνα.

Αλλά πιο πολύ η Άνοιξη μου φέρνει συναισθήματα αναμονής μιας έκπληξης. Όχι κάτι συγκεκριμένο. Αλλά την προσμονή και το συναπάντημα με κάτι καλύτερο. Κάτι πρωτόγνωρο. Μια ριπή που θα διώξει τις σκιές των προβλημάτων και θα σε γεμίσει με περίσσια δύναμη.

Ένα συναίσθημα που σε κάνει να νοιώθεις ένα με τη μάνα γη, με τη Φύση, με την Πλάση ολόκληρη.

Συχνά όλα αυτά δεν είναι παρά συναισθήματα που γεννιούνται με την αλλαγή της μέρας και του καιρού.

Ωστόσο σκέφτομαι πως είμαι τυχερή που τα νοιώθω ακόμα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χάσει κάποιες εποχές. Δεν νοιώθουν πια την Άνοιξη, ούτε το Καλοκαίρι.

Έχουν μείνει μόνο με Φθινόπωρα και χειμώνες. Πιο πολύ χειμώνες!

Έμειναν στεγνοί, κι αυτό μόνο μια συνέπεια έχει. Το χάσιμο της ικανότητας να αγαπάς και να νοιώθεις άνθρωπος. Να νοιώθεις καλοσύνη.

Όχι! Δεν πρέπει να χάνουμε την Άνοιξη από την καρδιά μας! Πρέπει να την διατηρούμε μέσα μας υποδαυλίζοντας την όταν χρειάζεται σαν την φωτιά. Για να έχουμε κτήμα μας την θαλπωρή της.

Γιατί Άνοιξη σημαίνει Ζωή!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Μιαν  Άνοιξη που περιμένουμε...'' της Μαρίας Νικολάου του blog
''Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά''. Ευχαριστώ την Μαρία και ευχαριστώ την Άνοιξη που υπάρχει!