Συνθήματα στον τοίχο!

Αυτός είναι ο τίτλος ενός ποιήματος που έγραψα μια και είμαστε λίγες μέρες πριν τις κάλπες.
Μια και είμαστε προβληματισμένοι και εγκλωβισμένοι πολίτες στη χώρα μας.
Κι έτσι μια και ξεκουράζομαι λίγες μέρες, είπα να εμπνευστώ!

                                               

Δεν είσαι μία φράση απλά γραμμένη σε έναν τοίχο

 είσαι ένα μήνυμα, μια σκέψη

που είναι από κάποιον ειπωμένη

Κάποιον που θέλει να ακουστεί, όμως δεν έχει βήμα,

δεν έχει ούτε μικρόφωνο,  μήτε και κάποιο πρόθυμο αυτί να τον ακούσει.

Είσαι από κάποιον που η οργή ή η παραίτηση, τον έχουν καταλάβει.

Ίσως να είσαι ο εκφραστής ενός χαμένου ονείρου

που ξέφτισε και κείτεται παράμερα αφημένο.

Ίσως και λέξεις που άνθισαν στη λάμψη της σελήνης

Γιατί το σκότος της νυχτιάς κρύβει όποιον τα λέει.

Αφύπνιση συνείδησης που είναι κοιμισμένη

Και για ψυχές που σιώπησαν στη μάχη της βιοπάλης.

Δεν έχει τέλος και όρια η ανοχή του ανθρώπου,

 ούτε θα μείνει αδειανό  της μνήμης το σεντούκι

Διλήμματα σε οδηγούν στης υποταγής τον δρόμο

Δαμόκλειες σπάθες που έχουν γίνει βρογχοκήλη.

Σε πνίγουν σε ματώνουν μα εσύ εκεί,

παλεύεις για να προχωρήσεις ένα ακόμα βήμα

Αυτό δεν είναι απόδειξη πως έχεις μέσα σου ζωή;

Πως έχεις και δικαιώματα μαζί με υποχρεώσεις;

Μια  υποχρέωσή σου είναι να παλεύεις θαρρετά

και να μη σκύβεις ποτέ σου το κεφάλι

Αυτό αρχικά είναι στον εαυτό σου οφειλή

και πρέπει πια να αποτινάξεις το σαμάρι.

Να χτίσεις ότι επιθυμείς και αγαπάς

 αυτό που μέσα σου το σεβασμό γεννάει

Αλλιώς η ζήση σου θα είναι ημιτελής,

κι η ύπαρξή σου θα βουλιάξει σαν καράβι.

Στο πάλεμα αν δεν έχεις πια τριφτεί,

σε ξεχασμένο ερημονήσι ναυαγός θα είσαι

Που θα χαθεί από το πρόσωπο της γης

και για αυτόν κανείς δεν θα θρηνήσει.

Θα μείνει μόνο μια σου φράση βιαστική

Που κάποτε το τόλμησες στα σκοτεινά να γράψεις

Και μ΄ ένα πέρασμα μπογιάς θε να σβηστεί

Και θα χαθεί κι αυτή στης χρονοδίνης τη χοάνη.