Οικογένεια!!!...Ένα πραγματικά σπάνιο άρωμα!!!

Διανύοντας τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου, έχουμε φτάσει πια στα μισά του Νοεμβρίου, χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιήσουμε, και ενόσω ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε τον χειμώνα, που θα πρέπει να πω, ότι έχει κάνει αισθητό τον ερχομό του, οι μέρες κυλάνε με δουλειά και υποχρεώσεις. Πού και πού, η ρουτίνα διακόπτεται ευχάριστα από  συναντήσεις με φίλους ή συγγενείς. 
Και αυτές είναι πιο συχνές πλέον, μια και οι οικονομικές δυσκολίες,  μας παραπέμπουν σε λιγότερο δαπανηρούς τρόπους διασκέδασης.

Όμως δεν θα μιλήσω για τα οικονομικά μας, αυτή τη φορά. Θέλω να μιλήσω για τα συναισθήματα μας, και για την αίσθηση που σου αφήνουν κάποια πράγματα, ή καταστάσεις, ή γενικότερα οι άνθρωποι. 

Πρέπει να τονίσω πως πάντα μου άρεσαν  καλύτερα οι συγκεντρώσεις σε σπίτια. Νιώθεις πιο ελεύθερος, περισσότερη ζεστασιά, και απολαμβάνεις την παρέα σου καλύτερα και  πιο άμεσα.

Εδώ και αρκετό καιρό λοιπόν, έχω βρεθεί με φίλους και συγγενείς στα σπίτια τους, και με φίλους φίλων, επίσης. Θέλω να σταθώ όμως σε μια επίσκεψη σε φιλικό σπίτι, που μου άφησε την πιο υπέροχη ψυχική ευχαρίστηση, που είχα χρόνια να αισθανθώ.
Ήμουν καλεσμένη, και από τη στιγμή που διάβηκα το κατώφλι, το περιβάλλον με γέμισε ζεστασιά.
Το σπίτι ήταν απλό, κομψό με γούστο, όχι πανάκριβο αλλά με σικάτη φινέτσα. Τους οικοδεσπότες τους είχα συναντήσει ξανά αλλά ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα στο χώρο τους. Υπήρχαν κι άλλα άτομα εκεί, άλλους τους ήξερα περισσότερο, κι άλλους πιο λίγο.  
Η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη και οφειλόταν όχι σε όλα τα άτομα. Αυτό που  διαπίστωσα ήταν,  ότι αργότερα, έβαλα μέσα μου τα άτομα σε κατηγορίες και σίγουρα το κάνουμε όλοι αυτό, συνειδητά ή υποσυνείδητα. 

Είχαμε άτομα που διψούσαν να τραβάνε την προσοχή πάνω τους, και φαινόταν έντονα από το ότι διέκοπταν τους άλλους για να μιλήσουν οι ίδιοι, δεν παρακολουθούσαν την κουβέντα όταν δεν στρεφόταν γύρω από το άτομο τους, και υπήρχε μια έντονη επίδειξη φροντίδας προς τον  σύντροφό τους, τονίζοντας και με λόγια την παροχή τους αυτή.

Υπήρχαν κάποιοι που, προφανώς η ανασφάλεια τους σαν άτομα, τους έφερνε κάθε φορά που συζητιόταν κάτι, να γίνονται ευερέθιστοι, θεωρώντας ότι υπονοούσε κάποιος κάτι άλλο από αυτό που έλεγε, και που όπως νόμιζαν αποτελούσαν στόχο κριτικής ακόμα κι από τα άτομα της ίδιας της οικογένειας τους.

Και υπήρχαν και οι οικοδεσπότες,.. πατέρας, μητέρα, κόρες και γαμπρός καθώς και ένα γλυκύτατο εγγόνι. Και εδώ θα σταθώ. Γιατί ο σκοπός μου δεν είναι να κάνω σήμερα τον κριτή των άλλων, ή την κουτσομπόλα της παρέας,  αλλά να τονίσω αυτό ακριβώς που έθιξα στην αρχή. 
Η συμπεριφορά ανάμεσα στα μέλη αυτής της οικογένειας, ήταν που τράβηξε την προσοχή μου και όχι η φιλοξενία τους, που ειλικρινά, επίσης ήταν υπέροχη. 

΄Ολοι είμαστε ευγενικοί με τους καλεσμένους μας, και η ικανοποίηση μας είναι να ευχαριστηθούν, και να περάσουν καλά. Αλλά εδώ έπιανα κάτι   βαθύτερο στα άτομα. 
Έπιανα την αγάπη, που ένοιωθε ο ένας για τον άλλο. Σχεδόν την ''άγγιζα''. Συζητούσαν, και ακόμα κι όταν δεν είχαν την ίδια γνώμη, διέκρινες στη διαφωνία τους τον σεβασμό του ενός για τον άλλον, και τον σεβασμό προς τους τρίτους, χωρίς επίδειξη, χωρίς υποκρισία και με εντελώς αυθόρμητη αντίδραση.

Έπιασα τον εαυτό μου να νοιώθει όλο και πιο άνετα, να επηρεάζεται από την ζεστασιά αυτών των ανθρώπων, και ένοιωσα λες και είχαν έρθει νωρίτερα τα Χριστούγεννα, στολισμένα με την πραγματική τους έννοια και σημασία.

Είχα μπροστά μου μια Οικογένεια. Όπως είναι ακόμα σίγουρα πολλές, αλλά και όπως δεν είναι οι περισσότερες σήμερα, χαμένες μέσα στην ισοπέδωση των αξιών, την έλλειψη παιδείας και την καταπάτηση του ατομικού σεβασμού και την έλλειψη της αυτογνωσίας.
Μια οικογένεια που διέφερε, για φαντάσου, από πολλές άλλες που γνώριζα και που τα μέλη της ξεχώριζαν ακόμα και μέσα σε αυτή την μικρή ομάδα ατόμων.

Μέσα στον ίδιο χώρο, υπήρχε αυτή η υπέροχη οικογένεια, μια οικογένεια που καθαρά φαινόταν η ανοχή του ενός προς τον άλλον, μια οικογένεια που φτιάχτηκε λες από κακό παιχνίδι της μοίρας, και τέλος μια οικογένεια που ο καθένας ενδιαφερόταν περισσότερο για τον εαυτό του παρά για τα υπόλοιπα μέλη. 

Κι αναρωτήθηκα...τι έγινε και απομακρύνθηκαν οι άνθρωποι μεταξύ τους; 
Τόσο πολύ μας έχει αλλοιώσει, η μανιασμένη προσπάθειά μας να γίνουμε άξιοι οπαδοί του 21ου αιώνα που ξεχάσαμε τις αξίες μας, τη σημασία του να αισθάνεται και να σέβεται ο ένας τον άλλον, και το πιο απλό και βαθύ...να αγαπάει ο ένας τον άλλον πραγματικά πέρα από τον εαυτό του; 
Τι μαγεία έχει πια αυτή η κατιούσα που έχει πάρει η κοινωνία μας,  που αποκτά όλο και πιο πολλούς οπαδούς, και όλο και πιο χαμένους μέσα στη μιζέρια τους που δεν συνειδητοποιούν καν, το μέγεθος της; 

Χάσαμε το φως φίλοι μου, τελικά. Κοντεύουμε να βυθιστούμε στο σκοτάδι. Και λιγόστεψε αυτό το φως τόσο πολύ, που φαίνονται ολοκάθαρα τα σκόρπια μεμονωμένα κεριά που είναι αναμμένα ακόμα. 

Όμως θέλω να πιστεύω ότι αυτά τα κεριά θα κάνουν τη διαφορά. Αυτά θα γίνουν πόλος έλξης για όσους θέλουν να παλέψουν ακόμα ώστε να μη ξεχάσουν οι ίδιοι ποτέ την αξία της αγάπης, της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας και του αλτρουισμού. Την αξία της πραγματικής οικογένειας με ρίζες και παραδόσεις. Και όχι μόνο δεν θα ξεχάσουν, αλλά και θα διδάξουν τις επόμενες γενιές για ένα καλύτερο αύριο!