Στο φως του προβολέα!

‘’Αν έχετε εις την κατοχήν σας, δύον οπώρας, και πλησίον σας ευρίσκεται εις  εκ των  συμμαθητών σας, που  είναι άπορος, τι θα κάμνετε;’’

Πετάχτηκε τότε ως συνήθως και απάντησε: ‘’Τίποτα πάτερ μου, θα έτρωγα τα δύο μου μήλα. Στο κάτω-κάτω δικά μου δεν ήταν;’’

‘’Ευφροσύνη… Ευφροσύνη, τοιαύτη φιλαυτία που δεικνύεις τέκνον μου, θα σε μετατρέψει εις όργανον του σατανά!’’

Στην προστασία ενός μπαλκονιού, περίμενε να κοπάσει η βροχή, σκεπτόμενη το χθες.  Δεν ήταν η Ευφροσύνη  πλέον, που πέταγε   σχόλια, την ώρα των θρησκευτικών, βγάζοντας από τα ράσα του,  τον πατέρα Αθανάσιο, και προκαλώντας ‘’τους γέλωτας’’ των συμμαθητών της.

Τώρα  ήταν μία πανέμορφη νέα γυναίκα,  που δεν την έλεγε κανείς Ευφροσύνη, ούτε Φρόσω όπως οι δικοί της, ούτε Έφη όπως οι παιδικοί της φίλοι. Τώρα την έλεγαν Φέη, από ένα ανακάτεμα των γραμμάτων του Έφη, και ήταν ανερχόμενη ηθοποιός.

Τελείωσε  την δραματική σχολή, έχοντας ήδη αποκτήσει  θαυμαστές,  έτοιμους να της κάνουν όλα τα χατίρια.

Αρχικά  της δόθηκε ένας ρόλος, σε μία σειρά στη τηλεόραση. Κι όχι επειδή το ταλέντο της   ήταν τόσο μεγάλο,  ώστε ήταν αδύνατο να μείνει άγνωστο κρυμμένο στη σκιά, μα από τον δεσμό   με ένα καθηγητή της στη σχολή, που ήταν και ο πρώτος της εραστής. Γιατί αυτή ήταν η Φέη.  Μία κοπέλα που από μικρή, λάτρεψε το είδωλό της στον καθρέφτη, και αγάπησε με πάθος τον εαυτό της, ώστε πάντα να απαιτεί   για εκείνη,  την καλύτερη μερίδα φαγητού, το καλύτερο παιχνίδι, το ωραιότερο ρούχο, χωρίς ποτέ να σκεφτεί, αν έφταναν τα χρήματα στους γονείς της, ή ότι και τα αδέλφια της είχαν ανάγκες επίσης.

Επρόκειτο να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο.   Πρωταγωνίστρια σε έργο που σκηνοθετούσε ο νέος της δεσμός.  

Στην πρώτη πρόβα, η καρδιά της κτύπησε για πρώτη φορά, μόλις αντίκρισε τα γοητευτικά μάτια, του νεαρού βοηθού σκηνοθέτη. Κρυφά από τον εραστή της, του έριχνε κλεφτές ματιές, και γρήγορα,  μοίραζε το χρόνο της, ανάμεσα σε πρόβες,  γλέντια, και σε ερωτικές στιγμές με τον μεσήλικα σκηνοθέτη.   Και ενίοτε ξέκλεβε  χρόνο, για να τον χαρίσει στον αγαπημένο της, ο οποίος πίστευε ότι ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής της.

Τη βραδιά της πρεμιέρας,    τα μόνα καθίσματα που ήταν άδεια, ήταν αυτά που θα κάθονταν οι δικοί της. Δεν αποδέχθηκαν την πρόσκληση που τους έστειλε τυπικά, μόνο και μόνο για να τη θαυμάσουν στη δόξα της.   Εξάλλου εκείνη τους είχε ξεχάσει πρώτη, εδώ και καιρό.

 Η  παράσταση στέφθηκε με επιτυχία, θαυμαστές την περιτριγύρισαν για ένα αυτόγραφο και για ένα χαμόγελο. Αυτό ποθούσε η ψυχή και η  ματαιοδοξία της. Να είναι στο επίκεντρο.

Μα όταν ο σκηνοθέτης   της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί   μπροστά σε όλους, μαρκάροντας   την ιδιοκτησία του, και βλέποντας τη Φέη να τα δέχεται όλα   άνετη,  χωρίς να του ρίξει ένα βλέμμα, ο δυστυχής νεαρός βοηθός, κατάλαβε την αλήθεια. 

Γύρισε την πλάτη του κι έφυγε,  κλείνοντας την αυλαία σε μια μονόπλευρη αγάπη, με ένα άτομο, που απλά αγαπούσε μόνο τον εαυτό του! Και η Φέη,.. δεν θα ένοιωθε ποτέ, την μοναδικότητα  της πραγματικής αγάπης , που μοιράζεσαι με κάποιον άλλον!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Πέντε λέξεις της Μαρίας (mytripsonblog)