Στο λαβύρινθο μιας μπούκλας!

Μπλέχτηκα στον λαβύρινθο της μπούκλας σου, κι

αφέθηκα στην απαλότητα του χρυσαφένιου της βελούδου.

Αύρας σταγόνα έγινα και κύλισα ως τα μάτια,

κι είδα το βλέμμα καθαρό,

να ξεχειλίζει αγνότητα και απέραντη αλήθεια.

Αμέριμνα σεργιάνιζες σ’ ονειρικά παλάτια,

παιδί μου, σπλάχνο μου εσύ,

του ήλιου μου πυρήνα.

Σαν σύγκρυο με έζωσαν,  σκέψεις και αγωνίες,

πώς θα βαδίσεις το στρατί,

στον άδικο τον κόσμο.

Για δεν αρμόζει σε βλαστό, σε άνθος ,  σε μπουμπούκι,

νωρίτερα να αισθανθεί, τις καμτσικιές του ανέμου. 

Σαν κάπως να κατάλαβες, της μάνας σου την έγνοια!

Με κοίταξες και σκίρτησα,

και μ’ έπνιξαν οι φόβοι,

 μήπως αντάξια δεν φανώ της τόσης σου της πίστης.

Μήπως διαλύσω μονομιάς σαν αχυρένιος τοίχος,

όπως η άμμος που λυγά, στο πιο μικρό το κύμα.

Σ’ αγκάλιασα και ένοιωσα τους χτύπους της καρδιάς σου,

Ίδιους μ’ ενός μικρού πουλιού, που πιάστηκε με δόλο.

Γλυκό τραγούδι άρχισα, οι νότες να απαλύνουν,

 όσα η καρδούλα σου ένοιωθε, μα δεν κατανοούσε.

Για σένα μόνο,  ήτανε   το βλέμμα της καρδιάς μου,

  να σιγουρέψω αν έφτασε η θαλπωρή της νότας,

 ως την κρινένια σου ψυχή, για να σε ησυχάσω.

 Τότε μου χαμογέλασες,

 κι όλες μου οι έγνοιες  γίνηκαν ,

σαν τις δροσοσταλίδες, που έχασαν στον πόλεμο,

με του ήλιου τις αχτίδες. 

 Κι άρχισα να σου λέω ευθύς,  λόγια και ιστορίες, 

που μόνο λέοντες γεννούν, και σε  αετούς αρμόζουν.

Όχι παιδάκι μου γλυκό, θα είμαι πάντα βράχος,

θα είμαι ένας σίφουνας,  ορυμαγδός της πλάσης,

 ενάντια σε ό,τι θα σκεφτεί μονάχα, να σε βλάψει.

 Σε κάθε τι, χαιρέκακο, ζηλόφθονο και δόλιο, 

που  μόλις δει αγνότητα, ορμά να τη μολύνει,

με την ορμή της έχιδνας, τη πονηριά της κόμπρας.

Μόνο μου νόημα ύπαρξης είσαι εσύ παιδί μου!  

Με κοίταξες, μου γέλασες, και  το μικρό σου  χέρι,

πολύ απαλά ακούμπησες  μες τη δική μου χούφτα.  

Πόση μα πόση  δύναμη   παλεύω να σου δώσω,

και άλλη τόση δύναμη δίνεις   εσύ, σε μένα.

 Τα μάτια σου μισόκλεισαν, με ασφάλεια και πίστη,  

 στου ύπνου παραδόθηκες την όμορφη αγκάλη.

Κι εγώ, γλυκονανούρισα, τον θησαυρό του κόσμου,

‘’Κοιμήσου σπλάχνο μου εσύ, όνειρα δες παιδί μου,

κι η μάνα σου ακοίμητος φρουρός,

θα διώχνει εφιάλτες.’’

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 11ο Συμπόσιο ποίησης της Αριστέας, στο ''Η ζωή είναι ωραία''  με υπέροχο θέμα '' το παιδί''. Ευχαριστώ πολύ την Αριστέα για τη συμμετοχή μου στο υπέροχο Συμπόσιο της,μαζί με δημιουργίες πανέμορφες άλλων φίλων. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους άρεσε το ποίημα μου, και σε όσους διάβασαν το κομμάτι της ψυχής μου!