Θα μπορούσα… Μπορώ…. Μπόρεσα!!!

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ,  να αρχίσω να τραγουδάω τους στίχους του Καλλίρη που λένε:

Κυλάει η ζωή σαν το νερό φεύγει
Και βάσανα ένα σωρό έχει
Τις πίκρες έχω βαρεθεί τόσο
Θέλω κι εγώ λίγη χαρά να νιώσω
Τόσο καιρό περιμένω
να ρθει η στιγμή που θέλω

Γιορτάζω γιορτάζω
μ’ ακούτε που το φωνάζω
θα διασκεδάζω ως το πρωί
Γιορτάζω γιορτάζω
τις έννοιες στην άκρη βάζω
θα διασκεδάζω ως το πρωί

Τόσο καιρό περιμένω
Ήρθ’ η στιγμή που θέλω

Ξέρω τι θα μου πείτε. Εσένα σου ήρθε να τραγουδήσεις τα αυτιά μας τα δόλια δεν τα λυπάσαι;

Καλά! Μη δείτε κάποιον χαρούμενο… αμέσως να του κόψετε τη χαρά από τη ρίζα.



ΜΠΟΡΩ, βέβαια, να κάνω έναν απολογισμό. Μια τέτοια μέρα συνήθως δεν σκεφτόμαστε τα χρόνια που έφυγαν, τα λάθη που κάναμε, τις λάθος επιλογές μας, τον τρόπο ζωής μας που θέλουμε να αλλάξουμε, τα όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν, τις αγάπες που δεν ζήσαμε, τα μυστικά που μαθεύτηκαν από φίλους που μας πρόδωσαν, την κοινωνία που είναι ρηχή και επιφανειακή, τους γύρω μας που είναι παρτουλίτσες και δεν εκτίμησαν όσα τους προσφέραμε, και όλες τις καταραμένες πληγές του Φαραώ;

ΜΠΟΡΕΣΑ τελικά να κάτσω να γράψω ένα γράμμα στη Ζωή.

Αγαπημένη μου Ζωή, χαίρομαι γιατί με έφτασες μέχρι τη σημερινή μέρα. Μου έφερες στο δρόμο μου άσχημες εμπειρίες και για να τις μετατρέψεις σε διδαχές, μου έδινες κατά διαστήματα και καλά πράγματα. Έτσι μπόρεσα να μάθω την υπομονή και τη διάθεση να παλεύω. Μου έβαλες τρικλοποδιές, και με πείσμωσες. Οπότε, μπορώ να πέφτω και να σηκώνομαι πότε πανεύκολα και πότε με προσπάθεια. Σηκώνομαι όμως και αυτό είναι το σημαντικό. Μου γνώρισες αγάπες που χάθηκαν. Αλλά μου έφερες   τις επόμενες και με έμαθες να σκέφτομαι πως, ‘’ό,τι δεν θέλει να μείνει ψάξε να βρεις την αιτία με καθάριο μυαλό. Κι αν το λάθος είναι δικό σου, μάθε να ζητάς συγγνώμη. Είναι μεγαλείο να παραδέχεται τα λάθη του κάποιος. Αν όμως το λάθος δεν είναι δικό σου, άστο να φύγει. Αυτό που δεν μένει δίπλα σου, σημαίνει πως δεν άξιζε για σένα. ‘’

Μου έδωσες αγαπημένα δικά μου πρόσωπα που μοιράστηκα τα χρόνια μου μαζί τους και σ’ ευγνωμονώ γι’ αυτό. Και μου έδωσες και φίλους. Λίγους και καλούς. Ζυμώθηκα μαζί τους. Σ’ ευχαριστώ Ζωή! Ατσαλώνω τον εαυτό μου για τις επόμενες τρικλοποδιές σου. Και περιμένω με αγωνία τα επόμενα καλά που θα μου στείλεις, κι ας είσαι τσιγκούνα. Μη σε νοιάζει όμως.  Με έμαθες να στύβω την κάθε ημέρα, και να βγάζω τον καλό της χυμό, πετώντας τα άχρηστα.

Τώρα θέλω να σβήσω τα κεράκια μου, να φάω ένα κομμάτι γλυκό από την τούρτα μου, και να τραγουδήσω φάλτσα, Γιορτάζω, γιορτάζω , μ’ ακούτε που το φωνάζω……….

Έτσι! Γιατί κανείς δεν είναι σε θέση να μου απαγορεύει να τραγουδάω………. και ειδικά την ημέρα των Γενεθλίων μου!!