Φωτο-συγγραφική Σκυτάλη #2 - Φιλοξενία

Η ΑΝΕΣΠΕΡΗ ΓΡΑΦΕΙ:

 πηγή: pixabay

''Θυμοσοφία: Αν κάτι δεν το εκτιμάς, απλά δεν το αξίζεις''

Οι πεταλούδες που προσελκύονται από το φως, το μόνο που καταφέρνουν, είναι να καψαλίσουν τα φτερά τους και να χαθούν για πάντα. Όπως χάνεται μια ανθρώπινη ψυχή στη μίζερη πραγματικότητα του συμβιβασμού όταν ακολουθεί την πεπατημένη προκειμένου να βρεθεί μέσα στο φωτεινό όνειρο των άλλων.

Ονειρεύομαι, σημαίνει πως βλέπω τον εαυτό μου σε κάποιο συγκεκριμένο ρόλο. Αυτός με προσελκύει. Γι’ αυτόν βαδίζω στα τυφλά προσδοκώντας να τον αγγίξω. Να τον ντυθώ. Να απλώσω τα φτερά μου μες το δικό μου όνειρο.

Κι εγώ, που άλλο δεν έκαμα απ’ τα μικράτα μου παρά να ονειροβατώ και να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ρόλους διάφορους, κατάφερνα, σχεδόν πάντοτε, ν΄ απλώνω τα φτερά μου με διαφορετική «περιβολή».

Είχα διαβάσει κάποτε, πως όσο περισσότερο βγαίνεις έξω από τον χώρο στον οποίο νιώθεις ασφαλής, τόσο περισσότερο ο χώρος αυτός διευρύνεται. Κάτι που σημαίνει πως, όσο περισσότερο εκτείνεσαι, τόσο περισσότερα πράγματα από αυτά που άλλοτε σε φόβιζαν, τώρα πια σου φαίνονται μικροσκοπικά.

Κι έτσι, με το βλέμμα μοναχά μπροστά, αποφάσισα κι εγώ να βγω από τον ασφαλή μου χώρο.

Δεν χρειαζόμουνα πολλά. Μέσα σε μια βαλίτσα μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Οι αξίες που διδάχτηκα, η θετική μου σκέψη, η προσαρμοστικότητά μου. Τίποτα παραπάνω. Να μείνει ήθελα χώρος για όσα έρχονται, και για να είμαι ανάλαφρη. Τα πολλά φορτία σε κρατούν δέσμιο του χθες, σε κάνουνε δυστυχισμένο.

Σε κάθε βήμα μου εμπρός, αφήνω πίσω μου τον κόσμο αλλαγμένο. Αλλάζουνε τα πάντα. Οι συνθήκες της ζωής, οι προτεραιότητες, οι άνθρωποι, οι αξίες. Κι εγώ μαθαίνω να προσαρμόζομαι σε κάποιες αλλαγές που δεν με αλλοτριώνουν. Όλα αργά και σταθερά βρίσκουν τη θέση τους στον δρόμο μου κι εντός μου. Διπλώνω και τακτοποιώ μες τη μισογεμάτη τη βαλίτσα μου, τα όμορφα που καταφέρνω να αποκομίσω απ’ το ταξίδι κι αφήνω να σκορπίσουνε στις φυλλωσιές των δέντρων αυτά που δεν αξίζουνε. Ανακαλύπτω τελικά, πως «μπάζουν» από παντού μες το μυαλό αέρηδες και παρασέρνουν ότι σκονίζονταν μέσα στη μνήμη. Όπως φιλίες που δεν άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Ή, λέξεις και όρκοι που ακούστηκαν απ’ τους παραμυθάδες που συνάντησα ψάχνοντας την αλήθεια μου ενίοτε μέσα σε παραμύθια. Και από το πουθενά προβάλλουν άλλες παρουσίες για να φωτίσουν ξανά τον ουρανό μου με το φως τους. Αν έρχονται σε ΄μένα, προφανώς ακολουθούμε αντίθετη πορεία. Κι αν πάλι κατευθύνονται στην ίδια την κατεύθυνση με ΄μένα, ίσως και ο ρυθμός της περπατησιάς μας να ταιριάξει. Διαφορετικά, θα με αφήσουν ή θα τους αφήσω πίσω.

Κυλάει η ζωή. Πρέπει κι εγώ αρμονικά να ρέω μαζί της. Άλλοτε μες το ρεύμα της κι άλλοτε αντίθετα απ΄ αυτό. Δε μένω στάσιμη σε στάσιμα νερά. Δεν μου αρέσει να λιμνιάζω. Τολμώ να προχωρήσω προς το άγνωστο όσο ανέφικτο κι αν μοιάζει.

Και αφουγκράζομαι το θρόισμα των φύλλων.

Κι ανακαλύπτω, πάντοτε τυχαία, τ΄ αγρίμια που κρύβονται πίσω από τις συστάδες δέντρων.

Και μαθαίνω από τα λάθη μου όπως μαθαίνει ένα παιδί να περπατά μετά από τις απαραίτητες τις πτώσεις.

Και ζω την κάθε μου στιγμή δίχως να την προγραμματίζω.

Και ότι λαχταρώ από τη ζωή, πάντοτε το παθαίνω.

Αυτή ήταν η δική μου αφηγηματική ιστορία, στα μονοπάτια του οποίου με οδήγησε η εικόνα που επέλεξε για ΄μένα η φίλη Άννα (ANNA FLO) από το blog "https://atenizodas.blogspot.com" θέλοντας να μου παραδώσει την σκυτάλη σ' αυτό το υπέροχο ομαδικό ταξίδι της "ΦΩΤΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΚΥΤΑΛΗΣ". Το εν λόγω δρώμενο που μας παροτρύνει να γίνουμε δημιουργικοί παίζοντας, είναι "παιδί" της Μαίρης (Mary Pertax) από το blog "ghinimatia.blogspot.com", και σκοπός του είναι πρωτίστως να περνάμε όλοι (συμμετέχοντες και αναγνώστες) καλά!!!             
                                 



Η εικόνα που εγώ θα παραδώσω την σκυτάλη στην Memaria είναι μια φωτογραφία που έβγαλα σε κάποιο ταξίδι μου εντός της Ελλάδας, και την αγαπώ πολύ για κάποιον λόγο. Μαράκι μου, σου εύχομαι η φωτογραφία μου να σε εμπνεύσει και να σε αγγίξει με τον ίδιο μαγικό τρόπο που άγγιξε και ΄μένα!!!



Καλή επιτυχία!!!

πηγή:Ανέσπερη

Σημείωση:

Και να που βρέθηκα, από προσωπική μου επιλογή, άστεγη στην blog-o-σφαιρα. Και να που μου προσφέρεται απλόχερα η φιλοξενία των γειτόνων αυτής της όμορφης blog-ο-γειτονιάς. (Φιλοξενία : Σύνθετη λέξη ως γνωστόν, από το φιλώ που σημαίνει αγαπώ + ξένος!). «Καθ’ οδόν» λοιπόν κι εγώ, σαν την κοπέλα της φωτογραφίας, κάνω μικρές στάσεις σε μέρη γεμάτα φως και θαλπωρή όπως είναι αυτό το «σπιτικό» της Μαίρης. Κάποιες φορές, αν και η γλώσσα μας έναντι άλλων υπερτερεί σε λέξεις, αναζητώ να βρω κάτι παραπάνω για να εκφράσω το «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» μου στους ανθρώπους. Και μένω τελικά απλά μονάχα σ’ ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…

Λίγα λόγια για το κείμενό μου. Τον Μάϊο που μας πέρασε έκλεισα το blog μου με σκοπό να εξοικειωθώ πρώτα με το χώρο μόλις καταφέρω να βρω λίγο χρόνο και στη συνέχεια να το ανοίξω και πάλι.

Δύο μήνες αργότερα, αποφάσισα να απενεργοποιήσω (προσωρινά) και το λογαριασμό μου στο fb. Είχα για κάποιο λόγο αισθανθεί μια κόπωση από την περιήγηση σ’ αυτό. Αλλά «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» όπως καλά γνωρίζουμε. Έκτοτε, έκανα τρεις προσπάθειες για να το ενεργοποιήσω και πάλι, μα, αισθάνθηκα μια δυσφορία και προτίμησα να το κρατήσω απενεργοποιημένο.

Κάτι ωστόσο στην εικόνα με την οποία παρέλαβα την σκυτάλη για το παιχνίδι μας, με παρέπεμψε σε μια ανάρτηση που είχα κάνει πριν από χρόνια στο fb. Έτσι το άνοιξα για λίγο προκειμένου να την βρω και να την διαβάσω. Δεν την βρήκα γιατί ήταν πολύ παλιά και κουράστηκα να ψάχνω. Βρήκα όμως ένα συνονθύλευμα σκέψεών μου σε διάφορες βραχύχρονες και άσχετες μεταξύ τους αναρτήσεις του τελευταίου χρόνου και αποφάσισα να κάνω ένα κολάζ από αυτές. Έκοψα, έραψα, διόρθωσα, ξήλωσα, μπάλωσα, πρόσθεσα, αφαίρεσα και τέλος συναρμολόγησα. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που διαβάσατε.

Ίσως να «έκλεψα» λιγάκι σ’ αυτό το παιχνίδι. Αλλά έχω ελαφρυντικά δεδομένου ότι έκλεψα από τον εαυτό μου. Αν μη τι άλλο, δεν τίθεται θέμα πνευματικών δικαιωμάτων. Εν πάση περιπτώσει, αν αντιβαίνει στους κανόνες του παιχνιδιού αυτή η ζαβολιά μου, παρακαλώ πολύ να με συγχωρήσετε. Και να με ξαναπαίξετε.



Μαίρη μου,

Ένα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ!!! Δεν βρίσκω κάτι παραπάνω από αυτό να πω…

ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ  ΑΠΑΝΤΑ Η ΑΝΕΣΠΕΡΗ