Το δώρο μου!

Ήρθαν τα Χριστούγεννα, και μια άλλη Αγιοβασιλίτσα, η Αριστέα επέλεξε τις γιορτινές μέρες για να μου δώσει διπλή χαρά! Και η χαρά ήταν τόση που η κουκκίδα μου φούσκωσε από καμάρι και συγκίνηση, και έγινε τόοοοοοσο μεγάλη που μόνο για κουκκίδα δεν μοιάζει!
Το πακέτο όπως πάντα μελετημένο και γεμάτο με ένα σωρό καλούδια... μα μην έχετε αγωνία θα σας τα δείξω παρακάτω ανυπόμονοι πια...!

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ σε σένα Αριστέα μου για τον κόπο που έκανες για μένα, για το όμορφο ραβασάκι σου με την τόση ζεστασιά και για την τσαχπινιά και το μεράκι του δώρου σου!

Υπέροχη η κατασκευή αυτή η Χριστουγεννιάτικη που μπήκε στην  γωνιά της που λες και την περίμενε, και στόλισε το χώρο μου.

Υπέροχη κάρτα, χριστουγεννιάτικο κρεμαστό στολίδι, πανέμορφες χαρτοπετσέτες ποικίλων θεμάτων, δαντέλα, ένα υπέροχο σαπούνι κάτω αριστερά και ένα σοκολατένιο αηβασίλη!

Μη μου πείτε πως δεν ήταν ένα φανταστικό Συμποσιακό Δωροδέμα;

Σημείωση για Μαρία Κανελλάκη: Οι χαρτοπετσέτες είναι για ντεκουπάζ μη ξεχνιόμαστε!

Αριστέα μου ένα μεγάλο ευχαριστώ και τις ευχές μου για όμορφα Χριστούγεννα!

Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου!

Χο Χο Χο ... Secret Santa παρών!

Ήμουν καλό παιδί και φέτος! Αυτό πια είναι σίγουρο, διαπιστωμένο, δεν χωρεί αμφισβήτηση, μη μουγκρίζετε γιατί ... α.... Ό,τι και να λέτε είμαι καλό παιδί! Γι' αυτό και ο Άγιος Βασίλης δεν έψαξε πολύ, με βρήκε στη δουλειά γιατί είμαι και προκομμένο παιδάκι, και μου έφερε το δώρο μου.
Δεν ήξερα μέχρι σήμερα πως ο Άγιος Βασίλης λέγεται και Μαριλένα! Μεταξύ μας δεν είμαι και κουτσομπόλα!

Μου είπε όμως πως είναι το όνομα που χρησιμοποιεί όταν βρίσκεται σε ειδική αποστολή.
Η Μαριλένα λοιπόν, κι εδώ σας κλείνω το μάτι, μου έστειλε ένα πακέτο. Καμινάδα δεν υπήρχε, γι' αυτό και χρησιμοποίησε μια εταιρεία με έλκηθρα που τη λένε κούριερ, για να φέρει το πακέτο.

Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν το παρέλαβα. Το πρώτο πάντως που σκέφτηκα για το ταίρι μου ήταν πως είχα την τιμή φέτος να έχω την αρχιβασιλίτσα δική μου ολόδική μου και τα καλούδια της είναι μοναδικά!

Ξετρελάθηκα με όσα έφτιαξαν τα χεράκια της!
Δείτε κι εσείς!

  

Ένα υπέροχο σπίτι με έναν πανέμορφο κάτοικο από τα χέρια της, μια κάρτα που μπορεί να μην αναδεικνύεται στο κόκκινο φόντο, ωστόσο η ζεστασιά της δεν μειώνεται καθόλου, είναι τόσο έντονη όσο το υπέροχο γιορτινό της κόκκινο!

Μια υπέροχη ρομαντική και ζεστή καρδιά σαν της δημιουργού της, που την κρέμασα ήδη σε περίοπτη θέση για να την βλέπω!

Κι ένα υπέροχο φτυάρι ντεκουπάζ, με ημερολόγιο που κι αυτό πήρε τη θέση του! 

Όλα υπέροχα και συγκινητικά που μου έδωσαν μεγάλη χαρά! 

Εδώ όλα μαζί για να τα θαυμάσετε! 

Μαριλένα μου σ' ευχαριστώ πολύ για τον κόπο, για τα δώρα, για το μεράκι, για την έμπνευση που μας δίνει χαρά κάθε χρόνο, και εύχομαι του χρόνου να συμμετέχουμε ξανά όλοι γιατί πραγματικά είναι υπέροχη εμπειρία!

Πίσω από τους τοίχους! { Συμμετοχή στο ''Παίζοντας με τις λέξεις''}

                                                        πηγή

Η επιγραφή  στην πρόσοψη του παλιού αρχοντικού έγραφε:

‘’Αποκατάσταση διατηρητέου αρχοντικού

Δωρεά στον Δήμο του ….’’.

Η θωριά του ονόματος του πατέρα της έμοιαζε πύρινη στα μάτια της.

Ήξερε απέξω κι ανακατωτά κάθε σπιθαμή χώρου αυτού του σπιτιού και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούσε να ανασύρει από το χρονοντούλαπο της μνήμης της ολόκληρη δέσμη από αναμνήσεις. Όλες κακές. Γι’ αυτό τον λόγο και μόνο στην θέα αυτού του σπιτιού στο οποίο είχε μεγαλώσει, ένοιωθε πικρή γεύση στη γλώσσα και ένα κόμπο στο στομάχι της.

Στα δεκαοκτώ της χρόνια κατόρθωσε να φύγει από εκεί και να κάνει την επανάσταση της. Κι οι γονείς της μετακόμισαν μόνιμα στο εξοχικό τους.

Γύρισε την πλάτη της αργά στο κτίριο που θα έπρεπε να της φέρνει χαρά μια και εκπροσωπούσε την παιδική της ηλικία. Μακάρι να μπορούσε να γυρίσει την πλάτη και στο κύμα φόβου που την κατέκλυζε από τότε.

Ο πατέρας της χαροπάλευε στο νοσοκομείο και η μάνα της ήταν στο πλευρό του. Εκείνη δεν τον είχε επισκεφθεί ούτε μια φορά. Δεν μπορούσε να αντικρίσει αυτόν που επί χρόνια ικανοποιούσε τις άνομες και άρρωστες ορμές του στο αθώο κορμάκι του παιδιού του. Η μητέρα της δεν την ρώτησε ούτε μία φορά αν θα πήγαινε να δει τον πατέρα της και αυτό την βεβαίωνε πως τόσα χρόνια ήξερε, αλλά δεν μιλούσε. Αυτό την πλήγωνε και την γέμιζε οργή περισσότερο. Γιατί αυτή ήταν η μάνα που πόνεσε για να την γεννήσει, που την έβγαλε από τα σπλάχνα της.

Τι είναι αυτό που θα έκανε μια μάνα να ξεχάσει την μητρότητα και να καλύψει έναν αχρείο; Ο φόβος; Η ψεύτικη αίσθηση της ασφάλειας; Ή η τάση να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως όλα είναι τέλεια και υπέροχα και να χτίζεις γύρω του ένα κάλπικο κουκούλι που όμως αφήνει απροστάτευτο το σπλάχνο σου; Από τα επτά της χρόνια ζούσε σε μόνιμο εφιάλτη. Και όταν βράδιαζε σκιαζόταν σε κάθε τρίξιμο πόρτας. Κι αυτή η φωνή στο σκοτάδι ‘’Κατερίνα κοιμάσαι; Ήρθε ο μπαμπάς για να παίξουμε’’ της προκαλούσε πανικό και σιχασιά. Όσο ήταν μικρή δεν μπορούσε να καταλάβει τι της συνέβαινε. Ένα αναπάντητο Γιατί, κυριαρχούσε στο παιδικό μυαλό και βασάνιζε την αθώα ψυχούλα.  Σαν έφηβη παρακολουθούσε όλες τις εκπομπές που μιλούσαν για περιπτώσεις ασέλγειας σε παιδιά. Ήξερε όλους τους αριθμούς που μπορούσε να ζητήσει βοήθεια. Όμως ο φόβος, της μούδιαζε ακόμα και τα δάχτυλα. Φοβόταν τον θυμό του. Είχε δοκιμάσει την τιμωρία του όταν κάποτε πήγε να αντιδράσει. Και ο πόνος μετά ήταν χειρότερος.

Το κινητό της χτύπησε. Η μητέρα της.

‘’Δεν μένουν πολλές στιγμές στον πατέρα σου. Ήρθε το τέλος. Θέλει να σε δει’’.

Σαν μπήκε στο δωμάτιο, ο πατέρας της ξεψύχησε παίρνοντας μαζί του σαν τελευταία εικόνα το μίσος που καθρέφτιζε ολόκληρο το πρόσωπο της. Όταν κοίταξε την μητέρα της κι εκείνη κατέβασε τα μάτια, της είπε:

‘’Είσαι πιο ένοχη από αυτόν. Έχεις πεθάνει κι εσύ για μένα. Επιτέλους γλύτωσα.’’

Το φως του ήλιου την ζέστανε. Θα ζητούσε βοήθεια αν χρειαζόταν αλλά θα έχτιζε την ζωή της μόνη από την αρχή.

                                    ##############@@@@@@@@@@@@@@@@##########

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις'' της Μαρίας Μytripsonblog Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη φιλοξενία που όπως πάντα ήταν υπέροχη, τα συγχαρητήρια μου στην Μαρία Κανελλάκη για την πρωτιά της και σε όλους τους συμμετέχοντες που μοιραστήκαμε τις ομορφιές του δρώμενου αυτού.

''Θου.''

πηγή

Κοιτάζω το κύμα που σκάει στην αμμουδιά. Ακολουθώ το ρυθμό του και λικνίζω τη σκέψη μου μαζί του. Μια κουκκίδα εγώ (δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό) στην απέραντη αμμουδιά, μια κουκκίδα εγώ στον απέραντο κόσμο.

Βλέπω το κύμα που έρχεται και φεύγει, με τον ίδιο σταθερό τρόπο. Χρόνια και χρόνια κοιτάζω τις θάλασσες, και πάντα οι ίδιες κινήσεις, πλαφ-πλουφ! Πάντα ο ίδιος ρυθμός! Και κάποτε θυμώνει, ποιος ξέρει γιατί; Θες γιατί τη γευόμαστε αλλά δεν την νοιώθουμε, θες γιατί την κοιτάμε αλλά δεν την βλέπουμε, θες γιατί μας μιλάει αλλά δεν την ακούμε! Θυμώνει και τότε μόνο σκιαζόμαστε μπρος στο θυμό της.

 Και σκέφτεστε τώρα, α! αυτή διάλεξε τη θάλασσα για το γράμμα Θ.

Εγώ όμως σκέφτομαι:

-Κι εμείς οι άνθρωποι κάπως έτσι είμαστε! Ζούμε στους ίδιους ρυθμούς κάθε μέρα! Ξυπνάμε, βγάζουμε με ιδρώτα το πιάτο το φαΐ μας, κοιμόμαστε και μετά πάλι το ίδιο. Μερικές φορές ξεγελάμε τους εαυτούς μας ότι ζούμε κάτι παραπάνω, αλλά μάταια. Ουτοπίες όλα!

Πάντα ο ίδιος ρυθμός, πάντα οι ίδιες κινήσεις, και ξαφνικά θυμώνουμε και εκφράζουμε την οργή μας με διάφορους τρόπους. Ακριβώς σαν τη θάλασσα τη λεβεντοπνίχτρα! (Εδώ παρακαλώ να μου εξηγήσει κάποιος γιατί τη λέμε λεβεντοπνίχτρα. Δεν έχουν πνιγεί μόνο λεβέντες έχουν πνιγεί και γέροι, γυναίκες και παιδιά. Στο φτύσιμο αυτοί;)

 Τι έλεγα; Α! Κι εμείς λοιπόν χτυπιόμαστε όπως το κύμα στα βράχια, φωνάζουμε για να επιβάλλουμε τη φωνή μας στο σύμπαν, όπως ακριβώς βρυχάται και το αφρισμένο κύμα.

Και ενίοτε τα καταστρέφουμε και τα διαλύουμε όλα, όπως ακριβώς κι εκείνη.

Μα εκείνη είναι ταγμένη να κάνει ακριβώς αυτό! Εμείς; Για τι αλήθεια, είμαστε ταγμένοι;

Εδώ έρχεται το Θ.

Ξυπνάμε το πρωί και θέλουμε να πάμε να βγάλουμε τον επιούσιο κάνοντας την δουλίτσα μας. Και έρχεται κάποιος ωραίος και παίρνει ένα πινέλο και ένα κουτί μπογιά μαύρη και σου βάφει τη μέρα απολύοντας σε. Θες να φωνάξεις και λες ‘’Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου’’. Γιατί; Γιατί κάποιος είπε πως πρέπει να δείχνεις αξιοπρέπεια. Να μη μιλάς γιατί μπορεί να μπεις στη λίστα που έβαψε το μαύρο πινέλο.

Ψάχνεις απεγνωσμένα για άλλη δουλειά και κάθε που φτάνεις με τα βιογραφικά σου προτιμούν κάποιον που  έρχεται συστημένος από γνωστό. Θες να μιλήσεις και λες ‘’Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου’’. Γιατί; Γιατί μπορεί να τους χρειαστείς στο μέλλον και καλό είναι να μη κλείνεις πόρτες.

Παίρνεις τα χαρτιά σου και πας να γραφτείς στο ταμείο ανεργίας. Περιμένεις ουρά και όταν φτάνεις στο γκισέ σου ζητούν και άλλα χαρτιά. Θες να μιλήσεις αλλά λες ‘’Θου Κύριε φυλακήν το στόματι μου’’ Γιατί; Γιατί αν τσαντίσεις τον δημόσιο υπάλληλο θα σου βγάλει την πίστη για να σε εξυπηρετήσει.

Μετράς τα λεφτά στο πορτοφόλι σου και πας στο Σούπερ Μάρκετ να ψωνίσεις κάτι λίγα γιατί μέχρι να ξαναδουλέψεις πρέπει να μη χαλάς πολλά. Πας στο ταμείο και έρχεται κάποιος και μπαίνει μπροστά σου. Ε όχι νισάφι πια. Κάνεις καβγά μπροστά στο ταμείο. Φταις; Όχι είναι που κάπου-κάπου πρέπει και να μιλάς όταν πάνε να σε αδικήσουν.

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Στο ότι κακώς έγραψαν τα εδάφια αυτήν την φράση. Αν δεν την ξέραμε μπορεί και να εκφράζαμε και μια άποψη που στο κάτω-κάτω είναι και δικαίωμα μας βρε αδελφέ!

Τι άποψη; ‘’Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου’’….

Υ.Γ. Όσοι διάβασαν τον τίτλο θα νόμισαν ότι το Θου εννοούσε το Θήτα ε; χαχαχα Αμ δε…

Ήθος!! {Για το αλφάβητο της Λυσίππης}

πηγή

Μη νομίζετε πως έχω ξεχάσει τον λόγο που έδωσα σε μία ψυχή για το αλφάβητο! Απλά ξεχείλωσα λίγο τα χρονικά όρια! 
Το να θυμάμαι τον λόγο που δίνω και να τον κρατώ, αυτό δείχνει ήθος! 
Το να ξεχειλώνω τα χρονικά όρια κατά το δοκούν, αυτό δείχνει .... την καταγωγή μου δυστυχώς!
Και ναι! Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, είμαστε Έλληνες και μάλιστα είμαστε Νεοέλληνες, που κοιτάμε να βολευτούμε όμορφα και άνετα!
Είναι κακό να βολεύεται κάποιος; Όχι δεν είναι φυσικά!
 Το κακό είναι πάνω σε ποιους απλώνει την αρίδα του ενόσω κοιτάζει την βολή του και την πάρτη του.
Αυτή η χρονιά λοιπόν είναι γεμάτη από παραδείγματα για να εξηγήσουμε με τον καλύτερο τρόπο τι σημαίνει η έννοια Ήθος.
 Εδώ όπως πάντα θα σας πω την άποψη μου! Όχι γιατί έχετε όρεξη να την διαβάσετε, αλλά γιατί το blog είναι δικό μου και μπορώ να μιλώ ελεύθερα.
Πάντα κραυγάζω με έναν υπέροχο τρόπο τις δημοκρατικές μου αντιλήψεις.
 Στο κάτω- κάτω στη χώρα που γέννησε την δημοκρατία ζω. Εδώ προσέξτε το σκαλοπάτι! Δεν θέλουμε πεσίματα!
Γιατί η αυλαία έπεσε την ώρα της γέννας. Φουλ το χειροκρότημα  τέλος η παράσταση. Μα πίσω από την κουρτίνα....    την έδωσε για υιοθεσία (την Δημοκρατία... τι νομίσατε;) γιατί δεν μπορούσε να την θρέψει, η φιλόστοργος μήτηρ!
 Τέτοιο ήθος! Και μείναμε εμείς με την γεύση της χαράς της γέννας!
Το ήθος λοιπόν είναι κάτι που σπανίζει!
Αλλά ευτυχώς για εμάς στην παγκόσμια ιστορία έχουν υπάρξει άτομα που έχουν επιδείξει ασύγκριτο ήθος!
Είναι τα άτομα που έχτισαν τη ζωή τους με ηθικούς κανόνες, με ιδανικά και οι επιλογές τους ήταν πάντα έντιμες και δίκαιες! Τα άτομα που οι αποφάσεις τους ήταν ανεξάρτητες τους κόστους των συνεπειών. Τα άτομα που νοιάζονταν πάντα να μην βλάψουν τον διπλανό τους, και που κρατούσαν ψηλά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τον σεβασμό τους προς την ζωή και τον άνθρωπο.
Τέτοιους ανθρώπους σπάνια συναντάς! Γιατί πώς να το κάνουμε;
''Βαριά η καλογερική''!
Θα μου πεις μιλάς κι εσύ για ήθος και λες πως το θαυμάζεις. Εσύ το έχεις;
Να σου πω.... εμ... κάνω φιλότιμες προσπάθειες για να επιλέγω πάντα αυτό που δεν θα βλάψει τον άλλο.
 Βέβαια,  το ότι κοιτάω αυτό που θα επιλέξω να με βολεύει και λίγο δεν φταίω εγώ . Είναι αυτό το καταραμένο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το λέει και η λέξη. Λειτουργεί μόνο του και αυτόματα. Τι να κάνω; 
Και φυσικά δεν σκέφτομαι τις συνέπειες για να υποστηρίξω το δίκαιο.
 Τώρα βέβαια αν οι συνέπειες με βλάψουν πολύ, μπορεί να κάνω λίγο τα στραβά μάτια, όχι για μένα, αλλά για τα άτομα που εξαρτώνται από εμένα. Κι αυτό ήθος είναι.
 Έχετε αντίρρηση; Όχι το ήξερα πως δεν θα είχατε και θα συμφωνούσατε μαζί μου. 
Λοιπόν να έχετε ήθος παιδιά, όπως όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι σε όλες τις εποχές. Έτσι! Σαν και μένα!

21ο Συμπόσιο Ποίησης - Συμμετοχή!

πηγή

''Οι επιθυμίες μιας κουκκίδας''

Κι αν ήμουν μαύρο τόσο δα, ένα μικρούλι στίγμα,

στου Χάους τη μαύρη σκοτεινιά, στο απέραντο το Σύμπαν,

και είχα πόθο διακαή να πάρω ένα σχήμα, διάσταση,

μία μορφή, οντότητα, φως και ζωή,

αμέσως μόλις άκουγα Ψιθύρου λάγνα λόγια,

σε όλα Ναι, θα έλεγα, όλα θα τα τολμούσα!

Νάχω κι εγώ επιλογές, ν' αρχίσω να υπάρχω.

Την ευκαιρία άρπαξα, και είπα του Ψιθύρου,

 με φάρο μου την άγνοια, που είναι τροφός του ονείρου,

 πως σπόρος θέλω να γενώ,  μέσα στης γης τα σπλάχνα,

 να με ποτίσει ο ουρανός και τότε να ριζώσω,

να γίνω δέντρο εύοσμο τη πλάση να μυρώνω.

Και μούπε τότε ο Ψίθυρος. Κάνε τη δοκιμή σου!

Σαν φύτρωσα και κάρπισα κι άρχισα να θεριεύω,

άπλωσα όλους τους κλώνους μου σ' Ανατολή και Δύση.

Τον ήλιο αναζήτησα γεμίζοντας με άνθη,

 και με χαρά αποδέχτηκα να χτίσουν τις φωλιές τους,

χιλιάδες εύμορφα πουλιά που αρχίσανε τραγούδι.

Πανέμορφη η αλλαγή, τι αισθήματα βιώνω!

Μα μια ημέρα ζοφερή μου άφησε σημάδι.

 Χέρι ανθρώπου μ' έγδαρε, έκοψε τα κλαδιά μου,

 και στη φωτιά τα έριξε. Ούρλιαξα από πόνο!

'Αξαφνα ένοιωσα υγρό κι είδα πως ήταν δάκρυ!

Κι όταν αυτά πληθύνανε,  φώναξα του Ψιθύρου.

 Δεν θέλω σπόρος να γενώ, δεν θέλω να υποφέρω!

Θέλω ν' αλλάξω τη μορφή, κουκκίδα ας γίνω πάλι.

Ο Ψίθυρος λυπήθηκε και μούπε να διαλέξω.

Και χωρίς βιάση να σκεφτώ το τι μορφή θα πάρω.

Μη νοιάζεσαι αποκρίθηκα, πήρα το μάθημα μου!

Θέλω να γίνω ένα πουλί, να σκίζω τους αιθέρες.

Ελεύθερο θε να πετώ, με πρίμα τον αγέρα, και στα ουράνια

 εκεί ψηλά κανείς δεν θα με φτάσει.

Φτερά αμέσως φύτρωσαν, και υψώθηκα στα αιθέρια,

και τους ανέμους ρούφαγα, άπληστα να χορτάσω,

 και με την κάθε εκπνοή, βγαίναν τούφες μπαμπάκι,

που πήγαιναν και υφαίνανε στα σύγνεφα μπορντούρα.

Πριν να σταλάξει η χαρά, και γίνει ένα με μένα,

ύπουλο σκάι με χτυπά και κόβει την ορμή μου.

Τον πόνο που είχα αισθανθεί,  τον ένοιωσα και πάλι.

Προτού αγγίξω το έδαφος, τα δάκρυα πέσαν πρώτα.

Ο Ψίθυρος που έτρεξε με περισσή συμπόνια,

 μου είπε στίγμα να γενώ, ξανά πίσω στο σκότος.

Περίμενε! Του φώναξα. Γνωρίζω πια τι θέλω.

Θέλω να γίνω άνθρωπος.

Εμπόδιο στον πόνο, να πολεμήσω τους καημούς

 και όλους τους δυνάστες.

Τη γνώση που απέκτησα, θέλω να την διδάξω,

και να ανδρώσω τις γενιές. Όλα θα ομορφύνουν.

Χέρια και πόδια απόκτησα, κορμί λιονταρίσιο,

μια μεγαλόθυμη καρδιά. Όλους τους αγαπούσα!

Κι έριξα αγώνα θαρρετό ενάντια σε προλήψεις,

και σε αισθήματα φθηνά, κακίες και γινάτια.

Γρήγορα πέρασε ο καιρός, μα έχω αποκάμει.

Τ' αποτελέσματα φτωχά. 'Έρημος από φίλους.

Ταμάχη, πίκρα κι ερημιά μόνο, με συντροφεύουν.

Κι όταν με πιάνουν οι λυγμοί, κι η μαύρη απελπισία,

στέλνω ένα μάταιο μήνυμα, κάλεσμα του Ψιθύρου.

'Όποιο καλό σαν διδαχή, σπέρνω ολόγυρα μου,

μου το νοθεύουν, το χαλούν με το άπλετο το μίσος.

Πάρε με πίσω Ψίθυρε, κι ας γίνω πάλι στίγμα.

Στου Χάους τη μαύρη σκοτεινιά, θε νάβρω τη γαλήνη.

Πού πήγε η πρώτη σου ορμή; Με ρώτησε εκείνος.

Νόμοι του κόσμου να γενούν η αγάπη και η ομόνοια,

είναι ένας ύστατος σκοπός.  Δεν είναι η ουσία.

Ο τρόπος που θα πορευτείς και οι επιλογές σου

είναι το μέγα  δίδαγμα για όσους μαθητεύουν!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 21ο Συμπόσιο ποίησης της Αριστέας, του blog ''η ζωή είναι ωραία''.

'Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην οικοδέσποινα που διοργανώνει αυτό το υπέροχο δρώμενο με τόση επιτυχία, και μας δίνει την ευκαιρία να δημιουργούμε οι ίδιοι αλλά και να απολαμβάνουμε τις τόσες σπουδαίες εκφράσεις ψυχής φίλων! 

''Όταν τα φύλλα τρίζουν....''

πηγή

Ήταν ένα βραδάκι ενός καταραμένου Σεπτέμβρη, που ήμουν αραχτός, και σε πολύ ευχάριστη διάθεση να πούμε… καθόσον τα ουζάκια που είχα πιει ήταν κάμποσα, αριθμό δε λέμε, και η καρδιά ήταν ανάλαφρη σαν το φθινοπωρινό αεράκι.  

Και τότε ήταν που συνέβη το μοιραίο! Σκάει μύτη απ’ τη γωνία, χωρίς κάποιος να μου κάνει πρόβα για το μαρούλιασμα της καρδιάς μου της σκρόφας, ένα γυναικάκι, …. τι να σας πω!… Σα μελωμένος μπακλαβάς, σα μπαξές γιομάτος ρόδα μυρωμένα.  

Κι έτσι όπως έτριζαν τα πεσμένα φύλλα κάτω από τα τακουνάκια της, έτσι έτριξαν τα σωθικά μου ολάκερα.

Σηκώνομαι με όχι και τόσο σταθερή περπατησιά, το μολογάω, κάτι σαν κουνημένη βάρκα να πούμε, με μπουνάτσα όμως.

Πλησιάζω και της ρίχνω ένα λάγνο βλέμμα γιομάτο ουσία, να της ψιθυρίσω το φουλ συναίσθημα που ξεχείλιζα.

‘’Γκομενάρα μου ποιος σε άφησε να κυκλοφορείς λεύτερη για να ταλαιπωρήσεις τους βασανισμένους;’’

Ωραία ατάκα έτσι; Την έχω δοκιμάσει ξανά και έχει πιάσει.

Με κοιτάζει παιδιά με βλέμμα εισαγγελέα προς τον ισοβίτη και μου λέει.

‘’Μου κλείνετε τον δρόμο!’’

Έτσι ψυχρά και άπονα!

‘’Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω μανίτσα μου μπροστά σε τέτοια ομορφιά!’’

‘’Δεν φτάνει που με κάθε εκπνοή σας μεθάνε μέχρι την Κρήτη, παρενοχλείτε και τους άλλους.’’

‘’Μανίτσα μου μου σπαράζεις την καρδιά! Κατά πρώτον έχω πιει ελάχιστα. Όσο ρουφάει ένα καλαμάκι. Και κατά δεύτερον είμαι ελεύθερος πολίτης που εκφράζει συναίσθημα κάργα’’.

‘’Κατά πρώτον, το καλαμάκι μάλλον ήταν σωλήνας της ΕΥΔΑΠ και κατά δεύτερον παραβιάζετε την δική μου ελευθερία να αποφασίσω πως δεν με ενδιαφέρει το συναίσθημα σας’’.

Κανονικά σαν άντρας σωστός που τιμάει τα παντελόνια του, έπρεπε να είχα κόψει λάσπη από ώρα. Αλλά οι τσίλικες κουβέντες που λέγαμε μου είχαν καθίσει κάπως.

‘’Γιατί μανίτσα μου δεν δίνεις την ευκαιρία να σε γυρίσω, όπου λαχταρά η ψυχή σου, να σκορπίσω το χρήμα μου για σένα και ν’ αποκτήσεις νταραβέρι με έναν άντρα σωστό ρε παιδί μου. Γιατί πώς να το κάνουμε, σαν άντρας μετράω! Με τη μαγκιά μου, με τη φιγούρα μου, με ξουράφι μυαλό και τον έχω και τον τρόπο μου! Όταν νταραβεριστούμε, θα ‘βλογάς την ώρα που με γνώρισες γιατί θα σου μείνω ανεξίτηλος’’.

Και ξαφνικά παιδιά, νοιώθω ένα κεραυνό να με χτυπά κατακέφαλα. Ούτε κατάλαβα από πού. Φθινόπωρο ήταν κι όχι καταχείμωνο. Κι όμως όταν απόκτησα πάλι εικόνα, βρέθηκα  αντίκρυ σε ένα μάτσο μύες που συναρμολογούσαν ένα κορμί, και ένα χέρι που κατέβαινε ξανά με ορμή στη μόστρα μου.

Ούτε θυμάμαι πώς έσυρα τον αντρισμό μου, και πόσος καιρός πέρασε για να γίνω πάλι σένιος.

Από τότε ρε παιδιά, δεν αντέχω το Φθινόπωρο.  Μου φέρνει ταραχή ακόμα και το τρίξιμο των φύλλων, και με έκανε να κόψω και το ουζάκι γιατί με πείραξε!....

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

από το blog '' To Κείμενο''

Φωτο-συγγραφική Σκυτάλη #2 - Φιλοξενία

Η ΑΝΕΣΠΕΡΗ ΓΡΑΦΕΙ:

 πηγή: pixabay

''Θυμοσοφία: Αν κάτι δεν το εκτιμάς, απλά δεν το αξίζεις''

Οι πεταλούδες που προσελκύονται από το φως, το μόνο που καταφέρνουν, είναι να καψαλίσουν τα φτερά τους και να χαθούν για πάντα. Όπως χάνεται μια ανθρώπινη ψυχή στη μίζερη πραγματικότητα του συμβιβασμού όταν ακολουθεί την πεπατημένη προκειμένου να βρεθεί μέσα στο φωτεινό όνειρο των άλλων.

Ονειρεύομαι, σημαίνει πως βλέπω τον εαυτό μου σε κάποιο συγκεκριμένο ρόλο. Αυτός με προσελκύει. Γι’ αυτόν βαδίζω στα τυφλά προσδοκώντας να τον αγγίξω. Να τον ντυθώ. Να απλώσω τα φτερά μου μες το δικό μου όνειρο.

Κι εγώ, που άλλο δεν έκαμα απ’ τα μικράτα μου παρά να ονειροβατώ και να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ρόλους διάφορους, κατάφερνα, σχεδόν πάντοτε, ν΄ απλώνω τα φτερά μου με διαφορετική «περιβολή».

Είχα διαβάσει κάποτε, πως όσο περισσότερο βγαίνεις έξω από τον χώρο στον οποίο νιώθεις ασφαλής, τόσο περισσότερο ο χώρος αυτός διευρύνεται. Κάτι που σημαίνει πως, όσο περισσότερο εκτείνεσαι, τόσο περισσότερα πράγματα από αυτά που άλλοτε σε φόβιζαν, τώρα πια σου φαίνονται μικροσκοπικά.

Κι έτσι, με το βλέμμα μοναχά μπροστά, αποφάσισα κι εγώ να βγω από τον ασφαλή μου χώρο.

Δεν χρειαζόμουνα πολλά. Μέσα σε μια βαλίτσα μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Οι αξίες που διδάχτηκα, η θετική μου σκέψη, η προσαρμοστικότητά μου. Τίποτα παραπάνω. Να μείνει ήθελα χώρος για όσα έρχονται, και για να είμαι ανάλαφρη. Τα πολλά φορτία σε κρατούν δέσμιο του χθες, σε κάνουνε δυστυχισμένο.

Σε κάθε βήμα μου εμπρός, αφήνω πίσω μου τον κόσμο αλλαγμένο. Αλλάζουνε τα πάντα. Οι συνθήκες της ζωής, οι προτεραιότητες, οι άνθρωποι, οι αξίες. Κι εγώ μαθαίνω να προσαρμόζομαι σε κάποιες αλλαγές που δεν με αλλοτριώνουν. Όλα αργά και σταθερά βρίσκουν τη θέση τους στον δρόμο μου κι εντός μου. Διπλώνω και τακτοποιώ μες τη μισογεμάτη τη βαλίτσα μου, τα όμορφα που καταφέρνω να αποκομίσω απ’ το ταξίδι κι αφήνω να σκορπίσουνε στις φυλλωσιές των δέντρων αυτά που δεν αξίζουνε. Ανακαλύπτω τελικά, πως «μπάζουν» από παντού μες το μυαλό αέρηδες και παρασέρνουν ότι σκονίζονταν μέσα στη μνήμη. Όπως φιλίες που δεν άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Ή, λέξεις και όρκοι που ακούστηκαν απ’ τους παραμυθάδες που συνάντησα ψάχνοντας την αλήθεια μου ενίοτε μέσα σε παραμύθια. Και από το πουθενά προβάλλουν άλλες παρουσίες για να φωτίσουν ξανά τον ουρανό μου με το φως τους. Αν έρχονται σε ΄μένα, προφανώς ακολουθούμε αντίθετη πορεία. Κι αν πάλι κατευθύνονται στην ίδια την κατεύθυνση με ΄μένα, ίσως και ο ρυθμός της περπατησιάς μας να ταιριάξει. Διαφορετικά, θα με αφήσουν ή θα τους αφήσω πίσω.

Κυλάει η ζωή. Πρέπει κι εγώ αρμονικά να ρέω μαζί της. Άλλοτε μες το ρεύμα της κι άλλοτε αντίθετα απ΄ αυτό. Δε μένω στάσιμη σε στάσιμα νερά. Δεν μου αρέσει να λιμνιάζω. Τολμώ να προχωρήσω προς το άγνωστο όσο ανέφικτο κι αν μοιάζει.

Και αφουγκράζομαι το θρόισμα των φύλλων.

Κι ανακαλύπτω, πάντοτε τυχαία, τ΄ αγρίμια που κρύβονται πίσω από τις συστάδες δέντρων.

Και μαθαίνω από τα λάθη μου όπως μαθαίνει ένα παιδί να περπατά μετά από τις απαραίτητες τις πτώσεις.

Και ζω την κάθε μου στιγμή δίχως να την προγραμματίζω.

Και ότι λαχταρώ από τη ζωή, πάντοτε το παθαίνω.

Αυτή ήταν η δική μου αφηγηματική ιστορία, στα μονοπάτια του οποίου με οδήγησε η εικόνα που επέλεξε για ΄μένα η φίλη Άννα (ANNA FLO) από το blog "https://atenizodas.blogspot.com" θέλοντας να μου παραδώσει την σκυτάλη σ' αυτό το υπέροχο ομαδικό ταξίδι της "ΦΩΤΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΚΥΤΑΛΗΣ". Το εν λόγω δρώμενο που μας παροτρύνει να γίνουμε δημιουργικοί παίζοντας, είναι "παιδί" της Μαίρης (Mary Pertax) από το blog "ghinimatia.blogspot.com", και σκοπός του είναι πρωτίστως να περνάμε όλοι (συμμετέχοντες και αναγνώστες) καλά!!!             
                                 



Η εικόνα που εγώ θα παραδώσω την σκυτάλη στην Memaria είναι μια φωτογραφία που έβγαλα σε κάποιο ταξίδι μου εντός της Ελλάδας, και την αγαπώ πολύ για κάποιον λόγο. Μαράκι μου, σου εύχομαι η φωτογραφία μου να σε εμπνεύσει και να σε αγγίξει με τον ίδιο μαγικό τρόπο που άγγιξε και ΄μένα!!!



Καλή επιτυχία!!!

πηγή:Ανέσπερη

Σημείωση:

Και να που βρέθηκα, από προσωπική μου επιλογή, άστεγη στην blog-o-σφαιρα. Και να που μου προσφέρεται απλόχερα η φιλοξενία των γειτόνων αυτής της όμορφης blog-ο-γειτονιάς. (Φιλοξενία : Σύνθετη λέξη ως γνωστόν, από το φιλώ που σημαίνει αγαπώ + ξένος!). «Καθ’ οδόν» λοιπόν κι εγώ, σαν την κοπέλα της φωτογραφίας, κάνω μικρές στάσεις σε μέρη γεμάτα φως και θαλπωρή όπως είναι αυτό το «σπιτικό» της Μαίρης. Κάποιες φορές, αν και η γλώσσα μας έναντι άλλων υπερτερεί σε λέξεις, αναζητώ να βρω κάτι παραπάνω για να εκφράσω το «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» μου στους ανθρώπους. Και μένω τελικά απλά μονάχα σ’ ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…

Λίγα λόγια για το κείμενό μου. Τον Μάϊο που μας πέρασε έκλεισα το blog μου με σκοπό να εξοικειωθώ πρώτα με το χώρο μόλις καταφέρω να βρω λίγο χρόνο και στη συνέχεια να το ανοίξω και πάλι.

Δύο μήνες αργότερα, αποφάσισα να απενεργοποιήσω (προσωρινά) και το λογαριασμό μου στο fb. Είχα για κάποιο λόγο αισθανθεί μια κόπωση από την περιήγηση σ’ αυτό. Αλλά «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» όπως καλά γνωρίζουμε. Έκτοτε, έκανα τρεις προσπάθειες για να το ενεργοποιήσω και πάλι, μα, αισθάνθηκα μια δυσφορία και προτίμησα να το κρατήσω απενεργοποιημένο.

Κάτι ωστόσο στην εικόνα με την οποία παρέλαβα την σκυτάλη για το παιχνίδι μας, με παρέπεμψε σε μια ανάρτηση που είχα κάνει πριν από χρόνια στο fb. Έτσι το άνοιξα για λίγο προκειμένου να την βρω και να την διαβάσω. Δεν την βρήκα γιατί ήταν πολύ παλιά και κουράστηκα να ψάχνω. Βρήκα όμως ένα συνονθύλευμα σκέψεών μου σε διάφορες βραχύχρονες και άσχετες μεταξύ τους αναρτήσεις του τελευταίου χρόνου και αποφάσισα να κάνω ένα κολάζ από αυτές. Έκοψα, έραψα, διόρθωσα, ξήλωσα, μπάλωσα, πρόσθεσα, αφαίρεσα και τέλος συναρμολόγησα. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που διαβάσατε.

Ίσως να «έκλεψα» λιγάκι σ’ αυτό το παιχνίδι. Αλλά έχω ελαφρυντικά δεδομένου ότι έκλεψα από τον εαυτό μου. Αν μη τι άλλο, δεν τίθεται θέμα πνευματικών δικαιωμάτων. Εν πάση περιπτώσει, αν αντιβαίνει στους κανόνες του παιχνιδιού αυτή η ζαβολιά μου, παρακαλώ πολύ να με συγχωρήσετε. Και να με ξαναπαίξετε.



Μαίρη μου,

Ένα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ!!! Δεν βρίσκω κάτι παραπάνω από αυτό να πω…

ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ  ΑΠΑΝΤΑ Η ΑΝΕΣΠΕΡΗ 

''Παίζοντας με τις λέξεις''- Συμμετοχή!

πηγή

Και ο Θεός είπε....

Και κοιτώντας την πύρινη μάζα ανάμεσα σε ξερά κομμάτια τέφρας, είχα την μεγάλη έμπνευση της δημιουργίας. Και είπα αρχικά... '' γαία πυρί μιχθήτω...'' και η γη με τη φωτιά αναμείχθηκαν. Και χώρισα την φωτιά και την έστειλα στον πυρήνα και τη σκέπασα με γη και πέτρα. Και φύτεψα σπόρο και σκέπασα με νερό. Και έγινε βλάστηση που σκέπασε τη γη. Κι έβαλα τις τελικές πινελιές υψώνοντας τη γη κατά τόπους, γεμίζοντας με νερό τα βαθιά κενά. Και φτιάχτηκε η στεριά και η θάλασσα. Από την τόση ομορφιά, δάκρυσα. Και τα δάκρυα έγιναν λίμνες και ποτάμια. Ω! τι πηγές ευφορίας!
Και είπα ... τέτοιος παράδεισος χρειάζεται ζωή! Και γέμισα πλάσματα χιλιάδες γη και ουρανό, νερό και στεριά. Μα κάτι έλειπε! Και σκέφτηκα πως χρειάζομαι και ένα ομοίωμα μου. Με νόηση! Με κρίση! Να τα απολαύσει, να τα συντηρήσει, να τα αξιοποιήσει. Και έφτιαξα τον άνθρωπο και έβαλα στα χέρια του ενέχυρο την τύχη της δημιουργίας μου. Μιας δημιουργίας που αποτελούσε από μόνη της οδοδείχτη για την πορεία του έργου του και της δουλειάς του.
Και σαν τελείωσα, απόκαμα και έγειρα να ξαποστάσω.
Εκατομμύρια ανατολές έκτοτε και εκατομμύρια δύσεις.
Και γύρισα τώρα να δω και να θαυμάσω. Κι απόμεινα σιωπηλός κι απελπισμένος!
Το δημιούργημα που εμπιστεύτηκα πιότερο απ' όλα, αυτό που θεώρησα ομοίωμα μου με νόηση και κρίση, αυτό με απέλπισε πιο πολύ!
Χρησιμοποίησε την νόηση και την έφτασε σε ψηλά επίπεδα, μα συγχρόνως μεγάλωσε η αλαζονεία του και η καυχησιά του!
Εξελίχθηκε, εκπολιτίστηκε μα μαύρη ομίχλη σκέπασε την καρδιά και το μυαλό του. Η ψυχή του εκφυλίστηκε και το αίμα νοθεύτηκε από απληστία, κακία και ψέμα.
Η νόηση και η κρίση του χρησίμευσε όχι για τον σκοπό που πλάστηκε μα για την καταστροφή των πάντων μαζί και του εαυτού του.
Κούρσεψε τα αγαθά που του δώρισα, λεηλάτησε και κατέστρεψε τις φυσικές ομορφιές, μόλυνε τον αέρα και το νερό, οδήγησε στον αφανισμό γενιές ολόκληρες πλασμάτων ανήμπορων να αντισταθούν στην αδηφάγα μανία του. Και στην διάρκεια όλων αυτών, άρχισε να αφανίζει και το ίδιο το είδος του χωρίς διάκριση, χωρίς αισθήματα. Γέμισε την πλάση με τα σύμβολα της αλαζονείας του. Κτίσματα απόδειξη της κυριαρχίας του. Και έγραψε σελίδες ολόκληρες ιστορίας που δείχνουν τα συνθήματα και τους στόχους του.
Του έστειλα σημάδια πάμπολλες φορές. Μα αδιαφόρησε!
Κι η απάντηση του ίδια. Όλα τα καίμε, όλα τα απομυζούμε, όλα τα καταστρέφουμε, όλα τα καταπατάμε. Είμαστε οι ηγέτες του σύμπαντος. Εμείς ρυθμίζουμε τις τύχες όλων. Εμείς είμαστε οι απόλυτοι άρχοντες.
Και τα θέλω τους παραγκωνίζουν όλο και περισσότερο τα πρέπει αυτού του κόσμου.
Άνθρωπε χλευαστή των πάντων, πλεονέκτη και τυχοδιώκτη, χαίρεσαι με την πρόσκαιρη επικράτηση σου, χτισμένη πάνω σε θεμέλια που έκανες σαθρά με την αδιαφορία σου! Δρόμος χωρίς αξιοπρέπεια, αρχές και ιδανικά,είναι δρόμος εύκολος μα χωρίς επιστροφή!
Άνθρωπε αλαζόνα σου γυρίζω την πλάτη, σε περιφρονώ και το μόνο που σου λέω είναι πάλι...
''γαία πυρί μιχθήτω'' μα με την έννοια που εσύ του έδωσες! '' Ας γίνουν όλα στάχτη''



                                 

              

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις'' της Μemaria του mytripsonblog . Ευχαριστώ για την φιλοξενία και για το κίνητρο της δημιουργίας.

Επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα!

Επικίνδυνα τα καιρικά φαινόμενα σήμερα, και ο άνεμος μετριέται σε πολλά μποφόρ!

Ακόμα μια φορά βλέπουμε την παντοδυναμία της Φύσης και το πόσο ανίσχυροι και μικροί είμαστε μπροστά της!

Η παρακάτω φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα στο Μαρούσι και μιλάει από μόνη της!

και μην ξεχνάμε το δρώμενο μας: που τρέχει ήδη!

Φωτο-συγγραφική Σκυτάλη #2 

επίσης τη ψηφοφορία στο  Παίζοντας με τις λέξεις της Μemaria

και τις Φθινοπωρινές ιστορίες της Μαρίας Νικολάου

Φωτο- συγγραφική Σκυτάλη #2 - Συμμετοχή!

πηγή

Τίτλος:  Πριν και μετά.....

Η Αζίζα ήταν ξαπλωμένη στο ζεστό της κρεβάτι. Δίπλα της ήταν η αγαπημένη της κούκλα και άκουσε την μητέρα της να την φωνάζει να σηκωθεί, για να ετοιμαστεί για την πολυπόθητη πρώτη της μέρα στο σχολείο. Είχαν αποφασίσει από το βράδυ το φορεματάκι που θα φορούσε και είχε ετοιμάσει και την κορδέλα για τα μαλάκια της. Περίμενε τόσο να πάει στο σχολείο! Ήταν ήδη στα έξι της χρόνια και το ότι θα μάθαινε γράμματα και θα έκανε καινούργιες φίλες που θα έπαιζε παιχνίδια μαζί τους, της έφερνε μια χαρούμενη προσμονή στην παιδική της ψυχούλα.

Πήρε το πρωινό της παρέα με την μαμά και τον μπαμπά της, χαιρέτησε το αγαπημένο της σκυλάκι και βγήκε στην αυλή. Προχωρώντας  κοίταξε ψηλά, χαμογελώντας με τα μεγάλα πουλιά που πετούσαν  στον ουρανό. Μα φτάνοντας μπροστά στο σχολείο, αντί μαθητές και δασκάλους, είδε στρατιώτες και τα θρανία γεμάτα όπλα. Κι όταν σήκωσε ξανά ψηλά τα μάτια, τα πουλιά είχαν γίνει αεροπλάνα και η πόλη της ένας σωρός από πέτρες.

Η Αζίζα ταραγμένη άνοιξε τα ματάκια της και κοίταξε με πόνο γύρω της. Δεν ήταν ξαπλωμένη στο ζεστό της κρεβάτι, ήταν ξαπλωμένη στο χώμα. Εδώ και δύο χρόνια εκείνη και η μητέρα της είχαν για σπίτι τους την σκηνή με αριθμό 61 ενός καταυλισμού αμάχων, που την μοιράζονταν με την Χαμπίμπα και την δική της μητέρα. Τους πατεράδες τους είχαν δύο χρόνια να τους δουν. Πολεμούσαν.    Άραγε θα  τους έβλεπαν ποτέ ξανά;

Μέσα σε μια στιγμή το μέλλον έκλεισε την πόρτα του για την Αζίζα, την Χαμπίμπα και εκατομμύρια  παιδιά. Μέσα σε μια στιγμή αποφάσεις ανθρώπων, στέρησαν την ελπίδα από τις παιδικές ψυχές, και τους δίδαξαν με τον χειρότερο τρόπο την σκληρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τους έκλεψαν το δικαίωμα στην ασφάλεια και τη χαρά, το δικαίωμα σε ένα σπίτι, το δικαίωμα της μάθησης, βυθίζοντας στην ανυπαρξία με τον πόλεμο,  το πνεύμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ακόμα και την ανάμνηση του φαγητού την μετέτρεψαν σε σκόνη και χώμα. Τα τρόφιμα εδώ και δύο χρόνια ήταν λίγα, και όταν τους μοίραζαν λίγο ρύζι και λίγες αραβικές πίτες,  η Αζίζα και η φίλη της φαντάζονταν πως έτρωγαν ‘’σις ταούκ’’ ,κατεβάζοντας με βουλιμία τις νόστιμες μπουκιές κοτόπουλου. Ή ακόμα πως ήταν γιορτή και μαζί με το λιγοστό τους  ρύζι,   έτρωγαν και αρνί ψημένο με υπέροχα μπαχαρικά.

Άραγε τι να έγινε ο σκύλος της; Να πεινούσε και αυτός; Να ζούσε; Να ήταν κοντά στον πατέρα της και να του ψιθύριζε πόσο τον αγαπούσε η Αζίζα και πόσο της έλειπε; Κάθε βράδυ κάθονταν αγκαλιά με τη μητέρα της και δεν χόρταινε να την ακούει να της διηγείται ιστορίες από τότε που ζούσαν όπως άλλοι άνθρωποι. Από τότε που είχαν ακόμα ελπίδα. Από τότε που τολμούσαν να ονειρευτούν και να κάνουν σχέδια.  Που πριν ακόμα πάει σχολείο αποφάσισε να γίνει γιατρός όταν μεγαλώσει.   Ήταν ζήτημα πλέον αν θα μπορούσε να μάθει ποτέ γράμματα.

Κι όταν στο τέλος ρωτούσε … ‘’γιατί μαμά γίνονται οι πόλεμοι; ‘’ Της απαντούσε πάντα ένας λυγμός της μητέρας της και μετά … σιωπή.

                                         

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην Σκυτάλη, και η ιστορία που εμπνεύστηκα από την φωτογραφία που επέλεξε για μένα η Katerina Verigka.

Κι αυτή είναι η εικόνα που διάλεξα για τον δεύτερο συμπαίχτη για να του παραδώσω την σκυτάλη και είναι η Μία! Μία μου καλή σου επιτυχία!

πηγή:

Την πορεία του δρώμενου μας μπορείτε να παρακολουθείτε 
εδώ: https://foto-syggrafikiskytali.blogspot.com/p/2.html