'' Τα Γνωμικά εμπνέουν #2 '' - Συμμετοχές!

 

Είχαμε να εμπνευστούμε από τη φράση 

ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ''ΑΡΕΣΩ''!

ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ''ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΡΕΣΩ''!

Έντεκα φίλοι εμπνευστήκατε και στείλατε τις συμμετοχές σας και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!

 

Σήμερα Σάββατο αναρτώ τα κείμενα σας στη Γήινη ματιά, θα τα διαβάσετε και θα ψηφίσουν μόνο οι φίλοι του μπλογκ, ακόμα και αν δεν συμμετέχουν.  Η ψηφοφορία θα έχει διάρκεια μέχρι 9/4/21 ημέρα Παρασκευή και ώρα 8 μ.μ.

Θα ψηφίζετε με 4, 3, 2, 1 βαθμούς με σειρά προτίμησης σας.

Στις 10/4/21 θα αναρτήσω τον νικητή που θα πάρει ένα δωράκι φτιαγμένο από μένα, και την λήξη του δρώμενου μας! 

Έχει γίνει κλήρωση για την σειρά ανάρτησης, και έχουν ως εξής:

πηγή

1. Οι ευεργετικές ιδιότητες της σόδας

«Πώς εξαφανίζετε τοπικό λίπος με μαγειρική σόδα», έγραφε ο τίτλος του άρθρου. Αμέσως βάλθηκε να ετοιμάσει το μαγικό φίλτρο που, ίσως, να τη λύτρωνε απ’ την κυτταρίτιδα που κουβαλούσε παιδιόθεν. Δεν πρόσεξε η τρελή, πως το κείμενο αναφερόταν στα μάτια της κουζίνας.

«Το μόνο που αξίζει πάνω σου, είναι τ’ αμυγδαλωτά σου μάτια, αγάπη μου». Το μοναδικό ξεροκόμματο φιλοφρόνησης που, ενίοτε, της πέταγε η μητέρα της. Κι ήταν το μοναδικό σημείο πάνω της, που η Γωγώ δεν ντρεπόταν. Κι ας ήταν δυο μελαγχολικές λίμνες, μονίμως βουρκωμένες απ’ την απογοήτευση και την παραίτηση. Η μητέρα ήταν όλος ο κόσμος της, οικογένεια, φίλη και σύμβουλος. Ο πατέρας της έλειπε συχνά απ’ το σπίτι, «για δουλειές κοριτσάκι μου», της έλεγε όταν ήταν μικρή, αργότερα βέβαια κατάλαβε πως είχε παραδοθεί αμαχητί στη σκληροτράχηλη Βανέσα, τέως εστεμμένη ασήμαντων καλλιστείων και νυν παραφουσκωμένη μεσήλικας με παλιμπαιδίζουσες συμπεριφορές. Ήταν συνειδητή επιλογή να παίξει το ρόλο της φίλης, και όχι της μητέρας, όταν βρέθηκε μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά. Κι ας την προειδοποιούσαν όλοι πως αυτό το ανακάτεμα των ρόλων δεν θα βγει σε καλό.

«Ανακατεύετε μια κούπα σόδα, με ξύδι και χυμό λεμονιού. Τρίβετε επίμονα με σφουγγάρι, κι αφήνετε για λίγο. Ξεβγάζετε με ζεστό νερό». Ως εκεί διάβασε. Ετοίμασε το κατάπλασμα κι άρχισε να τρίβει με λύσσα τα μπούτια της. Σαν να είχε βαλθεί να ξεκολλήσει απ’ το δέρμα της όλα τα επικριτικά σχόλια που κουβαλούσε το εικοσάχρονο κορμί της. «Πώς θα βγεις στην παραλία έτσι που είσαι, βρε, μάτια μου; Πώς θα βάλεις  ένα κολλητό φορεματάκι; Κι άμα γεννήσεις και γεμίσεις ραγάδες, άντε να συμμαζευτείς μετά. Μα τίποτα δεν πήρες από μένα;»

Tίποτα δεν έγινε. Τα έγδαρε στο τρίψιμο, μέχρι που μάτωσαν και γέμισαν πληγές. Τα ξέπλυνε με νερό και κοιτάχτηκε έντρομη στον καθρέφτη. Το κορμί της έμοιαζε γέρικο σκαρί, παραδομένο να το κουρσέψουν οι ενοχές και η αυτολύπηση. Με την αυτοπεποίθησή της κατακερματισμένη, συμμάζεψε τα σύνεργα της αποτυχημένης απόπειρας, έριξε στο νιπτήρα το ζουμί που  περίσσεψε, κι ανακάλυψε έκπληκτη τη χρησιμότητά του, όταν είδε το σιφόνι ν’ αφρίζει και να ξαναγίνεται γυαλιστερό και πεντακάθαρο από κηλίδες και βρομιές.

Επί ώρες αναποδογύριζε μανιασμένη τα συρτάρια, ξεκλείδωνε αμπαρωμένα όνειρα, έψαχνε κλεμμένα χρόνια, αγχωμένα καλοκαίρια, κι όλο έτρεχε να σωθεί απ’ τη μητρική ιαχή «Πώς ξεχείλωσες έτσι, βρε, αγάπη μου;» Αδυνατιστικές κρέμες, μαγικά χάπια που κόβουν την όρεξη, μαντζούνια θαυματουργά και παχύρευστοι ζελέδες, έγιναν ένας μπόγος πάνω στο κρεββάτι της. Αργά τη νύχτα τα κήδεψε στον κάδο σκουπιδιών. Προς στιγμή μόνο, ένιωσε το λυγρό αποχωρισμό απ’ τη μητέρα της. Ο μπόγος αιωρήθηκε για δευτερόλεπτα πάνω απ’ τη  σιδερένια χοάνη, μέχρι που ρίχτηκε μ’ έναν ταφικό σπαραγμό:

«Ευχαριστώ που δεν σου άρεσα, μαμά!»

Τίναξε χαιρέκακα τις παλάμες της, σαν να ξεφορτώθηκε ένα σιχαμερό κουφάρι. Ξημέρωμα μιας νέας μέρας κι ένιωθε πανάλαφρη κι απελευθερωμένη απ’ τα βαρίδια του παρελθόντος. Σαν να καθάρισε επιτέλους τους λεκέδες που μαύριζαν την ψυχή της. Θυμήθηκε τον παφλασμό της σόδας στο σιφόνι του μπάνιου. «Τελικά έχει θεαματικά αποτελέσματα», σκέφτηκε. Θα την χρησιμοποιώ τακτικά…

(Ένα χρόνο μετά, η Γωγώ συμμετείχε στην καμπάνια «Αγαπώ το σώμα μου»)

πηγή

2. Η επιστροφή

Η Ειρήνη άνοιξε την πόρτα του δωματίου. Ένα όμορφο άρωμα ξύλου πλημμύρισε τις αισθήσεις της. Το φως απ’ το λιόγερμα έλουζε το χώρο με όμορφα χρώματα. Γύριζε πάλι σ’ αυτό το γραφείο. Ήταν όλα όπως τότε. Καλαίσθητα όπως άρεσαν στον παππού της και τακτοποιημένα. Κάθε μέρος της επίπλωσης, η βιβλιοθήκη και τα προσωπικά του αντικείμενα πάνω στο σκαλιστό δρύινο γραφείο του. Η πολυθρόνα,  η γραφομηχανή του. Τα πάντα εκτός από τον ίδιο. Τη θέση της ζωντανής του παρουσίας προσπαθούσε να πάρει η φωτογραφία του στα δεξιά όπως έστεκε χαμογελαστός και προσιτός όπως πάντα.

Χάιδεψε με συγκίνηση κάθε αντικείμενο. Ένιωσε τα μάτια της υγρά. Ήρθε και έκατσε στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο. Όπως ακριβώς πέντε χρόνια πριν. Για μια στιγμή τον είδε απέναντί της, άκουγε τη ζεστή φωνή του.

 

“Τι σε πονάει Ειρήνη μου;” ρώτησε με το γαλήνιο ύφος του. Τον κοίταξε μελαγχολική. “Άνοιξέ μου την καρδιά σου  ελεύθερα!”

“Παππού!” του είπε και άπλωσε το χέρι της. Η ζεστή αφή της παλάμης του λειτούργησε αναζωογονητικά.

“Μίλα παιδί μου!”

“Παππού τα γραπτά μου, τα έργα μου. Δεν αρέσουν! Σε όποιον εκδοτικό οίκο να τα έδωσα τα απέρριψαν…”

“Πως νιώθεις γι αυτό;”

“Χάλια παππού! Νιώθω κάθε κόπο μου χωρίς αντίκρισμα. Δεν κατάφερα τίποτα! Παντού συναντώ αρνήσεις. Κάτι κάνω λάθος”

“Τι σου λένε για εξήγηση;”

“Ότι τα έργα μου δεν είναι εμπορεύσιμα. Ότι είναι εκτός κλίματος. Ότι δεν θα τα διαβάσει κανείς. Δυσπρόσιτα, ακατανόητα. Ίσως να έχουν δίκιο! Θα πρέπει να αλλάξω ύφος και θεματογραφία. Να κάνω κάτι να εκτιμηθεί, να το δεχτούν”

Την κοίταξε ίσια στα μάτια με εκείνο το βαθύ, σαν δειλινό, βλέμμα του.

“Τι τους έστειλες;”

“Αυτά που θεωρώ καλά μου έργα. Ένα φαντασίας, δύο κοινωνικά και ένα σενάριο. Κανένα παππού! Δεν άρεσε τίποτα. Ξέρεις πως νιώθω; Σαν ένα μηδενικό, λες και δεν υπάρχω!”

“Σσσστ μη λες ανοησίες! Εσύ πως νιώθεις για αυτά σου τα έργα; Με δεδομένο ότι έχεις ήδη μια εμπειρία”

Δίσταζε να απαντήσει.

“Σου αρέσουν κορίτσι μου; Τα δέχεται η καρδιά σου;”

“Πολύ! Στο καθένα από αυτά ακούμπησα τα συναισθήματά μου. Τις εικόνες, τα θέματα, τους χαρακτήρες που έφτιαξα, τα μηνύματα που ήθελα να περάσω”

“Τα έχω διαβάσει όλα, έχω άποψη. Αλλά με νοιάζει η δική σου! Τι λέει η καρδιά σου!”

“Παππού…”

“Μην ετεροκαθορίζεσαι καρδιά μου. Μην απορρίπτεις τον εαυτό σου επειδή στο είπαν εκείνοι. Εντάξει είχαν την άποψή τους. Είναι έργα σου! Παιδιά σου! Τα αγαπάς, τα πονάς. Να νιώθεις όμορφα για αυτά. Δεν θα σε κρίνει η ευαρέσκεια των άλλων. Δεν θα σε κλονίζει η δική τους απόρριψη. Η ζωή μας δεν κρέμεται στα θέλω των άλλων. Πίστεψε σε σένα! Δεν θα χάσεις ποτέ!”

 

Θυμήθηκε τα τελευταία του λόγια σαν να ήταν τώρα αυτή τη στιγμή. Έβγαλε από την τσάντα της ένα έγγραφο. Το ακούμπησε αργά με σεβασμό εκεί μπροστά στην πολυθρόνα του. Ένα δάκρυ αβίαστο κύλησε από τα μάτια της.

“Σ’ ευχαριστώ!” ψέλλισε.

Έφυγε με αργά βήματα. Το έγγραφο έγραφε:

“Βραβείο σεναρίου Φεστιβάλ κινηματογράφου για την Ειρήνη Π.”

Πως της φάνηκε ότι είδε το διάφανο πρόσωπό του στο καθρέφτη απέναντι, να της χαμογελά.

 

πηγή

3. Το μαύρο πρόβατο

Η κυρά Ματίνα έφυγε πλήρης ημερών!

Αν ήθελες να γράψεις τον ορισμό του τι σημαίνει ''ανθρωπιά'' θα έγραφες σίγουρα το όνομά της.

Θα έλεγες ότι δεν θα υπήρχε κανένας να την κλάψει. Το έλεγε και μόνη της όσο ζούσε και γελούσε. Το ήξερε.

''Και δεν σε πειράζει κυρά Ματίνα'' την ρώταγα

''Παιδάκι μου λες να θέλω να κάνω τον κόσμο να κλαίει; Όχι δεν θα με πειράξει.''

''Μα όλοι θέλουμε ανθρώπους δίπλα μας να μας αγαπούν. ''

''Α Σοφάκι μου, αυτοί που θέλω να είσαι σίγουρη ότι με αγαπούν. Έζησα όπως ήθελα, όχι όπως ήθελαν οι άλλοι. Και μην νομίζεις ότι θα με έκλαιγαν από αγάπη... θα με είχαν αποδεχθεί γιατί δεν θα ήμουν το μαύρο πρόβατο''

Στο τελευταίο κατευόδιο της Κυρά Ματίνας, του ελεύθερου πνεύματος της μικρής μας πόλης, ήταν αρκετά τα άτομα που την έκλαψαν.

Η Μάρω που τη βοήθησε να σταθεί στα πόδια της μηνύοντας τον άντρα της γιατί την κακοποιούσε, ο Σωτήρης που κόντεψαν να τον λιντσάρουν οι συντοπίτες του γιατί δεν ήταν τόσο άντρας όσο ήθελαν, η μικρή Βαρβάρα που δεν ήταν καθόλου μικρή, αλλά μόνο στο μυαλό και την κορόιδευαν ασύστολα όλοι, ο Θανάσης που ως ναρκομανής βρήκε τον άνθρωπο να τον βοηθήσει να αποτοξινωθεί. Και όχι με το ζόρι... τον κράτησε σπίτι της, τον φιλοξένησε όταν τον πέταξαν οι γονείς του στο δρόμο, του συμπαραστάθηκε και φυσικά ήλθε η κατάληξη, να ελευθερωθεί το παλικάρι

Όλοι αυτοί ήταν εκεί, να αποχαιρετούν την Κυρά που άνοιγε το σπιτικό της και την καρδιά της σε όσους την χρειάζονταν. Στην Κυρά που έζησε όπως ήθελε κι ας είχε όλη την πόλη απέναντί της. Που δεν παντρεύτηκε ποτέ γιατί ''δεν βάζω κανέναν στο κεφάλι μου να το παίζει αφέντης''.

Που αγωνίστηκε για τα δίκαια των εργαζομένων '' γιατί η εκμετάλλευση πρέπει να στιγματίζεται'' όσο κι αν την συλλάμβαναν συχνά στις διαμαρτυρίες.

Η κυρά Ματίνα ήταν μια εμφανίσιμη γυναίκα που καμάρωνε γι αυτό, αλλά ποτέ δεν το χρησιμοποίησε για το συμφέρον της.

''Δεν σε νοιάζει που σε κουτσομπολεύει όλη η πόλη που της πας κόντρα;'' την ρωτούσαν

''Θα με ένοιαζε αν δεν με κουτσομπόλευε. Δεν ήθελα ποτέ την αποδοχή εκείνων που δεν συμφωνούσαν με τις δικές μου αξίες. Δεν με ενόχλησε ποτέ που δεν άρεσα σε κανέναν. Μου αρκούσε που αρέσω σε σένα. Και κυρίως που αρέσω στον εαυτό μου '' έλεγε.

Όταν και το τελευταίο λουλούδι σκέπασε τον τάφο της, ορκίζονταν εκείνοι που την εκτιμούσαν ότι την είδαν να ίπταται ψηλά χαμογελαστή και γεμάτη από τη ζωή που έζησε.

Είδαν την ψυχή της καθάρια να πηγαίνει εκεί στα άστρα που ανήκε.

Να ακολουθεί το φως γιατί φως ήταν πάντα !

Πόσο φτωχότερη θα είναι πλέον η πόλη μας!

4. Δύναμη

Στο δίλημμα του χρόνου,

στην κόψη του ξυραφιού,

ισορροπούν οι Βάκχες.

 

Στη δίνη του ονείρου,

στη σκόνη του φεγγαριού,

κουρνιάζουν οι αετοί.

 

Δεν πίστεψες σε μένα,

ατέρμονος χορός στη γη,

φτερούγισα στ' αστέρια.

 

Κι αν οι νεράιδες έφεραν τ' όνειρο,

κι αν οι γοργόνες το πήραν στα βάθη,

δεν με λύγισες.

 

Δεν άφησα τα "θέλω" μου,

δεν άλλαξα για σένα,

ακόμη πιστεύω σε μένα.

 

πηγή

5. Aυτοπεποίθηση

Αυτοπεποίθηση.. μεγάλο και ζηλευτό προσόν, σου δίνει τον "αέρα" του ξεχωριστού, δυναμικού, αγαπητού. Το θέμα είναι από που πηγάζει η αυτοπεποίθηση αυτή, που απευθύνεται και ποιος ο πραγματικός ωφελούμενος.

 Όταν είσαι νέος επιθυμείς την επιβεβαίωση των γύρω σου και προσπαθείς να την κερδίσεις με πολλούς τρόπους γιατί αυτό τονώνει την αυτοπεποίθηση σου και σε κάνει να αισθάνεσαι την επιτυχία που κατακτάς στα μάτια των άλλων και που σε οδηγεί σε δύναμη.

 

 Πόσοι είναι αυτοί που την μετρούν ανάλογα με τους.. fallowers ή τα..like που έχουν στις αναρτήσεις τους...

Είναι όμως αυτό η σωστή έννοια της λέξης αυτοπεποίθησης; 

Την έχεις ή.. νομίζεις πως την έχεις, είναι η αλήθεια της δύναμης που νοιώθεις ή της προσωπικότητας σου;

Δεν γεννιέσαι με αυτήν φίλοι μου, αποκτάς αυτοπεποίθηση με τις σωστές  επιλογές, τις  αποφάσεις σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής χωρίς να σε νοιάζει για την γνώμη των άλλων αλλά μόνο ο δικός σου εσωτερικός γνώμονας επιλογής.

Όταν αισθανθείς ότι η απόφαση σου ήταν για σένα και όχι για τους άλλους και όταν μπορείς στο .. καθρέπτη να λες με το κεφάλι ψηλά : - Αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω!

 

Για τις συμμετοχές 6-11 εδώ