''Τα Γνωμικά εμπνέουν #2 '' - Συμμετοχές 6-11

πηγή

 6. Το κουνιαδάκι...

(μαρτυρία Παναγιώτη Μασ..)

«Όταν πήγα φαντάρος το 1952, πάνω στα σύνορα σε Τάγμα ανεπιθύμητων το μόνο για το οποίο ήμουν σίγουρος ήταν ότι η ταυτότητα μου έλεγε Αριστερός..

Τις πρώτες κιόλας ημέρες ο διοικητής με φώναξε στο γραφείο του.. Με έπιασε κρύος ιδρώτας..

Μπήκα μέσα και στάθηκα προσοχή.. μου είπε να καθίσω και κάθισα μαζεμένος σε μία καρέκλα.. μου λέει θέλεις τσιγάρο, του λέω όχι.. Είχα αμηχανία.. Φωνάζει τον στρατιώτη που ήταν στον προθάλαμο του γραφείου και με ρώτησε τι θα ήθελα από το ΚΨΜ.. Τα είχα χαμένα.. Άρχισα και να νευριάζω.. Το μυαλό μου πήγε ότι ήθελε να με πάρει με το μέρος του και να με κάνει καρφί..

Όταν μείναμε οι δύο μας άρχισε να με ρωτάει από πού είμαι και τι δουλειά έκανα.. Του είπα από την Παληόχουνι Αρκαδίας και η ασχολία μου ήταν αγροτικές δουλειές. Τελευταία είχα ανέβει στην Αθήνα..

-         Το χωριό σου είναι κοντά στην Ασέα..

-         Ναι..

-         Τι ξέρεις για τον Πέρδικα και την επίθεση που έκανε στο Αστυνομικό τμήμα..

-         Δεν ξέρω.. μόνο έχω ακούσει να λένε..

-         Αυτά που λένε θέλω να ακούσω και εγώ..

Δίχως να το καταλάβω που βρήκα τόσο θάρρος πήρα φόρα και άρχισα να λέω αυτά που ήξερα.. Με παρακολουθούσε ανέκφραστος και δίχως να με διακόπτει..

 

Στην Ασέα στο σταθμό χωροφυλακής ένας χωροφύλακας που δεν ξέρω το όνομα του (ο Νταρβίρας, αλλά δεν το είπα..) έκανε και τον ταχυδρόμο στα δυτικά χωριά.. Μια φορά που πήγε στο Βάγκου βρήκε την αδερφή του Πέρδικα την συνέλαβε την πήγε έξω από το χωριό και την βίασε..

Ο Πέρδικας μέρα μεσημέρι, δίχως κάποιος να τον αντιληφθεί μπήκε στην Ασέα και πήγε κατευθείαν στο Αστυνομικό τμήμα.. Ο διοικητής ήταν μόνος του και τον αιφνιδίασε.. Τράβηξε κάτω από την καπαρντίνα του το κρυμμένο όπλο του..

- Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, δεν θα σε πειράξω με άλλον έχω να μιλήσω..

Έβγαλε τα κλείστρα από τα όπλα των χωροφυλάκων και περίμενε.. Ήξερε ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν ο Νταρβίρας..

Ένα θηρίο δύο μέτρα ήταν, αντίθετα με τον Πέρδικα που ήταν μικρόσωμος, αδύνατος αλλά μυώδης..

- Ποιος είναι αυτός..

Ο διοικητής δεν μίλησε..

Σηκώθηκε ο Πέρδικας και άφησε να φανεί το όπλο του..

- Δεν με γνωρίζεις.. Το κουνιαδάκι σου είμαι.. Έλα, πάμε για το χωριό έχουν αρχίσει οι ετοιμασίες.. Πάμε για τα στέφανα.. Έδωσα εντολή να σφάξουν κατσίκια..

Τον πήρε με την απειλή του όπλου και βγήκαν γρήγορα έξω από το χωριό..

Το τμήμα αναστατώθηκε και σε λίγο ομάδες ξεκίνησαν για αναζήτηση.. Τον βρήκαν σκοτωμένο..

 

Ο Πέρδικας πήρε το νόμο στα χέρια του, αυτοδίκησε.. Πήγε μόνος, δίχως την ομάδα του.. Γιατί αυτή η αποστολή ήταν καθαρά δική του υπόθεση.. Και καταλάβαινε ότι αυτό δεν ήταν μόνο ψυχολογική υποστήριξη στην αδελφή του.. Ήταν κτύπημα και στο σύστημα..

 

Ο διοικητής σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο , δεν έβλεπα το πρόσωπό του..

- Ώστε αυτά λένε.. δεν σε θέλω οτιδήποτε άλλο..

Μου έδωσε 10 ημέρες άδεια.. ο λοχαγός έγινε έξω φρενών.. Δικαιολογήθηκα..

 - κ. Λοχαγέ ζήτησα άδεια για σοβαρή υπόθεση.. δεν σας παρέκαμψα επίτηδες..

Το επώνυμο του διοικητή είχε στενή συγγενική αναφορά με του Νταρβίρα..»

 

πηγή

7. Ο άλλος εαυτός...

-Τι μου λες τώρα; πως δεν έχω εγώ αυτοπεποίθηση;

-Έτσι νομίζω.

-Και από που έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;

-Δεν βλέπω να το προσπαθείς.

-Για κάνε μου το λιανά;

-Να, δεν βλέπω να ενδιαφέρεσαι και πολύ για την εξωτερική σου εμφάνιση.

-Τι θα ήθελες να κάνω δηλαδή;

-Ας πούμε να έκανες ένα make over; να άλλαζες λίγο την εμφάνισή σου; το χρώμα των μαλλιών σου στο πιο μοντέρνο; όλο με ένα t- shirt και  ένα παντελόνι κυκλοφορείς.

Δοκίμασες να βάλεις ένα φόρεμα;

-Μα αυτά με βολεύουν. Εσύ νομίζεις ότι η εξωτερική εμφάνιση παίζει ρόλο στην αυτοπεποίθηση μας;

-Δεν θα σου άρεσε να σε θαυμάζουν γι αυτήν; δεν απορείς που κάποιοι σε κοιτάζουν περίεργα;

-Ε...και; δεν με πειράζει αν δεν αρέσω, τα έχω καλά με μένα και με όσους με αποδέχονται όπως είμαι.

Αυτοπεποίθηση είναι, να πιστεύεις στον εαυτό σου,  και να ξέρεις ότι πατάς γερά στα πόδια σου.

Αυτοπεποίθηση, δεν είναι μόνο η εμφάνιση, είναι ο αυτοσεβασμός στον εαυτό σου  και  στον  άνθρωπο πάνω από όλα.

Ακόμα και  πολύ περισσότερα, που για να τα αναλύσουμε, θα χρειαζόμασταν πολλές ώρες! 

Σού έλυσα τις απορίες σου; 

Μα πες μου ποιος είσαι και μου κάνεις τόσες ερωτήσεις;

-Ο άλλος εαυτός!

 

πηγή
 

 8. Αποχαιρετισμός

Όμορφη δεν την έλεγες, μα σίγουρα καπάτσα,

παλιάς κοπής συνταίριασμα , σε μία νέα ράτσα.

Είχε μία δύναμη κι ορμή,  που ξάφνιαζε τους πάντες

και σίγουρα τους φόβιζε τους πιο πολλούς τους άντρες….

Δεν μάσαγε τα λόγια της, ούτε παρακαλούσε,

και της ζωής τα ζόρικα με τρόπο, προσπερνούσε.

Σε κάθε δυσκολία της , πέρα τα έβγαζε μόνη,

με αγώνα, με προσπάθεια, χωρίς να βαλαντώνει

κι όταν η αρρώστια , έφθειρε το αλύγιστο κορμί της,

σαν το θηρίο πάλεψε πριν φύγει η ψυχή της,

όρθια αναμετρήθηκε με τη ρομφαία του χάρου

και πέταξε στους ουρανούς με τα φτερά του γλάρου…

Αγάπαγε τη θάλασσα και τα θαλασσοπούλια,

είχε μια λιονταριού καρδιά με φως από την πούλια,

το άδικο δεν άντεχε και ήτανε πάντα πρώτη

σε αγώνες για δικαίωση,  σαν τον καλό στρατιώτη,

προστάτισσα και βοηθός, συντρέχτρα και μαχήτρια,

αυθόρμητη, ατρόμητη , μα και παρηγορήτρια….

Αδιαπραγμάτευτες οι αρχές κι όλα της τα πιστεύω,

χωρίς εκπτώσεις, ενοχές ,  ή «  τα κουτσοβολεύω»…

χαιρότανε τις νίκες της , δεχότανε  τις ήττες

ήτανε μεγαλόκαρδη κι άπιστη στους προφήτες.

Πολλοί την κακολόγησαν κι άλλοι την απαρνήθηκαν,

κάποιοι την συκοφάντησαν και κάποιοι την φοβήθηκαν,

όμως αν και τα γνώριζε, όλων  τα πεπραγμένα,

απτόητη προχώρησε χωρίς ν΄ αφήσει ένα,

σημάδι πως πτοήθηκε, κάμφθηκε το ηθικό της,

κι η στάση της ανέδειξε,  τον άμεμπτο εαυτό της.

Την αποχαιρετήσαμε προχθές το μεσημέρι,

ας έχει καλούς ουρανούς και πελαγίσιο αγέρι,

σημάδεψε την μνήμη μας, η σπάνια δύναμή της,

το πνεύμα της το ελεύθερο κι η  αυτοπεποίθησή  της !!!

Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται για την επιβίωση  με πίστη, δύναμη και αρχές !

Αξιες γιαγιάδες, μητέρες, σύντροφοι, κόρες, σε πολλαπλούς απαιτητικούς ρόλους ανταποκρίνονται με αξιοθαύμαστη δοτικότητα και ανιδιοτέλεια…..τους αξίζει ο σεβασμός μας !!!

 

πηγή

9. Ο μονόλογος μιας ταλαιπωρημένης

Δεν μπορώ σου λέω, δεν μπορώ!! Πεινάω παιδί μου με αυτή τη δίαιτα! Και όχι πες μου τώρα στο Θεό σου, γιατί πρέπει να το περνάω όλο αυτό το βασανιστήριο; Γιατί;

Για να γίνω συλφίς θα μου πεις και θα σου απαντήσω, πάλι με ένα «γιατί»!

Σώνει και ντε πρέπει όλες να έχουμε διαστάσεις μοντέλου, κάτασπρα δόντια, μεταξένια μακριά μαλλιά με μπούκλες ή και χωρίς, κατά προτίμηση ξανθά ή έστω με ξανθιές ανταύγειες, άψογο μανικιούρ και γόβα στιλέτο κι ας πονάνε τα πόδια στο πρώτο πεντάλεπτο.

Όχι, πες μου είναι ζωή αυτή; Να τρέχω κάθε λίγο σε μαγαζιά, κομμωτήρια και νυχάδικα για να είμαι «ωραία»; Άσε τα περιοδικά που πρέπει να ξεφυλλίζω για να δω τις επιταγές της μοδός, να μην είμαι πασέ!!

Και να τρέμει το φυλλοκάρδι μου κάθε τρίμηνο, αν στένεψαν τα παντελόνια της επόμενης σεζόν, αν μίκρυναν οι γιακάδες, ποιο χρώμα επικρατεί στις τσάντες, ανάλογα με ποιο πλευρό ξύπνησε ο κάθε απαστράπτων διεθνούς φήμης σχεδιαστής, που θέλει να μας ντύσει, γδύνοντας το πορτοφόλι μας, που δεν είναι και στα καλύτερά του.

Βαρέθηκα, σου λέω, βαρέθηκα!! Και να δεις που μαζί με μένα πρέπει να βαρέθηκαν ακόμα και οι μόδιστροι που έβγαλαν αυτή τη μόδα με τις πιτζάμες τις μεταξωτές (λέμε τώρα) που τις φοράς, κοτσάρεις από κάτω ένα ζευγάρι μπότες, από πάνω ένα πουλόβερ και πετιέσαι έξω σαν τη ξενυχτισμένη που δεν πρόλαβε να αλλάξει.

Δεν πάει άλλο! Δεν είμαι εγώ για τέτοια! Εμένα μου αρέσει το φαγητό με ή χωρίς παρέα, μέσα στο σπίτι, έξω στο δρόμο, μ’ αρέσουν τα γλυκά, τα άνετα ρούχα, το κολλάν μου (κι ας μην είναι της μόδας βρε αδερφέ), τα ριχτά μπλουζάκια κι ας με δείχνουν άλλη τόση! Μ’ αρέσει η ζωή, όχι να βασανίζομαι γιατί δεν μοιάζω στην τάδε σταρ ή στη δείνα μοντέλα! Ούτε να προσπαθώ μάταια να τους μοιάσω, λες και θα κερδίσω κανένα έπαθλο.

Αφού να σκεφτείς, μου πέρασε από το μυαλό πως ακόμα και οι αθλητές θα με λυπόντουσαν αν έβλεπαν το δράμα μου, αλήθεια! Τέτοιο στρατιωτικής πειθαρχίας πρόγραμμα λίγοι έχουν. Ξέρεις τι είναι αντί να ανταλλάσσεις συνταγές με τις φίλες σου, να ανταλλάσσεις αποτυχημένες δίαιτες; Ξέρεις τι είναι να πρέπει να βάλεις στην άκρη το αγαπημένο σου παλτό, που το χρυσοπλήρωσες κιόλας, γιατί έφυγε απ’ τη μόδα;

Κι ενώ έχεις περάσει τη μισή σου ζωή στον αγώνα της ομορφιάς, να βλέπεις τη δίμετρη κουκλάρα δίπλα σου στο κομμωτήριο, να κλαίει γοερά γιατί της έκοψαν μισό πόντο παραπάνω τα μαλλιά! Ας ήμουν σαν και σένα μανούλα μου κι ας με κούρευαν γουλί!!

Τι τα θες! Αγωνιζόμαστε για να αγγίξουμε το όνειρο κι αυτό σαν όνειρο που είναι, μας ξεπερνάει.

Και ξυπνάς ένα πρωί με το πόδι της χήνας στο μάτι, διπλοσάγονο και πλαδαρή κοιλιά για να καταλάβεις πόσο μάταια ήταν όλα τούτα τα μαρτύρια. Αλλά, άντε να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Κι όχι τίποτα, αλλά συνειδητοποιείς πως όλα τα έκανες για να αρέσεις, ενώ πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που δεν τους θα αρέσεις…

Φαύλος ο κύκλος της ομορφιάς και ακόμα πιο φαύλος αυτός της επίπλαστης αυτοπεποίθησης…

πηγή

10. Η βάφτιση

Μια φωτογραφία ασπρόμαυρη κολλημένη πάνω σε καφέ κιτρινισμένο χαρτόνι , τσακισμένο στις πάνω γωνίες . Η φωτογραφία μιας βάφτισης έναν αιώνα πριν ,  φυλαγμένη προσεκτικά για να  κερδίσει  το προσδόκιμο της αθανασίας .     

Όλη η οικογένεια παρούσα , ανάδοχοι , συγγενείς και γειτόνοι  . Στο κέντρο ο ανάδοχος με το νεοφώτιστο κοριτσάκι στην αγκαλιά του  . Δεν ήταν καλορίζικο το κακόμοιρο , πέθανε λίγα χρόνια μετα από τέτανο , κάποια στιγμή αργότερα  πρόσθεσαν ένα σταυρό πάνω του . Δίπλα του  καθιστή η μάνα της οικογένειας . Η μητρότητα της έκανε τα μάτια των παιδιών της  ολούθε μέσα στη φωτογραφία να ζωντανεύουν . Δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ τις αξίες της , έβρισκε  και μοίραζε  την ευτυχία μέσα στη ίδια την οικογένεια της , δεν επέβαλλε  την γνώμη της σε παιδιά , εγγόνια και δισέγγονα   ήταν η   ήρεμη δύναμη  που  οδηγούσε πάντα στο σωστό .  

Ο πατέρας πίσω όρθιος , αγκαλιά με το προτελευταίο βλαστάρι του, τον τρίτο γιο το λεπτεπίλεπτο .   Καλός οικογενειάρχης , πήρε πολλά και δύσκολα  μαθήματα στη ζωή του , δεν τα παράτησε ποτέ ,  δεν τον άκουσαν να κριτικάρει ούτε μια φορά . Σαν μεγάλωναν οι θυγατέρες και οι γιοι του , είχε  μια φράση  πάντα να πει « εχω πράγμα καλό και δεν παρακαλώ »  . Αξιώθηκε να δει νιφάδες και γαμπρούς εγγόνια και δισέγγονο . Απέκτησε φίλους  αδελφικούς , ήταν ένας καλός άνθρωπος .      

Μπροστά από τον ανάδοχο η πρωτοκόρη ,η σοφή ,  η ξεχωριστή , ντυμένη με φόρεμα γιορτινό και φιόγκο στο κεφάλι . Λάτρευε τα γράμματα , χρειάστηκε όμως να μάθει την τέχνη του ραψίματος για να βοηθήσει την οικογένεια  .   Αυθεντική ,ελεύθερη  αρχοντική ,ένα κορίτσι διαφορετικό από εκείνα της γενιάς της  . Τρίτο  κορίτσι στα αριστερά της η δεύτερη αδελφή , η κοινωνική . Αυτή  είχε το χάρισμα της επικοινωνίας με τους γύρω της , ακόμη και στα δύσκολα μοιραζόταν την αγκαλιά και το χάδι της  με όποιον το είχε ανάγκη και της το ζητούσε .

Διαγώνια μπροστά από την μάνα , με το γόνατο διπλωμένο ο μεγάλος γιος , ο ρομαντικός . Αγαπούσε βαθιά τους ανθρώπους . Ήξερε να  ακούει προσεκτικά  , να  « κρατά το χέρι »  και να βοηθάει να βρίσκει ο συνοδοιπόρος του το εσωτερικό του  χαμόγελο . Στην πιο δεξιά άκρη της σειράς ο δεύτερος γιος , ο ευφυής  « βλαχος» . Τον έλεγαν έτσι τα αδέλφια του γιατί  ήταν  ξεκάθαρος  δίχως περιττά λόγια . Έντιμος εργατικός διέπρεψε με όλα όσα καταπιάστηκε .    

Όλοι τούτοι σε αυτήν την οικογένεια , είχαν το κουράγιο να είναι ο εαυτός τους , δίχως τα φανταχτερά περιτυλίγματα που συνηθίζουμε να φοράμε σήμερα . Αγάπησαν και σεβάστηκαν  αβίαστα τον εαυτό τους και μετα αγάπησαν άδολα  και τους γύρω τους ,  στο σκοτάδι και το φως  ,στη λύπη και την χαρά .  

Μια Άνοιξη , έναν αιώνα πριν  …………………..

πηγή
 

11. Σε όσους ξέχασαν να είναι παιδιά

Όσα πρέπει να ξέρουν οι άνθρωποι τα μαθαίνουν όσο είναι παιδιά. Το μοίρασμα, την ευγένεια, την καλοσύνη, την αγάπη.

Την αξία της φροντίδας, της αγκαλιάς.

Την ουσία της διασκέδασης, της απόλαυσης, την αλήθεια του πραγματικά αβίαστου γέλιου.

Και όλα αυτά γίνονται, εφόδια για μια ζωή, σωστή και ανθρώπινη.

Και φυσικά τα παιδιά, βρίσκουν ωραία μαθήματα ζωής και στα παραμύθια!

Πως δεν υπάρχουν για παράδειγμα τέρατα και πεντάμορφες.

Υπάρχουν άνθρωποι.

Και ο κάθε άνθρωπος, αγαπιέται για την καρδιά και όχι για την εξωτερική του εμφάνιση!

Άλλωστε τα πραγματικά τέρατα που θα συναντήσουν, δε θα δείχνουν άσχημα. Θα κρύβουν την ασχήμια τους καλά. 

Άλλο ένα μάθημα είναι να μάθουν να κρατάνε και τα μάτια τους ανοιχτά, όχι μόνο την καρδιά! Γιατί, υπάρχουν κακοί άνθρωποι, που μπορεί να του δώσουν δηλητηριασμένα μήλα ή να μαγέψουν βελόνες, για να τους κλέψουν την ομορφιά της ψυχής τους.

Μα όλα αυτά δοσμένα με προσοχή! Να μην τρομάξει η παιδική ψυχή, να μην εγκλωβιστεί στον φόβο.

Γιατί στα μονοπάτια της ζωής, τα παιδιά πρέπει να 'ναι ελεύθερα να γίνουν οι άνθρωποι που θέλουν. 

Και φυσικά, δεν πρέπει να κλείνονται σε πύργους ψηλούς, χτισμένους από τις προσδοκίες και τα απωθημένα των γονιών τους.

Ούτε όμως να εγκαταλείπονται στην τύχη τους. Είναι ωραίο να ξέρουν πως οι γονείς είναι δίπλα τους, μα όχι μπροστά τους. Δεν θα τους δείξουν δηλαδή τον δρόμο, θα τους βοηθήσει η καρδιά και η ζωή σε αυτό.

Αλλά θα είναι  δίπλα τους, συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες, για να τους βοηθήσουν αν πέσουν και δεν μπορούν να σηκωθούν.

Και έτσι με αυτή την ανιδιοτέλεια και την ελευθερία της αγάπης, τα παιδιά μαθαίνουν να σκέφτονται σωστά.

Με συμπόνια, με ανθρωπιά και καθαρό νου.

Χωρίς αρνητικότητα, ρατσισμό και διακρίσεις.

Και μαθαίνουν να αγαπούν και να προστατεύουν τη ζωή, ώστε κανένας κακός λύκος με ένα "φου" να μην την γκρεμίσει.

Τέλος, μέσα από τα παραμύθια, τα παιδιά μπορούν να μάθουν, πως οι καθρέφτες από γυαλί, μετράνε λίγο. Ο καθρέφτης της ζωής μετράει.

Αυτός πρέπει να μας δείχνει όμορφους. Και η ομορφιά αυτή, κερδίζεται με πράξεις δεν είναι κληρονομική. 

Θέλει ψυχή και ανοιχτή καρδιά. Θέλει μαγκιά.

Ένας καλός άνθρωπος, είναι ωραίος. Είναι πολύτιμος. Είναι αγαπητός.

Και έτσι το παιδί όταν μεγαλώσει δε θα χρειάζεται απαντήσεις από κανέναν καθρέφτη για το ποια είναι η πιο όμορφη ψυχή. Θα έχει αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση. Χωρίς ματαιοδοξία και εγωισμό.

Γιατί θα ξέρει βαθιά μέσα του πως : Αυτοπεποίθηση δεν είναι το αρέσω. Αυτοπεποίθηση είναι το "δεν πειράζει και αν δεν αρέσω".

Τελικά ναι, όσα πρέπει να ξέρουν οι άνθρωποι τα μαθαίνουν όσο είναι παιδιά.

Μα φαίνεται μεγαλώνοντας ξεχνάμε τα πρώτα μας μαθήματα.

 

Αφιερωμένο, στις τοσοδούλες ψυχές της ζωής που περνούν πολλά για να βρουν την ευτυχία τους και τα μολυβένια στρατιωτάκια που δεν βρήκαν ευτυχισμένο τέλος. Στα κοριτσάκια που χρειάζονται σπίρτα για να ζεσταθούν και να ονειρευτούν, σε όσους με θάρρος αντιμετωπίζουν τους δράκους και τις μάγισσες της ζωής τους. Σε όσους ξέχασαν να είναι παιδιά!

 

 

Eπιστροφή στην πρώτη σελίδα για ψηφοφορία : εδώ