Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

''Παίζοντας με τις λέξεις''- Συμμετοχή!

πηγή



Και ο Θεός είπε....


Και κοιτώντας την πύρινη μάζα ανάμεσα σε ξερά κομμάτια τέφρας, είχα την μεγάλη έμπνευση της δημιουργίας. Και είπα αρχικά... '' γαία πυρί μιχθήτω...'' και η γη με τη φωτιά αναμείχθηκαν. Και χώρισα την φωτιά και την έστειλα στον πυρήνα και τη σκέπασα με γη και πέτρα. Και φύτεψα σπόρο και σκέπασα με νερό. Και έγινε βλάστηση που σκέπασε τη γη. Κι έβαλα τις τελικές πινελιές υψώνοντας τη γη κατά τόπους, γεμίζοντας με νερό τα βαθιά κενά. Και φτιάχτηκε η στεριά και η θάλασσα. Από την τόση ομορφιά, δάκρυσα. Και τα δάκρυα έγιναν λίμνες και ποτάμια. Ω! τι πηγές ευφορίας!
Και είπα ... τέτοιος παράδεισος χρειάζεται ζωή! Και γέμισα πλάσματα χιλιάδες γη και ουρανό, νερό και στεριά. Μα κάτι έλειπε! Και σκέφτηκα πως χρειάζομαι και ένα ομοίωμα μου. Με νόηση! Με κρίση! Να τα απολαύσει, να τα συντηρήσει, να τα αξιοποιήσει. Και έφτιαξα τον άνθρωπο και έβαλα στα χέρια του ενέχυρο την τύχη της δημιουργίας μου. Μιας δημιουργίας που αποτελούσε από μόνη της οδοδείχτη για την πορεία του έργου του και της δουλειάς του.
Και σαν τελείωσα, απόκαμα και έγειρα να ξαποστάσω.
Εκατομμύρια ανατολές έκτοτε και εκατομμύρια δύσεις.
Και γύρισα τώρα να δω και να θαυμάσω. Κι απόμεινα σιωπηλός κι απελπισμένος!
Το δημιούργημα που εμπιστεύτηκα πιότερο απ' όλα, αυτό που θεώρησα ομοίωμα μου με νόηση και κρίση, αυτό με απέλπισε πιο πολύ!
Χρησιμοποίησε την νόηση και την έφτασε σε ψηλά επίπεδα, μα συγχρόνως μεγάλωσε η αλαζονεία του και η καυχησιά του!
Εξελίχθηκε, εκπολιτίστηκε μα μαύρη ομίχλη σκέπασε την καρδιά και το μυαλό του. Η ψυχή του εκφυλίστηκε και το αίμα νοθεύτηκε από απληστία, κακία και ψέμα.
Η νόηση και η κρίση του χρησίμευσε όχι για τον σκοπό που πλάστηκε μα για την καταστροφή των πάντων μαζί και του εαυτού του.
Κούρσεψε τα αγαθά που του δώρισα, λεηλάτησε και κατέστρεψε τις φυσικές ομορφιές, μόλυνε τον αέρα και το νερό, οδήγησε στον αφανισμό γενιές ολόκληρες πλασμάτων ανήμπορων να αντισταθούν στην αδηφάγα μανία του. Και στην διάρκεια όλων αυτών, άρχισε να αφανίζει και το ίδιο το είδος του χωρίς διάκριση, χωρίς αισθήματα. Γέμισε την πλάση με τα σύμβολα της αλαζονείας του. Κτίσματα απόδειξη της κυριαρχίας του. Και έγραψε σελίδες ολόκληρες ιστορίας που δείχνουν τα συνθήματα και τους στόχους του.
Του έστειλα σημάδια πάμπολλες φορές. Μα αδιαφόρησε!
Κι η απάντηση του ίδια. Όλα τα καίμε, όλα τα απομυζούμε, όλα τα καταστρέφουμε, όλα τα καταπατάμε. Είμαστε οι ηγέτες του σύμπαντος. Εμείς ρυθμίζουμε τις τύχες όλων. Εμείς είμαστε οι απόλυτοι άρχοντες.
Και τα θέλω τους παραγκωνίζουν όλο και περισσότερο τα πρέπει αυτού του κόσμου.
Άνθρωπε χλευαστή των πάντων, πλεονέκτη και τυχοδιώκτη, χαίρεσαι με την πρόσκαιρη επικράτηση σου, χτισμένη πάνω σε θεμέλια που έκανες σαθρά με την αδιαφορία σου! Δρόμος χωρίς αξιοπρέπεια, αρχές και ιδανικά,είναι δρόμος εύκολος μα χωρίς επιστροφή!
Άνθρωπε αλαζόνα σου γυρίζω την πλάτη, σε περιφρονώ και το μόνο που σου λέω είναι πάλι...
''γαία πυρί μιχθήτω'' μα με την έννοια που εσύ του έδωσες! '' Ας γίνουν όλα στάχτη''



                                 
              

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις'' της Μemaria του mytripsonblog . Ευχαριστώ για την φιλοξενία και για το κίνητρο της δημιουργίας.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

Επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα!

Επικίνδυνα τα καιρικά φαινόμενα σήμερα, και ο άνεμος μετριέται σε πολλά μποφόρ!

Ακόμα μια φορά βλέπουμε την παντοδυναμία της Φύσης και το πόσο ανίσχυροι και μικροί είμαστε μπροστά της!

Η παρακάτω φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα στο Μαρούσι και μιλάει από μόνη της!







και μην ξεχνάμε το δρώμενο μας: που τρέχει ήδη!



επίσης τη ψηφοφορία στο  Παίζοντας με τις λέξεις της Μemaria

και τις Φθινοπωρινές ιστορίες της Μαρίας Νικολάου


Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018

Φωτο- συγγραφική Σκυτάλη #2 - Συμμετοχή!


πηγή

Τίτλος:  Πριν και μετά.....



Η Αζίζα ήταν ξαπλωμένη στο ζεστό της κρεβάτι. Δίπλα της ήταν η αγαπημένη της κούκλα και άκουσε την μητέρα της να την φωνάζει να σηκωθεί, για να ετοιμαστεί για την πολυπόθητη πρώτη της μέρα στο σχολείο. Είχαν αποφασίσει από το βράδυ το φορεματάκι που θα φορούσε και είχε ετοιμάσει και την κορδέλα για τα μαλάκια της. Περίμενε τόσο να πάει στο σχολείο! Ήταν ήδη στα έξι της χρόνια και το ότι θα μάθαινε γράμματα και θα έκανε καινούργιες φίλες που θα έπαιζε παιχνίδια μαζί τους, της έφερνε μια χαρούμενη προσμονή στην παιδική της ψυχούλα.
Πήρε το πρωινό της παρέα με την μαμά και τον μπαμπά της, χαιρέτησε το αγαπημένο της σκυλάκι και βγήκε στην αυλή. Προχωρώντας  κοίταξε ψηλά, χαμογελώντας με τα μεγάλα πουλιά που πετούσαν  στον ουρανό. Μα φτάνοντας μπροστά στο σχολείο, αντί μαθητές και δασκάλους, είδε στρατιώτες και τα θρανία γεμάτα όπλα. Κι όταν σήκωσε ξανά ψηλά τα μάτια, τα πουλιά είχαν γίνει αεροπλάνα και η πόλη της ένας σωρός από πέτρες.
Η Αζίζα ταραγμένη άνοιξε τα ματάκια της και κοίταξε με πόνο γύρω της. Δεν ήταν ξαπλωμένη στο ζεστό της κρεβάτι, ήταν ξαπλωμένη στο χώμα. Εδώ και δύο χρόνια εκείνη και η μητέρα της είχαν για σπίτι τους την σκηνή με αριθμό 61 ενός καταυλισμού αμάχων, που την μοιράζονταν με την Χαμπίμπα και την δική της μητέρα. Τους πατεράδες τους είχαν δύο χρόνια να τους δουν. Πολεμούσαν.    Άραγε θα  τους έβλεπαν ποτέ ξανά;
Μέσα σε μια στιγμή το μέλλον έκλεισε την πόρτα του για την Αζίζα, την Χαμπίμπα και εκατομμύρια  παιδιά. Μέσα σε μια στιγμή αποφάσεις ανθρώπων, στέρησαν την ελπίδα από τις παιδικές ψυχές, και τους δίδαξαν με τον χειρότερο τρόπο την σκληρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τους έκλεψαν το δικαίωμα στην ασφάλεια και τη χαρά, το δικαίωμα σε ένα σπίτι, το δικαίωμα της μάθησης, βυθίζοντας στην ανυπαρξία με τον πόλεμο,  το πνεύμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ακόμα και την ανάμνηση του φαγητού την μετέτρεψαν σε σκόνη και χώμα. Τα τρόφιμα εδώ και δύο χρόνια ήταν λίγα, και όταν τους μοίραζαν λίγο ρύζι και λίγες αραβικές πίτες,  η Αζίζα και η φίλη της φαντάζονταν πως έτρωγαν ‘’σις ταούκ’’ ,κατεβάζοντας με βουλιμία τις νόστιμες μπουκιές κοτόπουλου. Ή ακόμα πως ήταν γιορτή και μαζί με το λιγοστό τους  ρύζι,   έτρωγαν και αρνί ψημένο με υπέροχα μπαχαρικά.
Άραγε τι να έγινε ο σκύλος της; Να πεινούσε και αυτός; Να ζούσε; Να ήταν κοντά στον πατέρα της και να του ψιθύριζε πόσο τον αγαπούσε η Αζίζα και πόσο της έλειπε; Κάθε βράδυ κάθονταν αγκαλιά με τη μητέρα της και δεν χόρταινε να την ακούει να της διηγείται ιστορίες από τότε που ζούσαν όπως άλλοι άνθρωποι. Από τότε που είχαν ακόμα ελπίδα. Από τότε που τολμούσαν να ονειρευτούν και να κάνουν σχέδια.  Που πριν ακόμα πάει σχολείο αποφάσισε να γίνει γιατρός όταν μεγαλώσει.   Ήταν ζήτημα πλέον αν θα μπορούσε να μάθει ποτέ γράμματα.
Κι όταν στο τέλος ρωτούσε … ‘’γιατί μαμά γίνονται οι πόλεμοι; ‘’ Της απαντούσε πάντα ένας λυγμός της μητέρας της και μετά … σιωπή.



                                         

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην Σκυτάλη, και η ιστορία που εμπνεύστηκα από την φωτογραφία που επέλεξε για μένα η Katerina Verigka.

Κι αυτή είναι η εικόνα που διάλεξα για τον δεύτερο συμπαίχτη για να του παραδώσω την σκυτάλη και είναι η Μία! Μία μου καλή σου επιτυχία!






Την πορεία του δρώμενου μας μπορείτε να παρακολουθείτε 
εδώ: https://foto-syggrafikiskytali.blogspot.com/p/2.html






Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #2 Λήξις Συμμετοχών!



Οι δηλώσεις συμμετοχών τελείωσαν και οφείλω να αναφέρω τους συμπαίχτες και συναγωνιστές σκυταλοδρόμους,  με την σειρά που θα ''αγωνιστούν'' φυσικά.

1) Μαίρη  

2) ΜΙΑ  

3) Giannis Pit  

4) Anna flo   

5)Ανέσπερη  

6) Μemaria 

7) Christina Andromeda

8) Onirokosmos

9) Ρένα Χριστοδούλου

10) Fairelena

11)Μαρία Νικολάου

12) Airis

13) Μaria Kanellaki

14) Marina Tsardakli

15) Butterfly

16) Woman in blogs

17) Lysippe

18) Maniaspirit

19) Δελφινάκι

20) Σμαραγδάκι Ρούλα

21) Ελένη Φλογερά

22) Αννετά...κι

23) Κaterina Verigka

Αυτές είναι οι συμμετοχές μας θα συμπορεύομαι, θα σκουντάω, θα υπενθυμίζω, θα ενημερώνω .... ως γνωστόν, και θα ξεκινήσω κλασσικά πρώτη, καθόσον μόλις ακουστεί πυροβολισμός... βάζω τα πόδια στους ώμους. 

Κι αφού ξεκινώ πρώτη , η Katerina Verigka που δήλωσε τελευταία θα πρέπει να επιλέξει την εικόνα που θα αποτελέσει πηγή έμπνεσης για μένα χαχα

Καλή μας αρχή λοιπόν !!!!!!


Η πρώτη επιλογή έφτασε άμεσα από την Κατερίνα για μένα



Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018

Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #2! ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ!!



                                                     Μπήκε ο Σεπτέμβρης! Κι επιστρέψαμε φαντάζομαι στις βάσεις μας!
Όπως είχα υποσχεθεί, ξεκινάει η δεύτερη Σκυτάλη και από σήμερα μέχρι την άλλη Τετάρτη στις 8 μ.μ. περιμένω τις συμμετοχές σας!

Σε πολλούς οι όροι είναι γνωστοί, αλλά τους επαναλαμβάνω σύντομα για να τους ξαναθυμηθούν όσοι τους ξέχασαν, ή όσοι δεν τους γνωρίζουν.
Στο διάστημα της εβδομάδας που ορίζεται, δηλώνονται με σχόλιο σε αυτήν την ανάρτηση οι συμμετοχές. Και η σειρά την οποία θα έχουν οι δηλώσεις συμμετοχής, θα είναι και η σειρά που θα παίξει ο καθένας.
Ο τελευταίος θα διαλέξει μια εικόνα της αρεσκείας του για μένα που κάνω την αρχή.
Εγώ θα διαλέξω για τον δεύτερο, ο δεύτερος για τον τρίτο και έτσι θα πηγαίνει μέχρι να παίξει και ο τελευταίος.
Όριο 500 λέξεις. Τίτλος υποχρεωτικός. Ο κάθε παίχτης θα γράψει κάτι σχετικό με την εικόνα που του έχει διαλέξει ο συμπαίχτης του. Είτε πεζό, είτε ποίημα όλα είναι δεκτά.
Για την κάθε εικόνα θα αναγράφεται υποχρεωτικά και η πηγή της.
Διορία μια εβδομάδα ο καθένας.
Ο κάθε παίχτης πριν κάνει ανάρτηση θα μου στέλνει την εικόνα που έχει επιλέξει για τον επόμενο στο προσωπικό μου email.                 marypertax@gmail.com 
Όσοι θέλουν να φρεσκάρουν μνήμες υπάρχουν λεπτομέρειες της πρώτης σκυτάλης στο blog
 https://foto-syggrafikiskytali.blogspot.com/

Καιρός για δράση παιδιά! Με χαρά να ξαναδώ τους φίλους όλους!