Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2020

Το στίγμα της απώλειας!

 



Μια καρδερίνα πέταξε και κάθισε στο κλαδί του ψηλού δέντρου, και τιτιβίζοντας άρχισε να πηδάει από κλαδί σε κλαδί δίνοντας ζωντάνια στο φύλλωμα του.

Η Φαίη καθόταν ακίνητη στο παγκάκι του κήπου, κρατώντας λες ακόμα και την ανάσα της για να μη το τρομάξει. Ήταν από τις λίγες τυχαίες απολαύσεις που είχε που μοσχοβολούσαν ζωή!

Αυτό το παγκάκι φιλοξενούσε το σαρκίο της καθημερινά για ώρες. Και αναφέρομαι σε σαρκίο, γιατί η ψυχή της είχε πετρώσει χρόνια πριν, όταν η μοίρα της στέρησε το μοναδικό πράγμα που της έδινε σκοπό για να ζει, για να απολαμβάνει, για να αισθάνεται.

Εδώ και τρία χρόνια, κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα. Περίμενε να ανοίξουν οι πύλες του απέναντι πάρκου, για να πάει να καθίσει στο αγαπημένο της μέρος. Σ’ αυτό το παγκάκι, που ήταν συνδεδεμένο με σωρεία αναμνήσεων και διαφόρων γεγονότων της ζωής της.

Σ’ αυτό το παγκάκι, το χωμένο ανάμεσα σε ψηλά δέντρα και φουντωτούς καταπράσινους θάμνους, που πίσω τους ξεχώριζες τα αιχμηρά κάγκελα της όμορφης μάντρας του πάρκου, είχε δώσει το πρώτο της φιλί, είχε ακούσει το πρώτο σ’ αγαπώ, είχε πει ναι στο ξεκίνημα της καινούργιας ζωής, είχε αναγγείλει τον μελλοντικό ερχομό του παιδιού της στον αγαπημένο της, και το είχε συντροφέψει στις πρώτες του βόλτες με το καρότσι.

Επτά αγαπημένα χρόνια, γεμάτα από αυτές τις αναμνήσεις, κι από πανέμορφη καθημερινότητα, γεμάτη στοργή, αγάπη, τρυφερές αλλά και στιγμές με κέφι και χαρά.

Τι έγινε ξαφνικά; Πότε γύρισαν όλα ανάποδα; Ποιος έκλεισε την πόρτα της ζωής που τους φώτιζε με το φως της μέσα σε μια στιγμή, αφήνοντας τους στο πονεμένο σκοτάδι;

Ξαναφέρνει στο μυαλό της, την μαύρη εκείνη μέρα. Βγήκε από το σπίτι της με το καρότσι και κατέβηκε τα σκαλιά. Ξαφνικά πρόσεξε πως το τσαντάκι με το νερό, και τα απαραίτητα του  μωρού το άφησε στο τραπεζάκι του χολ. Έτρεξε πάνω πήρε το τσαντάκι και έκλεισε την πόρτα. Μα όταν κατέβηκε κάτω,… το καρότσι… άδειο… το μωρό πουθενά!

Αυτόματα κοίταξε την πόρτα του κήπου μα ήταν κλειστή. Άρα το μωρό δεν βγήκε έξω. Στέφανε… άρχισε να φωνάζει και να ψάχνει τριγύρω στον κήπο. Έπειτα άνοιξε την αυλόπορτα και κοίταξε στον δρόμο. Ο ελάχιστος κόσμος την κοιτούσε με φευγαλέα περιέργεια, αλλά κανείς δεν σταμάτησε.

Κόντεψε να πάθει ανακοπή! Άρχισε να φωνάζει το όνομα του γιου της δυνατά, πότε στριγγλίζοντας και πότε κλαίγοντας! Έπεσε στα γόνατα! Στη συνέχεια το μυαλό της πήγε στο τηλέφωνο. Πήρε τον άντρα της και με σβησμένη φωνή που ίσα ακουγόταν, του είπε:

‘’Χάθηκε το παιδί! Έλα γρήγορα!’’

Ο Μίλτος δεν άργησε να φανεί, αλαφιασμένος με μια τρομαγμένη έκφραση στο πρόσωπο του. Βρήκε τη γυναίκα του πεσμένη στα σκαλοπάτια του σπιτιού με χαμένη έκφραση στο πρόσωπο της, πότε να κλαίει και πότε να έχει εσωτερικούς σπασμούς.

Του είπε με τα χίλια ζόρια το τι έγινε. Ο Μίλτος πήρε αμέσως την αστυνομία.

Η αστυνομία δεν άργησε να φανεί. Διακριτικά αλλά τάχιστα άκουσαν τα γεγονότα και κράτησαν σημειώσεις για τα πάντα. Την ηλικία του, τα ρούχα που φορούσε, και στο τέλος   ζήτησαν φωτογραφία του μικρού πρόσφατη.

Ακολούθησαν φοβερές ημέρες αγωνίας. Η γειτονιά ανακρίθηκε επιμελώς.

Κάποιος μαγαζάτορας που έβγαζε εμπορεύματα έξω από το μαγαζί του, πρόσεξε μια γυναίκα με ένα μωρό αγκαλιά, αλλά δεν ήταν σε θέση να την περιγράψει με ακρίβεια.

Δεν την πρόσεξε καλά, και δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία. Κανείς άλλος όμως δεν είδε ούτε ύποπτο σταματημένο αυτοκίνητο, ούτε κάποια κίνηση που να του τραβήξει την προσοχή. Παντού τοίχος!

Σχηματίστηκε φάκελος της υπόθεσης, που όμως έμεινε στάσιμος και ανοικτός χωρίς να οδηγήσουν οι έρευνες πουθενά. Τα ίχνη του μικρού Στέφανου χάθηκαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Οι δράστες δεν βρέθηκαν, και το μόνο που θύμιζε την ύπαρξη του, ήταν οι φωτογραφίες του, τα παιχνίδια του και τα ρουχαλάκια του στο δωμάτιο με την κούνια του, και ο μαρτυρικός πόνος στις καρδιές των γονιών του.

Τον θύμιζαν ακόμα οι αναμνήσεις των πέντε χρόνων του και μετά… κενό! Σκοτάδι!

Η Φαίη και ο Μίλτος στην αρχή έκλαιγαν αγκαλιά, σιγά- σιγά όμως, ο καθένας χωνόταν σε διαφορετική γωνιά για να κλάψει. Ο Μίλτος εξακολουθούσε να πηγαίνει στο γραφείο του, να εκδικάζει υποθέσεις για να βρίσκουν το δίκιο τους οι πελάτες του, μόνο τον  εαυτό του δεν μπόρεσε να δώσει μάχη για να τον δικαιώσει. Είχε συνηθίσει πια τα βλέμματα τα γεμάτα συμπόνια των γύρω του, των συναδέλφων, των γνωστών, των φίλων και των συγγενών. Μυστηριωδώς το βλέμμα της γυναίκας του δεν άντεχε να αντικρίσει. Ίσως βαθιά μέσα του της έριχνε φταίξιμο. Μα όταν την κοιτούσε φευγαλέα, καταλάβαινε πως το ίδιο έκανε κι εκείνη για τον εαυτό της. Και σιγά σιγά το ερωτευμένο και ευτυχισμένο ζευγάρι έγινε μια σκιά αυτού που ήταν κάποτε.  

Ήξερε την Φαίη ένα χρόνο πριν τον γάμο τους. Και έξι χρόνια παντρεμένοι, ήταν αυτοκόλλητοι. Τα επόμενα τρία χρόνια αρκούσαν για να σβήσουν τα πάντα και να γίνουν απλοί συγκάτοικοι στον πόνο. Τους έδεναν μόνο αναμνήσεις, και μια ασθμαίνουσα ελπίδα. Ίσως να το είχαν διαλύσει, αν δεν φοβόνταν πως η διάλυση θα έκλεινε και αυτήν την μικρή χαραμάδα φωτός να βρουν το χαμένο παράδεισο τους.

Στο μεταξύ εκείνος το έριξε όλο και πιο πολύ στην εργασιοθεραπεία, και η Φαίη στις καθημερινές βόλτες στο πάρκο. Ευτυχώς είχαν πάρει μια κοπέλα που τους καθάριζε και τους μαγείρευε. Το μόνο δωμάτιο που δεν επιτρεπόταν να αγγίξει ήταν το δωμάτιο του μικρού Στέφανου.

Μια σκέψη ήταν κοινή και στους δύο. Το να πεθάνει το παιδί σου, επειδή είχε ένα ατύχημα, ή αρρώστια είναι  μεγάλος πόνος. Το να ξέρεις πως το παιδί σου βρίσκεται σε κάποιο σημείο αυτού του κόσμου αλλά δεν ξέρεις πού, πως αναπνέει κάπου μακριά σου και ίσως βασανίζεται, κι εσύ δεν μπορείς να τρέξεις κοντά του, να το φροντίσεις, να το περιθάλψεις, να το παρηγορήσεις, να το κανακέψεις, να το κάνεις να νιώσει ασφάλεια και θαλπωρή, σε τρελαίνει. Και με όλη τη δύναμη της ψυχής σου καταριέσαι αυτούς που δεν έχουν συνείδηση και ανθρωπιά, που σου στέρησαν χωρίς δεύτερη σκέψη τη ζωή, που πήραν ένα αθώο πλάσμα για άγνωστους σκοπούς, να σαπίσουν, να γνωρίσουν τα χειρότερα δεινά και την πιο βασανιστική τιμωρία που μπορεί να υπάρχει.

Και μετά ξεσπάς σε λυγμούς και σκέφτεσαι ‘’Θεέ μου θα το ξαναδώ άραγε; Να είναι καλά; Να το προσέχουν τουλάχιστον; Να ζει;’’

Η σημερινή μέρα είχε άπνοια. Σε δύο μήνες τελείωνε ο χρόνος αυτός, για να έρθει άλλος ένας αδιάφορος.

Αυτά σκεφτόταν η Φαίη και οι σκέψεις της ακολουθούσαν έναν αλλοπρόσαλλο ρυθμό. Από την ταχύτητα του λαγού στη βραδύτητα της χελώνας και έπειτα στη στασιμότητα του βάλτου.

Ξαφνικά αισθάνθηκε κάποιος να την παρατηρεί. Γύρισε το κεφάλι της και αντίκρισε ένα ζευγάρι παιδικά μάτια να την κοιτούν με φανερή παιδική περιέργεια.

Έμειναν να κοιτάζονται αρκετά λεπτά. Το αγόρι ήταν ντυμένο με φτωχά ρούχα που σίγουρα δεν ήταν δικά του μια και κρέμονταν άχαρα πάνω στο μικρόσωμο κορμί του. Ήταν επίσης φανερό πως ένα καλό πλύσιμο το χρειαζόταν. Πρέπει να ήταν γύρω στα έξι όπως το υπολόγιζε. Για πρώτη φορά κάτι από τον έξω κόσμο την άγγιξε και της προκάλεσε μια αντίδραση. Του έδειξε το παγκάκι δίπλα της καλώντας το να καθίσει.

Εκείνο μετά από ένα δισταγμό την πλησίασε και έκατσε δίπλα της.

-Πεινάς; Τον ρώτησε…

Κούνησε το κεφαλάκι του καταφατικά. Του έτεινε το χέρι της για να της δώσει το δικό του.

Έβαλε το χεράκι του στη χούφτα της και σηκώθηκαν μαζί.

-Πού είναι οι γονείς σου;

-Δεν έχω γονείς.

Τον πήρε και τον οδήγησε στο σπίτι. Του έπλυνε τα χέρια και το πρόσωπο και τον έβαλε να καθίσει στο τραπέζι, λέγοντας  στην κοπέλα να του βάλει να φάει ότι ήθελε. Έκατσε στη διπλανή καρέκλα και τον παρακολουθούσε να τρώει με λαιμαργία τα μακαρόνια με το κρέας που είχε μπροστά του.

Συγχρόνως έπινε και ένα ποτήρι γάλα. Είχε γερή όρεξη. Όταν τελικά χόρτασε την πείνα του, τον ρώτησε το όνομα του. Της είπε πως τον λένε Αλέξη και πως ήταν οκτώ ετών. Τον ρώτησε τι έκανε στο πάρκο, αλλά δεν της απάντησε.

Τον πήγε στο σαλόνι κι εκείνος βολεύτηκε στην πολυθρόνα. Σε λίγο είχε κουλουριαστεί και κοιμόταν. Τον σκέπασε με ένα κουβερτάκι, και κάθισε στον καναπέ παρατηρώντας τον.

Εκεί τους βρήκε ο Μίλτος όταν γύρισε. Την γυναίκα του στον καναπέ και ένα άγνωστο παιδί να κοιμάται στην πολυθρόνα του σαλονιού του.

-Τον βρήκα στο πάρκο. Θέλω να μάθω τα πάντα γι’ αυτόν. Τον λένε Αλέξη και είναι οκτώ χρονών χωρίς γονείς.

Ο άντρας της τα έχασε. Τόσο μεγάλη φράση είχε καιρό να ακούσει από το στόμα της γυναίκας του.

Πρέπει να του πάρω κάποιο ρούχο, πριν κλείσουν τα μαγαζιά. Αυτά που φοράει είναι ακατάλληλα και βρώμικα. Βγήκε από το σπίτι παίρνοντας μαζί της και το ένα παπούτσι του Αλέξη, και τώρα ήταν η σειρά του Μίλτου να παρατηρεί τον μικρό επισκέπτη τους.

Έπειτα από ώρα, γύρισε φορτωμένη σακούλες με ψώνια.

-Πώς ξέρουμε ποιος είναι; Αν τον ψάχνουν; Αν είναι από καμία συμμορία; Πρέπει να κάνουμε μια σχετική έρευνα να βρούμε τους δικούς του ή όποιον άλλον έχει.

Ο Αλέξης ξύπνησε και η Φαίη τον πήρε τρυφερά από το χέρι, και τον οδήγησε στο μπάνιο. Τον έπλυνε με περισσή φροντίδα, ενώ συγχρόνως του μιλούσε. Εκείνος με μια παράξενη εμπιστοσύνη αφέθηκε στα χέρια της, λες και η παιδική του διαίσθηση του έλεγε πόση ανάγκη είχε αυτή η γυναίκα να βγάλει από μέσα της την τρυφερότητα και φροντίδα που για καιρό δεν είχε αποδέκτη.

Τον σκούπισε, τον έντυσε με τα καινούργια ρούχα και τον άφησε να παίξει με κάποια παιχνίδια και να δει τηλεόραση.

Το βραδάκι όταν κάθισαν στο τραπέζι μπόρεσαν να μάθουν πως ο Αλέξης ήταν ένα παιδί που το έσκασε από μια οικογένεια που τον είχε πάρει σαν ανάδοχη από ορφανοτροφείο.

Έκτοτε κρυβόταν στο πάρκο, και κοιμόταν όταν το πάρκο κλείδωνε πάνω σε κάποιο παγκάκι. Κάποιες φορές έμενε νηστικό, και κάποιες άλλες ζήταγε ελεημοσύνη και εξοικονομούσε κάποιο κουλούρι για να κοροϊδέψει την πείνα του.

Κατέβασαν τα κάγκελα στο κρεβατάκι του Στέφανου, και το δωμάτιο απέκτησε μετά από καιρό, φιλοξενούμενο.

Την άλλη  μέρα ο Μίλτος επιδόθηκε στην έρευνα, με μια φωτογραφία που είχε τραβήξει με το κινητό του τον Αλέξη την ώρα που κοιμόταν. Πήγε στην αστυνομία, ερεύνησε κοντινά ορφανοτροφεία, επισκέφτηκε υπηρεσίες και με γνωριμίες που είχε, λάδωσε την αργή κρατική μηχανή για να μαζέψει πληροφορίες για τον μικρό.

Μέσα σε μια εβδομάδα είχε μάθει τα πάντα, ενώ είχε αρχίσει να αποκτά ζωή και ενδιαφέρον το σκοτεινό τους σπίτι από την παιδική παρουσία.

Οι γονείς του Αλέξη είχαν πεθάνει σε ατύχημα. Συγγενείς άλλοι δεν υπήρχαν συνεπώς η μοίρα του μικρού ήταν το ορφανοτροφείο. Από εκεί τον πήρε κάποια ανάδοχη οικογένεια, που όμως η συμπεριφορά τους όπως αποδείχθηκε δεν ήταν η ενδεδειγμένη.

Ο μικρός το έσκασε, και η οικογένεια το ανέφερε μόνο λίγο πριν τον επόμενο έλεγχο. Ο Μίλτος με την Φαίη άρχισαν χωρίς να το καλοσκεφτούν να κοιτάζονται ξανά στα μάτια, να ανταλλάσσουν σκέψεις μιας δανεικής καθημερινότητας, που όμως φανερά επιθυμούσαν να την κάνουν δική τους ξανά. Και ο  μικρός Αλέξης ξεδίπλωνε την παιδική του αθωότητα, τόσο απλά και τόσο αγνά, που έμοιαζε λες και ζούσε από πάντα μαζί τους.

Κατόρθωσαν να γίνουν η επόμενη ανάδοχη οικογένεια που θα τον κρατούσε προσωρινά, μέχρι να εγκριθεί ή να απορριφθεί η αίτηση τους για νόμιμη υιοθεσία. Κι εκείνος όταν ρωτήθηκε απάντησε αυθόρμητα πως ένιωθε όμορφα με τον Μίλτο και τη Φαίη και πως δεν ήθελε να φύγει από εκεί.

Οι μέρες ακολουθούσαν η μία την άλλη. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και αποφάσισαν να στολίσουν και το σπίτι για χάρη του μικρού Αλέξη. Μέχρι δάσκαλο κανόνισαν για να μπορέσει να καλύψει τα κενά και να φροντίσει να φτάσει σχετικά τα άλλα συνομήλικα παιδιά. Ωστόσο δεν τον άφηναν πουθενά μόνο του, κι ενώ στην αρχή δεν απαντούσαν στις χιλιάδες παιδικές ερωτήσεις του, σε ποιον ανήκαν τα παιχνίδια και το δωμάτιο του, ή ποιο ήταν το παιδί στην φωτογραφία, σταδιακά έμαθε την ιστορία του μικρού Στέφανου, που πλέον του έμοιαζε λες και ήταν ο αδελφός του ο χαμένος. Οι δύο γονείς ήταν αχώριστοι με τον μικρό Αλέξη, και πλησίαζαν όλο και πιο πολύ ο ένας τον άλλον.

Τις ημέρες των γιορτών, βγήκαν και οι τρεις για ψώνια, επισκέφθηκαν συγγενείς, μοίρασαν γλυκά και δώρα, και βοήθησαν άτομα που είχαν ανάγκη. Την Παραμονή αποφάσισαν να πάνε εκκλησία. Κι εκεί κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, με ενωμένα χέρια, συνειδητοποίησαν το δώρο του Θεού, την απάντηση στις εκκλήσεις τους, έστειλαν την αγάπη τους και τις προσευχές τους στο χαμένο Στέφανο και έσφιξαν στις χούφτες τους το χεράκι του Αλέξη. Η αγάπη έχει πολλούς τρόπους έκφρασης. Και η σωτηρία κρύβεται σε κάθε γωνιά, αρκεί να είσαι ανοικτός να τη δεις και να μη της κλείσεις την πόρτα.

 

 

 


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6,  που διεξάγεται με επιτυχία από... εμένα, ε... ευχαριστώ πολύ που μου δίνω την ευκαιρία να δημιουργήσω, ευχαριστώ τους άλλους που με ανέχονται!



Παραδίδω τη σκυτάλη στη Μαρία Πλατάκη με επιλεγμένη λέξη ΑΠΛΟΤΗΤΑ, και εικόνα
από το loretablogspot.com





ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑ!!




Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2020

Το Xmas- δέντρο των Bloggers!


 

Το υπέροχο Δέντρο μας που εμπνεύστηκε η Μαρίνα ''Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή'', ένα δρώμενο που χάρισε χαρά σε 26 bloggers οι οποίοι διαλέξαμε τα στολίδια του, και η Μαρίνα μας το στόλισε για όλους μας! Ευχαριστούμε τη Μαρίνα, και μοιράζουμε τις καλύτερες ευχές παντού!



ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ BLOGOΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!!!

ΥΓΕΙΑ!!!

ΑΓΑΠΗ!!!

ΧΑΡΑ!!!

ΕΥΗΜΕΡΙΑ!!!





ΩΔΗ - To Xmas Δέντρο των Bloggers!

ΑΝΕΣΠΕΡΗ (φιλοξενία)

Το γράμμα μου είναι το "ω"

Η λέξη που επιλέγω είναι “ωδή”.





Ωδή στη χαρά!



Χρωστάω στον εαυτό μου και σε ΄σένα,
μια προσμονή υποταγμένη στην υπομονή,

και μιαν ελπίδα άσβεστη χρωστάω.


Χρωστάω στο θαύμα της ζωής,
τον ταπεινό μου σεβασμό και τον αστείρευτο ενθουσιασμό μου,

και μιαν ωδή χαράς, χρωστάω.


(Σημ. Φέτος δεν στόλισα Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Σκέφτηκα πως, ως ελάχιστο φόρο τιμής για όσους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για τη ζωή, αυτό όφειλα να κάνω. Δίχως χειροκροτήματα, φανφαράτες και τυμπανοκρουσίες, με το δικό μου τρόπο, τους ευγνωμονώ κι από καρδιάς τους λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ!!!
Κρέμασα ωστόσο ένα μικρούλι-τοσοδούλι "στολιδάκι" στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Μαρίνας μας που ξεχειλίζει από αισιοδοξία, το μοιράστηκε και το έκανε Χριστουγεννιάτικό δέντρο όλων μας!!!





Το "Ode To Joy" του Beethoven, πιστεύω, πως ταιριάζει στις γιορτινές αυτές ημέρες κι ας μοιάζουν ζοφερές κι όχι χαρμόσυνες.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και, του χρόνου ΜΑΖΙ και πάλι!!!



Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2020

ΓΑΛΗΝΗ - Το Xmas Δέντρο των Bloggers

 Το γράμμα μου είναι το Γ ! Η λέξη που επέλεξα είναι ΓΑΛΗΝΗ!!





Σκληρή, αδυσώπητη με βιάση, περνά η ζωή απ' το παραθύρι

Κι εμείς σαν τα χρυσόψαρα στη γυάλα, ανασφαλείς θωρούμε να κυλάει.

Απλώνουμε το χέρι σε ικεσία, το κρύο γυαλί εμποδίζει την παλάμη

Κι αυτή μας προσπερνά μ’ αδιαφορία, χωρίς να δώσει λίγη σημασία.

Και η καρδιά αναπολεί παλιές ημέρες, του χθες που μοιάζει τόσο μακριά μας

Το βλέμμα σταματά κι αυτό θλιμμένο στο ημερολόγιο του τοίχου το φθαρμένο.

Πάψαμε πια τις ώρες να μετράμε. Ένα άλλο νόημα έχει πια για μας ο χρόνος

Πολλοί από μας θρηνούν αυτούς που φύγαν, χωρίς ένα αντίο κατευόδιο.

Παρέα μας οι ειδήσεις που μας λένε, και για όσους ποθούν  δικά μας κεκτημένα

Αλλά και γι’ άλλους που καημούς εξαργυρώνουν για τα πουγκιά τους τα καταραμένα.

Κι εμείς; Ρωτάω αγανακτισμένη. Μικρά αναλώσιμα γρανάζια;

Η ύπαρξη μας τάχα τι σημαίνει; Του σύμπαντος ασήμαντα ψεγάδια;

Απλή ζωή, γεμάτη από ηρεμία, επιθυμούσαν πάντα οι καρδιές μας

Μικρές χαρές γεμάτες με αγάπη, και κάποια στοιχειώδη ομοψυχία.

Νέα χρονιά λοιπόν για   αφουγκράσου, δεν είμαστε όλοι στο ίδιο το καλάθι

Μας λείπουν αγκαλιές αγαπημένες, και οι ελεύθεροι αέρηδες του Μπάτη.

Χαμόγελα από μάσκες πια κρυφτήκαν, γονείς αδέλφια κάθονται μακριά μας

Τα πρόσωπα απρόσωπα γινήκαν, πλεκτάνες έσβησαν το γέλιο απ’ τη καρδιά μας.

Γι’ αυτό και σήκωσε αμέσως τη γροθιά σου σπάσε το τζάμι κι ό,τι ήθελε προκύψει

Φέρε σε όλους μας αγάπη και ειρήνη κι αυτή την πολυπόθητη Γαλήνη!

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαρίνας ''Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή...''

που βρήκα μια υπέροχη ιδέα για εορτασμό ομαδικό με τον δικό μας τρόπο. Την ευχαριστώ πολύ 

για την δημιουργική αισιόδοξη νότα που μου χάρισε!



Εύχομαι σε όλους η νέα χρονιά να φέρει ασφάλεια, ηρεμία και χαρά και να ξορκίσει τους εφιάλτες της χρονιάς που φεύγει!


Ας ακούσουμε μαζί κι ένα αγαπημένο τραγούδι. ''Οι καμπάνες κτυπούν'' των ΟΝΕ

 


Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2020

Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6 - Ανέσπερη (φιλοξενία)

 








Στο ημίφως...





[...]



Αγαπητέ Γιάννη,

Πήρα ένα e-mail σου σήμερα. Δεν το διάβασα ακόμη και δεν πρόκειται να το διαβάσω άμεσα. Θέλω να έχω κάτι να προσμένω από εσένα με λαχτάρα.

Πολλές φορές είναι εκείνες που δεν καταλαβαίνω γιατί βασανίζω έτσι τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κρατάει μακριά σου. Ούτε ξέρω και για ποιον λόγο υπακούω σε ό,τι μου υπαγορεύει μία άγνωστη φωνή που, παραδόξως, μένει σιωπηλή.

Καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνεις.

Μαρία.



Υ.Γ. Χάρηκα πολύ που βρεθήκαμε χθες. Το σκέφτηκα αυτό που μου είπες και αποφάσισα πως είναι καλύτερα να αφήσουμε και πάλι στην τύχη την επόμενη συνάντησή μας. Τα οργανωμένα ραντεβού δεν μου ταιριάζουν. Με αποσυντονίζουν και με αγχώνουν.



[...]


Αγαπητέ, Γιάννη

Τυχαία μπήκα σήμερα στην ηλεκτρονική μου αλληλογραφία και ομολογώ πως η φωτογραφία που μου έστειλες ήταν μια έκπληξη για ΄μένα. Την κοιτάζω και νοερά ταξιδεύω πίσω στα χρόνια εκείνα της αθωότητας για να σε συναντήσω. Παίρνω τη θέση μου κι εγώ στο αμφιθέατρο της σχολής σου και σε παρακολουθώ να ερμηνεύεις σαν επαγγελματίας ηθοποιός το ρόλο που σου έδωσαν. Απίστευτο! Ο ρόλος αυτός σου ταιριάζει τόσο πολύ!

Σε κοιτάζω στο ημίφως του κεριού πάνω στη σκηνή και είναι σα να σε ακούω να διαβάζεις το ποίημα που έγραψες για την καλή σου. Ομολογώ πως μια γλυκιά μελαγχολία με τυλίγει κάνοντας διάφορες σκέψεις. Άραγε, πως θα κυλούσε η ζωή μας αν από τότε γνωριζόμασταν? Φαντάσου. Να ήμουν εγώ η συμπρωταγωνίστριά σου στο έργο και ό,τι διάβαζες να απευθυνότανε σε ΄μένα…!

Αναρωτιέμαι, θα αισθανόμασταν και τότε αυτό το αμοιβαίο, απροσδιόριστο και δυνατό συναίσθημα που νιώθουμε τώρα ο ένας για τον άλλον, ή θα κυνηγούσαμε τις χίμαιρες που η νεαρή ηλικία σε ωθεί να κυνηγήσεις? Το πιο πιθανό είναι να εστιάζαμε στο άγνωστο μέλλον μας και στις ανούσιες και ασήμαντες σχέσεις που καθοδηγούνται από την ανασφάλεια.

Προφανώς ποτέ μας δεν θα μάθουμε.

Κανείς ωστόσο δεν μας απαγορεύει να γράψουμε έστω και τώρα ένα σενάριο στα μέτρα μας. Αρκεί να το θέλουμε.

Αλλά αυτό που θέλουμε και οι δυο στ’ αλήθεια, είναι να το ζήσουμε αυτό που μας συμβαίνει ή να το προστατέψουμε καταπνίγοντάς το? Στην ώριμη ηλικία οι άνθρωποι σκέφτονται πιο βαθιά και στις επιλογές τους κυριαρχεί το μυαλό και όχι η καρδιά. Δεν λειτουργούν παρορμητικά όπως οι νέοι.

Σ’ ευχαριστώ για την υπέροχη αυτή φωτογραφία. Δεν καταλαβαίνω ωστόσο γιατί μου την έστειλες.

Σε πεθύμησα, Μαρία.



Υ.Γ. Χαίρομαι κάθε φορά που σε ακούω στο τηλέφωνο. Ξέρω πως είσαι καλά. Μου αρκεί.


[...]



Γλυκιά Μαρία, καλημέρα!

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ δεν ξέρω γιατί σου έστειλα τη φωτογραφία

Ίσως, για να σου υπενθυμίσω πως «υπάρχω»!

Κι εγώ σε πεθύμησα κι όλο βρίσκω δικαιολογίες «σπουδαίες και σημαντικές» (!) για να μη σε δω!!!!

Μια αγκαλιά ζεστή, Γιάννης



[...]



Αγαπημένε φίλε Γιάννη,

Προτεραιότητα στη ζωή μας έχουν τα «σημαντικά και τα σπουδαία» όπως τα αποκαλείς. Κι εσένα η ζωή σου είναι γεμάτη απ' αυτά κι ας έβαλες τις λέξεις σε εισαγωγικά.

Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς.

Αντίστοιχες δικαιολογίες βρίσκω κι εγώ, μη νομίζεις. Εστιάζω κι εγώ στα δικά μου «σημαντικά και σπουδαία» κάθε φορά που περνάς από την σκέψη μου. Πόσο διαφορετικά είναι τα «σημαντικά και τα σπουδαία» μας. Δύσκολο να συμβαδίσουν.

Ανατρέχω πίσω στο χρόνο και σκέφτομαι την γνωριμία μας. Αν την σκηνή την βλέπαμε σε κινηματογραφική ταινία θα λέγαμε πως στην πραγματική ζωή δεν συμβαίνουνε αυτά. Το σκέφτεσαι ποτέ?

Είμαστε δυο κόσμοι διαφορετικοί. Αντίθετοι κι ανόμοιοι. Δεν έχουμε τίποτα κοινό που να μπορεί να υποστηρίξει αυτήν την αναπάντεχη συνάντησή μας. Κι όμως οι δρόμοι της ζωής μας διασταυρώθηκαν και έκτοτε δεν χαθήκαμε. Δεν θα διακινδύνευα οτιδήποτε αν ήταν να χαθούμε. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την φιλία σου!

Δεν χρειάζομαι λοιπόν φωτογραφίες σου για να μου υπενθυμίζουνε την ύπαρξή σου.

Μαθαίνω τα νέα σου απ’ τους κοινούς μας φίλους. Μου λένε πως κι εσύ ρωτάς πολύ συχνά για ΄μένα.

Καλή συνέχεια στα σημαντικά και τα σπουδαία σου. Πέρασε η ώρα. Κατηφορίζω κι εγώ σε λίγο προς τα δικά μου τα «σημαντικά και τα σπουδαία».

Μια αγκαλιά ζεστή κι από μένα,

Μαρία.


[...]


Καλημέρα

Έχεις δίκαιο αγαπημένη μου Μαρία. Και στις δικές μας πόλεις γίνονται όμορφα δρώμενα αυτές τις ημέρες.

Μεγάλος χαμός αλλά και κάποια ποιότητα.

Ακόμη και εδώ όπου ζω, μια καλή-φωνή παρέα βγαίνει τα βράδια και άδει χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Στη σιγαλιά της νύχτας του χωριού όπου επέλεξα να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, ακούγεται θεϊκό.

Ίσως αυτό είναι το θαύμα των Χριστουγέννων τελικά

Βγάζει κάτι καλό από τους ανθρώπους. Βγάζει κάτι ανθρώπινο που τον υπόλοιπο χρόνο εξαφανίζεται μέσα στον αγώνα και την αγωνία της επιβίωσης.

Από τα λίγα που μου γράφεις στο e-mail σου, είχες κι εσύ συμμετοχή στην προετοιμασία αυτής της εκδήλωσης. Κρίμα που ο έντονος βήχας που έχεις δεν σου επιτρέπει να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου.

Εσείς οι υγιείς άνθρωποι, έχετε το πολυτιμότερο αγαθό.

Προστάτευσέ το όσο μπορείς λοιπόν. Σε παρακαλώ.

Εγώ θα είμαι εδώ για ΄σένα όποτε κι αν με χρειαστείς.

Θα έρθει ο φίλος μου ο Γιώργος για μερικές ημέρες.

Σαν δύο γέροι βαρετοί, γκρινιάρηδες. Όπως αυτοί του muppet show, που λες όταν θέλεις να με πειράξεις.

Όμως δύο σοφοί. Με πολύ γνώση και εμπειρίες στα πενήντα οκτώ καλοκαίρια που μετράμε. Πολύ αξιοπρεπείς κατά τα άλλα. Το ξέρεις.

Θα μιλήσουμε για θέματα που μας ενδιαφέρουν. Για το Δαρβίνο, το Λούθηρο, τον Καλβίνο.

Θα μιλήσουμε και για τα τρέχοντα θέματα. Το πολιτισμό. Που πάνε οι εικαστικές τέχνες στην εποχή μας

Ποιες οι νέες τάσεις και οι νέες εκθέσεις.

Θα μιλήσουμε και για το θέμα των ημερών.

«Καί ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο …»

Βλέπεις, στον 21ο αιώνα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν και σ’ αυτά τα περιττά

Το τραπέζι μας απέριττα λιτό.

Φωτάκια, στολίδια, μπιχλιμπίδια δεν υπάρχουν.

Βόλτα στη θάλασσα.

Κανένα καφέ στο καφενείο.

Λίγο τάβλι.

…………..

Να περάσεις καλά, όμορφή μου Μαρία.

Να είναι οι ημέρες των Χριστουγέννων ήρεμες και εμπεριστατωμένες.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ

Αυτό και μόνο αρκεί και τα λέει όλα

Σε φιλώ γλυκά

Γιάννης.»


[...]



Αγαπημένε μου φίλε, Γιάννη

Ναι. Είχα κι εγώ ενεργό συμμετοχή στην Χριστουγεννιάτικη αυτή εκδήλωση της πόλης μου.

Αλλά... Αυτός ο ακατάπαυστος βήχας με έχει εξαντλήσει.

Εγώ εδώ, όπως κάθε χρόνο. Με την καλύτερη παρέα. Το βιβλίο μου. Μακριά ακόμη και από τα παιδιά.

Λένε πως είναι άσχημο να περνάς τέτοιες ημέρες μόνος, μα εγώ δεν συμφωνώ. Φέτος, λόγω υγείας, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να αρνηθώ τα καλέσματα σε σπίτια φίλων μου για ρεβεγιόν. Μέχρι και στα παιδιά επικαλέστηκα το θέμα της υγείας και δεν επέμειναν. Με άφησαν στην ησυχία μου.

Θα περάσουν μου είπαν και κάποιοι φίλοι να με δούνε γιατί δεν θέλουν να με σκέφτονται μόνη μου. Όσο οι άνθρωποι θεωρούν πως η λέξη «μοναξιά» είναι συνώνυμη της λέξης «μοναχικότητα», τόσο θα με λυπούνται. Κι εγώ κρυφά θα τους συμπονώ δίχως ποτέ να τους αποκαλύπτω την ευδαιμονία που αισθάνομαι τις ώρες της μοναχικότητάς μου. Άλλωστε, τι θα μπορούσα να τους πω και να το καταλάβουν?

Εσείς οι δυο βαρετοί σοφοί γκρινιάρηδες «γέροι», με το λιτό κι απέριττο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι σας, συζητήστε για τον Λούθηρο που γλίτωσε εμάς τους φτωχούς στο πνεύμα από τα συχωροχάρτια και λύστε του πολιτισμού και των τεχνών της εποχής μας όλα τα άλυτα προβλήματα.

Όσο γι' αυτό που λες, πως στον 21ο αιώνα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σ’ αυτά τα περιττά, είναι αυτό που μου δίνει κουράγιο. Είναι η φλογίτσα της αισιοδοξίας που δεν σταματάει να φωτίζει το σκοτάδι της μοναχικότητας που επιλέγω.

Σε αντίθεση με το δικό σου σπίτι, το δικό μου είναι γεμάτο από στολίδια, λαμπιόνια, κεριά. Βλέπεις εγώ επιλέγω το χρώμα και φως στη ζωή μου. Ίσως σε αντιστάθμισμα της εσωτερικής μουντάδας που δημιουργείται από τους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε. Χρωματίζω και φωτίζω τις προσωπικές μου γωνιές μιας και είμαι πολύ μικρή και αδύναμη να αλλάξω τα σκοτάδια των καιρών και τα ανάποδα του κόσμου.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, αγαπημένε φίλε!!!

Αυτό και μόνο αρκεί και τα λέει όλα...

Μαρία.


[...]


Αγαπημένε φίλε, Γιάννη

Αυτό που μου είπες χθες την ώρα που γευματίζαμε, απασχόλησε την σκέψη μου για το υπόλοιπο της μέρας. Χρησιμοποίησες τις ίδιες ακριβώς λέξεις που έχω κι εγώ ορίσει ως βάση για μια ουσιαστική σχέση δύο ανθρώπων. Αλληλοσεβασμός, αλληλοθαυμασμός και αλληλοεκτίμηση. Αυτά είναι τα κυρίαρχα στοιχεία για την συνύπαρξη δυο ανθρώπων που θα καταφέρουν να χτίσουν μια κοινή και ουσιαστική ζωή κάτω από οποιεσδήποτε αντίξοες συνθήκες. Όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται στην πορεία και διαμορφώνονται ανάλογα με τα δικά τους μέτρα.

Συμφωνώ πως ανάμεσά μας υπήρξε από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας αλληλοθαυμασμός. Καθρεπτιζότανε στα μάτια του ενός για τον άλλον. Όσο δε περισσότερο γνωριζόμαστε, τόσο μεγαλώνει και η αλληλοεκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός ανάμεσά μας. Δεν έχω απάντηση στα «γιατί» σου. Ούτε και εσύ υποθέτω… Τίποτα δεν θα έβαζα πάνω από την φιλία μας. Σου το ΄χω ξαναπεί. Δεν θέλω να σε χάσω από τη ζωή μου. Και το επόμενο βήμα θα είναι μεγάλο ρίσκο για ΄μένα. Για μας.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου φοβάμαι να ρισκάρω. Ας μην το θίξουμε ξανά το θέμα.

Μαρία


[...]



Καλημέρα, αγαπημένη μου γλυκιά Μαρία

Πέρασα και πάλι πολύ ζεστά μαζί σου χθες. Ομορφαίνουν οι στιγμές μου όταν βρίσκεσαι δίπλα μου.

Όλο το βράδυ σκεφτόμουν το «κουτί των αναμνήσεών σου» για το οποίο μου μίλησες και αναρωτήθηκα, αν είχα φτιάξει κι εγώ ένα τέτοιο κουτί τι θα μπορούσα να τοποθετήσω μέσα από ΄σένα.

Χμ! γλυκιά μου Μαρία…

Για να δούμε λοιπόν τι θα έβαζα στο δικό μου «κουτί των αναμνήσεων».

Πρώτα από όλα θα έβαζα μια πανέμορφη γυναίκα

Μετά θα πρόσθετα ένα θαυμάσιο άνθρωπο που νοιάζεται αληθινά για ‘μένα αλλά νοιάζεται και για όλους τους ανθρώπους

Στο κουτί θα έβαζα σίγουρα και μια μεγάλη και γενναιόδωρη καρδιά που καρδιοχτυπά μερικές φορές αλλά κλείνεται τις περισσότερες (δεν πειράζει)

Ένα γλυκό κορμί που μυρίζει βανίλια και κανέλα μαζί

Τα δυο γλυκά χείλη, τα όμορφα στήθη σου.

Έχω να προσθέσω όμορφες στιγμές και δυνατές θύμισες

Κάτι τέτοιο θα έβαζα ως αρχή στο κουτί των αναμνήσεων

Και ξέρεις;

Θα το έχω συνέχεια ανοιχτό το κουτί αυτό. Δεν θα το κλείσω.

Γιατί αναδύει μια όμορφη οσμή, θύμησες, ζεστασιάς, και ανθρώπινης ύπαρξης.

Σ' αγαπώ (τολμώ επιτέλους και το λέω), Γιάννης



ΥΓ. δεν πρέπει να ξεχάσω και μια "μαμαδίστικη" πεντανόστιμη μερίδα ‘γεμιστά κολοκυθάκια’


[...]


Αγαπημένε μου Γιάννη

Σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν, μου έστειλες το τελευταίο σου e-mail.

Και ύστερα σώπασες για πάντα.

Εγώ όμως, συνεχίζω να επικοινωνώ μαζί σου σαν να μην συνέβη τίποτε δυσάρεστο στην κοινή μας πορεία.

Κάνω μεγάλο αγώνα για να μην λυγίσω. Οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, περνάνε βασανιστικά αργά και δύσκολα χωρίς εσένα. Χωρίς την αριστοκρατία της φωνής σου, τον σπάνιο ρομαντισμό σου, τον πλούτο των γνώσεών σου, την υπομονή, την πραότητα και την αρχοντική σου ευγένεια. Προχωρώ όμως δίχως να αφήνω να φανεί ο πόνος μου στα οικεία μου πρόσωπα. Και προχωρώ στο δρόμο που μου χάραξες εσύ δίχως να ξέρεις.

Ας γινότανε, αγαπημένε μου, να μάθαινες πόσα έχω καταφέρει από τότε που με άφησες σ’ αυτήν την σιωπή! Ας γινότανε για μια ακόμη φορά να πάρω δύναμη από το καθρέφτισμά μου στο βλέμμα σου για να μπορώ να συνεχίσω δίχως πόνο…

Έχω πολύ θυμό μέσα μου.

Σε σκέφτομαι πολύ και μου λείπεις

Μαρία.


[...]


Αγαπημένε μου,

Το κάθε τι ακόμη σε θυμίζει. Οι στιγμές που ζήσαμε κρατούν ακόμα έντονο το άρωμά τους κι ας πέρασαν ήδη τρία χρόνια από τον χαμό σου.

Η ζωή παίζει τα δικά της τα παιχνίδια και είμαστε εμείς τα πιόνια της. Ποιος χάνει, ποιος κερδίζει δεν την ενδιαφέρει τη ζωή. Ξέρει μονάχα ένα δρόμο. Αυτόν που προχωρά μπροστά. Αριστερά ή δεξιά δεν καταδέχεται να περπατήσει. Πάντα στο κέντρο του δρόμου της και ποτέ, μα ποτέ της δεν κάνει πισωπατήματα. Έτσι ήταν κι έτσι θα συνεχίσει μέσα στο πέρασμα του χρόνου το βάδισμά της η ζωή. Και ούτε που νοιάζεται για τις ψυχές που παρασέρνει στο διάβα της. Όλα τα θυσιάζει και προχωρά. Όνειρα, ελπίδες, έστω και φρούδες, στόχους, επιτεύγματα. Όλα. Όλα τα σαρώνει δίχως να είναι αναγκασμένη να λογοδοτήσει σε κανέναν.

Σ’ αγαπώ.

Ευτυχώς δεν την τσιγκουνεύτηκα ποτέ μου αυτή τη λέξη όσο ζούσες. Την έλεγα με χίλιους τρόπους και όλους τους εύρισκες ευρηματικούς και υπέροχους.

Συνεχίζω να έχω πολύ θυμό ακόμη μέσα μου.

Σε σκέφτομαι πολύ και μου λείπεις

Μαρία


[...]


Αγαπημένε μου.

Ακόμη παλεύω να μετατρέψω την μοναξιά μου και πάλι σε μοναχικότητα. Τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω γιατί σκέφτομαι πως όταν θα ξανασυναντηθούμε, θα θέλεις να αντικρίσεις την δυναμική γυναίκα που γνώρισες πριν από χρόνια. Εκείνη την γυναίκα που το μόνο πράγμα που φοβήθηκε ήταν να ρισκάρει να ενώσει τη ζωή της μαζί σου. Τι ανοησία, αλήθεια!

Έχει καταλαγιάσει μέσα μου ο θυμός και αποδέχθηκα την πραγματικότητα. Τολμώ καμιά φορά να φανταστώ και έναν καινούριο σύντροφο στη ζωή μου. Μα ύστερα συνέρχομαι και σκέφτομαι πως, τα παραμύθια μονάχα μια φορά τα ζει κανείς αν είναι τυχερός.

Βλέπεις κι εσύ, το υπονόμευσες το μέλλον μου. Ανέβασες τον πήχη των προσδοκιών μου, ψηλά. Πολύ ψηλά.

Σ΄ αγαπώ.

Καληνύχτα.

Μαρία.



[...]



https://support.google.com/accounts/answer/61177

Μαμά, δεν μπορώ να το κάνω αυτό, συγνώμη. Ήδη η απώλειά της μου κόστισε πολύ και κάθε φορά που την διαβάζω, ο πόνος μου απαλύνει.

Αν επιμένεις όμως να διαγράψεις το e-mail της γιαγιάς, κάνε το μόνη σου. Σου στέλνω ένα σύνδεσμο για να σε βοηθήσω. Ακολούθησε τις οδηγίες μα, ξανασκέψου το.

Καλημέρα!




Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη, που φιλοξενείται με χαρά πάντα στη Γήινη ματιά!




Η πάσα στην Κατερίνα μας με την λέξη που διάλεξα για εκείνην, ''ΡΥΤΙΔΩΜΕΝΗ''

και εικόνα μια φωτό δική μου





















Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2020

Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6

ΛΙΣΤΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΣΚΥΤΑΛΗΣ

Mη ξεχνάτε πως πατώντας στα δεξιά του μπλογκ μου την εικόνα - σήμα της σκυτάλης θα σας φέρνει σε αυτήν την σελίδα κατευθείαν.

Πατώντας τον τίτλο της ανάρτησης του κάθε παίχτη θα πηγαίνετε στο μπλογκ του κατευθείαν.

Όλες οι αναρτήσεις της σκυτάλης βρίσκονται στο μπλογκ της, που χτίσαμε όλοι μαζί κι εκεί θα μπαίνουν και της τρέχουσας.


Μη ξεχνάτε πως όλες τις αναρτήσεις μπορείτε να τις διαβάζετε στο μπλογκ της Σκυτάλης.

  Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη#6


1. Κλαυδία 

Η Ελένη Φλογερά διάλεξε   τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

και εικόνα από το pixabay


 


2. Αχτίδα

Η Κλαυδία διάλεξε τη λέξη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ

και εικόνα από celebratepicturebooks.com





3. Ανέσπερη

Η Αχτίδα διάλεξε τη λέξη ΑΓΩΝΑΣ

και εικόνα από το pinterest


4. Κ.Verigka

H Ανέσπερη διάλεξε τη λέξη ΡΥΤΙΔΩΜΕΝΗ

και εικόνα δική της


5. Μαρία Κανελλάκη

Η Κ. Verigka διάλεξε τη λέξη ΜΑΖΙ

και εικόνα από newyorker.com


6. Β. Διακοβασίλης

Η Μαρία Κανελλάκη διάλεξε τη λέξη ΧΑΡΤΗΣ

και εικόνα από πηγή



7. Ρένα Χριστοδούλου

Ο Βασίλης Διακοβασίλης διάλεξε τη λέξη ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ

και εικόνα δική του



8. Mia

Η Ρένα Χριστοδούλου διάλεξε τη λέξη ΙΣΤΟΣ

και εικόνα από πηγή  



Τίτλος: Ιστός


9. Onirokosmos

H Mia διάλεξε τη λέξη ΕΡΗΜΙΑ

και εικόνα δική της 


10. Giannis Pit

Η Μαριάννα διάλεξε τη λέξη ΑΓΚΑΛΙΑ

και εικόνα από το pinterest



11. Marina Tsardakli

Ο Γιάννης επέλεξε τη λέξη ΕΜΜΟΝΗ

και εικόνα από το pinterest



12. Μαρία Γ.

Η Μαρίνα επέλεξε τη λέξη ΘΑΛΠΩΡΗ

και εικόνα από Unsplash



13. Anna Flo

H Mαρία Γ. επέλεξε τη λέξη ΑΓΑΠΗ

και εικόνα από Casa Rosa στο fb



14. Γιούλη 

Η Anna flo επέλεξε τη λέξη ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

και εικόνα από pixabay




15. Χριστίνα

Η Γιούλη επέλεξε τη λέξη ΖΩΗ

και εικόνα δική της


Τίτλος: Ζωή

16. Μαρία Νικολάου

Η Χριστίνα επέλεξε τη λέξη ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

και εικόνα από το pinterest


17. Μαίρη

Η Μαρία Νικολάου επέλεξε τη λέξη ΑΙΧΜΗΡΟΣ

και εικόνα δική της


18. Μαρία Πλατάκη

Η Μαίρη επέλεξε τη λέξη ΑΠΛΟΤΗΤΑ

και εικόνα από loretablogspot.com



19. Σμαραγδάκη Ρούλα

Η Μαρία Πλατάκη επέλεξε τη λέξη ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ

και εικόνα από το pinterest


20. Τζοάννα

Η Ρούλα επέλεξε τη λέξη ΕΥΧΗ

και εικόνα από το pinterest

Fritz von Uhde, Η Άγια Νύχτα. 1888-89. Πινακοθήκη Νέων Ζωγράφων στη Δρέσδη.



21. To e-periodiko mas

H Tζοάννα επέλεξε τη λέξη ΕΠΙΘΥΜΙΑ

και εικόνα από www.lifo.gr



22. Ελένη Φλογερά

Η Μαρίνα επέλεξε τη λέξη ΠΡΟΣΜΟΝΗ

και εικόνα από το unsplash 





Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6!!

 ΤΕΛΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ!



Η ώρα είναι δώδεκα και επτά λεπτά, οι συμμετοχές έκλεισαν και κλείδωσαν και από σήμερα Δευτέρα ξεκινάμε τη Σκυτάλη μας.


Έγινε και η σχετική κλήρωση για να δούμε την σειρά που θα παίξουμε όλοι μας, εκτός το όνομα του ατόμου που θα παίξει πρώτο μια και ίσως να έχει αργότερα λόγους που θα το εμποδίσουν να συμμετάσχει.   Όπως είναι γνωστό σε όλους σας  επεμβαίνω  όταν η ομαλή διεξαγωγή του παιχνιδιού το απαιτεί και χρειάζεται να διευκολυνθούν οι παίκτες.

Εκτός από τον πρώτο που μπήκε λοιπόν με το χεράκι μου, οι υπόλοιποι είμαστε επιλογές της τύχης. Αν χρειαστεί βέβαια στην πορεία να αλλάξει κάτι, εννοείται πως θα επέμβω ξανά αφού ειδοποιηθώ.

Αυτή είναι η σειρά των συμμετοχών:



List Randomizer

There were 21 items in your list. Here they are in random order:

1. Klaydia

2. Axtida

3. Anesperi

4. K. Verigka

5. Kanellaki Maria

6. Diakovasilis V.

7. Xristodouloy Rena

8. Mia

9. Onirokosmos

10. Giannis Pit

11. Marina Tsardakli

12. Maria G.

13. Anna Flo

14. Giouli Mousa

15. Xristina Petaloti

16. Maria Nikolaou

17. Marypertax

18. Plataki Maria

19. Smaragdaki Roula

20. By Joanna 

21. To-e-periodiko mas

22. Flogera Eleni



IP: 89.47.47.199
Timestamp: 2020-09-27 22:15:31 UTC

 Η Ελένη Φλογερά λοιπόν, πρέπει να διαλέξει εικόνα για την Κλαυδία, και τη λέξη που θα πρέπει να αναφερθεί μέσα στο κείμενο της. 

Η Κλαυδία έχει διορία μια εβδομάδα από την στιγμή που θα της ανακοινωθεί η επιλογή του τελευταίου παίχτη δηλαδή της Ελένης.


Καλή μας αρχή!!!

Προστέθηκε άλλη μία φίλη που με τα σνιφ της δεν της χαλάω χατήρι. Έχωσα λοιπόν και τη Μαρίνα μας. Πιστεύω πως όλοι οι καλοί χωράνε!