Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

ΚΛΗΡΩΣΗ ΦΩΤΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΚΥΤΑΛΗΣ #3

ΛΗΞΙΣ

Άλλη μια σκυτάλη έφτασε στο τέλος της, με την συμμετοχή υπέροχων φίλων που μου χάρισαν με την προθυμία τους και τις εμπνεύσεις τους συγκίνηση και χαρά ακόμα μια φορά! Ελπίζω να ήμουν αντάξια σας ως διοργανώτρια και να μην έχετε κάποιο παράπονο. Αν είχατε θα μου το λέγατε φαντάζομαι! 
Η τέταρτη σκυτάλη θα ξεκινήσει με το καλό μετά τον Σεπτέμβριο και όπως πάντα θα στείλω ειδοποιήσεις. 
Το δώρο της τρίτης μας σκυτάλης που σας το έχω δείξει εδώ
κληρώθηκε στην Μαρία Γ. όπως βλέπετε στην λίστα παρακάτω.
Ελπίζω Μαρία μου να σου αρέσει και να είσαι πάντα καλότυχη. 
Περιμένω στο email μου τα στοιχεία σου για να το στείλω.


Στο blog της Σκυτάλης μπορείτε να δείτε όλες τις δημιουργίες σας, με τη σειρά συμμετοχής.

Σας ευχαριστώ!!

Εύχομαι σε όλους καλό Καλοκαίρι!

List Randomizer

There were 24 items in your list. Here they are in random order:
MARIA G
GIANNIS PIT
ANNAFLO
MIA
ANNETAKI
DELFINAKI
MEMARIA
ANESPERI
AIRIS
LYSIPPE
MARINA TSARDAKLI
AXTIDA
SMARAGDAKI ROULA
ELENI FLOGERA
CHRISTINA ANDROMEDA
ONIROKOSMOS
RENA CHRISTODOULOU
KATERINA VERIGKA
MARIA KANELLAKI
MARIA NIKOLAOU
WOMAN IN BLOGS
FISH EYE
TO E PERIODIKO MAS
KLAYDIA

IP: 89.210.125.206
Timestamp: 2019-06-22 16:05:29 UTC

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #3 - Συμμετοχή Ανέσπερης (φιλοξενία)

Αυτή είναι η πανέμορφη συμμετοχή της Ανέσπερης, της Ζωής μας, που φιλοξενείται στην Γήινη Ματιά, και που βάζει και τον επίλογο στην υπέροχη τρίτη Σκυτάλη μας!
Ελπίζω να την απολαύσετε!

Η εικόνα που επέλεξε η Κλαυδία για την Ζωή είναι:


και η επιλεγμένη λέξη πάλι από την Κλαυδία είναι: ''Γυναικοπαρέα''


''Στην αίθουσα αναμονής''



    Από τα μικράτα της θυμάται, να αφήνει το παιχνίδι και να αποσύρεται διακριτικά σε μέρη δύσβατα για την παρέα. Όχι γιατί ήτανε μονόχνοτη ή ακοινώνητη. Ούτε γιατί ήθελε να αφήνει πίσω της να πλανάται η αίσθηση του μυστηρίου που κουβαλά κάθε μοναχικός άνθρωπος. Ήταν ακριβώς το αντίθετο για όποιον την ήξερε καλά. Ένα ανοιχτό βιβλίο με τις σελίδες του να αποπνέουν αισιοδοξία.
    Ωστόσο, αυτή της η συμπεριφορά προβλημάτιζε και συζητιόταν αρνητικά από τους φίλους της. Μόνο οι δύο κολλητές της φιλενάδες κατανοούσαν την εσωτερική ανάγκη της ν’ απομονώνεται όταν τα αστεία γίνονταν άκομψα, άκαιρα, άτοπα ή ανούσια. Μονάχα οι δύο κολλητές της φιλενάδες την υπερασπίζονταν με σθένος γι’ αυτήν την ακαταλόγιστη σε όλους συμπεριφορά της. Και ποτέ τους δεν την έκριναν. Αποδεχόντουσαν την ιδιαιτερότητά της δίχως να κάνουν ερωτήσεις. Ήξεραν πως κι ίδια προσπαθούσε μα δυσκολευόταν να είναι παρούσα όταν οι συζητήσεις άρχιζαν να την πνίγουν.
    Αυτές οι σκέψεις στριφογύριζαν μέσα στο μυαλό της όταν, ξεφυλλίζοντας τυχαία ένα περιοδικό στην αίθουσα αναμονής, σταμάτησε σε μία ζωγραφιά που απεικόνιζε μια γυναικοπαρέα να πίνει ανέμελη τον καφέ, ή και το τσάι της, ποιος ξέρει? Αδιευκρίνιστο στοιχείο που επιφύονταν στη φαντασία του αναγνώστη.
    Παρατηρούσε αργά κάθε σημείο της ζωγραφιάς, λες και την σκάναρε. Ποτέ της δεν κατάφερε, αν και της δόθηκαν αμέτρητες ευκαιρίες, να συμμετέχει σε τέτοιες συγκεντρώσεις. Πάντα την κούραζε η ελαφρότητα των συζητήσεων και δυσανασχετούσε σε παρόμοιες συναντήσεις. Ίσως γιατί δεν γνώριζε καλά τα κύρια θέματα που αναπτύσσονταν σ’ αυτές. Όπως, λόγου χάρη, τα κομμωτήρια, τα μανικιούρ, τα πεντικιούρ, η μόδα και οι συνταγές για μπισκοτάκια και παστίτσιο. «Πόσο ξενέρωτη θα έμοιαζα στα μάτια τους και πόσο ξένη θα ήμουν στην παρέα τους», σκέφτηκε κι έκλεισε με δύναμη το περιοδικό λες κι έφταιγε εκείνο γι’ αυτό που η ίδια ήταν.
     Και να την πάλι εκείνη η γλυκιά θλίψη που την συνόδευε απ’ τα μικράτα της σαν μια σκιά που όμως, δεν ήταν μαύρη, είχε χρώματα. Ούτε την βάραινε τόσο ώστε να την «πλακώνει».
     Άνοιξε την τσάντα της κι έβγαλε ένα βιβλίο του Kahlil Gibran που έχει συνεχώς μαζί της και της αρέσει να το ξεφυλλίζει κάθε φορά που κολλάει σε «ουρές». Ή κάθε φορά που αποζητά μια δυνατή σιωπή για συντροφιά πίνοντας έναν καφέ-πακέτο, στο αγαπημένο της παγκάκι δίπλα στο ποτάμι που διασχίζει την πόλη της, όταν βρεθεί στο κέντρο για να διεκπεραιώσει τις δουλειές της.
     Τυχαία άνοιξε στη σελίδα όπου ξεκινούσε το κεφάλαιο «Για τη χαρά και τη θλίψη». Χαμογέλασε. «Κάτι θέλει να μου πει τώρα εδώ ο Ποιητής», μονολόγησε, και συνέχισε να διαβάζει : «…Όταν χαίρεσαι, κοίταξε βαθιά μες στην καρδιά σου και θα δεις πως αυτό που σε κάνει χαρούμενο είναι αυτό που κάποτε σ’ έκανε θλιμμένο. Και όταν λυπάσαι, κοίταξε πάλι μες στην καρδιά σου και θα δεις ότι όντως κλαις γι’ αυτό που ήταν κάποτε η χαρά σου…»
      Χαρά και θλίψη συνυπάρχουν. Το ήξερε καλά αυτό. Το είχε εμπεδώσει μέσα στα χρόνια που της χαρίστηκαν σαν δώρο. Μικρές στιγμές, ή αλλιώς μικρές αιωνιότητες, συνθέτουν αυτό που λέμε ευτυχία. Κι αυτό το ήξερε. Οι περισσότεροι όμως, αυτές τις μικρές στιγμές, τις προσπερνούσαν εστιάζοντας πάντοτε σε μία και μοναδική σκέψη. Πώς θα καταφέρουν δηλαδή, να συναντήσουν την πολυπόθητη ευτυχία. Και αναλώνονται στο πρόσκαιρο κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Και χάνουν την ουσία και το νόημα της σύντομης ζωής τους. Ακόμη κι όταν αισθάνονταν πως ο χρόνος ντύθηκε άχρονος και σταματούσε πλέον να κυλά, εκείνος έρεε αθόρυβα κι αμείλικτα. Κι έπαιρνε μαζί του όλες αυτές τις μοναδικές κι ανεπανάληπτες μικρές στιγμές που, όσο περνούσαν απαρατήρητες, περνούσαν και αυτόματα στη λήθη. Συνήθιζε με κάθε ευκαιρία να το επισημαίνει αυτό. Όμως, οι ευκαιρίες για να το αναφέρει σε ανάλογες συζητήσεις, ολοένα και λιγόστευαν...
      Καθόλου δεν την ενοχλούσε το γεγονός αυτό. Είχε μια αξιοζήλευτη προσαρμοστικότητα στις καταστάσεις. Όσο απολάμβανε τις μοναχικές στιγμές που συνήθιζε ν’ αποζητά, άλλο τόσο χαιρότανε να βρίσκεται με ανθρώπους δημιουργικούς που είχανε πηγαίο και λεπτό χιούμορ. Που οι αναζητήσεις τους συνταίριαζαν με τις δικές της αναζητήσεις και που οι καίριοι κι ευρηματικοί αστεϊσμοί τους εναλλάσσονταν και πλέκονταν έξυπνα κι έντεχνα με σοβαρά θέματα τα οποία επέβαλαν στους συνομιλητές ερωτήματα και απαντήσεις.
     Σ’ αυτήν λοιπόν την αίθουσα αναμονής, με αφορμή μία εικόνα σ’ ένα περιοδικό, σκέφτηκε πόσο ελεύθερη κι ευγνώμων, για όσα είχε στη ζωή της, ένιωθε. Κι αυτό ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό της και θα μπορούσες αν προσπάθαγες να το διαβάσεις και στα μάτια της. Κι έτσι θα συγχωρούσες το κάθε της φευγιό. Όπως το συγχωρούσαν κι οι αγαπημένες φίλες της που εξηγούσαν, σ’ όλους όσους την κοίταζαν περίεργα κι ενίοτε την χλεύαζαν και την περιγελούσαν πίσω απ’ την πλάτη της, πως αυτή η ψιθυριστή κραυγή της ήταν αυτή που την έκαναν ξεχωριστή από τους άλλους. Όπως ξεχωριστό κάνει κάθε άνθρωπο η όποια όμορφη και μοναδική ιδιαιτερότητά του.
      Εδώ, σ’ αυτήν την αίθουσα αναμονής χαμογελούσε νοερά κι έκλεινε το μάτι σε όλους όσους κατάφεραν φευγαλέα να κοιτάξουν εκεί όπου εστίαζε το βλέμμα της. Ακόμη και σε εκείνους που πίστευαν πως, δεν μπορεί, κάποτε θα συνερχόταν, γιατί την ήθελαν «φευγάτη».
      Εδώ, σ’ αυτήν την αίθουσα αναμονής σκέφτηκε πως απ’ τα μικράτα της ακόμη ένιωθε ελεύθερη κι αναζητούσε σοβαρά αστεία κι εποικοδομητικές συζητήσεις με ανθρώπους ζωντανούς, δημιουργικούς και «ώριμους» -όχι ιδιαίτερα στην ηλικία.
      Εδώ, σ’ αυτήν την αίθουσα αναμονής μιας ιδιωτικής μαιευτικής κλινικής, όπου την οδήγησε η ζωή, για δεύτερη φορά μεταξύ μόλις δύο Σεπτεμβρίων, για να την στεφανώσει με το υπέρτατο αξίωμα της μητέρας. Της πνευματικής μητέρας, μιας και οι αγαπημένες φίλες της δεν εμπιστεύονταν σ’ αυτόν το ρόλο άλλον κανένα.  



Πέμπτη 6 Ιουνίου 2019

Ισορροπία!


 


Εδώ και καιρό είχα κολλήσει στο γράμμα Ι.  Εκεί είχα σταματήσει στον συναγωνισμό αλφαβήτου με την Λυσίππη, και μου είχε κοπεί η όρεξη να γράψω κάτι!
Το μυαλό μου είχε σκεφτεί πολλές λέξεις που άρχιζαν με αυτό το γράμμα. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες από τις πολλές. Ισότητα, ιδανικό, ιδιοτροπία. Καμία δεν μου έκανε κλικ. Όχι γιατί δεν εκπροσωπούν κάτι που δεν αξίζει. Αλλά το κλικ είναι ... κλικ!
Μέχρι που διάλεξε η Ρένα την λέξη ισορροπία για την Μαρία. Και το κλικ έγινε!
Όταν ήμουν μικρή προσπαθούσα να ισορροπήσω σε διάφορα. Στην άκρη ενός πεζουλιού, πάνω σε μία γραμμή προσπαθώντας να μην πέσω ή να μην πατήσω έξω από αυτήν.
Έπειτα προσπάθησα να ισορροπήσω στο ποδήλατο. Μπορώ να πω πως κάτι έχω καταφέρει σχετικά με αυτά.
Μεγαλώνοντας όμως η λέξη πήρε άλλο νόημα!
Ανακάλυψα τη χρήση της στην πρώτη μου διαφωνία όταν,  θέλοντας να αποφύγω άσχημα αποτελέσματα εξέθεσα επιχειρήματα, έκανα συμβιβασμούς για να κρατήσω την ισορροπία στην σχέση μου με το αντίπαλο στρατόπεδο.
Αργότερα ανακάλυψα πως πρέπει να κρατάω τις ισορροπίες στην δουλειά μου για να μη χάσω την θέση μου, και να μπορέσω να εξοικονομώ τα προς το ζην.
Ισορροπίες πρέπει να κρατάς και σε έναν γάμο, όπως επίσης και στις σχέσεις σου με τα παιδιά σου, καθώς και στη συμπεριφορά σου προς το καθένα από αυτά για να μη δημιουργούνται ρήξεις.
Το ίδιο πρέπει να κάνεις και στη διαχείριση των οικονομικών σου, αν θες να μη βρεθείς προ εκπλήξεων όταν κλείσει κάποια πόρτα.
Τις ισορροπίες πρέπει να κρατάς στις σχέσεις σου με τους συγγενείς, τους φίλους, τους γείτονες, τους συναδέλφους και γενικά όλο τον περίγυρο.
Κι αυτό φίλοι μου συχνά δεν είναι εύκολο.
Έρχεται μια στιγμή που νιώθεις κούραση. Που λες ...''άι στην ευχή ας πέσω... και λοιπόν; Βαρέθηκα''. Και αφήνεσαι!  Και νιώθεις ωραία αρχικά. Και μετά έρχονται οι συνέπειες. Πέφτεις.
Και το ''άουτς'' από το πέσιμο είναι έντονο.
Τι κάνεις τότε;
Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο, το πόσο ισορροπημένο άτομο είσαι μέσα σου. Αν στην αυτοκριτική σου πάντα κρατούσες ισορροπίες. Αν όχι, τότε το πρώτο που θα κάνεις είναι να ρίξεις ευθύνες στους άλλους. Συνήθως στους πιο αδύναμους και μαλακούς.
Να κάνεις έναν καβγά, να ρίξεις κυρώσεις και μετά να φύγεις με αυτοκρατορικό ύφος να κλειστείς
για λίγο στο καβούκι σου για να γλείψεις τις πληγές σου.
 Αν όμως οι εσωτερικές σου ισορροπίες είναι σε σωστό επίπεδο, θα αποδεχθείς τις ευθύνες σου.
Θα καθίσεις σαν τον στρατηγό, θα μελετήσεις τα δεδομένα και θα ελέγξεις τα χαρτιά   που έχεις στα χέρια σου σαν βετεράνος της τσόχας. Κι έπειτα θα κάνεις τις πρώτες διορθωτικές κινήσεις μέχρι να έρθεις στα ίσα σου και να εξομαλυνθεί το πρόβλημα!
Τι συμπέρασμα βγάζουμε από όλο αυτό;
Αν σου έρθει να πεις 'άι στην ευχή'', μη το πεις. Κοιμήσου πρώτα. Κι όταν ξυπνήσεις και πιεις και έναν καφέ ξαναεξέτασε την διάθεση σου. Πιθανόν να μην είναι η ίδια!
Σας μιλάει μια παθούσα! ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ λοιπόν παντού! Αλλιώς.... άγνωστα έως γνωστά τα αποτελέσματα!
Η ζωή είναι μια ισορροπία, μια γυμναστική, μια εξάσκηση.
Και για να ισορροπήσω και στο κείμενο μου, θα πρέπει να αναφέρω και την πιθανότητα να επιθυμείς τα αποτελέσματα της ρήξης. Αυτή να είναι η στρατηγική σου κίνηση.
Σε αυτήν την περίπτωση.... ''Άι στην ευχή....''!