Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021

ΤΑ ΓΝΩΜΙΚΑ ΕΜΠΝΕΟΥΝ #1 - ΛΗΞΗ!

 


Φτάσαμε στο τέλος του πρώτου παιχνιδιού μας ''Τα Γνωμικά εμπνέουν''.

Δεκατρείς φίλοι πήρατε μέρος, και στη συνέχεια ανακηρύξατε το κείμενο που σας άρεσε περισσότερο.

 

Ας δούμε όλες τις συμμετοχές και τους δημιουργούς τους!


 1. Ζωή σαν ενοχή

Γιώργος Δερβεντλής 4 βαθμοί

2. Ο χορός

Μαρία Πλατάκη 4 βαθμοί

3. ΑΔΑ

Μαρία Κανελλάκη 47 βαθμοί

4. Της ζωής η ανάσα

Anna Flo 12 βαθμοί

5. Πάμε να αγαπήσουμε

Marina Tsardakli 25 βαθμοί

6. Ελεύθερη πτώση

Χριστίνα Πεταλωτή 5 βαθμοί

7. Αξιολόγηση ζωής

Κλαυδία Μάμαλη 10 βαθμοί

8. Η ευτυχία είναι στιγμές

Γεωργία Μανασή 15 βαθμοί

9. Καλώς ήλθες καινούργιε χρόνε

Giannis Pit 32 βαθμοί

10. Σε διπλό ρόλο

Ρένα Χριστοδούλου 11 βαθμοί

11. Ζωή

To e-periodiko mas 16 βαθμοί

12. Ρόδο

Mia 8 βαθμοί

13. Οι ανάσες μου

Smaragdaki Roula 11 βαθμοί


Και νικήτρια είναι η ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ με τη συμμετοχή της ΑΔΑ με 47 ψήφους.

Για όποιον θέλει να το ξαναδιαβάσει, εδώ



 


Συγχαρητήρια Μαρία μου!

Κερδίζεις ένα δώρο από μένα για να θυμάσαι τη συμμετοχή σου στο νέο μας δρώμενο!


Πώς ψηφίσατε:




Σκέψεις μου

Ευχαριστώ πολύ όλους σας που τρέξατε αμέσως να στηρίξετε το νέο μας παιχνίδι μόλις σας το ζήτησα. 
Ευχαριστώ όλους εσάς που αφιερώσατε χρόνο για τη νέα έμπνευση μου αγόγγυστα και χωρίς γκρίνιες. 
Ευχαριστώ όλους εσάς για όλες τις όμορφες συμμετοχές σας που απόλαυσα καθώς ξέρω πως είναι δημιουργίες ψυχής.
Ευχαριστώ όλους εσάς που πήρατε μέρος στη ψηφοφορία  
Θα πρέπει να σας τονίσω πως η στήριξη σας και η φιλία σας με συγκινεί πραγματικά και δεν είναι τυπικές φράσεις.
Θεωρώ πως τα δρώμενα μας κρατούν ενωμένους, μας ωθούν σε δημιουργίες, μας οξύνουν το νου, μας ομορφαίνουν ώρες που γίνονται πιο πολύτιμες από τα ψήγματα καρδιάς που μας χαρίζετε.

Ένα δρώμενο δεν πρέπει να μας πιέζει πολύ. Παρότι κάποιοι φίλοι μου ζήτησαν να το κάνω κάθε μήνα, εγώ θεωρώ πως πρέπει να μεσολαβεί ένα διάστημα ξεκούρασης, όπως άλλοι φίλοι μου ανέφεραν. Τάσσομαι με την άποψη των δεύτερων. 
  
Φυσικά δεν θα ξεκουραστούμε μέχρι βαρεμάρας.
Γι' αυτό στα σχόλια σας θα ήθελα να μου πείτε πότε θέλετε να ξεκινήσει η σκυτάλη που πρέπει να υπολογίσετε πως κρατάει πέντε μήνες περίπου, και πότε το δεύτερο των γνωμικών. 

Θα ήθελα οι συμμετοχές στα γνωμικά να αυξηθούν επίσης. Γι' αυτό για να μην υπάρχει κάτι που θα σας εμποδίζει, όποιος δεν θέλει να βαθμολογείται, μπορεί άνετα να συμμετέχει κι εγώ δίπλα στον τίτλο του θα σημειώνω ''Εκτός βαθμολογίας''


Δεν παίρνει μόνο η Μαρία δώρο, πήρα κι εγώ που επιτέλους κατόρθωσα να παραλάβω το υπέροχο δώρο που μου έστειλε η Ρούλα μας!
Ρούλα μου σ' ευχαριστώ πάρα πολύ, σε κάθε κομμάτι φαίνεται η ζεστασιά της καρδιάς σου και το μεράκι σου!





Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021

Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6 - Λήξη!!






 Στις 31 Ιανουαρίου 2018, όπως σωστά θυμήθηκε η φίλη μας Joanna,  έπεσε στο τραπέζι για πρώτη φορά η ιδέα της σκυτάλης σαν δρώμενο της γειτονιάς μας. Ευχαριστώ τη Joanna για το καμπανάκι, γιατί η μαμά της Σκυτάλης, δηλαδή εγώ, ούτε που το θυμόμουν. Ναι! το ομολογώ!

 Την αγκαλιάσατε, την αγαπήσατε και την τιμήσατε και εμένα φυσικά, με υπέροχες συμμετοχές επί τρία χρόνια.

Νομίζω πως της αξίζει μια τούρτα γενεθλίων που το μωρό μας γίνεται τριών.



Χρόνια της πολλά λοιπόν!!!

Η έκτη Σκυτάλη μας που την ξεκίνησε η Κλαυδία, λήγει σήμερα με την αυλαία να κλείνει η Ελένη, η οποία με παρακάλεσε να μην καθυστερήσω την επόμενη. Οσονούπω θα ξεκινήσει και η έβδομη φίλοι μου.


Έχω διαβάσει υπέροχες συμμετοχές, και δεν έχω παράπονο από εσάς και θέλω να πιστεύω πως δεν έχετε κι εσείς από εμένα.

Όπως είναι η παράδοση, ένα δώρο φτιαγμένο από εμένα, κληρώθηκε και έτυχε σε έναν από εσάς.


Και είναι αυτό:



Κι εδώ είναι η κλήρωση που έκανα χθες με τους συμμετέχοντες, με σειρά συμμετοχής:




List Randomizer

There were 21 items in your list. Here they are in random order:

1. ΜΑΡΙΑ ΠΛΑΤΑΚΗ

2. ΜΙΑ

3. GIANNIS PIT

4. ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ ΜΑΡΙΑ

5. ONIROKOSMOS

6. JOANNA

7. VERIGKA KATERINA

8. MARINA TSARDAKLI

9. ANDROMEDA CHRISTINA

10. ΑΝΕΣΠΕΡΗ

11. ANNA FLO

12. ΕΛΕΝΗ ΦΛΟΓΕΡΑ

13. ΑΧΤΙΔΑ

14. ΚΛΑΥΔΙΑ ΜΑΜΜΑΛΗ

15. SMARAGDAKI ROULA

16. GIOULI MARAVELI

17. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΡΕΝΑ

18. TO e-periodiko mas

19. ΔΙΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

20. ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ 


21. ΜΑΡΙΑ Γ.

IP: 91.220.108.194

Timestamp: 2021-01-26 09:07:30 UTC

Και νικήτρια όπως όλοι βλέπετε είναι η Μαρία Πλατάκη, που της εύχομαι να είναι καλότυχη και μαζί μας σε όλες τις σκυτάλες!

Μαρία μου περιμένω στο email μου τα στοιχεία σου για να σου στείλω το δώρο σου!

Δεν θα σας κουράσω άλλο!

Θα σας πω πως χαίρομαι πολύ για την παρέα σας, που ελπίζω να με τιμήσει και σε όλες τις επόμενες Σκυτάλες!


Σας ευχαριστώ πολύ!!! Θα επιστρέψω σύντομα!!!


Πατώντας την εικόνα δεξιά, μπορείτε να πάτε στο άλλο δρώμενο μας που τρέχει!

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2021

Τα Γνωμικά εμπνέουν #1! - Οι Συμμετοχές!

 


Ας θυμηθούμε τη φράση πάνω στης οποίας το νόημα, είχαμε να γράψουμε:

''Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή''

Και το πρώτο μας παιχνίδι για το δρώμενο τα ''Γνωμικά εμπνέουν'' αρχίζει. Έχω μια αίσθηση, πως πολλοί το φοβηθήκατε, αλλά θα πρέπει να πω ότι δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, που μας βοηθά να δημιουργήσουμε, να μοιραστούμε, και να περάσουμε την ώρα μας διαβάζοντας όμορφα κείμενα που κάποιοι φίλοι εμπνεύστηκαν από μία φράση. 

Ωστόσο έχουμε δεκατρείς συμμετοχές, από φίλους που τους ευχαριστώ πολύ που στήριξαν το νέο δρώμενο, ανώνυμες επί του παρόντος, που έπειτα από κλήρωση  αναρτώνται  με τη σειρά που θα δείτε παρακάτω. Έχετε όπως σας έχω ήδη πει, διάστημα μιας εβδομάδος να διαβάσετε και να βαθμολογήσετε. Δηλαδή μέχρι τις 29/1/21 ημέρα Παρασκευή και ώρα 8 μ.μ.

Θα επιλέξετε κατά προτίμηση και θα βαθμολογήσετε τις 4 συμμετοχές που προτιμάτε, βαθμολογώντας τις ανάλογα με βαθμούς πρώτη 4, δεύτερη 3, τρίτη 2, και τέταρτη 1.

Eπίσης πρέπει να τονίσω, πως δεν δημοσιεύουμε τίποτα πριν τελειώσει το δρώμενο, δεν ψηφίζουμε το δικό μας, και δεν στέλνουμε συμμετοχή που έχει δημοσιευθεί ξανά.

Στις 30 Ιανουαρίου θα κάνω ανάρτηση με το όνομα του νικητή που θα πάρει ένα δώρο από τα χεράκια μου. 






1. 


Ζωή σαν ενοχή


Ένιωθα την ανάσα του στο σβέρκο μου, μου προκαλούσε μια ακατάσχετη ανατριχίλα που κλυδώνιζε όλο μου το κορμί. Η καρδιά μου πόναγε και η θλίψη μου ήταν μεγάλη. Θλίψη αναμειγμένη με θυμό, που εξαναγκαζόμουν από έναν δικό μου άνθρωπο να χάσω την νεανική μου φρεσκάδα και ανεμελιά.

Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτόν τον τρόμο. Μα, αυτό θα σήμαινε πως θα έπρεπε να δώσω ένα τέλος στη ζωή μου. Να κόψω ίσως το νήμα με μια γρήγορη κίνηση ή ίσως μια χούφτα από τα χάπια της μαμάς θα έκαναν την δουλειά μου. Κάθε τράνταγμα του κορμιού μου ξεδίπλωνε και ένα διαφορετικό τρόπο τέλους.

Από την άλλη όμως δε μπορούσα να μη σκέφτομαι πως ίσως δε θα έπρεπε να είμαι εγώ που θα έπρεπε να δώσει ένα τέλος στην ζωή. Γιατί αλήθεια λέω πως μ’ αρέσει η ζωή, παρόλη την στραβή πορεία που είχε πάρει η ζωή μου. Μου άρεσαν οι μυρωδιές και οι ήχοι της φύσης, αν έκλεινα τα μάτια μου και παραμέριζα τον πόνο μπορούσα να της νιώσω αμυδρά. Μου άρεσαν τα παιχνίδια στο πάρκο με τους φίλους, που ίσως να ήταν και οι μόνοι που θα συγχωρούσαν την αμαρτία μου. Μου άρεσε το σχολείο και όλα τα χρήσιμα πολεμοφόδια που μας χάριζε η γνώση, στιβαρός στυλοβάτης στην ψυχική μου πτώση. Μου άρεσε αυτό το ξανθό παιδί στην τάξη, που ντρεπόμουν να το αντικρύσω μα ήξερα πως με κοιτάζει κρυφά πίσω από την μικρή του κασετίνα.

Μικρές χαρές που δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα και ουσία, όμως, εμένα μου έδιναν δύναμη και κουράγιο. Όχι το αναμενόμενο όμως για να μιλήσω, για να πω όλα αυτά που με πονάνε.

Μα σήμερα, καθώς για πολλοστή φορά σκέφτομαι να δώσω ένα τέλος, αυτές τις μικρές χαρές τις αισθάνομαι πιο έντονα από ποτέ. Και πιστεύω πως δε θα έπρεπε να δώσω τέλος στη δική μου ζωή, ίσως θα έπρεπε στο τέρας που αγκομαχά από πάνω μου. Όταν αποκηρύσσεις την ανθρώπινή σου υπόστασή για να ντυθείς με την προβιά του πιο σκοτεινού εφιάλτη, ίσως, και να μην αξίζει να βλέπεις το φως της μέρας, να μυρίζεις και να ακούς την φύση. 

Καθώς τελείωνε το μαρτύριό μου, αποφάσισα πως αυτή η “δική” του ένοχη χαρά θα ήταν και η τελευταία. Πως θα έπρεπε να κόψω δια παντός τον σαθρό νήμα ζωής του, έτσι ώστε να μπορέσω να ζήσω τη ζωή που μου αναλογεί, μια καλή ζωή, μια φυσιολογική ζωή.


2.


                                       Ο χορός

 

Πήρε το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη .Το άνοιξε στη σελίδα  που   είχε σημειώσει το προηγούμενο  βράδυ και άρχισε να διαβάζει.

Η κατάθλιψη στην οποία είχε περιέλθει εδώ και έξι μήνες, από την στιγμή δηλαδή που χώρισε μετά από  δέκα χρόνια γάμου , δεν έλεγε να την αφήσει .

Προσπαθούσε να ξεφύγει να την ελέγξει άλλα μάταια .

 Βεβαία  είχε λίγο βελτιωθεί από  τότε που πήγε σε αυτήν την καλή ψυχολόγο που της είχε προτείνει η αδελφή της  για να ζητήσει βοήθεια

 Αλλά ένιωθε ότι είχε πέσει σε ένα τέλμα αρνιόταν  να ζήσει, να περνά  όμορφες στιγμές.

 Άρχισε να διαβάζει αυτό το βιβλίο για να ξεφύγει.

Είχε δει την ταινία και  αγόρασε  το βιβλίο γιατί της είχε κάνει εντύπωση ο ανήσυχος χαρακτήρας του συγγραφέα, η διαρκής αναζήτηση του, τα ιδεώδη του.

Και τότε… συνέβη.  

Βγήκε ξαφνικά ο ήρωας από το βιβλίο ζωντάνεψε. μπροστά της και άρχισε να χορεύει στο ρυθμό της μουσικής που  γέμισε το δωμάτιο…

Στην αρχή κουνήθηκε  αργά με  νωχελικές κινήσεις, τα πόδια σταυρωτά  στη γη , τα χέρια ψηλά , άρχισε να κινεί όλο το σώμα αρμονικά  η μουσική τον συνεπήρε.

Ο χορός έγινε γρήγορος έντονος, η μουσική άλλαξε έγινε πιο δυνατή, η γη σείεται, ο ουρανός θεριεύει, η  θάλασσα γαλήνια στην αρχή, αγρίεψε τα κύματα παρέσυραν την άμμο στα βαθιά.

Η ζωή είναι μια σταλιά  Ζήσε την κάθε στιγμή έντονα, δυνατά σαν να μην υπάρχει αύριο, τα λόγια μπερδεύτηκαν  με την μουσική.

Η ζωή είναι μικρή Δεν σταματά από ένα άσχημο ατυχές συμβάν .

Συνέχισε να ζεις, όχι απλά να υπάρχεις,  χωρίς περιορισμούς και στενόχωρες καταστάσεις. Απόλαυσε την .

Ο χορός κράτησε αρκετή  ώρα με  χάρη και ομορφιά. Έβγαινε από την καρδιά  από την  ψυχή από το μυαλό όλα έγιναν ένα.

 Πήρε  το σαντούρι του και συνέχισε να παίζει .

Μια γλυκιά μελώδια αναδύθηκε και την τύλιξε .

Αγάπησε τον εαυτό σου και αυτούς που αξίζουν πραγματικά ,.προχώρα για τα απέραντα ταξίδια της ύπαρξης . Τα ωραία πράγματα είναι  μπροστά σου  Γνώρισέ τα, κάνε τα   δικά σου. Μέχρι να σου κοπεί η ανάσα από το γέλιο, το χορό του έρωτα.

Βγες έξω, χαμογέλα, τραγούδα, χόρεψε, γνώρισε ανθρώπους, κάνε φίλους.

Θα δεις η ζωή θα σε ανταμείψει .

Βλέποντας να διαδραματίζονται όλα αυτά μπροστά της αισθάνθηκε έκπληξη,  δέος.  Αναρωτήθηκε αν συμβαίνουν στην πραγματικότητα ή αν τα φαντάζεται, αν τα ονειρεύεται.

Η μουσική σταμάτησε ξαφνικά όπως είχε αρχίσει

Χτύπησε το τηλέφωνο. Σηκώθηκε αργά .

Η αδελφή της  τη  ρώτησε αν θα ήθελε να πάνε για πεζοπορία στο βουνό

Άλλες φόρες αρνιόταν κατηγορηματικά άλλα τώρα…

Το πέπλο που σκέπαζε τις σκέψεις της  και δεν την άφηνε να δει καθαρά παραμερίστηκε. Οι φόβοι της έφυγαν.

Θα αρχίσω πάλι από την αρχή, θα αρχίσω να ζω πάλι σκέφτηκε.

 Αρκετά θρήνησα .

 Αποφασισμένη, χωρίς ενδοιασμούς, άνοιξε την πόρτα και βγήκε στην ζωή στη χαρά και γιατί όχι σ’ ένα νέο έρωτα.

Ζούσε…

Το ταξίδι της ζωής είναι υπέροχο όταν ξέρεις να το απολαμβάνεις, όταν το χαίρεσαι με όλο σου το είναι,  να  ζεις στο έπακρο την κάθε μέρα .

 

          3.


                 



ΑΔΑ 



- Τη ζωή τη μετράμε στις στιγμές που μάς κόβεται η αναπνοή, αγαπητέ μου!

- Είστε σίγουρα καρδιολόγος;

- Ας πούμε ότι είμαι φιλόσοφος καρδιολόγος.

- Καρδιογράφημα είν’ αυτό που κάνουμε;

- Φυσικά!

- Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μηχάνημα. Ο προηγούμενος γιατρός μού έβαζε κάτι βεντουζίτσες…

- Απαρχαιωμένο! Αυτό είναι ένα τελευταίας τεχνολογίας μηχάνημα, με αισθητήρες που καταγράφουν το ιστορικό των παλμών σας.

- Σοβαρά;

- Εντός ολίγου θα το δείτε κι εσείς εκτυπωμένο.

- Εγώ; Τι να καταλάβω εγώ απ’ αυτά; Εσείς να το δείτε, να μου πείτε αν η καρδιά μου δουλεύει ρολόι.

- Μα σας είπα, το ζητούμενο είναι να διακόπτεται, στιγμιαία, η λειτουργία της. Αυτό εξετάζουμε απόψε.

- Δηλαδή, πρέπει να έχω πάθει συγκοπές για να βγει καλή η εξέταση; Ανήκουστο!

- Μα αγαπητέ μου, σκεφτείτε λίγο με την καρδιά σας.

- Εγώ, γιατρέ, την καρδιά την έχω για ν’ ανασαίνω.

- Κρίμα! Είναι σαν να διαθέτετε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο για ράλι, κι εσείς το κάνετε γύρους στο τετράγωνο, με πρώτη και δεύτερη.

- Τελικά, είστε καρδιολόγος, φιλόσοφος, ή μηχανικός αυτοκινήτων;

- Λυπάμαι αν δεν καταλαβαίνετε, αλλά έχω ασθενείς έξω που περιμένουν. Έλεγα, λοιπόν, ότι η αδιάλειπτη λειτουργία ενός οργάνου, δεν αφήνει περιθώριο για αναβάθμιση…

- Αναβάθμιση; Λάπτοπ είμαι;

- Σαν ένας υπολογιστής, σωστά! Κάπως έτσι λειτουργεί κι ο άνθρωπος. Θέλει μια ψυχολογική επανεκκίνηση, αλλιώς είναι καταδικασμένος στο μαρασμό και, μοιραία, στην απόσυρση.

- Αφήστε το, ντύνομαι και φεύγω!

- Κι ό,τι εκτυπώθηκε το ιστορικό των κομμένων αναπνοών σας.

- Μα, αυτά είναι αρνητικά φωτογραφιών. Φιλμ με τραβήξατε; Κρίμα τις συστάσεις που μου έδωσαν για εσάς! Τι χρωστάω;

- Πληρώνετε στη γραμματέα μου. Ορίστε και η εξέτασή σας.

- Δεν τη θέλω. Πετάξτε την!

- Σας ανήκει. Πετάξτε την εσείς, αν θέλετε. Εγώ πάντως θα σας συμβούλευα να κάνετε μια επαναληπτική σ’ ένα χρόνο, και αφού θα έχετε εκτεθεί σε τακτικές ΑΔΑ.

- Τι είν’ αυτό;

- Αναζωογονητικές Διακοπές Αναπνοής.

- Kαληνύχτα σας… κύριε φιλόσοφε. Γιατί γιατρός μια φορά, δεν είστε!

Την τελευταία φράση την ψιθύρισε, καθώς έκλεινε πίσω του την πόρτα. Στο διάδρομο διασταυρώθηκε με την επόμενη ασθενή. Αν δεν φορούσαν μάσκες, θα ορκιζόταν πως γνωρίζονται. Η αύρα που άφησε πίσω της, του φάνηκε γνώριμη. Την άκουσε να καλησπερίζει τον γιατρό. Εκείνος πλήρωσε την ευγενική υπάλληλο, παρέλαβε τον φάκελο κι ορκίστηκε πως θα τον πετάξει στον πρώτο κάδο που θα συναντούσε στο δρόμο.

Όρμησε βιαστικά στο σπίτι. Άπλωσε τα λιγοστά φιλμ κάτω απ’ το φωτιστικό του γραφείου. Στο πρόσωπό του εναλλάσσονταν το χαμόγελο, η λύπη, η νοσταλγία και η αποστροφή.

«Η Ελένη»

«Όταν πέρασα πανεπιστήμιο»

«Όταν με προσλάβανε στην τράπεζα»

«Όταν πήρα προαγωγή»

«Όταν κέρδισα το λαχείο»

«Το γλέντι με τους φίλους»

«Όταν με ειδοποίησαν απ’ το νοσοκομείο για το ατύχημα»

«Το τελευταίο σημείωμα του μπαμπά, στο ψυγείο»

«Όταν τους αποχαιρέτησα στο κοιμητήριο»

«Μόνο η Ελένη. Κανείς φίλος»

«Δεν έχουν καταγραφεί πιο πρόσφατες ΑΔΑ»

Έτρεξε πίσω. Στο χρόνο ή στο ιατρείο του τρελογιατρού; Ούτε κι αυτός ήξερε. Η Ελένη περίμενε υπομονετικά για να καταγράψουν, συντροφιά, τις μελλοντικές ΑΔΑ της κοινής τους ζωής.


4.




Της ζωής η ανάσα




''Σου λείπει γιαγιά ο παππούς;''


''Πάντα θα μου λείπει ως να έρθει η στιγμή να πάω κοντά του. Από την πρώτη μέρα που τον είδα εκεί στην άκρη του δρόμου να ξεφορτώνει μια άμαξα, από τότε η ζωή μου ήξερα ότι έπρεπε να είναι πλάι του. Και σκέψου ότι ήμουν αγκαζέ με τον αρραβωνιαστικό μου. Αυτόν που ο πατέρας μου επέμενε να παντρευτώ. Και εκεί που περπατούσαμε, τον είδα τον παππού σου και κοντοστάθηκα. Και κοιταχτήκαμε. Οι ματιές μας σαν να πέταξαν φλόγες. Δεν ήταν όμορφος , είχε μια ουλή δεξιά στο πλάι της μύτης αλλά τα μάτια του... ω τι ματιά ήταν αυτή; Μια καταγάλανη θάλασσα που αντάριαζε όσο το βλέμμα του αιχμαλώτιζε το δικό μου. Με κατέκτησε , με πήρε πάνω στα κύματα και με ταξίδεψε στα ουράνια. Περάσαμε φτώχεια θησαυρέ μου αλλά θα ξαναζούσα αυτήν τη ζωή κοντά του.''

Η γιαγιά ήπιε λίγο νερό και το βλέμμα της χάθηκε στο κενό. Χαμογελούσε. Τη σκούντηξα ...

'' Έτσι με σκούντηξε ο αρραβωνιαστικός μου απορημένος από το πώς κοιταζόμουν με έναν άγνωστο. Και ο πατέρας μου θύμωσε όταν διέλυσα τον αρραβώνα, γιατί δεν ήθελα πια αυτόν που μου έδινε.
Κάθε φορά που με κοιτούσε ο Ορέστης, ξεχνούσα να αναπνεύσω. Μα ο πατέρας μου δεν θα με έδινε σε έναν αμαξά μεταφορών. Έτσι με έστειλε στη θεία μου. Ήταν μια θεία φοβερή. Της αγάπης οπαδός. Και εκείνος όταν έμαθε πού ήμουν, πήρε την άμαξά του και ήρθε στην πόλη που ζούσα.
Δεν μπορείς να φανταστείς πώς ένιωθα στην αγκαλιά του. Και όχι μόνον στην αρχή. Σε όλη μας τη ζωή αυτή η αγάπη υπήρχε παντού . Όταν κατάφερα να φέρω στον κόσμο το μοναδικό μας παιδί, μετά από 3 προσπάθειες , ο κόσμος μου φωτίστηκε. Κι εκείνος, με κοιτούσε λάμποντας. Το βλέμμα του είχε το χρώμα που παίρνει η θάλασσα όταν είναι ήρεμη, όταν ο αγέρας που λυσσομανούσε έπαψε να την χτυπάει αλύπητα. ''Οι δυο μου γυναίκες'', έλεγε. ''Το Α και το Ω της ζωής μου''.
Ξέρεις ότι παντρευτήκαμε κρυφά από τον πατέρα μου, και χρήματα δεν είχαμε για το γάμο. Ούτε η καημένη η θεία μου, που προσπαθούσε να πουλήσει ένα σταυρό της για να μας βοηθήσει .Εκείνος το έμαθε και δεν την άφησε. Θα τα καταφέρουμε, της είπε. Ένα μακρύ φόρεμα είχα και δεν μπορούσα να φτιάξω νυφικό. Ξέρεις τι έκανε για να καλύψει το χρώμα του φορέματος; Έκοψε ένα σωρό μαργαρίτες. Εκατοντάδες μαργαρίτες και τις έφερε στη θεία μου να τις ράψει στο φόρεμα. Και έγινε ένα νυφικό πανέμορφο.

Όταν κατσούφιαζα που δεν θα ήταν στο γάμο οι γονείς μου, οι φίλες μου, εκείνος έπιανε στα δυο του χέρια το πρόσωπό μου και μου λεγε'' τι σημασία έχει ποιος άλλος θα είναι; Εγώ κι εσύ δεν είμαστε αρκετοί; Κοίτα με στα μάτια και θα δεις την αγάπη μου. Δεν σου φτάνει; ''

Ναι μου έφτανε και άλλη τόση ήταν η δική μου
Ο παππούς σου καλή μου ήταν εκείνος που σταματούσε τις ανάσες μου με μια του ματιά. Πώς να τον ξεχάσω;''

 

5.




Πάμε να αγαπήσουμε. 



Δωσ' μου το χέρι σου, να περπατήσουμε στη νύχτα.

H ησυχία σαν ψαλμός, στήνει ατμόσφαιρα στο φόντο.

H πόλη κλεισμένη στο καβούκι της. Κι η κοινωνία, μακριά από καθρέφτες. Μην αντικρύσει κατά λάθος την αλήθεια της και τη σοκάρει το είδωλο της. 

Η νύχτα ξαπλωμένη στου ουρανού τα δάπεδα, έχει μαγέψει και το πάτωμα να αλλάξει. Κι άφησε για αύριο το σύνηθες γαλάζιο του, έβαλε μαύρο να ταιριάξει! 

Στο δρόμο, ούτε αμάξια, ούτε ψυχές κυκλοφορούν. Απόψε η ερημιά γιορτάζει. 

Άδειοι οι δρόμοι, μα θα γεμίσουν ξανά, σαν έρθει το πρωί, φωνές, θόρυβο, ζωή. Οι άνθρωποι όμως... 

Οι άδειοι άνθρωποι με τι θα γεμίσουν; 

Έρημη η πόλη... 

Μονάχα όνειρα θα δεις κι Ερινύες, που ψάχνουν κάπου να φωλιάσουν. Ψυχή, μυαλό, ότι βρουν... αρκεί να περάσουν τη νύχτα. 

Το φεγγάρι ανέκφραστο, άψυχο, απλά φωτίζει. 

Σαν να 'ναι η λάμπα του ουρανού. Ανάβει-σβήνει και πάλι απ' την αρχή. 

Μη σε γελά, όλα έχουν ψυχή. Όλα αισθάνονται. Κι όλα ζητούν να αισθανθούν! 

Να ένα παγκάκι. Κάθισε! 

Θέλω να κλείσεις ένα λεπτό τα μάτια σου. Πες μου τι βλέπεις; 

Άλλοι λένε πως βλέπουν αστραπές, άλλοι αγγέλους κι άλλοι σκοτάδι. 

Εγώ φοβάμαι το έρεβος. 

Σαν κλείσω τα μάτια, βλέπω το αύριο. 

Το νιώθω, του δίνω μορφή, το ντύνω με αγάπη και το βαφτίζω με δάκρυα.

Το ταΐζω με ελπίδες και το ξεδιψώ με βήματα. 

Μικρά, σταθερά βήματα. 

Σαν παιδί, με πιάνει απ' το χέρι και με αφήνει να το πάω παρακάτω. 

Κι αν η μοίρα με εμποδίσει τη προσπερνώ. 

Κι αν έχει κρυφτεί στο παρασκήνιο και δεν προλάβω, παίρνω ανάσα και συνεχίζω. 

Πάντα συνεχίζω. Ποτέ δε σταματώ. 

Λες και με κυνηγάνε δαίμονες σε κάποιο σταυροδρόμι, με ένα φιλί να ενώσουν μια συμφωνία απόκοσμη. 

Κοίτα, κι η νύχτα συνεχίζει. 

Σπιθαμή τη σπιθαμή μετράει τη γη, μα δε τη νοιάζει. 

Ακούραστα συναντά τη τύχη της στα ραντεβού τους. 

Ξέρεις, το αξιοσημείωτο στη νύχτα, είναι ότι χωρά πολλές στιγμές. 

Απόψε κάποιος γιορτάζει μια επιτυχία κι η χαρά χαμογελά. 

Απόψε κάποιος χώρισε κι ο πόνος πίνει. 

Απόψε κάποιος γέννησε και κάποιος γεννήθηκε. 

Απόψε κάποιος πέθανε και κάποιος κλαίει. 

Απόψε κάποιος θα πέσει για ύπνο ήρεμος και κάποιος άλλος θα μετρά προβλήματα και θα ονειρεύεται λύσεις για να κοιμηθεί. 

Αυτή είναι η ζωή. 

Κάπου νικά και κάπου χάνει. 

Τόσο μικρή, μα χωράει τόσα. 

Έχει μια γοητεία η ζωή, που δε χωράει σε λέξεις. 

Δε χωρά σε στιγμές. 

Έχει μια αδέσποτη ομορφιά, που συναρπάζει. 

Η ζωή βλέπεις δε μετριέται στον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή. 

Ας φύγουμε. 

Σε λίγο ο έρωτας, θα διαβάσει με το φεγγάρι τις ευχές και σαν ταρώ θα ρίξει τα αστέρια, να δει τα μελλούμενα. Μη χαραμίσει βέλη. 

Και προτού η νύχτα, φιλήσει τις καρδιές για καληνύχτα, επίτρεψε μου να σε αποχαιρετήσω. 

Πριν φύγεις, να! Πάρε το τριαντάφυλλο ενός πρίγκιπα μικρού, να με θυμάσαι. Γιατί είναι ο χρόνος που μου αφιέρωσες, που το έκανε όλο αυτό σημαντικό! 

Τι εννοείς που πάμε... 

Πάμε να ζήσουμε. Να ανακαλύψουμε. Να αγαπήσουμε. 

 

6.


 

 Ελεύθερη πτώση

 

Φοβάμαι τον κόσμο, θυμάμαι είχα πει στον ψυχολόγο. Φοβάμαι να αναμετρηθώ με τον κόσμο,να μπω σε μια παρέα και να συμμετέχω στις συζητήσεις, να βγω ένα ραντεβού, να πάω σε μια συνέντευξη. Φοβάμαι πως θα τους είμαι βάρος, πως θα σπαταλήσω το χρόνο τους. Είναι τόσο πολλοί ωραίοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι εκεί έξω. Άνθρωποι που ξέρουν να συμπεριφερθούν, να στηθούν, να περπατήσουν. Άνθρωποι εμφανίσιμοι με ωραία σπίτια με ωραίες δουλειές. Κι εγώ δεν έχω τίποτα από όλα αυτά. Βλέπω τα χρόνια να περνάνε, να γλιστράει η ζωή μέσα από τα χέρια μου και να μην έχω τίποτα αξιόλογο να δείξω. Κάθομαι στη δουλειά που έχω γιατί νιώθω ασφαλής που είμαι αόρατη. Δε με βλέπεις κανείς και δεν ενοχλώ κανέναν. 

 Αυτά και άλλα πολλά έλεγα και ξανά έλεγα σε όλες τις συνεδρίες και πρόοδο δεν έβλεπα καμιά. Μέχρι που μου είπε αυτό:

"Αν αισθάνεσαι πως ο κόσμος θα σε ξεχωρίσει μονάχα όταν θα γίνεις συναρπαστική, ξεκίνα να κάνεις κάτι συναρπαστικό"

 Και να ΄μαι τώρα εδώ στην άκρη του γκρεμού να κοιτάω τη λίμνη που απλώνεται από κάτω, δεμένη με σχοινιά και ιμάντες, έτοιμη να πέσω στο κενό. Και πέφτω και μια κραυγή τρόμου και χαράς βγαίνει από μέσα μου τόσο δυνατή που νιώθω τα βουνά ολόγυρά μου να αντηχούν τη φωνή μου. 

 Κι όχι δεν είναι η πρώτη μου πτώση. Μετράω ήδη τέσσερις. Και μαζί με αυτές μετράω και άλλες πέντε πεζοπορίες με ορειβατικούς συλλόγους. Δεν είχα τίποτα σε κανέναν να πω και να που στο τέλος κάθε διαδρομής μαζευόμαστε όλοι και μιλάμε για τα χιλιόμετρα που καλύψαμε. Μοιραζόμαστε το φαγητό μας, ανταλλάσουμε φωτογραφίες και γινόμαστε φίλοι. 

 Συνεχίζω να πιστεύω πως δεν είμαι σπουδαία, αλλά είναι σπουδαία τα μέρη που επισκέπτομαι και μου αρκεί να μιλάω για αυτά με αγάπη και τότε βλέπω πως όλοι ξαφνικά με κοιτάζουν με αγάπη. 




 Διαβάσατε 1 έως 6

Για να διαβάσετε 7-13 πατήστε εδώ

Τα Γνωμικά εμπνέουν #1 - Συνέχεια συμμετοχών!

 7.




ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΖΩΗΣ 

Η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη….προσπαθούμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και την ποιότητα της ….Αξιολογούμε θετικά και αναγνωρίζουμε τα όσα καλά έχουμε στη ζωή μας και δεν μεμψιμοιρούμε με ζήλεια και πίκρα για όσα δεν έχουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε για το καλύτερο. Ίσα-ίσα, ξεκινάμε από μία βάση ευγνωμοσύνης και αυτοεκτίμησης και στη συνέχεια προσπαθούμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και την ποιότητα της ζωής μας, αναγνωρίζοντας ότι η ζωή μας είναι «πλούσια», όμορφη και θετική.

Μόλις έφτασε η Δευτέρα και είναι ήδη Παρασκευή.

... και ο μήνας έχει ήδη τελειώσει.

... και η χρονιά σχεδόν τελείωσε.

... και έχουν περάσει ήδη 40, 50 ή 60 χρόνια της ζωής μας.

... και συνειδητοποιούμε ότι χάσαμε τους γονείς μας, τους φίλους μας.

Και συνειδητοποιούμε ότι είναι πολύ αργά για να επιστρέψουμε ...

Έτσι ... ας προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τον χρόνο που έχει απομείνει ...

Ας μην σταματήσουμε να ψάχνουμε για δραστηριότητες που μας αρέσουν ...

Χαμόγελο στα μικρά πράγματα της ζωής που βάζουν βάλσαμο

στις καρδιές μας.

Ας προσπαθήσουμε να εξαλείψουμε το "μετά" ...

Το κάνω μετά ...

Θα πω μετά ...

Θα το σκεφτώ μετά ...

Αφήνουμε τα πάντα για αργότερα σαν το «μετά» να είναι δικό μας.

Επειδή αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι:

μετά, ο καφές κρυώνει ...

τότε οι προτεραιότητες αλλάζουν ...

μετά, η γοητεία είναι σπασμένη ...

μετά, η υγεία περνά ...

μετά, τα παιδιά μεγαλώνουν ...

μετά οι γονείς γερνούν ...

μετά, οι υποσχέσεις ξεχνιούνται ...

μετά, η μέρα γίνεται η νύχτα ...

μετά, η ζωή τελειώνει ...

Και μετά είναι συχνά πολύ αργά ...

Λοιπόν ... ας μην αφήσουμε τίποτα για αργότερα ...

Ας πετάξουμε τους ασήμαντους αριθμούς όπως την ηλικία, το βάρος και το ύψος……

Ας κρατήσουμε μόνον τους ευχάριστους φίλους.

Ας επιδιώξουμε να μαθαίνουμε συνεχώς! Να μην αφήνουμε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι “Αλτζχάιμερ”.

Ας απολαύσουμε τα απλά πράγματα.

Ας επιδιώξουμε την καλή διάθεση και το γέλιο στην ζωή μας . Ας κλάψουμε ακόμη…δεν είναι κακό, δεν είναι ντροπή…. Υπομένουμε, πενθούμε και προχωράμε παραπέρα.

Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας, ας τον κανακέψουμε και ας τον περιβάλουμε με ό,τι αγαπάμε. Το σπίτι μας είναι το καταφύγιό μας. Ας φροντίσουμε να είναι ευχάριστο .

Ας φροντίζουμε την υγεία μας. Καλή υγεία σημαίνει τα πάντα !

Ας προσπαθήσουμε να μην κάνουμε βόλτες στην ενοχή. Δεν ωφελεί.

Είναι σημαντικό να εκφράζουμε τα αισθήματά μας. να λέμε στους ανθρώπους που αγαπάμε, ότι τους αγαπάμε, σε κάθε ευκαιρία.

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ Ο,ΤΙ:

Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές, που μας κόβουν την ανάσα !

Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα !

Το ταξίδι της ζωής δεν είναι, για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ’ ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστράμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας «…ρε γαμώτο….τι βόλτα!».


8.




Η ευτυχία είναι στιγμές 



Όταν ζωγράφισα στο τοίχο του τροχόσπιτου μας αυτή την εικόνα και αυτό το γνωμικό έκανα μία αναδρομή στα όσα έζησα και σε όσα έμαθα. Η ζωή μετριέται λέει η φίλη από εκείνες που μας κόβεται η αναπνοή.. σκέφτηκα πόσες τέτοιες στιγμές έζησα.. αμέτρητες.. η κάθε μία ένα μικρό θαύμα.. μία μικρή στιγμή ευτυχίας. Είναι οι στιγμές που μας κάνουν να θέλουμε τη ζωή είτε για να την χαρούμε είτε για να την πολεμήσουμε και να βγούμε νικητές.

Τον άνδρα μου τον γνώρισα από.. αλληλογραφία.. εγώ για να μη ξεχάσω τα γαλλικά μου , εκείνος για να μάθει τα ελληνικά που άφησε πίσω του. Μία βαλίτσα γράμματα , 1 1/2 χρόνος.. αρχικά φιλία, μετά γνωριμία ψυχών, μετά φλερτ στο χαρτί και έπειτα.. έρωτας. Πρόταση γάμου με ένα τηλεγράφημα, ένα πόλεμος δικός μου με τους γονείς μου και..νάμαι..22 ετών με το νυφικό μου στη βαλίτσα στο αεροδρόμιο του Βελγίου. Πρώτη μας συνάντηση, πρώτη μας ματιά " Πόσο μικρή είσαι" μου είπε.. και με φίλησε "πόσο όμορφος είσαι" σκέφτηκα.

Από εκεί στο δημαρχείο, ντύθηκα σε ειδικό χώρο και μισή ώρα μετά στην εκκλησία καθολική αφού δεν υπήρχε ορθόδοξος εκείνη την ημέρα αλλά 1 χρόνο μετά στην Ελλάδα. Γύρω μου γαλλόφωνοι άγνωστοι φίλοι του.. "θέλεις να ζήσεις μαζί του όλη σου τη ζωή.. ρώτησε ο ιερέας" κι εγώ .. πάγωσα.. Θεέ μου σκέφτηκα.. τι κάνω.. παντρεύομαι ένα.. άγνωστο..

Έσκυψε στο αυτί μου και μου είπε: " Ξέρω πως ίσως δεν μ΄ αγαπάς ακόμη.. όμως σου ορκίζομαι ότι θα σ΄ αγαπώ μια ζωή και για τους δύο.. μου κόπηκε η ανάσα, ο πανικός έφυγε παρέα με τις αμφιβολίες. Είπα το ναι χωρίς σκέψη.. η ευτυχία είναι στιγμές και ήξερα πως θα μου χάριζε πολλές.

Ένα χρόνο μετά σε ξένη χώρα ένοιωσα πως θα γίνω μητέρα.. φοβήθηκα, ήθελα τους γονείς μου, τη χώρα μου.. φέρθηκα σκληρά , εκβιαστικά και αχάριστα. "Φεύγω Ελλάδα.. διάλεξε του είπα ένα βροχερό απόγευμα που γύρισε από τη δουλειά.. ή εμένα και το παιδί όμως.. στην Ελλάδα.. ή ..φεύγω..".

Μου κόπηκε ξανά η αναπνοή μέχρι να ακούσω ... : "Δώσε μου 1..2 μήνες να τακτοποιήσω ότι θα εγκαταλείψω .. και θα έρθω κι εγώ ..για πάντα, εσύ πάνε.. όπου νοιώθεις ευτυχισμένη.. θα έρθω, σου το είπα.. θα σε αγαπώ μέχρι το τέλος μου .."

Χρόνια μετά.. όταν οι κόρες μας έφηβες βρήκαν την βαλίτσα με τα γράμματα μας και γελούσαν πήγαμε σε μία ακρογιαλιά και τα.. κάψαμε.. στο φως του φεγγαριού. Τώρα μου λένε με παράπονο πως ζω μόνο γι’ αυτόν κι εκείνος για μένα.. ναι.. έχουν δίκιο.. ναι έχει δίκιο και η Γήινη Ματιά .. αξία έχουν όχι οι αναπνοές που σε ζουν αλλά εκείνες που σου κόβουν την ανάσα.. 


9.



“Καλώς ήλθες καινούργιε χρόνε”



Οι θαμώνες στο μπαρ, μετά την αλλαγή του χρόνου, ήταν πια ελάχιστοι. Έμενε στη μπάρα καθισμένος στο σκαμπό. Οι στάχτες του τσιγάρου του έγιναν σταχτί νιφάδες στο καπέλο δίπλα του. Το ημερολόγιο απέναντί έδειχνε Γενάρης 1972.
“Ένα ακόμα απ’ το ίδιο” είπε αργά.
Ο ώριμος μπάρμαν του έριξε μια ερευνητική ματιά. Του πέρασε ένα ακόμα ποτήρι ουίσκι με πάγο.
Το πήρε αργά στα χέρια του και ένιωσε τη φωτιά να κυλάει μέσα του. Τα μάτια του αφέθηκαν να ταξιδέψουν στις ανταύγειες του ποτηριού. Βούλιαζε σε μια λίμνη με αναμνήσεις.
--------------------
Την γνώρισε στο Πανεπιστήμιο σε άγρια χρόνια κάπου στο 1952. Η Λένα στη νομική κι αυτός στη φιλοσοφική. Έρωτας γεμάτος φωτιά. Μια φωτιά που έσβησε απ τη δική του ανυπαρξία σε αποφάσεις ζωής. Τον ήθελε, τον περίμενε, την διέψευσε.

Μέχρι που η συγκυρία των στιγμών τους έφερε πάλι μαζί. Δεκαέξι ολάκερα χρόνια μετά. Σε διαφορετικές όμως διαδρομές και δυστυχώς σε γκρίζα απόνερα. Εκείνος, ένα ρεμάλι χρεοκοπημένο, θαμώνας σε λέσχες, κυνηγημένος από τοκογλύφους του υπόκοσμου. Εκείνη φτασμένη δικηγόρος, προσέφερε τις υπηρεσίες της σε μια αλυσίδα με χαρτοπαικτικές λέσχες.

Είναι που η ζωή έχει την τελευταία λέξη. Για μια ακόμα φορά τον έσωσε απ τα νύχια τους με την παρουσία της. Μια ακόμα φορά τα κορμιά τους ενώθηκαν στο πάθος. Μέχρι εκείνο το βράδυ, τη μοιραία εκείνη νύχτα. Και έμελε πάλι εκείνος να είναι ο καταλύτης.

Ρούφηξε, με χείλη που έτρεμαν, το ποτό του. Και τα μάτια του βούλιαξαν πάλι στις αναμνήσεις. Τα κορμιά τους έλιωναν στου έρωτα τη φλόγα.
“Πρέπει να φύγεις αυτή τη στιγμή!” της είπε, όταν...

“Ηλίθια! Τίποτα δεν κατάλαβες λοιπόν;”
Ο Γρηγόρης, το μεγάλο αφεντικό της σπείρας, εισέβαλε έξαλλος στο σπίτι της. Τους βρήκε μαζί.
“Τι συμβαίνει Γρηγόρη; Πως μπαίνεις έτσι;” του απάντησε εκείνη.
Τα λόγια του, εκτός εαυτού, ήχησαν στα αυτιά της τραγικά.
“Έπεσες στην παγίδα του! Τον έβαλαν οι μπάτσοι να σε διπλαρώσει ηλίθια! Γνώριζαν τη σχέση σας και στον έριξαν από δίπλα. Τίποτα δεν πήρες χαμπάρι. Μια παγίδα ήταν όλα! Μας έστησαν, είναι εδώ!”
Ναι, η αστυνομία γνώριζε. Τον είχε του χεριού της. Και τον χρησιμοποίησε.
Όλα χάθηκαν από μπροστά της. Ήθελε να χαθεί από προσώπου γης.
“Άτιμε χαφιέ θα σε ξεκάνω!” βρυχήθηκε ο Γρηγόρης και το πιστόλι άστραψε στο χέρι του. Ο χρόνος σταμάτησε στην κραυγή της όταν έβαλε το σώμα της μπροστά στη σφαίρα.
“Μη!”

Την ένιωσε να αργοσβήνει στην αγκαλιά του ψελλίζοντας:
“Φαίνεται πως είναι μοιραίο οι στιγμές μας να κόβουν την ανάσα μας…”
“Λένα! Μη φεύγεις!”
“Όλη η ζωή μας μια αναπνοή… σε αγάπησα…” Έσβησε στα χέρια του με ένα πικρό χαμόγελο. Όλα χάνονταν ολόγυρα.

“Την έχασες;” ρώτησε ο μπάρμαν.
Τον κοίταξε με υγρά μάτια. “Χειρότερο… την πούλησα…” είπε με πνιγμένη φωνή.
“Αυτό από μένα” του είπε καθώς γέμιζε ένα ακόμα ποτήρι. Είδε τα χέρια του να σκαλίζουν στις τσέπες του σακακιού. Τράβηξε ένα τσαλακωμένο μαντήλι γεμάτο σκούρους λεκέδες. Το αίμα της. Το έσφιξε στη χούφτα του και του είπε:
“Είναι κάποιες στιγμές που σε στοιχειώνουν. Μετράνε σαν ολάκερη ζωή. Σου κόβουν την ανάσα. Καλή χρονιά...”


10.




ΣΕ ΔΙΠΛΟ ΡΟΛΟ!!!! 



-Προχώρα, μπορείς να το κάνεις.

Το κάνεις κάθε βράδυ που φεύγουν όλοι και σβήνουν τα φώτα .

Έλα, πρέπει να καλύψεις την απουσία του, γιατί ο κόσμος ήρθε γι αυτόν.

Αν αναβληθεί το νούμερο του, όλοι θα ζητήσουν πίσω τα χρήματα τους και ξέρεις τι θα συμβεί τότε.

Ο Boss θα θυμώσει και δεν θα πληρωθεί κανείς.

Έλα , πιάσε το σχοινί και κάνε μια εντυπωσιακή είσοδο.

Κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα.

Πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Ίδιο σουλούπι, ίδια στολή, φοράς και τη μάσκα, φύγε λοιπόν.

Αν σε φοβίζουν τα φώτα και οι φωνές , κλείσε τα μάτια σου ή καλύτερα δέσε ένα μαντήλι, θα είναι πιο τρομακτικό , όσο για τις φωνές , θα σταματήσουν μόλις ξεκινήσεις.

Ξεκίνα, ο Boss ήδη σε ψάχνει για να αναγγείλεις το νούμερο του κι έχει νευριάσει που δεν σε βρίσκει.

Άκου, το κάνει ο ίδιος.

-Κυρίες και κύριοι , ετοιμαστείτε να υποδεχτείτε τον ένα και μοναδικό

Super Jamper.

Χαρίστε του το πιο δυνατό σας χειροκρότημα και μετά , κρατήστε ακόμα και την αναπνοή σας, γιατί το νούμερο του είναι πολύ επικίνδυνο.

ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!!!!

-Μπράβο, έκανες πολύ ωραία είσοδο, δεν σε περίμεναν από εκεί.

Ανέβα ψηλά και πέτα .

1,2,3,4 ΤΩΡΑ, πιάσε το σχοινί.

Μπράβο!

1,2,3,4,5 ΤΩΡΑ , πιάσε την αιώρα και κρεμάσου ανάποδα.

1,2,3,4,5,6 ΤΩΡΑ, πέτα και πιάσε την άλλη αιώρα, μπράβο.

1,2,3,4,5,6,7,8 τί θα κάνεις; Το τριπλό άλμα;

Πρόσεχε!!!

ΜΠΡΑΒΟ!!!Τα κατάφερες!

Μόνο ο πατέρας το είχε καταφέρει αυτό, ο Super Jumper, ούτε που το προσπάθησε ποτέ.

Άκου τον κόσμο πως χειροκροτεί και φωνάζει!

Τους έκοψες την ανάσα.

Φύγε τώρα κι ετοιμάσου για το δικό σου νούμερο .

Ο ερωτευμένος Δον Ζουάν, γύρισε και δεν πιστεύει στα μάτια του.

Σε κοιτάζει πίσω από την κουρτίνα με το στόμα ανοικτό.

Σίγουρα περίμενε ότι θα είχες απασχολήσει και πάλι τον κόσμο με το δικό σου νούμερο.

Γρήγορα, άλλαξε και βάλε τη δική σου στολή.

Βγάλε την μάσκα και μη νοιάζεσαι για το μακιγιάζ, κανείς δεν θα δώσει σημασία σε ένα ξεβαμμένο κουτσό κλόουν.

Γρήγορα , πριν καταλάβει ο Boss τί έγινε.

Είσαι πολύ καλός, κάνεις τον κόσμο να γελάει, αλλά εσύ είσαι δυστυχισμένος.

Η θέση σου είναι ψηλά στον αέρα.

Φύγε από τη μέση, βγαίνουν τα άλογα κι αρχίζει η παρέλαση για το φινάλε.

-Πώς, τι;;

-Δώσε μου το χέρι σου , αδερφέ μου κι ανέβα πίσω μου στο άλογο.

Ο γύρος αυτός είναι αφιερωμένος σε σένα και τους γονείς μας.

Δεν ήξερα ότι μπορούσες να κάνεις αυτά τα νούμερα, νόμιζα ότι ήσουν ευχαριστημένος με τον ρόλο του κλόουν.

Πίστευα πως μετά το ατύχημα , που στοίχισε την ζωή των γωνιών μας και το δικό σου πόδι, δεν ήθελες να ανέβεις ξανά εκεί ψηλά.

Τώρα θα είναι πολύ ευχαριστημένοι, γιατί πάντα μας έλεγαν, πως

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΑΝΑΠΝΟΩΝ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΒΕΤΑΙ Η ΑΝΑΣΑ.

Κι εμείς, από δω και πέρα, θα πετάμε μαζί και θα κόβουμε τις ανάσες όλων των άλλων.


11.




Ζωή 





Αμίλητες ματιές μπροστά στ’ ανοιχτό παράθυρο 

παλεύει η θλίψη με το αχνό χαμόγελο 

κι ήχους γεννά και δάκρυα... 

η ψυχή μετρά στιγμές και πόνους 



Γεμίζει το δισάκι, κονταίνει το νήμα 

Πόσο δυνατές γίνονται καμιά φορά οι σιωπές! 

Απλώνονται θωπεύοντας υπάρξεις 

ακουμπούν τις χαραμάδες της ψυχής και τις ματώνουν 



Κι εσύ προσμένεις στην άκρη του δρόμου 

βήματα γοργά να σμίξουν με τα δικά σου 

να γίνουν ένα με το βήμα σου 

να πατήσουν πάνω στα χνάρια σου… 



να τρέξουν να σε προφτάσουν 

να σταματήσουν το χρόνο, το χτύπο της καρδιάς 

να σε ξαναγεννήσουν σε άλλη διάσταση 

να δώσουν πνοή στα όνειρα που χάθηκαν στις σκιές… 



Ένα βότσαλο στη λίμνη περιμένεις! 

Ν' έρθει τ’ ακούνητα νερά της να ταράξει 

να σχηματίσει κύκλους ομόκεντρους στη λεία της μορφή 

να δώσει αφορμή στον ήλιο να χαμογελάσει 

να σου δώσει λόγο να ζήσεις… 



Για να ορίσεις νέα όρια, για να τα ξεπεράσεις 

Όμως, οι δρόμοι δεν έγιναν για να τους θωρείς ασάλευτη καρτερικά 

έγιναν για να τους διαβαίνεις ακόμα και χωρίς πόδια... 


12.




Ρόδο 



Ευθυτενής, πανέμορφος, ιππότης καβαλάρης 

πάνω σε άσπρο άλογο, με ασημένια ασπίδα, 

ερχόταν προς το μέρος μου, κοιτώντας με στα μάτια, 

γύρισα και τον κοίταξα και ένιωσα ζαλάδα. 

Θεέ μου, μην είναι όνειρο; Τι είναι πάλι τούτο; 

Πού βρέθηκε ο ντελικανής στο δρόμο το δικό μου; 

Μέριασε, μου’ πε, να διαβώ και μ’ έπιασε απ’ τη μέση, 

παίρνοντας την ανάσα μου με το χαμόγελό του. 

Θυμάμαι κείνο το φιλί, που’ ταν γλυκό σαν μέλι, 

τον τρόπο που αναρίγησα και πώς καρδιοχτυπούσα. 

Κι έπειτα όλα χάθηκαν, η γη, ο κόσμος όλος, 

σαν στην καρδιά μου χάραξε τ’ όμορφο όνομά του. 

Δεν ήταν μόνο μια στιγμή, μα κράτησε αιώνες, 

εγώ γερμένη δίπλα του να βαριαναστενάζω, 

κάθε φορά που μου’δινε τ’ ολόγιομο φιλί του 

και’ παιρνα θάρρος στη ζωή για ν’ ανασάνω πάλι. 

Κι αν τώρα πια αλάργεψε κι έμεινα πίσω μόνη 

ξέρω πως θα’ ρθει η στιγμή τα μάτια του να ίδω, 

την αγκαλιά του να χαρώ και το μειδίαμά του, 

το βλέμμα που με μάγεψε και μ’ έκανε να ελπίζω. 

Ιππότη μου πανέμορφε, ψηλέ μελαχρινέ μου, 

μόνο μια φράση γνώριζε και να την ενθυμάσαι, 

πως είμαι δω για χάρη σου, ρόδο μου, πρίγκηπά μου, 

αιώνια να σε αγαπώ, πιστά να περιμένω. 


13.





Οι ΑΝΆΣΕΣ ΜΟΥ! 



Σαν να ταν χθες, που η πρώτη μέρα στο σκολειό, 

στα παιδικά μου μάτια φάνταζε μαγεία. 

Με μια λαχτάρα στην μικρή μου την καρδιά, 

να μάθω γράμματα, να γίνω μια κυρία! 

Σαν να ταν χθες, που με κρατούσες αγκαλιά, 

και εγώ με σένα νε τρελά ερωτευμένη, 

εκεί μπροστα στης εκκλησίας τα σκαλιά, 

σού πα το ΝΑΙ και γίναμε κι οι δυό ευτυχισμένοι. 

Σαν να ταν χθες, που είχε γεμίσει η αγκαλιά, 

μ ένα και δυο πανέμορφα αγγελούδια 

και εκείνα μοιάζανε στα μάτια μου τα δυο, 

μ όλου του κόσμου τα πολύχρωμα λουλούδια. 

Σαν να ταν χθες, που μεγαλώσαν ξαφνικά΄ 

και σαν πουλιά πετάξαν μακριά μας 

και εγώ ευχόμουνα σε κάθε προσευχή, 

ευτυχισμένα Θε μου να ναι τα παιδιά μας. 

Σαν να ταν χθες που ένα χεράκι τρυφερό, 

μ εμπιστοσύνη με κρατούσε είναι αλήθεια. 

Με μια φωνούλα στα αυτιά μου μαγική, 

πες μου γιαγιά μου παραμύθια! 






Πατήστε εδώ για να γυρίσετε στην αρχική και να βαθμολογήσετε