πηγή
Τίτλος: Πριν και μετά.....
Η Αζίζα ήταν ξαπλωμένη στο ζεστό της κρεβάτι. Δίπλα
της ήταν η αγαπημένη της κούκλα και άκουσε την μητέρα της να την φωνάζει να
σηκωθεί, για να ετοιμαστεί για την πολυπόθητη πρώτη της μέρα στο σχολείο. Είχαν
αποφασίσει από το βράδυ το φορεματάκι που θα φορούσε και είχε ετοιμάσει και την
κορδέλα για τα μαλάκια της. Περίμενε τόσο να πάει στο σχολείο! Ήταν ήδη στα
έξι της χρόνια και το ότι θα μάθαινε γράμματα και θα έκανε καινούργιες φίλες
που θα έπαιζε παιχνίδια μαζί τους, της έφερνε μια χαρούμενη προσμονή στην παιδική
της ψυχούλα.
Πήρε το πρωινό της παρέα με την μαμά και τον μπαμπά
της, χαιρέτησε το αγαπημένο της σκυλάκι και βγήκε στην αυλή. Προχωρώντας κοίταξε ψηλά, χαμογελώντας με τα μεγάλα πουλιά που πετούσαν στον ουρανό. Μα φτάνοντας μπροστά στο σχολείο, αντί μαθητές και δασκάλους, είδε στρατιώτες και τα θρανία γεμάτα όπλα. Κι όταν
σήκωσε ξανά ψηλά τα μάτια, τα πουλιά είχαν γίνει αεροπλάνα και η πόλη της ένας
σωρός από πέτρες.
Η Αζίζα ταραγμένη άνοιξε τα ματάκια της και κοίταξε με
πόνο γύρω της. Δεν ήταν ξαπλωμένη στο ζεστό της κρεβάτι, ήταν ξαπλωμένη στο
χώμα. Εδώ και δύο χρόνια εκείνη και η μητέρα της είχαν για σπίτι τους την σκηνή
με αριθμό 61 ενός καταυλισμού αμάχων, που την μοιράζονταν με την Χαμπίμπα και
την δική της μητέρα. Τους πατεράδες τους είχαν δύο χρόνια να τους δουν.
Πολεμούσαν. Άραγε θα
τους έβλεπαν ποτέ ξανά;
Μέσα σε μια στιγμή το μέλλον έκλεισε την πόρτα του για
την Αζίζα, την Χαμπίμπα και εκατομμύρια
παιδιά. Μέσα σε μια στιγμή αποφάσεις ανθρώπων, στέρησαν την ελπίδα από
τις παιδικές ψυχές, και τους δίδαξαν με τον χειρότερο τρόπο την σκληρότητα της
ανθρώπινης ύπαρξης. Τους έκλεψαν το δικαίωμα στην ασφάλεια και τη χαρά, το
δικαίωμα σε ένα σπίτι, το δικαίωμα της μάθησης, βυθίζοντας στην ανυπαρξία με τον
πόλεμο, το πνεύμα και την ανθρώπινη
αξιοπρέπεια. Ακόμα και την ανάμνηση του φαγητού την μετέτρεψαν σε σκόνη και
χώμα. Τα τρόφιμα εδώ και δύο χρόνια ήταν λίγα, και όταν τους μοίραζαν λίγο ρύζι
και λίγες αραβικές πίτες, η Αζίζα και η
φίλη της φαντάζονταν πως έτρωγαν ‘’σις ταούκ’’ ,κατεβάζοντας με βουλιμία τις
νόστιμες μπουκιές κοτόπουλου. Ή ακόμα πως ήταν γιορτή και μαζί με το λιγοστό τους ρύζι, έτρωγαν και αρνί ψημένο με υπέροχα μπαχαρικά.
Άραγε τι να έγινε ο σκύλος της; Να πεινούσε και αυτός;
Να ζούσε; Να ήταν κοντά στον πατέρα της και να του ψιθύριζε πόσο τον αγαπούσε η
Αζίζα και πόσο της έλειπε; Κάθε βράδυ κάθονταν αγκαλιά με τη μητέρα της και δεν
χόρταινε να την ακούει να της διηγείται ιστορίες από τότε που ζούσαν όπως άλλοι
άνθρωποι. Από τότε που είχαν ακόμα ελπίδα. Από τότε που τολμούσαν να
ονειρευτούν και να κάνουν σχέδια. Που
πριν ακόμα πάει σχολείο αποφάσισε να γίνει γιατρός όταν μεγαλώσει. Ήταν ζήτημα πλέον αν θα μπορούσε να μάθει
ποτέ γράμματα.
Κι όταν στο τέλος ρωτούσε … ‘’γιατί μαμά γίνονται οι
πόλεμοι; ‘’ Της απαντούσε πάντα ένας λυγμός της μητέρας της και μετά … σιωπή.
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην Σκυτάλη, και η ιστορία που εμπνεύστηκα από την φωτογραφία που επέλεξε για μένα η Katerina Verigka.
Κι αυτή είναι η εικόνα που διάλεξα για τον δεύτερο συμπαίχτη για να του παραδώσω την σκυτάλη και είναι η Μία! Μία μου καλή σου επιτυχία!
Την πορεία του δρώμενου μας μπορείτε να παρακολουθείτε
εδώ: https://foto-syggrafikiskytali.blogspot.com/p/2.html
εδώ: https://foto-syggrafikiskytali.blogspot.com/p/2.html
Καλή αρχή Μαίρη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρα για πέρα αληθινή η ιστορία σου.
Πόσα παιδιά δεν έχουν μέλλον με τόσους πολέμους που μαστίζουν τη γη.
Τί να ευχηθώ;
Να δώσει ο Θεός φώτιση στους δυνατούς της γης.
Καλή συνέχεια και φιλάκια πολλά
Ρένα μου αρχίσαμε λέει και σας περιμένουμε! Ο πόλεμος είναι σκληρό πράγμα! Αλλά δυστυχώς πιο σκληρός είναι ο ίδιος ο άνθρωπος! Καλή συνέχεια και σε σένα φιλιά!
ΔιαγραφήΜέσα από μια δυνατή φωτογραφία της Κατερίνας έγραψες αυτό ακριβώς που συμβαίνει σε πάρα πολλές αθώες ψυχούλες, αλλά και στη ζωή τους, την απουσία του αυτονόητου, μια καθημερινότητα με όλα τα απαραίτητα για το παιδί. Και πάνω από όλα ασφάλεια! Αυτό ειδικά με τα πουλιά στον ουρανό που είχαν γίνει αεροπλάνα πολύ δυνατή εικόνα... Η ιστορία σου θα μπορούσε φυσικά να είναι μέρεος των ονείρων ζωής ενός παιδιού στον καταυλισμό. Πόσα συναισθήματα μας χαρίζεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο να ευχηθεί κανείς μπορεί να σταματήσουν οι πόλεμοι και ειδικά οι εμφύλιες διαμάχες που είναι ακόμη χειρότερο.
Να σαι καλά και εσύ με το γραπτό σου και η Κατερίνα με τη φώτο της
Καλή συνέχεια στη Μία μας
Φιλιά πολλά
Άννα μου καλησπέρα! Είναι κρίμα να δολοφονούμε την αθωότητα τόσο βάναυσα! Κανένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο δεν ευθύνεται για τα λάθη μας! Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι πως τα μεγαλώνουμε διδάσκοντας τα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση! Πολλά σκέφτηκα να γράψω αλλά ένοιωθα πως αν δεν περιστρεφόμουν γύρω από την πραγματικότητα που ζουν, θα έκανα ιεροσυλία! Καλή επιτυχία και σε σένα μια και η σειρά σου δεν θα αργήσει! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΜαίρη μου μακάρι να μη χρειαζόταν να γράφουμε ιστορίες για αυτά τα τραγικά γεγονότα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκίνησε πολύ η ιστορία σου, σ'ευχαριστώ που δέχτηκες να ξεκινήσει έτσι η σκυτάλη..
Καλή συνέχεια στην Mia μας!
Κατερίνα μου διάλεξες μια πολύ πονεμένη και ενδιαφέρουσα φωτογραφία! Ελπίζω να δικαίωσα την επιλογή σου. Εύχομαι και σε σένα καλή επιτυχία που θα μας υποστείς όλους και θα βάλεις τον επίλογο! Κι αλήθεια έκανες την αρχή και θα κάνεις και το τέλος! Πολύ καλό αυτό! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΜακάρι να ήταν μια φανταστική ιστορία κι όχι η πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας μας. Δεν ξέρω αν θα σταματήσει ποτέ αυτή η γενοκτονία, αν θα λογοδοτήσουν οι ένοχοι κυβερνήτες, αν θα επιβιώσουν όσοι απ' τους εκτοπισμένους δεν πνίγηκαν ήδη στα νερά μιας θάλασσας. Μαίρη μου, η φωτογραφία της Κατερίνας και η ιστορία σου, ας παραμένουν στη συνείδησή μας κι ας πονάνε οι αλήθειες τους. Δυνατό το ξεκίνημα της συγγραφικής σκυταλοδρομίας, εύχομαι καλή συνέχεια και στην Μία μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου η φαντασία θα μας ανακούφιζε περισσότερο και ίσως να μας διασκέδαζε! Όμως η πραγματικότητα και μάλιστα αυτού του είδους πονάει άσχημα και αφήνει σημάδια! Καλή επιτυχία και σε σένα κορίτσι μου!
ΔιαγραφήΚαλή αρχή Μαρία μου!!Μια δυνατή φωτογραφία με ένα δυνατό κείμενο με πολλά μυνήματα που καταφέρνει να μας προβλιματίσει....Αυτό που θεωρούμε αυτονόητο για τα παιδιά μας για κάποια άλλα παιδιά είναι ανύπαρκτα...και δεν ξέρω που θα τελειώσει αν θα τελειώσει ποτέ...παρατηρώντας την εικόνα πρόσεξα δυο όμορφες ψυχούλες η μια να κοιτάζει τον ουρανο η άλλη να κοιτάζει τα βιβλία αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ακόμη και κάτω από τέτοιες συνθήκες που αναγκάστηκαν να ζουν ξέρουν πως για να καθήσουν στο καθαρό χαλί θα βγαλουν τα παπούτσια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Μαρία μου...η φωτογραφία που διάλεξες φανταστική!!!
Φιλιά!!!
Δέσποινα τα ίδια ακριβώς παρατήρησα κι εγώ.. Το ένα κοριτσάκι κοιτάζει τον ουρανό (άραγε ονειρεύεται γι'αυτό και χαμογελάει ακόμα;), το άλλο κορίτσι είναι πιο συγκεντρωμένο στα βιβλία.. Και η πειθαρχία πάνω στο χαλί.. Λεπτομέρεις που δείχνουν όμως πολλά!
ΔιαγραφήΔέσποινα μου δεν μπορείς να πεις πιστή στην υπόσχεση μου εξακολουθώ να ειδοποιώ χαχα Πράγματι η φωτογραφία ήταν πολύ ιδιαίτερη. Αλλά θα πρέπει να ομολογήσω πως το χαλί δεν με ξένισε γιατί απ' όσο έχω δει στην τηλεόραση οι μουσουλμάνοι τα βγάζουν τα παπούτσια στα χαλιά! Αυτό που με ξένισε είναι πως το χαλί είναι πάνω στο χώμα, η σκηνή από πίσω, η φανερή στέρηση κι όμως η μικρή ονειρεύεται ακόμα. Έτσι εξέλαβα το χαμόγελο της! Και πάντα το παιδικό χαμόγελο κλείνει όλη την ουσία της ζωής! Τέλος πάντων ήταν όντως μια καλή αρχή! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΜου θύμισες ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία στο οποίο η μνήμη μου ανατρέχει συχνά διαβάζοντας ειδήσεις. Και θα καταλάβεις για ποιον λόγο ανατρέχει σ' αυτό το βιβλίο η μνήμη μου συχνά Μαίρη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάγκη μεγάλη να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο "Στη σίκαλη, στα στάχυα, ο πιάστης" (ή αλλιώς "Ο φύλακας της σίκαλης") του Salinger:
(Συνομιλία ενός προβληματισμένου εφήβου με την μικρή του αδελφή σε μια κρυφή συνάντησή τους για να της ανακοινώσει πως για μια φορά ακόμη τον έδιωξαν και από το τελευταίο σχολείο στο οποίο τον έγραψαν οι "ταλαίπωροι" γονείς του)
" ...
«Τότε, καλά. Πες κάτι άλλο. Πες κάτι που θα σ’ άρεσε να γίνεις. Ας πούμε, φυσικός, Ή δικηγόρος. Κάτι.»
...
Εγώ, ούτε που την πρόσεχα όμως. Άλλο σκεφτόμουνα εγώ –μια τρέλα. «Ξέρεις τι διάολο θα ΄θελα να γίνω? Λέω, ας πούμε, άμα ήτανε στο χέρι μου?»
«Τι? Μη λες παλιόλογα».
«Ξέρεις ένα τραγούδι που λέει όταν κορμί πιάνει κορμί, στη σίκαλη, στα στάχια? Ε, θα ΄θελα-»
«Όταν κορμί σμίγει κορμί, στη σίκαλη, στα στάχια», μου λέει η δικιά μου. «Ποίημα είναι. Του Ρόμπερτ Μπερνς».
«Το ξέρω πως είναι ποίημα του Ρόμπερτ Μπερνς.»
Αλλά είχε δίκιο. Έτσι λέει. Όταν κορμί σμίγει κορμί, στη σίκαλη, στα στάχια. Μόνο που τότε δεν το ΄ξερα.
«Εγώ νόμιζα πως λέει όταν κορμί πιάνει κορμί», της λέω. «Αλλά τέλοσπάντων, φαντάσου παιδάκια, όλο παιδάκια, που θα ΄ναι σ’ ένα μεγάλο χωράφι με σίκαλη και που θα παίζουνε ξερωγωκάτι,, ένα παιχνίδι. Μιλάμε, χιλιάδες παιδάκια, κι εκεί γύρω να μην είναι κανείς –κανένας μεγάλος, λέω δηλαδή- μονάχα εγώ. Κι εγώ θα στέκομαι άκρη άκρη σ’ ένα ξεκούδουνο γκρεμό. Και η δουλειά μου εμένα θα ΄ναι να τα πιάνω εκεί που θα κοντεύουνε να πέσουνε στο γκρεμό –λέω, ας πούμε, εκεί που τρέχουνε και που δε βλέπουνε που πάνε, εγώ θα πρέπει να πετιέμαι από κάπου και να τα πιάνω. Μόνο αυτό θα ΄κανα όλη μέρα. Θα ΄μουνα ξερωγώ στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης. Τελείως παράνοια είναι, και το ξέρω, αλλά μόνο αυτό θα ΄θελα εγώ στο βάθος, βάθος. Το ξέρω που είναι παράνοια».
Η δικιά μου έκανε ώρα να μιλήσει. Κι ύστερα, όταν μίλησε, είπε μόνο, «Ο μπαμπάς θα σε σκοτώσει».
Ένας τέτοιος "πιάστης" θα ΄θελα κι εγώ πολύ να μπορούσα να γίνω...
Καλή συνέχεια, με δυνατές ιστορίες και εικόνες!!!
Ζωή μου ήταν πολύ όμορφο το απόσπασμα που ανέφερες! Τελικά πολλοί θα θέλαμε να γίνουμε ''πιάστες''.
ΔιαγραφήΚαλή συνέχεια και σε σένα κορίτσι μου! Φιλιά!
Εικονα και ιστορία είναι τοσο δεμενα μεταξύ τους Μαιρη μου και πόσο επίκαιρα αληθινή!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αμαχος πλυθησμός και προπαντως τα παιδια ειναι εκεινα που πληρωνουν το τίμημα των παραλογων πολεμων σε όλο τον κασμο φιλη μου!! και γιατί όλα αυτά; για περισσοτερα χρήματα μονο..και εξουσία !!
Πολύ δυνατη η αρχή με την σμμετοχή σου .. επίσης και η φωτογταφια που διάλεξες για την Μια υπεροχη.!!καλη συνέχεια ..να περνας ομορφα . φιλακιαααα
Πάντα τα αδύναμα πλάσματα την πληρώνουν Ρούλα μου! Να είσαι καλά και σου εύχομαι καλή επιτυχία και να απολαύσεις το δρώμενο μας ξανά και ξανά! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΛοιπόν:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Φωτοσυγγραφική σκυτάλη #2 ξεκίνησε με εκκωφαντικό τρόπο. Ήμουνα σίγουρος ότι θα απολαύσουμε μια σκυτάλη τέχνης, εικόνας, θεμάτων που το καθένα του θα δώσει εξαιρετικά πράγματα.
Ξεκινώ από την πρώτη εικόνα που επέλεξε η Κατερίνα Βέριγκα:
Πολύ δύσκολη αλλά συνάμα και μεγάλη επιλογή. Φωτογραφίζει ένα καθαρά κοινωνιολογικό-πολιτικό θέμα που απαιτεί ψηλά και ποιοτικά αντανακλαστικά. Μπράβο στην Κατερίνα για την επιλογή της.
Πάμε τώρα στην συμμετοχή σου Μαίρη μου:
Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα αντιμετώπιζες και θα χειριζόσουν την συγκεκριμένη εικόνα με τον σεβασμό που της αξίζει. Και ιδού ένα υπέροχο αποτέλεσμα.
Ένα αφήγημα δυνατό, γεμάτο ζητήματα, μηνύματα, συναισθήματα και παρακαταθήκες.
Απέδωσες με πολύ σαφή και παραστατικό τρόπο το δράμα ενός Λαού (Συρία) και του δράματος που περνάνε οι άνθρωποί του, τα παιδιά του.
Εικόνες δυνατές, σκέψεις, ερωτήματα. Ένα κοινωνικό δράμα μπροστά μας πολύ συγκινητικό και χαρακτηριστικό.
Μπράβο Μαίρη μου, ειλικρινά μπράβο.
Και τώρα στην εικόνα που επέλεξες για τη Μία μας
Πολύ όμορφη. Ένα μπουκάλι μέσα στο νερό. Όμορφη εικόνα με μεγάλο πεδίο για δουλειά.
Καλή επιτυχία στη Μία και να ετοιμάζομαι και ...εγώ.
Φιλιά Μαίρη μου
Καλώς τον έναν και μοναδικό άντρα της Σκυταλοπαρέας! Όπως πάντα τα σχόλια σου είναι αναλυτικά και τα απολαμβάνω! Ναι η εικόνα καλή και προσπάθησα να την αποδώσω χωρίς να την μειώσω! Ελπίζω να διατήρησα και να τόνισα την σημασία της! Καλή επιτυχία στην Μία και σε σένα φυσικά που ακολουθείς! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήMαίρη μου,
Διαγραφήαλήθεια στενοχωριέμαι που είμαι ο μοναδικός άντρας στο δρώμενο. Θα ήθελα και άλλες αντρικές συμμετοχές. Δεν ξέρω το λόγο της "αποχής", όμως αυτό δεν παύει να με στενοχωρεί και να με προβληματίζει παράλληλα.
Φιλάκια πολλά.
Ήμουν βέβαιη ότι θα έγραφες ένα υπέροχο δυνατό κείμενο, Μαίρη μου. Η φωτογραφία άλλωστε θα αποτελούσε την καλύτερη έμπνευση. Πολλά συγχαρητήρια, φίλη μου. Απέδωσες παραστατικά το δράμα του πολέμου και τα κομμένα όνειρα των παιδιών. Πολλά φιλιά και αρχίζω να ετοιμάζομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία μου σ' ευχαριστώ πολύ! Ήρθε η σειρά σου κι ελπίζω η φωτογραφία που σου διάλεξα να σου δώσει μια καλή έμπνευση! Καλή επιτυχία και φιλιά!
ΔιαγραφήΚαλή αρχή και επίσημα λοιπόν
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού η πρώτη ιστορία της ΦΣ#2 είναι εδώ
Με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου
Ήμουν σίγουρη ότι θα εμπνευστεις όπως ακριβώς αξίζει από αυτή την εικόνα
Μου άρεσε η εικόνα που διάλεξες για τη Μια μας - καλή της επιτυχία
Δελφινάκι μου γλυκό σ' ευχαριστώ! Ελπίζω να απολαύσεις και την συνέχεια και να είσαι πανέτοιμη όταν έρθει η σειρά σου! Καλή επιτυχία και πολλά φιλιά!
ΔιαγραφήΤο ότι στην χώρα μας έχουμε ειρήνη και επειδή οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε ζήσει πόλεμο, έχουμε μια αίσθηση ότι η ειρήνη είναι κάτι αυτονόητο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαρρώ πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά σε κάποιον άνθρωπο, από να ζήσει τον πόλεμο. Και δυστυχώς αυτοί που πλήττονται περισσότερο είναι οι άμαχοι.
Δυστυχώς ''με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί''.
Καλή μας αρχή!
Μαρία μου έχουμε ζήσει κι εμείς πόλεμο. Όχι εμείς οι ίδιοι αλλά οι γονείς μας! Όπως και να το δεις είναι απάνθρωπος ο πόλεμος! Όσο για την ειρήνη, θα πρέπει να πω πως οι άνθρωποι είμαστε πιο χωρισμένοι μεταξύ μας τον καιρό της ειρήνης! Για έναν μυστήριο λόγο ενώ θα έπρεπε να είμαστε μονοιασμένοι και να την εκτιμάμε φερόμαστε σαν να μην την σεβόμαστε καθόλου! Καλή μας αρχή και καλή μας συνέχεια!
ΔιαγραφήΚαλή αρχή!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδιά που υποφέρουν είναι η μεγαλύτερη αμαρτία αυτού εδώ του κόσμου. Οι πόλεμοι το μεγαλύτερο αίσχος του.
Ένα παιδί δεν θα έπρεπε ποτέ να υποφέρει! Για κανένα λόγο και με κανένα τρόπο! Αλλά ... απελθέτω την κουβέντα από το στόμα μου, γιατί θα μας αρχίσω και δεν θα έχω τελειωμό!
ΔιαγραφήΚατερίνα & Μαίρη, γίνατε ένα υπέροχο δίδυμο, για να ξεκινήσει πολύ δυνατά το παιχνίδι μας. Η Κατερίνα με την επιλογή τής φωτογραφίας κι εσύ, Μαίρη μου, καταγράφοντας με γλαφυρότητα τα όσα μας λέει η φωτογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως λέει κι η Μαρία (Νικολάου), οι πιο πολλοί δεν ξέρουμε τι πάει να πει πόλεμος, δεν το έχουμε ζήσει, και κάποια πράγματα μας φαίνονται αυτονόητα. Είναι τρομακτικό το πώς καλέστηκαν να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι, το τι στερούνται, για να τρίβουν τα χέρια τους οι άλλοι, οι δυνατότεροι. Θλίψη!
-Όμορφη η επιλογή σου για τη Μία μας. Για να δούμε πώς θα της μιλήσει. :)
Πάλι μπροστά μου ε; Τέλος πάντων! Κάτι έχεις πάθει εσύ με τα δίδυμα! χαχαχαχα Δεν θα ήθελα να ζήσω κανέναν πόλεμο ούτε εγώ ούτε κανείς! Όμως έχω την αίσθηση πως τρέχουμε πέρα δώθε σαν χαμένοι και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Πώς να το πω; Τρέχουμε με το ''ρεύμα''. Κι όσο για τους δυνατούς, θεωρώ πως απόλυτα δυνατός δεν υπάρχει κανείς. Όλοι κάποια στιγμή βρίσκουν το μάστορα τους και δέχονται πλήγμα στην αχίλλειο πτέρνα τους! Αλήθεια τώρα που το είπα αυτό, εσύ διέκοψες την μάνα του Αχιλλέα και ξέχασε μετά να βουτήξει και την φτέρνα; Έτσι απορία έχω....
ΔιαγραφήΛες να φταίει που κι η ίδια είμαι δίδυμη;; 😈 Εν τω μεταξύ, πώς να σου απαντήσω σοβαρά, όταν διαβάζω αυτό το κλείσιμο; Δεν υπάρχεις, ρε συ!!!!!
ΔιαγραφήΈχω ρίξει ένα γέλιο ξεγυρισμένο! χαχαχα
ΔιαγραφήΔυναμικά ξεκίνησε η σκυτάλη. Συγκλόνισες Μαίρη μου. Και με το θέμα σου και με το πως το παρουσίασες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι κανένα παιδι να μη γνώριζε τον πόλεμο. Μακάρι κανένα παιδί να μη γνώριζε το πόνο.
Σε φιλώ!
Μαρίνα μου σ' ευχαριστώ! Είθε κανένα παιδί πράγματι.... Καλή επιτυχία και καλή απόλαυση! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΤι κρίμα που η ιστορία σου είναι μια πραγματική ιστορία, βγαλμένη μέσα από τη... ζωή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαίρη μου, έγραψες τόσο απλά και δυνατά (όσο απλή και δυνατή ήταν και εικόνα της Κατερίνας) για τη φρίκη του πολέμου! Όπως τη ζουν τα παιδιά, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε τον κόσμο, να τον δούμε με τα μάτια των παιδιών.
Πολλές ιστορίες μπορεί να εμπνεύσει η εικόνα που διάλεξες για τη Μία!
😍
Αλεξάνδρα μου είναι όντως κρίμα που μιλούσα για την πραγματικότητα! Είναι όντως λυπηρό! Ας ευχηθούμε να γίνει καλύτερος ο κόσμος, αλλιώς το θέλει το χτύπημα στην κεφάλα του! Καλή συνέχεια!
ΔιαγραφήΕπέστρεψα και εγώ και βλέπω νέο δρώμενο Μαίρη μου !! Καλό φθινόπωρο να έχεις !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιλογή της φωτογραφίας σε ενέπνευσε να γράψεις αυτό το κείμενο για τα παιδάκια του πολέμου που είναι τόσο κοντά μας και όμως δεν ξέρουμε πολλά μόνο ακούμε και φανταζόμαστε!!
Να είσαι καλά
Αχ εσύ που όλο μου καθυστερείς να έρθεις! Φθινοπώριασε χαρά μου έπρεπε να το καταλάβεις πως θα με έπιανε η ανησυχία μου! Καλή απόλαυση να μας παρακολουθείς! Πολλά φιλιά!
ΔιαγραφήΚαλή αρχή Μάρη μου !! με ένα υπέροχο κείμενο με μια συγκινησιακή αλήθεια . Φιλιά πολλά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλενα μου καλή μας αρχή και σου εύχομαι καλή σου επιτυχία στην πρώτη σου συμμετοχή! Πολλά φιλιά!
ΔιαγραφήΚαλή αρχή παιδιά! Δε θα μπορούσε να γίνει καλύτερη έναρξη. Δυνατή εικόνα, δυνατή συμμετοχή! Πάμε για τα καλύτερα λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστινάκι μου να είσαι καλά! Καλή επιτυχία όταν έρθει η σειρά σου! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΈχω βουρκώσει... Έχω ανατριχιάσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚορίτσι μου, θα ήταν υπέροχο όλο αυτό να το διαβάζαμε απλά σαν ιστορία και ξέραμε πως δεν το ζει καμιά ψυχούλα στον πλανήτη...
Μπράβο σου για τη συμμετοχή! Σε χειροκροτώ!
ΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!
Καλώς την κούκλα μου! Σπάνια βρισκόμαστε αλλά πάντα είναι κάτω από έντονες στιγμές! Χαίρομαι που σε βλέπω! Μακάρι αυτός ο κόσμος να ήταν πραγματικά ονειρικά πλασμένος αλλά .... Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΕσπευσα, σε διάβασα......σχόλιο δεν κατάφερα προχθές να αφήσω...επανέρχομαι λοιπόν, η φωτό ήταν τόσο χαρακτηριστική που σου υπαγόρευε ξεκάθαρα το θέμα......τα παιδιά του πολέμου, οι ξεριζωμένοι άνθρωποι από τις εστίες τους, το δράμα των οικογενειών που διασκορπίζονται, οι άμαχοι νεκροί, οι κατεστραμμένες πόλεις, οι διαλυμένες χώρες και οι χαμένες ελπίδες των ανθρώπων.....Τι να πώ, τα παιδιά θύματα είναι ότι πιό οδυνηρό σ΄αυτόν τον παραλογισμό.....τα "τυχερά" παιδιά που δεν σκοτώθηκαν, αλλά βρέθηκαν στους καταυλισμούς , τα ταλαιπωρημένα, στερημένα παιδιά που καταδικάστηκαν από κάποιους να βιώσουν την φρίκη.....Αθώες ψυχές που χρεώθηκαν το βαρύτερο τίμημα.....Γιατί ;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως η εικόνα μιλούσε από μόνη της! Δεν εμπνεύστηκα κάποιο θέμα, απλά παρουσίασα με το δικό μου ύφος κάποια από τις μελανές σκέψεις ενός παιδιού που βιώνει τον πόλεμο στην τρυφερή του ηλικία. Και πάντα οι αθώοι είναι τα θύματα δυστυχώς!
ΔιαγραφήΜε συγκίνηση μεγάλη ξεκίνησε αυτή η σκυτάλη...μακάρι όλο αυτό να ήταν μια ιστορία φανταστική και να μην ήταν πραγματικότητα για πολλά παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαίρη μου έντυσες με σεβασμό τη φωτογραφία...της έδωσες φωνή...μια σπαρακτική κραυγή το κείμενό σου!
Φιλιά πολλά!
Μαρία μου σ' ευχαριστώ! Προσπάθησα να μη κάνω το λάθος να δώσω φανταστική χροιά σε τόσο πόνο. Θα ήταν αμαρτία πραγματικά! Να είσαι καλά πολλά φιλιά!
ΔιαγραφήΜια χαρούμενη προσμονή στην παιδική της ψυχούλα.... να μην ξαναγίνει πότε πόλεμος !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πολύ πολύ :) :) :) :)
Μάνια μου ξανθιά μου θεά χαίρομαι που σε βλέπω! Αναρωτιέμαι τι πρόβλημα έχεις και χάνεσαι και μετά σκας ευτυχώς σαν τον κομήτη. Φιλιά κορίτσι μου και καλή επιτυχία στη σειρά σου!
ΔιαγραφήΠολύ δυνατό το ξεκίνημα! Φυσικά έπαιξε ρόλο και η επιλογή της φωτογραφίας από το Κατερινιώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο και στις δύο!
Για αυτό και η επιλογή φωτογραφίας είναι σημαντική ! Το νου τους όποιος θα μου στείλει εμένα- δεν θυμάμαι ποιος είναι ☺ χεχε!
Μπράβο Μαίρη μου!
Πολλά φιλιά!
Καλή συνέχεια!
Έχεις δίκιο γιατί η φωτογραφία μιλούσε από μόνη της, παρότι περιοριστική στο θέμα ήταν πολύ επίκαιρη και έθιγε μια πονεμένη πτυχή της εποχής μας! Μην ανησυχείς το νου τους θα έχουν όλοι χαχα Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΜαίρη μου με την φωτογραφία της Κατερίνας μας έδωσες την ζοφερή εικόνα του πολέμου που καταστρέφει τα πάντα και αφήνει ανεξίτηλες πληγές στις ψυχές των αθώων παιδιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι η ιστορία σου να ανήκε στην σφαίρα της φαντασίας, αλλά δυστυχώς είναι πραγματικότητα και μάλιστα πολύ κοντά μας.
Καλή συνέχεια!
Φιλιά!
Ελένη μου κι εγώ θα προτιμούσα να γράφω για φανταστικά πράγματα! Η αλήθεια πονάει όπως κι αν την παρουσιάσεις. Έχει την δική της αδυσώπητη δύναμη! Να είσαι καλά καλή επιτυχία και σε σένα φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΤωρα αμα σου πω οτι με πιασαν τα κλαματα πρωι πρωι;;; Δυστυχως με δακρυα δεν αλλαζει ο κοσμος...ας ελπισουμε οτι αλλαζει λιγο η ψυχη μας προς το καλυτερο...
ΑπάντησηΔιαγραφήυπεροχο!
Κορίτσι μου σε καταλαβαίνω απόλυτα κι εγώ όταν ξαναδιάβασα τι μου βγήκε τον έπνιξα τον λυγμό μου! Πονεμένη δημιουργία ήταν! Φιλιά πολλά μάτια μου!
ΔιαγραφήΑχ, αυτά τα παιδιά! Σε τι κόσμο τα υποχρεώνουμε να ζουν και τι κόσμο τους παραδίδουμε! Δεν ξέρω αν ποτέ αλλάξει αυτός ο κόσμος προς το καλύτερο Κεμάλ, όμως η ελπίδα και τα όνειρα πεθαίνουν πάντα τελευταία! Κι εγώ θέλω να ελπίζω πως κάτι μπορεί να γίνει! Είναι το χρέος όλων μας απέναντι σ΄αυτές τις αθώες ψυχές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο το κείμενό σου, Μαίρη μου, μα το τέλος του... μαχαιριά στην καρδιά! Να είσαι καλά, φίλη μου!