''Μια εικόνα 6 λέξεις #1'' / Συμμετοχές 1-4!

 

    Σας έδωσα μια εικόνα, και έξι λέξεις που έπρεπε να τις συμπεριλάβετε στο κείμενο ή ποίημα σας.

Έντεκα φίλοι με τιμήσατε με την συμμετοχή σας και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!

Η εικόνα από το pinterest  ήταν θεματική λόγω των ημερών της Αποκριάς:

Η σειρά ανάρτησης των συμμετοχών σας έγινε με κλήρωση, και έχετε μια εβδομάδα να τις διαβάσετε και να επιλέξετε αυτές που σας άρεσαν πιο πολύ.

Ψηφίζετε λοιπόν μέχρι τις 18/3 τα μεσάνυχτα. Στις 19/3 θα ανακηρυχθεί ο νικητής.

Η βαθμολογία θα είναι 3 για την πρώτη επιλογή σας, 2 για την δεύτερη, και από 1 για τις τρεις επόμενες. Δηλαδή 3-2-1-1-1

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

Οι έξι λέξεις : Ξεφάντωμα, Μάσκα, Μουσική, Κανάλι, Μυστήριο, Ειδύλλιο

1. Το μπαλκόνι της Οττάβια Αριέντζι

Η πόλη ζούσε στο ξεφάντωμα του καρναβαλιού. Το ασημένιο χρώμα του φεγγαριού αγκάλιαζε τις πέτρινες στράτες. Πολύχρωμες στολές με χρώμα και φινέτσα. Χαμόγελα και τραγούδια παντού. Το κανάλι λουσμένο στο φως των φαναριών.

Τότε την είδα! Ξεχώριζε στο πλήθος. Ψηλόλιγνη, με μακρύ κόκκινο φόρεμα Βενετσιάνικης εποχής. Τα εβένινα μαλλιά έπεφταν στους σμιλεμένους ώμους της. Μια μάσκα στο σκούρο μπλε της θάλασσας στόλιζε το πρόσωπό της.

Έστεκε μόνη σαν κάτι ν’ αναζητούσε. Πήγα κοντά της. Η μουσική στο δρόμου έπαιζε βαλς και πολλά ζευγάρια στροβιλίζονταν ολόγυρα.

“Θα μου χαρίσετε αυτό το χορό;”

Το βλέμμα της πίσω απ’ τη μάσκα ελκυστικό και παρακλητικό.

“Με μεγάλη χαρά…” αποκρίθηκε και τα κορμιά μας στροβιλίζονταν, στην αρχή αργά αλλά μετά πιο γρήγορα στο ρυθμό της μουσικής. Το χέρι μου τυλίχτηκε στη μέση της και το άλλο άγγιξε τα δάχτυλά της. Θέρμη και φωτιά σιγόφεγγε μέσα μας, το ένιωθα παντού. Στο κοίταγμά μας, στο δέσιμο των σωμάτων, στην ίδια την ανάσα μας.

“Τζιοβάννι! Έλληνας”, της είπα Ιταλικά.

“Οττάβια”, απάντησε με χαμόγελο σαν το ασήμι του φεγγαριού.

Περπατήσαμε κατά μήκος του καναλιού. Μιλήσαμε για τη μουσική, το χορό, τη ζωή και τις στιγμές της. Η αύρα της με τύλιγε στην άχλη της νύχτας. Παράξενη και τόσο μακρινή. Ένιωθα το άρωμα της μορφής της και τη σαγήνη που ανέδυε σαν κοράλλι ανοιχτό στο νερό. Ένα ειδύλλιο με τον έρωτα τύλιξε τα κορμιά μας.

Σταθήκαμε στη γωνιά εκείνου του νεοκλασικού κάτω από το φως του φαναριού. Ήταν η ώθηση του έρωτα; Του πόθου της στιγμής; Την έσφιξα στην αγκαλιά μου. Τα χέρια μας ενώθηκαν. Το δεξί της χέρι αργά κινήθηκε στο πρόσωπό της. Τράβηξε τη μάσκα που φορούσε. Μια αλλόκοτη θαμπάδα φώτισε το πρόσωπό της, τάραξε την ύπαρξή μου και ένας βαθύς αναστεναγμός γύρεψε διέξοδο απ’ την καρδιά μου.

Το φιλί μας ήρθε καντάδα να σφραγίσει τη στιγμή. Κελάρυσμα στον ουρανό, φτερούγισμα στο όνειρο. Στα μάτια της ατένισα το πέλαγος.

“Οττάβια!” της είπα. Αυθόρμητα γύρισα να κλέψω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, να το φορέσω στα μαλλιά της. Μα το βλέμμα μου, γεμάτο απόγνωση, την έχασε.

Πανικός! Αγωνία! Αναζήτηση! “Οττάβια!” φώναξα. Έτρεξα, στις γωνίες, στις ρούγες. Χάθηκε μέσα στο μυστήριο, γλίστρησε στο σκοτάδι. Την είδα να μπαίνει σε ένα παλιό καστέλο, δίπλα στο κανάλι. Με την ανάσα κομμένη έφτασα στη μεγάλη ξύλινη πόρτα του κι’ άρχισα να χτυπώ.

“Δεν θα ανοίξει κανείς!” ακούστηκε η φωνή του παράξενου γέρου πίσω μου, “Το σπίτι είναι σφραγισμένο χρόνια… μετά το θάνατό της…”

Τον κοίταξα χαμένος. Συνέχισε γεμάτος συγκίνηση την αφήγησή του.

“Οττάβια Αριέντζι! Αγάπησε με πάθος κόντρα σε όλους. Προδόθηκε, εγκαταλείφθηκε. Πόνεσε πολύ και εκείνο το βράδυ καρναβαλιού, βούτηξε απ’ αυτό το μπαλκόνι στο κανάλι γεμάτη πίκρα. Ήταν είκοσι τεσσάρων Μαΐων. Από τότε, κάθε μια τέτοια νύχτα βγαίνει στο φως του φεγγαριού να γυρέψει εκείνον, το φιλί και την αγκαλιά του”

Γύρισα συγκλονισμένος τα μάτια μου στο μπαλκόνι ψηλά. Έστεκε εκεί ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Όμορφη, αέρινη. Στο πρόσωπό της ωρίμασε ένα γλυκό χαμόγελο. Γύρεψα το γέρο μα κανείς δεν έστεκε κοντά μου. Ήμουν ολομόναχος κάτω απ’ το μπαλκόνι της Οττάβια Αριέντζι.

....

2. Υποταγή

  Όλη η ζωή είναι ένα μυστήριο

 Λύστο ή ζήστο!

 Μου έλεγες, κάποτε

 Και εσύ ζούσες

 Ζούσαμε

 Κάποτε!

Τώρα, έβαλες κάτι γελοία κόκκινα παπούτσια

Μια από τις πολλές σου μάσκες

Αυτή, της αυξημένης υποτακτικότητας

Και στους δρόμους ξεχύθηκες.

Για να καρναβαλιστείς

Με τον όχλο ένα έγινες

Χωρίς ξεσηκωτικές μουσικές

Και εμβατήρια

Χωρίς συνθήματα

Χωρίς τον παλμό της νιότης

Χωρίς τα όνειρα και τις ελπίδες

Που μας έθρεψαν

Μας θέριεψαν

Μας κράτησαν

Όλα πνίγηκαν

Στο κανάλι της ζωής

Αυτής, που κάποτε με τόλμη περίσσια, αποκάλεσες

Μυστήριο!

Τώρα, το ξεφάντωμα είναι μια τεράστια ξεφτίλα
Σε δρόμους γεμάτους απαγορευτικά
Αλλάζεις μάσκες και ακολουθείς πειθήνια
Συνήθισες
Φλερτάρεις επικίνδυνα με το τίποτα
Κι ένα ειδύλλιο με το Σύστημα
Προδιαγράφεται μοιραίο

Το περίεργο είναι ότι εγώ σημειώνω τις κινήσεις
Κοιτάζω
Ανησυχώ
Πνίγομαι
Καταγράφω
Βλέπω
Τρέμω
Φοβάμαι
Καταχωρώ
Τίποτα άλλο δεν πράττω
Βάζω τη μάσκα μου και ακολουθώ
Αυτή, της ντροπής
Έχει ξεχειλώσει από το πολύ φόρεμα
Και έχει ξεφτύσει στις άκρες
Πρέπει να την μαντάρω
Σκέφτομαι
Και τον κόσμο χαλώ για κλωστή και βελόνα

....

3. Ο Πιερότος

Ο Πιερ κλεισμένος στην καμαρούλα του, χάζευε τις εικόνες για πολλοστή φορά από τα βιβλία του. Πριν λίγο είχε βγει στην αυλή και είχε ποτίσει τα λουλούδια , είχε ρίξει σποράκια στα πουλιά , έριξε τυράκι σε δυο ποντικάκια που δεν φοβούνταν να κυκλοφορήσουν ανάμεσα από τα πόδια του. Μίλησε μαζί τους, τους απαντούσε στις ερωτήσεις τους, που μόνο εκείνος καταλάβαινε και όταν κουράστηκε μπήκε στο σπίτι.

Φαγητό του άφηνε μια καλή κυρία κάθε μεσημέρι έξω από την πόρτα . Δεν ήξερε γιατί τον τάιζε, μα την ευχαριστούσε γι αυτό.

Ο Πιερ ήταν αγαθούλης. Ό,τι σκεφτόταν το έλεγε. Πονηριά ποτέ δεν έβαζε με το μυαλό του. Μα και δεν καταλάβαινε και πολλά. Οι άνθρωποι ήταν μέγα μυστήριο γι αυτόν.

Μα κάθε Φλεβάρη, τον έπιανε κινητικότητα. Κατέβαζε την άσπρη του στολή, ξεσκόνιζε το άσπρο καπέλο, έφτιαχνε το πλισέ περιλαίμιο και καθάριζε τα άσπρα του παπούτσια. Κάθε Κυριακή του Τριωδίου, ντυνόταν Πιερότος κι έβγαινε στους δρόμους.

''Πού πας πάλι ντυμένος έτσι; '' τον ρώτησε η καλή κυρία που του άφηνε το φαγητό του.

'' Είναι απόκριες Μάμα μία, πάω να βρω την Κολομπίνα μου''

''Στάσου μια στιγμή. Κάθε Φλεβάρη με τις Απόκριες ψάχνεις για την Κολομπίνα σου. Ποια είναι η Κολομπίνα σου πια;'' τον ρώτησε

''Η αγαπημένη μου Μάμα μία. Δεν έχω θυμώσει ,όχι, έφυγε μαζί με τον Αρλεκίνο , γιατί εγώ είμαι πολύ αγαθός και ο Αρλεκίνος της είναι και διάβολος και Θεός είπε''.

''Και γιατί την ψάχνεις τότε; Αφού έφυγε άσ’την …’’

''Α Μάμα μία η Κολομπίνα μου είναι μέσα στην καρδιά μου. Γι αυτήν ζω. Πάω γιατί βιάζομαι, γεια σου''

Το βράδυ που γύρισε, το βαμμένο του άσπρο πρόσωπο ήταν χαραγμένο από ρυάκια δακρύων. Με σκυμμένο κεφάλι έφτασε στην πόρτα του. Εκεί δυο γειτονόπουλα δεν τον άφηναν να μπει στο σπίτι

''Πού ήσουν Πιερ; Και τι βάψιμο είναι αυτό που έκανες και χάλασε; Σαν κλόουν είσαι''

''Δεν τη βρήκα…καμιά Κολομπίνα δεν βρήκα.''

''Γιατί, άλλες χρονιές έβρισκες;''

''Ναι υπήρχαν Κολομπίνες, αλλά φορούσαν μάσκες και κάθε φορά που ρώταγα για τη Ραφαέλα, μου έλεγαν όχι''

''Που γνώρισες την Κολομπίνα σου;''

''Α πάνε πολλά χρόνια… ήμουν κάπου, δεν θυμάμαι που, είχε ένα κανάλι με νερό, δεν ξέρω πού να το βρω και είχε μουσική.''

''Αποκριάτικο ξεφάντωμα ήταν ε; Βρε τον πονηρούλη , είχες και ειδύλλιο με Κολομπίνα;...''

''Άστε με να μπω στο σπίτι αφήστε με...''

''Τι να σε κάνει βρε η Κολομπίνα εσένα; Σιγά μην θέλει κάποια κοπέλα έναν σαν και σένα''

'' Τι είμαι εγώ ε; Τι είμαι;;''

''Ένας βλάκας είσαι βρε Πιερ, δεν το βλέπεις; Καμιά κοπέλα δεν θέλει βλάκα δίπλα της''

Ο Πιερ μπήκε στην καμαρούλα του πολύ στενοχωρημένος. Ένας βλάκας, αυτό ήταν...γιατί να τον θέλει η Ραφαέλα ;

Έπεσε στο κρεβάτι και έκλεισε τα μάτια.

Μπροστά του φάνηκε η Κολομπίνα με τη μάσκα της, τόσο όμορφη με τη στολή της, να χορεύει ξέφρενα. Κι εκείνος την ακολούθησε χορεύοντας μαζί της.

Με λένε Πιερ της είπε

Κι εμένα Ραφαέλα....είπε γελώντας

Τα κομφετί έπεφταν βροχή επάνω τους και ήταν μαγικά

Η Μάμα μία ανησύχησε όταν είδε τα δοχεία  με το φαγητό να μένουν έξω από την πόρτα

Ο κλειδαράς που άνοιξε, βρήκε έναν Πιερότο με λερωμένο άσπρο πρόσωπο να χαμογελά και να έχει ταξιδέψει για πάντα, εκεί που οι Κολομπίνες δεν αναζητούν Αρλεκίνους!

....

4. Πώς να σε πιστέψω;

Παρά το συνωστισμό που επικρατούσε από τους καρναβαλιστές με τις πολύχρωμες και ευφάνταστες στολές, που είχαν κατακλύσει την πλατεία του Αγίου Μάρκου, το ξεφάντωμα, τις ιαχές χαράς συνοδευόμενα από  την ανάλογη μουσική, δεν μου διέφυγε η φιγούρα της, που τις τελευταίες ώρες όλο και έπεφτε πάνω μου, χανόταν για λίγο μέσα το πλήθος για να εμφανιστεί ξαφνιάζοντάς με και πάλι. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, μα όταν αυτό επαναλήφθηκε κάμποσες φορές και επιπλέον κάθε φορά το τάχατες τυχαίο άγγιγμα της γινόταν όλο και πιο τολμηρό, αποφάσισα ότι έπρεπε αυτό το μυστήριο να το λύσω όσο γρηγορότερα γινόταν.  Μετρίου αναστήματος ήταν, φορούσε μια γαλάζια στολή με ασορτί εσάρπα, κάποιας κόμισσας της εποχής που η Βενετία μεσουρανούσε, με μια περούκα με κάτασπρες μπούκλες που έπεφταν ως το λαιμό της και στο δεξί χέρι με το χρυσό γάντι κρατούσε  ανοιγμένη μια επίσης κάτασπρη ομπρέλα. Το πρόσωπό της κρυβόταν από μια ολοστόλιστη με γυαλιστερές πέρλες, βενετσιάνικη μάσκα. Τα χείλη της μου ήταν ορατά, αυτά ήταν διακριτικά βαμμένα με ένα κόκκινο σάπιου μήλου. Το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν εντασσόμενος σε αυτό το γκρουπ, που θα περνούσε τις Απόκριες στην Βενετία, ήταν κάποιο ειδύλλιο. Ψέματα! Κάτι αναζητούσα και όσο περνούσε η ώρα βεβαιωνόμουν ότι το είχα βρει. Αν κι αυτή  τη φορά διαψευδόμουν, θα έφευγα μακριά απ’ ότι   έκανα μέχρι τότε. Το πιο πιθανόν ήταν, κάπου στο εξωτερικό. Την ώρα που το μυαλό μου βασανιζόταν με όλες αυτές τις σκέψεις, εμφανίστηκε και πάλι, την είδα από μακριά να κατευθύνεται προς εμένα, άπλωσε τα χέρια της ψηλά και μόλις έφτασε μπροστά μου με γράπωσε δυνατά από τη μέση και με συμπαρέσυρε μέσα στον κόσμο, προκαλώντας με να λικνιστώ κι εγώ μαζί της στον ξέφρενο ρυθμό. Κρυφογέλασα. Βρήκε τον πιο άρρυθμο άνθρωπο του πλανήτη  για να χορέψει, σκέφτηκα. Προσπάθησα να  κινήσω το σώμα μου αλλά το θέμα ήταν μάλλον γελοίο.  Τότε με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε στην άκρη.

«Δεν χορεύεις απ΄ ότι κατάλαβα.»

«Σου το είχα πει.»

«Ήθελα αν βεβαιωθώ ότι δεν μου έλεγες ψέματα!»

«Απογοητεύτηκες, όμως!»

«Δεν θα το έλεγα! Μάλλον, υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά να λαχταρήσεις σε έναν άνθρωπο.»

«Ως Αφροδίτη, που μου συστήθηκες θα περίμενα να έχεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση!»

Τότε εκείνη έβγαλε την μάσκα, και στην μία πλευρά του μετώπου της ως το μάτι, εμφανίστηκε μια μπορντό ουλή.

«Δύσκολο, μετά από ένα τέτοιο σημάδι. Δεν σε ενοχλεί;»

«Θα μείνω στο όνομά σου, Αφροδίτη. Θέλεις να τα πούμε λίγο πιο ήσυχα από εδώ;»

Εκείνη τον έπιασε από το χέρι και τον οδήγησε έξω από την πλατεία, προς τα πίσω στενά, δίπλα στο κανάλι.

«Γιατί με ακολούθησες;»

«Γιατί σε ξέρω! Δεν μου είσαι άγνωστη, αν θυμάσαι! Πάντα σε ακολουθούσα. Το ήξερα ότι θα είσαι εδώ. Βλέπεις δεν ξεχνώ, ότι μου έχουν πει: Κάθε χρόνο πάω στην Βενετία, στο Καρναβάλι. Εσύ υποχώρησες μην αντέχοντας αυτό το σημάδι. Σου το είπα: Εμένα, δεν με ενδιαφέρει. Αλλά δεν με πίστεψες.»

«Σε πιστεύω τώρα. Ήθελα όμως αποδείξεις, για όλα αυτά που δυσκολευόμουν να ακούσω. Πώς να σε πιστέψω διαφορετικά;»

 

.... 

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΑΠΟ  5-8 ΕΔΩ