Σελίδες

Σάββατο 12 Μαρτίου 2022

Συμμετοχές 5-8!

 


5. ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Κάθε μέρα από τότε που το θεριό τους χτύπησε έκανε τo ίδιο πράγμα

Φρόντιζε την άρρωστη γυναίκα του . Από την στιγμή που διαγνώστηκε με αυτή την ασθένεια δεν έκανε τίποτα άλλο.

Είχε βέβαια και τη βοήθεια του μεγαλύτερου γιου του αφού ο μικρότερος είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του .

Η διάγνωση τους ήρθε σαν κεραμίδα.

Άνοια  μη αναστρέψιμη.

Τι να κάνει και αυτός…

 Μόλις είχε πάρει την σύνταξη του επιδόθηκε σε έναν διαρκή αγώνα για την φροντίδα της .

Κάποιες στιγμές ο λογισμός του γυρνούσε στο παρελθόν όταν γνωρίστηκαν .

Της χάιδευε τα άσπρα της μαλλιά και με δάκρυα στα μάτια θυμόταν εκείνη  την ημέρα.

Ήταν Απόκριες Είχε πάρει άδεια λίγων ημερών από τη δουλειά του και αποφάσισε να κάνει σε ένα ταξίδι στη Βενετία.

Ένα ταξίδι που θα τον σημάδευε για πάντα.

Σε ένα πάρτι αποκριάτικο με την μουσική και το χορό να παρασέρνει τα πάντα τη γνώρισε. Είχε πάει και αυτή για ολιγοήμερες διακοπές.

Την είδε από μακριά. Πρέπει να τον είχε προσέξει και αυτή. Του άρεσε η μάσκα που φόραγε, του προκαλούσε ένα μυστήριο που  ήθελε  να ανακαλύψει. Την πλησίασε.

την άρπαξε  από το χέρι και άρχισαν να στροβιλίζονται στο ρυθμό.

Το ξεφάντωμα δεν έλεγε να τελειώσει. Το ποτό έρεε άφθονο και η μουσική τους τρέλαινε.

Ξημέρωνε όταν αποφάσισαν να κάνουν με τη γόνδολα μια βόλτα στο Μεγάλο Κανάλι .

Ένας έρωτας δυνατός, κεραυνοβόλος , τους παρέσυρε και δεν μπορούσαν να σταματήσουν.

Το ειδύλλιο τους ξεκίνησε από τότε και θα διαρκέσει  μέχρι το τέλος. Παντρεύτηκαν, έκαναν δύο παιδιά,  πάντα αγαπημένοι.  είχαν ταιριάξει από την πρώτη στιγμή. Τα παιδιά μεγάλωσαν και αυτοί πάντα μαζί και αχώριστοι με αγάπη και σεβασμό για τις επιθυμίες και τα θέλω του άλλου. Μέχρι που ήρθε η συμφορά. Θυμόταν τις όμορφες στιγμές τους όταν την είδε νύφη στην εκκλησία, όταν γεννήθηκαν τα παιδιά, το ταξίδι στην Βενετία όπου γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν. Θυμόταν και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του και έπεφταν πάνω στην φωτογραφία που κρατούσε.

Κάθε μέρα από εδώ και καιρό έκλαιγε πάνω στη φωτογραφία. Δεν άντεχε άλλο να τη βλέπει έτσι.

Την άφησε πάνω στο κομοδίνο δίπλα στα φάρμακα, στο ποτήρι με το νερό

Αναπαριστούσε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, όταν είχαν πάει να την δουν και ένας φωτογράφος τους είχε τραβήξει.

Της χάιδεψε τα άσπρα της μαλλιά της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και σηκώθηκε, προχώρησε και βγήκε από το δωμάτιο.

Δεν μπορούσε να τη βλέπει άλλο έτσι χωρίς να τον γνωρίζει, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, χωρίς να θυμάται τις όμορφες στιγμές που έζησαν μαζί.

Η φράση που έλεγε συνήθως ήταν: Ποιος είσαι εσύ; Σε ξέρω; Πρώτη φορά σε βλέπω.

Δεν τον θυμόταν πια, δεν θυμόταν τα παιδιά τους.

 Μια κατάσταση που δεν θεραπεύεται και ας έπαιρνε τα φάρμακα που  είχαν γράψει οι γιατροί.

Πότε καλυτέρευε και πότε βυθιζόταν σε έναν κόσμο ξένο και μακρινό από τον δικό τους.

Δεν υπήρχε καμία ελπίδα.

Πόσο θα άντεχε ;

Την επόμενη μέρα μετά από εναγώνια αναζήτηση τους βρήκε ο γιος του αγκαλιασμένους.

Μια φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο, αφημένη, πρόδιδε την ευτυχία που μεσουράνησε  και χάθηκε στο σύμπαν.


....


6. Άτιτλο


Με παντόφλες και πυτζάμες η τρισεμβολιασμένη,

Ονειρεύομαι ταξίδια, μασκαράδες….η καημένη….(η βλαμμένη)

Ξεφαντώματα με μάσκες, μουσικές σε μια πλατεία,

Τι καλά και να βρισκόμουν λέει…εκεί στην Βενετία !!!

Στα πολλά της τα κανάλια, με τις γόνδολες να πλέουν

Ονειρεύομαι  και  ειδύλλια που τα καρναβάλια εμπνέουν…

Κι όσο βρίσκομαι σε φάση να το ζω το όνειρό μου….

Συναντώ έναν αρλεκίνο ….που μοιάζει με τον καλό μου….

Με σκεπάζει με κουβέρτα, έτρεμα……. λόγω του κρύου,

Τελικά με πήρε  ο ύπνος……..άνευ άλλου  μυστηρίου……..

 

....


7. Ο γαλαζοαίματος πιερότος



(3 χρόνια πριν – απόσπασμα δικαστικού ρεπορτάζ)

Κηφισίας και Πανόρμου, πρωινό 14ης Μαρτίου. Αυτοκίνητο εμβολίζει διερχόμενη. Η άτυχη γυναίκα γλυτώνει το μοιραίο, αλλά μένει παράλυτη. Ο νεαρός οδηγός του οχήματος επιμένει στην τροχαία ότι η γυναίκα παραβίασε κόκκινο σηματοδότη. Στο δικαστήριο που γίνεται μετά από δύο χρόνια, αφού μεσολάβησαν απανωτές αναβολές απ’ την πλευρά του οδηγού, ο συνήγορός του υποστηρίζει ότι το ατύχημα προκλήθηκε με υπαιτιότητα της πεζής που πετάχτηκε στο οδόστρωμα, σαν να επεδίωκε να τραυματιστεί. Οι έντονες διαμαρτυρίες της πολιτικής αγωγής καταρρίπτονται. Η έδρα πείστηκε για το ακαταλόγιστο του θύματος. Θλιβερή φιγούρα στο δικαστήριο, πλάι στη γυναίκα που παρακολουθεί αμίλητη στο αναπηρικό αμαξίδιο, η νεαρή κόρη της που κλαίει διαρκώς και ουρλιάζει για “στημένη δίκη”. Ο Πρόεδρος την αποβάλλει απ’ την αίθουσα. Η δικαστική απόφαση δεν δικαιώνει το θύμα που απαιτεί, τουλάχιστον, αποζημίωση για δαπάνες νοσηλείας. Τουναντίον, τής επιβάλλει καταβολή δικαστικών εξόδων στον αντίδικο. Το γεγονός ότι ο νεαρός είναι γόνος επιφανούς οικογένειας, απασχόλησε νεαρή δημοσιογράφο που ερεύνησε την υπόθεση. Μετά από μεταμεσονύχτια εκπομπή σε κανάλι μικρής εμβέλειας, ο φάκελος σφραγίζεται. Κάποιοι μίλησαν για ωμή παρέμβαση και βιαστικό κουκούλωμα. Ο νεαρός, με επιτηδευμένη φιλευσπλαχνία, αποποιείται των δικαστικών εξόδων και δηλώνει δημόσια ότι ουδεμία απαίτηση έχει απ’ τη “συμπαθή γυναίκα”.

«Σιγά τα λεφτά, τόσα ξοδεύω για ένα μπουκάλι προσέκο στο Λίντο», δήλωνε σαρκαστικά στην παρέα του. Λίγο αργότερα, θα πέταγαν στη Βενετία για να ζήσουν το απόλυτο ξεφάντωμα στο τοπικό καρναβάλι.

Η πρόταση για απόδραση στη Βενετία την θύμωσε. Θα άντεχε στην αχανή αίθουσα του αεροδρομίου; Η αγοραφοβία της επιδεινώθηκε μετά την καραντίνα. Στο βραχύβιο ειδύλλιό τους, το μόνο που μοιραζόντουσαν ήταν το κρεβάτι και βόλτες με το σκάφος του στο Σαρωνικό. Η Σέβη είχε εντυπωσιαστεί απ’ την ερωτική του πολιορκία στη διάρκεια μεσημεριανής εκπομπής. Ως μέλος της συντακτικής ομάδας, η πρωτόβγαλτη τότε ρεπόρτερ, του είχε πάρει συνέντευξη για τη διάκρισή του στα βραβεία επιχειρηματικότητας. Υπέκυψε στις ανθοδέσμες με τις φλογερές αφιερώσεις. Το πρώτο τους ρομαντικό δείπνο, κατέληξε σε προσωπικές εξομολογήσεις και τρυφερές περιπτύξεις. Δεν έκρυψε τα οικτρά οικονομικά της και τις κρίσεις πανικού. Εκείνος ένιωσε κάτι πρωτόγνωρο. Την ανάγκη να την προστατεύσει και να την βάλει στον αστραφτερό κόσμο του.

«Το ταξίδι δώρο στο μωράκι μου». Η Σέβη θυμόταν συγκινημένη, καθώς προσγειωνόντουσαν στο αεροδρόμιο Μάρκο Πόλο. Μετά από μια στάση στο ιστορικό καφέ Quardi, περπατούσαν αγκαλιασμένοι στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, απολαμβάνοντας το σαγηνευτικό ηλιοβασίλεμα στα νερά της λιμνοθάλασσας. Πολύχρωμα φανάρια στόλιζαν τις πλατείες. Υπαίθριες μπάντες έπαιζαν μουσικές του Βιβάλντι. Ορδές από πιερότους και κολομπίνες αυτοσχεδίαζαν με ηδυπάθεια. Η οργιαστική έκρηξη χρωμάτων ζωντάνευε τους θρύλους και τη μελαγχολία των παλατιών. Μεθυσμένη απ’ το πανδαιμόνιο, δεν αντιλήφθηκε τον Τίμο να καταρρέει.

Η βενετσιάνικη μάσκα έκρυβε τους μορφασμούς πόνου που, σίγουρα θα είχε, όπως αποφάνθηκαν αργότερα οι γιατροί. Η κυάνωση του προσώπου είναι χαρακτηριστική στη δηλητηρίαση με υδροκυάνιο. Όχι, δεν ήπιαν το ίδιο ρόφημα. «Εγώ καπουτσίνο κι εκείνος ζεστή σοκολάτα. Ζήτησα να δοκιμάσω τη σοκολάτα του που είναι διάσημη σ’ αυτό το μαγαζί και αρνήθηκε. Παραξενεύτηκα…Είχε κρίσεις πανικού. Προφανώς είχε προσχεδιάσει την αυτοκτονία του. Πίσω απ’ τη μάσκα του επιτυχημένου επιχειρηματία κρυβόταν ένα φοβισμένο πλάσμα».

Απαρηγόρητη, πετούσε για Αθήνα. Βυθίστηκε στις μνήμες της. Το πρόσωπό του αλλοιωμένο απ’ τους σπασμούς, καθώς του ψιθύριζε «Για εκείνη τη γυναίκα που σακάτεψες, αγάπη μου». Μυστήριο πώς την αναγνώρισε πίσω απ’ τη μάσκα. Ένα κορίτσι που μυξόκλαιγε στο δικαστήριο, μια νεαρή δημοσιογράφος με μυωπικά γυαλιά σε τηλεοπτική εκπομπή, μια ξανθιά καλλονή που εργαζόταν στην κοσμική στήλη ενός καναλιού. Αύριο κιόλας θα ετοίμαζε ένα σπαραξικάρδιο ρεπορτάζ για τον απροσδόκητο χαμό του γαλαζοαίματου πιερότου.

....

8. Πέρυσι

Θυμάμαι. Σαν χθες.

Έρχεσαι στη θύμηση σαν οπτασία.

Γύρω ξεφάντωμα, μάσκες, μουσικές.

Κι ένα μυστήριο να σε τυλίγει.

Να ψάχνω τρόπους να σ’ αγγίξω,

να ζήσω το ειδύλλιο, να εξυψωθώ.

Μακριά, ψηλά, μαζί σου Απόλλωνα.

Όμως πουθενά κανάλια για μας.

Η Βενετία στέρεψε.

Κομμένες δίοδοι επικοινωνίας.

Όνειρα χαμένα. Μάτια δακρυσμένα.

Η ελπίδα κουράστηκε, σκούριασε.

Άλλη μια Αποκριά μόνη.

Οι μάσκες πέφτουν ξανά.

 ....

Για τις συμμετοχές 9-11 Εδώ
....   

Δεν υπάρχουν σχόλια: