Οικογένεια!!!...Ένα πραγματικά σπάνιο άρωμα!!!

Διανύοντας τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου, έχουμε φτάσει πια στα μισά του Νοεμβρίου, χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιήσουμε, και ενόσω ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε τον χειμώνα, που θα πρέπει να πω, ότι έχει κάνει αισθητό τον ερχομό του, οι μέρες κυλάνε με δουλειά και υποχρεώσεις. Πού και πού, η ρουτίνα διακόπτεται ευχάριστα από  συναντήσεις με φίλους ή συγγενείς. 
Και αυτές είναι πιο συχνές πλέον, μια και οι οικονομικές δυσκολίες,  μας παραπέμπουν σε λιγότερο δαπανηρούς τρόπους διασκέδασης.

Όμως δεν θα μιλήσω για τα οικονομικά μας, αυτή τη φορά. Θέλω να μιλήσω για τα συναισθήματα μας, και για την αίσθηση που σου αφήνουν κάποια πράγματα, ή καταστάσεις, ή γενικότερα οι άνθρωποι. 

Πρέπει να τονίσω πως πάντα μου άρεσαν  καλύτερα οι συγκεντρώσεις σε σπίτια. Νιώθεις πιο ελεύθερος, περισσότερη ζεστασιά, και απολαμβάνεις την παρέα σου καλύτερα και  πιο άμεσα.

Εδώ και αρκετό καιρό λοιπόν, έχω βρεθεί με φίλους και συγγενείς στα σπίτια τους, και με φίλους φίλων, επίσης. Θέλω να σταθώ όμως σε μια επίσκεψη σε φιλικό σπίτι, που μου άφησε την πιο υπέροχη ψυχική ευχαρίστηση, που είχα χρόνια να αισθανθώ.
Ήμουν καλεσμένη, και από τη στιγμή που διάβηκα το κατώφλι, το περιβάλλον με γέμισε ζεστασιά.
Το σπίτι ήταν απλό, κομψό με γούστο, όχι πανάκριβο αλλά με σικάτη φινέτσα. Τους οικοδεσπότες τους είχα συναντήσει ξανά αλλά ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα στο χώρο τους. Υπήρχαν κι άλλα άτομα εκεί, άλλους τους ήξερα περισσότερο, κι άλλους πιο λίγο.  
Η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη και οφειλόταν όχι σε όλα τα άτομα. Αυτό που  διαπίστωσα ήταν,  ότι αργότερα, έβαλα μέσα μου τα άτομα σε κατηγορίες και σίγουρα το κάνουμε όλοι αυτό, συνειδητά ή υποσυνείδητα. 

Είχαμε άτομα που διψούσαν να τραβάνε την προσοχή πάνω τους, και φαινόταν έντονα από το ότι διέκοπταν τους άλλους για να μιλήσουν οι ίδιοι, δεν παρακολουθούσαν την κουβέντα όταν δεν στρεφόταν γύρω από το άτομο τους, και υπήρχε μια έντονη επίδειξη φροντίδας προς τον  σύντροφό τους, τονίζοντας και με λόγια την παροχή τους αυτή.

Υπήρχαν κάποιοι που, προφανώς η ανασφάλεια τους σαν άτομα, τους έφερνε κάθε φορά που συζητιόταν κάτι, να γίνονται ευερέθιστοι, θεωρώντας ότι υπονοούσε κάποιος κάτι άλλο από αυτό που έλεγε, και που όπως νόμιζαν αποτελούσαν στόχο κριτικής ακόμα κι από τα άτομα της ίδιας της οικογένειας τους.

Και υπήρχαν και οι οικοδεσπότες,.. πατέρας, μητέρα, κόρες και γαμπρός καθώς και ένα γλυκύτατο εγγόνι. Και εδώ θα σταθώ. Γιατί ο σκοπός μου δεν είναι να κάνω σήμερα τον κριτή των άλλων, ή την κουτσομπόλα της παρέας,  αλλά να τονίσω αυτό ακριβώς που έθιξα στην αρχή. 
Η συμπεριφορά ανάμεσα στα μέλη αυτής της οικογένειας, ήταν που τράβηξε την προσοχή μου και όχι η φιλοξενία τους, που ειλικρινά, επίσης ήταν υπέροχη. 

΄Ολοι είμαστε ευγενικοί με τους καλεσμένους μας, και η ικανοποίηση μας είναι να ευχαριστηθούν, και να περάσουν καλά. Αλλά εδώ έπιανα κάτι   βαθύτερο στα άτομα. 
Έπιανα την αγάπη, που ένοιωθε ο ένας για τον άλλο. Σχεδόν την ''άγγιζα''. Συζητούσαν, και ακόμα κι όταν δεν είχαν την ίδια γνώμη, διέκρινες στη διαφωνία τους τον σεβασμό του ενός για τον άλλον, και τον σεβασμό προς τους τρίτους, χωρίς επίδειξη, χωρίς υποκρισία και με εντελώς αυθόρμητη αντίδραση.

Έπιασα τον εαυτό μου να νοιώθει όλο και πιο άνετα, να επηρεάζεται από την ζεστασιά αυτών των ανθρώπων, και ένοιωσα λες και είχαν έρθει νωρίτερα τα Χριστούγεννα, στολισμένα με την πραγματική τους έννοια και σημασία.

Είχα μπροστά μου μια Οικογένεια. Όπως είναι ακόμα σίγουρα πολλές, αλλά και όπως δεν είναι οι περισσότερες σήμερα, χαμένες μέσα στην ισοπέδωση των αξιών, την έλλειψη παιδείας και την καταπάτηση του ατομικού σεβασμού και την έλλειψη της αυτογνωσίας.
Μια οικογένεια που διέφερε, για φαντάσου, από πολλές άλλες που γνώριζα και που τα μέλη της ξεχώριζαν ακόμα και μέσα σε αυτή την μικρή ομάδα ατόμων.

Μέσα στον ίδιο χώρο, υπήρχε αυτή η υπέροχη οικογένεια, μια οικογένεια που καθαρά φαινόταν η ανοχή του ενός προς τον άλλον, μια οικογένεια που φτιάχτηκε λες από κακό παιχνίδι της μοίρας, και τέλος μια οικογένεια που ο καθένας ενδιαφερόταν περισσότερο για τον εαυτό του παρά για τα υπόλοιπα μέλη. 

Κι αναρωτήθηκα...τι έγινε και απομακρύνθηκαν οι άνθρωποι μεταξύ τους; 
Τόσο πολύ μας έχει αλλοιώσει, η μανιασμένη προσπάθειά μας να γίνουμε άξιοι οπαδοί του 21ου αιώνα που ξεχάσαμε τις αξίες μας, τη σημασία του να αισθάνεται και να σέβεται ο ένας τον άλλον, και το πιο απλό και βαθύ...να αγαπάει ο ένας τον άλλον πραγματικά πέρα από τον εαυτό του; 
Τι μαγεία έχει πια αυτή η κατιούσα που έχει πάρει η κοινωνία μας,  που αποκτά όλο και πιο πολλούς οπαδούς, και όλο και πιο χαμένους μέσα στη μιζέρια τους που δεν συνειδητοποιούν καν, το μέγεθος της; 

Χάσαμε το φως φίλοι μου, τελικά. Κοντεύουμε να βυθιστούμε στο σκοτάδι. Και λιγόστεψε αυτό το φως τόσο πολύ, που φαίνονται ολοκάθαρα τα σκόρπια μεμονωμένα κεριά που είναι αναμμένα ακόμα. 

Όμως θέλω να πιστεύω ότι αυτά τα κεριά θα κάνουν τη διαφορά. Αυτά θα γίνουν πόλος έλξης για όσους θέλουν να παλέψουν ακόμα ώστε να μη ξεχάσουν οι ίδιοι ποτέ την αξία της αγάπης, της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας και του αλτρουισμού. Την αξία της πραγματικής οικογένειας με ρίζες και παραδόσεις. Και όχι μόνο δεν θα ξεχάσουν, αλλά και θα διδάξουν τις επόμενες γενιές για ένα καλύτερο αύριο!

Άλλο ένα καλοκαίρι πάει....

Άλλο ένα καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του, και άλλη μια χρονιά κοντεύει να εκπνεύσει!

Δεν το κατάλαβα πώς ένας χρόνος ακόμα,  φορτώθηκε στους ώμους μου! Ούτε κατάλαβα, πώς έφυγαν οι μέρες, οι ώρες και τα λεπτά, βρίσκοντας με, πάντα πνιγμένη από την τρεχάλα, το άγχος και τις έγνοιες. Πώς έγινε και δεν  με χαροποιεί πια ούτε η θέα της θάλασσας, του ουρανού, του ήλιου...

Τ' αυτιά μου κουράστηκαν να ακούνε για αδιάκοπα προβλήματα σε όλο τον κόσμο, για βάσανα μέσα και έξω από την πόρτα μου, και πρώτη φορά κυνηγάω τόσο πολύ και τόσο δύσκολα,  ένα  χαμόγελο και κάποιες από  τις πολύτιμες μα ξεχασμένες στιγμές ξεγνοιασιάς. 

Κάθε φορά αναρωτιέμαι,... δεν κουράζονται να μας χτίζουν τοίχους τριγύρω μας;  Δεν κουραζόμαστε να τους βοηθάμε στο χτίσιμο; Πόσο πια;
Πόση αντοχή να έχει ο άνθρωπος; 

Κάθε πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά ανοίγω πάντα το ραδιόφωνο. Και κάθε πρωί, ακούω τα διάφορα θέματα που είναι καυτά. Τους φόρους, τους νόμους που εφευρίσκουν για να μας ''στύψουν'' στην κυριολεξία, την αδιαφορία και την απραξία στο να πιάσουν τους πραγματικά ενόχους, αυτούς που πάντα την γλυτώνουν γιατί έχουν τα μέσα. Ακούω για  τις υποσχέσεις όσων θέλουν να πάρουν το θώκο της εξουσίας,.. και αντιλαμβάνομαι,.. το ξέρω όπως το ξέρουμε όλοι μας, ότι οι πορείες είναι προδιαγεγραμμένες όποιος και να κάθεται στην πολυπόθητη καρέκλα. Οι ''μικροί'' είναι και αναλώσιμοι, συνηθισμένοι στο σκύψιμο του κεφαλιού, ανήμποροι να απαντήσουν πραγματικά, φοβούμενοι μη χάσουν και το λίγο που τους έμεινε, ανήμποροι να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερες δυσκολίες. 
Και  μέσα σε όλα τα προβλήματα, ακούω και κάποια του τύπου, κυνηγάνε τις τσάντες ''μαιμού'' που κρατάνε κάποιες επώνυμες κυρίες,  που μη θέλοντας να δώσουν τρεις και πέντε χιλιάδες στις αυθεντικές, δίνουν πεντακόσια και εξακόσια ευρώ στις καλές απομιμήσεις.
Υπάρχουν και οι άνθρωποι με αυτές τις εσωτερικές αξίες... δυστυχώς...
Και αναρωτιέμαι,... σκέφτονται ποτέ ότι με τα πεντακόσια μιας τσάντας,  ζει ολόκληρη οικογένεια, και ότι πολλές οικογένειες,  δεν έχουν ούτε αυτά; Σκέφτεται ποτέ,   η αδιάφορη μερίδα αυτής της  κοινωνίας που θυμάται τον ανθρωπισμό της μόνο στις παγκόσμιες ημέρες, πως πιθανόν  να έρθει στιγμή που μπορεί να πληρώσει ακριβά την αναισθησία της;
Πού στηρίζουν την τόση αυτοπεποίθηση τους; Σε αυτούς που τους ''κάνουν πλάτες'', στα χρήματα τους ή στην ηλιθιότητα τη δική μας;

Θυμήθηκα κάτι που έγραψε  ο Paulo Coelho:
''Κάθε άνθρωπος μπορεί να υιοθετήσει δύο στάσεις: να χτίζει ή να φυτεύει.
Οι χτίστες μπορεί να χρειαστούν χρόνια για το έργο τους, 
κάποτε όμως τελειώνουν αυτό που χτίζουν.
Τότε σταματούν και περιορίζονται από τους ίδιους τους τοίχους τους.
Όταν ολοκληρώνεται το χτίσιμο, η ζωή χάνει το νόημά της.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που φυτεύουν.
Μερικές φορές οι καταιγίδες και οι εποχές τους προκαλούν προβλήματα και σπάνια ξεκουράζονται.
Σε αντίθεση με τα κτίρια όμως, ένας κήπος δε σταματά ποτέ να αναπτύσσεται.
Και, παρόλο που απαιτεί την προσοχή του κηπουρού, 
του δίνει παράλληλα και τη δυνατότητα να ζήσει τη ζωή του, σαν μια μεγάλη περιπέτεια.
Οι κηπουροί αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, 
γιατί ξέρουν ότι στην ιστορία του κάθε φυτού, βρίσκεται η δημιουργία όλης της Γης''.

Έτσι πρέπει να είναι η ζωή μας. Ένας κήπος που φυτεύουμε νέα φυτά και τα βοηθάμε να αναπτυχθούν! Έτσι δημιουργείται το χαμόγελο, η εσωτερική μας ανανέωση.

Αντίθετα εμείς τι κάνουμε; Χτίζουμε τοίχους. Γκρίζους, μουντούς, πνιγηρούς τοίχους γύρω μας και μας περικλείουν!  Και ξεχνάμε πως οι τοίχοι, δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν.  
Ο άνθρωπος από τη φύση του πρέπει να είναι ελεύθερος να εκφραστεί, να αισθανθεί, να γίνει ένα με τη φύση, να ανήκει σε ένα κήπο που τον φροντίζει.  Αυτό σημαίνει υγιής ανάπτυξη. 
Κι εμείς χτίζουμε ολοένα και περισσότερους τοίχους γύρω μας, με υλικά την απληστία μας, την αδιαφορία για τους συνανθρώπους μας, και για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, και με την εμμονή  μας για εφήμερη επικράτηση και επιδειξιμανία, και την έλλειψη σεβασμού για την ίδια τη ζωή, καταλήξαμε να μετατρεπόμαστε σταδιακά, σε φακελωμένα νούμερα αναλώσιμα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς λόγο ύπαρξης, χωρίς γέλιο, και χωρίς αξιοπρέπεια.

Να γιατί μάταια θα αναζητάμε  ένα χαμόγελο, και να γιατί όταν θα νομίζουμε  ότι το πλησιάζουμε, θα ανακαλύπτουμε ότι αυτό   εξακολουθεί να στέκεται μακριά μας  και να μας χλευάζει!... 

Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο!!!

«Είπε ότι θα χόρευε μαζί μου αν της έφερνα κόκκινα τριαντάφυλλα» φώναξε ο νεαρός φοιτητής , «αλλά σε ολόκληρο τον κήπο μου δεν υπάρχει ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο!». 
Από την φωλιά του στην βαλανιδιά, το αηδόνι τον άκουσε, κοίταξε μέσα από τις φυλλωσιές και απόρησε. 
«Ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σε ολόκληρο τον κήπο μου!» φώναξε ο νέος και τα όμορφα μάτια του γέμισαν δάκρυα. «Αχ! από τι τιποτένια βάσανα εξαρτάται η ευτυχία! Έχω διαβάσει όλα όσα έχουν γράψει οι σοφοί, και όλα τα μυστικά της φιλοσοφίας τα κατέχω, και όμως, για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο καταστρέφεται η ζωή μου».

«Επιτέλους, να ένας αληθινά ερωτευμένος», είπε το αηδόνι. «Κάθε νύχτα γι' αυτόν τραγουδούσα κι ας μην τον γνώριζα: κάθε νύχτα έλεγα την ιστορία του στα αστέρια και τώρα τον βλέπω. Τα μάτια του είναι σκοτεινά σαν το μπουμπούκι του υάκινθου και τα χείλη του κόκκινα σαν το τριαντάφυλλο που ποθεί, αλλά το πάθος του έκανε το πρόσωπό του χλωμό σαν φίλντισι και η θλίψη άφησε την σφραγίδα της στο μέτωπό του».


«Ο πρίγκηπας δίνει χορό αύριο βράδυ», ψιθύρισε ο νεαρός φοιτητής, «και η αγάπη μου είναι καλεσμένη. Αν της φέρω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο θα χορέψει μαζί μου ως τα χαράματα. Αν της φέρω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο θα την κρατήσω στην αγκαλιά μου και θα ακουμπήσει το κεφάλι της στον ώμο μου και θα σφίγγω το χέρι της μέσα στο δικό μου. Αλλά δεν υπάρχει κόκκινο τριαντάφυλλο στον κήπο μου, θα καθίσω λοιπόν εδώ μονάχος και εκείνη θα με προσπεράσει. Δεν θα μου δώσει σημασία και η καρδιά μου θα ραγίσει».

«Πράγματι, να ένας αληθινά ερωτευμένος», είπε το αηδόνι. «Αυτά που τραγουδάω, εκείνος τα υποφέρει, αυτό που για μένα είναι χαρά, για εκείνον είναι πόνος. Σίγουρα, ο έρωτας είναι υπέροχο πράγμα. Είναι πιο πολύτιμος κι από τα σμαράγδια και πιο ακριβός από λεπτό οπάλιο. Τα μαργαριτάρια και τα ρόδια δεν μπορούν να τον αγοράσουν ούτε τον πουλάνε στην αγορά. Δεν μπορούν να τον αγοράσουν οι έμποροι ούτε μπορεί να ζυγιστεί στην ζυγαριά με χρυσάφι». 
«Γιατί κλαίει;» ρώτησε μια μικρή πράσινη σαύρα καθώς περνούσε τρέχοντας δίπλα του με την ουρά της στον αέρα.

«Γιατί αλήθεια;» είπε μια πεταλούδα που πετούσε πέρα δώθε κυνηγώντας μια ηλιαχτίδα. 
«Γιατί αλήθεια;» ψιθύρισε μια μαργαρίτα στον γείτονά της με απαλή, χαμηλή φωνή. 
«Κλαίει για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» είπε το αηδόνι.
«Για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο;» φώναξαν, «τι γελοίο!» κι η μικρή σαύρα, που ήταν κάπως κυνική, γέλασε απροκάλυπτα.
Το αηδόνι όμως καταλάβαινε το μυστικό της θλίψης του φοιτητή και καθόταν σιωπηλό στη βαλανιδιά και σκεφτόταν το μυστήριο του έρωτα.

Ξαφνικά, άπλωσε τα καφετιά φτερά του και υψώθηκε στον αέρα. Πέρασε μέσα από το δασάκι σαν σκιά και σαν σκιά διέσχισε τον κήπο. Καταμεσής στο χορτάρι είδε μια όμορφη τριανταφυλλιά, πέταξε κατά κει και προσγειώθηκε σε ένα κλαράκι της. 
«Δώσε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» φώναξε, «και θα σου τραγουδήσω το πιο γλυκό μου τραγούδι». 
Η τριανταφυλλιά όμως κούνησε το κεφάλι της.
«Τα τριαντάφυλλα μου είναι άσπρα» απάντησε, «άσπρα σαν τον αφρό της θάλασσας και πιο άσπρα από το χιόνι στα βουνά. Πήγαινε όμως στην αδελφή μου που τρυπώνει γύρω από το παλιό ηλιακό ρολόι και ίσως να σου δώσει αυτό που γυρεύεις».
Έτσι, το αηδόνι πέταξε στην τριανταφυλλιά που φύτρωνε γύρω από το παλιό ηλιακό ρολόι. 
«Δώσε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» φώναξε, «και θα σου τραγουδήσω το πιο γλυκό μου τραγούδι». Η τριανταφυλλιά όμως κούνησε το κεφάλι της.
«Τα τριαντάφυλλα μου είναι κίτρινα» απάντησε, «κίτρινα σαν τα μαλλιά της σειρήνας που κάθεται σε θρόνο κεχριμπαρένιο και πιο κίτρινα από την μαργαρίτα που ανθίζει στον αγρό πριν έρθει ο θεριστής με το δρεπάνι του. Πήγαινε όμως στην αδερφή μου που φυτρώνει κάτω από το παράθυρο του φοιτητή και ίσως να σου δώσει αυτό που γυρεύεις».
Έτσι, το αηδόνι πέταξε στην τριανταφυλλιά που φύτρωνε κάτω από το παράθυρο του φοιτητή. 
«Δώσε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» φώναξε, «και θα σου τραγουδήσω το πιο γλυκό μου τραγούδι». Η τριανταφυλλιά όμως κούνησε το κεφάλι της.
«Τα τριαντάφυλλα μου είναι κόκκινα» απάντησε, «κόκκινα σαν τα πόδια του περιστεριού και πιο κόκκινα από τα μεγάλα κοράλλια που κυματίζουν στη σπηλιά του ωκεανού. Ο χειμώνας όμως πάγωσε τις φλέβες μου κι η παγωνιά έκαψε τα μπουμπούκια μου, η καταιγίδα έσπασε τα κλαδιά μου και δεν θα κάνω καθόλου τριαντάφυλλα όλο το χρόνο φέτος». 

«Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο γυρεύω όλο κι όλο» φώναξε το αηδόνι, «ένα μονάχα κόκκινο τριαντάφυλλο! Δεν υπάρχει τρόπος να το βρω;»
«Υπάρχει ένας τρόπος» απάντησε η τριανταφυλλιά, «αλλά είναι τόσο τρομερός, που δεν τολμώ να σου τον πω».
«Πες τον μου», είπε το αηδόνι, «δεν φοβάμαι». 
«Αν θέλεις ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» είπε η τριανταφυλλιά, «πρέπει να το πλάσεις με την μουσική του φεγγαρόφωτου και να το βάψεις με το αίμα της καρδιάς σου. Πρέπει να μου τραγουδήσεις με ένα αγκάθι καρφωμένο στο στήθος σου. Όλη την νύχτα πρέπει να μου τραγουδάς και το αγκάθι πρέπει να τρυπήσει την καρδιά σου και το αίμα της ζωής σου πρέπει να κυλήσει στις φλέβες μου και να γίνει δικό μου».

«Ο θάνατος είναι μεγάλο τίμημα για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» είπε το αηδόνι, «και η ζωή είναι πολύ αγαπητή σε όλους. Είναι ευχάριστο να κάθεσαι στο πράσινο δάσος και να κοιτάζεις τον ήλιο στο χρυσό του άρμα και την σελήνη στο μαργαριταρένιο της άρμα. Γλυκό είναι το άρωμα της τρικοκκιάς, γλυκές είναι και οι καμπανούλες που κρύβονται στην κοιλάδα και το ρείκι που φυτρώνει στον λόφο. Ωστόσο, ο Έρωτας είναι προτιμότερος από την Ζωή και τι ‘ναι η καρδιά ενός πουλιού μπροστά στην καρδιά ενός ανθρώπου;»
Άπλωσε λοιπόν τα καφετιά φτερά του για να πετάξει και όρμησε στον αέρα. Πέρασε πάνω απ' τον κήπο σαν σκιά, και σαν σκιά πέρασε το δασάκι.

Ο νεαρός φοιτητής ήταν ακόμα ξαπλωμένος στο χορτάρι, στο ίδιο μέρος που τον είχε αφήσει και τα δάκρυα δεν είχαν στεγνώσει ακόμα στα όμορφα μάτια του.
«Θα γίνεις ευτυχισμένος» φώναξε το αηδόνι, «θα γίνεις ευτυχισμένος, θα το έχεις το κόκκινο τριαντάφυλλο σου. Θα το πλάσω με την μουσική του φεγγαρόφωτου και θα το βάψω με το αίμα της καρδιάς μου. Το μόνο που σου ζητώ για αντάλλαγμα είναι να είσαι αληθινός εραστής, γιατί ο έρωτας είναι πιο σοφός από την φιλοσοφία και ας είναι γνωστική, και πιο ισχυρός από την εξουσία και ας είναι δυνατή. Στο χρώμα της φωτιάς είναι τα φτερά του, στο χρώμα της φωτιάς είναι και το κορμί του. Τα χείλη του είναι γλυκά σαν μέλι και η ανάσα του σαν το λιβάνι». 
Ο φοιτητής σήκωσε τα μάτια και αφουγκράστηκε, μα δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγε το αηδόνι, γιατί ήξερε μόνο τα πράγματα που είναι γραμμένα στα βιβλία. 
Η βελανιδιά όμως κατάλαβε και ένιωσε θλίψη, γιατί αγαπούσε πολύ το μικρό αηδόνι που είχε χτίσει την φωλιά του στα κλαδιά της.
«Τραγούδησέ μου ένα τελευταίο τραγούδι» ψιθύρισε, «θα νιώθω μοναξιά όταν θα φύγεις». 
Έτσι, το αηδόνι τραγούδησε για την βελανιδιά κι η φωνή του ήταν σαν νερό που ρέει κελαρυστό από ασημένιο κανάτι. 
Όταν τέλειωσε το τραγούδι του, ο φοιτητής σηκώθηκε κι έβγαλε ένα σημειωματάριο και ένα μολύβι από την τσέπη του.

«Έχει στυλ» μονολογούσε, καθώς απομακρυνόταν από το δασάκι, «αυτό δεν μπορούμε να του το αρνηθούμε, έχει όμως άραγε και αίσθημα, φοβάμαι πως όχι. Στην πραγματικότητα, είναι σαν τους περισσότερους καλλιτέχνες, όλο ύφος, μα καθόλου ειλικρίνεια. Δεν θα θυσιαζόταν για τους άλλους. Μόνο την μουσική σκέφτεται κι όλοι ξέρουν πως οι τέχνες είναι εγωιστικές. Ωστόσο, πρέπει να το παραδεχτούμε ότι υπάρχουν μερικές όμορφες νότες στο τραγούδι του. Τι κρίμα που δεν σημαίνουν τίποτα και δεν έχουν κανένα πρακτικό όφελος!» και πήγε στο δωμάτιό του, ξάπλωσε στο ξυλοκρέβατο του κι άρχισε να σκέφτεται την αγάπη του και σε λίγο αποκοιμήθηκε. 
Κι όταν το φεγγάρι έλαμψε στον ουρανό, το αηδόνι πέταξε στην τριανταφυλλιά και ακούμπησε το στήθος του στο αγκάθι. Όλη νύχτα τραγουδούσε με το στήθος του πάνω στο αγκάθι, και το παγερό κρυστάλλινο φεγγάρι έσκυψε κι άκουγε. Όλη νύχτα τραγουδούσε και το αγκάθι έμπαινε ολοένα και πιο βαθιά στο στήθος του και το αίμα της ζωής του άδειαζε από μέσα του. 
Τραγούδησε πρώτα για την γέννηση του έρωτα στην καρδιά ενός αγοριού και ενός κοριτσιού. Και στο πιο ψηλό κλωνί της τριανταφυλλιάς άνθισε ένα υπέροχο τριαντάφυλλο, το ένα πέταλο μετά το άλλο, καθώς το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο. Ωχρό ήταν στην αρχή, σαν την ομίχλη που πλανιέται πάνω από το ποτάμι, ωχρό σαν τα πόδια του πρωινού και ασημένιο σαν τις φτερούγες της αυγής. Σαν την σκιά ενός τριαντάφυλλου σε έναν ασημένιο καθρέφτη, σαν την σκιά ενός τριαντάφυλλου σε μια λιμνούλα, έτσι ήταν και το τριαντάφυλλο που άνθισε στο πιο ψηλό κλωνί της τριανταφυλλιάς. Αλλά η τριανταφυλλιά φώναξε στο αηδόνι να πιέσει κι άλλο το αγκάθι. «Πίεσέ το κι άλλο, μικρό αηδονάκι» φώναξε η τριανταφυλλιά, «αλλιώς θα ξημερώσει πριν τελειώσει το τριαντάφυλλο».

Τότε το αηδόνι πίεσε κι άλλο το αγκάθι και ολοένα και πιο δυνατό γινόταν το τραγούδι του, γιατί τραγουδούσε για την γέννηση του πάθους στην ψυχή ενός άντρα και μιας κόρης. 
Κι ένα απαλό ρόδισμα έβαψε τα φύλλα του τριαντάφυλλου, σαν το ρόδισμα στο πρόσωπο του γαμπρού όταν φιλάει τα χείλη της νύφης. Μα τα αγκάθι δεν είχε φτάσει ακόμα στην καρδιά του κι έτσι η καρδιά του τριαντάφυλλου έμεινε λευκή, γιατί μόνο το αίμα της καρδιάς ενός αηδονιού μπορεί να βάψει κόκκινη την καρδιά ενός τριαντάφυλλου.
Και η τριανταφυλλιά φώναξε στο αηδόνι να πιέσει κι άλλο το αγκάθι. «Πίεσέ το κι άλλο, μικρό αηδονάκι» φώναξε η τριανταφυλλιά, «αλλιώς θα ξημερώσει πριν τελειώσει το τριαντάφυλλο». 
Το αηδόνι τότε πίεσε κι άλλο το αγκάθι και το αγκάθι άγγιξε την καρδιά του κι ένα άγριο σκίρτημα πόνου το διαπέρασε. Πικρός, πικρός ήταν ο πόνος και παράφορο, όλο και πιο παράφορο γινόταν το τραγούδι του, γιατί τραγουδούσε για τον έρωτα που γίνεται τέλειος με τον θάνατο, για τον έρωτα που δεν πεθαίνει στον τάφο.

Και το υπέροχο τριαντάφυλλο έγινε κόκκινο, σαν το τριαντάφυλλο του ουρανού της ανατολής. Κόκκινα ήταν τα πέταλα και κόκκινη σαν ρουμπίνι η καρδιά του. Αλλά η φωνή του αηδονιού έσβηνε και χανόταν και οι μικρές του φτερούγες άρχισαν να χτυπούν κι ένα πέπλο σκέπασε τα μάτια του. Όλο κι έσβηνε το τραγούδι του κι ένιωθε κάτι να το πνίγει στο λαιμό του. 
Κι έπειτα ξέσπασε σ' ένα τελευταίο τραγούδι. Το λευκό φεγγάρι το άκουσε, ξέχασε το χάραμα και ξέμεινε στον ουρανό. Το κόκκινο τριαντάφυλλο το άκουσε και άρχισε να τρέμει ολόκληρο από την έκσταση και άνοιξε τα πέταλά του στον ψυχρό πρωινό ουρανό. Η ηχώ το μετέφερε στη μαβιά σπηλιά της στους λόφους και ξύπνησε τους κοιμισμένους βοσκούς από τα όνειρά τους. Μέσα από τις καλαμιές του ποταμού πέρασε κι αυτές μετέφεραν στη θάλασσα το μήνυμά του. 
«Κοίτα, κοίτα!» φώναξε η τριανταφυλλιά, «το τριαντάφυλλο τέλειωσε τώρα!», μα το αηδόνι δεν απάντησε γιατί κείτονταν νεκρό στο χορτάρι με το αγκάθι στην καρδιά του. 
Το μεσημέρι ο φοιτητής άνοιξε το παράθυρό του και κοίταξε έξω.
«Μπα, τι φοβερή τύχη!» φώναξε, «να ένα κόκκινο τριαντάφυλλο! Ποτέ δεν έχω ξαναδεί τέτοιο τριαντάφυλλο σε όλη μου την ζωή. Είναι τόσο όμορφο που είμαι σίγουρος ότι έχει μια πολύπλοκη λατινική ονομασία» κι έσκυψε και το έκοψε.
Ύστερα φόρεσε το καπέλο του και πήγε τρέχοντας στο σπίτι του καθηγητή με το τριαντάφυλλο στο χέρι του.

Η κόρη του καθηγητή καθόταν στην πόρτα και τύλιγε γαλάζια μεταξωτή κλωστή σε μια κουβαρίστρα με το σκυλάκι ξαπλωμένο στα πόδια της.
«Είπες ότι θα χόρευες μαζί μου αν σου έφερνα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» φώναξε ο φοιτητής. «Να το πιο κόκκινο τριαντάφυλλο σε ολόκληρο τον κόσμο. Θα το βάλεις απόψε στην καρδιά σου και καθώς θα χορεύουμε μαζί θα σου πω πόσο σε αγαπώ». 
Η κοπέλα όμως έσμιξε τα φρύδια. 
«Φοβάμαι ότι δεν θα ταιριάζει με το φόρεμά μου» απάντησε, «κι εξάλλου, ο ανιψιός του αρχιθαλαμηπόλου μου έστειλε μερικά αληθινά κοσμήματα κι όλοι ξέρουν πως τα κοσμήματα στοιχίζουν πολύ πιο ακριβά από τα λουλούδια».
«Λοιπόν, μα την πίστη μου, είσαι πολύ αχάριστη» είπε ο φοιτητής θυμωμένα και πέταξε το τριαντάφυλλο, που έπεσε στο χαντάκι και η ρόδα ενός πέρασε πάνω του.
«Αχάριστη;» είπε η κοπέλα. «Για να σου πω, είσαι πολύ αγενής, και στο κάτω κάτω ποιος είσαι εσύ; Ένας φοιτητής. Ε λοιπόν, πιστεύω ότι δεν έχεις καν ασημένιες αγκράφες στα παπούτσια σου, σαν τον ανιψιό του αρχιθαλαμηπόλου» και σηκώθηκε από την καρέκλα και μπήκε στο σπίτι της.

«Τι ανόητο πράγμα που είναι ο έρωτας!» είπε ο φοιτητής καθώς απομακρυνόταν. «Δεν είναι καθόλου χρήσιμο σαν την λογική, γιατί δεν αποδεικνύει τίποτα και πάντα μιλάει για πράγματα που δεν πρόκειται να γίνουν και σε κάνει να πιστεύεις πράγματα που δεν είναι αληθινά. Δεν είναι καθόλου πρακτική υπόθεση και καθώς στην εποχή μας το να είσαι πρακτικός είναι το παν, θα ξαναγυρίσω στην φιλοσοφία και θα μελετήσω μεταφυσική».
Γύρισε λοιπόν στο δωμάτιό του, έβγαλε ένα μεγάλο σκονισμένο βιβλίο και άρχισε να διαβάζει.
Η ιστορία είναι από: http://www.paidika.gr

Η παραπάνω είναι μια υπέροχη ιστορία του Oscar Wilde, συγκινητική και πολύ διδακτική.  
Όπως καλά καταλάβαμε, οι άνθρωποι αποκτούμε γνώσεις από τα βιβλία, αλλά χωρίς αναπτυγμένη κρίση και σκέψη, οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή είναι λανθασμένες. Πρέπει να εξετάζουμε καλά που χαρίζουμε την εμπιστοσύνη μας και την καρδιά μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν μας προδώσει ένα άτομο δεν πρέπει να δώσουμε   ευκαιρία σε κάποιον άλλον που να αξίζει. Μη ξεχνάμε ότι ''όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια''. 
Να ζούμε παρατηρώντας γύρω μας και τον υπόλοιπο κόσμο. Ποτέ  αδιάφορα για τους άλλους και δίνοντας μόνο σημασία  στα δικά μας θέλω.  Η ζωή δεν αξίζει να την περνάς με εγωισμούς και μικρότητες, με απληστία και υστεροβουλία, με έλλειψη καλλιέργειας και πνευματικής και συναισθηματικής ανάτασης. 
Όλοι... κυριολεκτικά  όλοι.., με την ύπαρξη μας, επηρεάζουμε και την ύπαρξη κοντινών προσώπων, τα οποία μπορεί να θυσιάζουν και να στερούνται κάτι σημαντικό γι'αυτούς ώστε εμείς να ξεπεράσουμε τυχόν δυσκολίες. Πολλές φορές δεχόμαστε βοήθεια εν αγνοία μας. Είναι η βοήθεια που αποδίδουμε στην τύχη, στην μοίρα, στον Θεό!! Καμιά βοήθεια δεν  περιφρονούμε όταν δεν την χρειαζόμαστε πλέον, και καμιά θυσία δεν την αντιμετωπίζουμε με αχαριστία, αγνωμοσύνη, ούτε τη ξεχνάμε ποτέ! Η ευγνωμοσύνη είναι ένα γνώρισμα που πρέπει να υπάρχει μέσα μας αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Και πρέπει πάντα να έχουμε στην καρδιά μας το εξής: Πριν από κάθε σημαντικό γεγονός, έχει προηγηθεί μια ατελείωτη σειρά από ασήμαντες φαινομενικά λεπτομέρειες.
Η ζωή είναι σαν ένα ψηφιδωτό!! Μικρά-μικρά και ασήμαντα πραγματάκια φτιάχνουν μια υπέροχη εικόνα τέχνης!

"Πράσινη επανάσταση στην Κρήτη ενάντια στα χημικά της Συρίας"

Από τις 6 Γενάρη, όπου κι έγινε η πρώτη δημοσίευση στα χρονικά για το ζήτημα, στα Χανιώτικα Νέα μέσω ενός τοπικού δημοσιογράφου, ο οποίος από πείσμα κράτησε το θέμα ζωντανό στις καρδιές μας, ο τοπικός Κρητικός τύπος ασχολείται καθημερινά με την Πράσινη Επανάσταση των Κρητών ενάντια στην υδρόλυση των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο.



Από τις 6 Γενάρη έως σήμερα, οι Κρήτες κι ο Κρητικός Τύπος, μέσα από μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις χιλιάδων Κρητών, βροντοφωνάζουν καθημερινά το «Όχι».

Από τη Σούδα (9/3) και το ιστορικό Αρκάδι (23/3) έως την εν πλω διαμαρτυρία στα Σφακιά (27/4), δήμαρχοι, πολίτες, πανεπιστημιακοί, δικηγορικοί κι οδοντιατρικοί σύλλογοι, ψαράδες, φοιτητές, μαθητές της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας, εκπαιδευτικοί, κι αγανακτισμένοι παπάδες ξεσηκώθηκαν ενάντια στα σχέδια των ΗΠΑ, Ρωσία και του διεθνούς Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW).

Μέλη της «Κίνησης Πολιτών ενάντια στην «εξουδετέρωση» των χημικών όπλων της Συρίας στη θάλασσα της Μεσογείου», από το περήφανο νησί της Κρήτης, καταγγέλλουν πως δεν υπάρχει καμία επίσημη πληροφόρηση, από την κυβέρνηση ή κάποιον άλλο οργανισμό, για το πότε ακριβώς θα πραγματοποιηθεί η υδρόλυση και κάτω από ποιες συνθήκες.

Μέλη της κίνησης από ολόκληρη την Κρήτη, ανάμεσά τους και πανεπιστημιακοί καθηγητές, όπως ο κος Γιδαράκος και κος Πισσίας, από το Πολυτεχνείο και Πανεπιστήμιο Κρήτης αντίστοιχα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου τονίζοντας πως έχει απαγορευθεί κάθε παρακολούθηση από ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες, ή τηλεμετρική αναμετάδοση της διαδικασίας κι αυτό εγείρει σημαντικά ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά ερωτήματα.

Πανικός φωλιάζει στις ψυχές όλων των Κρητών καθώς, σύμφωνα με νομικούς εκπροσώπους της κίνησης πολιτών, οι Αμερικανοί έχουν φροντίσει ώστε σε περίπτωση ατυχήματος, κατά τη διάρκεια της υδρόλυσης ή μεταφοράς των αποβλήτων, να μη φέρει νομικές κι οικονομικές ευθύνες το αμερικανικό πλοίο του πολεμικού ναυτικού το οποίο έχει αναλάβει την εξουδετέρωση και κατ’επέκταση οι Η.Π.Α.

Ο Γιώργος Σμπώκος, διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης σε θέματα Δικαίου Περιβάλλοντος, αναφέρει πως «υπάρχει νομικό κενό για τα χημικά της Συρίας». Τι γίνεται όμως στην υπόλοιπη Ελλάδα;

Την ίδια ώρα που χιλιάδες Κρήτες παραβρέθηκαν στην εν πλω διαμαρτυρία στα Σφακιά (27/4), περισσότεροι από 500 Κρήτες συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα και εξέφρασαν την αντίθεσή τους στις αντεθνικές κι εγκληματικές αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Κανένα Αθηνοκεντρικό κανάλι δεν ασχολήθηκε με τη συγκέντρωση αυτή. Μόνοι οι δημοσιογράφοι ήδη ασχολήθηκαν με το θέμα αποδεικνύουν έμπρακτα ότι δε χρηματίζονται. Ποιοι είναι όμως αυτοί που χρηματίζονται και δεν μιλούν; Τι συμβαίνει με τους επιστήμονες;

Ο τύπος γενικότερα στην Ελλάδα δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με το μείζονος σημασίας αυτό ζήτημα. Πώς θα γινόταν άλλωστε να ασχοληθούν με σημαντικά ζητήματα, όπως το ζήτημα της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής, την ιδιωτικοποίηση των παραλιών της χώρας μας κι άλλα πράσινα ζητήματα, τα οποία έχουν κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό αντίκτυπο, εν’όψει των επικείμενων εκλογών; Οι πολίτες φοβούνται ότι πολλά μέλη θ’αποχωρίσουν από τις κινητοποιήσεις με την πάροδο των εκλογών, καθώς από τον χώρο της πολιτικής τους προσέγγισαν στην προσπάθειά τους να εξαργυρώσουν ψήφους.

«Μας λένε να σιωπούμε και να μην αντιδρούμε», αναφέρει χαρακτηριστικά η Ευγενία Τσατσάκη, μέλος της κίνησης πολιτών στο συντονιστικό Ηρακλείου, για τους κυβερνητικούς εκπροσώπους και τα Υπουργεία. «Δεν έχει γίνει καμία μελέτη περιβαλλοντικών ρίσκων κι επιπτώσεων», συμπληρώνει με απογοήτευση, δηλώνοντας πως «δεν υπάρχει διαφάνεια στην ενημέρωση τόσο από την πλευρά της κυβέρνησης όσο κι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εκτός Κρήτης».

Σε δήλωσή του σε ομογενειακή εφημερίδα ήδη από τον Ιανουάριο, ο κος Αντώνης Τσουρδαλάκης από τη Μελβούρνη, πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Κρητών, εξέφρασε την «αντίθεση κι αγανάκτησή του για την προτεινόμενη και μυστικά σχεδιαζόμενη καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας στον θαλάσσιο χώρο δυτικά της Κρήτης» και καταδίκασε τις εγκληματικές, επικίνδυνες κι απαράδεκτες ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης. Όμως έκτοτε μειωμένες ήταν οι κινητοποιήσεις της Ομογένειας.

Την θανάσιμη κι εγκληματική αδιαφορία τόσο του ελληνόφωνου Τύπου όσο και της ελληνικής κυβέρνησης καταδικάζει επίσημα και η φοιτητική ομάδα Κοινωνικών Λειτουργών του πανεπιστημίου RMIT στην Μελβούρνη καθώς κι εκπρόσωποι της «Κίνησης Πολιτών ενάντια στην «εξουδετέρωση» των χημικών όπλων της Συρίας στη θάλασσα της Μεσογείου» εδώ στη Μελβούρνη.

Οι Κρήτες καλούν τους ομογενείς να συμπαρασταθούν έμπρακτα στις κινητοποιήσεις τους και να βοηθήσουν να μη γίνει σκουπιδότοπος αποβλήτων, πυρηνικών και χημικών η Μεσόγειος. Πρέπει να σπάσει επιτέλους ο κλοιός της σιωπής και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην υπόλοιπη χώρα και το εξωτερικό να δώσουν στο ζήτημα τη δέουσα σημασία που του αρμόζει.

Η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας Κρήτης, ήδη σε δελτίο τύπου από τις 6 Φεβρουαρίου, δηλώνει πως «η Ιεραρχία της Εκκλησίας Κρήτης διαμαρτύρεται έντονα για την έλλειψη υπεύθυνης ενημέρωσης όλων των πολιτών της χώρας μας, κυρίως δε των κατοίκων της Κρήτης, για το εν λόγω μεγάλο και σοβαρό θέμα, κι εκφράζει την έντονη αντίθεσή της για το θλιβερό αυτό γεγονός».

Σε ομιλία του στη Σούδα στις 9 Μαρτίου, ο παπά-Ανδρέας από τα Ανώγεια, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα λέγοντας πως «Από το Ακρωτήρι των Αγώνων υψώνουμε το λάβαρο της Παγκρήτιας Αντίστασης απέναντι στα σχέδια του χημικού θανάτου», και καλώντας τον Κρητικό λαό ν’απέχει από τις ευρωεκλογές, ακολουθώντας το παράδειγμα της ακριτικής Γαύδου.

Παρακινήστε άτομα που γνωρίζετε στον καλλιτεχνικό χώρο να ενώσουν τις φωνές τους μαζί μας. Ένας ολόκληρος λαός κατέβηκε στους δρόμους. Κανένας να μη μείνει με σταυρωμένα τα χέρια, το οφείλουμε στα παιδιά μας.

Γνωρίζουμε πολύ καλά τι φωλιάζει στις ανυπότακτες καρδιές των Κρητών απανταχού γης: «Ήθελαν να μας βρουν ανοχύρωτους κι απροετοίμαστους. Μας βρήκαν όμως αποφασισμένους».

Κίνηση Πολιτών ενάντια στην «εξουδετέρωση» των χημικών όπλων της Συρίας στη θάλασσα της Μεσογείου - Μελβούρνη.

Μ'αυτό το κείμενο, συμμετέχω στην κίνηση συμπαράστασης και υποστήριξης στην Κρήτη μας που αγωνίζεται για τα χημικά...........
'Οποιος θέλει συμμετέχει.... ......
copy paste παιδιά και σήμερα όλα τα blogs, μαζί σ'αυτήν την πρωτοβουλία!

Για να ενημερωθείτε για τη πρωτοβουλία αυτή πατήστε εδώ

Η Ζωή είναι ....υφαντό!!!

Άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα τη καινούργια μέρα!
Η Άνοιξη άρχιζε να αφήνει τη σφραγίδα της στο κήπο. Καινούργια φύλλα,.. μικρά σκασίματα σε κλαδάκια.. που σήμαιναν ζωή.

Πήγα και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη. Είδα κάποιες μικρές ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια και θυμήθηκα τη μητέρα μου που με συμβούλευε πάντα να μη ζαρώνω το μέτωπο.
Προφανώς δεν ακολουθούσα πιστά τη συμβουλή της! Κάποιες μικρές γραμμούλες όμως υπήρχαν και στα μάτια μου! Πότε έγιναν;... Δεν θυμάμαι ακριβώς!..Ήταν εδώ χθες;...

Ακόμα μπορούσα να δω τις όμορφες ξανθές μπούκλες που έπεφταν στους ώμους μου!
Δεν μπορεί να ήταν τόσο παλιά!
Ξανακοίταξα τα μάτια μου...και τα κοίταξα βαθιά! Αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το βλέμμα τους! Θα το έλεγε...βαθύ.., στοχαστικό.., άτονο.., αδιάφορο.., ψυχρό;
Όχι!....σκέφτηκα... αν το κρίνω ψυχρά αντικειμενικά, σαν ξένη - αν είναι δυνατό αυτό - θα το χαρακτήριζα  βλέμμα προβληματισμένο, και ελαφρά μπερδεμένο, με ένα χρώμα απογοήτευσης!
Έχει χρώμα η απογοήτευση; Οι ζωγράφοι της δίνουν ένα ελαφρύ γκρίζο και ανάλογα το πόσο μεγάλη είναι το σκουραίνουν. Η χαρά πάντα είχε πολλά χρώματα. Η απογοήτευση και η θλίψη είχαν μικρή γκάμα.

Το χθες λοιπόν είναι νωπό ακόμα μέσα μου! Και μέσα στα μάτια μου! Καρέ-καρέ, είδα τον εαυτό μου παιδί, να διψάω να μεγαλώσω και να φύγω από τη σκέπη των δικών μου! Να ανοίξω τα φτερά μου! Όλο νόμιζα τότε ότι ο χρόνος δεν κυλάει γρήγορα! Πόσο βιαζόμουν Θεέ μου! Αδημονούσα τόσο, ώστε συχνά δοκίμαζα μικρές επαναστάσεις και όπου δεν έπιαναν, μικρά ψέματα,  για να καταρρίψω τους κανόνες της οικογένειας! Την ώρα του ύπνου, την ώρα του φαγητού, τι ρούχο θα βάλω, αν θα βγω βόλτα, το χρόνο διαβάσματος, και φυσικά πιο μετά, τον χρόνο που θα διαθέσω στα πρώτα μου καρδιοχτύπια. Τόσο γλυκά οικεία, όλα αυτά τώρα,... και τόσο ανυπόφορα τότε!

Σκαλί- σκαλί, έχτισα το κόσμο μου και ούτε που αντιλήφθηκα πώς πέρασε ο χρόνος....
Πότε έφτασα να κάνω δική μου οικογένεια και να αντιληφθώ τη σημασία των κανόνων.
Οι κανόνες χρησιμεύουν για να σε κρατάνε σε μια σταθερή πορεία, να σε προφυλάσσουν από παραπατήματα που μπορεί να σε βλάψουν, και να σε διδάξουν σε γενικές γραμμές,    το καλό και το κακό. Οι κανόνες και η οικογένεια υπάρχουν μαζί. Το ένα είναι απαραίτητο συστατικό του άλλου και όλα αυτά πρέπει να είναι δεμένα μεταξύ τους, με την αγάπη!

Θυμήθηκα ξαφνικά τα παιδιά μου, που αδημονούσαν κι αυτά, μέχρι που μεγάλωσαν και έφυγαν να χτίσουν το δικό τους κόσμο.
Θυμήθηκα και σένα αγαπημένε μου σύντροφε!
Πόσο στηρίξαμε αγάπη μου ο ένας τον άλλο! Όταν αποφασίσαμε  να βαδίσουμε πιασμένοι από το χέρι όλη τη ζωή μας, κάπου βαθιά μέσα μου, σε μια μικρή γωνίτσα,  ένιωθα ανασφάλεια. Αλλά γρήγορα κατάλαβα, ότι ήμουν τυχερή, γιατί πάντα ήμασταν μαζί,  στις χαρές και στις λύπες, το ίδιο! Στη φροντίδα των παιδιών μας...μαζί! Παντού και πάντα... μαζί! Όμως πριν από δέκα χρόνια....άφησες το χέρι μου!
Πού με άφησες μόνη;..Τώρα κοιτάω τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπο μου, μόνη χωρίς τη ζεστασιά της παρουσίας σου! Χωρίς να ακούω τη φωνή σου να μου λέει ότι με αγαπάει και να μου σβήνει τη κούραση και τη θλίψη της πάλης με τη ζωή! Χωρίς να βλέπω το χαμόγελο σου να νικάει την απαισιοδοξία μου!
Έφυγες...όπως και οι γονείς μου και συχνά αναρωτιέμαι...εγώ γιατί δεν έχω φύγει ακόμα;
Τι κάνω ακόμα εδώ; Σε ποιον χρησιμεύω;

Πόσο καιρό περνάω παρέα με τις σκέψεις μου και τις αναμνήσεις μου και ακόμα πόσο καιρό περνάω με το κενό του μυαλού μου που ψάχνει απεγνωσμένα να γεμίσει από νέες ανύπαρκτες εικόνες;

Ξαφνικά ένοιωσα το κενό!.. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος κι έπειτα σαν αναλαμπή, σαν το ουράνιο τόξο μετά από καταιγίδα,   γέμισε το μυαλό μου λέξεις και εικόνες και έπειτα γέμισε ο χώρος. Λέξεις που έρχονταν...από πού;
Από μέσα μου; ...
''Η ζωή είναι ένα αργαλειός, με όλων των ειδών τα νήματα. Το κάθε νήμα έχει το όνομα του και την απόχρωση του. Άλλο λέγεται θλίψη και είναι γκρι,άλλο λέγεται χαρά και έχει τα χρώματα του ουράνιου τόξου, άλλο θυμός και έχει το χρώμα της αστραπής, άλλο έρωτας και είναι κόκκινο, άλλο ελπίδα και είναι πράσινο. Όλων των ειδών τα νήματα και όλων των ειδών  τα χρώματα. Κι εσύ κάθεσαι μπροστά του και υφαίνεις. Στην αρχή, τα χρώματα στα διδάσκουν και στα διαλέγουν άλλοι. Σιγά-σιγά κάνεις τις επιλογές μόνος σου. Και φτιάχνεις  το  υφαντό σου. Και υφαίνεις ασταμάτητα. Κι επιλέγεις ασταμάτητα. Μέχρι να τελειώσουν   τα νήματα. Αυτός είναι ο σκοπός! Όταν τα νήματα τελειώσουν, πρέπει να έχεις φτιάξει   την εικόνα που θέλεις να αφήσεις να βλέπουν οι επόμενοι από εσένα!''
 Εγώ τι εικόνα θα αφήσω να βλέπουν; Ίσως γι' αυτό δεν έχω φύγει αγάπη μου μαζί σου!
Δεν έχω τελειώσει την εικόνα μου!
 Κοίταξα τις φωτογραφίες μας στο ράφι κάτω από τον καθρέφτη, και δίπλα οι φωτογραφίες των παιδιών μας και πιο δίπλα...των παιδιών τους!
Η νέα ζωή! Η συνέχεια!

Πήγα πάλι στο παράθυρο και κοίταξα τα φρέσκα κλαδιά και τα μπουμπούκια που ήταν έτοιμα να ανοίξουν. Αυτά τι σκοπό είχαν και άνοιγαν κάθε χρόνο με τέτοια επιμονή;
Η απάντηση ήταν μία..... ΖΩΗ!
Πάντα ήταν Μία.... και πάντα ήταν η Ίδια!.....
ΖΩΗ!....Τόσο μικρή... μα και τόσο σπουδαία!
Τόσο φθαρτή... γι' αυτό και τόσο πολύτιμη!
Η Ζωή,... ένα υφαντό, που είναι φτιαγμένο από ότι χρώμα διαλέγεις, από ότι νήμα θες, και που τρυπάει ή ατονεί από τα χτυπήματα του χρόνου και των συνθηκών και χρειάζεται τις επιδέξιες επιδιορθώσεις σου για να μη καταστραφεί το έργο σου.
Η Ζωή... που παίρνει ομορφιά από σένα, αγάπη από σένα, στίχους γραμμένους από σένα και μουσική που την κάνεις τραγούδι και την τραγουδάς!
Γιατί μόνο έτσι αξίζει!
Κοίταξα πάλι στο καθρέφτη! Κι αυτή τη φορά δεν πρόσεξα τη ρυτίδα. Αυτή τη φορά πρόσεξα τα χείλια και το υπέροχο ζεστό χαμόγελο του ειδώλου μου!

Γύρισα και πήγα προς την πόρτα..., την άνοιξα..., χαμογέλασα και σκέφτηκα ότι είχα αργήσει και με περίμεναν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.
Βγήκα έξω χαμογελαστή, ψιθυρίζοντας ...''καλημέρα Άνοιξη, καλημέρα ΖΩΗ''!!

Διήγημα  της Marymosc.

Η σφραγίδα της ζωής!!

Σκέφτομαι συχνά τη ζωή μου και τη φαντάζομαι σαν μια μεγάλη ζυγαριά με δύο τάσια.

Στο ένα βάζω όλους τους φόβους και τα άγχη μου. Τον αγώνα μου για την επιβίωση. Τα προβλήματα που δεν έχω ακόμα βρει τη λύση τους.

Τις ανησυχίες  και τις αμφιβολίες μου για πρόσωπα και πράγματα. 

Τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά μου. Τη φθορά του χρόνου και τις ήττες μου. Όλους τους πόνους, ψυχικούς και σωματικούς, που δεν 

έχω βρει ακόμα την ίαση τους. Την απογοήτευση και τη πίκρα από την αδικία.

Στο άλλο, βάζω τη Ζωή! Τον αέρα που αναπνέω και γεμίζει τους πνεύμονες μου, δίνοντας τροφή και οξυγόνο στην ύπαρξη μου. 

Ωραίες εικόνες που συλλέγουν τα μάτια μου και τα μεταφέρουν στη μνήμη ευφραίνοντας τη ψυχή μου. Όμορφα πράσινα τοπία, πλατιά γαλάζια θάλασσα, απόκρημνα βουνά που μικραίνουν το ανάστημα μου με τον όγκο τους, λουλούδια σε όλες τις αποχρώσεις, μικρά απλά και απέριττα φυτεμένα από  Θεϊκό χέρι, ή  μεγάλα, φυτεμένα και ανθισμένα από ανθρώπινη φροντίδα και αγάπη. Πλούτο από γνώση που μαζεύω όπως η μέλισσα τη γύρη.

 Μυρωδιές που φουσκώνουν τα ρουθούνια μου και με ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς. 

Γεύσεις από αγαθά ποικίλα, που χαρίζουν ευδαιμονία. 

Βάζω ακόμα τη δροσιά της αύρας του ανέμου που ανεμίζει τα μαλλιά μου, και την αίσθηση της αλλαγής των εποχών στο δέρμα μου.

Κι ακόμα βάζω ήχους. Της μουσικής ακούσματα που οδηγούν στη χαρά της δημιουργίας. Και κάτι ακόμα πιο πολύ! Τους ήχους από αγαπημένες φωνές.

Φωνές ατόμων οικείων, λατρεμένων. Χάχανα και ποδοβολητά, τρυφερές λέξεις από πρόσωπα δικά μου, γονείς, αδέλφια, παιδιά,φίλους. Το απάνεμο λιμάνι του πλοίου μου που διένυσε μίλια σε τρικυμισμένους ωκεανούς και άραξε επιτέλους σώο, στην ασφάλεια και τη θαλπωρή. Έφτασε επιτέλους σπίτι του!

Και φθάνει κάθε φορά! Κι αυτό είναι ευλογία!

Κοιτάζω λοιπόν νοερά τη ζυγαριά μου και λέω. Αν κρατήσω πολλή ώρα το βλέμμα στο πρώτο τάσι, νιώθω να βουλιάζω σαν να με καταπίνει η άβυσσος.

Σαν να οδηγούμαι σε συνεχή χαμό ή να βρίσκομαι σε αδιέξοδο και να κλείνουν πίσω μου με εμπόδια το δρόμο. Σαν να εγκλωβίζομαι χωρίς πιθανή διαφυγή. Σαν να  κόβεται η ανάσα μου. 

Όμως όχι!! Δεν θα κρατάω πολλή ώρα το βλέμμα σε αυτή τη μεριά. Θα το κοιτάζω κάθε φορά για λίγο. Και θα στρέφω τη ματιά μου στη Ζωή.

Σε ο,τι δίνει νόημα στην ύπαρξη μου. Στην ουσία, στο μόνο πραγματικό, στο σημαντικότερο!

Σκέψου, πόσο φτωχοί είναι αυτοί, που δεν έχουν ανθρώπους να τους αγαπούν, και που η καρδιά τους είναι στείρα, στεγνή. 

Που δεν τους κοιτούν παρά με φόβο, ή φθόνο. Που κανείς δεν θα λυπηθεί με το πόνο τους, γιατί κανέναν δε λυπούνται. Που κανείς δεν θα φωτίσει τη ζωή τους,ούτε θα τη ζεστάνει, γιατί σκορπούν γύρω τους σκοτάδι και παγωνιά. Πόσο μικροί και αξιολύπητοι είναι, με μόνη τους καλύπτρα, τα πλούτη τους ή την αρχομανία τους και μόνη τους παρέα μια μοναξιά, γεμάτη από το φόβο της πτώσης, με αυλικό την ουτοπία, την αδελφή του ψεύδους. Πόσο λυπηρό είναι που ενώ τους κοιτούν πολλοί, κανείς δεν βλέπει αυτούς, αλλά αυτό που αντιπροσωπεύουν. Με κανέναν δε μοιράζονται και σε κανέναν δεν προσφέρουν.

Και πόσο πιο πλούσια είμαι εγώ και κάθε ένας σαν και μένα, που ήρθα γυμνή σε αυτό το κόσμο, κλαίγοντας, πεινώντας και διψώντας, και κάποια μέρα θα φύγω αφήνοντας σαν σφραγίδα την ύπαρξή μου σε ότι, αγάπησα και μ' αγάπησε! Σε ότι στήριξα και με στήριξε! Σε ότι ζέστανα και με ζέστανε!

Γιατί τελικά αυτό είναι το νόημα της Ζωής και ότι εντέλει, πραγματικά αξίζει! Αυτή είναι η μία και μοναδική, πολύτιμη,  αλήθεια!

                                                                                                                                Mary!.

Μετά μισό αιώνα!!

Όταν έχεις μισό αιώνα στη πλάτη σου, αισθάνεσαι βάρος; Μήπως αντιλαμβάνεσαι τη πείρα που έχεις αποκτήσει με τρισδιάστατο τρόπο; Νοιώθεις ξαφνικά ότι βρίσκεσαι στη μέση ενός μεγάλου δρόμου, και γυρνώντας το κεφάλι πίσω, σου έρχεται η διάθεση να τρέξεις ξανά στην αφετηρία;

Μεγάλα τα ερωτηματικά, και φυσικά δεν θα τα σκεφτόμουν αν δεν βίωνα τα γενέθλια του μισού αιώνα.

Μισός αιώνας!!... Βαρύγδουπο ακούγεται...

Προσπαθώ να δω τι διαφορετικό νοιώθω, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα! Κι εδώ αναρωτιέμαι... Δεν αντιλαμβάνομαι... γιατί δεν υπάρχει κάτι να αντιληφθώ, ή.. έπαθα κάτι σαν μερική αναισθησία και συναισθηματική ανικανότητα λόγω ηλικίας;

Δεν θέλω να ξέρω την απάντηση σε αυτό! Όχι λέμε, ..μερικοί, σας βλέπω, είσαστε αμέσως πρόθυμοι να μου απαντήσετε! Δεν με ενδιαφέρει!

Ωστόσο τώρα που το σκέφτομαι, αυτό το γύρισμα του κεφαλιού πίσω, με έχει προβληματίσει. Σκέφτομαι, αν είχα τη δυνατότητα, να τρέξω πίσω, και να ξανακάνω το δρόμο,.. θα έκανα τις ίδιες περπατησιές;

Εδώ μπορώ να εικάσω! Λέω πως όχι! Αρκετά πράγματα θα τα έκανα αλλιώς!

Ποιά; Ας πούμε, αρχικά, ότι θα έδινα περισσότερη σημασία σε όσα μου έλεγαν οι γονείς μου. Θα άκουγα με περισσότερη προσοχή, τι μου λένε, ώστε να τα καταλάβω τότε,.. κι όχι αργότερα που τα κατάλαβα. Γιατί πολλοί από εμάς, καταλάβαμε τους γονείς μας όταν μεγαλώσαμε αρκετά. Άλλοι πάλι, ''μακάριοι'', δεν τους έχουν καταλάβει ακόμα!

Θα αφιέρωνα λίγο χρόνο, να ακούσω αυτούς, που προσπέρασα βιαστικά, θεωρώντας ότι δεν άξιζε το κόπο να τους δώσω προσοχή. Και θα άπλωνα αποφασιστικά το χέρι, εκεί που δίστασα να το απλώσω, με αποτέλεσμα να χάσω έπειτα την ευκαιρία.

Θα άλλαζα τα κριτήρια που είχα για να κρίνω τους ανθρώπους, και θα τους περνούσα από περισσότερα φίλτρα, αποφεύγοντας έτσι το συναισθηματικό άνοιγμα σε ανάξια λόγου άτομα, που δεν ξέρουν τι θα πει ούτε αυτοσεβασμός , ούτε σεβασμός του άλλου.

Θα ρισκάριζα να πράξω πράγματα που αφορούσαν το μέλλον μου, και δεν τα έκανα από το γνωστό φόβο της αποτυχίας! Την αποτυχία, όταν την προεξοφλείς, την έχεις σίγουρη!

Γιατί απλούστα πας έτοιμος να χάσεις , κι όχι να νικήσεις!

Τι μανία είναι αυτή με τη σιγουριά; Γιατί να μη ρισκάρει κανείς; Γιατί να μην υπολογίζει τις πιθανότητες και να ρισκάρει για να πραγματοποιήσει ένα όνειρο του;

Το να μάθει κανείς να αγωνίζεται έντιμα, με θεμιτά μέσα, είναι κάτι που το μαθαίνει πρώτα από το σπίτι του. Αν λοιπόν έχει σφυρηλατηθεί η προσωπικότητα σου με την εντιμότητα και με αρχές, γιατί να υποχωρείς και να μη κυνηγήσεις ένα όνειρο που έχεις;

Έχω ακούσει άτομα να λένε, δεν κυνήγησα αυτό που αγαπούσα γιατί δεν ήθελαν οι δικοί μου. Πιστεύω ότι αυτό είναι κατά ένα μέρος δικαιολογία. Αν θέλεις κάτι πολύ, τότε δεν το αφήνεις. Αυτό το ''θέλω πολύ'', θα φρόντιζα να ενισχύσω, αν γυρνούσα πίσω.

Γιατί τα όνειρα είναι πολύτιμα. Και αν δεν κυνηγήσεις ότι αγαπάς, μετά βρίσκεσαι κλεισμένος μέσα σε έναν εαυτό, που συμβιβάστηκε, και έμεινε ανικανοποίητος, με ένα κομμάτι της ψυχής του, να ανήκει στο ''θέλω'', και η υπόλοιπη στο ''πρέπει πλέον''.

Θα μπορούσα να χαρώ πιο ουσιαστικά πράγματα στη ζωή! Όπως αυτές τις ομορφιές που έχει η κάθε ηλικία, και που πάντα νομίζεις ότι έχεις χρόνο να τις απολαύσεις αργότερα!

Πόσο λάθος! Έφτασε μόνο μισός αιώνας, για να αντιληφθώ, ότι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, πως ότι χάνεται δεν ξανάρχεται, και αυτό που αξίζει και σου δίνεται η ευκαιρία να χαρείς, θα πρέπει να το χαρείς. Θα το χάσεις, και θα το μετανιώνεις!!

Και είναι τόσο άσχημη η φράση,'' δεν πήγα εκεί, ή δεν το χάρηκα αυτό...όλο έλεγα ότι θα το κάνω, ή ότι θα πάω, ...αλλά όλο το ανέβαλα''.

Σε μια ζωή σαν τη σημερινή, που οι περισσότεροι από εμάς είναι σκλάβοι των υποχρεώσεων απέναντι στους πάντες, μπορούμε να παραδεχθούμε πλέον ότι τα δικαιώματα μας, έχουν κάνει φτερά, εξέπνευσαν περιφρονημένα, και καταστρατηγημένα. Έχουν πάρει πια τη μορφή μιας ιδέας, ενός ιδανικού άπιαστου.

Όμως τελικά, δεν αξίζει να κρατάς για πολύ το κεφάλι γυρισμένο προς τα πίσω.

Κι αν τα δικαιώματα μας τα ποδοπατούν, δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν την ικανότητα να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, να επιλέγουμε το ποιοι θέλουμε να είμαστε!!

Γιατί το παρελθόν δεν αλλάζει. Το παρόν είναι άμεσο. Και οι δικές μας επιλογές χτίζουν το μέλλον μας. Θα το περάσουμε λοιπόν το παρόν μας μετανιώνοντας για όσα δεν έγιναν;

Ή θρηνώντας για όσα δεν μπορούμε να έχουμε;

Κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι!!.. Γιατί το παρόν αξίζει πολλά, και δεν πρέπει να το χάνεις, μια και αποτελεί τη βάση για το μέλλον που θα έρθει. Και η ζωή φίλοι μου δεν τελειώνει ποτέ.

Πάντα υπάρχει αγώνας, πάντα υπάρχουν στόχοι, ακόμα κι αν τους έχουμε προσαρμόσει όχι απόλυτα σε αυτά που θέλουμε, αλλά σε αυτά που μπορούμε!

Η ζωή είναι ωραία, και γλυκιά, εμείς οι άνθρωποι δίνουμε την γεύση με τα συστατικά που επιλέγουμε για τη φτιάξη της.

Προσοχή στα συστατικά λοιπόν!!!...

Και καλή μας όρεξη!!!!

Μια βραδιά bingo!!!

Γεια σε όλους!!! Καλή χρονιά και να είναι ευτυχισμένο το 2014!!

Έφυγε πια το απαίσιο 2013, που τόσο μας βασάνισε, μας έγδυσε, μας πείνασε, μας έκανε να πούμε ...''φτάνει πια''...αλλά ωστόσο δεν μας σκότωσε την ελπίδα!!
Κι επίσης δεν κατάφερε να μας εξαφανίσει τη διάθεση αυτή, που είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, και μας σπρώχνει να αρπάξουμε κάθε ευκαιρία,.. και την πιο μηδαμινή,.. για να δούμε φίλους, αγαπημένα πρόσωπα και να περάσουμε λίγες ώρες κεφιού και ανεμελιάς!

Την τελευταία βραδιά του χρόνου, μαζευτήκαμε να ξεπροβοδίσουμε τον παλαιό χρόνο και να καλωσορίσουμε τον καινούργιο.


Ανάκατες οι ηλικίες, σκέφτηκα, να οργανώσουμε κάτι που δεν το έχουμε ξανακάνει.
Ένα παράδειγμα της διαφορετικότητας,... η μουσική υπόκρουση της βραδιάς. Το πρώτο μέρος της, είχαμε τη συνοδεία της μουσικής των mazoo and the zoo, των ζουζουνιών και των xanazoo ή τις φωνές της Πέπας της γουρουνίτσας, κατ' απαίτηση του μικρότερου μέλους της παρέας και του πιο σεβαστού βεβαίως.


Στη συνέχεια ικανοποιήσαμε τα γούστα του μεγαλύτερου μέλους της παρέας, και βάλαμε το Σπύρο Παπαδόπουλο στη τηλεόραση.
Και στο ενδιάμεσο, όλοι οι υπόλοιποι, αποφασίσαμε να παίξουμε όχι το παραδοσιακό 31, αλλά  BINGO.

Ένα μπίνγκο όμως, παραποιημένο από πλευράς κανονισμών, για να είναι πιο φασαριόζικες και γρήγορες οι παρτίδες.

Όταν φώναζε κάποιος μπίνγκο, συνεχίζαμε με τις ίδιες καρτέλες, μέχρι να φωνάξει μπίνγκο ο επόμενος που θα συμπλήρωνε πεντάδα αριθμών, κάθετα, οριζόντια ή διαγώνια.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ακουγόταν συχνά ένα μπ... από πολλά στόματα, και για πρώτη φορά ένοιωσα επιτέλους, ότι βρισκόμουν στη ...στάνη μου!

Η βραδιά εξελίχθηκε με πολλά γέλια, και συνεχή πειράγματα, και μπόλικη .. μάσα , με το ύφος της...''πάπιας'', μια και κανείς δεν ήθελε να σκεφτεί ζυγαριές και χοληστερίνης, πίεση και τριγλυκερίδια. Φάγαμε τους μεζέδες μας, ανταλλάξαμε τις ευχές μας, φωνάξαμε τα μπίνγκο μας, τραγουδήσαμε τα γιορτινά μας, παίξαμε τις παντομίμες μας και κοροϊδέψαμε τον χρόνο που έφυγε...κάνοντας το σταυρό μας και εναποθέτοντας τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας στο 2014!!!...

Σίγουρα αρκετοί διασκεδάσατε σε κάποιο σπίτι, είτε ήταν το δικό σας, είτε ήταν κάποιου συγγενή ή κάποιων φίλων. Πολλοί ακόμα θα βγήκατε και για κανένα ποτό και μουσικούλα, όσο άντεχε η τσέπη του καθενός και η ηλικία του.

Και σίγουρα όλοι σας με την ίδια γιορτινή και ζεστή διάθεση που είχαμε κι εμείς.

Όπως κι αν διασκέδασε ο καθένας μας λοιπόν, ΝΑ ΈΧΟΥΜΕ ΌΛΟΙ, ΜΑ ΌΛΟΙ, ...ΜΙΑ ΚΑΛΎΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΆ και να αρχίσουν να επουλώνονται οι πληγές των προηγούμενων χρόνων. Γιατί τα πάντα φτιάχνονται και τα πάντα διορθώνονται, με μεθοδική επιμονή και υπομονή, και οι νοοτροπίες αλλάζουν με καλή θέληση και πολλή προσπάθεια.

Αλλά, μέσα σε όλα και πάνω από όλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο καθένας μας είναι ΜΟΝΑΔΙΚΌΣ ΚΑΙ ΠΟΛΎΤΙΜΟΣ για όσους αγαπά και τον αγαπούν!!!!

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ λοιπόν και να είναι αυτή η αρχή πολλών ευτυχισμένων χρόνων που θα ζήσουμε!!!