Σαν Φοίνικας…

Ήρθε ο ήλιος κι έσταξε

στάλες φωτός στα μάτια μου.

Απλόχερα μικρούλα ζεστασιά

 μου αγκαλιάζει το κορμί

 μου απαλύνει τις αισθήσεις .

Ριπές ανέμου αλύπητα χτυπούν.

 Ένοιωσα ένα τρεμούλιασμα.

Ζέστη και κρύο πάλευαν, 

μα ο άνεμος στο θρόνο.

Μάταιο είναι να ποθώ

ο ήλιος να νικήσει.

 Και πέρα στον ορίζοντα

έστρεψα τη ματιά μου.

Σαν κάλεσμα μου φάνηκε

και μια φυγής ανάγκη.

Να πιεστεί το βήμα μου

αργά να ξεμακρύνει

Για να κρατήσει απόσταση

απ’ όσα με πονούσαν.

Απ’ όλα όσα με πίκραναν

και  γέννησαν οδύνη.

Σαν ξάφνου να γιγάντωσε

η πρότερη η θλίψη

μα η μουσική του ορίζοντα

 ενίκησε τη μνήμη.

Κι ήρθες και στάθηκες σιμά.

Μου ‘πες να περιμένω.

Και εκεί σε μια μικρή γωνιά

εσκάλισες το χώμα.

Μικρούλη σπόρο της χαράς

φύτεψες να ριζώσει.

Πότισες με της πρωινής δροσιάς

λίγες δροσοσταλίδες

Που όμως ήταν αρκετές

η ελπίδα να βλαστήσει.

Με κοίταξες και μου έπιασες

δειλά – δειλά το χέρι.

Έσταξες άλλες δυο σταλιές

Και μου’ πες να προσέξω.

Δύο σταλιές σαν ενωθούν

Γίνονται αμέσως μία.

Ανάσανα..

Γιγάντωσα..

Γεννήθηκα απ’ τις στάχτες!

        

                              ..............................................////.......................................

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 14ο Επετειακό Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας

Καλή χρονιά σε όλους! Υγεία, αγάπη και ευημερία για το 2017

Στις πτυχές του ουράνιου τόξου..

Σαν γκρίζα μέρα που οι στάλες της βροχής

 είναι υγρό προπέτασμα στην κουρασμένη μου ματιά,

κι η μαύρη καταχνιά παραφυλά

σαν τον εχθρό στις παιδικές αράδες του παραμυθιού,

σαν μια κουρελιασμένη μαριονέτα

που παροπλίστηκε απ’ τη πολλή τη χρήση πια,

κοιτάζω τη παλέτα της ζωής.

Άχρωμη και άτονη

και στις γωνιές της φαγωμένη από βιώματα που μόνο πόνο προκαλούν

 κείτεται σε μια γωνιά,  η δόλια η ψυχή μου.

Απόκαμα απ’ το γκρίζο χρώμα πια.

Και τότε σαν μια αχνή αχτίδα που χαροπαλεύει,

έρχεται από κάπου μακριά,

 θαμμένο και χαμένο στη θυρίδα του ανήλεου χρόνου,

 μια θύμηση.

 Σαν νότες τραγουδιού, διστακτικές και σιγανές,

 με της επίμονης προσπάθειας να ζωντανέψουν καρτερούν,

 το γκρίζο το μουντό να σπάσουν,

 να το σκορπίσουν μέσα σε ουράνιου τόξου λαμπερές πτυχές.

Δυο παιδικά χεράκια και μια αγκαλιά, χαμόγελο στα χείλη μου γεννούν κι αμέσως άσπρο χρώμα φωτεινό σαν τα λευκά τα περιστέρια, καλύπτουν της θλίψης τη θωριά.

Κι έπειτα,   θύμηση χαμόγελου, αγάπης και έρωτα έκφραση,

γεμίζουν με κόκκινες γραμμές και ροζ όπου με το άσπρο μου σιμώνουν.

Της θάλασσας το λίκνισμα μου έρχεται στο νου,

 μια όμορφη ημέρα ενός καλοκαιριού,

και το καθάριο μπλε μαζί με το γαλάζιο του ουρανού,

γεμίζουν με ζαφείρια   άχρωμες γωνιές.

Μια φρέσκια αύρα σαρώνει τη ψυχή

 και αμέσως κάποιος σπόρος που η νάρκη τον κρατούσε κοιμισμένο

 βλασταίνει και ανθίζει.

Με χρώμα πράσινο βαθύ

 και με το γόνιμο καφέ της γης γεμίζει τώρα το κενό.

Κι όλα μαζί φωτίζονται και λάμπουν

 από αχτίδες κίτρινες σαν ήλιος ζωογόνος.

Ξάφνου γεννιούνται πινελιές λιλά, πορτοκαλί

σαν τα λουλούδια του αγρού, άδολα, ανεπιτήδευτα μα απόδειξη ύπαρξης ζωής .

Γρήγορα, αποφασιστικά, ξεθάβω κάθε σπιθαμή χαράς,

κάθε ανάμνηση γλυκιά

με θαλπωρής και με αγάπης φορεσιά να ντύσω

ό,τι απόμεινε από το παλιό, θλιμμένο γκρίζο.

Αυτή ήταν η συμμετοχή στο ''13ο Συμπόσιο Ποίησης '' της Αριστέας μας που για μια ακόμα φορά διοργάνωσε με επιτυχία και μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε υπέροχες εμπνεύσεις φίλων. 

Προβλέψεις....

Πάντα υπήρχε μια προκατάληψη και μερικές φορές και κάποιος φόβος,  για όσες έλεγαν τα χαρτιά, το φλιτζάνι και γενικά για όσους εφάρμοζαν μεθόδους,  έξω από τα όρια της λογικής και του χειροπιαστού.

Όμως κάπως έπρεπε να ζήσω και αφού θεωρούσα πως μπορούσα να βγάλω το ψωμί μου με αυτόν τον τρόπο, σκέφτηκα γιατί να μην το εκμεταλλευτώ.

Εξάλλου οι άνθρωποι είχαν μια επιθυμία από τα αρχαία χρόνια να νομίζουν πως μπορούν να  κάνουν κτήμα τους το μέλλον και να το ορίσουν.

Έτσι λοιπόν άρχισα να μελετώ χάρτες, την τροχιά των πλανητών, να ρίχνω τα χαρτιά και να διαβάζω φλιτζάνια.

Ούτε θυμάμαι σε πόσους είπα πως θα διαβούν μεγάλη πόρτα, πως θα τους τύχει αρρώστια, ή θα κερδίσουν πολλά χρήματα. Πως πάνω σε δύο (από ώρες έως χρόνια) θα γνώριζαν τον έρωτα της ζωής τους και τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Για να μην υπολογίσω τα φίδια που σήμαιναν εχθρό, την γάτα που σήμαινε γυναίκα και το ψάρι που σήμαινε λαχτάρα. Κι αν κάποια ήθελε να προκαλέσει έρωτα σε κάποιον βαθύ και σφοδρό, την έστελνα μια βραδιά με πανσέληνο να περάσει εννιά φορές τη φωτογραφία του πάνω από ειδικά κεριά που έκαιγαν και να δέσει τρεις κόμπους σε σκοινί για να ξορκίσει τους τρίτους που δεν ήθελαν την ένωση τους, διαβάζοντας ειδικά ξόρκια που της έδινα γραμμένα σε κάποιο χαρτί.

Τέτοια έκανα και έβγαζα το ψωμί μου. Κι αν έπεφτα μέσα σε κάποιες  προβλέψεις, τότε αυτή με εκθείαζε στις φίλες της και η πελατεία μου αυξανόταν. Δεν είχα παράπονο από πελατεία είχα μπόλικη. Μόνο που να το μαράζι μου ήταν, πως δεν μπορούσα να προβλέψω τα μελλούμενα της δικής μου ζωής.

Κι αν με ρωτούσατε, και με έπιανε κρίση ειλικρίνειας, θα σας έλεγα πως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Μεγάλη απελπισία μαστίζει τον κόσμο, και πολλά τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Στην απελπισία του ο καθένας ψάχνει την ελπίδα όπου μπορεί. Στον πάτο ενός φλιτζανιού και στα κατακάθια του καφέ, στις φιγούρες μιας τράπουλας ή στα άστρα που περιδιαβαίνουν το σύμπαν .

Αυτό είδε κι ο Μήτσος. Είδε την μεγάλη πελατεία μου, και άρχισε να μου κάνει τα γλυκά μάτια. Κι εκεί που αντιστεκόμουν αρχικά, ένα γλυκό σύθαμπο, λύγισα και έγινα δική του. Κι όταν πλέον είχα γλυκαθεί από τα κάλλη του, άρχισε να μου λέει πόσα προβλήματα έχει και πως χρειάζεται χρήματα για να είναι λεύτερος και να μπορέσει να χαρεί την αγάπη και την ευτυχία μαζί μου.

Τι να έκανα;   Άρχισε λοιπόν να με αρμέγει όπως αρμέγουν τις αγελάδες. Το χρήμα που του έδινα δεν το λογάριαζα μια και κάθε φορά που πλήρωνα μου χάριζε μοναδικές στιγμές έρωτα. Άρμεγα εγώ τους πελάτες, και ο Μήτσος άρμεγε εμένα.

Κι εγώ η σούπερ μάντισσα, δεν μπόρεσα να πάρω είδηση, αυτό που θα συνέβαινε. Τα χρήματα μου πέρασαν στα χέρια του Μήτσου που πιάστηκε από το νόμο για   παρανομίες, και κάρφωσε και μένα. Τώρα περιμένοντας τη δίκη μου σκέφτομαι πως αν είχα φτιάξει έναν καφέ για τον εαυτό μου ίσως να είχα αποφύγει το ζοφερό μέλλον μου. Ίσως!!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις #9'' της Μαρίας που μας φιλοξενεί και μας χαρίζει στιγμές απόλαυσης και δημιουργίας. 

Δύσκολη εφηβεία!!

Είχε σχολάσει νωρίς σήμερα και το κεφάλι της πήγαινε να σπάσει. Πονούσε και δεν ήταν ο πόνος τόσο που δεν άντεχε, όσο η ανησυχία  που ένοιωθε μέσα της να της τραγανίζει αργά την ψυχή, και να την κάνει να νοιώθει πως έχασε την άκρη του σπάγκου που οδηγούσε στην έξοδο του λαβύρινθου.

Το μητρικό της ένστικτο είχε μπει σε κατάσταση συναγερμού. Έφερε στο μυαλό της την εικόνα του γιου της. Τελευταία τον έβλεπε προβληματισμένο, και κλεισμένο λίγο στον εαυτό του. Αρχικά είχε σκεφτεί πως τα παιδιά και ειδικά τα αγόρια έχουν δύσκολη εφηβεία. Η συμπεριφορά του όμως γινόταν όλο και πιο απόμακρη. Τότε ήταν που την έπιασε ο πονοκέφαλος. Ήθελε χρόνο. Να μείνει  μόνη να σκεφτεί. Γι’ αυτό πήρε άδεια και έφυγε. Ο μικρός ήταν σχολείο. Γύρισε αποφασιστικά και πήγε στο δωμάτιο του. Μια πινακίδα στην πόρτα προειδοποιούσε πως ήταν απαγορευμένος ιδιωτικός χώρος. Δεν του είχε πει τίποτα όταν την είχε βάλει. Απλά είχε γελάσει.

Η μητρική καρδιά της έλεγε,  πως πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στο παιδί της. Όμως η κοινωνία ήταν τόσο βρώμικη και ύπουλη. Έπρεπε να μάθει διακριτικά! Μπήκε στο άβατο του αγοριού, και κοίταξε γύρω της χωρίς να ξέρει τι ακριβώς ψάχνει. Τα ρούχα του πεταμένα άτσαλα πάνω στο κρεβάτι. Μηχανικά άνοιξε το συρτάρι του μεγάλου κομοδίνου, που πάνω του δέσποζε ένας Τζεντάι ξυπνητήρι. Οι κάλτσες του τακτοποιημένες στο ένα και στο άλλο τα εσώρουχα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Η έρευνα δεν απέφερε καρπούς. Άνοιξε τον υπολογιστή του. Δεν ήταν κλειδωμένος με κωδικό. Αυτό ήταν καλό. Σήμαινε πως δεν είχε κάτι που ήθελε  να κρύψει. Κι όμως κάτι συνέβαινε. Το ένοιωθε έντονα.

 Στο σχόλασμα πήγε από το σχολείο του και ρώτησε τους καθηγητές για την απόδοσή του. Αυτό που έμαθε δεν της άρεσε καθόλου. Τελευταία το παιδί της έκανε παρέα με μια ομάδα παιδιών, που η φήμη τους ήταν η χειρότερη. Και επίσης δεν παρακολουθούσε τα μαθήματα με τόσο ζήλο.

Αποφάσισε να έχει μια ειλικρινή και γεμάτη αγάπη συζήτηση με τον γιο της, χωρίς να προσποιείται την ανέμελη, ούτε όμως τον αυστηρό κριτή του. Πάντα προσπαθούσε να είναι δίπλα στο παιδί της και να του διδάσκει την αμεσότητα και την ειλικρίνεια. Ο δρόμος της ειλικρίνειας ήταν πάντα η πρώτη της επιλογή, όταν αφορούσε το άτομο της και απαιτούσε και από τους άλλους το ίδιο.  

Το απόγευμα που γύρισε από τα αγγλικά, τον φώναξε στην κουζίνα. Έκλεισε την πόρτα και τον ρώτησε ευθέως αν τον απασχολεί κάτι. Η απάντηση ήταν ένα μασημένο τίποτα και δυο μάτια που απέφευγαν τα δικά της.   

Του είπε για την επίσκεψη της στους καθηγητές του και για όσα έμαθε. Και πόσο της έκανε εντύπωση η επιλογή της παρέας του, ενόσω ήξερε πως ο γιος της αντιπαθούσε τέτοια άτομα. Τότε ο μικρός  αποφάσισε να μιλήσει.  Της είπε για μια ομάδα παιδιών που δεν άφηναν κανένα μαθητή ήσυχο. Και μέχρι πρότινος και εκείνον. Τον ενοχλούσαν και τον χλεύαζαν. Οπότε κι αυτός σκέφτηκε πως για να μην είναι εχθρός τους, πρέπει να είναι φίλος τους. Τότε κανείς δεν θα τον πείραζε γιατί θα είχε την προστασία τους και θα ήταν ήσυχος.

Η μητέρα του δεν μιλούσε, τον άφησε   να τα βγάλει όλα από μέσα του.  Και έπειτα ο γιος της  ομολόγησε πως ναι μεν τον αποδέχτηκαν, αλλά έπρεπε να πληρώσει κάποιο αντίτιμο γι’ αυτήν την αποδοχή κι αυτό δεν του άρεσε. Όπως για παράδειγμα να αποδεχτεί τις παρενοχλήσεις σε άλλους συμμαθητές του. Και προχθές σε κάποιο μαγαζί, τον προέτρεπαν να κλέψει   κάποιο μικροαντικείμενο για να μην είναι  ξενέρωτος και δειλός.  Όλα αυτά τον ενοχλούσαν, αλλά φοβόταν.  Δεν ήξερε τι να κάνει.

 Η μητέρα του είπε,  πως ο φόβος δεν είναι η ορθή επιλογή στη ζωή. Αν υποχωρήσεις στο φόβο μια φορά, τότε αυτό θα κάνεις για πάντα.   Δεν είναι δυνατόν να νοιώσεις σεβασμό για κάτι που δεν εγκρίνεις, και θα πάψεις να σέβεσαι τον εαυτό σου αν οι επιλογές σου δεν είναι αυτές που ταιριάζουν στο χαρακτήρα σου, τα πρέπει σου και τα θέλω σου.

Νομίζω πως βιάστηκες να ενδώσεις σε άτομα ασήμαντα. Αν στη θέση σου ήταν ο κολλητός σου φίλος, ο αδελφός σου, ή κάποιος που αγαπάς πολύ και ζητούσε τη συμβουλή σου, τι θα του έλεγες; Ο μικρός την κοίταξε σοβαρά και της είπε πως θα του έλεγε να το παλέψει. Αλλά πώς;

Σε αυτές τις περιπτώσεις ζητάμε βοήθεια από μεγαλύτερα άτομα. Πρώτα από τους γονείς μας. Κι έπειτα μαζί τους, από τους καθηγητές μας. Ποτέ όμως μόνοι μας. Η ένωση κάνει τη δύναμη. Δεν νομίζεις πως πρέπει να μιλήσουμε στον πατέρα σου   και σίγουρα θα μπορέσουμε να σκεφτούμε έναν τρόπο ασφαλή να λύσουμε το πρόβλημα;   Ο φόβος βαραίνει τη ψυχή και θολώνει τη σκέψη.

Έτσι μίλησαν στον πατέρα και εκείνος αμέσως επικοινώνησε με τον κολλητό του φίλο και γείτονα που ήταν αστυνομικός.  Στη συνέχεια συναντήθηκαν με τους γονείς όλων των παιδιών που παρενοχλούνταν και ενημέρωσαν   το σχολείο που  επιλήφθηκε του θέματος. Ήρθε και κάποιος ψυχολόγος από ότι έμαθαν.  Κι έτσι  με τη στήριξη των γονιών, των καθηγητών και του νόμου, μπόρεσαν να φέρουν τη λύση στο πρόβλημα και να προστατέψουν τους πιο αδύναμους.

Έπειτα από λίγο καιρό ο γιος της άλλαξε την ταμπέλα έξω από την πόρτα του. Όταν η μητέρα τη διάβασε χαμογέλασε πλατιά.

 Η ταμπέλα έγραφε¨: ‘’ Ο φόβος δεν είναι η ορθή επιλογή!’’    

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο family stories της Αριστέας 

''ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΗΠΕΙΡΟΥ''

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης ''ΛΥΡΙΚΗ ΠΑΜΒΩΤΙΣ 2016'', διαγωνισμός ποίησης με θέμα:
«Μεσόγειος: Από την αχλή της προϊστορίας έως σήμερα».

Η απονομή έγινε στο νησί των Ιωαννίνων 27/8/2016 σε μια εκδήλωση ζεστή, γεμάτη λυρισμό και ποίηση. Ήταν πραγματικά μια υπέροχη εμπειρία!

Η συμμετοχή μου που τιμήθηκε με τον Γ' έπαινο!

Μεσόγειος τ’ όνομα σου….

Μέσα στο λουλακί σου χρώμα,

διάσπαρτα πετράδια σκορπισμένα,

σαν αφημένα από χέρι καλλιτέχνη  

να παίρνουν χρώμα απ’ του ήλιου τις διαθέσεις.

Αιώνια και μακάρια καθισμένη

στου βασιλείου σου τον θρόνο στηριγμένο

σε κίονες σμιλεμένης  ιστορίας,

ανθρώπων πέρασμα,  λαών επιθυμίες.

Πόσες Ανατολές, Δύσεις και αιώνες

στου Χρόνου προσμετράς το κομπολόι.

Αιώνια γέφυρα ταυτόχρονα και χάσμα

ανάμεσα σ’ ανθρώπινες φυλές τριών ηπείρων.

Μοιάζεις με υδάτινη τεράστια κηλίδα,

σαν να’ σαι   αποκομμένη από την πλάση

μα είσαι μύρο σπάνιο   για λίγους

και λάφυρο εξουσίας και ισχύος.

Πορεία ζηλευτή χιλιάδων ξένων

για  χρόνια σε διασχίζουν κωπηλάτες

που λάμνουν σκίζοντας με ορμή και τόλμη

τ’ απύθμενα νερά σου ταξιδιώτες.

με του ουρανού σου τ’ άστρα οδηγό τους.

σε εντολές Θεών πειθαρχημένοι.

Για κάποιους είσαι όραμα και ελπίδα.

Σαν ευεργέτης για όσους ζουν αναπαμένοι

στης αγκαλιάς σου την αιώνια ασπίδα.

Μα αλίμονο αν κάποιοι σε αψηφήσουν

και με ασέβεια προσπάθεια θα κάνουν

να σε πορθήσουν, να σε κατακτήσουν.

Τότε θα νιώσουν πλέρια την οργή σου

 και τα’ άψυχα κορμιά τους, γίνονται  η τροφή σου!

25 λέξεις!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο 25 λέξεις για το ΚΕΙΜΕΝΟ της Μαρίας Νικολάου
Ευχαριστώ την Μαρία για την φιλοξενία και την άψογη διοργάνωση της.

                                                Σαν πάρεις το στρατί, 

                                                  σαν ξεχυθείς, 

                                             αφέσου. Να γίνεις ένα με το Σύμπαν.

                                                  Και αφουγκράσου. Η σιωπή,

                                                  με τρόπο εκκωφαντικό, 

                                            σου μαρτυρά ευθύς τα μυστικά της.

                                @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Οι διακοπές που ονειρεύομαι! [ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ]

Γύρισα τις σελίδες στο ημερολόγιο της ζωής μου. Μια σύντομη αναδρομή και μια εσωτερική λαχτάρα, μου υπογράμμισε την πίκρα μέσα μου, για όλα τα προηγούμενα χρόνια που είχα να κάνω διακοπές. Αποφάσισα αυτό το καλοκαίρι, τίποτα να μη με κάνει να κλειστώ στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, σε μια πόλη που καίγεται από το λιοπύρι του Αυγούστου.

Η αναμονή, ήταν πνοή αναγέννησης για την ψυχή μου, που για να την κάνω εντονότερη, σαν τον ασθενή που βιάζεται για την ίαση, άρχισα από νωρίς τα σχέδια. Κάπου στο υποσυνείδητο, παραφύλαγε ένας μικρούλης φόβος για τα απρόσμενα εμπόδια που σου γκρεμίζουν τις ελπίδες άπονα, χωρίς καμία τύψη. Αλλά απέφευγα να τον ταΐζω.

Να πήγαινα άραγε σε βουνό; Να έτρεχα ξέγνοιαστη ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα ρουφώντας άπληστα το καθαρό οξυγόνο και να αφήνω τη ματιά αμολητή να τρέχει σε λιβάδια και σε λόγγους, συλλέγοντας εικόνες, από πανέμορφα ηλιοβασιλέματα και έναστρο ουρανό; Δέλεαρ για τη φαντασία μου οι διακοπές στο βουνό.

Μα γρήγορα η αντιπολίτευση του μυαλού μου, κατέθεσε τη δική της πρόταση. "Θάλασσα." Είσαι γεννημένη σε μια χώρα, που φημίζεται για τα νησιά της και η θάλασσα της είναι πολύφερνη νύφη. "Ο κύβος ερρίφθη".

Διάλεξα σαν κλασσική Ελληνίδα τη θάλασσα.

Αλλά σε ποια κουκίδα στεριάς θα πάω να γεμίσω το κενό των προηγούμενων χρόνων; Σίγουρα όχι σε ένα νησί κοσμικό. Αντιπαθούσα ό,τι καθιερωνόταν επειδή ήταν της μόδας. Εγώ ήθελα κάτι πιο παραδοσιακό. Ήθελα ένα νησί με σοκάκια ανάμεσα σε σπίτια γραφικά, που στα μάτια μιας αστής σαν και μένα, μοιάζουν σαν μικρά παλάτια. Πόσο μακαρίζω όσους έχουν την τύχη να ζουν μακριά από τη τσιμεντούπολη!

Το πρωί καφές, δίπλα στο κύμα. Και μάλιστα, στο σημείο εκείνο που έρχεται με νάζι, σκάει και σου πετάει πιτσιλιές. Και σαν κάνεις πως το πιάνεις, υποχωρεί με τσαχπίνικες φιγούρες χορευτή, καλώντας σε να γίνεις η ντάμα του. 

Κι έπειτα να αφεθείς στη λαγνεία του νερού. Και την ώρα που η δροσιά του σου ξεπυρώνει το κορμί, να έρχονται οι αχτίδες, του ήλιου απεσταλμένες, να στο ξαναζεσταίνουν. Αυτό το αντιπάλεμα ανάμεσα τους είναι υπέροχο. Και στο τέλος, κουρασμένη από τον ήλιο και το κύμα, γεμάτη κόκκους άμμου, σαν αφηρημένη ζωγραφική στο δέρμα από κάποιον άγνωστο καλλιτέχνη, να διαλέγεις ένα μαγαζάκι από αυτά με το μαυροπίνακα που γράφουν το μενού με κιμωλία. Χωριάτικη, καλαμαράκια, χταπόδι, ένα σωρό καλούδια.

Και να λιώνεις από τη δροσερή γεύση μιας ανεπανάληπτης χωριάτικης σαλάτας που μοσχομυρίζει, ενόσω περιμένεις τα φρέσκα ψάρια που μοσχοβολούν αλμύρα και το χταπόδι στα κάρβουνα. Και κουρασμένη πια το βράδυ, ξαπλωμένη στην αμμουδιά, κοιτώντας τα άστρα και ακούγοντας τον παφλασμό του νερού, να βγάζεις κοροϊδευτικά τη γλώσσα στο χρόνο λέγοντας του. "Αυτές οι στιγμές είναι δικές μου.

Ψιτ! Δίνε του!" Και με ενδόμυχη ικανοποίηση, να τον βλέπεις να φεύγει με σκυφτό κεφάλι. 

 ............................................................................................

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ''ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ'' ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΟ mytripsonblog 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΨΟΓΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ 

Ανάμνηση του Μάη!

ΒΟΗΘΕΙΑ!! ΧΑΛΑΣΕ Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΜΟΥ!

Η ανάμνηση που γράφω είναι πολύ πρόσφατη. Μιλάμε για ανάμνηση φρέσκια, που δεν ξέρω αν έχει δικαίωμα να λέγεται ανάμνηση αφού τη βίωσα τόσο πρόσφατα. Είναι μόλις μία εβδομάδα που γυρνώντας  από τη δουλειά, με καλησπέρισε μια σκοτεινή οθόνη, με ένα μόνο μήνυμα.
Το μήνυμα όπως έμαθα αργότερα παρέπεμπε σε βλάβη της μητρικής.
Δηλαδή υπολογιστής...καπούτ!
Συμφορά μου! Ένοιωσα άδεια, έρημη και η εγκατάλειψη με γέμισε ολόκληρη.
Άσε που από μέσα μου έλεγα συνεχώς: ''για δες καιρό που διάλεξε....'' και φυσικά αναφερόμουν στο έξοδο που έβλεπα να έρχεται ολοταχώς καταπάνω μου.
Τέσσερις μέρες τα αρχεία μου να αποθηκευτούν. Και μετά;
Μετά έκανα τη κηδεία του υπολογιστή μου, έκλαψα μαζί με τη τσέπη μου για το απρόσμενο χαράτσι, και έπειτα πήρα απόφαση να πάω στα γεννητούρια του νέου μου κομπιούτερ.
Είπα λοιπόν να πω τον πόνο μου, να πω κι ένα συγγνώμη στο διαδίκτυο που πέρασε έστω και στιγμιαία η σκέψη από το μυαλό μου να μείνω χωρίς ίντερνετ και να γράψω ένα μεγάλο ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΦΙΛΟΙ, από τον καινούργιο μου υπολογιστή.

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω (χαϊκού)

Κυλά το δάκρυ

λαμπερό στη χούφτα μου.

Πετράδι λαμπρό

Έκφραση θλίψης

όσων για πάντα φύγαν

και δεν χάρηκα.

Αγάπες, νιότη

στιγμές τρυφερότητας

στιγμές ξεγνοιασιάς.

Λέξεις που είπα

και άφησαν σημάδια

ανεξίτηλα.

Φίλους χαμένους

στο πέρασμα του χρόνου

χωρίς να νοιαστώ.

Μικρή η ζωή

δωρεά πολύτιμη.

Μη τη σπαταλάς

Δώσε αγάπη.

Τη ζωή μην αφήνεις

να σε προσπερνά.

Ανάμνηση του Απρίλη!

ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Μέτσοβο - Διανυκτέρευση πρώτη

Γέλια και ξεφωνητά, νεανικός αναβρασμός, και ένας συρφετός από κοριτσόπουλα που μιλούσαν όλα μαζί, κάνοντας πηγαδάκια και πειράζοντας η μία την άλλη, όσο διαρκούσε η αναμονή. Μια αναμονή ευχάριστη, που έπαυε όταν οι καθηγητές έδιναν την εντολή να μπουν οι μαθήτριες στα πούλμαν. Έτσι είναι ζωντανή στο μυαλό μου η εικόνα από την σχολική μου εκδρομή. Τουλάχιστον από το πρωινό που μαζεμένες όλες περιμέναμε την επιβίβαση.

Ένα βουητό, ένα γέλιο, ένα ξεφωνητό, μια λαχτάρα. Θα έλεγε κανείς πως στις εκδρομές γίνεται κάτι συναρπαστικό. Και πράγματι κάτι τέτοιο γίνεται. Είναι ο δρόμος, το ταξίδι σε άλλο μέρος, σε άλλες εικόνες, διασχίζοντας θάλασσα, χωρίς γονείς, με την παρέα τη νεανική και κανενός άλλου. Μια νότα ξεγνοιασιάς, ελευθερίας, χωρίς διάβασμα και μάθημα. Χωρίς εξέταση, βαθμό και μυρωδιά κιμωλίας και χωρίς ποδιά. Γιατί εγώ πρόλαβα τη σχολική στολή. Πρόλαβα τη κορδέλα και τον άσπρο γιακά. Πρόλαβα ακόμα και τα μαθήματα του Σαββάτου. Μα στην τελευταία χρονιά μου στο λύκειο, τα πράγματα άλλαξαν. Η ποδιά καταργήθηκε βέβαια αφού τελείωσα το λύκειο, μα πρόλαβα τη κατάργηση του σχολείου θηλέων και αρρένων, η οποία έγινε σταδιακά. Δηλαδή η πρώτη Γυμνασίου και η πρώτη Λυκείου μικτό, οι υπόλοιπες τάξεις γυμνασίου λυκείου, θηλέων. Τέτοιες αλλαγές. Γνώρισα τις πρώτες πανελλήνιες. Τώρα που το σκέφτομαι, βίωσα ταυτόχρονα δύο διαφορετικά συστήματα, σε όλες τις μαθητικές μου φάσεις.

Οι μηνιαίες βόλτες στο πάρκο, ήταν μια ανάσα δροσιάς στη μαθητική ρουτίνα. Το ίδιο και οι μονοήμερες εκδρομές μας, οι εκδηλώσεις μας, οι γιορτές, οι επισκέψεις σε μουσεία. Μα όλοι ζούσαμε περιμένοντας την πολυήμερη εκδρομή στην τελευταία τάξη.

Δεν περίμενα να πάω σε αυτή την εκδρομή. Γιατί απλούστατα δεν θα μου έδιναν την άδεια οι γονείς μου. Ήταν θεόσταλτο δώρο και αποτέλεσμα ανθρώπινης μεσολάβησης που τελικά πήρα το πράσινο φως. Ετοίμαζα όλο χαρά μια βαλιτσούλα για να περάσω με τις φίλες και συμμαθήτριες μου πέντε μέρες στην Κέρκυρα.

Γυρνώντας τη μνήμη μου πίσω, και ανασκαλεύοντας, προσπαθώ να θυμηθώ λεπτομέρειες. Μου διαφεύγουν αρκετές. Προφανώς ανούσιες. Μα τα πιο σημαντικά είναι ολοζώντανα στο μυαλό μου. Θυμάμαι τα πούλμαν στη σειρά, να ρουφάνε τα χιλιόμετρα. Οι γραμμές των κτιρίων να σβήνουν πίσω μας γρήγορα και τη θέση τους να παίρνουν δέντρα, πράσινο, λιβάδια, γκρεμοί. Έπειτα σπιτάκια χαμηλά με κεραμίδια, και άνθρωποι άγνωστοι να κάνουν τη δουλειά τους ενώ εγώ πήγαινα για διασκέδαση. Απρίλης, Άνοιξη, παπαρούνες και αγριολούλουδα. Άνοιξη απέξω μου και μέσα μου πάλι Άνοιξη. Νιάτα. Και πόλεις διαφορετικές. Καρδίτσα, Τρίκαλα, Καλαμπάκα, Μετέωρα, Μέτσοβο, Ιωάννινα, Ηγουμενίτσα, Κέρκυρα, Πάργα, Άρτα.  Κάθε μία με τη δική της χάρη, με τη δική της ομορφιά, το δικό της χαρακτηριστικό, τους δικούς της ανθρώπους.

Κέρκυρα. Ξενοδοχείο πολυτελείας, άφιξη και τακτοποίηση στα δωμάτια. Θυμάμαι συμβάντα που τώρα μου φαίνονται τόσο γελοία και άξια προβληματισμού. Εγώ τη γνώρισα τότε τη Κέρκυρα, όσο μπορούσα με τις φίλες μου. Τρώγαμε σε ταβερνάκι, κάναμε βόλτα στη πόλη με αμαξάκι, πίναμε το αναψυκτικό μας σε γραφικά μαγαζάκια και το βράδυ χαλαρή νεανική κουβεντούλα στο σαλόνι του ξενοδοχείου. Τηρούσαμε με την παρέα μου τα ωράρια των καθηγητών και γενικά απολαμβάναμε την εκδρομή μας. Η παρέα μας στο σύνολο δέκα άτομα, δεν προβληματίσαμε τους καθηγητές μας. Μα θυμάμαι πως με τις υπόλοιπες δεν είχε συμβεί το ίδιο.

Η εκδρομή για τις περισσότερες μαθήτριες, σήμαινε διαφορετικά πράγματα. Απαίτηση από τους καθηγητές να χορεύουν όλη νύχτα σε ντισκοτέκ, πολύ της μόδας εκείνη την εποχή. Να πίνουν κρυφά το Νιαγάρα, να φλερτάρουν ασύστολα με ό,τι φορούσε αντρικά παντελόνια, να περάσουν καυτές ερωτικές εμπειρίες και να τα ρίξουν σε καθηγητές που είχαν στο μάτι.

Συμβάντα γελοία, από ανώριμα πλάσματα, που δεν είχαν μάθει να σκέφτονται και να φέρονται  σωστά. Που τελικά δημιουργούσαν προβλήματα σε όλους και στους εαυτούς τους. Τέτοια   γεγονότα δεν συνέβησαν μόνο στην πολυήμερη. Και σε μονοήμερη που πήγαμε όλο το λύκειο, τη χρονιά που έγινε μικτό το σχολείο μου, καταλήξαμε να περάσουμε την εκδρομή μας μέσα στο πούλμαν έξω από ένα νοσοκομείο. Η αιτία; Αγόρια άλλου σχολείου που συναντήσαμε στο Λουτράκι, τόλμησαν να πειράξουν κορίτσια της πρώτης Λυκείου, παρουσία των συμμαθητών τους. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει ξύλο ανάμεσα στα αγόρια των δύο σχολείων, κάποιος από το άλλο σχολείο έβγαλε μαχαίρι, τα αγόρια τα δικά μας έβγαλαν τις ζώνες με τις αγκράφες και καταλήξαμε με μαθητή με διάσειση και με μια εκδρομή που έληξε άδοξα. Αλλά ο ψευτο-αντρισμός είχε σωθεί.

Δεν έφταιγαν οι εκδρομές, ούτε οι καθηγητές που έπαιρναν τα μέτρα τους αγωνιώντας να μη γίνει κάτι, και βρουν τον μπελά τους. Για μένα, τώρα που έχουν περάσει χρόνια, κι έχω τη κρίση της ωριμότητας, λέω πως έφταιγαν οι οικογένειες. Ο τρόπος που επιλέγουν οι νέοι για να εκφράσουν τη νεανική τους ορμή, είναι αποτέλεσμα λανθασμένης οπτικής,  για το σωστό και το λάθος, το μοντερνισμό, και την ποιότητα, για την αναγκαιότητα της ύπαρξης αξιοπρέπειας και γενικά σωστής συμπεριφοράς. Αυτή την οπτική την διδάσκονται από την οικογένεια πρώτα από όλα, την εκπαίδευση, τα μέσα ενημέρωσης. Είναι αποτέλεσμα έλλειψης επικοινωνίας με το παιδί.

Συνοψίζοντας θα μπορούσα να πω πως έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από την εκδρομή μου, και ήταν ίσως η πρώτη φορά που χώρισα σε κατηγορίες τα άτομα. Η μία κατηγορία, όσοι χαρήκαμε τη πλατεία με τις καμάρες, τα καντούνια, τα αμαξάκια, τη θάλασσα, το πράσινο, τη Μετσοβίτικη γραφικότητα και την ιδιόμορφη γοητεία της Καλαμπάκας, με τις φίλες μας και με ποιότητα. Η άλλη κατηγορία, όσοι θωρούσαν πως η εκδρομή έγινε για να αποδείξουν τον μοντερνισμό τους, τη σεξουαλικότητα τους, το γερό στομάχι τους, λες και ο πιο μεθυσμένος κερδίζει το σκήπτρο.

 Τα χρόνια πέρασαν, πολλούς Απρίληδες έζησα, ωστόσο εξακολουθώ να πιστεύω όσες εκδρομές κι αν έχω κάνει έκτοτε, πως τη λαχτάρα που νοιώθεις σαν μαθητής για την σχολική εκδρομή δεν την νοιώθεις ποτέ ξανά. 

25 λέξεις!

Είπα θα φτάσω στο Θεό!

Μάτωσαν και ματώθηκα

Ξεγυμνώθηκα και στερήθηκα.

Στο τέρμα όταν έφτασα 

Πάλι από κάτω ήμουνα,

Απ’ του ουρανού τ’ αστέρια.   

Αυτή ήταν η συμμετοχή στο 25 λέξεις της Μαρίας στο ΚΕΙΜΕΝΟ

και την ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την υπέροχη διοργάνωση!

Στο λαβύρινθο μιας μπούκλας!

Μπλέχτηκα στον λαβύρινθο της μπούκλας σου, κι

αφέθηκα στην απαλότητα του χρυσαφένιου της βελούδου.

Αύρας σταγόνα έγινα και κύλισα ως τα μάτια,

κι είδα το βλέμμα καθαρό,

να ξεχειλίζει αγνότητα και απέραντη αλήθεια.

Αμέριμνα σεργιάνιζες σ’ ονειρικά παλάτια,

παιδί μου, σπλάχνο μου εσύ,

του ήλιου μου πυρήνα.

Σαν σύγκρυο με έζωσαν,  σκέψεις και αγωνίες,

πώς θα βαδίσεις το στρατί,

στον άδικο τον κόσμο.

Για δεν αρμόζει σε βλαστό, σε άνθος ,  σε μπουμπούκι,

νωρίτερα να αισθανθεί, τις καμτσικιές του ανέμου. 

Σαν κάπως να κατάλαβες, της μάνας σου την έγνοια!

Με κοίταξες και σκίρτησα,

και μ’ έπνιξαν οι φόβοι,

 μήπως αντάξια δεν φανώ της τόσης σου της πίστης.

Μήπως διαλύσω μονομιάς σαν αχυρένιος τοίχος,

όπως η άμμος που λυγά, στο πιο μικρό το κύμα.

Σ’ αγκάλιασα και ένοιωσα τους χτύπους της καρδιάς σου,

Ίδιους μ’ ενός μικρού πουλιού, που πιάστηκε με δόλο.

Γλυκό τραγούδι άρχισα, οι νότες να απαλύνουν,

 όσα η καρδούλα σου ένοιωθε, μα δεν κατανοούσε.

Για σένα μόνο,  ήτανε   το βλέμμα της καρδιάς μου,

  να σιγουρέψω αν έφτασε η θαλπωρή της νότας,

 ως την κρινένια σου ψυχή, για να σε ησυχάσω.

 Τότε μου χαμογέλασες,

 κι όλες μου οι έγνοιες  γίνηκαν ,

σαν τις δροσοσταλίδες, που έχασαν στον πόλεμο,

με του ήλιου τις αχτίδες. 

 Κι άρχισα να σου λέω ευθύς,  λόγια και ιστορίες, 

που μόνο λέοντες γεννούν, και σε  αετούς αρμόζουν.

Όχι παιδάκι μου γλυκό, θα είμαι πάντα βράχος,

θα είμαι ένας σίφουνας,  ορυμαγδός της πλάσης,

 ενάντια σε ό,τι θα σκεφτεί μονάχα, να σε βλάψει.

 Σε κάθε τι, χαιρέκακο, ζηλόφθονο και δόλιο, 

που  μόλις δει αγνότητα, ορμά να τη μολύνει,

με την ορμή της έχιδνας, τη πονηριά της κόμπρας.

Μόνο μου νόημα ύπαρξης είσαι εσύ παιδί μου!  

Με κοίταξες, μου γέλασες, και  το μικρό σου  χέρι,

πολύ απαλά ακούμπησες  μες τη δική μου χούφτα.  

Πόση μα πόση  δύναμη   παλεύω να σου δώσω,

και άλλη τόση δύναμη δίνεις   εσύ, σε μένα.

 Τα μάτια σου μισόκλεισαν, με ασφάλεια και πίστη,  

 στου ύπνου παραδόθηκες την όμορφη αγκάλη.

Κι εγώ, γλυκονανούρισα, τον θησαυρό του κόσμου,

‘’Κοιμήσου σπλάχνο μου εσύ, όνειρα δες παιδί μου,

κι η μάνα σου ακοίμητος φρουρός,

θα διώχνει εφιάλτες.’’

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 11ο Συμπόσιο ποίησης της Αριστέας, στο ''Η ζωή είναι ωραία''  με υπέροχο θέμα '' το παιδί''. Ευχαριστώ πολύ την Αριστέα για τη συμμετοχή μου στο υπέροχο Συμπόσιο της,μαζί με δημιουργίες πανέμορφες άλλων φίλων. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους άρεσε το ποίημα μου, και σε όσους διάβασαν το κομμάτι της ψυχής μου!

Στο φως του προβολέα!

‘’Αν έχετε εις την κατοχήν σας, δύον οπώρας, και πλησίον σας ευρίσκεται εις  εκ των  συμμαθητών σας, που  είναι άπορος, τι θα κάμνετε;’’

Πετάχτηκε τότε ως συνήθως και απάντησε: ‘’Τίποτα πάτερ μου, θα έτρωγα τα δύο μου μήλα. Στο κάτω-κάτω δικά μου δεν ήταν;’’

‘’Ευφροσύνη… Ευφροσύνη, τοιαύτη φιλαυτία που δεικνύεις τέκνον μου, θα σε μετατρέψει εις όργανον του σατανά!’’

Στην προστασία ενός μπαλκονιού, περίμενε να κοπάσει η βροχή, σκεπτόμενη το χθες.  Δεν ήταν η Ευφροσύνη  πλέον, που πέταγε   σχόλια, την ώρα των θρησκευτικών, βγάζοντας από τα ράσα του,  τον πατέρα Αθανάσιο, και προκαλώντας ‘’τους γέλωτας’’ των συμμαθητών της.

Τώρα  ήταν μία πανέμορφη νέα γυναίκα,  που δεν την έλεγε κανείς Ευφροσύνη, ούτε Φρόσω όπως οι δικοί της, ούτε Έφη όπως οι παιδικοί της φίλοι. Τώρα την έλεγαν Φέη, από ένα ανακάτεμα των γραμμάτων του Έφη, και ήταν ανερχόμενη ηθοποιός.

Τελείωσε  την δραματική σχολή, έχοντας ήδη αποκτήσει  θαυμαστές,  έτοιμους να της κάνουν όλα τα χατίρια.

Αρχικά  της δόθηκε ένας ρόλος, σε μία σειρά στη τηλεόραση. Κι όχι επειδή το ταλέντο της   ήταν τόσο μεγάλο,  ώστε ήταν αδύνατο να μείνει άγνωστο κρυμμένο στη σκιά, μα από τον δεσμό   με ένα καθηγητή της στη σχολή, που ήταν και ο πρώτος της εραστής. Γιατί αυτή ήταν η Φέη.  Μία κοπέλα που από μικρή, λάτρεψε το είδωλό της στον καθρέφτη, και αγάπησε με πάθος τον εαυτό της, ώστε πάντα να απαιτεί   για εκείνη,  την καλύτερη μερίδα φαγητού, το καλύτερο παιχνίδι, το ωραιότερο ρούχο, χωρίς ποτέ να σκεφτεί, αν έφταναν τα χρήματα στους γονείς της, ή ότι και τα αδέλφια της είχαν ανάγκες επίσης.

Επρόκειτο να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο.   Πρωταγωνίστρια σε έργο που σκηνοθετούσε ο νέος της δεσμός.  

Στην πρώτη πρόβα, η καρδιά της κτύπησε για πρώτη φορά, μόλις αντίκρισε τα γοητευτικά μάτια, του νεαρού βοηθού σκηνοθέτη. Κρυφά από τον εραστή της, του έριχνε κλεφτές ματιές, και γρήγορα,  μοίραζε το χρόνο της, ανάμεσα σε πρόβες,  γλέντια, και σε ερωτικές στιγμές με τον μεσήλικα σκηνοθέτη.   Και ενίοτε ξέκλεβε  χρόνο, για να τον χαρίσει στον αγαπημένο της, ο οποίος πίστευε ότι ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής της.

Τη βραδιά της πρεμιέρας,    τα μόνα καθίσματα που ήταν άδεια, ήταν αυτά που θα κάθονταν οι δικοί της. Δεν αποδέχθηκαν την πρόσκληση που τους έστειλε τυπικά, μόνο και μόνο για να τη θαυμάσουν στη δόξα της.   Εξάλλου εκείνη τους είχε ξεχάσει πρώτη, εδώ και καιρό.

 Η  παράσταση στέφθηκε με επιτυχία, θαυμαστές την περιτριγύρισαν για ένα αυτόγραφο και για ένα χαμόγελο. Αυτό ποθούσε η ψυχή και η  ματαιοδοξία της. Να είναι στο επίκεντρο.

Μα όταν ο σκηνοθέτης   της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί   μπροστά σε όλους, μαρκάροντας   την ιδιοκτησία του, και βλέποντας τη Φέη να τα δέχεται όλα   άνετη,  χωρίς να του ρίξει ένα βλέμμα, ο δυστυχής νεαρός βοηθός, κατάλαβε την αλήθεια. 

Γύρισε την πλάτη του κι έφυγε,  κλείνοντας την αυλαία σε μια μονόπλευρη αγάπη, με ένα άτομο, που απλά αγαπούσε μόνο τον εαυτό του! Και η Φέη,.. δεν θα ένοιωθε ποτέ, την μοναδικότητα  της πραγματικής αγάπης , που μοιράζεσαι με κάποιον άλλον!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Πέντε λέξεις της Μαρίας (mytripsonblog)