Μια ολόκληρη εβδομάδα προσπαθούσα να σκεφτώ τι προσμένω. Έχω συνηθίσει αυτό που προσμένω να μη γίνεται, ή να μου βγαίνει η ψυχή για να πραγματοποιηθεί κάπως.
Αν ανατρέξω στην μνήμη μου, θα θυμηθώ πως σχεδόν πάντα όταν σχεδίαζα κάτι και περίμενα να μου συμβεί, θα εμφανίζονταν κάποιες παράμετροι, που ενώ σε άλλους δεν θα υπήρχαν καν, σε μένα άνοιγαν έναν ταλαίπωρο δρόμο με εμπόδια για να υλοποιηθεί αυτό που είχα σχεδιάσει.
Και μετά καθόμουν και σκεφτόμουν πως ίσως δεν μέτρησα τα δεδομένα όλα σωστά.
Ίσως να έπρεπε να αλλάξω οπτική. Ίσως θα έπρεπε να μη σκεφτώ καθόλου από πριν και να ενεργήσω όπως αισθανόμουν κι όχι όπως μου υπαγόρευε η λογική μου.
Πολλά ''ίσως'' και πολλά ''αν''.
Αυτό που σας λέω μου έχει συμβεί και με τον υπολογιστή μου. Πάνε δύο μήνες που το παλεύω, και ακόμα εμπόδια μου παρουσιάζονται.
Ακόμα και προγραμματιστές σηκώνουν τα χέρια ψηλά όπως λέγεται με το πόσα εμπόδια έτυχαν στην περίπτωση μου.
Άρα πού καταλήγουμε; Προσμένω κάποια στιγμή, κάτι στο σύμπαν να πει. ''Ρε συ, πολύ την έχω ταλαιπωρήσει αυτήν. Ας της δώσω μια ανάσα. Ας κάνει μία παύση. Ας αποκτήσει κάτι έτσι εύκολα γιατί έχω τις καλές μου''.
Δεν αναφέρθηκα στο τι ονειρεύομαι για όλους μας! Εκεί έχω χάσει την μπάλα παιδιά!
Ωστόσο ας υλοποιηθεί έστω κάτι, για μια νέα αρχή!
Αυτή ήταν η δεύτερη πράξη για το δρώμενο του Γιάννη ''Χριστούγεννα σε 4 πράξεις"
