Άκου!.... Βρέχει....

 

Ζεστό αεράκι οδηγεί σε μένα,

 αρώματα καλοκαιριού, αλμύρα, ήλιο,

 ενώ το κύμα χαλαρά κι επίμονα πασχίζει,

  από αφρούς να πλέξει μια ολόλευκη δαντέλα.

 Αργά και ρυθμικά θέλει να κατακτήσει,

ολοένα  πιότερο της όμορφης της αμμουδιάς, τον άπλετο το χώρο.

Αδιαφορώντας για πυργίσκους άμμου,

που έναν προς έναν αδυσώπητα τους καταπίνει.

 

Ακουμπισμένη στο παγκάκι, απλά χαζεύω

Την τόσο αέναη μεθοδική επέλαση του,

κι όπως τα δέντρα από πάνω με σκιάζουν,

η εικόνα γέμισε με μια ήρεμη μαγεία.

 Μα κάτι αλλάζει ο χρόνος με τα πατήματα του.

 Ένα άλλο χρώμα βάφει τώρα το τοπίο.

 Φθινόπωρο σαλπίζει η απόχρωση του,

τα φύλλα με σοφία το γνωρίζουν.

 

Το πράσινο αργά πώς ξεθωριάζει,

Και λίγο κίτρινο αχνοφέγγει στην υφή τους

‘’βαλίτσες σαν  να ετοιμάζουν’’,

για του άνεμου το νέο τους ταξίδι. 

 Δεν έχει σημασία που οι εποχές αλλάζουν,

είναι ένας τρόπος μέρες, μήνες  να μετράμε

 κάθε εποχή έχει την ομορφιά της και κάποια

μυστικιστική γοητεία.

 

Φτιάχνω δικές μου εικόνες μέσα στις δικές τους

Για να γεμίσω  τις μετέπειτα σελίδες

τις άγραφες  στης ζωής μου το βιβλίο.

Καινούργιες  ιστορίες θα μου φέρουν

της πρώτης της βροχής σαν πέσουν οι σταγόνες

και το τραγούδι τους με της βρεγμένης γης

το άρωμα θα σμίξει, ενώ με πείσμα θα πασχίζουν να ξεπλύνουν,

την όποια σκόνη και βρωμιά του παρελθόντος.

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο του Φθινοπώρου ''Ένα ποίημα για το Φθινόπωρο''  της Αριστέας!