Κι αυτό το κεραμίδι, στάζει….

 

Οι πρώτες σταγόνες μου χαρίζουν

τον χτύπο τους πάνω στη μεταλλική την τέντα.

Είναι λες και μου ζητούν την άδεια

για να περάσουν μέσα.

Επίσκεψη κάνουν θαρρείς, κι εσύ τους φιλεύεις,

πλούσια συναισθήματα από καρδιάς, υμνώντας τον ερχομό τους.

Περιζήτητος επισκέπτης για πολλούς.

Για τη γη, τη ξεραμένη που αδημονεί για τις σωτήριες σταγόνες,

για τα φυτά που περιμένουν απλόχερα την υγρασία της και τη δροσιά της,

για τον αγρότη που περιμένει να γίνει πλούσια η σοδιά του,

για μένα που περιμένω με λαχτάρα την αλλαγή της ατμόσφαιρας.

Προσμένω εδώ και καιρό, το ξέπλυμα, την καθαρότητα της.

Λες και είναι η κάθαρση για κάθε λεκέ.

Αναζωογόνηση και αναγέννηση μαζί. Διαιώνιση και συνέχεια.

Μα απλά  η αίσθηση μου είναι αυτή.

Ότι  σηματοδοτεί μια  νέα αρχή. Μια νέα εποχή.

Ότι είναι η απαρχή ενός καινούργιου κύκλου.

Λες και είναι το ‘’κάτι’’ που μονίμως νοιώθεις πως θα γίνει

Λες και είναι η λύση για να βρεις τον άλλο μισό εαυτό σου

που μονίμως σου λείπει, τον έχεις χάσει

 και ψάχνεις να τον βρεις, να γεμίσεις το κενό.

Ορμάς με την ομπρέλα στο χέρι, κι ένα χαμόγελο στα χείλια

Περιμένεις αυτό που θα ακολουθήσει.

Την βροντή, την αστραπή, το ταρακούνημα

στην βαλτωμένη ηρεμία.

Οι πρώτες σταγόνες σου έρχονται στο πρόσωπο

καθώς βγαίνεις, από το κεραμίδι που στάζει.

Κι ενώ προσμένεις,… ξαφνικά, … τίποτα!…

Σταματά! Πριν καν αρχίσει!

Το σύννεφο πέρασε μα δεν σταμάτησε.

Έφυγε και άφησε πάλι τον ουρανό καθαρό.

Κι εσύ μένεις να κοιτάς την μοναδική απόδειξη

ότι υπήρξε για λίγο. Κοιτάς με αναστεναγμό, τη

κούνια της ύστατης σταγόνας, που κρέμεται από το κεραμίδι.

 

Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο δρώμενο της Αριστέας ''Ένα ποίημα για το φθινόπωρο''