Η εξομολόγηση ενός ... φύλλου...

 

Αισθάνθηκα το ‘’κρατς’’, και άρχισα να πετάω

Το δέντρο που γεννήθηκα, σιγά-σιγά μικραίνει.

Δεν ήμουν έτοιμο θαρρώ γι’ αυτό μου το ταξίδι!

Να είμαι στο έλεος του βοριά, μόνο και ξεχασμένο.

Περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου, ολοκαίνουργιες εικόνες

Δεν νοιώθω όμως τη χαρά, που θάπρεπε να νοιώθω.

Επέρασα τη νιότη μου, να είμαι κρεμασμένο,

από του δέντρου το κλαδί, που ήταν γεννήτορας μου.

Ρούφηξα οξυγόνο άπλετο και θαλπωρή απ’ τον ήλιο.

Άκουσα τη λαλιά πουλιών σιμά μου απ’ τη φωλιά τους.

Κι ενώ τόσα απολάμβανα, επέρασε ο χρόνος

και έγινα αδύναμο, αρχή του φθινοπώρου.

Δεν θέλω νάμαι έρμαιο, στο φύσημα του ανέμου.

Δεν θέλω σε λασπόνερα, ξάφνου να καταλήξω.

Να λιώσω από το πάτημα κάποιου άπονου ανθρώπου.

Θέλω και πάλι να βρεθώ ξοπίσω στο κλαδί μου.

Τότε που ήμουνα βλαστός, στα σπάργανα ακόμα.

Να νοιώσω οικογένεια με τ’ αδέλφια μου τα φύλλα,

με τα λουλούδια, τους καρπούς, το δέντρο μου, τις ρίζες.

Αν ήξερα το τέλος μου… θάβλεπα αλλιώς τον κόσμο.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Φθινοπωρινό παζάρι ιδεών της Αναστασίας.