Πίσω από τους τοίχους! { Συμμετοχή στο ''Παίζοντας με τις λέξεις''}

                                                        πηγή

Η επιγραφή  στην πρόσοψη του παλιού αρχοντικού έγραφε:

‘’Αποκατάσταση διατηρητέου αρχοντικού

Δωρεά στον Δήμο του ….’’.

Η θωριά του ονόματος του πατέρα της έμοιαζε πύρινη στα μάτια της.

Ήξερε απέξω κι ανακατωτά κάθε σπιθαμή χώρου αυτού του σπιτιού και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούσε να ανασύρει από το χρονοντούλαπο της μνήμης της ολόκληρη δέσμη από αναμνήσεις. Όλες κακές. Γι’ αυτό τον λόγο και μόνο στην θέα αυτού του σπιτιού στο οποίο είχε μεγαλώσει, ένοιωθε πικρή γεύση στη γλώσσα και ένα κόμπο στο στομάχι της.

Στα δεκαοκτώ της χρόνια κατόρθωσε να φύγει από εκεί και να κάνει την επανάσταση της. Κι οι γονείς της μετακόμισαν μόνιμα στο εξοχικό τους.

Γύρισε την πλάτη της αργά στο κτίριο που θα έπρεπε να της φέρνει χαρά μια και εκπροσωπούσε την παιδική της ηλικία. Μακάρι να μπορούσε να γυρίσει την πλάτη και στο κύμα φόβου που την κατέκλυζε από τότε.

Ο πατέρας της χαροπάλευε στο νοσοκομείο και η μάνα της ήταν στο πλευρό του. Εκείνη δεν τον είχε επισκεφθεί ούτε μια φορά. Δεν μπορούσε να αντικρίσει αυτόν που επί χρόνια ικανοποιούσε τις άνομες και άρρωστες ορμές του στο αθώο κορμάκι του παιδιού του. Η μητέρα της δεν την ρώτησε ούτε μία φορά αν θα πήγαινε να δει τον πατέρα της και αυτό την βεβαίωνε πως τόσα χρόνια ήξερε, αλλά δεν μιλούσε. Αυτό την πλήγωνε και την γέμιζε οργή περισσότερο. Γιατί αυτή ήταν η μάνα που πόνεσε για να την γεννήσει, που την έβγαλε από τα σπλάχνα της.

Τι είναι αυτό που θα έκανε μια μάνα να ξεχάσει την μητρότητα και να καλύψει έναν αχρείο; Ο φόβος; Η ψεύτικη αίσθηση της ασφάλειας; Ή η τάση να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως όλα είναι τέλεια και υπέροχα και να χτίζεις γύρω του ένα κάλπικο κουκούλι που όμως αφήνει απροστάτευτο το σπλάχνο σου; Από τα επτά της χρόνια ζούσε σε μόνιμο εφιάλτη. Και όταν βράδιαζε σκιαζόταν σε κάθε τρίξιμο πόρτας. Κι αυτή η φωνή στο σκοτάδι ‘’Κατερίνα κοιμάσαι; Ήρθε ο μπαμπάς για να παίξουμε’’ της προκαλούσε πανικό και σιχασιά. Όσο ήταν μικρή δεν μπορούσε να καταλάβει τι της συνέβαινε. Ένα αναπάντητο Γιατί, κυριαρχούσε στο παιδικό μυαλό και βασάνιζε την αθώα ψυχούλα.  Σαν έφηβη παρακολουθούσε όλες τις εκπομπές που μιλούσαν για περιπτώσεις ασέλγειας σε παιδιά. Ήξερε όλους τους αριθμούς που μπορούσε να ζητήσει βοήθεια. Όμως ο φόβος, της μούδιαζε ακόμα και τα δάχτυλα. Φοβόταν τον θυμό του. Είχε δοκιμάσει την τιμωρία του όταν κάποτε πήγε να αντιδράσει. Και ο πόνος μετά ήταν χειρότερος.

Το κινητό της χτύπησε. Η μητέρα της.

‘’Δεν μένουν πολλές στιγμές στον πατέρα σου. Ήρθε το τέλος. Θέλει να σε δει’’.

Σαν μπήκε στο δωμάτιο, ο πατέρας της ξεψύχησε παίρνοντας μαζί του σαν τελευταία εικόνα το μίσος που καθρέφτιζε ολόκληρο το πρόσωπο της. Όταν κοίταξε την μητέρα της κι εκείνη κατέβασε τα μάτια, της είπε:

‘’Είσαι πιο ένοχη από αυτόν. Έχεις πεθάνει κι εσύ για μένα. Επιτέλους γλύτωσα.’’

Το φως του ήλιου την ζέστανε. Θα ζητούσε βοήθεια αν χρειαζόταν αλλά θα έχτιζε την ζωή της μόνη από την αρχή.

                                    ##############@@@@@@@@@@@@@@@@##########

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις'' της Μαρίας Μytripsonblog Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη φιλοξενία που όπως πάντα ήταν υπέροχη, τα συγχαρητήρια μου στην Μαρία Κανελλάκη για την πρωτιά της και σε όλους τους συμμετέχοντες που μοιραστήκαμε τις ομορφιές του δρώμενου αυτού.