Πόσο καλά ξέρουμε τη πόλη μας;;

Μία περιέργεια σήμερα την είχα, για την πόλη στην οποία ζω, μαζί με κάποια εκατομμύρια άλλους κατοίκους! Πολλά δεν ξέρω για την Αθήνα και ίσως και άλλοι όπως και εγώ, δεν είχα αναρωτηθεί νωρίτερα.
Ίσως γιατί κάποια πράγματα, τα δεχόμαστε όπως τα βρίσκουμε, χωρίς να προβληματιστούμε για τη προέλευση τους.
Αναφέρομαι αυτή τη φορά στις ονομασίες! Μπορεί πάλι να είμαι μέσα στους λίγους που δεν ξέρουν πως προήλθαν κάποιες ονομασίες. Κάποιες μου ήταν γνωστές και κάποιες άλλες όχι. Άλλες πάλι τις είχα ξεχάσει!
Ας τις θυμηθούμε ή ας τις μάθουμε ξανά, μαζί!

Με την ονομασία Αμπατζήδικα, φέρονταν στην παλιά Αθήνα τα καταστήματα, τα οποία ασχολούνταν με την επεξεργασία και το εμπόριο χονδροειδών υφασμάτων, που καλούνταν αμπάδες. Εκ του λόγου δε ότι τα καταστήματα αυτά ήταν συγκεντρωμένα βόρεια της Βιβλιοθήκης του Αδριανού και των Αέρηδων, επί της οδού Πανδρόσου, που οδηγούσε μέχρι το Μοναστηράκι, η ονομασία αυτή αποτέλεσε και το τοπωνύμιο της περιοχής αυτής.
 Στα Αμπατζήδικα ήταν, επίσης, εγκατεστημένα και τα λαϊκά ραφεία, με την επισημότατη επωνυμία "Ελληνοράπται", οι οποίοι έραβαν και κεντούσαν τις φουστανέλες και τα λοιπά εξαρτήματα των τότε ελληνικών ενδυμασιών. Στην ίδια αυτή περιοχή, εγκαταστάθηκαν αργότερα καταστήματα εγχωρίων υφασμάτων, κυρίως κουρτινών και λευκών ειδών, υποδηματοποιεία, καθώς και καταστήματα πώλησης τουριστικών ειδών, που υφίστανται μέχρι και σήμερα.

Η πλατεία Μοναστηρακίου, πήρε το όνομα της, από το μεγάλο μοναστήρι ''της Παντανάσσης'', που ιδρύθηκε τον 10ο αι. Ήταν ακριβώς εκεί που ύφαιναν τους αμπάδες. Με το καιρό τα κτίρια εγκαταλείφθηκαν, και ερειπώθηκαν και έμεινε μόνο η μικρή τρίκλιτος βασιλική εκκλησία της Παντανάσσης, που σκεπάστηκε από χώματα και μόνο ένα μέρος της ήταν πάνω από το έδαφος. Γύρω στα 1760 χτίστηκε το τζαμί που υπάρχει μέχρι και σήμερα.
Η πλατεία Μοναστηρακίου, λεγόταν παλιά και πλατεία της παλιάς Στρατώνας, από τους πολλούς στρατώνες που υπήρχαν εκεί.

Για την προέλευση του ονόματος της συνοικίας, αλλά και της πλατείας της Πλάκας, υπάρχουν πολλές εκδοχές.
Κατά τον Δημ. Καμπούρογλου, οφείλεται σε μία μεγάλη πέτρινη πλάκα που βρέθηκε κοντά στο εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου, μέσα στον αρχαιολογικό χώρο του θεάτρου Διονύσου. Άλλη εκδοχή υποστηρίζει ότι προέρχεται από την αλβανική λέξη ''πλιάκα'', που σημαίνει παλαιός. Επικράτησε κατά την εγκατάσταση Αρβανιτών ''γκαγκαρέων'', κατά τον 17ο αι. στη περιοχή γύρω από την Ακρόπολη, που ήταν έρημη και εγκαταλελειμμένη, έπειτα από τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους. Οι Αρβανίτες αυτοί έλεγαν ότι κατοικούσαν στην ''Πλιάκα'', δηλ στην παλαιά Αθήνα.

Η αρχική ονομασία της πλατείας Ομονοίας, ήταν Όθωνος προς τιμήν του πρώτου βασιλέως. Τη σημερινή της ονομασία πήρε το 1863, γιατί εκεί συμφιλιώθηκαν οι δύο αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις, των Ορεινών και των Πεδινών, που είχαν δημιουργηθεί μετά την έξωση του Όθωνα. Οι Ορεινοί πήραν την ονομασία αυτή, γιατί μαζί τους είχε συνταχθεί το ορεινό πυροβολικό, ενώ οι Πεδινοί πήραν το όνομά τους, σε αντίθεση με τους Ορεινούς. Οι Ορεινοί ήταν με το μέρος του Κ. Κανάρη ενώ οι Πεδινοί με το μέρος του Δ. Βούλγαρη.
Μεγάλη αιματηρή σύγκρουση μεταξύ των δύο παρατάξεων στις 18-21 Ιουνίου, σημαδεύτηκε από 120 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι αντιμαχόμενοι συμφιλιώθηκαν τελικά στη πλατεία με τη μεσολάβηση των πρεσβευτών των μεγάλων δυνάμεων.

Η πλατεία των παλαιών Ανακτόρων, βρίσκεται στο χώρο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Το κτίριο των Ανακτόρων που σήμερα βρίσκεται η Βουλή των Ελλήνων, χτίστηκε για να στεγάσει το βασιλιά Όθωνα. Αρχικά ο Όθωνας ήθελε να κτίσει το ανάκτορο του, στην Ακρόπολη. Επενέβη όμως ο πατέρας του, ο φιλέλληνας βασιλιάς Λουδοβίκος Α΄της Βαυαρίας, κι έτσι αποσοβήθηκε το ανοσιούργημα. Ο θεμέλιος λίθος, μπήκε το 1836 και το έργο τελείωσε το 1840. Το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών ανέγερσης του κτιρίου, ανέλαβε ο πατέρας του Όθωνα. Η Βουλή στεγάστηκε το 1922.

 Φιλόπαππος Γάιος- Ιούλιος- Αντίοχος (1ος αι μ.χ.) Ύπατος και άρχων των Αθηνών από τη Συρία [εγγονός του βασιλιά της Συρίας Αντιόχου Δ΄]. Ευεργέτησε την Αθήνα και ανακηρύχθηκε Αθηναίος πολίτης.
Στον ομώνυμο λόφο απέναντι από την Ακρόπολη, έκτισε το ομώνυμο μνημείο εις μνήμην του παππού του, και άλλων επιφανών. Κατά την αρχαιότητα, ο λόφος του Φιλοπάππου ονομαζόταν ''Μουσείον'' [από τον εκεί τάφο του ποιητή Μουσαίου] ή λόφος Μουσών επειδή παλιά ήταν αφιερωμένος στις μούσες.
Από το λόφο, ο Ενετός Φραγκίσκος Μοροζίνι βομβάρδισε την Ακρόπολη και κατέστρεψε το ναό της Απτέρου Νίκης (1687).

Κυνόσαργες: ένα από τα τρία μεγάλα γυμναστήρια των αρχαίων Αθηνών. Ανήκε στο δήμο Διομείας και βρισκόταν έξω από τα τείχη της πόλης, στα νότια του ναού του Ολυμπίου Διός, στην αριστερή όχθη του Ιλισού. Σήμερα βρίσκεται η συνοικία του Κυνοσάργους -[παλιά Κατσιπόδι]. Το γυμναστήριο του Κυνοσάργους ιδρύθηκε τον 6ο π.χ. αι. και εκεί γυμνάζονταν οι νέοι, που ο ένας από τους γονείς τους δεν ήταν Αθηναίος [νόθοι]. Η ονομασία προέρχεται από έναν σκύλο λευκό ή ταχύ [κύνα αργόν], που άρπαξε κομμάτια από το ζώο τη στιγμή της θυσίας στον Ηρακλή, στον οποίο ήταν αφιερωμένο, το άλσος που περιέβαλε το γυμναστήριο, που ιδρύθηκε για να εξευμενιστεί ο Ηρακλής. Η διάκριση μεταξύ γνήσιων και νόθων Αθηναίων, καταργήθηκε όταν ο Θεμιστοκλής, που η μητέρα του δεν ήταν Αθηναία, έπεισε γνήσιους Αθηναίους να γυμναστούν εκεί.

Ρήγιλλα Αππία-Αννια 2ος αι μ.χ, σύζυγος του Αθηναίου σοφιστή και πολιτικού Ηρώδου του Αττικού. Πέθανε λίγο μετά το γάμο τους, που έγινε γύρω στο 143 μ.χ. Ο Ηρώδης κατηγορήθηκε ως υπαίτιος, αθωώθηκε όμως μετά από δίκη στη Ρώμη, και ίδρυσε στη μνήμη της, το Ηρώδειο, στους Ν.Α. πρόποδες της Ακρόπολης, που ονομάστηκε ''επί Ρηγίλλη''. Κατ' άλλους η Ρήγιλλα πέθανε στο 160 μ.χ.Ο Ηρώδης τιμήθηκε με μεγάλα αξιώματα [Ύπατος και Άρχων των Αθηνών], διέθεσε πολλά χρήματα από τη μεγάλη του περιουσία, για κοινωφελή έργα στη Κόρινθο, τις Θερμοπύλες, τους Δελφούς και την Αθήνα.Μεταξύ των δωρεών του ήταν και το Παναθηναϊκό Στάδιο που αργότερα αναμορφώθηκε από τον Γ. Αβέρωφ για να γίνουν οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896.

 Και τελευταία αναφορά, αλλά σπουδαίας σημασίας, η πλατεία Συντάγματος, που πήρε το όνομα της για να τιμηθεί το Σύνταγμα, ο πρώτος Καταστατικός Χάρτης της Χώρας, που ρυθμίζει τον τρόπο οργάνωσης της πολιτικής εξουσίας και τις σχέσεις της με τους πολίτες. Το πρώτο Σύνταγμα αποφασίστηκε να δοθεί από τον Όθωνα, ύστερα από την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, με αρχηγούς τους Δημ. Καλλέργη, Ι. Μακρυγιάννη κ.α. Ο σχετικός νόμος, ψηφίστηκε από την Εθνοσυνέλευση του 1844.Τότε απέκτησαν για πρώτη φορά οι Έλληνες το δικαίωμα ψήφου.
Από Βικιπαίδεια

ΕΛΕΟΣ!!!!! Μια κραυγή αξιοπρεπούς διαμαρτυρίας!!!!

Αναδημοσιεύω μία ανάρτηση, μιας αξιοπρεπούς κοπέλας, που διαμαρτύρεται για την αδικία που της γίνεται.
Θεωρώ ότι όλοι πρέπει να ενωθούμε με αυτές τις φωνές ενάντια στις αδικίες που κάνουν άσπλαχνα και αδιάφορα οι κύριοι κυβερνήτες μας.
http://tha-blohs-hr.pblogs.gr/2011/01/eleeeeeeeeeeeeooooooooossss.html

Όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι είμαι άτομο με αναπηρία. Μία απο τις δυσκολότερες αναπηρίες είναι η σπαστική τετραπληγία όπόου έχω. Όταν συνταξιοδοτήθηκε ο πατέρας μου, μου έδωσε κι εμένα το ΙΚΑ ένα εξωιδρυματικό επίδομα, μέχρι τότε δεν έπαιρνα δεκάρα από πουθενά. Εντάξει τα χρήματα δεν ήταν πολλά αλλά κάλυπτα ορισμένες ανάγκες μου. Ως εδώ καλά κι ωραία. Τον περασμένο μήνα πήγα να πάρω το επίδομα των 635 ευρώ και το δώρο όπως είχε υποσχεθεί ο Γιωργάκης να πάρω κι εγώ κάτι στον εαυτό μου μιάς κι ήταν Χριστούγεννα. Όχι μόνο δεν πήρα τίποτα γιατί το επίδομα μου είχε γίνει 400 ευρω, όχι μόνο δώρο δεν πήρα όπως είχατε πει κύριε Γιωργάκη μας αλλά συρρικνωσα και τις ανάγκες μου. Και πήγα και σήμερα να πάρω το επίδομα και μου δίνουν το υπερογκο πόσο των...........260 ευρώ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δύμεν είμαι ζητιάνα κύριε Γιωργάκη μας, είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και δικαιούμαι να ζήσω σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Τι να καλύψω με τα 260 ευρω κύριε Γιωργάκη; Μήπως ήρθε ο καιάδας στην επικαιρότητα; ΈΛΕΟΣ......... 

Υπομονή.....και θα δικαιωθείτε.....κάποτε!!!!

Με 300 χιλ. το λεπτό τρέχει η παρανομία και η εγκληματικότητα στη χώρα μας, ενώ η δικαιοσύνη με 100 το χρόνο!

Αποτέλεσμα, να περιμένει ο καθένας υπομονετικά για να βρει το δίκιο του, σε κάθε πρόβλημα ή υπόθεση για την οποία βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη.

Οι πολύχρονες καθυστερήσεις στην εκδίκαση των δικαστικών υποθέσεων δεν είναι απλώς ταλαιπωρία. Είναι παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων! Αυτό έκρινε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με έναν… καταιγισμό δικαστικών αποφάσεων κατά της Ελλάδας. 

Δώδεκα καταδίκες μέσα σε μόλις μία εβδομάδα εξέδωσε το δικαστήριο κατά της χώρας μας, μετά από ισάριθμες προσφυγές Ελλήνων πολιτών οι οποίοι επί κοντά μία δεκαετία αδυνατούσαν να «βρουν το δίκιο τους», καθώς οι υποθέσεις τους έμεναν στάσιμες μέσα στα γρανάζια της ελληνικής δικαιοσύνης. Οι καταδίκες συνοδεύτηκαν από διόλου ευκαταφρόνητες αποζημιώσεις. Ανάλογα με τη βαρύτητα της κάθε υπόθεσης, τα ποσά που καλείται να πληρώσει η χώρα μας στον κάθε προσφεύγοντα κυμαίνονται από τρεις ως… δεκατρείς χιλιάδες ευρώ.

«Και αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα!
Η καθυστέρηση στην εκδίκαση είναι ο νούμερο ένα λόγος καταδίκης της Ελλάδας και τόσο η ελληνική δικαιοσύνη όσο και η κυβέρνηση αδιαφορούν. Στο μεταξύ τα πρόστιμα πέφτουν βροχή και τα κονδύλια σωρεύονται, σε μια περίοδο πολύ δύσκολη για τα οικονομικά της χώρας μας», σχολιάζει μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Παναγιώτης Δημητράς, εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ). Πράγματι, μέσα στο 2009, από τις 69 καταδίκες της Ελλάδας, οι 41 αφορούσαν αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην εκδίκαση. Αυτός ο αριθμός, μάλιστα, κατέταξε την Ελλάδα στην… τρίτη θέση πανευρωπαϊκά, μετά τους «πρωταθλητές» στην καθυστέρηση, Τουρκία και Πολωνία.

Στις τελευταίες υποθέσεις, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ρητά ότι οι αδικαιολόγητες και πολύχρονες καθυστερήσεις παραβίασαν το θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών για «δίκαιη δίκη». Άλλωστε, το Δικαστήριο έχει επανειλημμένα διατυπώσει ότι «δίκαιη δίκη», σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δεν είναι μόνο αυτή που διεξάγεται από δικαστές ανεξάρτητους και αντικειμενικούς. Απαιτείται να εκδικαστεί σε εύλογο χρονικό διάστημα, ειδάλλως οι καθυστερήσεις μπορούν να καταστήσουν τη δικαιοσύνη γράμμα κενό. «Αξίζει να σημειωθεί ότι πλέον το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προωθεί αυτές τις υποθέσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Αποστέλλει ερώτημα στις ελληνικές αρχές ζητώντας να δηλώσουν αν έχουν κάποιο νεότερο στοιχείο, για παράδειγμα κάποια τροποποίηση στη νομοθεσία ή στις διαδικασίες. Η Ελλάδα απαντά πάντα αρνητικά. Και λίγο αργότερα έρχεται η καταδίκη και το διόλου ευκαταφρόνητο πρόστιμο», καταλήγει ο κ. Δημητράς.

69 καταδίκες εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατά της Ελλάδας το 2009.

41 καταδίκες αφορούσαν καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης.

3η στην Ευρώπη η Ελλάδα σε καταδίκες για καθυστέρηση εκδίκασης.

3.000-13.000 ευρώ οι πρόσφατες αποζημιώσεις που επιδίκασε σε κάθε προσφεύγοντα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Πηγή

Και αναρωτιέται κανείς,... συνεχώς προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα της χώρας, να πολεμήσουν την εγκληματικότητα, να χαρίσουν το αίσθημα της ασφάλειας στο πολίτη.

Τουλάχιστον έτσι λένε! 

Με ποιο τρόπο προσπαθούν να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα - αν πράγματι είναι αυτό, το επιθυμητό αποτέλεσμα- όταν ο τομέας της δικαιοσύνης που πληρώνεται και αδρά, νοσεί σε τέτοιο βαθμό.

Όταν δεν μπορείς να αγγίξεις τους δικαστικούς, και να τους επιβάλεις να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, και να σεβαστούν το λειτούργημα που ασκούν.

Πως είναι δυνατόν να δικαιωθεί κάποιος και να καταπολεμηθεί η εγκληματικότητα και η κάθε είδους παρανομία, που έχουν το πλεονέκτημα της οργανωτικότητας και του σχεδιασμού, τη στιγμή που η πλευρά του νόμου είναι κατά ένα ποσοστό διεφθαρμένη, αργή, και αδιάφορη και η διαδικασία της απονομής δικαιοσύνης είναι ανοργάνωτη;  

Ζητούν να νομιμοποιηθεί η αγορά οργάνων!!

Όλοι ξέρουμε την απελπισμένη ζήτηση οργάνων, από ασθενείς που μπαίνουν στη λίστα και περιμένουν χρόνια το συμβατό δότη που θα τους χαρίσει μια φυσιολογική ζωή.

Ακόμα ξέρουμε τους δότες που από απελπιστική ανάγκη, πουλάνε κάποιο όργανό τους σε εξευτελιστικές τιμές. Και φυσικά δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ατόμων που τους αφαίρεσαν όργανο παρά τη θέλησή τους.

 Σε άρθρο του το Βήμα γράφει: 

''ΠΟΣΟ κάνει μια ανθρώπινη ζωή; Εξαρτάται. Στις πιο φτωχές χώρες του κόσμου μπορεί να κοστίζει μερικές εκατοντάδες δολάρια, όσο πουλιέται ένα νεφρό, ένα ήπαρ ή ένας κερατοειδής χιτώνας στη μαύρη αγορά. Η τιμή πολλαπλασιάζεται επί εκατό και επί χίλια για τις μεταμοσχεύσεις στους πλούσιους πελάτες από τη Δύση. Αυτό το απαράδεκτο λαθρεμπόριο, με θύματα απελπισμένους 

δότες και ασθενείς, μπορεί να σταματήσει αν... νομιμοποιήσουμε το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων! Είναι μια άκρως αμφιλεγόμενη πρόταση που σοκάρει. Και έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων αφού κινείται στα όρια της ιατρικής ηθικής. Και όμως, προέρχεται από κορυφαίους χειρουργούς στη Βρετανία. Ζητούν τη δημιουργία μιας αυστηρά ελεγχόμενης αγοράς- με κράτη σε ρόλο αγοραστή και δότες που θα εισπράττουν «με απόδειξη» 60.000- 120.000 ευρώ για κάθε νεφρό''.
Και συνεχίζει: 

«Πιστεύω ότι οι κυβερνήσεις των κρατών της Δύσης πρέπει να το σκεφθούν σοβαρά. Αυτή τη στιγμή στη Δυτική Ευρώπη 40.000 νεφροπαθείς περιμένουν μόσχευμα. Το 15%-30% από αυτούς θα πεθάνει προτού φτάσει στην κορυφή της λίστας. Ο μέσος όρος αναμονής είναι 10 χρόνια.Πρέπει επιτέλους να σταματήσει ο απαράδεκτος “τουρισμός για αναζήτηση μοσχευμάτων” από δότες που πέφτουν θύματα της χειρότερης εκμετάλλευσης» δήλωσε πρόσφατα στον βρετανικό Τύπο ο καθηγητής Νάντεϊ Χακίμ, χειρουργός στο περίφημο νοσοκομείο Χέρφιλντ στο Λονδίνο.

 Είναι ένας από τους ειδικούς που κατέθεσαν την πρόταση για τη δημιουργία μιας νόμιμης, αλλά κρατικής και αυστηρά ελεγχόμενης αγοράς ανθρωπίνων οργάνων. 

Ο καθηγητής σερ Πίτερ Μπελ, πρώην αντιπρόεδρος του Βασιλικού Κολεγίου Χειρουργών, συμφώνησε και έδωσε περισσότερες εξηγήσεις: «Δεν θα επιτρέπονται εισαγωγές από το εξωτερικό. Το ΕΣΥ θα είναι ο μοναδικός αγοραστής και προμηθευτής, κάτι που θα διασφαλίζει την αρχή της ισότιμης πρόσβασης στις υπηρεσίες μεταμόσχευσης, ώστε να μην αποκλείονται οι πιο φτωχοί υποψήφιοι λήπτες». Προτείνει μάλιστα και συγκεκριμένο ποσό για την αμοιβή του δότη: γύρω στα 90.000 ευρώ, περίπου όσο κοστίζουν ένα-δύο χρόνια αιμοκάθαρσης''. 

Φυσικά υπάρχει ο αντίλογος, που λέει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ανήθικο, ο νόμος απαγορεύει την εκμετάλλευση των ανθρωπίνων οργάνων, και θα ήταν λάθος να αλλαχθεί.

«Θα ξεπεράσει κάθε όριο ηθικής. Οι πιο φτωχοί και ευάλωτοι θα αρχίσουν να πουλάνε το σώμα τους και όσοι έχουν τις διασυνδέσεις και την καλύτερη ασφάλιση θα παίρνουν πρώτοι τα όργανα» λέει ο Κένεθ Μπόιντ , καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. 

Όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: το πρόβλημα είναι τεράστιο, και αν δεν γίνει κάτι, η χρόνια έλλειψη μοσχευμάτων στις πλούσιες χώρες, σε συνδυασμό με τη διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση, θα συνεχίσει να στέλνει ξένους ασθενείς στα χέρια χειρουργών-χασάπηδων και εγκληματιών που ελέγχουν τα κυκλώματα αγοραπωλησίας και μεταμόσχευσης.

Τα συνδικάτα του διεθνούς εγκλήματος θησαυρίζουν από το παράνομο εμπόριο σε χώρες όπως η Κίνα, το Πακιστάν, η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Κολομβία και οι Φιλιππίνες.

Οι τιμές διαμορφώνονται ανάλογα με τη ζήτηση και την περιοχή. Στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής συχνά γίνονται απαγωγές και δολοφονίες για την αφαίρεση οργάνων. Στην Κίνα ένα νεφρό μαζί με τη μεταμόσχευση φτάνει τα 45.000 ευρώ. Εκεί ο «μοσχευματικός τουρισμός» υπολογίζεται ότι εξυπηρετεί 11.000 δυτικούς ασθενείς τον χρόνο.

Το γειτονικό Κοσσυφοπέδιο είναι το σταυροδρόμι αυτής της άθλιας πρακτικής στα Βαλκάνια. Σε έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης η κλινική Μedicus στην Πρίστινα, όπου αφαιρούνταν παρανόμως όργανα για μεταμοσχεύσεις σε πλούσιους πελάτες στο εξωτερικό, συνδέεται με δίκτυο Αλβανών του οργανωμένου εγκλήματος. Η μαφία φέρεται να είχε στενές σχέσεις με ανώτερους αξιωματούχους στην κυβέρνηση του Κοσσυφοπεδίου, μεταξύ των οποίων και με τον πρωθυπουργό Χασίμ Θάτσι, ο οποίος το διέψευσε και ζήτησε ανεξάρτητη έρευνα για την υπόθεση. 

Πηγή
Μέχρι τώρα ξέραμε ότι μας ήθελαν για πειθήνιους εργάτες, στο βωμό της παραγωγής, του χρήματος και της εξουσίας.

Τώρα θα αρχίσουν να μας καλλιεργούν, για τους καρπούς μας!

Θα γίνουμε κάτι σαν γεωργικό προϊόν!

Κι ύστερα λέμε ότι ταινίες σαν το Μαtrix, ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας!

Πόλεμος στα γκράφιτι!!!

Πλάκα, μια περιοχή που μετράει χιλιάδες χρόνια, ένα μοναδικό χωνευτήρι και μωσαϊκό της μακραίωνης αθηναϊκής ιστορίας, η πιο όμορφη συνοικία της Αθήνας.
Πέρα από απόδραση για τους Αθηναίους, υπήρξε πάντα η παρηγοριά τους, το άλλοθι για τη μεταπολεμική αναρχία της πόλης. Στη φράση «Η Αθήνα είναι μια άσχημη πόλη» που πολλοί έχουν ξεστομίσει, υπήρχε πάντα η απάντηση «και όμως, έχει την Πλάκα». Αυτό ήταν η Πλάκα, η καλαίσθητη δικαιολογία μιας αισθητικά κακοποιημένης πόλης.
Εντούτοις, ως ταινία που τέλειωσε και τα σκηνικά της ξεστήθηκαν βίαια, η μετα-ολυμπιακή υποβάθμιση της Αθήνας, ήταν αναπόφευκτο να παρασύρει και το πιο όμορφο κομμάτι της. Πλέον, προδίδει το θλιβερό συμπέρασμα ότι ζούμε σε μια πρόωρα γερασμένη πόλη, που η προστασία των μνημείων της είναι φαντασμαγορική ουτοπία. Μια πόλη που ενώ αναζητεί την ταυτότητα και τα όριά της, μετατρέπεται σε φάντασμα.
Τα υπέροχα αρχοντικά της, το καθένα με τη δική του ξεχωριστή ιστορία, έχουν γίνει φθηνοί καμβάδες αδαών. Αποτέλεσμα, η κακοποίηση της αισθητικής συνοχής. Δεν πρόκειται για γκράφιτι, κάτι που θα είχε το παράνομα γλυκό άλλοθι της δημιουργίας, αλλά για ένα διαγωνισμό tagging, δηλαδή «υπογραφών». Οι σύγχρονοι (συχνά ανήλικοι) ρομαντικοί της Πλάκας «ρομαντζάρουν» στα στενά της Πλάκας, κρατώντας, αντί για τριαντάφυλλα, σπρέι.
Στη ρωμαϊκή αγορά, ένα νευραλγικό σημείο της περιοχής που επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες, η εικόνα είναι πλέον αποκαρδιωτική. Τα κτίρια δεν έχουν πια χρώμα, αλλά ανακατεμένες λέξεις από σπρέι. Για την προστασία της Πλάκας δημιουργήθηκε μια ομάδα στο facebook, που ενημερώνει πάνω απ’ όλα για τη σημερινή κατάσταση της μοναδικής αυτής περιοχής, χαρτογραφεί το πρόβλημα και αναζητεί τρόπους εξυγίανσής του.
Σημασία έχει να γνωρίζει κάποιος τι είναι ένα ιστορικό κτίριο για την πόλη του και για ποιους λόγους θα έπρεπε, αν όχι να συγκινείται στη θέα του, τουλάχιστον να σέβεται την ύπαρξή του. Η Πλάκα είναι ένα ανοιχτό μουσείο πολιτισμού.
* Ο κ. Κώστας Παπαηλίας είναι ιδρυτής γκρουπ στο facebook για την προστασία της Πλάκας από τα γκράφιτι.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_09/01/2011_४२७६८३


Δύσκολα θα βρείτε ανέπαφο τοίχο στην Πλάκα. Ακόμα και μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, δίπλα σε μνημεία και, φυσικά, στις προσόψεις εκατοντάδων σπιτιών. Δεν έχει σημασία πού βρίσκονται ή τι χρήση φιλοξενούν τα νεοκλασικά μέγαρα. Η υπέροχη βόλτα περιμετρικά της Ρωμαϊκής Αγοράς είναι ταυτόχρονα ένας τεράστιος υπαίθριος καμβάς. Η πλατεία που διαμορφώθηκε από την Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα ίχνη του Κιουτσούκ Τζαμί, είναι ένα ζωντανό μνημείο καταστροφής. Τα σπρέι έχουν «ποτίσει» τις πέτρες, μένεις άναυδος από την ολική μεταμόρφωση ενός κατά τ’ άλλα υποδειγματικού δημόσιου χώρου. Tag (οι υπογραφές των graffiti artists) θα βρείτε ακόμα κι εντός του αρχαιολογικού χώρου της Βιβλιοθήκης του Αδριανού.
Αλλά πώς φθάσαμε ώς εδώ; Δυστυχώς, η Πλάκα είναι εύκολος στόχος. Δεν είναι τυχαίο που η περιοχή της Ρωμαϊκής Αγοράς παρουσιάζει σήμερα την πιο επιβαρυμένη εικόνα. Εκεί βρίσκεται ο πυρήνας των υπηρεσιών του υπουργείου Πολιτισμού με ωράριο λειτουργίας μέχρι τις μεσημβρινές ώρες. Τα θαυμάσια νεοκλασικά, ιδιοκτησίες όλα του ελληνικού κράτους, από νωρίς το απόγευμα ερημώνουν, μένουν κυριολεκτικά απροστάτευτα. Οταν θα πέσει το σκοτάδι κανείς δεν είναι εκεί για να τα υπερασπιστεί. Ο μεγάλος αριθμός δημόσιων υπηρεσιών δημιουργεί νησίδες χωρίς ζωή για πολλές ώρες. Αλλά και στην περίπτωση που αναπτύσσονται πρωτοβουλίες για τον καθαρισμό κτιρίων του υπουργείου Πολιτισμού είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα σπρέι θα επιστρέψουν. Η ίδια η μορφολογία των νεοκλασικών, με τις μεγάλες ανοικτές επιφάνειες, ερεθίζουν τη διαρκώς αυξανόμενη κοινότητα των Αθηναίων graffiti makers. Ισως ορισμένοι θα αναζητήσουν και κοινωνικο-πολιτικό υπόβαθρο στην περίπτωση της Πλάκας. Εδώ ζουν εύποροι Αθηναίοι και τα γκράφιτι είναι πιθανότατα έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας με στόχο τους «βολεμένους» αστούς. Αλλά αυτό θα ίσχυε αν το γκράφιτι και το tagging έπνιγαν αποκλειστικά την Πλάκα.
Αν το γκράφιτι είναι μια ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενη ιστορία (ανάμεσα στην πραγματική τέχνη και την απλή μουντζούρα), το πρόβλημα ειδικά στην Πλάκα αποκτά άλλη βαρύτητα. Πρόκειται για ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό σύνολο στην καρδιά της ιστορικής Αθήνας, δίπλα σε μνημεία οικουμενικής σημασίας. Αν είχαμε πολλές «Πλάκες» θα είχαμε την πολυτέλεια να κάνουμε αυτό που κάνουμε σήμερα. Δηλαδή, να σφυρίζουμε αδιάφορα.
Ομως, οι πολίτες αντιδρούν. Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Πλάκας επισημαίνει με ένταση το θέμα, ενώ τους τελευταίους μήνες ιδρύθηκε στο facebook ομάδα (group) που στοχεύει στην ανάδειξή του. Κάτι αρχίζει και κινείται. Πάντως, όχι πολύ μακριά από εδώ, στη Ρώμη, την κατάσταση πήραν στα χέρια τους οι ίδιοι οι πολίτες.

Η πρωτοβουλία «Retake Rome» έγινε γνωστή διεθνώς ύστερα από ένα άρθρο του αμερικανικού Time στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου με τίτλο «Οι κάτοικοι της Αιώνιας Πόλης πολεμούν τα γκράφιτι». Ανάμεσα στις δράσεις της ομάδας που ίδρυσε το 2009 μια Αμερικανίδα δικηγόρος είναι ο καθαρισμός δημόσιων χώρων από γκράφιτι. Σύμφωνα με το περιοδικό, η Ρώμη είναι μία από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που υποφέρουν πιο πολύ από το ανεξέλεγκτο γκράφιτι. Ευτυχώς για την ιταλική πόλη το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο εκτός ιστορικού κέντρου, κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει για την Αθήνα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη οι μέθοδοι για τον περιορισμό του φαινομένου του γκράφιτι και του tagging διαφέρουν. Στη Γαλλία δράση ανέλαβαν ομάδες πολιτών που προχώρησαν σε «καθαρισμούς» κτιρίων και δημοσίων χώρων. Στη Μεγάλη Βρετανία το 2003 η κυβέρνηση των Εργατικών προώθησε τον νόμο κατά της αντικοινωνικής συμπεριφοράς (Anti Social Behaviour Act). H νομοθετική ρύθμιση συνοδεύτηκε από την εκστρατεία «Διατηρήστε τη Βρετανία σε τάξη» (Keep Britain Tidy). Aνάμεσα στις πρωτοβουλίες εκείνης της εποχής ξεχώριζε το πνεύμα μηδενικής ανοχής σε όσους «βανδάλιζαν» δημόσιους χώρους και ιδιωτικές ιδιοκτησίες με τη δυνατότητα έκδοσης προστίμων επ’ αυτοφώρω. Προκειμένου να υποστηριχθεί η καμπάνια της «Καθαρής Βρετανίας» 123 μέλη του Βρετανικού Κοινοβουλίου, συμπεριλαμβανομένου και του τότε πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ, υπέγραψαν ένα ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο το γκράφιτι δεν είναι τέχνη αλλά έγκλημα. Τον Ιούλιο του 2008 είχαμε την πρώτη καταδίκη Βρετανών καλλιτεχνών του γκράφιτι. Υστερα από παρακολούθηση της Αστυνομίας, εννέα μέλη της ομάδας DPM κατηγορήθηκαν ότι προκάλεσαν φθορές σε ξένες περιουσίες ύψους 1 εκατομμυρίου λιρών! Πέντε μέλη της ομάδας οδηγήθηκαν στη φυλακή με ποινές από 18 μήνες μέχρι και δύο χρόνια. Η απόφαση του δικαστηρίου αναζωπύρωσε την αμφιλεγόμενη ταυτότητα του γκράφιτι ανάμεσα σε όσους το θεωρούν τέχνη και σ’ αυτούς που σπεύδουν να το θέσουν εκτός νόμου. Στην Ουγγαρία το θέμα λύθηκε με πρωτοβουλία μιας ομάδας με το όνομα «Ι love Budapest» (Αγαπάω τη Βουδαπέστη) και τη συνεισφορά της Αστυνομίας που τώρα επιτρέπει το γκράφιτι σε ορισμένους μόνο χώρους.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες το γκράφιτι και το tagging έχει μεγάλη ιστορία. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Νέα Υόρκη ήξερε πολύ καλά τι ήταν γκράφιτι μέσα από τα βαμμένα βαγόνια των συρμών του μετρό. Ετσι στην εμπροσθοφυλακή του αντι-γκράφιτι «κινήματος» τέθηκαν οι υπηρεσίες του μετρό της Νέας Υόρκης (Metropolitan Transpor tation Authority), όταν στις 12 Μαΐου του 1989 ανακοίνωσαν την απόφασή τους να αντικαταστήσουν τα «βρώμικα» τρένα με καινούργιους, πεντακάθαρους συρμούς. «Οταν κάθεσαι σε ένα καθαρό, χωρίς γκράφιτι, βαγόνι, νιώθεις πιο ασφαλής», δήλωνε ο τότε πρόεδρος της ΜΤΑ Ντέιβιντ Γκαν.
Αλλά το γκράφιτι δεν πέθανε. Μεταφέρθηκε στους δρόμους της πόλης, με αποτέλεσμα ο δήμος της αμερικανικής μεγαλούπολης να υιοθετήσει πολύ γρήγορα πολιτική μηδενικής ανοχής.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_09/01/2011_427684

Είναι η Αθήνα τόσο άσχημη, ώστε στο συλλογικό υποσυνείδητο των κατοίκων της η μία και μόνη όμορφη γειτονιά της να τους προκαλεί τόση απέχθεια, έως και αλλεργία;
Πιθανόν αυτός να είναι ο λόγος που τόσα «οργισμένα παιδιά» ξεκινούν με το σπρέι τους από όλες τις άκρες του λεκανοπεδίου για να καταλήξουν στους πρόποδες της Ακρόπολης και να μουτζουρώσουν σαδιστικά ό,τι με τόσο κόπο αναγεννήθηκε στην Πλάκα. Από το ομορφότερο ίσως σπίτι της παλιάς Αθήνας, την οικία Κωλέττη στην οδό Πολυγνώτου, μέχρι όποιο αφύλακτο μνημείο της ιστορίας της έμεινε στην αποκλειστική μας απόλαυση χωρίς συρματοπλέγματα και εισιτήριο, είτε αυτό είναι το υστερορωμαϊκό τείχος και η Οδός των Παναθηναίων στην Αρχαία Αγορά ή το μικρό τζαμί με τα σκιερά σκαλοπάτια του ή το οπτικό περιβάλλον της Πύλης της Αθηνάς Αρχηγέτιδος και των Αέρηδων.
Κι αν το υπουργείο Πολιτισμού αδυνατεί να αποκαταστήσει τη ζημιά στα ίδια του τα κτίρια, κι αν ο Δήμος Αθηναίων και η ΕΛ.ΑΣ. αδυνατούν να αστυνομεύσουν τη συνοικία των θεών (προφανώς διότι φυλάσσουν άλλους «θεούς» της σημερινής εποχής), κι αν εμείς οι πολίτες φοβόμαστε να νουθετήσουμε τους μαινόμενους βαφείς όταν τους βλέπουμε επί το έργον, τουλάχιστον ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του σωστού χρωματοπώλη της Υδρας, που, στην πιεστική ζήτηση τριών νεαρών από την Αθήνα να τους πουλήσει σπρέι σε πέντε χρώματα, απάντησε ευγενικά: «Δυστυχώς δεν έχω»!
* Ο κ. Γιώργος Κυριακόπουλος είναι κάτοικος της Πλάκας.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_09/01/2011_४२७६८२