19ο Συμπόσιο ποίησης!!

                           Η  Συνοικία των Θεών

Πώς λάμπουνε στον ήλιο τα κιονόκρανα

και πώς ασπάζονται οι κίονες τα ουράνια

και από κάτω πώς γυαλίζουν τα πλακόστρωτα

και τα σοκάκια γεμάτα αρχαία περηφάνια;

Παλιά αρχοντικά με αετώματα

 και παραθύρια στολισμένα με γεράνια.

Κι ενώ μετρώ τα σκαλοπάτια κατεβαίνοντας

μία λατέρνα με γεμίζει με ζωντάνια.

Οι νότες γύρω μου συνωμοτούν κι αρχίζουνε,

ν’ ανοίγουν πύλες που οδηγούν στο παρελθόν,

το σκηνικό τριγύρω να ξεφτίζουνε,

κι από τα μάτια μου να σβήνουν το παρόν.

Τα γνώριμα τα μονοπάτια καλοδέχεται,

ο διψασμένος νους μου με απληστία

κι αρχίζει να καλύπτει με τ’ αχνάρια του

παλαιότερα ίχνη, στων Θεών τη Συνοικία.

Γεμίζει ο τόπος μακριά φορέματα,

ομπρέλες και καπέλα με φτερά,

κι αμέσως ο αγέρας μοσχοβόλησε

από τα ανθισμένα γιασεμιά.

Περίτεχνες και  γραφικές αυλόπορτες

σκιάζονται από  τις βουκαμβίλιες,

και τα κλαδιά τους όπως πλέκονται

φτάνουν ως τις κλεισμένες γρίλιες.

Ξοπίσω τους οι κόρες κρύβονται

τα βράδια, να ακούσουν τις καντάδες,

που τραγουδούν με πάθος για έρωτες,

κρυφά από τους αφεντάδες.

Και το πρωί οι ψυχοκόρες που βολτάρουνε

τις στάμνες με νερό για να γεμίσουν,

τα ραβασάκια δίνουν των κυράδων τους

σε νέους,  που ποθούν να κατακτήσουν.

Κουτσομπολιό και κόντρες πνεύματος

γύρω από ξύλινα τραπέζια,

ενώ στου Φιλοπάππου γίνονται

κρυφά σμιξίματα,  με μάρτυρες τα αστέρια.

Και από απέναντι φωτίζει η Ακρόπολη

και η άπλετη αρχοντιά του Παρθενώνα,

φτιάχνοντας  έτσι ο Θεός ο Έρωτας,

σπάνιο κρασί υπέροχου αμπελώνα.

Κι ενώ μετρώ τα σκαλοπάτια κατεβαίνοντας,

έπαψε της λατέρνας ο ωραίος ήχος.

Χάθηκαν οι ευωδιές και τα αρώματα,

με έζωσε το ανώνυμο το πλήθος.

Άφησα τη μαγεία αυτή ξοπίσω μου

και έναν μικρό αναστεναγμό μου,

για να γενώ πάλι ένας κρίκος της

στην αλυσίδα αυτού του κόσμου.

 Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 19ο Συμπόσιο ποίησης που οργάνωσε και φιλοξένησε η Αριστέα  του ''Η ζωή είναι ωραία''.

SECRET SANTA!!!!!

Τι ευτυχισμένη μέρα η σημερινή!!

Ξαφνικά έγινε πιο λαμπερή, γεμάτη χαμόγελα,  όταν ο μυστικός μου Άγιος Βασίλης, μου έστειλε 

το δέμα με το δώρο μου!!

Τι συγκίνηση πήρα όταν έμαθα πως ο Secret Santa μου  δεν ήταν άλλος από την γλυκύτατη Ρένα Χριστοδούλου. Τη Ρένα μας!

Δεν θα σας κρατήσω σε αναμονή θα σας τα λέω στην πορεία....

Μια υπέροχη κάρτα από την δημιουργικότατη και αξιαγάπητη Ρένα. Ο χιονάνθρωπος μου δεν θα λιώσει ποτέ. Εμένα όμως   με ...''έλιωσε'' πραγματικά!! Μια κάρτα με περιεχόμενο τις πιο γλυκιές ευχές!!

Μαζί υπέροχες χαρτοπετσέτες γιορτινές που θα τις κάνω ντεκουπάζ και θα θυμάμαι πως είναι από μια γλυκιά καρδιά δωρισμένες μαζί με μια υπέροχη σοκολάτα να γλυκαίνω τις στιγμές μου!

Και μία από τις μπάμπουσκες που λιμπίστηκα όταν τις είδα στην ανάρτηση της Ρένας. Και σήμερα ειλικρινά που είναι Παρασκευή, και έχω λίγο χρόνο να βολτάρω ανάμεσα στα μπλογκοσπίτια των φίλων μια και δεν δουλεύω αύριο, ήθελα να μπω να σχολιάσω τις μπάμπουσκες της. Και ήταν τέτοια η χαρά μου όταν η μία από αυτές τις υπέροχες κατασκευές μου χτύπησε τη πόρτα!

Ρένα μου να είσαι πάντα καλά! Σ' ευχαριστώ θερμά και για το υπέροχο γράμμα που μου έστειλες!

Καλές γιορτές σε όλους με υγεία και αγάπη! Είναι τα πιο σημαντικά! 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στη Μαριλένα που μου έδωσε την ευκαιρία να συμμετέχω και να νιώσω συγκίνηση με το πρώτο δώρο που πήρα φέτος για τις γιορτές!

Ευχαριστώ τη Ρένα     και τη Μαριλένα από καρδιάς!

ΟΙ Ακρίτες φυλάνε Θερμοπύλες..

Δύο σπιθαμές γης στη μέση της θάλασσας, κατσίκια, κότες και τρία σκυλιά η μόνη παρέα του γέρο Φώτη. Ο βράχος του,... την έλεγε αυτή την γη και την πατούσε από τότε που γεννήθηκε.

Μια καλύβα με τα απαραίτητα, που το πρωί, φωτιζόταν από τον ήλιο, και το βράδυ από τον έναστρο ουρανό, δυο λάμπες πετρελαίου και ένα μικρό χτιστό από τα χέρια του τζάκι.

Κι απέξω από την καλύβα του, σε ένα ψηλό ξύλο ανέμιζε η Ελληνική σημαία περήφανα. Τη λάτρευε αυτήν την σημαία. Ήταν οι ρίζες του, η πατρίδα του, το σύμβολο του και η ψυχή του.
Έτσι για να μη ξεχαστεί κανείς και πάει να του διεκδικήσει τον χώρο.

Καμιά φορά, έβλεπε καμιά βάρκα να φεύγει από απέναντι για να περάσει μετανάστες στη ζούλα. Τότε κουνούσε το κεφάλι του, μονολογώντας…
-Πού πάτε έρμοι; Σας ξεσπίτωσαν και πάτε στο άγνωστο κουβαλώντας στις ψυχές σας, ποιος ξέρει τι;

Ήταν γερό σκαρί. Άλλων η αλμύρα της θάλασσας τρώει τα σωθικά, μα του γέρου τούτου, του είχε ατσαλώσει τις κλειδώσεις και τις είχε κάνει σαν χάλυβα ενισχυμένο.

Μια μικρή βάρκα του εξασφάλιζε συχνά τα ψάρια του και την επαφή του με τον υπόλοιπο κόσμο, ή έστω με ένα μέρος του.

Στο κοντινό νησί, πουλούσε το γάλα του, τα ψάρια του και τα αβγά του και προμηθευόταν νερό και ό,τι άλλο χρειαζόταν.

Κανείς ποτέ δεν τον φρόντισε, κι εκείνος αυτάρκης δεν ζήτησε ποτέ τίποτα. Το σενάριο της ζωής του απλό χωρίς σασπένς.

Ένα βράδυ, τέλη φθινοπώρου που ο χειμώνας ήταν προ των πυλών, καθόταν και χάζευε στο καλύβι του τις φλόγες που τρεμόπαιζαν και χάριζαν ζεστασιά στο χώρο και σιγοτραγουδούσε ένα τραγούδι που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο πατέρας του.
Ο ουρανός μαβής και τα σκυλιά του ανήσυχα. Ο Αψύς άρχισε να γαβγίζει και γρήγορα τον ακολούθησαν και τα άλλα.
Ο γέρο-Φώτης σηκώθηκε πήρε μια λάμπα, και άνοιξε την πόρτα, αφήνοντας έτσι τον βραδινό αγέρα να αναζητήσει στις φλόγες μια ντάμα για χορό.
Βγήκε έξω, μα δεν πρόλαβε να κάνει πολλά. Ένα χτύπημα στο γέρικο κορμί του, φερμένο από τη σκοτεινιά τον έκανε να γονατίσει. Μια φωνή του είπε κάτι σε άγνωστη γλώσσα, που εκείνος μόνο από ένστικτο μπορούσε να καταλάβει το νόημα της. Δεν ήταν ένας, ήταν πάνω από δύο. Οι φωνές μπερδεύονταν, οι άγνωστες λέξεις έπεφταν κούφιες και κοφτές, ανάκατες με τα γαβγίσματα των σκύλων που όρμησαν να υπερασπιστούν το αφεντικό τους.
Ο κρότος πυροβολισμών και τα αλυχτίσματα των πληγωμένων σκυλιών του, βίασαν τους ήρεμους ήχους της νύχτας.
Όλα εκτυλίχθηκαν γρήγορα, η Ελληνική Σημαία έγινε κομμάτια και έπεσε καταγής. Ο γέρος μάζεψε τις τελευταίες του δυνάμεις και όρμησε να παλέψει για τη βεβήλωση της ψυχής του.
Μάταιος αγώνας όταν έχεις να κάνεις με ύπουλο εχθρό που ποθεί να χαρίσει αντάξιες εικόνες στο φθόνο του.
Η ησυχία ήρθε να αντικαταστήσει την πρότερη φασαρία.

Το πρωινό φώτισε ένα κορμί, που κρατούσε σφιχτά μια κουρελιασμένη σημαία. Ατένισε τα άψυχα κορμιά των τετράποδων συντρόφων του, κοίταξε τον ουρανό και άφησε την τελευταία του πνοή σε δύο σπιθαμές λεηλατημένο Ελληνικό τόπο.



Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις'' της Μαρίας
του Mytripsonblog

ΕΝ ΑΡΧΗ .. ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ….

Τα φύλλα θροΐζουν  και στ’ αυτί μου ψιθυρίζουν

για αγάπες που χαθήκαν, για όνειρα που πια σβηστήκαν

για ελπίδες και για πόθους,  μα και για χαμένους μόχθους.

Ο αγέρας που  αλυχτάει, πάντα νέους καημούς γεννάει

για όσους είναι μοναχοί τους και είναι έρημη η ζωή τους

απ’ τους άλλους ξεχαστήκαν κι απ’ τη μοίρα χτυπηθήκαν.

Σαν η θάλασσα αφρίζει, κάθε κύμα μουρμουρίζει

για όλους τους αποκομμένους, στη ζωή εγκλωβισμένους

βυθισμένους στο σκοτάδι,  στερημένους από χάδι.

Οι σταγόνες της βροχής, όταν πέφτουν καταγής

Χώμα και φυτά δροσίζουν, και τα δέντρα τα ποτίζουν

Έτσι η φύση όταν θεριεύει, την ψυχή μας γαληνεύει.

Τούτη η Γη που την πατούμε, και που τη λεηλατούμε,

Αντιδράει και βογγάει, το ενδιαφέρον μας ζητάει.

Να μπορέσει να ανασάνει, που από εμάς έχει αποκάνει.

 Και το Σύμπαν με σοφία, στην ανθρώπινη ανοησία

απαντά με κάθε τρόπο, πότε πράα, πότε με κρότο,

πως η ομόνοια και η φροντίδα, μας χαρίζει την ελπίδα.

Πως φυλές, χρώμα, θρησκείες, χτίζουν έχθρα και κακίες.

Οι κακίες φέρνουν μίση, πονηρό αλισβερίσι

που το δίκαιο καταργούν , και ψυχές ποδοπατούν.

Με αρχές όλα πλαστήκαν, μα στον δρόμο ξεχαστήκαν

Η εξέλιξη κι η επιστήμη, αδυνάτισαν την μνήμη

Η απληστία και ο φθόνος έγιναν σε όλους νόμος.

 Και ο άνθρωπος θα χάσει, και μαζί κι όλη η Πλάση

Αν δεν σβήσει την οργή του, δεν κοιτάζει την βολή του

Την αλήθεια να αγαπήσει, την αγάπη να σκορπίσει.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ 18ο ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ!

ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ  ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ

Τα βήματα σου ξεμακραίνουν, το τρίξιμο της πόρτας τα καλύπτει.

Σαν μουσική υπόκρουση σε θρίλερ,

Σαν μια κραυγή αγωνίας στο σκοτάδι.

Μια εισπνοή, μια εκπνοή, και  άδειασε ο χώρος.

Κι εσύ εξαφανίστηκες,  σε μια ριπή ανέμου.

Εξαϋλώθηκες ευθύς σαν νάχες να κοντράρεις

τη γρηγοράδα του φωτός, να πάρεις τα  πρωτεία.

 Κι εγώ,  στην άδεια κάμαρα έμεινα μοναχή μου,

παρέα με τον αντίλαλο λέξεων ειπωμένων,

και το απαλό τρεμούλιασμα εικόνων πριν χαθούνε.

Έφυγες !

 Έσβησαν όλες οι χαρές, τα χρώματα σβηστήκαν.

Τα γέλια όλα ξεθώριασαν, γίναν πόνου γκριμάτσες.

Όλα με εγκατέλειψαν , συντρόφια  στο φευγιό σου.

 Κι έμεινε η αγάπη να θρηνεί χαμένα μεγαλεία.

Τα ματωμένα χνάρια της,  δήλωναν πως υπήρξες.

Στο μπαμπακένιο σύννεφο σε τράβηξα και είπα.

Εδώ είν’ η  απαλή μας η φωλιά, μακριά από τις κακίες,

Του κόσμου τις μικρότητες, το ψέμα, την ασχήμια.

Στου ουράνιου τόξου τα ριζά, σ’ ανταύγειες χρωμάτων,

Εμείς θα χρυσαλίζουμε, θα πίνουμε το νέκταρ.

 Σου δόθηκα.

Να γδύνω άρχισα δειλά, σε σένα τη ψυχή μου,   

 μένοντας εντελώς γυμνή σπονδή στον έρωτα σου.

 Και γίναμε ένα νόμισα. Πώς λάθεψε η καρδιά μου;

Μα τίποτα δεν είν’ πιο ύπουλο, όσο η  μηχανορράφα πλάνη.

Πολύτιμο σε ένοιωθα, κομμάτι της καρδιάς μου,

Μα γοητεία έπαψες να νοιώθεις πια για μένα.

Κι εγώ δεν το κατάλαβα, πως έγινες σαν ξένος,

που έστρεψε το βλέμμα του σε άλλους πόθους λάγνους.

Έπειτα με αρνήθηκες, βγήκες απ’ την ζωή μου.

 Το σύννεφο διαλύθηκε, η θλίψη με ρουφάει.

Έπεσα τότε στο κενό σαν όρνεο που ορμάει,

λες αίφνης αποφάσισα τα αιθέρια να κερδίσω.

Στο έδαφος κατέληξα, μια άμορφη κουκκίδα.

Ένας κακάσχημος λεκές σ’ αρμονικό τοπίο.

Κι ύστερα βούλιαξα ξανά, με σκέπασαν πελάγη.  

Και όταν άγγιξα βυθό, μου σώθηκε ο αέρας.

Χίλια κομμάτια έγινα,  ένα με τα κοράλλια.

Με το μυαλό μου αδειανό ψάχνω ν’ αρπάξω κάτι, να στηριχτώ

για να μπορώ, απλά να επιζήσω.

Πού έσφαλλα; Τι έκανα και έχασα τα πάντα;

Τα σύννεφα διαλύθηκαν, κι η άδολη ψυχή μου γεμάτη αγάπη που πονά

δαρμένη, ματωμένη,

σέρνεται ένα με τη γη σκεπάζεται με λάσπη.

Κι ο ήλιος ήρθε κι έπεσε απάνω στο κορμί μου.

Τη λάσπη εστέγνωσε ευθύς, την έκανε κομμάτια. Κι έπειτα ήρθε ο άνεμος με γέμισε αέρα, φούσκωσε τα πνευμόνια μου,

 με επέστρεψε στον κόσμο.

Σηκώθηκα, και σκούπισα τα δάκρια που τρέχαν.

Έφερα γύρω τη ματιά, κοίταξα στον καθρέφτη.

 Το είδωλο που αντίκρισα δεν θύμιζε εμένα.

Θύμιζε κάποια πιο σοφή. Κάποια πιο πικραμένη.

Μα πιο αποφασιστική, σαν σήκωσε το βλέμμα!

Το είδωλο χαιρέτησε το σύννεφο για πάντα.

Το άφησε ελεύθερο  να πάρει το στρατί του.

Κι εκείνο  θα έμενε στη γη. Ανάμεσα σ’ ανθρώπους.

 Κάποιοι ίσως να το νοιάζονταν, κάποιοι θα αδιαφορούσαν.

Κι ίσως μια μέρα να βρεθεί το άλλο το μισό του.

Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ

 Στον καθρέφτη την εικόνα μου κοιτάζω

Με την σκέψη,   το παρόν μου ανιχνεύω

Μα εκείνη με επιμονή μεγάλη,

συνεχώς στο παρελθόν μου με γυρίζει.

Ολοζώντανη εικόνα ξεπροβάλλει

σαν παιδούλα τη μορφή μου αντικρίζω.

Συμβουλές από παντού αποθηκεύω

ως εφόδια για της ζήσης τον αγώνα.

‘’Πάντα πρέπει  να φοβάσαι όσους θέλουν να σε βλάψουν

Μα ένας θάναι ο μεγάλος επικίνδυνος εχθρός σου’’

Αυτό συνεχώς μου λένε χωρίς να διευκρινίζουν

Κι εγώ να αναρωτιέμαι.

‘’Πώς γνωρίζεις τον εχθρό σου πριν ακόμα να σε βλάψει;

Μήπως θάχει ένα σημάδι, ή συγκεκριμένο τρόπο;’’

Έγινα αρεστή σε όλους. Ήρεμη, καλή, πειθήνια.

και σαν ένοιωσα αγάπη, γύμνωσα και το κορμί μου.

Μα η ψυχή μου φοβισμένη , που ποτέ δεν ανοιγόταν.

για τον πιθανό εχθρό της έμενε ταμπουρωμένη.

Σαν νερό τα χρόνια φεύγαν, και δεσμώτης το καθήκον

τη ζωή μου κυριαρχούσε.

Για όνειρα, ελπίδες, θέλω, στον εαυτό μου δεν μιλούσα.

Δεν το τόλμησα ποτέ μου κάτι που επιθυμούσα, να παλέψω

Να κερδίσω ή να το διεκδικήσω.

Μα όλοι όμως μ’ αγαπούσαν, ήμουν το συμπλήρωμα τους,

ο ουραγός τους, ο οπαδός τους και συχνά ένα αποκούμπι

για κάθε ξεσπάθωμα τους.

Μπροστά τώρα στον καθρέφτη, και με την ψυχή πνιγμένη

Ένα φως με κατακλύζει και διαύγεια μου χαρίζει.

Το είδωλο μου  έτσι θωρώντας, βρήκα πλέον τον εχθρό μου

Και άλλος κανείς δεν είναι παρά μόνο ο εαυτός μου.

Αυτές ήταν οι συμμετοχές μου στο 18ο Συμπόσιο Ποίησης του blog  ''η ζωή είναι ωραία''   και ευχαριστώ πάρα πολύ για την υπέροχη φιλοξενία την οικοδέσποινα του Αριστέα!

Η έκπληξη της Αριστέας!

Όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο μου να με ειδοποιήσουν ότι με ζητά υπάλληλος της courier, ήξερα ότι ήταν το πολυπόθητο δώρο της Αριστέας για το Συμπόσιο ποίησης.

Η υπέροχη,  γλυκιά μας οικοδέσποινα του Συμποσίου,

που όλοι ξέρουμε πόσο πνιγμένη είναι, ταλαιπωρήθηκε με μένα που δεν με βόλευε το ταχυδρομείο μια και όλη μέρα στη δουλειά δεν θα μπορούσα να το παραλάβω.

Και ήλθε.. .και έτρεξα να το πάρω στα χέρια μου...

Ξαναγύρισα στο γραφείο κρατώντας αγκαλιά το δέμα, με προσμονή και χαρά, και η αδημονία μου ‘’χτυπούσε κόκκινο’’.

Φυσικά το άνοιξα με το που κάθισα στο γραφείο για να δω τα χειροτεχνήματα της που είναι θαυμαστά.

Γύρω μου οι συνάδελφοι με ρωτούσαν  περίεργοι τι παρέλαβα. Με το που τους είπα, σηκώθηκαν  να δουν και εκείνοι το δώρο έκπληξη. 

Όλοι ενθουσιάστηκαν και μίλησαν με τα πιο όμορφα λόγια για τα έργα της Αριστέας.

Εγώ κρατούσα στα χέρια μου τις ομορφιές που έφτιαξε για μένα, συγκινημένη και χαρούμενη πολύ πρέπει να πω, αλλά κυρίως για το αμπαλάζ της. Τόσο περιποιημένο και με τόσο μεράκι για τον παραλήπτη.

Θα σας δείξω φωτογραφίες. Πιστεύω να απεικόνισαν λίγο τη λεπτοδουλειά της,  αλλά λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να σας δώσω και το άρωμα που ανέδιδαν όλα,  ανοίγοντας το πακέτο.

Γιατί είχε φροντίσει και γι αυτό! Αρωματικά και φλούδες πορτοκαλιού και ξυλάκια κανέλας μοσχοβόλησαν το γραφείο, αλλά και έπειτα  το σπίτι, καθώς  βρήκαν τα ποτ πουρί της θέση στο τραπεζάκι μου ώστε να μου μεταφέρουν άρωμα και φρεσκάδα.

Πάνω στα ποτ πουρί ήταν ένα σακουλάκι υφασμάτινο με το σαπούνι της όμορφα στολισμένο. Πήρε τη θέση του, στόλισμα  στο μπάνιο μου να μου θυμίζει την Αριστέα και το λόγο που το έφτιαξε,  αλλά δεν θα χρησιμοποιηθεί! Επ’ ουδενί!

Δίπλα ήταν όμορφα τυλιγμένος ένας σελιδοδείκτης περίτεχνα  φτιαγμένος  από τα χέρια  της και από τις δυο μεριές.

Βεβαίως μια πανέμορφη κάρτα με τις ευχές της συνόδευε όλα τα καλούδια της.

Και όλα αυτά ήταν μέσα σε ένα κουτί εγγράφων, που κι αυτό το είχε επιμεληθεί ως άριστη καλλιτέχνης!

Ενθουσιάστηκα!

Σ' ευχαριστώ  Αριστέα μου και για τον κόπο σου να μου φτιάξεις τόσο όμορφα δώρα και για τη φιλοξενία σου στο Συμπόσιο ποίησης, που ναι μεν είναι ένα δρώμενο για το κέφι μας αλλά έγινε θεσμός και περιβάλλεται με μεγάλο σεβασμό και ενθουσιασμό απ' όλους μας.

Αναμένοντας το επόμενο Συμπόσιο εύχομαι καλό Σ/Κ σε όλους.

16ο ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ- ''Συμμετοχή''

‘’ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ’’

Οι λέξεις στροβιλίζονται στο νου,

ψάχνουν απεγνωσμένα

διέξοδο να βρουν, 

σε μια σειρά να μπουν ποθούν,

γυρεύουν τρόπο να εκφραστούν.

Χτυπούν, βροντούν 

και ατίθασα το νου μου κυριεύουν, 

ελεύθερα και ασύδοτα δοσμένες

με βούληση σαν του ατμού,

να εκτοξευτούν

στο αχανές το σύμπαν ταξιδιώτες.

Κι ήταν μια λέξη ο ένοχος, 

μια τόση δα λεξούλα

που έκανε όλη τη ζημιά  

ξεσήκωσε φουρτούνα.

Μάνα! 

Μόλις τη σκέφτηκα εθόλωσε ο νους μου.

Και η ψυχή εφούσκωσε 

πλέρια συναισθημάτων,

που ανάμεσα τους σπρώχνονταν 

ποιο θα επικρατήσει.

Έσπρωχνε η Τρυφερότητα 

στην άκρη την Αγάπη.

Φώναζε η Αυταπάρνηση για να υπερισχύσει.

Μετά η Φιλικότητα 

που τους καλόπιανε όλους.

Μιλούσε η Αυστηρότητα 

για να τους νουθετήσει.

Κι ήταν ακόμα ένα σωρό, η Τάση για θυσία,

το Νουθετώ της Διδαχής,

η Υπερπροστασία,

η Ανιδιοτέλεια, μάχονταν με μανία.

Και μόνο η Παρηγοριά στην άκρια φοβισμένη,

παρέα με την Αγκαλιά το χέρι της κρατούσε.

Η μάχη τους με κούρασε και άνοιξα τις πύλες

να πορευτούν όπως μπορούν.

Και βρήκανε τον τρόπο.

Όρμησαν ξάφνου μονομιάς

στο δρόμο της καρδιάς μου

Και έγιναν το χαμόγελο της γλύκας της μεγάλης

Και από εκεί ξεχύθηκαν

με δίψα στα ουράνια

γράφοντας ανεξίτηλα η πύρινη γραφή τους.

Όλα εμείς ανήκουμε σε μία μόνο λέξη.

Σε δύο μόνο συλλαβές που είναι ο κόσμος όλος.

Και είναι μία μοναχά, βασίλισσα των πάντων!

ΜΑΝΑ ηχούνε τα βουνά, ΜΑΝΑ ηχεί η πλάση!

-------@#@#@#@#@#@--------

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 16ο ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ της Αριστέας.http://princess-airis.blogspot.gr/ Ευχαριστώ πολύ όλους,  που αφιέρωσαν χρόνο για να με τιμήσουν διαβάζοντας το ποίημα μου, ευχαριστώ όσους με τίμησαν με την επιλογή τους!

Και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα για την υπέροχη φιλοξενία και την άψογη διοργάνωση!

Ένα έγκλημα καταστρέφει την Αττική! - ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGER

Στεκόμαστε στο πλευρό των κατοίκων του Δήμου Μαραθώνα και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά τους να προστατεύσουν τη ΒΑ Αττική και όχι μόνο, από την καταστροφή, που θα επιφέρει ο ΧΥΤΥ Μαραθώνα.

ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ σε μια σειρά παράλογων και παράνομων ενεργειών που γίνονται, με πρώτο το σημείο που κατασκευάζεται. Βρίσκεται σε βουνό το οποίο εξαφανίστηκε σταδιακά για τη δημιουργία του, μια ανάσα απ’ τη θάλασσα. Στο σημείο βρίσκονται πηγές και ρέματα τα οποία καταλήγουν στις κοντινές παραλίες στον Ευβοϊκό (Μαραθώνα, Σχοινιά, Ν. Μάκρη, Σέσι) και ήδη με μια μικρή μπόρα κατεβαίνει λάσπη σε όλη την ακτογραμμή. Φανταστείτε να κατεβαίνουν τοξικά υπολείμματα. Με τη λειτουργία του θα μολυνθεί όχι μόνο η ακτογραμμή αλλά και η θάλασσα, θέτοντας σε κίνδυνο την αλιεία και το κολύμπι. Παίρνουμε θέση και ψηφίζουμε εδώ…

ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΟΤΑΝ θα επηρεαστεί άμεσα ο υδροφόρος ορίζοντας όπως συμβαίνει στη Φυλή, που σύμφωνα με την έκθεση του καθ. Γεωλογίας & Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Λέκκα, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Νέα". Μεταξύ άλλων ο κ. Λέκκας αναφέρει: "το... μαύρο υγρό των αποστραγγισμάτων των σκουπιδιών - τα επικίνδυνα δηλαδή "κατακάθια" των απορριμμάτων - εξαπλώνεται με εντυπωσιακό τρόπο. Από την Ελευσίνα και τον Ασπρόπυργο ως τις παρυφές της Φυλής και των Αχαρνών, όλες οι μετρήσεις σε βάθος 20, 50, 70 και 100 μέτρων ανίχνευσαν κάδμιο, αρσενικό, κυάνιο, μόλυβδο και ψευδάργυρο». Το υπέδαφος μιας ολόκληρης περιοχής θεωρείται πλήρως κατεστραμμένο. «Σε όλη αυτή την έκταση δεν μπορεί να γίνει καμία γεώτρηση, ενώ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η επιφάνεια για καλλιέργειες. Όσο πιο κοντινές στη χωματερή ήταν οι περιοχές από όπου είχαν ληφθεί τα δείγματα, τόσο οι ρύποι ανιχνεύονταν ακόμα και σε μηδενικό βάθος, στην επιφάνεια του εδάφους". 

Στα παραπάνω προστίθεται και το ενεργό σεισμικό ρήγμα του Ωρωπού, που βρίσκεται στο σημείο, καθώς και η μικρή απόσταση από τη λίμνη του Μαραθώνα η οποία χρησιμοποιείται για πότισμα στις καλλιέργειες της περιοχής, η καταστροφή του δάσους που αποτελεί ένα από τους λίγους πνεύμονες που έμειναν στην Αττική,  η ατμοσφαιρική ρύπανση. Και αναρωτιόμαστε πώς γίνεται η Πολιτεία να απαγορεύει σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων από τη λίμνη, την οικοδόμηση κατοικιών και επιτρέπει την οικοδόμηση ΧΥΤΥ!!!

Γι’ αυτούς τους λόγους και όχι μόνο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απεντάξει διαπαντός το έργο από τη χρηματοδότηση ως περιβαλλοντικά επιζήμιο (αφού δεν πληροί τις προϋποθέσεις) και κρατά την υπόθεση ανοιχτή σε ό,τι αφορά τη διερεύνηση παράνομων ενεργειών που έγιναν.

Το επιχείρημα πως ο ΧΥΤΥ Μαραθώνα, θα δέχεται μόνο υπολείμματα είναι ακόμα χειρότερο αφού σ’ αυτά περιλαμβάνονται τα πιο τοξικά και επικίνδυνα για την υγεία, υλικά που δεν ανακυκλώνονται οπότε η μόλυνση θα είναι μόνιμη και μη αναστρέψιμη!

Παίρνουμε θέση και ψηφίζουμε εδώ…

Οι bloggers ενώνουμε τη φωνή μας με την φωνή των κατοίκων για να αποτρέψουμε αυτή την οικολογική βόμβα να εκραγεί!

Γιατί ο τόπος που ζούμε ανήκει στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές.

Έχουμε χρέος να τον προστατεύσουμε!!

Ο ΧΥΤΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!

ΔΕΝ ΣΙΩΠΟΥΜΕ – ΔΙΑΔΙΔΟΥΜΕ - ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

#Παίζοντας με τις λέξεις 11ο#

                    Εγώ ο άνθρωπος!

 Ένοιωθα την αχλή του πρωινού να μου δροσίζει τα μάγουλα και τα υγρά χόρτα έβρεχαν τις άκρες από τα μπατζάκια του παντελονιού μου.

 Μου άρεσε το πρωινό. Κι ας ήταν ελαφρά ομιχλώδες και υγρό.  Μου άρεσε να τρέχω κατά μήκος στο πράσινο χαλί και έπειτα να παίρνω το κατηφορικό δρομάκι που έβγαζε στην άκρη του ποταμού.

Εκεί που τα νερά έτρεχαν ορμητικά ακολουθώντας την πορεία τους χωρίς να κοιτάζουν πίσω. Μια αέναη ροή που την παρακολουθούσα σαν υπνωτισμένη καλωσορίζοντας το ξημέρωμα της καινούργιας μέρας.

Έγειρα πάνω στο βράχο στην άκρια και τον αγκάλιασα σαν να ήθελα να τον ξεριζώσω από τη θέση του.

‘’Ε… άκουσα μια φωνή απ’ τη μεριά του βράχου. Μάταια προσπαθείς να με κινήσεις. Είναι γερές οι ρίζες μου στη γη και είμαι τόσο δυνατός σε σύγκριση με το αδύναμο κορμί σου.’’

‘’Θέλω κι εγώ να είμαι σαν και σένα. Αυτό θα θέλει πολλή προσπάθεια ε; Θέλω να είμαι δυνατή. Να έχω κι εγώ βαθιές ρίζες και να μη μπορεί να με νικήσει τίποτα.’’

‘’Ναι είναι σωστό   να είσαι σταθερός. Μα πάλι πρέπει να προσέχεις. Γιατί όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας. Ποτέ δεν πρέπει να είσαι υπερόπτης απέναντι σε άλλες δυνάμεις. Ας πούμε εγώ δεν υποτιμώ την δύναμη του νερού.’’

‘’Πώς είναι δυνατό να σε νικήσει κάτι που δεν έχει μάζα; Το πιάνω και φεύγει από τα δάχτυλα μου.’’

‘’Γιατί έχει υπομονή και επιμονή. Κι εγώ έχω το μειονέκτημα πως είμαι ακίνητος στην ίδια θέση. Εκείνο με χτυπάει πάντα στο ίδιο σημείο ακούραστα. Και σιγά-σιγά με διαβρώνει και με συρρικνώνει.’’

‘’Τότε θέλω να έχω την δύναμη σου, την υπομονή και την επιμονή του νερού που δεν έχει κανένα εμπόδιο.’’

‘’Μη νομίσεις πως εγώ δεν βρίσκω εμπόδια, είπε το νερό. Πολλές φορές δέντρα που πέφτουν μου κλείνουν τον δρόμο και δεν μπορώ να προχωρήσω. Κι επίσης ένα μέρος μου εξατμίζεται από την ζέστα του ήλιου.’’

‘’Θέλω τότε και το θάρρος του δέντρου που ρίχνεται στα ορμητικά νερά και τους κλείνει τον δρόμο. Θέλω να γίνω,  βράχος, ορμητικό νερό και ένα περήφανο δέντρο.’’

Ξαφνικά ακούστηκε μια αργή βαθιά γέρικη φωνή. Ήταν η φωνή του Ήλιου.

‘’Γιατί θέλεις να γίνεις βράχος, νερό ή δέντρο; Όλα αυτά έχουν ιδιότητες καθορισμένες από τη  φύση. Εσύ έχεις κάτι που αυτά δεν έχουν.

 Έχεις καρδιά! Μια ζεστή καρδιά και ένα έξυπνο μυαλό.

 Μπορείς με αυτά τα δύο, να χειριστείς τον άνεμο, το νερό, να κινήσεις βράχους, να νικήσεις φράχτες με  συρματόσχοινα. Έχεις τις πιο βαθιές ρίζες. Και με μόνο οδηγό την αγάπη, μπορείς αν θέλεις να κάνεις με σεβασμό έναν καλύτερο κόσμο. Τα δέντρα να ανθίζουν, και τα καθάρια νερά να κυλάνε δίπλα σε σπίτια που στα κεραμίδια τους κάνουν φωλιές τα πουλιά με ασφάλεια.

 Είσαι ο άνθρωπος. 

Αυτός που μπορεί να αντιμετωπίσει  όλες τις εποχές προς όφελός του. Αρκεί πάντα να έχεις οδηγό την καρδιά σου και η ζωή σου θα είναι γεμάτη δημιουργία,  δύναμη και χαρά. Ευτυχία και ομόνοια.’’

Γέλασα δυνατά. Μα ναι! Όλα τα μπορώ αρκεί να θέλω. Και χαρούμενη πήρα το δρόμο του γυρισμού. Είμαι ο άνθρωπος.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις'' της Μαρίας mytripsonblog

Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη | το e-book

Δεκαοχτώ bloggers γράψαμε 24 ιστορίες για την αλληλεγγύη και σας καλούμε να μας διαβάσετε για να την κάνουμε πράξη όλοι μαζί.


Το e-book μας διατίθεται για την ενίσχυση της Κοινωνικής κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος" και του μη κερδοσκοπικού σωματείου Κοινωνία αγάπης και προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος".


Στο e-book θα διαβάσετε ιστορίες, πραγματικές και φανταστικές, ποιήματα, με πρωταγωνίστρια την αλληλεγγύη και συμπρωταγωνιστή το φαγητό, γι' αυτό και στο τέλος θα βρείτε τις αλμυρές και γλυκές συνταγές κάθε ιστορίας.



               

Για να αποκτήσετε το e-book, αρκεί να στείλετε, όπου εσείς επιλέξετε, ένα δέμα με ό,τι μπορείτε από όσα θα βρείτε στη λίστα με τις πάγιες ανάγκες της Κοινωνικής κουζίνας και του σωματείου "Γέροντας Παΐσιος".
Το αποδεικτικό της αποστολής είναι και η τιμή για το e-book!
Στο womaninblog@gmail.com (με τίτλο e-book) στέλνετε μία φωτογραφία του δέματος (*γράψτε στο δέμα blogaki*) και του αποδεικτικού και θα λάβετε αμέσως τις ιστορίες μας.

Μπορείτε να διαβάσετε το e-book στον υπολογιστή, στο κινητό, στο tablet.

                     
                   την πολύ όμορφη εικόνα του εξωφύλλου έφτιαξε η Χριστίνα - Ανδρομέδα



Δείτε αναλυτικά τις δράσεις, τις εκδηλώσεις και τις έκτακτες ανάγκες της Κοινωνικής κουζίνας εδώ και του σωματείου "Γέροντας Παΐσιος" εδώ.

Πάγιες ανάγκες Κοινωνικής κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος"
σχολικά βοηθήματα
παιχνίδια,
παιδικές τροφές
παιδικά ρούχα
πάνες


τρόφιμα
μπαχαρικά
μέλι
καφέδες (ελληνικός, φραπέ, γαλλικός)
γάλα εβαπορέ
χαρτί κουζίνας
χαρτοπετσέτες
πλαστικά πιρούνια και κουτάλια
μπολ μιας χρήσης για τη συσκευασία φαγητού
γάντια μιας χρήσης
αλουμινόχαρτο
απορρυπαντικά
σφουγγαράκια
γκάζι και γκαζιέρα
μαρμίτα 150 λίτρων


Κοινωνική κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος"
(δωρεάν αποστολή με τη Γενική ταχυδρομική)
Πλαταιών 55 και Παραμυθιάς, Μεταξουργείο
104 35 Αθήνα





Πάγιες ανάγκες Κοινωνίας αγάπης και προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος"
Τρόφιμα
Είδη μπακαλικής
Είδη υγιεινής
Ρουχαλάκια
Παιχνιδάκια
Σχολικά είδη
Χαρτικά
Βιβλία αναγνωστικά
Φάρμακα
Ό,τι διαθέτει ο καθένας

Κοινωνία Αγάπης και Προσφοράς Γέροντας Παΐσιος
(δωρεάν αποστολή με τη Γενική ταχυδρομική)
Κεντρικό κοινωνικό κατάστημα
Μεγ. Αλεξάνδρου 99
Τ.Θ. 305
Τ.Κ. 57500
Τρίλοφος Θεσσαλονίκη


*Στο facebook του blogaki μπορείτε να ενημερώνεστε για ό,τι νεότερο.*