Όλο και περισσότερες επιχειρήσεις κλείνουν καταχρεωμένες, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι παίρνουν τη θέση τους στην ατελείωτη ουρά των ανέργων, όλο και περισσότερα νοικοκυριά βασανίζονται από το άγχος και τον τρόμο, για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν, στο συνεχές ''ζητάω, απαιτώ και αρπάζω'', του κράτους.
Και όσοι εργαζόμαστε ακόμα, βρισκόμαστε με το νούμερο προτεραιότητας στο χέρι, στον προθάλαμο πριν την λαιμητόμο, που θα μας στερήσει κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα.
Κι επειδή λένε, ''ουδέν μονιμότερον του προσωρινού'', οι περισσότεροι φοβόμαστε ότι το τέρμα δεν πρόκειται να το δούμε, και ότι αυτή η κατάσταση θα γίνει μια μόνιμα χαραγμένη πορεία της ζωής μας.
Το καλοκαίρι οι πιο πολλοί, το περάσαμε λιτό, τρακαδόρικο και μαύρο. Το μόνο που ζήσαμε έντονα είναι η ζέστη, που αρκετοί παρακαλάμε να συνεχιστεί κι άλλο, ώστε να καθυστερήσει ο εφιάλτης του πετρελαίου.
Και πώς αλλιώς να το περάσουμε δηλαδή, όταν όλοι είχαμε στη σκέψη μας, τις δόσεις της εφορίας, που οι περισσότεροι, κατέφυγαν στην βοήθεια της τράπεζας, για να μπορέσουν να καλύψουν την οφειλή.
Και φυσικά όλοι οι '' καρεκλάτοι'', μας λένε ότι θα φτιάξουν τα πράγματα για τη χώρα, γιατί το κράτος έχει έσοδα. Φυσικά έχει, αφού δεν πληρώνει κανέναν και τίποτα!
Κι εγώ εξακολουθώ να αναρωτιέμαι, τι στην ευχή μαθαίνουν στα πανεπιστήμια όσοι σπουδάζουν οικονομικά;;;.....
Γιατί πρώτη φορά βλέπω, ένα μεγάλο τσούρμο οικονομολόγων, να βλέπουν σαν σωτήριες λύσεις, οτιδήποτε είναι μη αναπτυξιακό, και άκρως καταστροφικό!
Θα πρέπει να ομολογήσω, ότι είμαι απογοητευμένη, από την ανικανότητα και συνάμα την χοντροπετσιά των τριακοσίων. Κάποτε όταν λέγαμε για τους τριακόσιους, το μυαλό μας πήγαινε στους τριακόσιους γενναίους των Θερμοπυλών, που έγραψαν λαμπρή ιστορία και αποτέλεσαν ένδοξο παράδειγμα. Τώρα η λέξη τριακόσιοι, μου φέρνει στο μυαλό αβάσταχτους συνειρμούς, και φαντάζεστε εύκολα, το γιατί!
Και ερωτώ, τελευταία τον εαυτό μου: ''Αξίζει τον κόπο,.. χρησιμεύει κάπου,.. να πηγαίνω για ψήφο σε κάθε εκλογές, τη στιγμή που όλοι είναι μέρος της περιφέρειας του ίδιου κύκλου, κι εμείς είμαστε στο κέντρο και χτυπιόμαστε από όλες τις πλευρές; Όταν δεν βρίσκω ούτε έναν, άξιο της υποστήριξης μου, τι κάνω πάνω από την κάλπη;''
Δηλαδή τώρα που πηγαίνω και ψηφίζω, ποιος αλωνίζει;...Εγώ;..Αυτοί πάλι!...
Γιατί, τελευταία, μου έρχονται συνεχώς στο μυαλό παροιμίες; ...όπως :
''Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα'', ''Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα;'', ή το ''Από τη μια η σκύλα κι από την άλλη η Χάρυβδη'' και άλλες πολλές;....
Και τελικά μου φαίνεται ισχύει αυτή που λέει: ''Μας αλεύρωσαν κρεμμύδι, μας το έδωσαν για λουκούμι, κι εμείς το τρώμε..!''
Είναι κανείς που έχει βρει απάντηση σε όλα αυτά; Αλλά με επιχειρήματα παρακαλώ! Γιατί πλέον το κρεμμύδι δεν μπορώ να το δεχτώ για λουκούμι, και μου φέρνει και μύρια δάκρυα!....
