''Θου.''

πηγή

Κοιτάζω το κύμα που σκάει στην αμμουδιά. Ακολουθώ το ρυθμό του και λικνίζω τη σκέψη μου μαζί του. Μια κουκκίδα εγώ (δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό) στην απέραντη αμμουδιά, μια κουκκίδα εγώ στον απέραντο κόσμο.

Βλέπω το κύμα που έρχεται και φεύγει, με τον ίδιο σταθερό τρόπο. Χρόνια και χρόνια κοιτάζω τις θάλασσες, και πάντα οι ίδιες κινήσεις, πλαφ-πλουφ! Πάντα ο ίδιος ρυθμός! Και κάποτε θυμώνει, ποιος ξέρει γιατί; Θες γιατί τη γευόμαστε αλλά δεν την νοιώθουμε, θες γιατί την κοιτάμε αλλά δεν την βλέπουμε, θες γιατί μας μιλάει αλλά δεν την ακούμε! Θυμώνει και τότε μόνο σκιαζόμαστε μπρος στο θυμό της.

 Και σκέφτεστε τώρα, α! αυτή διάλεξε τη θάλασσα για το γράμμα Θ.

Εγώ όμως σκέφτομαι:

-Κι εμείς οι άνθρωποι κάπως έτσι είμαστε! Ζούμε στους ίδιους ρυθμούς κάθε μέρα! Ξυπνάμε, βγάζουμε με ιδρώτα το πιάτο το φαΐ μας, κοιμόμαστε και μετά πάλι το ίδιο. Μερικές φορές ξεγελάμε τους εαυτούς μας ότι ζούμε κάτι παραπάνω, αλλά μάταια. Ουτοπίες όλα!

Πάντα ο ίδιος ρυθμός, πάντα οι ίδιες κινήσεις, και ξαφνικά θυμώνουμε και εκφράζουμε την οργή μας με διάφορους τρόπους. Ακριβώς σαν τη θάλασσα τη λεβεντοπνίχτρα! (Εδώ παρακαλώ να μου εξηγήσει κάποιος γιατί τη λέμε λεβεντοπνίχτρα. Δεν έχουν πνιγεί μόνο λεβέντες έχουν πνιγεί και γέροι, γυναίκες και παιδιά. Στο φτύσιμο αυτοί;)

 Τι έλεγα; Α! Κι εμείς λοιπόν χτυπιόμαστε όπως το κύμα στα βράχια, φωνάζουμε για να επιβάλλουμε τη φωνή μας στο σύμπαν, όπως ακριβώς βρυχάται και το αφρισμένο κύμα.

Και ενίοτε τα καταστρέφουμε και τα διαλύουμε όλα, όπως ακριβώς κι εκείνη.

Μα εκείνη είναι ταγμένη να κάνει ακριβώς αυτό! Εμείς; Για τι αλήθεια, είμαστε ταγμένοι;

Εδώ έρχεται το Θ.

Ξυπνάμε το πρωί και θέλουμε να πάμε να βγάλουμε τον επιούσιο κάνοντας την δουλίτσα μας. Και έρχεται κάποιος ωραίος και παίρνει ένα πινέλο και ένα κουτί μπογιά μαύρη και σου βάφει τη μέρα απολύοντας σε. Θες να φωνάξεις και λες ‘’Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου’’. Γιατί; Γιατί κάποιος είπε πως πρέπει να δείχνεις αξιοπρέπεια. Να μη μιλάς γιατί μπορεί να μπεις στη λίστα που έβαψε το μαύρο πινέλο.

Ψάχνεις απεγνωσμένα για άλλη δουλειά και κάθε που φτάνεις με τα βιογραφικά σου προτιμούν κάποιον που  έρχεται συστημένος από γνωστό. Θες να μιλήσεις και λες ‘’Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου’’. Γιατί; Γιατί μπορεί να τους χρειαστείς στο μέλλον και καλό είναι να μη κλείνεις πόρτες.

Παίρνεις τα χαρτιά σου και πας να γραφτείς στο ταμείο ανεργίας. Περιμένεις ουρά και όταν φτάνεις στο γκισέ σου ζητούν και άλλα χαρτιά. Θες να μιλήσεις αλλά λες ‘’Θου Κύριε φυλακήν το στόματι μου’’ Γιατί; Γιατί αν τσαντίσεις τον δημόσιο υπάλληλο θα σου βγάλει την πίστη για να σε εξυπηρετήσει.

Μετράς τα λεφτά στο πορτοφόλι σου και πας στο Σούπερ Μάρκετ να ψωνίσεις κάτι λίγα γιατί μέχρι να ξαναδουλέψεις πρέπει να μη χαλάς πολλά. Πας στο ταμείο και έρχεται κάποιος και μπαίνει μπροστά σου. Ε όχι νισάφι πια. Κάνεις καβγά μπροστά στο ταμείο. Φταις; Όχι είναι που κάπου-κάπου πρέπει και να μιλάς όταν πάνε να σε αδικήσουν.

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Στο ότι κακώς έγραψαν τα εδάφια αυτήν την φράση. Αν δεν την ξέραμε μπορεί και να εκφράζαμε και μια άποψη που στο κάτω-κάτω είναι και δικαίωμα μας βρε αδελφέ!

Τι άποψη; ‘’Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου’’….

Υ.Γ. Όσοι διάβασαν τον τίτλο θα νόμισαν ότι το Θου εννοούσε το Θήτα ε; χαχαχα Αμ δε…

Ήθος!! {Για το αλφάβητο της Λυσίππης}

πηγή

Μη νομίζετε πως έχω ξεχάσει τον λόγο που έδωσα σε μία ψυχή για το αλφάβητο! Απλά ξεχείλωσα λίγο τα χρονικά όρια! 
Το να θυμάμαι τον λόγο που δίνω και να τον κρατώ, αυτό δείχνει ήθος! 
Το να ξεχειλώνω τα χρονικά όρια κατά το δοκούν, αυτό δείχνει .... την καταγωγή μου δυστυχώς!
Και ναι! Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, είμαστε Έλληνες και μάλιστα είμαστε Νεοέλληνες, που κοιτάμε να βολευτούμε όμορφα και άνετα!
Είναι κακό να βολεύεται κάποιος; Όχι δεν είναι φυσικά!
 Το κακό είναι πάνω σε ποιους απλώνει την αρίδα του ενόσω κοιτάζει την βολή του και την πάρτη του.
Αυτή η χρονιά λοιπόν είναι γεμάτη από παραδείγματα για να εξηγήσουμε με τον καλύτερο τρόπο τι σημαίνει η έννοια Ήθος.
 Εδώ όπως πάντα θα σας πω την άποψη μου! Όχι γιατί έχετε όρεξη να την διαβάσετε, αλλά γιατί το blog είναι δικό μου και μπορώ να μιλώ ελεύθερα.
Πάντα κραυγάζω με έναν υπέροχο τρόπο τις δημοκρατικές μου αντιλήψεις.
 Στο κάτω- κάτω στη χώρα που γέννησε την δημοκρατία ζω. Εδώ προσέξτε το σκαλοπάτι! Δεν θέλουμε πεσίματα!
Γιατί η αυλαία έπεσε την ώρα της γέννας. Φουλ το χειροκρότημα  τέλος η παράσταση. Μα πίσω από την κουρτίνα....    την έδωσε για υιοθεσία (την Δημοκρατία... τι νομίσατε;) γιατί δεν μπορούσε να την θρέψει, η φιλόστοργος μήτηρ!
 Τέτοιο ήθος! Και μείναμε εμείς με την γεύση της χαράς της γέννας!
Το ήθος λοιπόν είναι κάτι που σπανίζει!
Αλλά ευτυχώς για εμάς στην παγκόσμια ιστορία έχουν υπάρξει άτομα που έχουν επιδείξει ασύγκριτο ήθος!
Είναι τα άτομα που έχτισαν τη ζωή τους με ηθικούς κανόνες, με ιδανικά και οι επιλογές τους ήταν πάντα έντιμες και δίκαιες! Τα άτομα που οι αποφάσεις τους ήταν ανεξάρτητες τους κόστους των συνεπειών. Τα άτομα που νοιάζονταν πάντα να μην βλάψουν τον διπλανό τους, και που κρατούσαν ψηλά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τον σεβασμό τους προς την ζωή και τον άνθρωπο.
Τέτοιους ανθρώπους σπάνια συναντάς! Γιατί πώς να το κάνουμε;
''Βαριά η καλογερική''!
Θα μου πεις μιλάς κι εσύ για ήθος και λες πως το θαυμάζεις. Εσύ το έχεις;
Να σου πω.... εμ... κάνω φιλότιμες προσπάθειες για να επιλέγω πάντα αυτό που δεν θα βλάψει τον άλλο.
 Βέβαια,  το ότι κοιτάω αυτό που θα επιλέξω να με βολεύει και λίγο δεν φταίω εγώ . Είναι αυτό το καταραμένο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το λέει και η λέξη. Λειτουργεί μόνο του και αυτόματα. Τι να κάνω; 
Και φυσικά δεν σκέφτομαι τις συνέπειες για να υποστηρίξω το δίκαιο.
 Τώρα βέβαια αν οι συνέπειες με βλάψουν πολύ, μπορεί να κάνω λίγο τα στραβά μάτια, όχι για μένα, αλλά για τα άτομα που εξαρτώνται από εμένα. Κι αυτό ήθος είναι.
 Έχετε αντίρρηση; Όχι το ήξερα πως δεν θα είχατε και θα συμφωνούσατε μαζί μου. 
Λοιπόν να έχετε ήθος παιδιά, όπως όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι σε όλες τις εποχές. Έτσι! Σαν και μένα!

21ο Συμπόσιο Ποίησης - Συμμετοχή!

πηγή

''Οι επιθυμίες μιας κουκκίδας''

Κι αν ήμουν μαύρο τόσο δα, ένα μικρούλι στίγμα,

στου Χάους τη μαύρη σκοτεινιά, στο απέραντο το Σύμπαν,

και είχα πόθο διακαή να πάρω ένα σχήμα, διάσταση,

μία μορφή, οντότητα, φως και ζωή,

αμέσως μόλις άκουγα Ψιθύρου λάγνα λόγια,

σε όλα Ναι, θα έλεγα, όλα θα τα τολμούσα!

Νάχω κι εγώ επιλογές, ν' αρχίσω να υπάρχω.

Την ευκαιρία άρπαξα, και είπα του Ψιθύρου,

 με φάρο μου την άγνοια, που είναι τροφός του ονείρου,

 πως σπόρος θέλω να γενώ,  μέσα στης γης τα σπλάχνα,

 να με ποτίσει ο ουρανός και τότε να ριζώσω,

να γίνω δέντρο εύοσμο τη πλάση να μυρώνω.

Και μούπε τότε ο Ψίθυρος. Κάνε τη δοκιμή σου!

Σαν φύτρωσα και κάρπισα κι άρχισα να θεριεύω,

άπλωσα όλους τους κλώνους μου σ' Ανατολή και Δύση.

Τον ήλιο αναζήτησα γεμίζοντας με άνθη,

 και με χαρά αποδέχτηκα να χτίσουν τις φωλιές τους,

χιλιάδες εύμορφα πουλιά που αρχίσανε τραγούδι.

Πανέμορφη η αλλαγή, τι αισθήματα βιώνω!

Μα μια ημέρα ζοφερή μου άφησε σημάδι.

 Χέρι ανθρώπου μ' έγδαρε, έκοψε τα κλαδιά μου,

 και στη φωτιά τα έριξε. Ούρλιαξα από πόνο!

'Αξαφνα ένοιωσα υγρό κι είδα πως ήταν δάκρυ!

Κι όταν αυτά πληθύνανε,  φώναξα του Ψιθύρου.

 Δεν θέλω σπόρος να γενώ, δεν θέλω να υποφέρω!

Θέλω ν' αλλάξω τη μορφή, κουκκίδα ας γίνω πάλι.

Ο Ψίθυρος λυπήθηκε και μούπε να διαλέξω.

Και χωρίς βιάση να σκεφτώ το τι μορφή θα πάρω.

Μη νοιάζεσαι αποκρίθηκα, πήρα το μάθημα μου!

Θέλω να γίνω ένα πουλί, να σκίζω τους αιθέρες.

Ελεύθερο θε να πετώ, με πρίμα τον αγέρα, και στα ουράνια

 εκεί ψηλά κανείς δεν θα με φτάσει.

Φτερά αμέσως φύτρωσαν, και υψώθηκα στα αιθέρια,

και τους ανέμους ρούφαγα, άπληστα να χορτάσω,

 και με την κάθε εκπνοή, βγαίναν τούφες μπαμπάκι,

που πήγαιναν και υφαίνανε στα σύγνεφα μπορντούρα.

Πριν να σταλάξει η χαρά, και γίνει ένα με μένα,

ύπουλο σκάι με χτυπά και κόβει την ορμή μου.

Τον πόνο που είχα αισθανθεί,  τον ένοιωσα και πάλι.

Προτού αγγίξω το έδαφος, τα δάκρυα πέσαν πρώτα.

Ο Ψίθυρος που έτρεξε με περισσή συμπόνια,

 μου είπε στίγμα να γενώ, ξανά πίσω στο σκότος.

Περίμενε! Του φώναξα. Γνωρίζω πια τι θέλω.

Θέλω να γίνω άνθρωπος.

Εμπόδιο στον πόνο, να πολεμήσω τους καημούς

 και όλους τους δυνάστες.

Τη γνώση που απέκτησα, θέλω να την διδάξω,

και να ανδρώσω τις γενιές. Όλα θα ομορφύνουν.

Χέρια και πόδια απόκτησα, κορμί λιονταρίσιο,

μια μεγαλόθυμη καρδιά. Όλους τους αγαπούσα!

Κι έριξα αγώνα θαρρετό ενάντια σε προλήψεις,

και σε αισθήματα φθηνά, κακίες και γινάτια.

Γρήγορα πέρασε ο καιρός, μα έχω αποκάμει.

Τ' αποτελέσματα φτωχά. 'Έρημος από φίλους.

Ταμάχη, πίκρα κι ερημιά μόνο, με συντροφεύουν.

Κι όταν με πιάνουν οι λυγμοί, κι η μαύρη απελπισία,

στέλνω ένα μάταιο μήνυμα, κάλεσμα του Ψιθύρου.

'Όποιο καλό σαν διδαχή, σπέρνω ολόγυρα μου,

μου το νοθεύουν, το χαλούν με το άπλετο το μίσος.

Πάρε με πίσω Ψίθυρε, κι ας γίνω πάλι στίγμα.

Στου Χάους τη μαύρη σκοτεινιά, θε νάβρω τη γαλήνη.

Πού πήγε η πρώτη σου ορμή; Με ρώτησε εκείνος.

Νόμοι του κόσμου να γενούν η αγάπη και η ομόνοια,

είναι ένας ύστατος σκοπός.  Δεν είναι η ουσία.

Ο τρόπος που θα πορευτείς και οι επιλογές σου

είναι το μέγα  δίδαγμα για όσους μαθητεύουν!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 21ο Συμπόσιο ποίησης της Αριστέας, του blog ''η ζωή είναι ωραία''.

'Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην οικοδέσποινα που διοργανώνει αυτό το υπέροχο δρώμενο με τόση επιτυχία, και μας δίνει την ευκαιρία να δημιουργούμε οι ίδιοι αλλά και να απολαμβάνουμε τις τόσες σπουδαίες εκφράσεις ψυχής φίλων!