ΕΥΧΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ!!!
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!

Μια βραδιά εφημερίας!!!

Ένα από αυτά τα περιστατικά, που κανείς μας δεν θέλει να ζει, αλλά όλοι το έχουμε βιώσει, είναι να βρεθείς ένα βράδυ στα επείγοντα ενός νοσοκομείου, που έχει εφημερία.

Μου συνέβη κι αυτό πρόσφατα, κι ευτυχώς τελείωσε καλά. Κι όπως κάθε πράγμα που τελειώνει, κατασταλάζει μέσα στο μυαλό αφήνοντας διάφορες εικόνες και συναισθήματα, μέχρι να πάρει μία ολοκληρωμένη τελική μορφή, στη μνήμη και τη συνείδηση σου.

Είναι βράδυ, και φτάνουμε με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Κόσμος πολύς, ο καθένας με τον πόνο του και την αγωνία του. Μπαίνουμε με το φορείο μέσα στα εξεταστήρια.

Κι απέξω, μια ουρά μέχρι το τέλος του διαδρόμου. Κάπου υπήρχε κι ένα φορείο με κάποιον που κοιμόταν περιμένοντας. Δεν φαινόταν να έχει δικό του άτομο κοντά του. Αφήνουν το φορείο μας σε μια πλευρά. Εγώ, συνοδός, παρακολουθώ τριγύρω, και βρίσκομαι σε μια κατάσταση ετοιμότητας και αναμονής.

Οι γιατροί ήταν σε μια κατάσταση τρελή. Να τρέχουν πάνω-κάτω, να ασχολούνται ταυτόχρονα, με δύο περιστατικά. Στον τοίχο, η θέση που υπήρχε για να μπαίνουν τα χαρτιά εισαγωγής περιστατικών, γέμιζε. Ενόσω έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι, πώς στην ευχή τα βγάζουν πέρα αυτοί οι άνθρωποι, ακούγεται ένας γιατρός να φωνάζει: ''ρε παιδιά έχει κανείς ένα θερμόμετρο;'' Δεν πήρε απάντηση και φωνάζει ξανά. Δεν εντόπισα αν βρέθηκε το ευλογημένο θερμόμετρο τελικά, γιατί μας παρέλαβε κάποιος γιατρός .

Ακριβώς δίπλα βρίσκεται ένα κοριτσάκι γύρω στα δεκαέξι με δεκαεπτά, συνοδός της μητέρας του - που βρίσκεται ξαπλωμένη σε φορείο, φανερά χωρίς συναίσθηση του περιβάλλοντος-, σε κατάσταση σοκ.

Η γιατρός της μιλάει, κι εκείνη απαντάει σαν χαμένη. Αφού τα είπαμε και έγιναν τα δέοντα, με στέλνει να κάνω εισαγωγή. Το ίδιο είπε και στο κοριτσάκι, που όμως κοιτούσε σαν χαμένο το γιατρό.

Γυρίζει ο γιατρός και μου λέει: ''αυτό δεν βλέπει ούτε που είναι η πόρτα, μπορείτε να το πάρετε μαζί σας;'' Απάντησα καταφατικά, και πήρα τη κοπελίτσα μαλακά λέγοντας της να έρθει μαζί μου. Στο γκισέ, τη βάζω μπροστά μου, για να εξυπηρετηθεί πρώτη.

Η υπάλληλος, μια κυρία κάποιας ηλικίας, ήταν αυτή που μας εξυπηρέτησε. Κάνει διάφορες ερωτήσεις και η μικρή απαντάει σαν χαμένη. Στηρίζεται στο γκισέ, και απαντάει σβησμένα και με δυσκολία. Κάποια στιγμή τη ρωτάει η υπάλληλος του νοσοκομείου, το όνομα της γιαγιάς της, και το κορίτσι απαντάει ''δεν ξέρω''. Και τότε ακούω τη ''συμπονετική'' απάντηση της υπαλλήλου..: ''Hello!!!....''.

Τέλος καταλήξαμε σε δωμάτιο έξι, όχι αστέρων, αλλά κρεβατιών. Κάθε κρεβάτι κι ένας πόνος. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα κρεβάτια άρχισαν να αυξάνονται.

Στο θάλαμο των έξι κρεβατιών, μπήκαν άλλα δύο φορεία στο μέσον, και ένα μπροστά στις ντουλάπες, καθώς και ένα στον διάδρομο.

Οι νοσοκόμες απρόσωπες, κοφτές, έκαναν τη δουλειά τους χωρίς να σε κοιτάζουν.

Το ξενύχτι ήταν φοβερό. Ως επί το πλείστον όρθιοι στο διάδρομο, κάθε που βγαίναμε από το δωμάτιο. Ενδιάμεσα τηρήθηκαν τα τυπικά. Υπογράψαμε ότι θα μέναμε με τον ασθενή μας.

Συνολικά μείναμε τρεις μέρες. Και σε αυτό το διάστημα, πρόσεξα πόσες ελλείψεις είχε το νοσοκομείο. Τα λερωμένα σεντόνια με αίμα, τα γύριζαν από την ανάποδη. Η κοπέλα που μοίραζε το φαγητό στους ασθενείς, είχε μία μαλούρα ελεύθερη, που όταν έσκυβε να πάρει το δίσκο, η χαίτη έμπαινε στη σαλάτα με τα κολοκυθάκια του ασθενούς. Ούτε τσιμπιδάκι,

ούτε καπελάκι, αλλά ανέμελη χαίτη. Σε κάποιον από τους επισκέπτες που της έκανε παρατήρηση, η απάντηση που δόθηκε ήταν :''δεν έχω πρόβλημα''.

Να έχει πρόβλημα εκείνη.... Λες κι εκείνη ήταν το ζητούμενο....

Η τυπικότητα και οι κανονισμοί ίσχυαν μόνο για τους ασθενείς και επισκέπτες.

Η καθαρίστρια επίσης, κοκκινομάλλα μέσα στη μπούκλα. Χωρίς καπελάκι στα μαλλιά. Η τρίχα ελεύθερη. Παρακάτω κάποια άλλη με κουρεμένο κοντό μαλλί, με μια χρυσή φράντζα ελεύθερη μπροστά στο πρόσωπο. Θα έλεγε κανείς ότι κάπου λειτουργούσε τμήμα κομμωτηρίου. Κάποια στιγμή έκαναν παρατήρηση οι γιατροί σ' εμάς τους επισκέπτες, ότι φέρνουμε μικρόβια στους ασθενείς, και να είμαστε πιο προσεκτικοί.

Η αποθέωση ήταν η βραδιά, που για να ξεκουραστώ, χρησιμοποίησα αποκλειστική. Υπάρχει μου είπαν ανεξάρτητη υπηρεσία, που ασχολείται, και που πρέπει απαραίτητα να κλείσεις από εκεί άτομο. Μου είπαν: ''τιμή Σαββάτου, 118 ευρώ...τιμή Κυριακής 85 ευρώ ...οι υπόλοιπες μέρες 79 ευρώ''.

Το ωράριο του Σαββάτου είναι 11 το βράδυ με 6 παρά είκοσι το πρωί.

Τη Κυριακή το πρωί, ήμουν στο νοσοκομείο στις επτά παρά είκοσι, κι ενώ δεν της είχε ζητηθεί, βρήκα την αποκλειστική να με περιμένει. Μου λέει: '' έκατσα μέχρι να έρθετε, για να μην είναι ο ασθενής μόνος του. Για την επιπλέον ώρα μου χρωστάτε 14 ευρώ ακόμα''.

Αργότερα έμαθα από τους υπόλοιπους του θαλάμου. Ότι μόνο δίπλα στον ασθενή μου δεν βρισκόταν τη νύχτα. Αλλά το είχε ρίξει στη κουβεντούλα σε άλλα δωμάτια. Αλλά την πλήρωσα 132 ευρώ. Για τα 14 δεν μου έδωσε απόδειξη.

Επιτέλους μας έδωσαν την άδεια να πάρουμε εξιτήριο. Δύο φορές που προσπάθησα να ρωτήσω το γιατρό, σήκωσε το χέρι του σταματώντας με και λέγοντας μου ''αργότερα''.

Πήγα στο γραφείο κίνησης, να ρωτήσω τη διαδικασία. Εκεί, χαζοκουβεντούλα μεταξύ ενός τύπου και μιας τύπισσας, με ξανθό μπουκλέ φουσκωτό μαλλί -πελάτισσα του ίδιου κομμωτηρίου, ως φαίνεται- . Ρωτάω τι χρειάζεται να κάνω για να πάρουμε εξιτήριο.

Η απάντηση που πήρα ήταν ''δεν ξέρω. Γιατί ρωτάς εμάς;'' Λέω.. ''μου είπαν ότι εσείς κανονίζετε τα διαδικαστικά''. ''Εμείς δεν ξέρουμε διαδικασίες. Ρώτα το γιατρό. Λέω..'' ο γιατρός δεν δίνει την εντολή κι εσείς κάνετε τη διαδικασία;''

Απάντηση από τη ξανθιά μπούκλα: ''Ρε άντε στο καλό παράτα μας....'' και μου δείχνει με τεντωμένο χέρι το δρόμο της εξόδου. Τα παίρνω στο κρανίο...και πολύ άντεξα εδώ που τα λέμε... και της λέω...''γνωρίζω ότι ο γιατρός κάνει τις διαγνώσεις, ορίζει τις θεραπείες και παρακολουθεί την πορεία των ασθενών. Αλλά το υπαλληλικό προσωπικό γνωρίζει τις διαδικασίες για την εισαγωγή ή εξαγωγή των ασθενών. Εσείς τι υπάλληλοι είσαστε, που δεν γνωρίζετε ούτε τις διαδικασίες του χώρου που εργάζεστε; Και τι σόι πληροφορίες δίνετε; Και παρεπιπτόντως η συμπεριφορά σου ταιριάζει σε άλλο επάγγελμα.'' Γυρίζω και φεύγω και μου φωνάζει ο κύριος ''έλα πίσω να σου την πω''. Του λέω ''δεν νομίζω ότι θα μου πεις τίποτα που να αξίζει να το ακούσω, αν κρίνω από τα προηγούμενα''.

Και τελικά, δεν νομίζω ότι θα έλεγε κάποιος περισσότερα για την κατάσταση των νοσοκομείων μας, και τη συμπεριφορά του κάθε τυχαίου που έπιασε μια θεσούλα με μέσον, από όσα λένε τα ίδια τα πράγματα από μόνα τους. Για όλους όσους δεν σέβονται τον συνάνθρωπο τους, είναι αδιάφοροι για τον δίπλα τους, και ξεχνούν ότι αυτό που κάνουν είναι καθήκον ιερό, είναι προτιμότερο να πάνε σπίτι τους. Αρκετά έφαγαν, αρκετά άρμεξαν....Να δουλέψουν όσοι θέλουν εργασία και είναι σωστοί.

Πώς ακριβώς αυτοί οι υπάλληλοι υπερασπίζονται τη δουλειά τους; Και πώς περιμένουν να συνεχίσουν να την έχουν όταν μιλούν μόνο για δικαιώματα αλλά στις υποχρεώσεις τους, γυρίζουν τη πλάτη;

Νομίζουν ότι ο συνδικαλισμός είναι αρκετή ασπίδα προστασίας; Μα ο συνδικαλισμός δεν φτιάχτηκε για να τρέφονται κηφήνες. Άλλος ήταν ο σκοπός του.

Και τελικά όχι μόνο ο δρόμος για την επανάκαμψη ...είναι μακρύς, αλλά ούτε καν πατάμε πάνω του!!...

Δεν είναι τυχαίο που ο περισσότερος κόσμος δεν συμπονεί και δεν συμπαθεί τους δημόσιους υπαλλήλους. Οι οποίοι δέθηκαν με παρακαλετά στο άρμα της μονιμότητας, και εκμεταλλεύτηκαν αυτό τους το ατού, φερόμενοι στους υπόλοιπους πολίτες με το χειρότερο τρόπο όταν θέλουν να εξυπηρετηθούν για υπόθεση τους.

Και για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν και καλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Αρκετοί είναι αυτοί που είναι εξυπηρετικοί και εργάζονται. Αλλά τους παίρνει κι αυτούς μπάλα η νοοτροπία των υπολοίπων.

Αν στον ιδιωτικό τομέα, συμπεριφερθούν κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μένουν στη θέση τους για πολύ. Αλλά εκεί δεν υπάρχει καμία ασπίδα προστασίας.

Και για να καταλήξω, οι ηγέτες μας μας παρέχουν αυτό που εμείς τους ζητάμε.

Αν αλλάξουμε εμείς συμπεριφορά και θεώρηση των πραγμάτων, θα αναγκαστούν να αλλάξουν και αυτοί κατεύθυνση!! Για σκεφτείτε το!!......

Καλοκαιρινές...κρυστάλλινες..σφαιρικές...κουβεντούλες...!!!

Οι συναντήσεις με τους φίλους, είναι τόσο συνηθισμένες, ειδικά το καλοκαίρι. Ένας καφές ή μια μπύρα, ακόμα κι ένα ουζάκι με ψιλομεζέδες, κοντά σε θάλασσα, πάντα φτιάχνει την διάθεση, και δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για συζητήσεις όπως η παρακάτω.
Μου αρέσει πολλές φορές να παίζω, θέτοντας ερωτήσεις, χρησιμοποιώντας απίθανα δεδομένα.
Όπως ας πούμε.....
''Άν είχε ο καθένας μας τη δυνατότητα, να αποκτήσει μια κρυστάλλινη σφαίρα, στην οποία μπορεί να δει τον εαυτό του, όχι εξωτερικά αλλά εσωτερικά, τον χαρακτήρα του δηλαδή, τις συνήθειες του και τα χούγια του και να μάθει με βεβαιότητα το ποιος είναι, κάθε φορά που κάνει κάτι, ή σκέφτεται με κάποιο τρόπο για κάτι,  πόσοι λέτε θα ήθελαν να αποκτήσουν αυτή τη σφαίρα?''
Η πρώτη ερώτηση που μου έγινε, ήταν ''πόσο θα κόστιζε για να την αποκτήσουμε;'' και απάντησα ότι είναι δωρεάν μια και υποτίθεται ότι θα εκτελούσε ''έργο''.
Ένας άλλος φίλος ρώτησε: ''μα καλά δεν ξέρουμε τον εαυτό μας;''
Σίγουρα κάποιοι που διαθέτουν το χάρισμα της αυτογνωσίας θα τον ξέρουν ως ένα σημείο.
Πιστεύω όμως ότι υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό από εμάς, που δεν τον ξέρουμε και που νομίζουμε πως γνωρίζουμε τον εαυτό μας απόλυτα.
Είναι πιθανό αν όχι σίγουρο, πως όλοι σχεδόν έχουμε και κάποιον γνωστό ή φίλο ή συγγενή ή ακόμα και γείτονα, στο μυαλό μας, διαβάζοντας την παραπάνω φράση.
Πόσες φορές έχει κρίνει τον εαυτό του κάποιος σαν τρίτος; Ή έστω να το έχει προσπαθήσει;
Με πόση σιγουριά μπορούμε να εξηγήσουμε τις επιλογές μας, και αυτή η εξήγηση να είναι αληθινή;
Πόσο συχνά μπορούμε να στηρίξουμε με επιχειρήματα, το γιατί μας αρέσει το Α κι όχι το Β;
Πόσες φορές αυτό που κάνουμε, ξέρουμε ότι γίνεται από δική μας επιθυμία και δική μας βούληση, και δεν μας έχει υποβληθεί από κάποιον άλλον; Ή πόσες φορές για να καλύψουμε τα δικά μας μειονεκτήματα χρησιμοποιούμε σαν κάλυψη κάποιον άλλον;
Ή πάλι τι θα γινόταν αν βλέπαμε ολοκάθαρα, τον χαρακτηρισμό για τον εαυτό μας, όταν βλέπουμε τον άλλον σαν συμφέρον, ή του χαμογελάμε γιατί αποβλέπουμε σε μελλοντικό όφελος;
Και πόσο συχνά αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας, ότι η εξήγηση που δίνουμε για κάποια πράξη μας, είναι η πραγματική κι όχι απλή δικαιολογία;
Γνωρίζω άτομο στη δουλειά μου, που για όποιο λάθος κάνει, λέει του κόσμου τις δικαιολογίες, κι όχι απλά το ''έκανα λάθος, συγγνώμη, δεν θα ξαναγίνει''.
Ε!...  σας πληροφορώ, ότι εξακολουθεί να χωλαίνει στα ίδια πράγματα, και μετά από χρόνια να κάνει τα ίδια λάθη.
Εκεί όλοι φώναξαν, ότι κι εκείνοι, είχαν τέτοια άτομα στις δουλειές τους.
Περιττό να αναφέρω βέβαια, ότι δέχτηκα μια επίθεση σχολιασμού, για όλα μου τα χούγια, μια κι εγώ έκανα την ερώτηση. Άρχισαν όλοι να μου λένε, για το συνήθειο που έχω όταν οδηγώ, να εκνευρίζομαι και να σχολιάζω αρνητικά τους περισσότερους, πεζούς και οδηγούς. Χαρακτηριστικά ανέφερε μια φίλη μου, ένα απόγευμα που έβγαλα το κεφάλι από το παράθυρο και φώναξα στον μπροστινό,: ''παρ' τις ρόδες σου''. [όπως λέμε παρ'τα πόδια σου].
Βάλθηκα να τους εξηγώ ότι είμαι απόλυτα δικαιολογημένη που εκνευρίζομαι, γιατί ο καθένας οδηγεί σαν να είναι δικός του ο δρόμος, σαν να μην υπάρχουν λωρίδες, φανάρια, σήματα, και σαν να μην υπάρχουν άλλοι. Και οι πεζοί δε σέβονται ούτε διαβάσεις, ούτε φανάρια. Άσε πια τα μηχανάκια που προσωπικά τα θεωρώ άτιμα, που έχουν συνήθειο να οδηγούν στο αντίθετο ρεύμα, χωρίς κράνος και με ταχύτητα. Τα δε ταξί, οδηγούν στο μέσον των δύο λωρίδων, έτσι ώστε να τους είναι εύκολο να σταματήσουν για πελάτη και συγχρόνως να χωθούν όπου μπορούν. Και μια και είπα χωθούν, αυτή τη συνήθεια με το κινητό στο ένα αυτί, και να μπαίνεις σφήνα στους άλλους από δεξιά, εκτός λωρίδας την αντιπαθώ εξίσου.
Εκεί δεν μπόρεσε κανείς να μου πει τίποτα γιατί όλοι οι φίλοι μου ξέρουν ότι δεν μιλάω στο κινητό εν κινήσει. Αρχικά το είχα δοκιμάσει κι εγώ. Το βρήκα όμως άκρως επικίνδυνο και το έκοψα. Ακόμα πιστεύω ότι όπως φέρεσαι σαν πεζός ή σαν οδηγός, υποδηλώνει μια νοοτροπία που την έχεις και σε άλλους τομείς της ζωής σου.
Μετά αρχίσαμε να λέμε ότι τη σφαίρα, ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων δεν θα την ήθελε. Όλα αυτά τα άτομα που πλασάρουν ένα τύπο στους άλλους, τον τύπο του διανοούμενου, του ταλαντούχου, του κοινωνικού, του δίκαιου, του γνώστη όλων των θεμάτων, του ωραίου, του γκόμενου ή της γκόμενας, του προβληματισμένου, του αθλητικού, του δυναμικού με θέληση,  λογικά δεν θα την ήθελαν τη σφαίρα. Με την προυπόθεση πάντα, ότι ξέρουν ότι πλασάρουν κάποιο τύπο, και ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Κάποιος αναρωτήθηκε εκείνη την ώρα, γιατί να πλασάρεις   κάτι που δεν είσαι; Από κόμπλεξ, απάντησε κάποιος άλλος, κι από φοβερή συναισθηματική έλλειψη και ανασφάλεια. Εκτός από την περίπτωση, αυτή η συμπεριφορά να εξυπηρετεί κάποια σκοπιμότητα.
Αναφέρθηκε περίπτωση ατόμου, που επειδή έχει άκρατο εγωισμό που πρέπει να τον ''ταίζει'' συνεχώς, υποστηρίζει ότι είναι γνώστης των πάντων, ότι έχει φοβερή ικανότητα στην ψυχολογία, ότι όλοι στηρίζονται πάνω του, γιατί δεν μπορούν να σταθούν μόνοι τους, ότι έχει φοβερές ικανότητες και εξυπνάδα και με ότι καταπιαστεί το έχει φέρει εις πέρας. Τα χρόνια πέρασαν, ο κοινός μας γνωστός μεγάλωσε σε ηλικία, και έχει γίνει ένας δύστροπος ηλικιωμένος, που βλέπει εχθρούς παντού, στα παιδιά του, στη γυναίκα του, στα εγγόνια του, στον κόσμο. Γιατί ως γνωστόν, είπε κάποιος, σε μεγάλη ηλικία, οι μάσκες πέφτουν πλέον και όλα τα ελαττώματα και τα μείον που έκρυβε κάποιος, βγαίνουν στην επιφάνεια, και παίρνουν τη θέση τους στον θρόνο.
Άπειρες περιπτώσεις θα μπορούσαμε να αναφέρουμε από γνωστούς, από βιώματα, κι αν θέλαμε να σκάψουμε πιο βαθιά, από τους εαυτούς μας. Όμως όλοι καταλήξαμε σε ένα συμπέρασμα. Ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου, θα περιγελούσε την σφαίρα, θα έλεγε ότι στον ίδιο δεν χρειάζεται, θα παραδεχόταν ότι χρειάζεται στους άλλους, και δεν θα την έπαιρνε.
Γιατί σε κάθε περίπτωση, πώς λέτε θα μπορούσε να αντέξει ο καθένας μας την άσχημη πλευρά του εαυτού του, όταν μια σφαίρα θα του την ''πέταγε'' κατά πρόσωπο;
Εκείνο το βράδυ, φύγαμε όλοι γελαστοί, αλλά αν κρίνω από τον εαυτό μου, λίγο προβληματισμένοι.
Η συζήτηση είχε ''ξύσει πληγές, και είχε ανοίξει κάποιες πόρτες''. Αλλά σίγουρα λίγο πριν πέσουμε στο κρεβάτι είχαμε λίγο ή πολύ καταλήξει σίγουρα όλοι, στο ίδιο συμπέρασμα:
Σε αυτό τον κόσμο, ηθελημένα ή όχι,  ο καθένας προτιμά να ζει στις αυταπάτες του, γιατί τον βολεύει, ή γιατί τόσο αντέχει!!

Κατάντια και παρακμή!!

''Αγνωστοι ξερίζωσαν τα απομεινάρια της ελιάς του Πλάτωνα στην Ιερά Οδό.''
 «Η κοπή έγινε για να χρησιμοποιήσουν την ελιά ως καυσόξυλα», ισχυρίζεται μια εκδοχή της δημοσιογραφικής έρευνας. «Εκτίμησή μου είναι ότι ο κορμός αφαιρέθηκε για να διευκολύνει τις εργασίες του κυριακάτικου υπαίθριου παζαριού. Εμπόδιζε και έτσι κάποιοι έκριναν σκόπιμο να τον αποσύρουν», εξηγεί στο «Εθνος» η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αννα Κούρτη. Εκατό μόλις μέτρα από την είσοδο του πανεπιστημίου, η άδεια τρύπα στον άλλοτε χώρο της Ιερής Ελιάς συμβάλλει στη γενικότερη μελαγχολία μιας καθημερινότητας που τείνει να μονοπωλήσει η αρνητική ειδησεογραφία. Πληροφορίες κάνουν λόγο για περισσότερους από έναν δράστες, καθώς ο κορμός ήταν μεγάλος και βαρύς. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήταν άστεγοι που χρησιμοποίησαν το δέντρο για να ζεσταθούν, άλλοι λένε ότι πρόκειται για Ρομά που συχνάζουν στην περιοχή.''

«Το ελαιόδεντρο καταστράφηκε από πρόσκρουση λεωφορείου, στα μέσα της δεκαετίας του '70», υπογραμμίζει ο ιστορικός και διευθυντής του Αρχείου Γεωργικού Μουσείου του Γεωπονικού, Δημ. Παναγιωτόπουλος. «Πάνω στην ελιά που προσέκρουσε κάποτε το άρμα του Ιππόλυτου, έπεσε το σύγχρονο ''άρμα'' του λεωφορείου.

Το κατάλοιπο της αιωνόβιας ελιάς, φυλάσσεται σήμερα σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο κεντρικό κτίριο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου. Προσπάθειες που έγιναν για ραδιοχρονολόγηση δείγματος ξύλου από την ελιά του Πλάτωνα στο εργαστήριο Αρχαιομετρίας του Ινστιτούτου Επιστήμης Υλικών του ''Δημόκριτου'' έδειξαν ότι πρόκειται για πολύ παλιά ελιά, από τις παλαιότερες ηλικίες δειγμάτων που έχουν χρονολογηθεί. Δεν μπορούν όμως να επιβεβαιώσουν, χωρίς αυτό να αποκλείεται, ότι προέρχεται από την εποχή του Πλάτωνα, δεδομένου ότι οι ελιές χάνουν πολύ μεγάλο μέρος από το παλαιότατο εσωτερικό τους τμήμα», συνεχίζει ο κ. Παναγιωτόπουλος.
Ο παντελώς απροστάτευτος χώρος της Ιερής Ελιάς εκπέμπει το δικό του συμβολικό μήνυμα. Σύμφωνα με την παράδοση, εδώ δίδαξε ο πατέρας της δυτικής φιλοσοφίας.
«Το εξαιρετικά ατυχές περιστατικό μάς αναγκάζει να επισπεύσουμε ακόμα περισσότερο τις σχετικές δράσεις. Ο χώρος της Ιερής Ελιάς είναι άμεση προτεραιότητα», δήλωσε η διευθύντρια της Γ' Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Ελένη Μπάνου.


''Η τοποθεσία που φιλοξενούσε την ελιά του Πλάτωνα βρίσκεται στον Ελαιώνα, το «κάλλιστο προάστιο» της αρχαιότητας. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, η πρώτη ήμερη ελιά φυτεύτηκε από την ίδια την Αθηνά στην Ακρόπολη. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι η δεύτερη ελιά φύτρωσε στην Ακαδημία του Πλάτωνα.
Οι Αθηναίοι απέδιδαν ιδιαίτερη σημασία στην καλλιέργεια της ελιάς. Ειδικοί νόμοι του Σόλωνα προστάτευαν την ελαιοκαλλιέργεια, αφού ήταν «μέγιστον αγαθόν προς πάσαν του βίου θεραπείαν ο της ελαίας καρπός». Για τη φροντίδα, τον τρόπο συγκομιδής και διάθεσης του προϊόντος, ο Αριστοτέλης παρέχει πολλές πληροφορίες στο έργο του «Αθηναίων Πολιτεία». Η πόλη έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ιερά της δένδρα. Τα περιέφρασσαν με ξύλινο φράχτη, που ονομαζόταν «σηκός», ενώ για την καλή τους κατάσταση φρόντιζαν οι «επιγνώμονες». Σε περίπτωση μάλιστα καταστροφής κάποιου δένδρου ο φταίχτης «εζημιούτο θανάτω».

Από τις ρίζες που έμειναν και φούντωσαν, τώρα δεν έχει μείνει τίποτα. 
Η πραγματική ζημιά έγινε από λεωφορείο, η τελειωτική από μετανάστες ή άστεγους ή τσιγγάνους, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Η ιστορία μας καταστρέφεται από την υποτιθέμενη εξίλιξη μας!
Τι δείχνει σε εμάς τους νεότερους μια τέτοια καταστροφή; 
Τι μας δείχνει αυτή η πλέρια ισοπέδωση των πάντων;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν δείχνει τίποτα παραπάνω, από την παρακμή μας, την απόλυτη αναρχία και ασυδοσία που επικρατεί στον κρατικό μας μηχανισμό και σε ολόκληρη την χώρα.
Ξυπνήστε Έλληνες και συνειδητοποιείστε το θάνατο ενός πολιτισμού, του γεννήτορα των υπολοίπων.
Συνειδητοποιείστε, τον ''επιθανάτιο ρόγχο'', μιας άλλοτε περήφανης και ένδοξης  πατρίδας!!