Ανάμνηση του Απρίλη!

ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Μέτσοβο - Διανυκτέρευση πρώτη

Γέλια και ξεφωνητά, νεανικός αναβρασμός, και ένας συρφετός από κοριτσόπουλα που μιλούσαν όλα μαζί, κάνοντας πηγαδάκια και πειράζοντας η μία την άλλη, όσο διαρκούσε η αναμονή. Μια αναμονή ευχάριστη, που έπαυε όταν οι καθηγητές έδιναν την εντολή να μπουν οι μαθήτριες στα πούλμαν. Έτσι είναι ζωντανή στο μυαλό μου η εικόνα από την σχολική μου εκδρομή. Τουλάχιστον από το πρωινό που μαζεμένες όλες περιμέναμε την επιβίβαση.

Ένα βουητό, ένα γέλιο, ένα ξεφωνητό, μια λαχτάρα. Θα έλεγε κανείς πως στις εκδρομές γίνεται κάτι συναρπαστικό. Και πράγματι κάτι τέτοιο γίνεται. Είναι ο δρόμος, το ταξίδι σε άλλο μέρος, σε άλλες εικόνες, διασχίζοντας θάλασσα, χωρίς γονείς, με την παρέα τη νεανική και κανενός άλλου. Μια νότα ξεγνοιασιάς, ελευθερίας, χωρίς διάβασμα και μάθημα. Χωρίς εξέταση, βαθμό και μυρωδιά κιμωλίας και χωρίς ποδιά. Γιατί εγώ πρόλαβα τη σχολική στολή. Πρόλαβα τη κορδέλα και τον άσπρο γιακά. Πρόλαβα ακόμα και τα μαθήματα του Σαββάτου. Μα στην τελευταία χρονιά μου στο λύκειο, τα πράγματα άλλαξαν. Η ποδιά καταργήθηκε βέβαια αφού τελείωσα το λύκειο, μα πρόλαβα τη κατάργηση του σχολείου θηλέων και αρρένων, η οποία έγινε σταδιακά. Δηλαδή η πρώτη Γυμνασίου και η πρώτη Λυκείου μικτό, οι υπόλοιπες τάξεις γυμνασίου λυκείου, θηλέων. Τέτοιες αλλαγές. Γνώρισα τις πρώτες πανελλήνιες. Τώρα που το σκέφτομαι, βίωσα ταυτόχρονα δύο διαφορετικά συστήματα, σε όλες τις μαθητικές μου φάσεις.

Οι μηνιαίες βόλτες στο πάρκο, ήταν μια ανάσα δροσιάς στη μαθητική ρουτίνα. Το ίδιο και οι μονοήμερες εκδρομές μας, οι εκδηλώσεις μας, οι γιορτές, οι επισκέψεις σε μουσεία. Μα όλοι ζούσαμε περιμένοντας την πολυήμερη εκδρομή στην τελευταία τάξη.

Δεν περίμενα να πάω σε αυτή την εκδρομή. Γιατί απλούστατα δεν θα μου έδιναν την άδεια οι γονείς μου. Ήταν θεόσταλτο δώρο και αποτέλεσμα ανθρώπινης μεσολάβησης που τελικά πήρα το πράσινο φως. Ετοίμαζα όλο χαρά μια βαλιτσούλα για να περάσω με τις φίλες και συμμαθήτριες μου πέντε μέρες στην Κέρκυρα.

Γυρνώντας τη μνήμη μου πίσω, και ανασκαλεύοντας, προσπαθώ να θυμηθώ λεπτομέρειες. Μου διαφεύγουν αρκετές. Προφανώς ανούσιες. Μα τα πιο σημαντικά είναι ολοζώντανα στο μυαλό μου. Θυμάμαι τα πούλμαν στη σειρά, να ρουφάνε τα χιλιόμετρα. Οι γραμμές των κτιρίων να σβήνουν πίσω μας γρήγορα και τη θέση τους να παίρνουν δέντρα, πράσινο, λιβάδια, γκρεμοί. Έπειτα σπιτάκια χαμηλά με κεραμίδια, και άνθρωποι άγνωστοι να κάνουν τη δουλειά τους ενώ εγώ πήγαινα για διασκέδαση. Απρίλης, Άνοιξη, παπαρούνες και αγριολούλουδα. Άνοιξη απέξω μου και μέσα μου πάλι Άνοιξη. Νιάτα. Και πόλεις διαφορετικές. Καρδίτσα, Τρίκαλα, Καλαμπάκα, Μετέωρα, Μέτσοβο, Ιωάννινα, Ηγουμενίτσα, Κέρκυρα, Πάργα, Άρτα.  Κάθε μία με τη δική της χάρη, με τη δική της ομορφιά, το δικό της χαρακτηριστικό, τους δικούς της ανθρώπους.

Κέρκυρα. Ξενοδοχείο πολυτελείας, άφιξη και τακτοποίηση στα δωμάτια. Θυμάμαι συμβάντα που τώρα μου φαίνονται τόσο γελοία και άξια προβληματισμού. Εγώ τη γνώρισα τότε τη Κέρκυρα, όσο μπορούσα με τις φίλες μου. Τρώγαμε σε ταβερνάκι, κάναμε βόλτα στη πόλη με αμαξάκι, πίναμε το αναψυκτικό μας σε γραφικά μαγαζάκια και το βράδυ χαλαρή νεανική κουβεντούλα στο σαλόνι του ξενοδοχείου. Τηρούσαμε με την παρέα μου τα ωράρια των καθηγητών και γενικά απολαμβάναμε την εκδρομή μας. Η παρέα μας στο σύνολο δέκα άτομα, δεν προβληματίσαμε τους καθηγητές μας. Μα θυμάμαι πως με τις υπόλοιπες δεν είχε συμβεί το ίδιο.

Η εκδρομή για τις περισσότερες μαθήτριες, σήμαινε διαφορετικά πράγματα. Απαίτηση από τους καθηγητές να χορεύουν όλη νύχτα σε ντισκοτέκ, πολύ της μόδας εκείνη την εποχή. Να πίνουν κρυφά το Νιαγάρα, να φλερτάρουν ασύστολα με ό,τι φορούσε αντρικά παντελόνια, να περάσουν καυτές ερωτικές εμπειρίες και να τα ρίξουν σε καθηγητές που είχαν στο μάτι.

Συμβάντα γελοία, από ανώριμα πλάσματα, που δεν είχαν μάθει να σκέφτονται και να φέρονται  σωστά. Που τελικά δημιουργούσαν προβλήματα σε όλους και στους εαυτούς τους. Τέτοια   γεγονότα δεν συνέβησαν μόνο στην πολυήμερη. Και σε μονοήμερη που πήγαμε όλο το λύκειο, τη χρονιά που έγινε μικτό το σχολείο μου, καταλήξαμε να περάσουμε την εκδρομή μας μέσα στο πούλμαν έξω από ένα νοσοκομείο. Η αιτία; Αγόρια άλλου σχολείου που συναντήσαμε στο Λουτράκι, τόλμησαν να πειράξουν κορίτσια της πρώτης Λυκείου, παρουσία των συμμαθητών τους. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει ξύλο ανάμεσα στα αγόρια των δύο σχολείων, κάποιος από το άλλο σχολείο έβγαλε μαχαίρι, τα αγόρια τα δικά μας έβγαλαν τις ζώνες με τις αγκράφες και καταλήξαμε με μαθητή με διάσειση και με μια εκδρομή που έληξε άδοξα. Αλλά ο ψευτο-αντρισμός είχε σωθεί.

Δεν έφταιγαν οι εκδρομές, ούτε οι καθηγητές που έπαιρναν τα μέτρα τους αγωνιώντας να μη γίνει κάτι, και βρουν τον μπελά τους. Για μένα, τώρα που έχουν περάσει χρόνια, κι έχω τη κρίση της ωριμότητας, λέω πως έφταιγαν οι οικογένειες. Ο τρόπος που επιλέγουν οι νέοι για να εκφράσουν τη νεανική τους ορμή, είναι αποτέλεσμα λανθασμένης οπτικής,  για το σωστό και το λάθος, το μοντερνισμό, και την ποιότητα, για την αναγκαιότητα της ύπαρξης αξιοπρέπειας και γενικά σωστής συμπεριφοράς. Αυτή την οπτική την διδάσκονται από την οικογένεια πρώτα από όλα, την εκπαίδευση, τα μέσα ενημέρωσης. Είναι αποτέλεσμα έλλειψης επικοινωνίας με το παιδί.

Συνοψίζοντας θα μπορούσα να πω πως έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από την εκδρομή μου, και ήταν ίσως η πρώτη φορά που χώρισα σε κατηγορίες τα άτομα. Η μία κατηγορία, όσοι χαρήκαμε τη πλατεία με τις καμάρες, τα καντούνια, τα αμαξάκια, τη θάλασσα, το πράσινο, τη Μετσοβίτικη γραφικότητα και την ιδιόμορφη γοητεία της Καλαμπάκας, με τις φίλες μας και με ποιότητα. Η άλλη κατηγορία, όσοι θωρούσαν πως η εκδρομή έγινε για να αποδείξουν τον μοντερνισμό τους, τη σεξουαλικότητα τους, το γερό στομάχι τους, λες και ο πιο μεθυσμένος κερδίζει το σκήπτρο.

 Τα χρόνια πέρασαν, πολλούς Απρίληδες έζησα, ωστόσο εξακολουθώ να πιστεύω όσες εκδρομές κι αν έχω κάνει έκτοτε, πως τη λαχτάρα που νοιώθεις σαν μαθητής για την σχολική εκδρομή δεν την νοιώθεις ποτέ ξανά. 

25 λέξεις!

Είπα θα φτάσω στο Θεό!

Μάτωσαν και ματώθηκα

Ξεγυμνώθηκα και στερήθηκα.

Στο τέρμα όταν έφτασα 

Πάλι από κάτω ήμουνα,

Απ’ του ουρανού τ’ αστέρια.   

Αυτή ήταν η συμμετοχή στο 25 λέξεις της Μαρίας στο ΚΕΙΜΕΝΟ

και την ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την υπέροχη διοργάνωση!

Στο λαβύρινθο μιας μπούκλας!

Μπλέχτηκα στον λαβύρινθο της μπούκλας σου, κι

αφέθηκα στην απαλότητα του χρυσαφένιου της βελούδου.

Αύρας σταγόνα έγινα και κύλισα ως τα μάτια,

κι είδα το βλέμμα καθαρό,

να ξεχειλίζει αγνότητα και απέραντη αλήθεια.

Αμέριμνα σεργιάνιζες σ’ ονειρικά παλάτια,

παιδί μου, σπλάχνο μου εσύ,

του ήλιου μου πυρήνα.

Σαν σύγκρυο με έζωσαν,  σκέψεις και αγωνίες,

πώς θα βαδίσεις το στρατί,

στον άδικο τον κόσμο.

Για δεν αρμόζει σε βλαστό, σε άνθος ,  σε μπουμπούκι,

νωρίτερα να αισθανθεί, τις καμτσικιές του ανέμου. 

Σαν κάπως να κατάλαβες, της μάνας σου την έγνοια!

Με κοίταξες και σκίρτησα,

και μ’ έπνιξαν οι φόβοι,

 μήπως αντάξια δεν φανώ της τόσης σου της πίστης.

Μήπως διαλύσω μονομιάς σαν αχυρένιος τοίχος,

όπως η άμμος που λυγά, στο πιο μικρό το κύμα.

Σ’ αγκάλιασα και ένοιωσα τους χτύπους της καρδιάς σου,

Ίδιους μ’ ενός μικρού πουλιού, που πιάστηκε με δόλο.

Γλυκό τραγούδι άρχισα, οι νότες να απαλύνουν,

 όσα η καρδούλα σου ένοιωθε, μα δεν κατανοούσε.

Για σένα μόνο,  ήτανε   το βλέμμα της καρδιάς μου,

  να σιγουρέψω αν έφτασε η θαλπωρή της νότας,

 ως την κρινένια σου ψυχή, για να σε ησυχάσω.

 Τότε μου χαμογέλασες,

 κι όλες μου οι έγνοιες  γίνηκαν ,

σαν τις δροσοσταλίδες, που έχασαν στον πόλεμο,

με του ήλιου τις αχτίδες. 

 Κι άρχισα να σου λέω ευθύς,  λόγια και ιστορίες, 

που μόνο λέοντες γεννούν, και σε  αετούς αρμόζουν.

Όχι παιδάκι μου γλυκό, θα είμαι πάντα βράχος,

θα είμαι ένας σίφουνας,  ορυμαγδός της πλάσης,

 ενάντια σε ό,τι θα σκεφτεί μονάχα, να σε βλάψει.

 Σε κάθε τι, χαιρέκακο, ζηλόφθονο και δόλιο, 

που  μόλις δει αγνότητα, ορμά να τη μολύνει,

με την ορμή της έχιδνας, τη πονηριά της κόμπρας.

Μόνο μου νόημα ύπαρξης είσαι εσύ παιδί μου!  

Με κοίταξες, μου γέλασες, και  το μικρό σου  χέρι,

πολύ απαλά ακούμπησες  μες τη δική μου χούφτα.  

Πόση μα πόση  δύναμη   παλεύω να σου δώσω,

και άλλη τόση δύναμη δίνεις   εσύ, σε μένα.

 Τα μάτια σου μισόκλεισαν, με ασφάλεια και πίστη,  

 στου ύπνου παραδόθηκες την όμορφη αγκάλη.

Κι εγώ, γλυκονανούρισα, τον θησαυρό του κόσμου,

‘’Κοιμήσου σπλάχνο μου εσύ, όνειρα δες παιδί μου,

κι η μάνα σου ακοίμητος φρουρός,

θα διώχνει εφιάλτες.’’

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 11ο Συμπόσιο ποίησης της Αριστέας, στο ''Η ζωή είναι ωραία''  με υπέροχο θέμα '' το παιδί''. Ευχαριστώ πολύ την Αριστέα για τη συμμετοχή μου στο υπέροχο Συμπόσιο της,μαζί με δημιουργίες πανέμορφες άλλων φίλων. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους άρεσε το ποίημα μου, και σε όσους διάβασαν το κομμάτι της ψυχής μου!

Στο φως του προβολέα!

‘’Αν έχετε εις την κατοχήν σας, δύον οπώρας, και πλησίον σας ευρίσκεται εις  εκ των  συμμαθητών σας, που  είναι άπορος, τι θα κάμνετε;’’

Πετάχτηκε τότε ως συνήθως και απάντησε: ‘’Τίποτα πάτερ μου, θα έτρωγα τα δύο μου μήλα. Στο κάτω-κάτω δικά μου δεν ήταν;’’

‘’Ευφροσύνη… Ευφροσύνη, τοιαύτη φιλαυτία που δεικνύεις τέκνον μου, θα σε μετατρέψει εις όργανον του σατανά!’’

Στην προστασία ενός μπαλκονιού, περίμενε να κοπάσει η βροχή, σκεπτόμενη το χθες.  Δεν ήταν η Ευφροσύνη  πλέον, που πέταγε   σχόλια, την ώρα των θρησκευτικών, βγάζοντας από τα ράσα του,  τον πατέρα Αθανάσιο, και προκαλώντας ‘’τους γέλωτας’’ των συμμαθητών της.

Τώρα  ήταν μία πανέμορφη νέα γυναίκα,  που δεν την έλεγε κανείς Ευφροσύνη, ούτε Φρόσω όπως οι δικοί της, ούτε Έφη όπως οι παιδικοί της φίλοι. Τώρα την έλεγαν Φέη, από ένα ανακάτεμα των γραμμάτων του Έφη, και ήταν ανερχόμενη ηθοποιός.

Τελείωσε  την δραματική σχολή, έχοντας ήδη αποκτήσει  θαυμαστές,  έτοιμους να της κάνουν όλα τα χατίρια.

Αρχικά  της δόθηκε ένας ρόλος, σε μία σειρά στη τηλεόραση. Κι όχι επειδή το ταλέντο της   ήταν τόσο μεγάλο,  ώστε ήταν αδύνατο να μείνει άγνωστο κρυμμένο στη σκιά, μα από τον δεσμό   με ένα καθηγητή της στη σχολή, που ήταν και ο πρώτος της εραστής. Γιατί αυτή ήταν η Φέη.  Μία κοπέλα που από μικρή, λάτρεψε το είδωλό της στον καθρέφτη, και αγάπησε με πάθος τον εαυτό της, ώστε πάντα να απαιτεί   για εκείνη,  την καλύτερη μερίδα φαγητού, το καλύτερο παιχνίδι, το ωραιότερο ρούχο, χωρίς ποτέ να σκεφτεί, αν έφταναν τα χρήματα στους γονείς της, ή ότι και τα αδέλφια της είχαν ανάγκες επίσης.

Επρόκειτο να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο.   Πρωταγωνίστρια σε έργο που σκηνοθετούσε ο νέος της δεσμός.  

Στην πρώτη πρόβα, η καρδιά της κτύπησε για πρώτη φορά, μόλις αντίκρισε τα γοητευτικά μάτια, του νεαρού βοηθού σκηνοθέτη. Κρυφά από τον εραστή της, του έριχνε κλεφτές ματιές, και γρήγορα,  μοίραζε το χρόνο της, ανάμεσα σε πρόβες,  γλέντια, και σε ερωτικές στιγμές με τον μεσήλικα σκηνοθέτη.   Και ενίοτε ξέκλεβε  χρόνο, για να τον χαρίσει στον αγαπημένο της, ο οποίος πίστευε ότι ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής της.

Τη βραδιά της πρεμιέρας,    τα μόνα καθίσματα που ήταν άδεια, ήταν αυτά που θα κάθονταν οι δικοί της. Δεν αποδέχθηκαν την πρόσκληση που τους έστειλε τυπικά, μόνο και μόνο για να τη θαυμάσουν στη δόξα της.   Εξάλλου εκείνη τους είχε ξεχάσει πρώτη, εδώ και καιρό.

 Η  παράσταση στέφθηκε με επιτυχία, θαυμαστές την περιτριγύρισαν για ένα αυτόγραφο και για ένα χαμόγελο. Αυτό ποθούσε η ψυχή και η  ματαιοδοξία της. Να είναι στο επίκεντρο.

Μα όταν ο σκηνοθέτης   της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί   μπροστά σε όλους, μαρκάροντας   την ιδιοκτησία του, και βλέποντας τη Φέη να τα δέχεται όλα   άνετη,  χωρίς να του ρίξει ένα βλέμμα, ο δυστυχής νεαρός βοηθός, κατάλαβε την αλήθεια. 

Γύρισε την πλάτη του κι έφυγε,  κλείνοντας την αυλαία σε μια μονόπλευρη αγάπη, με ένα άτομο, που απλά αγαπούσε μόνο τον εαυτό του! Και η Φέη,.. δεν θα ένοιωθε ποτέ, την μοναδικότητα  της πραγματικής αγάπης , που μοιράζεσαι με κάποιον άλλον!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Πέντε λέξεις της Μαρίας (mytripsonblog)

Πρωταπριλιά!!!!

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα, ίσως έπειτα από το όνειρο που είδα, πως ζούσαμε σε μια χώρα που ο ένας νοιαζόταν για τον άλλον, που δεν υπήρχαν προβλήματα, που όλοι έβαζαν το γενικό καλό πρώτο, και ο καθείς εργαζόταν για τον διπλανό του και για τη πατρίδα του και η πατρίδα για το λαό.

 Ίσως πάλι να ξύπνησα, για να προλάβω να μη χάσω το ξημέρωμα της μοναδικής μέρας που λέμε ψέμματα! ......( Συγγνώμη θα συνεχίσω σε λίγο, γιατί από τα γέλια που με έπιασαν, με αυτό το μοναδική μέρα, δεν μπορώ να γράψω)......

Λοιπόν!...  Συνήλθα. Όπως έλεγα, η πρώτη μέρα του Απρίλη, είναι η μέρα της φάρσας, της ψευτιάς, η μέρα που ο Πινόκιο θα μεγαλουργούσε.  

Και πιστεύω πως θα πρέπει να ευχηθούμε, χρόνια πολλά.

Σήμερα γιορτάζουν όλες οι πολιτικές ηγεσίες που έχει γνωρίσει η χώρα μας. Για τις υποσχέσεις που ποτέ δεν υλοποίησαν, και για την ευκολία με την οποία προσπαθούν να μας πείσουν ότι ποτέ δεν νοιάζονται για την ''καρέκλα'', αλλά για το λαό.

Χρόνια πολλά στην ανθρωπιά αρκετών, στην πονοψυχιά άλλων τόσων, που κομπάζουν χωρίς να τους αξίζει.

Χρόνια πολλά σε όσους πουλούν φτηνό πατριωτισμό, και σε όσους κρίνουν το βάδισμα εκείνου που φορά στενά παπούτσια, χωρίς να το έχουν δοκιμάσει και οι ίδιοι.

Χρόνια πολλά στους ανιδιοτελείς και ''υπεράνω'' αυτού του κόσμου, που κατηγορούν όσους αρπάζουν, παραβλέποντας το δικό τους χέρι που κάνει ακριβώς το ίδιο.

Χρόνια πολλά σε όσους είχαν όραμα να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο τους λαούς, και το περιβάλλον, λέγοντάς μας ότι έχουν υψηλούς στόχους και ότι εργάζονται για το συμφέρον μας.

Χρόνια πολλά για όσους συνδικαλίζονται, και η δουλειά τους είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου, ενόσω τρώνε με χρυσά κουτάλια από αυτό. 

Χρόνια πολλά σε όσους δημοσιογράφους, υποστηρίζουν πως εργάζονται για να μαθαίνει ο κόσμος την αλήθεια, ενώ λένε ό,τι τους έχουν υπαγορεύσει οι χορηγοί τους.

Χρόνια πολλά σε συνεταίρους και γείτονες γιατί μας λένε ότι αγωνίζονται για τον συνεταιρισμό τους αντάμα με τους συνεταίρους τους, και για την καλή τους γειτνίαση, όταν οι πράξεις τους δείχνουν το αντίθετο.

Χρόνια πολλά στους δικηγόρους απλά και μόνο γιατί σήμερα είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες γι' αυτούς.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ........ (ο καθένας μπορεί εδώ να συμπληρώσει ό, τι νομίζει, μια και υπάρχει μια ατελείωτη λίστα).

Και τέλος... πολλά μπράβο και ευχές στην Πρωταπριλιά, που κατάφερε να φτάσει τόσο ψηλά και να γίνει ένα ιδανικό πρότυπο, ένα ίνδαλμα όλων των υπολοίπων ημερών του χρόνου. Έτσι ζούμε και γιορτάζουμε την Πρωταπριλιά 365 μέρες.