Μίνι Σκυτάλη #2 - Συνέχεια!

 

Και συνεχίζουμε φίλοι μου μια και σήμερα είναι Πέμπτη και μάλιστα έχει βραδιάσει αρκετά, τόσο ώστε να μπορούμε να το θεωρήσουμε κλέβοντας Παρασκευή, μια και δουλεύω το πρωί, και να προχωρήσω τώρα με τις κληρώσεις των εικόνων στους συμμετέχοντες:

Εικόνα 1.

Με την 1. συμμετέχουν οι:

ANNA FLO:Τίτλος: Πράξη τέλους

ΜΑΡΙΑ ΠΛΑΤΑΚΗ:Τίτλος: Το αγκάθι

Εικόνα 2.

Με την 2. συμμετέχουν οι:

GIANNIS PIT:Τίτλος:Ανεπίδοτο σημείωμα

SMARAGDAKI ROULA:Τίτλος: Το κόκκινο ποδήλατο

KLAYDIA:Τίτλος:Η ιστορία του κόκκινου ποδήλατου Μέρος β'

και Τίτλος:Η ιστορία του κόκκινου ποδήλατου Μέρος Α΄

Εικόνα 3.

Με την 3 συμμετέχουν οι:

MARINA TSARDAKLI:Τίτλος:Όλα θα πάνε καλά

MARYPERTAX:Τίτλος: Ζωή στα πούπουλα

Εικόνα 4.

Με την 4 συμμετέχουν οι:

ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ:Τίτλος:Η Γραφομηχανή  που γελούσε

ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ:Τίτλος: Το χαλασμένο πι

MARINA to-e periodiko mas:Τίτλος: Moναχικός χορευτής

ΜΑΝΙΑ: Tίτλος: Σύμφυτος ρόζος

Εικόνα 5.

Με την 5 συμμετέχουν οι:

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ:Τίτλος: Πώς να ξεχάσεις;

ΡΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ:Τίτλος:Υπερατλαντικό ταξίδι

ΜΙΑ:Τίτλος:Ήρθες

Εικόνα 6.

Με την 6 συμμετέχουν οι:

GIORGOS DERVENTLIS:Τίτλος:Ο Δυρρών

ALEXANDRA:Τίτλος: Η νύχτα που έσβησαν τ' αστέρια 

KATIA MARKOUIZOU:Τίτλος:Ατελής όψη

TZOANNA:Τίτλος:Η θλίψη μέσα μας

Μην ξεχνάμε πως δεν έχουμε περιορισμό λέξεων.

Ο καθένας με ειδοποιεί με email και κάνει ανάρτηση στο blog του.

Η ιστορία θα πρέπει να είναι εμπνευσμένη από την εικόνα που κληρώθηκε.

Το δρώμενο λήγει στις 9/5/2021 ημέρα Κυριακή

Με το τέλος του δρώμενου θα κληρωθεί κλασσικά ένα δώρο από τα χεράκια μου στους συμμετέχοντες.

Μίνι Σκυτάλη #2 - Πρόσκληση!!

 

Καλησπέρα σε όλους!

Ήρθε ο καιρός για τη Μίνι Σκυτάλη #2 που ομολογουμένως με βολεύει καλύτερα από την μεγάλη Σκυτάλη που κρατάει ολάκερους μήνες!

Ωστόσο η Μίνι έχει τη δική της χάρη, μια και είναι άνετη και μας χαρίζει διαφορετικές οπτικές από τους δημιουργούς που συμμετέχουν!

Ελπίζω να έχω την χαρά να θαυμάσω πολλά και διάφορα, και επίσης εδώ μπορώ να συμμετέχω κι εγώ!

Έτσι για να μη ξεχνιέμαι δηλαδή! 

Να θυμάστε πως πρέπει να δηλώσετε συμμετοχή για να κληρωθείτε εικόνα!

Να θυμάστε πως όταν είστε έτοιμοι κάνετε ανάρτηση και με ειδοποιείτε για να ρίξω σήμα στους υπόλοιπους!

Έχετε και το αβαντάζ πως και να ξεχαστεί κάποιος μπορεί να δηλώσει συμμετοχή και στην πορεία του δρώμενου.

Θα χαρώ να σμίξουμε όλοι ξανά!

Είχα πει εξαρχής πως Απρίλιο θα τρέξω μια μίνι Σκυτάλη και το κάνω!

Σας παραθέτω όλες τις εικόνες και η κλήρωση θα γίνει όταν δηλώσετε συμμετοχή!

1.

2.

3.

4.

5.

6.

Όλες είναι από το pinterest. Περιμένω λοιπόν τις συμμετοχές για να κληρωθούν οι εικόνες ποιος θα γράψει με ποια!

Οι συμμετοχές κλείνουν την Πέμπτη το βράδυ 15/4/21.

Η κλήρωση θα γίνει την Παρασκευή και θα σταλούν ειδοποιήσεις.

Το δρώμενο θα κρατήσει μέχρι 9/5/21 ημέρα Κυριακή!

Φιλιά πολλά και είμαι σε αναμονή!

''Τα Γνωμικά εμπνέουν #2''- Λήξη !!

 

Έληξε φίλοι μου και το δρώμενο μας ''Τα γνωμικά εμπνέουν #2''. 

Συμμετείχαν έντεκα υπέροχα κείμενα και ποιήματα, γεμάτα έμπνευση και δημιουργία.

Μπορώ να πω πως ήταν αριστουργήματα και διαπιστώνω πως όσο πάμε γινόμαστε όλο και πιο εμπνευσμένοι. 

Είκοσι φίλοι διαβάσατε και ψηφίσατε διαλέγοντας αυτά που σας άρεσαν περισσότερο, κι εγώ απόλαυσα μια επική μάχη, παρακολουθώντας με γέλια όλα τα κείμενα να κονταροχτυπιούνται  και πολλές φορές κάποια να ισοψηφούν, και στη συνέχεια το αποτέλεσμα εναλλασσόταν με τέτοιο ρυθμό που ήταν υπέροχο.   

Ειλικρινά ήταν απόλαυση, και μάλιστα είχα τέτοια αγωνία, που αν μπορούσα να απλώσω το χέρι και να μικρύνω την εβδομάδα θα το έκανα. 

Έχω φτιάξει ένα δωράκι ειδικά για το νικητή και αυτό είναι το παρακάτω.

Είναι ένας καθρέφτης που η κορνίζα του είναι κομμάτι- κομμάτι   πλασμένο από πηλό, και τοποθετημένα έτσι ώστε να φτιάχνουν αυτό που βλέπετε. Και βαμμένος με ακρυλικό χρώμα σε στυλ μπρονζέ.

Ελπίζω να σας αρέσει.

Και νικήτρια αυτού η Μαρία Κανελλάκη με το κείμενο της που  είχε τον αριθμό  1 και τίτλο, ''Οι ευεργετικές ιδιότητες της σόδας'' στο οποίο δώσατε 39 ψήφους   βγάζοντας το πρώτο!

 Συγχαρητήρια λοιπόν στη Μαρία, και ας δούμε και τις υπόλοιπες υπέροχες συμμετοχές.

  

2. Η επιστροφή  Giannis Pit 17 βαθμούς

3. Το μαύρο πρόβατο Αnna flo 24 βαθμούς

4. Δύναμη  Μia  36 βαθμούς

5. Αυτοπεποίθηση Αχτίδα 1 βαθμός

6. Το κουνιαδάκι Τάσος Κάβουρας 16 βαθμούς

7. Ο άλλος εαυτός Smaragdaki Roula 2 βαθμούς

8. Αποχαιρετισμός Κλαυδία 31 βαθμούς

9. Ο μονόλογος μιας ταλαιπωρημένης to e-periodiko mas 8 βαθμούς

10. Η Βάφτιση Κάτια Μαρκουίζου 12 βαθμούς

11. Σε όσους ξέχασαν να είναι παιδιά Marina Tsardakli 14 βαθμούς

 

Θα πρέπει να πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ στους 11 φίλους που με τίμησαν με τις υπέροχες συμμετοχές τους και στους είκοσι φίλους που διάβασαν και ψήφισαν. Ήταν ένα πανέμορφο δρώμενο και ελπίζω να εξακολουθήσετε να το τιμάτε!

Σε λίγο καιρό θα ξεκινήσει μια μίνι Σκυτάλη έτσι για να έχουμε ξεσπάθωμα πάλι αν το θέλετε κι εσείς, και η χαρά μου θα είναι τεράστια να συμμετέχουμε όλοι μαζί ξανά!

Και πάλι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!

'' Τα Γνωμικά εμπνέουν #2 '' - Συμμετοχές!

 

Είχαμε να εμπνευστούμε από τη φράση 

ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ''ΑΡΕΣΩ''!

ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ''ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΡΕΣΩ''!

Έντεκα φίλοι εμπνευστήκατε και στείλατε τις συμμετοχές σας και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!

 

Σήμερα Σάββατο αναρτώ τα κείμενα σας στη Γήινη ματιά, θα τα διαβάσετε και θα ψηφίσουν μόνο οι φίλοι του μπλογκ, ακόμα και αν δεν συμμετέχουν.  Η ψηφοφορία θα έχει διάρκεια μέχρι 9/4/21 ημέρα Παρασκευή και ώρα 8 μ.μ.

Θα ψηφίζετε με 4, 3, 2, 1 βαθμούς με σειρά προτίμησης σας.

Στις 10/4/21 θα αναρτήσω τον νικητή που θα πάρει ένα δωράκι φτιαγμένο από μένα, και την λήξη του δρώμενου μας! 

Έχει γίνει κλήρωση για την σειρά ανάρτησης, και έχουν ως εξής:

πηγή

1. Οι ευεργετικές ιδιότητες της σόδας

«Πώς εξαφανίζετε τοπικό λίπος με μαγειρική σόδα», έγραφε ο τίτλος του άρθρου. Αμέσως βάλθηκε να ετοιμάσει το μαγικό φίλτρο που, ίσως, να τη λύτρωνε απ’ την κυτταρίτιδα που κουβαλούσε παιδιόθεν. Δεν πρόσεξε η τρελή, πως το κείμενο αναφερόταν στα μάτια της κουζίνας.

«Το μόνο που αξίζει πάνω σου, είναι τ’ αμυγδαλωτά σου μάτια, αγάπη μου». Το μοναδικό ξεροκόμματο φιλοφρόνησης που, ενίοτε, της πέταγε η μητέρα της. Κι ήταν το μοναδικό σημείο πάνω της, που η Γωγώ δεν ντρεπόταν. Κι ας ήταν δυο μελαγχολικές λίμνες, μονίμως βουρκωμένες απ’ την απογοήτευση και την παραίτηση. Η μητέρα ήταν όλος ο κόσμος της, οικογένεια, φίλη και σύμβουλος. Ο πατέρας της έλειπε συχνά απ’ το σπίτι, «για δουλειές κοριτσάκι μου», της έλεγε όταν ήταν μικρή, αργότερα βέβαια κατάλαβε πως είχε παραδοθεί αμαχητί στη σκληροτράχηλη Βανέσα, τέως εστεμμένη ασήμαντων καλλιστείων και νυν παραφουσκωμένη μεσήλικας με παλιμπαιδίζουσες συμπεριφορές. Ήταν συνειδητή επιλογή να παίξει το ρόλο της φίλης, και όχι της μητέρας, όταν βρέθηκε μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά. Κι ας την προειδοποιούσαν όλοι πως αυτό το ανακάτεμα των ρόλων δεν θα βγει σε καλό.

«Ανακατεύετε μια κούπα σόδα, με ξύδι και χυμό λεμονιού. Τρίβετε επίμονα με σφουγγάρι, κι αφήνετε για λίγο. Ξεβγάζετε με ζεστό νερό». Ως εκεί διάβασε. Ετοίμασε το κατάπλασμα κι άρχισε να τρίβει με λύσσα τα μπούτια της. Σαν να είχε βαλθεί να ξεκολλήσει απ’ το δέρμα της όλα τα επικριτικά σχόλια που κουβαλούσε το εικοσάχρονο κορμί της. «Πώς θα βγεις στην παραλία έτσι που είσαι, βρε, μάτια μου; Πώς θα βάλεις  ένα κολλητό φορεματάκι; Κι άμα γεννήσεις και γεμίσεις ραγάδες, άντε να συμμαζευτείς μετά. Μα τίποτα δεν πήρες από μένα;»

Tίποτα δεν έγινε. Τα έγδαρε στο τρίψιμο, μέχρι που μάτωσαν και γέμισαν πληγές. Τα ξέπλυνε με νερό και κοιτάχτηκε έντρομη στον καθρέφτη. Το κορμί της έμοιαζε γέρικο σκαρί, παραδομένο να το κουρσέψουν οι ενοχές και η αυτολύπηση. Με την αυτοπεποίθησή της κατακερματισμένη, συμμάζεψε τα σύνεργα της αποτυχημένης απόπειρας, έριξε στο νιπτήρα το ζουμί που  περίσσεψε, κι ανακάλυψε έκπληκτη τη χρησιμότητά του, όταν είδε το σιφόνι ν’ αφρίζει και να ξαναγίνεται γυαλιστερό και πεντακάθαρο από κηλίδες και βρομιές.

Επί ώρες αναποδογύριζε μανιασμένη τα συρτάρια, ξεκλείδωνε αμπαρωμένα όνειρα, έψαχνε κλεμμένα χρόνια, αγχωμένα καλοκαίρια, κι όλο έτρεχε να σωθεί απ’ τη μητρική ιαχή «Πώς ξεχείλωσες έτσι, βρε, αγάπη μου;» Αδυνατιστικές κρέμες, μαγικά χάπια που κόβουν την όρεξη, μαντζούνια θαυματουργά και παχύρευστοι ζελέδες, έγιναν ένας μπόγος πάνω στο κρεββάτι της. Αργά τη νύχτα τα κήδεψε στον κάδο σκουπιδιών. Προς στιγμή μόνο, ένιωσε το λυγρό αποχωρισμό απ’ τη μητέρα της. Ο μπόγος αιωρήθηκε για δευτερόλεπτα πάνω απ’ τη  σιδερένια χοάνη, μέχρι που ρίχτηκε μ’ έναν ταφικό σπαραγμό:

«Ευχαριστώ που δεν σου άρεσα, μαμά!»

Τίναξε χαιρέκακα τις παλάμες της, σαν να ξεφορτώθηκε ένα σιχαμερό κουφάρι. Ξημέρωμα μιας νέας μέρας κι ένιωθε πανάλαφρη κι απελευθερωμένη απ’ τα βαρίδια του παρελθόντος. Σαν να καθάρισε επιτέλους τους λεκέδες που μαύριζαν την ψυχή της. Θυμήθηκε τον παφλασμό της σόδας στο σιφόνι του μπάνιου. «Τελικά έχει θεαματικά αποτελέσματα», σκέφτηκε. Θα την χρησιμοποιώ τακτικά…

(Ένα χρόνο μετά, η Γωγώ συμμετείχε στην καμπάνια «Αγαπώ το σώμα μου»)

πηγή

2. Η επιστροφή

Η Ειρήνη άνοιξε την πόρτα του δωματίου. Ένα όμορφο άρωμα ξύλου πλημμύρισε τις αισθήσεις της. Το φως απ’ το λιόγερμα έλουζε το χώρο με όμορφα χρώματα. Γύριζε πάλι σ’ αυτό το γραφείο. Ήταν όλα όπως τότε. Καλαίσθητα όπως άρεσαν στον παππού της και τακτοποιημένα. Κάθε μέρος της επίπλωσης, η βιβλιοθήκη και τα προσωπικά του αντικείμενα πάνω στο σκαλιστό δρύινο γραφείο του. Η πολυθρόνα,  η γραφομηχανή του. Τα πάντα εκτός από τον ίδιο. Τη θέση της ζωντανής του παρουσίας προσπαθούσε να πάρει η φωτογραφία του στα δεξιά όπως έστεκε χαμογελαστός και προσιτός όπως πάντα.

Χάιδεψε με συγκίνηση κάθε αντικείμενο. Ένιωσε τα μάτια της υγρά. Ήρθε και έκατσε στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο. Όπως ακριβώς πέντε χρόνια πριν. Για μια στιγμή τον είδε απέναντί της, άκουγε τη ζεστή φωνή του.

 

“Τι σε πονάει Ειρήνη μου;” ρώτησε με το γαλήνιο ύφος του. Τον κοίταξε μελαγχολική. “Άνοιξέ μου την καρδιά σου  ελεύθερα!”

“Παππού!” του είπε και άπλωσε το χέρι της. Η ζεστή αφή της παλάμης του λειτούργησε αναζωογονητικά.

“Μίλα παιδί μου!”

“Παππού τα γραπτά μου, τα έργα μου. Δεν αρέσουν! Σε όποιον εκδοτικό οίκο να τα έδωσα τα απέρριψαν…”

“Πως νιώθεις γι αυτό;”

“Χάλια παππού! Νιώθω κάθε κόπο μου χωρίς αντίκρισμα. Δεν κατάφερα τίποτα! Παντού συναντώ αρνήσεις. Κάτι κάνω λάθος”

“Τι σου λένε για εξήγηση;”

“Ότι τα έργα μου δεν είναι εμπορεύσιμα. Ότι είναι εκτός κλίματος. Ότι δεν θα τα διαβάσει κανείς. Δυσπρόσιτα, ακατανόητα. Ίσως να έχουν δίκιο! Θα πρέπει να αλλάξω ύφος και θεματογραφία. Να κάνω κάτι να εκτιμηθεί, να το δεχτούν”

Την κοίταξε ίσια στα μάτια με εκείνο το βαθύ, σαν δειλινό, βλέμμα του.

“Τι τους έστειλες;”

“Αυτά που θεωρώ καλά μου έργα. Ένα φαντασίας, δύο κοινωνικά και ένα σενάριο. Κανένα παππού! Δεν άρεσε τίποτα. Ξέρεις πως νιώθω; Σαν ένα μηδενικό, λες και δεν υπάρχω!”

“Σσσστ μη λες ανοησίες! Εσύ πως νιώθεις για αυτά σου τα έργα; Με δεδομένο ότι έχεις ήδη μια εμπειρία”

Δίσταζε να απαντήσει.

“Σου αρέσουν κορίτσι μου; Τα δέχεται η καρδιά σου;”

“Πολύ! Στο καθένα από αυτά ακούμπησα τα συναισθήματά μου. Τις εικόνες, τα θέματα, τους χαρακτήρες που έφτιαξα, τα μηνύματα που ήθελα να περάσω”

“Τα έχω διαβάσει όλα, έχω άποψη. Αλλά με νοιάζει η δική σου! Τι λέει η καρδιά σου!”

“Παππού…”

“Μην ετεροκαθορίζεσαι καρδιά μου. Μην απορρίπτεις τον εαυτό σου επειδή στο είπαν εκείνοι. Εντάξει είχαν την άποψή τους. Είναι έργα σου! Παιδιά σου! Τα αγαπάς, τα πονάς. Να νιώθεις όμορφα για αυτά. Δεν θα σε κρίνει η ευαρέσκεια των άλλων. Δεν θα σε κλονίζει η δική τους απόρριψη. Η ζωή μας δεν κρέμεται στα θέλω των άλλων. Πίστεψε σε σένα! Δεν θα χάσεις ποτέ!”

 

Θυμήθηκε τα τελευταία του λόγια σαν να ήταν τώρα αυτή τη στιγμή. Έβγαλε από την τσάντα της ένα έγγραφο. Το ακούμπησε αργά με σεβασμό εκεί μπροστά στην πολυθρόνα του. Ένα δάκρυ αβίαστο κύλησε από τα μάτια της.

“Σ’ ευχαριστώ!” ψέλλισε.

Έφυγε με αργά βήματα. Το έγγραφο έγραφε:

“Βραβείο σεναρίου Φεστιβάλ κινηματογράφου για την Ειρήνη Π.”

Πως της φάνηκε ότι είδε το διάφανο πρόσωπό του στο καθρέφτη απέναντι, να της χαμογελά.

 

πηγή

3. Το μαύρο πρόβατο

Η κυρά Ματίνα έφυγε πλήρης ημερών!

Αν ήθελες να γράψεις τον ορισμό του τι σημαίνει ''ανθρωπιά'' θα έγραφες σίγουρα το όνομά της.

Θα έλεγες ότι δεν θα υπήρχε κανένας να την κλάψει. Το έλεγε και μόνη της όσο ζούσε και γελούσε. Το ήξερε.

''Και δεν σε πειράζει κυρά Ματίνα'' την ρώταγα

''Παιδάκι μου λες να θέλω να κάνω τον κόσμο να κλαίει; Όχι δεν θα με πειράξει.''

''Μα όλοι θέλουμε ανθρώπους δίπλα μας να μας αγαπούν. ''

''Α Σοφάκι μου, αυτοί που θέλω να είσαι σίγουρη ότι με αγαπούν. Έζησα όπως ήθελα, όχι όπως ήθελαν οι άλλοι. Και μην νομίζεις ότι θα με έκλαιγαν από αγάπη... θα με είχαν αποδεχθεί γιατί δεν θα ήμουν το μαύρο πρόβατο''

Στο τελευταίο κατευόδιο της Κυρά Ματίνας, του ελεύθερου πνεύματος της μικρής μας πόλης, ήταν αρκετά τα άτομα που την έκλαψαν.

Η Μάρω που τη βοήθησε να σταθεί στα πόδια της μηνύοντας τον άντρα της γιατί την κακοποιούσε, ο Σωτήρης που κόντεψαν να τον λιντσάρουν οι συντοπίτες του γιατί δεν ήταν τόσο άντρας όσο ήθελαν, η μικρή Βαρβάρα που δεν ήταν καθόλου μικρή, αλλά μόνο στο μυαλό και την κορόιδευαν ασύστολα όλοι, ο Θανάσης που ως ναρκομανής βρήκε τον άνθρωπο να τον βοηθήσει να αποτοξινωθεί. Και όχι με το ζόρι... τον κράτησε σπίτι της, τον φιλοξένησε όταν τον πέταξαν οι γονείς του στο δρόμο, του συμπαραστάθηκε και φυσικά ήλθε η κατάληξη, να ελευθερωθεί το παλικάρι

Όλοι αυτοί ήταν εκεί, να αποχαιρετούν την Κυρά που άνοιγε το σπιτικό της και την καρδιά της σε όσους την χρειάζονταν. Στην Κυρά που έζησε όπως ήθελε κι ας είχε όλη την πόλη απέναντί της. Που δεν παντρεύτηκε ποτέ γιατί ''δεν βάζω κανέναν στο κεφάλι μου να το παίζει αφέντης''.

Που αγωνίστηκε για τα δίκαια των εργαζομένων '' γιατί η εκμετάλλευση πρέπει να στιγματίζεται'' όσο κι αν την συλλάμβαναν συχνά στις διαμαρτυρίες.

Η κυρά Ματίνα ήταν μια εμφανίσιμη γυναίκα που καμάρωνε γι αυτό, αλλά ποτέ δεν το χρησιμοποίησε για το συμφέρον της.

''Δεν σε νοιάζει που σε κουτσομπολεύει όλη η πόλη που της πας κόντρα;'' την ρωτούσαν

''Θα με ένοιαζε αν δεν με κουτσομπόλευε. Δεν ήθελα ποτέ την αποδοχή εκείνων που δεν συμφωνούσαν με τις δικές μου αξίες. Δεν με ενόχλησε ποτέ που δεν άρεσα σε κανέναν. Μου αρκούσε που αρέσω σε σένα. Και κυρίως που αρέσω στον εαυτό μου '' έλεγε.

Όταν και το τελευταίο λουλούδι σκέπασε τον τάφο της, ορκίζονταν εκείνοι που την εκτιμούσαν ότι την είδαν να ίπταται ψηλά χαμογελαστή και γεμάτη από τη ζωή που έζησε.

Είδαν την ψυχή της καθάρια να πηγαίνει εκεί στα άστρα που ανήκε.

Να ακολουθεί το φως γιατί φως ήταν πάντα !

Πόσο φτωχότερη θα είναι πλέον η πόλη μας!

4. Δύναμη

Στο δίλημμα του χρόνου,

στην κόψη του ξυραφιού,

ισορροπούν οι Βάκχες.

 

Στη δίνη του ονείρου,

στη σκόνη του φεγγαριού,

κουρνιάζουν οι αετοί.

 

Δεν πίστεψες σε μένα,

ατέρμονος χορός στη γη,

φτερούγισα στ' αστέρια.

 

Κι αν οι νεράιδες έφεραν τ' όνειρο,

κι αν οι γοργόνες το πήραν στα βάθη,

δεν με λύγισες.

 

Δεν άφησα τα "θέλω" μου,

δεν άλλαξα για σένα,

ακόμη πιστεύω σε μένα.

 

πηγή

5. Aυτοπεποίθηση

Αυτοπεποίθηση.. μεγάλο και ζηλευτό προσόν, σου δίνει τον "αέρα" του ξεχωριστού, δυναμικού, αγαπητού. Το θέμα είναι από που πηγάζει η αυτοπεποίθηση αυτή, που απευθύνεται και ποιος ο πραγματικός ωφελούμενος.

 Όταν είσαι νέος επιθυμείς την επιβεβαίωση των γύρω σου και προσπαθείς να την κερδίσεις με πολλούς τρόπους γιατί αυτό τονώνει την αυτοπεποίθηση σου και σε κάνει να αισθάνεσαι την επιτυχία που κατακτάς στα μάτια των άλλων και που σε οδηγεί σε δύναμη.

 

 Πόσοι είναι αυτοί που την μετρούν ανάλογα με τους.. fallowers ή τα..like που έχουν στις αναρτήσεις τους...

Είναι όμως αυτό η σωστή έννοια της λέξης αυτοπεποίθησης; 

Την έχεις ή.. νομίζεις πως την έχεις, είναι η αλήθεια της δύναμης που νοιώθεις ή της προσωπικότητας σου;

Δεν γεννιέσαι με αυτήν φίλοι μου, αποκτάς αυτοπεποίθηση με τις σωστές  επιλογές, τις  αποφάσεις σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής χωρίς να σε νοιάζει για την γνώμη των άλλων αλλά μόνο ο δικός σου εσωτερικός γνώμονας επιλογής.

Όταν αισθανθείς ότι η απόφαση σου ήταν για σένα και όχι για τους άλλους και όταν μπορείς στο .. καθρέπτη να λες με το κεφάλι ψηλά : - Αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω!

 

Για τις συμμετοχές 6-11 εδώ

''Τα Γνωμικά εμπνέουν #2 '' - Συμμετοχές 6-11

πηγή

 6. Το κουνιαδάκι...

(μαρτυρία Παναγιώτη Μασ..)

«Όταν πήγα φαντάρος το 1952, πάνω στα σύνορα σε Τάγμα ανεπιθύμητων το μόνο για το οποίο ήμουν σίγουρος ήταν ότι η ταυτότητα μου έλεγε Αριστερός..

Τις πρώτες κιόλας ημέρες ο διοικητής με φώναξε στο γραφείο του.. Με έπιασε κρύος ιδρώτας..

Μπήκα μέσα και στάθηκα προσοχή.. μου είπε να καθίσω και κάθισα μαζεμένος σε μία καρέκλα.. μου λέει θέλεις τσιγάρο, του λέω όχι.. Είχα αμηχανία.. Φωνάζει τον στρατιώτη που ήταν στον προθάλαμο του γραφείου και με ρώτησε τι θα ήθελα από το ΚΨΜ.. Τα είχα χαμένα.. Άρχισα και να νευριάζω.. Το μυαλό μου πήγε ότι ήθελε να με πάρει με το μέρος του και να με κάνει καρφί..

Όταν μείναμε οι δύο μας άρχισε να με ρωτάει από πού είμαι και τι δουλειά έκανα.. Του είπα από την Παληόχουνι Αρκαδίας και η ασχολία μου ήταν αγροτικές δουλειές. Τελευταία είχα ανέβει στην Αθήνα..

-         Το χωριό σου είναι κοντά στην Ασέα..

-         Ναι..

-         Τι ξέρεις για τον Πέρδικα και την επίθεση που έκανε στο Αστυνομικό τμήμα..

-         Δεν ξέρω.. μόνο έχω ακούσει να λένε..

-         Αυτά που λένε θέλω να ακούσω και εγώ..

Δίχως να το καταλάβω που βρήκα τόσο θάρρος πήρα φόρα και άρχισα να λέω αυτά που ήξερα.. Με παρακολουθούσε ανέκφραστος και δίχως να με διακόπτει..

 

Στην Ασέα στο σταθμό χωροφυλακής ένας χωροφύλακας που δεν ξέρω το όνομα του (ο Νταρβίρας, αλλά δεν το είπα..) έκανε και τον ταχυδρόμο στα δυτικά χωριά.. Μια φορά που πήγε στο Βάγκου βρήκε την αδερφή του Πέρδικα την συνέλαβε την πήγε έξω από το χωριό και την βίασε..

Ο Πέρδικας μέρα μεσημέρι, δίχως κάποιος να τον αντιληφθεί μπήκε στην Ασέα και πήγε κατευθείαν στο Αστυνομικό τμήμα.. Ο διοικητής ήταν μόνος του και τον αιφνιδίασε.. Τράβηξε κάτω από την καπαρντίνα του το κρυμμένο όπλο του..

- Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, δεν θα σε πειράξω με άλλον έχω να μιλήσω..

Έβγαλε τα κλείστρα από τα όπλα των χωροφυλάκων και περίμενε.. Ήξερε ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν ο Νταρβίρας..

Ένα θηρίο δύο μέτρα ήταν, αντίθετα με τον Πέρδικα που ήταν μικρόσωμος, αδύνατος αλλά μυώδης..

- Ποιος είναι αυτός..

Ο διοικητής δεν μίλησε..

Σηκώθηκε ο Πέρδικας και άφησε να φανεί το όπλο του..

- Δεν με γνωρίζεις.. Το κουνιαδάκι σου είμαι.. Έλα, πάμε για το χωριό έχουν αρχίσει οι ετοιμασίες.. Πάμε για τα στέφανα.. Έδωσα εντολή να σφάξουν κατσίκια..

Τον πήρε με την απειλή του όπλου και βγήκαν γρήγορα έξω από το χωριό..

Το τμήμα αναστατώθηκε και σε λίγο ομάδες ξεκίνησαν για αναζήτηση.. Τον βρήκαν σκοτωμένο..

 

Ο Πέρδικας πήρε το νόμο στα χέρια του, αυτοδίκησε.. Πήγε μόνος, δίχως την ομάδα του.. Γιατί αυτή η αποστολή ήταν καθαρά δική του υπόθεση.. Και καταλάβαινε ότι αυτό δεν ήταν μόνο ψυχολογική υποστήριξη στην αδελφή του.. Ήταν κτύπημα και στο σύστημα..

 

Ο διοικητής σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο , δεν έβλεπα το πρόσωπό του..

- Ώστε αυτά λένε.. δεν σε θέλω οτιδήποτε άλλο..

Μου έδωσε 10 ημέρες άδεια.. ο λοχαγός έγινε έξω φρενών.. Δικαιολογήθηκα..

 - κ. Λοχαγέ ζήτησα άδεια για σοβαρή υπόθεση.. δεν σας παρέκαμψα επίτηδες..

Το επώνυμο του διοικητή είχε στενή συγγενική αναφορά με του Νταρβίρα..»

 

πηγή

7. Ο άλλος εαυτός...

-Τι μου λες τώρα; πως δεν έχω εγώ αυτοπεποίθηση;

-Έτσι νομίζω.

-Και από που έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;

-Δεν βλέπω να το προσπαθείς.

-Για κάνε μου το λιανά;

-Να, δεν βλέπω να ενδιαφέρεσαι και πολύ για την εξωτερική σου εμφάνιση.

-Τι θα ήθελες να κάνω δηλαδή;

-Ας πούμε να έκανες ένα make over; να άλλαζες λίγο την εμφάνισή σου; το χρώμα των μαλλιών σου στο πιο μοντέρνο; όλο με ένα t- shirt και  ένα παντελόνι κυκλοφορείς.

Δοκίμασες να βάλεις ένα φόρεμα;

-Μα αυτά με βολεύουν. Εσύ νομίζεις ότι η εξωτερική εμφάνιση παίζει ρόλο στην αυτοπεποίθηση μας;

-Δεν θα σου άρεσε να σε θαυμάζουν γι αυτήν; δεν απορείς που κάποιοι σε κοιτάζουν περίεργα;

-Ε...και; δεν με πειράζει αν δεν αρέσω, τα έχω καλά με μένα και με όσους με αποδέχονται όπως είμαι.

Αυτοπεποίθηση είναι, να πιστεύεις στον εαυτό σου,  και να ξέρεις ότι πατάς γερά στα πόδια σου.

Αυτοπεποίθηση, δεν είναι μόνο η εμφάνιση, είναι ο αυτοσεβασμός στον εαυτό σου  και  στον  άνθρωπο πάνω από όλα.

Ακόμα και  πολύ περισσότερα, που για να τα αναλύσουμε, θα χρειαζόμασταν πολλές ώρες! 

Σού έλυσα τις απορίες σου; 

Μα πες μου ποιος είσαι και μου κάνεις τόσες ερωτήσεις;

-Ο άλλος εαυτός!

 

πηγή
 

 8. Αποχαιρετισμός

Όμορφη δεν την έλεγες, μα σίγουρα καπάτσα,

παλιάς κοπής συνταίριασμα , σε μία νέα ράτσα.

Είχε μία δύναμη κι ορμή,  που ξάφνιαζε τους πάντες

και σίγουρα τους φόβιζε τους πιο πολλούς τους άντρες….

Δεν μάσαγε τα λόγια της, ούτε παρακαλούσε,

και της ζωής τα ζόρικα με τρόπο, προσπερνούσε.

Σε κάθε δυσκολία της , πέρα τα έβγαζε μόνη,

με αγώνα, με προσπάθεια, χωρίς να βαλαντώνει

κι όταν η αρρώστια , έφθειρε το αλύγιστο κορμί της,

σαν το θηρίο πάλεψε πριν φύγει η ψυχή της,

όρθια αναμετρήθηκε με τη ρομφαία του χάρου

και πέταξε στους ουρανούς με τα φτερά του γλάρου…

Αγάπαγε τη θάλασσα και τα θαλασσοπούλια,

είχε μια λιονταριού καρδιά με φως από την πούλια,

το άδικο δεν άντεχε και ήτανε πάντα πρώτη

σε αγώνες για δικαίωση,  σαν τον καλό στρατιώτη,

προστάτισσα και βοηθός, συντρέχτρα και μαχήτρια,

αυθόρμητη, ατρόμητη , μα και παρηγορήτρια….

Αδιαπραγμάτευτες οι αρχές κι όλα της τα πιστεύω,

χωρίς εκπτώσεις, ενοχές ,  ή «  τα κουτσοβολεύω»…

χαιρότανε τις νίκες της , δεχότανε  τις ήττες

ήτανε μεγαλόκαρδη κι άπιστη στους προφήτες.

Πολλοί την κακολόγησαν κι άλλοι την απαρνήθηκαν,

κάποιοι την συκοφάντησαν και κάποιοι την φοβήθηκαν,

όμως αν και τα γνώριζε, όλων  τα πεπραγμένα,

απτόητη προχώρησε χωρίς ν΄ αφήσει ένα,

σημάδι πως πτοήθηκε, κάμφθηκε το ηθικό της,

κι η στάση της ανέδειξε,  τον άμεμπτο εαυτό της.

Την αποχαιρετήσαμε προχθές το μεσημέρι,

ας έχει καλούς ουρανούς και πελαγίσιο αγέρι,

σημάδεψε την μνήμη μας, η σπάνια δύναμή της,

το πνεύμα της το ελεύθερο κι η  αυτοπεποίθησή  της !!!

Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται για την επιβίωση  με πίστη, δύναμη και αρχές !

Αξιες γιαγιάδες, μητέρες, σύντροφοι, κόρες, σε πολλαπλούς απαιτητικούς ρόλους ανταποκρίνονται με αξιοθαύμαστη δοτικότητα και ανιδιοτέλεια…..τους αξίζει ο σεβασμός μας !!!

 

πηγή

9. Ο μονόλογος μιας ταλαιπωρημένης

Δεν μπορώ σου λέω, δεν μπορώ!! Πεινάω παιδί μου με αυτή τη δίαιτα! Και όχι πες μου τώρα στο Θεό σου, γιατί πρέπει να το περνάω όλο αυτό το βασανιστήριο; Γιατί;

Για να γίνω συλφίς θα μου πεις και θα σου απαντήσω, πάλι με ένα «γιατί»!

Σώνει και ντε πρέπει όλες να έχουμε διαστάσεις μοντέλου, κάτασπρα δόντια, μεταξένια μακριά μαλλιά με μπούκλες ή και χωρίς, κατά προτίμηση ξανθά ή έστω με ξανθιές ανταύγειες, άψογο μανικιούρ και γόβα στιλέτο κι ας πονάνε τα πόδια στο πρώτο πεντάλεπτο.

Όχι, πες μου είναι ζωή αυτή; Να τρέχω κάθε λίγο σε μαγαζιά, κομμωτήρια και νυχάδικα για να είμαι «ωραία»; Άσε τα περιοδικά που πρέπει να ξεφυλλίζω για να δω τις επιταγές της μοδός, να μην είμαι πασέ!!

Και να τρέμει το φυλλοκάρδι μου κάθε τρίμηνο, αν στένεψαν τα παντελόνια της επόμενης σεζόν, αν μίκρυναν οι γιακάδες, ποιο χρώμα επικρατεί στις τσάντες, ανάλογα με ποιο πλευρό ξύπνησε ο κάθε απαστράπτων διεθνούς φήμης σχεδιαστής, που θέλει να μας ντύσει, γδύνοντας το πορτοφόλι μας, που δεν είναι και στα καλύτερά του.

Βαρέθηκα, σου λέω, βαρέθηκα!! Και να δεις που μαζί με μένα πρέπει να βαρέθηκαν ακόμα και οι μόδιστροι που έβγαλαν αυτή τη μόδα με τις πιτζάμες τις μεταξωτές (λέμε τώρα) που τις φοράς, κοτσάρεις από κάτω ένα ζευγάρι μπότες, από πάνω ένα πουλόβερ και πετιέσαι έξω σαν τη ξενυχτισμένη που δεν πρόλαβε να αλλάξει.

Δεν πάει άλλο! Δεν είμαι εγώ για τέτοια! Εμένα μου αρέσει το φαγητό με ή χωρίς παρέα, μέσα στο σπίτι, έξω στο δρόμο, μ’ αρέσουν τα γλυκά, τα άνετα ρούχα, το κολλάν μου (κι ας μην είναι της μόδας βρε αδερφέ), τα ριχτά μπλουζάκια κι ας με δείχνουν άλλη τόση! Μ’ αρέσει η ζωή, όχι να βασανίζομαι γιατί δεν μοιάζω στην τάδε σταρ ή στη δείνα μοντέλα! Ούτε να προσπαθώ μάταια να τους μοιάσω, λες και θα κερδίσω κανένα έπαθλο.

Αφού να σκεφτείς, μου πέρασε από το μυαλό πως ακόμα και οι αθλητές θα με λυπόντουσαν αν έβλεπαν το δράμα μου, αλήθεια! Τέτοιο στρατιωτικής πειθαρχίας πρόγραμμα λίγοι έχουν. Ξέρεις τι είναι αντί να ανταλλάσσεις συνταγές με τις φίλες σου, να ανταλλάσσεις αποτυχημένες δίαιτες; Ξέρεις τι είναι να πρέπει να βάλεις στην άκρη το αγαπημένο σου παλτό, που το χρυσοπλήρωσες κιόλας, γιατί έφυγε απ’ τη μόδα;

Κι ενώ έχεις περάσει τη μισή σου ζωή στον αγώνα της ομορφιάς, να βλέπεις τη δίμετρη κουκλάρα δίπλα σου στο κομμωτήριο, να κλαίει γοερά γιατί της έκοψαν μισό πόντο παραπάνω τα μαλλιά! Ας ήμουν σαν και σένα μανούλα μου κι ας με κούρευαν γουλί!!

Τι τα θες! Αγωνιζόμαστε για να αγγίξουμε το όνειρο κι αυτό σαν όνειρο που είναι, μας ξεπερνάει.

Και ξυπνάς ένα πρωί με το πόδι της χήνας στο μάτι, διπλοσάγονο και πλαδαρή κοιλιά για να καταλάβεις πόσο μάταια ήταν όλα τούτα τα μαρτύρια. Αλλά, άντε να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Κι όχι τίποτα, αλλά συνειδητοποιείς πως όλα τα έκανες για να αρέσεις, ενώ πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που δεν τους θα αρέσεις…

Φαύλος ο κύκλος της ομορφιάς και ακόμα πιο φαύλος αυτός της επίπλαστης αυτοπεποίθησης…

πηγή

10. Η βάφτιση

Μια φωτογραφία ασπρόμαυρη κολλημένη πάνω σε καφέ κιτρινισμένο χαρτόνι , τσακισμένο στις πάνω γωνίες . Η φωτογραφία μιας βάφτισης έναν αιώνα πριν ,  φυλαγμένη προσεκτικά για να  κερδίσει  το προσδόκιμο της αθανασίας .     

Όλη η οικογένεια παρούσα , ανάδοχοι , συγγενείς και γειτόνοι  . Στο κέντρο ο ανάδοχος με το νεοφώτιστο κοριτσάκι στην αγκαλιά του  . Δεν ήταν καλορίζικο το κακόμοιρο , πέθανε λίγα χρόνια μετα από τέτανο , κάποια στιγμή αργότερα  πρόσθεσαν ένα σταυρό πάνω του . Δίπλα του  καθιστή η μάνα της οικογένειας . Η μητρότητα της έκανε τα μάτια των παιδιών της  ολούθε μέσα στη φωτογραφία να ζωντανεύουν . Δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ τις αξίες της , έβρισκε  και μοίραζε  την ευτυχία μέσα στη ίδια την οικογένεια της , δεν επέβαλλε  την γνώμη της σε παιδιά , εγγόνια και δισέγγονα   ήταν η   ήρεμη δύναμη  που  οδηγούσε πάντα στο σωστό .  

Ο πατέρας πίσω όρθιος , αγκαλιά με το προτελευταίο βλαστάρι του, τον τρίτο γιο το λεπτεπίλεπτο .   Καλός οικογενειάρχης , πήρε πολλά και δύσκολα  μαθήματα στη ζωή του , δεν τα παράτησε ποτέ ,  δεν τον άκουσαν να κριτικάρει ούτε μια φορά . Σαν μεγάλωναν οι θυγατέρες και οι γιοι του , είχε  μια φράση  πάντα να πει « εχω πράγμα καλό και δεν παρακαλώ »  . Αξιώθηκε να δει νιφάδες και γαμπρούς εγγόνια και δισέγγονο . Απέκτησε φίλους  αδελφικούς , ήταν ένας καλός άνθρωπος .      

Μπροστά από τον ανάδοχο η πρωτοκόρη ,η σοφή ,  η ξεχωριστή , ντυμένη με φόρεμα γιορτινό και φιόγκο στο κεφάλι . Λάτρευε τα γράμματα , χρειάστηκε όμως να μάθει την τέχνη του ραψίματος για να βοηθήσει την οικογένεια  .   Αυθεντική ,ελεύθερη  αρχοντική ,ένα κορίτσι διαφορετικό από εκείνα της γενιάς της  . Τρίτο  κορίτσι στα αριστερά της η δεύτερη αδελφή , η κοινωνική . Αυτή  είχε το χάρισμα της επικοινωνίας με τους γύρω της , ακόμη και στα δύσκολα μοιραζόταν την αγκαλιά και το χάδι της  με όποιον το είχε ανάγκη και της το ζητούσε .

Διαγώνια μπροστά από την μάνα , με το γόνατο διπλωμένο ο μεγάλος γιος , ο ρομαντικός . Αγαπούσε βαθιά τους ανθρώπους . Ήξερε να  ακούει προσεκτικά  , να  « κρατά το χέρι »  και να βοηθάει να βρίσκει ο συνοδοιπόρος του το εσωτερικό του  χαμόγελο . Στην πιο δεξιά άκρη της σειράς ο δεύτερος γιος , ο ευφυής  « βλαχος» . Τον έλεγαν έτσι τα αδέλφια του γιατί  ήταν  ξεκάθαρος  δίχως περιττά λόγια . Έντιμος εργατικός διέπρεψε με όλα όσα καταπιάστηκε .    

Όλοι τούτοι σε αυτήν την οικογένεια , είχαν το κουράγιο να είναι ο εαυτός τους , δίχως τα φανταχτερά περιτυλίγματα που συνηθίζουμε να φοράμε σήμερα . Αγάπησαν και σεβάστηκαν  αβίαστα τον εαυτό τους και μετα αγάπησαν άδολα  και τους γύρω τους ,  στο σκοτάδι και το φως  ,στη λύπη και την χαρά .  

Μια Άνοιξη , έναν αιώνα πριν  …………………..

πηγή
 

11. Σε όσους ξέχασαν να είναι παιδιά

Όσα πρέπει να ξέρουν οι άνθρωποι τα μαθαίνουν όσο είναι παιδιά. Το μοίρασμα, την ευγένεια, την καλοσύνη, την αγάπη.

Την αξία της φροντίδας, της αγκαλιάς.

Την ουσία της διασκέδασης, της απόλαυσης, την αλήθεια του πραγματικά αβίαστου γέλιου.

Και όλα αυτά γίνονται, εφόδια για μια ζωή, σωστή και ανθρώπινη.

Και φυσικά τα παιδιά, βρίσκουν ωραία μαθήματα ζωής και στα παραμύθια!

Πως δεν υπάρχουν για παράδειγμα τέρατα και πεντάμορφες.

Υπάρχουν άνθρωποι.

Και ο κάθε άνθρωπος, αγαπιέται για την καρδιά και όχι για την εξωτερική του εμφάνιση!

Άλλωστε τα πραγματικά τέρατα που θα συναντήσουν, δε θα δείχνουν άσχημα. Θα κρύβουν την ασχήμια τους καλά. 

Άλλο ένα μάθημα είναι να μάθουν να κρατάνε και τα μάτια τους ανοιχτά, όχι μόνο την καρδιά! Γιατί, υπάρχουν κακοί άνθρωποι, που μπορεί να του δώσουν δηλητηριασμένα μήλα ή να μαγέψουν βελόνες, για να τους κλέψουν την ομορφιά της ψυχής τους.

Μα όλα αυτά δοσμένα με προσοχή! Να μην τρομάξει η παιδική ψυχή, να μην εγκλωβιστεί στον φόβο.

Γιατί στα μονοπάτια της ζωής, τα παιδιά πρέπει να 'ναι ελεύθερα να γίνουν οι άνθρωποι που θέλουν. 

Και φυσικά, δεν πρέπει να κλείνονται σε πύργους ψηλούς, χτισμένους από τις προσδοκίες και τα απωθημένα των γονιών τους.

Ούτε όμως να εγκαταλείπονται στην τύχη τους. Είναι ωραίο να ξέρουν πως οι γονείς είναι δίπλα τους, μα όχι μπροστά τους. Δεν θα τους δείξουν δηλαδή τον δρόμο, θα τους βοηθήσει η καρδιά και η ζωή σε αυτό.

Αλλά θα είναι  δίπλα τους, συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες, για να τους βοηθήσουν αν πέσουν και δεν μπορούν να σηκωθούν.

Και έτσι με αυτή την ανιδιοτέλεια και την ελευθερία της αγάπης, τα παιδιά μαθαίνουν να σκέφτονται σωστά.

Με συμπόνια, με ανθρωπιά και καθαρό νου.

Χωρίς αρνητικότητα, ρατσισμό και διακρίσεις.

Και μαθαίνουν να αγαπούν και να προστατεύουν τη ζωή, ώστε κανένας κακός λύκος με ένα "φου" να μην την γκρεμίσει.

Τέλος, μέσα από τα παραμύθια, τα παιδιά μπορούν να μάθουν, πως οι καθρέφτες από γυαλί, μετράνε λίγο. Ο καθρέφτης της ζωής μετράει.

Αυτός πρέπει να μας δείχνει όμορφους. Και η ομορφιά αυτή, κερδίζεται με πράξεις δεν είναι κληρονομική. 

Θέλει ψυχή και ανοιχτή καρδιά. Θέλει μαγκιά.

Ένας καλός άνθρωπος, είναι ωραίος. Είναι πολύτιμος. Είναι αγαπητός.

Και έτσι το παιδί όταν μεγαλώσει δε θα χρειάζεται απαντήσεις από κανέναν καθρέφτη για το ποια είναι η πιο όμορφη ψυχή. Θα έχει αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση. Χωρίς ματαιοδοξία και εγωισμό.

Γιατί θα ξέρει βαθιά μέσα του πως : Αυτοπεποίθηση δεν είναι το αρέσω. Αυτοπεποίθηση είναι το "δεν πειράζει και αν δεν αρέσω".

Τελικά ναι, όσα πρέπει να ξέρουν οι άνθρωποι τα μαθαίνουν όσο είναι παιδιά.

Μα φαίνεται μεγαλώνοντας ξεχνάμε τα πρώτα μας μαθήματα.

 

Αφιερωμένο, στις τοσοδούλες ψυχές της ζωής που περνούν πολλά για να βρουν την ευτυχία τους και τα μολυβένια στρατιωτάκια που δεν βρήκαν ευτυχισμένο τέλος. Στα κοριτσάκια που χρειάζονται σπίρτα για να ζεσταθούν και να ονειρευτούν, σε όσους με θάρρος αντιμετωπίζουν τους δράκους και τις μάγισσες της ζωής τους. Σε όσους ξέχασαν να είναι παιδιά!

 

 

Eπιστροφή στην πρώτη σελίδα για ψηφοφορία : εδώ