Σκέφτομαι συχνά τη ζωή μου και τη φαντάζομαι σαν μια μεγάλη ζυγαριά με δύο τάσια.
Στο ένα βάζω όλους τους φόβους και τα άγχη μου. Τον αγώνα μου για την επιβίωση. Τα προβλήματα που δεν έχω ακόμα βρει τη λύση τους.
Τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες μου για πρόσωπα και πράγματα.
Τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά μου. Τη φθορά του χρόνου και τις ήττες μου. Όλους τους πόνους, ψυχικούς και σωματικούς, που δεν
έχω βρει ακόμα την ίαση τους. Την απογοήτευση και τη πίκρα από την αδικία.
Στο άλλο, βάζω τη Ζωή! Τον αέρα που αναπνέω και γεμίζει τους πνεύμονες μου, δίνοντας τροφή και οξυγόνο στην ύπαρξη μου.
Ωραίες εικόνες που συλλέγουν τα μάτια μου και τα μεταφέρουν στη μνήμη ευφραίνοντας τη ψυχή μου. Όμορφα πράσινα τοπία, πλατιά γαλάζια θάλασσα, απόκρημνα βουνά που μικραίνουν το ανάστημα μου με τον όγκο τους, λουλούδια σε όλες τις αποχρώσεις, μικρά απλά και απέριττα φυτεμένα από Θεϊκό χέρι, ή μεγάλα, φυτεμένα και ανθισμένα από ανθρώπινη φροντίδα και αγάπη. Πλούτο από γνώση που μαζεύω όπως η μέλισσα τη γύρη.
Μυρωδιές που φουσκώνουν τα ρουθούνια μου και με ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς.
Γεύσεις από αγαθά ποικίλα, που χαρίζουν ευδαιμονία.
Βάζω ακόμα τη δροσιά της αύρας του ανέμου που ανεμίζει τα μαλλιά μου, και την αίσθηση της αλλαγής των εποχών στο δέρμα μου.
Κι ακόμα βάζω ήχους. Της μουσικής ακούσματα που οδηγούν στη χαρά της δημιουργίας. Και κάτι ακόμα πιο πολύ! Τους ήχους από αγαπημένες φωνές.
Φωνές ατόμων οικείων, λατρεμένων. Χάχανα και ποδοβολητά, τρυφερές λέξεις από πρόσωπα δικά μου, γονείς, αδέλφια, παιδιά,φίλους. Το απάνεμο λιμάνι του πλοίου μου που διένυσε μίλια σε τρικυμισμένους ωκεανούς και άραξε επιτέλους σώο, στην ασφάλεια και τη θαλπωρή. Έφτασε επιτέλους σπίτι του!
Και φθάνει κάθε φορά! Κι αυτό είναι ευλογία!
Κοιτάζω λοιπόν νοερά τη ζυγαριά μου και λέω. Αν κρατήσω πολλή ώρα το βλέμμα στο πρώτο τάσι, νιώθω να βουλιάζω σαν να με καταπίνει η άβυσσος.
Σαν να οδηγούμαι σε συνεχή χαμό ή να βρίσκομαι σε αδιέξοδο και να κλείνουν πίσω μου με εμπόδια το δρόμο. Σαν να εγκλωβίζομαι χωρίς πιθανή διαφυγή. Σαν να κόβεται η ανάσα μου.
Όμως όχι!! Δεν θα κρατάω πολλή ώρα το βλέμμα σε αυτή τη μεριά. Θα το κοιτάζω κάθε φορά για λίγο. Και θα στρέφω τη ματιά μου στη Ζωή.
Σε ο,τι δίνει νόημα στην ύπαρξη μου. Στην ουσία, στο μόνο πραγματικό, στο σημαντικότερο!
Σκέψου, πόσο φτωχοί είναι αυτοί, που δεν έχουν ανθρώπους να τους αγαπούν, και που η καρδιά τους είναι στείρα, στεγνή.
Που δεν τους κοιτούν παρά με φόβο, ή φθόνο. Που κανείς δεν θα λυπηθεί με το πόνο τους, γιατί κανέναν δε λυπούνται. Που κανείς δεν θα φωτίσει τη ζωή τους,ούτε θα τη ζεστάνει, γιατί σκορπούν γύρω τους σκοτάδι και παγωνιά. Πόσο μικροί και αξιολύπητοι είναι, με μόνη τους καλύπτρα, τα πλούτη τους ή την αρχομανία τους και μόνη τους παρέα μια μοναξιά, γεμάτη από το φόβο της πτώσης, με αυλικό την ουτοπία, την αδελφή του ψεύδους. Πόσο λυπηρό είναι που ενώ τους κοιτούν πολλοί, κανείς δεν βλέπει αυτούς, αλλά αυτό που αντιπροσωπεύουν. Με κανέναν δε μοιράζονται και σε κανέναν δεν προσφέρουν.
Και πόσο πιο πλούσια είμαι εγώ και κάθε ένας σαν και μένα, που ήρθα γυμνή σε αυτό το κόσμο, κλαίγοντας, πεινώντας και διψώντας, και κάποια μέρα θα φύγω αφήνοντας σαν σφραγίδα την ύπαρξή μου σε ότι, αγάπησα και μ' αγάπησε! Σε ότι στήριξα και με στήριξε! Σε ότι ζέστανα και με ζέστανε!
Γιατί τελικά αυτό είναι το νόημα της Ζωής και ότι εντέλει, πραγματικά αξίζει! Αυτή είναι η μία και μοναδική, πολύτιμη, αλήθεια!
Mary!.
