Η εξομολόγηση ενός ... φύλλου...

 

Αισθάνθηκα το ‘’κρατς’’, και άρχισα να πετάω

Το δέντρο που γεννήθηκα, σιγά-σιγά μικραίνει.

Δεν ήμουν έτοιμο θαρρώ γι’ αυτό μου το ταξίδι!

Να είμαι στο έλεος του βοριά, μόνο και ξεχασμένο.

Περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου, ολοκαίνουργιες εικόνες

Δεν νοιώθω όμως τη χαρά, που θάπρεπε να νοιώθω.

Επέρασα τη νιότη μου, να είμαι κρεμασμένο,

από του δέντρου το κλαδί, που ήταν γεννήτορας μου.

Ρούφηξα οξυγόνο άπλετο και θαλπωρή απ’ τον ήλιο.

Άκουσα τη λαλιά πουλιών σιμά μου απ’ τη φωλιά τους.

Κι ενώ τόσα απολάμβανα, επέρασε ο χρόνος

και έγινα αδύναμο, αρχή του φθινοπώρου.

Δεν θέλω νάμαι έρμαιο, στο φύσημα του ανέμου.

Δεν θέλω σε λασπόνερα, ξάφνου να καταλήξω.

Να λιώσω από το πάτημα κάποιου άπονου ανθρώπου.

Θέλω και πάλι να βρεθώ ξοπίσω στο κλαδί μου.

Τότε που ήμουνα βλαστός, στα σπάργανα ακόμα.

Να νοιώσω οικογένεια με τ’ αδέλφια μου τα φύλλα,

με τα λουλούδια, τους καρπούς, το δέντρο μου, τις ρίζες.

Αν ήξερα το τέλος μου… θάβλεπα αλλιώς τον κόσμο.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Φθινοπωρινό παζάρι ιδεών της Αναστασίας. 

Κι αυτό το κεραμίδι, στάζει….

 

Οι πρώτες σταγόνες μου χαρίζουν

τον χτύπο τους πάνω στη μεταλλική την τέντα.

Είναι λες και μου ζητούν την άδεια

για να περάσουν μέσα.

Επίσκεψη κάνουν θαρρείς, κι εσύ τους φιλεύεις,

πλούσια συναισθήματα από καρδιάς, υμνώντας τον ερχομό τους.

Περιζήτητος επισκέπτης για πολλούς.

Για τη γη, τη ξεραμένη που αδημονεί για τις σωτήριες σταγόνες,

για τα φυτά που περιμένουν απλόχερα την υγρασία της και τη δροσιά της,

για τον αγρότη που περιμένει να γίνει πλούσια η σοδιά του,

για μένα που περιμένω με λαχτάρα την αλλαγή της ατμόσφαιρας.

Προσμένω εδώ και καιρό, το ξέπλυμα, την καθαρότητα της.

Λες και είναι η κάθαρση για κάθε λεκέ.

Αναζωογόνηση και αναγέννηση μαζί. Διαιώνιση και συνέχεια.

Μα απλά  η αίσθηση μου είναι αυτή.

Ότι  σηματοδοτεί μια  νέα αρχή. Μια νέα εποχή.

Ότι είναι η απαρχή ενός καινούργιου κύκλου.

Λες και είναι το ‘’κάτι’’ που μονίμως νοιώθεις πως θα γίνει

Λες και είναι η λύση για να βρεις τον άλλο μισό εαυτό σου

που μονίμως σου λείπει, τον έχεις χάσει

 και ψάχνεις να τον βρεις, να γεμίσεις το κενό.

Ορμάς με την ομπρέλα στο χέρι, κι ένα χαμόγελο στα χείλια

Περιμένεις αυτό που θα ακολουθήσει.

Την βροντή, την αστραπή, το ταρακούνημα

στην βαλτωμένη ηρεμία.

Οι πρώτες σταγόνες σου έρχονται στο πρόσωπο

καθώς βγαίνεις, από το κεραμίδι που στάζει.

Κι ενώ προσμένεις,… ξαφνικά, … τίποτα!…

Σταματά! Πριν καν αρχίσει!

Το σύννεφο πέρασε μα δεν σταμάτησε.

Έφυγε και άφησε πάλι τον ουρανό καθαρό.

Κι εσύ μένεις να κοιτάς την μοναδική απόδειξη

ότι υπήρξε για λίγο. Κοιτάς με αναστεναγμό, τη

κούνια της ύστατης σταγόνας, που κρέμεται από το κεραμίδι.

 

Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο δρώμενο της Αριστέας ''Ένα ποίημα για το φθινόπωρο''

 

Άκου!.... Βρέχει....

 

Ζεστό αεράκι οδηγεί σε μένα,

 αρώματα καλοκαιριού, αλμύρα, ήλιο,

 ενώ το κύμα χαλαρά κι επίμονα πασχίζει,

  από αφρούς να πλέξει μια ολόλευκη δαντέλα.

 Αργά και ρυθμικά θέλει να κατακτήσει,

ολοένα  πιότερο της όμορφης της αμμουδιάς, τον άπλετο το χώρο.

Αδιαφορώντας για πυργίσκους άμμου,

που έναν προς έναν αδυσώπητα τους καταπίνει.

 

Ακουμπισμένη στο παγκάκι, απλά χαζεύω

Την τόσο αέναη μεθοδική επέλαση του,

κι όπως τα δέντρα από πάνω με σκιάζουν,

η εικόνα γέμισε με μια ήρεμη μαγεία.

 Μα κάτι αλλάζει ο χρόνος με τα πατήματα του.

 Ένα άλλο χρώμα βάφει τώρα το τοπίο.

 Φθινόπωρο σαλπίζει η απόχρωση του,

τα φύλλα με σοφία το γνωρίζουν.

 

Το πράσινο αργά πώς ξεθωριάζει,

Και λίγο κίτρινο αχνοφέγγει στην υφή τους

‘’βαλίτσες σαν  να ετοιμάζουν’’,

για του άνεμου το νέο τους ταξίδι. 

 Δεν έχει σημασία που οι εποχές αλλάζουν,

είναι ένας τρόπος μέρες, μήνες  να μετράμε

 κάθε εποχή έχει την ομορφιά της και κάποια

μυστικιστική γοητεία.

 

Φτιάχνω δικές μου εικόνες μέσα στις δικές τους

Για να γεμίσω  τις μετέπειτα σελίδες

τις άγραφες  στης ζωής μου το βιβλίο.

Καινούργιες  ιστορίες θα μου φέρουν

της πρώτης της βροχής σαν πέσουν οι σταγόνες

και το τραγούδι τους με της βρεγμένης γης

το άρωμα θα σμίξει, ενώ με πείσμα θα πασχίζουν να ξεπλύνουν,

την όποια σκόνη και βρωμιά του παρελθόντος.

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο του Φθινοπώρου ''Ένα ποίημα για το Φθινόπωρο''  της Αριστέας!