Θα μπορούσε κανείς να πει πως το ωραιότερο διάστημα είναι οι διακοπές που περνάει δίπλα στη θάλασσα, εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα, με τον ήλιο να τον ζεσταίνει, το νερό να τον δροσίζει, και το συναίσθημα πως ο χρόνος κυλά αλλά αυτό καθόλου δεν τον ενδιαφέρει, είναι και η απόδειξη πως το άγχος δεν είναι στην παρέα του.
Πανέμορφη περιγραφή και πολυπόθητες στιγμές θα έλεγα.
Αυτά τα συναισθήματα φίλοι μου είχα φέτος για τις διακοπές μου.
Αλλά..... φευ!
Τα συναισθήματα πρέπει να συμπορεύονται και με τις συνθήκες.
Γιατί φέτος ενόσω περιμέναμε όλοι τις πολυπόθητες ξέγνοιαστες διακοπές, είδαμε την φύση να καίγεται ξανά και ξανά, ανθρώπους να πληγώνονται και να ξεριζώνονται και ουδόλως το αποδίδω στις κλιματικές αλλαγές μόνο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσαμε με αγωνία τα ερωτήματα που περιμένουν να απαντηθούν.
Θα εμβολιαστούν όσοι είναι ανεμβολίαστοι;
Θα έχουμε αύξηση κρουσμάτων;
Θα δουλέψει επιτέλους ο κόσμος;
Θα πάμε καλά με τον τουρισμό και φυσικά με την οικονομία μας;
Τι θα γίνει με τα παιδιά που θα ανοίξουν τα σχολεία;
Απλά καθημερινά ερωτήματα πια για όλους μας.
Και εν μέσω αυτών των σκέψεων και προβληματισμών είπα να ξεκουραστώ κι εγώ. Αλλά δεν πρόλαβα να αρχίσω την διαδικασία ξεκούρασης και ήρθε μια ''μούντζα'' πέτρες να μου κάτσουν βαριές, και να με πλακώσουν από το πουθενά.
Κι όταν λέω μια μούντζα πέτρες, κυριολεκτώ μια και με έπιασε ένας πόνος που δε λέει ακόμα να με αφήσει, αφού βρέθηκαν τέσσερις πέτρες στο δεξί μου νεφρό και μία στο αριστερό.
Να τα βάλω με την τύχη μου; Όχι βέβαια!
Αντίθετα να τα βάλω με την προσφιλή μου συνήθεια να μη πίνω το νερό που πρέπει καθημερινά.
''Και μη μου πείτε πως πίνετε νερά;'' Ήταν η ερώτηση του γιατρού.
''Ε... όχι ... δεν θα το πω!''
''Και πόσο πίνετε την ημέρα;''
''Ε... κοιτάξτε... ίσως κάποιες φορές να πίνω και δύο με τρία ποτήρια, αλλά έχω πιάσει τον εαυτό μου δουλεύοντας να το ξεχάσω και να έχω πιει μόνο ένα με ενάμιση''.
Τι ντροπή, για μένα την έξυπνη, την δουλευταρού, που .... πριν πεινάσει μαγειρεύει...!
Κι έτσι αντί στις διακοπές μου να έχω συντροφιά τον ήλιο και το καλοκαιράκι, εγώ βρέθηκα με μπουκάλες νερό που πρέπει να καταναλώνονται καθημερινά ήτοι τρία λίτρα τη μέρα, ένα σωρό πόνο που με εμπόδισε να χαρώ απλά πράγματα που είχα στερηθεί, και με σκέψεις γνωμικά... τι σύνδρομο κι αυτό.... ''στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα'' ή το κλασσικό, ''όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια.''.
Ελπίζω οι υπόλοιποι γενικά να περάσατε καλά, αν όχι όσο επιθυμούσατε, όσο καλά καταφέρατε γιατί αν μη τι άλλο, είμαστε αγωνιστές. Ελπίζω να είστε όλοι καλά στην υγεία σας και να σμίξουμε και πάλι δίνοντας δύναμη ο ένας στον άλλον με την συμπόρευση και την φιλία!
Καλό χειμώνα σε όλους λοιπόν, και να πω περαστικά μας για τα πάντα, γιατί τίποτα δεν θα μας βάλει κάτω του κερατά που έλεγε και η αλησμόνητη Γεωργία Βασιλειάδου στην ταινία ''Η θεία απ' το Σικάγο''!
Και τελευταίο ερώτημα μετά από το αν είστε καλά όλοι, η απάντηση στον τίτλο μου
Γυρίσαμε;;;; Γιατί από την απάντηση σας θα εξαρτηθεί το πότε θα μπούμε σε αγαπημένες δραστηριότητες που είχαμε όλοι!
Φθινοπωρινά φιλιά σε όλους και σε όλες!
